Een RPG-forum gebaseerd op de Hongerspelen. Maak een personage aan voor een van de districten en doe mee aan de Hongerspelen!
 
IndexLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

N

O

S

A

E

S

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

Personage van het seizoen
Milly Butterworth
Winnares 1e Spelen
Sage Malone
Winnares 2e Spelen
Madelynn Bristow
Winnares 3e Spelen
Solar Gbadamosi
Winnares 4e Spelen
Kasa Locklear

F

F

A

T

S

Admini
Cecilia Peak
Admini
Tyrell Peak
Moderator
Nike Foxglove
Moderator
Matthew Mills

S

T

I

D

E

R

C

© 2013 - 2015
De Hongerspelen RPG is ontworpen en gemaakt door de Adminies en is gebaseerd op de Hongerspelen trilogie van Suzanne Collins.

Deze skin is getest op
Google ChromeMozilla Firefox

Deel
 

 [DAG 4] Sprinkhahaha-nope

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Ikram Nasrallah
District 4
Ikram Nasrallah

PROFIELAantal berichten : 92
Registratiedatum : 21-10-14
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht:
Beroep:
Leeftijd:

[DAG 4] Sprinkhahaha-nope Empty
Onderwerp: [DAG 4] Sprinkhahaha-nope | ma dec 31, 2018 4:42 am

Ikram hield zich gedeisd. Meer kon ze ook niet doen, want ze was hier niet alleen. Soms hoorde ze voetstappen, en dan sloot ze haar ogen en hield ze haar adem in. Het was ontzettend zelfzuchtig, maar kon iemand het haar kwalijk nemen dat ze niet gevonden wilde worden? Dat ze niet dood wilde? Ikram fluisterde tegen zichzelf dat dat alleen was omdat ze nog nuttig kon zijn, niet omdat ze zo graag wilde winnen. Dat was geen complete leugen, maar wel een flink verdraaide waarheid. Ze wilde gewoon naar huis. Ze had hier niet om gevraagd; níemand had hier om gevraagd! Maar zij droeg ten minste nog bij aan de samenleving – en ja, ze beoordeelde op dit moment de andere Tributen op iets waar geen enkel van hen iets aan kon doen. Het was moeilijk zat om hier ook maar enigszins kalm te blijven. Als dit haar hielp geen stomme fouten te maken, dan was dat oké. Hoe langer ze wist te overleven, zich koest wist te houden, hoe meer publiciteit het Initiatief kreeg. Dat was goed. Dat was onbaatzuchtig. Toch?

Ze had te veel tijd voor haar overpeinzingen, maar dat hield haar alert. Ze was, dacht ze, goed op de hoogte van waar in haar buurt mensen zaten. Ze wist niet wie, niet precies waar, maar ze wist dat er een bondgenootschap was. Ze was er ook van overtuigd dat de sprinkhanenplaag door de hele Arena was neergestreken. Het was een goede les voor Ikram, die nu wist dat ze níet van sprinkhanen hield, maar wél dankbaar was voor dit godsgeschenk. Ikram had eerder enkel de binnenplaats kunnen plunderen en dat had haar amper op de been gehouden. Het Initiatief in District 4 was niet arm, en hoewel ze geen overvloed kenden of mochten, had Ikram nooit écht honger gekend. Ze had gevreesd dat ze haar schuilplaats bekend zou maken als haar maag bleef knorren. Het was bijna een opluchting toen het gerommel in haar buik plaats maakte voor hongerkrampen.

Beter was het nog toen de sprinkhanen opeens overal waren. Overal. Ze had geen flauw idee hóe dit was gebeurd, maar opeens zaten de kamers van top tot teen onder. Hoewel het vieze, enge beesten waren, Ikram kon moeilijk een gegeven sprinkhaan in de bek kijken. Ze had een intern gevecht gevoerd, want was dit moreel wel in lijn met haar opvoeding, maar zichzelf laten verhongeren was nou eenmaal niet aanlokkelijk. Daarbij moest ze ook overkomen als iemand die zelfredzaam was, en zelfstandig, en met de wil om te overleven. Die wil was anders dan de drang om te winnen. Het Initiatief was niet gemaakt voor opgevers, en Ikram had besloten dat het negeren van eten wat letterlijk in haar gezicht sprong simpelweg idioot was. Dus had ze met wat moeite in de bibliotheek een stel sprinkhanen gevangen, en deze met het nodige gekokhals naar binnen gewerkt. Het idee dat ze iets at wat net nog spartelde voor hun leven was walgelijk, en ze voelde zichzelf al zo verschrikkelijk vies. Ze kon het zich echter niet permitteren deze voedingsstoffen kwijt te raken, en dus hield ze het binnen. En ze had wel kunnen huilen toen ze tijdens haar minimale ontdekkingstochten een werkende kraan tegen kwam. Ze twijfelde geen moment voordat ze als een dorstige kameel begon te drinken – enkel zichzelf uiteindelijk terughoudend omdat ze zich realiseerde dat haar lichaam niet vijf liter in vijf minuten kon drinken.

