Een RPG-forum gebaseerd op de Hongerspelen. Maak een personage aan voor een van de districten en doe mee aan de Hongerspelen!
 
IndexLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

N

O

S

A

E

S

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

Personage van het seizoen
Milly Butterworth
Winnares 1e Spelen
Sage Malone
Winnares 2e Spelen
Madelynn Bristow
Winnares 3e Spelen
Solar Gbadamosi
Winnares 4e Spelen
Kasa Locklear

F

F

A

T

S

Admini
Cecilia Peak
Admini
Tyrell Peak
Moderator
Nike Foxglove
Moderator
Matthew Mills

S

T

I

D

E

R

C

© 2013 - 2015
De Hongerspelen RPG is ontworpen en gemaakt door de Adminies en is gebaseerd op de Hongerspelen trilogie van Suzanne Collins.

Deze skin is getest op
Google ChromeMozilla Firefox

Deel
 

 I'm singing in the rain

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Carmen Abelli
Capitool
Carmen Abelli

PROFIELAantal berichten : 141
Registratiedatum : 01-10-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Geldschieter
Leeftijd: 22

I'm singing in the rain Empty
Onderwerp: I'm singing in the rain | vr okt 11, 2013 3:55 pm


Robijnrode sneakers stapten over de smetteloze straatstenen. Voor haar uit zag ze bezemwagens bewegen, die al het vuil netjes verwijderden. En zij volgde in hun kielzog. Het voelde alsof de rode loper speciaal voor haar werd uitgelegd, zo schoon en sprankelend wit waren de tegels van het trottoir nu. Een paar lichte druppels landden op haar gezicht, de regen die de weerman zo twijfelend voorspeld had kwam er dus toch aan. Weinig werd er in haar stad aan het toeval overgelaten. Maar zelfs hier, in het van pracht en praal overstromende Capitool, kon men de weersomstandigheden niet overal onder controle houden. Het was de natuur en daarmee moest men maar leven. Vele paden in het centrum waren overdekt, met doorzichtige platen of prachtig versierde plafonds. Gelukkig niet hier. Ze had een hekel aan het verstikkende gevoel dat ze kreeg wanneer ze constant onder een afdakje liep. Nee, dan gaf Carmen de voorkeur aan zachte motregen op haar gezicht.

Het meisje trok de capuchon van haar donker rode hoodie pas over haar hoofd toen de druppels groter en nijdiger leken te worden. Dit ging van miezeren naar een stortbui. Ze droeg enkel een trui met daarover een oude donker leren jack, geen van tweeën erg waterdicht. Op hoog tempo raasde ze langs gebouwen, haar capuchon was afgewaaid door het rennen en haar haren flapperden in de wind. Tegen de tijd dat ze eindelijk een afdakje bereikte waar geen ongewenst gezelschap onder schuilde vluchtte ze gauw weg. De oranje-blauwe versiering op haar oogleden was gelukkig waterdicht, maar druppels liepen over haar jukbeenderen, zo haar hals in. Zuchtend gooide Carmen haar rugzak, door Emmanuel handgemaakt van een versleten blauwe spijkerbroek, van haar schouder en klapte de flap open. De inhoud van haar tas was eveneens door het waterballet flink aangetast. De stapel papieren die ze thuis wilde bekijken had haar secretaresse gelukkig in een mapje gestopt, waardoor enkel de randjes van de documenten lichtelijk zompig waren. Verder was er weinig bijzonders te vinden wat niet waterdicht was, behalve haar eten. Dat zat dan weer in een plastic bakje.

De bui was nu in volle gang en leek geenszins van plan om spoedig weer tot rust te komen. Zou ze naar de volgende ondergrondse rennen? Carmen wist dat dat zou betekenen dat ze volkomen door en door nat zou zijn bij thuiskomst en dat nog wel op haar vrije dag, waarop ze een bezoek aan het park gepland had. Ja, daarstraks had het zonnetje nog zacht en gemoedelijk geschenen, iets wat haar meteen naar de omgeving van gras en groen deed verlangen. Nu zat ze gevangen onder een afdak in de stortregen.

Tot haar opluchting was haar schuilplekje ruim genoeg, waardoor ze op een traptree in de hoek plaats kon nemen. Het was hier droog en beschut tegen de wind die nu ook was komen opzetten. Wel gebouw was dit eigenlijk? Het was in elk geval groot en imposant. Carmen besloot haar tijd te besteden aan haar lunch. Ze haalde een bakje tevoorschijn, nog lauwwarm van de bereiding. Er zat speciaal extra isolerend aluminiumfolie omheen en zelfs nog een warming pack. Dat was een technisch hoogstandje wat nu in een halve minuut haar pastasaus weer opwarmde en de mozzarella kaas smolt. Met een vork en lepel begon ze de spaghetti om haar vork te wikkelen, genietend van de dampen die op stegen. Het geurde naar basilicum, tomaat en diverse andere kruiden. En het smaakte hemels. Precies hoe het hoorde, precies hoe pappa het maakte. Het meisje negeerde de kou die haar druipende haar veroorzaakte, luisterde naar het zachte getik van regen. Zo was dit nog best vol te houden.

