De nacht was traag voorbij gegaan, ze hadden hun spullen opnieuw georganiseerd in het maanlicht en toen het zachtjes begon te regenen en hun kampvuur uit gegaan was hadden ze zich naar binnen begeven. Ze waren hier pas achtenveertig uur, maar het voelde als een eeuwigheid. Mineko wilde dat het voorbij was, maar dat was nog lang niet aan de orde. Vier doden. Vier. Dat was dus nog negentien tegenstanders, die moesten sterven voordat deze nachtmerrie voorbij was. Nee, ze zouden hier nog wel even zijn. Als hij het overleefde. Die gedachte maakte hem ontzettend nerveus, en Mineko begon zenuwachtig te wiebelen en friemelen, totdat het Jean Marie ook aanstak. En dat betekende dat ze hier niet langer konden blijven. Het was tijd om in beweging te komen, voordat ze ter plekke een zenuwinzinking hadden.
Voorzichtig beklommen ze de trappen, sloegen af en keken elkaar verwachtingsvol aan. Wat nu? De slangenkamer werd uiteraard overgeslagen, maar Mineko leidde hen onbewust naar de bosachtige kamer. Het was tot nu toe de prettigste kamer, als je het aan hem vroeg, en een goede uitvalsbasis. Slechts een deur om te verdedigen, en ze wisten al dat ze er een veilige nacht door hadden gebracht. Zodra ze allemaal een plekje hadden gevonden en de deur hadden geblokkeerd met een stoel werd de zaklamp uit geklikt. Ze wilden de batterij besparen. In de schemering kalmeerden ze allemaal al automatisch, waarna ze fluisterend begonnen te overleggen. Ze besloten zich vandaag vooral gedeisd te houden. Het was een makkelijke keuze, een stuk aantrekkelijker dan weer risico lopen, weer gespannen rond sluipen. En ervan uitgaande dat de andere tributen niet zo veel voorraden hadden als zij zou een extra dag een flinke uitputtingsslag zijn voor de rest, terwijl zij nog op volle energie konden functioneren. En dan zouden ze later vandaag wel weer op pad gaan, op zoek naar een plant, of een slot voor hun sleutel. Zo veel opties. Mineko floot zachtjes, waarbij hij probeerde vogel geluiden te imiteren. Jean Marie was onmiddellijk geintrigeerd en vroeg hem of hij dat ook kon leren. Zo kwam er weer een omslag van moorddadige groep naar normale tieners die gezamenlijk muziek maakten in een donkere kamer. De onschuld van de situatie voelde vreemd aan, zeker omdat Mineko probeerde zichzelf ervan bewust te houden dat hij hen ooit zou moeten vermoorden als hij wilde overleven. Maar voor nu konden ze dit bos vullen met prachtig geluid.
TL;DR
- Ze zijn rond 3:00 naar boven gegaan om in de bosachtige kamer (16) kamp op te zetten.
- Ze overleggen, kletsen en Mineko leert de rest om vogels te imiteren.
- Algemene gemoedelijke gezelligheid tot ongeveer 23:00 tenzij er eerder iets interessants gebeurt
Voor die tijd kruipen er sprinkhanen onder de kier van de deur door, en door elke andere mogelijke opening die ze kunnen vinden.