Ze had zichzelf getrakteerd op een kattenwasje en nadat ze het idee had dat ze voldoende gehydrateerd was, was ze verder getrokken. Ze had verschillende kale, armzalige kamers gezien, maar uiteindelijk had ze haar weg teruggevonden naar de bibliotheek en besloot daar te schuilen tussen de boekenkasten. Het was niet ideaal, maar als er mensen binnen zouden komen, zou zíj daar weg kunnen komen.
Uiteindelijk was het niet nodig. Voetstappen, openende deuren, en af en toe een kanonsschot behoorden tot het geluid op de achtergrond, en ze prees zichzelf gelukkig. Hoewel iedere seconde die passeerde betekende dat de kans dat ze iemand tegenkwam groter werd, knaagde het niet aan haar. Als haar tijd kwam, en die kans was nou eenmaal erg groot, dan was het haar tijd. Maar ze weigerde om roerloos stil te zitten totdat ze haar vonden, en om geen gevecht aan te gaan. Zeker toen ze eenmaal was aangesterkt, leek Ikram een nieuw soort kracht gevonden te hebben in zichzelf.

Isolatie en slapeloosheid waren echter ook dingen die niet heel gewoon waren voor Ikram. Ze betrapte zichzelf erop dat ze tegen zichzelf praatte, en dat haar gedachten haar slaap in de weg zaten. Ze had weinig besef van tijd – enkel van dag en nacht – en sliep in intervallen, verstopt achter kasten en onder bedden. Ze had overwogen de deur te barricaderen, maar als iemand naar binnen zou proberen te gaan dan zouden ze weten dat er iemand was. Ze zouden op haar wachten want ooit moest ze naar buiten, of ze zouden de deur breken. Ikram huiverde bij de gedachte.

Uiteindelijk was Ikram in een afschuwelijk lelijke, roze kamer beland. Ze was blij dat ze een sluier droeg, want ze had ongetwijfeld een moeilijk gezicht getrokken en ze hoorde haar moeder een afkeurend geluid maken. Het was niet aan haar om te oordelen. Dat deed ze ook niet.
Maar het was wel écht heel lelijk en de persoon die dít ooit ontworpen had zou op staande voet moeten worden ontslagen.
Een snelle speurtocht had haar geleid naar een eveneens lelijke badkamer met niet één, maar twee deuren. Ikram besloot deze twee deuren wél te barricaderen. Als de buitenste niet geopend kon worden, zou niemand weten dat er ook nog een tweede was. De kans dat iemand om zou lopen bestond, maar of ze ook de conclusie zouden trekken dat er dan hier iemand moest zitten, leek haar klein. Het kon ook een bezemkast zijn. Het voordeel voor Ikram is dat ze zou kunnen horen als er iemand aan die deur zat te morrelen, waardoor zij alvast in de vechtmodus kon komen. Als er hier nou ook nog iets bruikbaars lag wat kon dienen als wapen..


Tl;dr:
- Eigenlijk is dit gewoon een “wat heeft Ikram de afgelopen tijd uitgespookt”
- Ze is in kamer 18; de roze slaapkamer.
- Ze heeft de deuren van de badkamer (17) gebarricadeerd. Of op slot gedraaid, als er sloten op zitten, maar ik kreeg het idee van niet.
- Het is 16.00 als dat overeenkomt met de tijdlijn, maar ik weet niet precies hoe wie wat.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://imetaltheworld.tumblr.com
 

[DAG 4] Sprinkhahaha-nope

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
De Hongerspelen :: De Spelen :: 5de Hongerspelen :: De Arena-