[Ontoepasselijke titel, deal with it 8) 
Wie o wie joint Carmen onder het afdak? Diegene kan uit het gebouw komen of uit de regen of whatever. Feel free to join, iedereen~!]
Terug naar boven Ga naar beneden
Tyrell Peak
Hoofd Spelmaker
Tyrell Peak

PROFIELAantal berichten : 2155
Registratiedatum : 20-07-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Man
Beroep: Spelmaker
Leeftijd: 33

I'm singing in the rain Empty
Onderwerp: Re: I'm singing in the rain | zo okt 20, 2013 8:55 pm

Nadenkend trommelde Tyrell met zijn vingers op zijn bureau. Het veroorzaakte een dof, ritmisch geluid. Het enige geluid in zijn werkkamer. Voor hem lag de uiterst geheime plattegrond van de arena voor de allereerste hongerspelen. Vandaag werd de laatste hand gelegd aan het bouwen van de arena – er was dan ook een hoop dat gebouwd had moeten worden. Er was gewoon nergens op de restanten van de wereld een gebied te vinden dat er precies zo uit zag als Tyrell voor zijn arena wilde hebben. Dus tja, dan moest alles maar door mensen samengesteld worden. Het was misschien makkelijker geweest als hij gewoon een heel vlak gebied had uitgekozen. Vierentwintig tributen op een grote, kale, geasfalteerde vlakte, hoe zou dat aflopen? Hij haalde zich de tributen voor de geest. Erg makkelijk ging dat niet. Voor hem zagen de meeste tributen er min of meer hetzelfde uit. Allemaal arme sloebers uit de districten. Ja, er zaten een of twee opvallende tieners bij en dan had je nog het Moccachino-broertje, maar daar hield het ook wel mee op.
Anyway, terug naar de kaart van de arena die voor hem lag. Hij merkte dat hij nog niet helemáál tevreden was met de arena. Er miste nog iets. De final touch. Er moest nog iets bij dat de spot zou drijven met de districten, gewoon, om ze te pesten. Tyrell staarde naar de symbooltjes op de handgetekende kaart. Wat was het dat hij zocht?
Plotseling krulden zijn mondhoeken omhoog. Hij wist het. Hij kon het niet zelf maken, maar hij wist wel waar het te koop was. Zou iemand vreemd opkijken als hij zo’n voorwerp zou kopen? Zou het íets verraden over de arena? Hij werd de laatste tijd zo vaak uitgehoord over de arena, dat het hem niets zou verbazen als iedereen er meteen van uit zou gaan dat whatever hij zou kopen ook in de arena terecht zou komen. Tyrell schoof zijn bureaustoel naar achteren. Misschien moest hij voor de grap maar een badeend kopen. De geruchten zouden dan snel genoeg rondgaan dat er een badeend in de arena rond zou zwemmen – en dat terwijl niemand zeker wist of er überhaupt water in de arena zou zijn.

Waar in ieder geval wél water was, was het Capitool. Met tegenzin liep Tyrell de zachte miezerregen in. Hij drukte zijn hoge hoed wat beter op zijn hoofd en stapte flink door. Dat weerhield de regen er echter niet van om door zijn lange zwarte jas te dringen. Zijn jas, gemaakt van een of ander zacht stofje, was dan ook niet gemaakt om mee door de regen te lopen. Tyrell vermeed al jaren de regen. Als hij iets nodig had terwijl het regende, stuurde hij er meestal een avox op uit. Maar ja, nu was het iets belangrijks. Hij wilde zelf de keuze hebben over hoe het object dat hij nodig had voor in de arena er precies uit zou zien. Oh ja, en nu hij hier toch nat liep te worden, kon hij misschien ook even langs de banketbakker? Dat zou hem een andere keer weer een wandeling schelen.
Op dat besluit kwam hij al snel weer terug, toen de regen harder naar beneden begon te vallen. Hij vloekte binnensmonds en onderdrukte de neiging om te gaan rennen. In plaats daarvan keek hij om zich heen. De wereld was groen en vertroebeld. Hij zette zijn bril met de groene glazen af en keek nog eens om zich heen, op zoek naar een afdak. Ah, daar was een plek om te schuilen! Op het moment dat hij het afdak zag, drong ook de geur van spaghetti zijn neus binnen en zag hij bovendien ook een persoon zitten. Hij besloot er maar gewoon naar toe te lopen. Dat afdakje was vast niet van haar en als het wel van haar was... tja... dan moest ze maar gewoon zo aardig zijn om hem ook onder het afdak te tollereren.  

‘Goedemiddag,’ groette Tyrell zodra hij onder het afdak stond. Hij hief zijn hoed een klein stukje op ter begroeting. Zodra zijn hoed weer op zijn hoofd stond, pakte hij zijn bril en begon die droog te vegen met de mouw van zijn overhemd. ‘Ik weet dat er vreemde mensen in het Capitool rondlopen,’ zei hij ondertussen. ‘Maar ik heb nog nooit iemand spaghetti zien eten tijdens het schuilen.’ Hij stopte met het drogen van zijn brilglazen, zette zijn bril weer op en keek naar de jonge vrouw, die nu – dankzij zijn bril – opeens erg groen zag.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://goldenlionofra.deviantart.com
Carmen Abelli
Capitool
Carmen Abelli

PROFIELAantal berichten : 141
Registratiedatum : 01-10-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Geldschieter
Leeftijd: 22

I'm singing in the rain Empty
Onderwerp: Re: I'm singing in the rain | ma okt 21, 2013 3:23 pm

In de verte liepen mensen op miniatuurschaal rond. Gehaast, want de regen viel nog steeds onverbiddelijk naar beneden, eenieder die zich in de open lucht bevond traag, maar gestaag doorwekend. Het was een kalmerend gezicht, hoe alles maar door en door ging. een drijvende kracht leek alle mensjes te bewegen, van links naar rechts en van rechts naar links. Ver weg of vlak langs haar. Iedereen liep maar door. Een poppetje met een hoge hoed merkte ze op, maar ook aan hem besteedde ze weinig aandacht. Terwijl het figuur dichterbij kwam en diens silhouet steeds gedetailleerder zichtbaar werd, nam Carmen een flinke hap warme pasta. Gloeiendheet zelfs bijna, zo goed had de warmte-generator gewerkt. Iets waardoor ze bijna haar tong brandde. Volgende keer toch iets voorzichtiger zijn met die eerste hap. Ze blies zachtjes uit, een wolkje van stoom vormend in de kille lucht. Met haar ogen volgde ze nu toch de man die in lange jas gehuld vlugge passen zette. En hij leek slechts één doel voor ogen te hebben, hè bah. Moest dat nou? Sociaal zijn in de regen, haar privé schuilplekje delen? Ze had zo te zien geen echte keuze. Anders had ze het wel geweten: oprotten, stomme indringer! Nope, dat ging niet. En het zou trouwens wel erg mensonvriendelijk zijn, zelfs voor haar doen, iemand de stortregen in sturen. Nee, in plaats daarvan richtte ze haar ogen op, scande het gelaat van de vreemdeling.
‘Goedemiddag,’ klonk zijn lage stem, mannelijk, maar niet gelijk al te kortaf. "Hallo." Wist ze nauwelijks enthousiast te brengen, met net een klein beetje warmte. Lief blijven, Carmelita. Ze hoorde haar vader het nog zo zeggen. ‘Ik weet dat er vreemde mensen in het Capitool rondlopen. Maar ik heb nog nooit iemand spaghetti zien eten tijdens het schuilen.’ En dat zei de man gehuld in lange jas, hoge hoed en bril, met nota bene groene glazen? Pff. Carmen sloeg geërgerd haar ogen naar boven, uitkomend bij de vieze betonnen onderkant van het afdak. "Het is mijns inziens normaler dan het dragen van een groen brilletje, als de eerste de beste kopie van de spelmaker." Vooral op dat woord kopie kwam een neerbuigende nadruk, ze waardeerde al die fake fans absoluut niet. Koeltjes keek ze hem aan. Van de man was weinig te zien, zin ogen verscholen achter de brillenglazen, zijn lichaam gehuld in zwart. Maar de glazen herkende ze zo, sinds de hoofdspelmaker aangewezen was waren de dragers ervan als paddestoelen uit de grond gesprongen, allemaal met slechts één doel voor ogen: trendy zijn, de buurman overtreffen met de totaal retro look, feilloos gekopieerd van meneer Peak. "En daarbij, het is mijn lunch, dus zo gek is het nog niet eens. Eten is een levensbehoefte, m'n beste man." Triomfantelijk zou ze het niet noemen, maar ze stak redelijk voldaan haar vork in de bak om een flinke hap eten omhoog te vissen. Zo. Nu kon ie z'n mond houden en lekker staan wachten tot de regen ophield- in de overdadige geur van haar verse pasta met tomatensaus ja!
Terug naar boven Ga naar beneden
Tyrell Peak
Hoofd Spelmaker
Tyrell Peak

PROFIELAantal berichten : 2155
Registratiedatum : 20-07-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Man
Beroep: Spelmaker
Leeftijd: 33

I'm singing in the rain Empty
Onderwerp: Re: I'm singing in the rain | di okt 22, 2013 9:37 pm

Tyrells opmerking over het eten van spaghetti viel niet erg goed bij de jonge vrouw, zo bleek uit haar reactie: ‘Het is mijns inziens normaler dan het dragen van een groen brilletje, als de eerste de beste kopie van de spelmaker,’ zei ze op een neerbuigende toon. Tyrell liet die woorden even inzinken, begeleid door een ongelovig lachje op zijn gezicht. Hè? Wist ze niet dat híj de spelmaker was? Hij wist niet of hij beledigd moest zijn, of dat het juist erg grappig was. Gelukkig vereisten haar woorden niet meteen een reactie, dus hij kon nog even wat langer de tijd nemen om na te denken of hij haar nog langer in de waan zou laten dat hij aan kopiëren deed of dat hij haar nu ter plekke zou gaan uitschelden uit verontwaardiging – zijn trots was in ieder geval wel een tikje ingedeukt, al was het aan de andere kant wel weer vleiend om te horen dat mensen hem blijkbaar als een voorbeeld zagen... als zijn zus dat eens zou horen! Ondertussen vertelde de vrouw dat de spaghetti haar lunch was en nam ze een hap.

‘Oké,’ zei hij uiteindelijk schouderophalend. ‘Het geval wil dat ik nooit spaghetti eet als lunch – laat staan als ik aan het schuilen ben tijdens een stortbui... al kan dat uiteraard ook een consequentie zijn van het gegeven dat ik me ten eerste zelden in de regen waag en ten tweede niet echt dol ben op spaghetti – wat op zichzelf weer het gevolg kan zijn van het feit dat ik al minstens tien jaar geen spaghetti meer heb gegegeten. Of is het juist andersom en heb ik al een decennium geen spaghetti gegeten omdat ik er niet van houd?’ Hij glimlachte om zijn eigen woorden, die natuurlijk totaal nergens op sloegen – nou ja; ze waren wel degelijk helemaal waar, maar waarschijnlijk kon het deze onbekende vrouw helemaal niks schelen wat hij allemaal zei. ‘Hoe het ook zij,’ zei hij ten slotte. ‘Eet smakelijk.’

Hij draaide zich een kwartslag, zodat hij weer naar de regen kon kijken. Verbeeldde hij het zich nou, of begon het al wat minder hard te regenen? Zijn gedachten waren echter niet echt bij de regen, want hij zou Tyrell niet zijn als hij niet nog even een opmerking over haar eerdere woorden zou maken. ‘Oh ja, en trouwens,’ zei hij daarom, starend naar de regen. ‘Je hebt helemaal gelijk: het is niet normaal om als kopie van de spelmaker rond te lopen.’
Terug naar boven Ga naar beneden
http://goldenlionofra.deviantart.com
Carmen Abelli
Capitool
Carmen Abelli

PROFIELAantal berichten : 141
Registratiedatum : 01-10-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Geldschieter
Leeftijd: 22

I'm singing in the rain Empty
Onderwerp: Re: I'm singing in the rain | do okt 31, 2013 10:58 pm

Hmm. Was ze  misschien een beetje te chagrijnig geweest, tegen deze vreemdeling? Wist hij veel, misschien dacht ie gewoon ontzettend hip te zijn met die leuke bril. Zo waren er wel meer hier, in de stad. Hip zijn ging boven alles en tja.. Eigenlijk was het niet hun schuld. Ze hadden nooit na hoeven denken en deden dat dan ook niet.

‘Oké. Het geval wil dat ik nooit spaghetti eet als lunch – laat staan als ik aan het schuilen ben tijdens een stortbui... al kan dat uiteraard ook een consequentie zijn van het gegeven dat ik me ten eerste zelden in de regen waag en ten tweede niet echt dol ben op spaghetti – wat op zichzelf weer het gevolg kan zijn van het feit dat ik al minstens tien jaar geen spaghetti meer heb gegegeten. Of is het juist andersom en heb ik al een decennium geen spaghetti gegeten omdat ik er niet van houd?’ Aha. Een heel monoloog. Haar houding was sceptisch, maar desondanks geamuseerd. Kom op, een man die een heel verhaal hield over spaghetti en het verband tussen zijn afkeur voor het voedsel en de tijd dat hij het niet geconsumeerd had.. Het was grappig. Dat was aan haar niet echt te zien, maar van binnen kon ze het lachen nauwelijks inhouden. En hoewel het niet aan haar te zien was, vond Carmen het best vreemd, ongelofelijk vreemd eigenlijk, dat meneer hiero niet van pasta hield. Dan had hij nog nooit góede spaghetti gehad. Daar lag het vast aan!
‘Hoe het ook zij, eet smakelijk.’ Verbaasd slikte ze de hap door en glimlachte scheef. ''Oh, nou, dankje.'' sprak het meisje met aanzienlijk meer warmte dan daarvoor. Dat gebeurde wanneer ze onverwacht aardig bejegend werd, blijkbaar, dan werd ze een softie. Bah. ''En smaken verschillen. Ben opgegroeid met pasta, dus ik ben niet anders gewend.'' Neenee, dit ging helemaal niet als gepland. Ze wilde geen gebabbel, geen persoonlijke info delen met deze gozer. Daar had ze helemaal geen behoefte aan? Toch?

Hij draaide zich om, staarde waarschijnlijk de regen in. Hopend dat het dan sneller droog werd. Dat was in elk geval wat zij deed, staren en de druppels met haar blik alleen al angst aan proberen te jagen. Wordt droog, wordt droog!

‘Oh ja, en trouwens. Je hebt helemaal gelijk: het is niet normaal om als kopie van de spelmaker rond te lopen.’ Ehm. Wat? Carmen beet zachtjes op haar lip uit frustratie. Die stomme man sprak enkel onzin en zij raakte erdoor in de war. ''Hmm, het was niets persoonlijks hoor, het is gewoon.. Mensen die denken dat ze Tyrell Peak's unieke stijl kunnen kopiëren zijn irritant. Zo oppervlakkig, alleen gefocust op zijn uiterlijk. Alsof dat alles is wat hem speciaal maakt.'' Ze zuchtte zachtjes. ''Maar weet je, jou staat het zo slecht nog niet eens.''
Terug naar boven Ga naar beneden
Crissa Mado
Avox
Crissa Mado

PROFIELAantal berichten : 5
Registratiedatum : 03-11-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Avox
Leeftijd: 16 Years

I'm singing in the rain Empty
Onderwerp: Re: I'm singing in the rain | di nov 05, 2013 8:51 pm

Crissandra keek uit haar raam, en dacht zuchtend terug aan de tijd waarin ze nog geen Avox was. Toen was ze vrij - haar vader, moeder en zusje trouwens ook -, en kon ze nog lachen. Nu moest ze heen en weer rennen voor de grote baas, de Spelmaker. Tyrell Peak was zijn naam. Weer zuchtend stond ze op. Ze zou op haar kop krijgen als ze hem zo door de regen zou laten lopen. Ze moest maar is een paraplu halen en hem achterna gaan, anders kreeg ze sowieso straf, aangezien hij niet van regen hield. Hoelang had hij nu al niet in de regen gelopen? Eigenlijk als zo lang als ze zich kon herinneren. Crissa stond op en pakte een paraplu van de kapstok. Ze trok een wenkbrauw op. Waarom had die man die niet gewoon zélf meegenomen? Ze deed de deur open en een koude windvlaag gaf een klap in haar gezicht. Ze had de neiging om de deur weer dicht te gooien, maar ze wist dat ze dan geheid straf zou krijgen. Je moet altijd alles doen wat goed is voor je meester, bla bla bla bla... dit was de speech die ze gehad had toen ze nog maar net Avox was.

Na een tijdje gelopen te hebben, kon ze de man nog niet vinden. Zuchtend haalde ze haar schouders op. Waar kon hij in 's hemelsnaam zijn? Op dat moment dat ze zich om zou draaien, zag ze een vreemd Capitolmeisje wat - was het nou spaghetti? - eten als lunch. Ze zag ook Tyrell Peak erbij staan, dus liep ze er ook maar op af. Ze tikte de Spelmaker op zijn schouder en toen hij omkeek, wees ze op de paraplu. Ze had hem nog niet opengeklapt, dus was ze helemaal doorweekt. Ze wachtte af op een reactie.
Terug naar boven Ga naar beneden
Tyrell Peak
Hoofd Spelmaker
Tyrell Peak

PROFIELAantal berichten : 2155
Registratiedatum : 20-07-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Man
Beroep: Spelmaker
Leeftijd: 33

I'm singing in the rain Empty
Onderwerp: Re: I'm singing in the rain | vr nov 08, 2013 8:08 pm

Hij vond het spel wel leuk: het idee dat ze tegen hem praatte, maar niet wist wie hij was. Hij wist echter ook, dat hij dit niet lang vol ging houden. Hij was niet zo goed in toneelspelen. Zijn gezicht begon ook enigszins rood te worden toen Carmen zei: “(...) alleen gefocust op zijn uiterlijk, alsof dat alles is dat hem speciaal maakt.”
Tyrell kreeg niet vaak complimentjes. Van zijn geliefde zus kreeg hij over het algemeen alleen maar commentaar op zijn gedrag en zijn kledingkeuzes en de grote meute, die de president aanbad, gaf haar natuurlijk altijd gelijk. Toen ze ook nog eens zei dat zijn stijl hem helemaal niet slecht stond, voelde hij zich al helemaal schuldig dat hij niet zei wie hij was. Aan de andere kant: hij zei niet wie hij was, maar zij had ook niet gezegd wie zij was. Bovendien was het wel grappig dat ze niet wist wie hij was en toch over de Spelmaker praatte. Zo kwam hij nog eens dingen te weten!

Hij wilde net reageren op de woorden van de vrouw, toen er plotseling iemand op zijn schouder tikte. Hij draaide zich verbaasd om, want wie liep er met dit weer buiten behalve een Spelmaker met een belangrijke missie en een vrouw die moest lunchen?
De verrassing was groot, toen hij een Avox achter zich zag staan. Hij herkende haar aan haar blauwe haar – er liepen niet veel Avoxen met blauw haar rond. Ze had een paraplu bij zich en wees ernaar. Wat moest hij nou weer met een paraplu? Oh ja, het regende. Hij wist niet helemaal wat hij met de situatie aan moest, want hij had nooit verwacht dat een Avox hem uit vrije wil een paraplu zou komen brengen, zéker omdat hij niet had gezegd dat hij even weg was.
Hij pakte de paraplu aan en zei tegen de vrouw die Carmen heette maar dat nog niet aan hem verteld had: ‘Een paraplu... geniaal.’ De reden dat hij dit tegen de spaghetti-eter zei en niet tegen de Avox, was omdat hij Avoxes niet bepaald waardig vond om tegen te praten. Hij ging dus écht geen “dankjewel” zeggen tegen een Avox! Bovendien was hij helemaal niet dankbaar voor die paraplu, want hij vond dat er eigenlijk wel een boeiende situatie was ontstaan zo in de regen met iemand die hem niet kende, maar hem toch complimentjes gaf omdat ze dacht dat hij iemand anders was. Of zoiets. Ingewikkeld, maar juist daarom wel boeiend. Tyrell hield wel van dingen die je hersens een beetje aan het werk zetten.
Anyway, back to business. Tyrell keek weer naar de Avox. ‘Je mag nu wel gaan,’ zei hij bevelend. ‘Tenzij je nog andere dingen te melden hebt?’ Hij glimlachte, om zijn niet al te aardige woordkeuze.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://goldenlionofra.deviantart.com
Crissa Mado
Avox
Crissa Mado

PROFIELAantal berichten : 5
Registratiedatum : 03-11-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Avox
Leeftijd: 16 Years

I'm singing in the rain Empty
Onderwerp: Re: I'm singing in the rain | za nov 09, 2013 8:48 pm

Tyrell Peak keek haar raar aan toen ze hem de paraplu aanbood. Crissa had niet anders verwacht; ze was maar een Avox, en de meeste waren nogal opstandig tegen het Capitool. Zij niet. Het was anders met haar. Natuurlijk was ze Avox geworden om een reden; ze had tegen het Capitool gevochten. Maar ze begon ze steeds beter te begrijpen! Sterker nog, als ze de Avoxen en de Spelen afschaften stond ze helemaal aan hun kant. Tyrell keek haar lang aan, alsof hij in gedachten was. Na een tijdje werd zijn blik weer helder en zei hei dat ze wel mocht gaan. ‘Tenzij je nog andere dingen te melden hebt?’ Hij glimlachte, waarschijnlijk omdat hij niet al te aardig tegen haar deed. Crissa overwoog iets. Iets heel groots. Iets wat haar dood kon betekenen, iets wat haar vrijheid kon betekenen. Na een tijdje besefte ze dat ze hem nog steeds aankeek zonder iets te zeggen, en hetzelfde gold voor hem. Ze knikte langzaam, en toen ze haar mond opendeed om te zeggen dat ze nog wel iets wilde melden, besefte ze dat ze niet kon praten. Ik wil wat zeggen, maar ik kan het niet! Smekend keek ze hem aan, hopend dat hij begreep waar ze heen wilde. Toen bedacht ze dat dit hopeloos was. Hoe vaak had hij wel niet een smekende Avox gezien? Na een tijdje overwegen, ja alweer, besloot ze om het te proberen met gebarentaal. Ze bewoog haar handen zo, dat ze uitbeeldde dat ze iets wilde schrijven. Hij moet dit wel begrijpen! dacht ze boos en ze deed het nog wat duidelijker. Ook vormden haar lippen nu het woord schrijven heel duidelijk.

Note ~
Sorry, ik moest toch weer even reageren. Geeft hij haar een kans of niet? ^^
Terug naar boven Ga naar beneden
Carmen Abelli
Capitool
Carmen Abelli

PROFIELAantal berichten : 141
Registratiedatum : 01-10-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Geldschieter
Leeftijd: 22

I'm singing in the rain Empty
Onderwerp: Re: I'm singing in the rain | do nov 14, 2013 4:12 pm

Zijn gezicht leek enigszins rood te worden na haar opmerking over de spelmaker, bemerkte ze. Kwam dat omdat hij zich gevleid voelde of was het iets anders, schaamte? Ze wist het niet, Carmen had vrij nu, waardoor haar EQ drastisch verlaagd werd. Op haar werk, in haar kantoortje, was de dame meesterlijk in het ontcijferen van andermans gevoelens. Ze doorzag leugens en zorgde voor winstgevende deals. Maar momenteel was ze moe en in zichzelf teruggetrokken, wat allebei niet echt bevorderlijk werkte. 
Achter de man doemde een gestalte op, een mager blauwharig kind kwam bij hen staan. Join the party.. Blauwtje leek de man al te kennen, te merken aan haar indringende blik en de manier waarop ze voorzichtig op zijn schouder tikte. Nieuwsgierig nam Carmen het tafereel waar, kalm de restjes van haar lunch wegkauwend. ‘Een paraplu... geniaal.’ Paraplu?! Carmen veerde onwillekeurig overeind en haar blik zocht het voorwerp. Ze grijnsde dan, stiekem geamuseerd door zijn houding. "Tja, simpele oplossingen zijn vaak het beste." Vond ze. Dit was precies hoe Carmen was in haar denkwijze. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Recht door zee was de snelste weg!
Haar blauwbruine ogen gleden nog eens over de man heen, iets wat ze de afgelopen momenten misschien iéts te vaak had gedaan om het gewone scannende blikken te noemen. En er begon haar iets te dagen. De man leek niet alleen heel erg op hém, maar- nee.. Kon dit waar zijn? Ze durfde het niet te vragen. Ze probeerde het raadsel met haar ogen te ontrafelen, de oplossing zoekend met doordringende starende blikken. Gelukkig was meneer even met de Avox bezig. 'Je mag nu wel gaan. Tenzij je nog andere dingen te melden hebt?’ Hij had de typische lach, de typische stem. Ze had dit zo vaak gezien, zo vaak gehoord. Waarom had ze hem in godsnaam niet herkend? Argh. AARGH! ze wilde gillen en zichzelf voor d'r kop slaan.
Carmen voelde zich een idioot, maar de opwinding die erop volgde toen ze eenmaal redelijk zeker was van haar zaak verdrong de schaamte moeiteloos. Ze probeerde haar lachende gezicht te verbergen door haar tas open te ritsen en de lege plastic bal voorzichtig terug te plaatsen. Nu ze alles had opgeruimd ritste ze de tas snel dicht en lette weer goed op het scenario voor haar neus.
De avox was gecommandeerd weg te gaan, op een manier die ergens nog best ok was- als je keek naar hoe de meesten met hun dienaren omgingen. Die riepen enkel bevelen en vroegen nooit 'of er nog iets anders te melden was.' Carmen nam het meisje eens goed in zich op, kende ze het kind? Ze deed haar best om het blauwe haar weg te denken en te beoordelen of ze dit gezicht eerder gezien had. Maar nee, zo te zien was deze meid geen slachtoffer van Carmens praktijken geweest. Ze irriteerde zich aan de domme blik waarmee de avox kwelend keek, zo smekend als een spastische puppy. Verschrikkelijk. Had ze dan helemaal geen zelfrespect? Een beetje verwachten dat haar baas wel zou liplezen wat voor iets triests ze te melden had, ugh. Carmen kwam met een koel gezicht overeind. Ze liep op de avox en waarschijnlijk-Tyrell af, enkel om in de buurt van de man te kunnen zijn. Zo controleerde ze of haar vermoedens klopten.
"Sorry dat ik me er mee bemoei, Tyrell-" sprak ze, met een blik vol gemengde emoties. Spanning over zijn reactie, kriebels in haar buik omdat ze haar idool nu zo dichtbij zag, irritatie om de stomme slonzige avox die smeekte om aandacht die haar niet toe kwam. "Ze wil blijkbaar iets 'belangrijks' opschrijven." Neerbuigend vloog haar blik naar de blauwharige. Dan haalde ze een papiertje uit een donkergrijs leren notitieblok tevoorschijn en een halfstomp potloodje. "Hier.." Ze overhandigde de materialen aan het meisje, als die ze niet aannam was dat haar eigen probleem. Ondertussen keek Carmen recht in Tyrells brillenglazen en glimlachte verlegen. "Ik ben trouwens Carmen Abelli, sorry dat ik U niet herkende." Blosjes kleurden haar wangen, ze voelde de hitte er van af springen, iets wat haar onmiddellijk irriteerde. Stomme zenuwen ook! Op die manier zei Carmen twee maal sorry in 3 zinnen, voor haar een uitzonderlijke situatie. 
Terug naar boven Ga naar beneden
Tyrell Peak
Hoofd Spelmaker
Tyrell Peak

PROFIELAantal berichten : 2155
Registratiedatum : 20-07-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Man
Beroep: Spelmaker
Leeftijd: 33

I'm singing in the rain Empty
Onderwerp: Re: I'm singing in the rain | za nov 16, 2013 12:05 pm

Tot Tyrells verrassing had de Avox blijkbaar nog wel iets te melden. Of niet? Hij wist eigenlijk niet wat hij op moest maken uit haar gebaren. Gebarentaal was niet echt zijn ding, want bij voorkeur ging hij niet om met mensen die niet konden horen of niet konden praten. Hij zuchtte diep toen hij haar smekende blik zag en had er meteen spijt van dat hij had gevraagd of ze nog meer te melden had. Avoxes hadden altijd wat te melden: namelijk dat ze het niet eerlijk vonden dat ze gevangen waren genomen en dat het Capitool stom was en dat soort onzin. Wacht, bedoelde de Avox nu dat ze iets wilde opschrijven? Nou, dan had ze mooi pech: hij had geen pen en geen papier bij zich. Waarom droegen Avoxen niet standaard pen en papier bij zich? Als ze dan toch iets belangrijks te zeggen hadden, konden ze dat tenminste doen, zonder al die overbodige, onduidelijke gebaren. Aan de andere kant... hij had eerlijk gezegd nooit geweten dat Avoxes konden schrijven. Leerden ze dat dan in de Districten? Tjonge, weer wat nieuws geleerd.

‘Sorry dat ik me ermee bemoei, Tyrell,’ klonk opeens de stem van de vrouw met de spaghetti. Tyrell keek verbaasd opzij, want hij had niet door gehad dat ze was opgestaan. Pas later drong het tot hem door dat ze hem Tyrell noemde, terwijl ze even daarvoor nog niet had geweten dat hij de Spelmaker was. Had hij zichzelf verraden? Hij wist wel dat hij niet goed in toneelspelen was. Jammer genoeg.
De vrouw haalde nu een notitieblok en een potloodje tevoorschijn en gaf dat aan de Avox, maar haar aandacht was niet echt bij de Avox, want ze keek hem aan. Ze stelde zich met een blos voor als Carmen Abelli (een naam die Tyrell nog nooit had gehoord, maar ja, er waren hier dan ook zoveel vreemde namen in het Capitool! Hij betwijfelde of er überhaupt twee mensen met dezelfde naam in deze ene stad zouden rondlopen) en bood haar verontschuldigingen aan omdat ze hem niet herkende.
‘Oh, dat maakt niet uit hoor,’ zei Tyrell meteen vriendelijk. ‘Ik herkende jou ook niet.’ Wat hij meteen een domme reactie vond, want hij kon ook moeilijk iemand herkennen die hij nog nooit eerder had gezien. Toen grijnsde hij. ‘Nog bedankt voor het compliment trouwens.’ Hij had hééél erg de neiging om te vragen wat hem nog meer speciaal maakte, naast zijn uiterlijk, maar om een of andere reden ontbrak hem daarvoor de moed. Hij praatte zo zelden over zichzelf, dat hij niet eens meer wist hoe dat moest. In plaats van dat te vragen, zei hij dus: ‘Sorry dat die Avox zich ermee komt bemoeien. Ik dacht altijd dat Avoxen werd geleerd om bevelen op te volgen en niet om zelf ideeën te bedenken. Ze zouden hun hersenen moeten uitschakelen of zo.’ Toen wendde hij zich tot de Avox, die nu ruim de tijd had gehad om wat op te schrijven. Hij keek haar vragend en ook enigszins ongeduldig aan. ‘En? Wat voor belangrijks had jij te zeggen?’
Terug naar boven Ga naar beneden
http://goldenlionofra.deviantart.com
Crissa Mado
Avox
Crissa Mado

PROFIELAantal berichten : 5
Registratiedatum : 03-11-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Avox
Leeftijd: 16 Years

I'm singing in the rain Empty
Onderwerp: Re: I'm singing in the rain | do dec 12, 2013 7:44 pm

Met een kloppend hart pakte de Avox Crissa Mado het papiertje aan van een vreemde vrouw. De eerste gedachte die in haar opkwam, was: Wat moet Tyrell met een vrouw? Na de vrouw een tijdje aangestaard te hebben, klikte ze de pen open. Ze schreef, met spelfouten uiteraard, een briefje.
Beste Tirel,
Ik weet dad ik een Avoks ben, en ik weet dad ik eigenlyk niks te zeggen hep. Maar... Ik ben hed eens met hed Capitol. Julie heben gelyk, julie zyn een goet bestuur, maar er is minpuntjes.
Dit kraste ze voor de zekerheid maar door. Ic hoop dad je my begrijp, en dat je me helpen wild. Ik zal bediende wilen blyven, maar med iets meer... Respekd behandeld wilen worten.
Crissa zuchtte toen ze het briefje aan Tyrell gaf. Ze wist dat haar spelling niet goed was en ze hoopte dat de Spelmaker er overheen zou zien. Ondertussen dat zij geschreven had, hadden Tyrell en de vrouw een gesprek gehad. Crissa had het alleen niet gehoord. De adrenaline gierde door haar lichaam toen ze zag dat hij het briefje las.

-Sorry, kort en héél laat.
Terug naar boven Ga naar beneden
Carmen Abelli
Capitool
Carmen Abelli

PROFIELAantal berichten : 141
Registratiedatum : 01-10-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Geldschieter
Leeftijd: 22

I'm singing in the rain Empty
Onderwerp: Re: I'm singing in the rain | zo dec 15, 2013 4:12 pm

Pfu. Het zou haar benieuwen, wat die kleine slaaf te zeggen had. Of nouja, 'zeggen' ging natuurlijk niet. Daarom moest ze met een potloodje staan priegelen, zo te zien had de Avox niet echt een top handschrift. Wat wil je ook, als grotendeels ongeletterd persoon, zonder opleiding of enige stimulatie van de geest.
‘Oh, dat maakt niet uit hoor. Ik herkende jou ook niet.’ Een zacht, meisjesachtig gelach verliet haar mond. Alsof ze een schoolmeisje was, zo'n gegiechel. Ze schaamde zich ervoor. Maar die reactie gaf ze dus op mensen die ze bewonderde. Al haar vermeende intelligentie en afstandelijkheid smolt weg en ze was weer het jonge meisje dat ze eigenlijk was. Ze was tweeëntwintig, maar gedroeg zich meestal alsof ze al een stuk ouder en volwassener was. Met haar eigen bedrijf en een eigen verdiend capitaal(tje). Ze was niet al te bekend, onder de allerrijksten dan. De ondernemers, de gokkers. Die kenden haar. Haar naam was niet positief bekend, ze was een last resort, ze was een geldlener, een onverbiddelijke nog wel. Dat Tyrell haar niet kende betekende dus dat haar bedrijfje veilig was. De praktijken die ze uitvoerde waren niet allemaal even zuiver, met ontvoerde inwoners uit districten of monddood gemaakte schuldenaar, die niet aan haar eisen had voldaan en nu met zijn tong en vrijheid moest betalen.
‘Nog bedankt voor het compliment trouwens.’ Ze bloosde en keek uit wanhoop maar naar haar schoenen, de simpele zwarte enkellaarsjes, net genoeg om zakelijk over te komen, maar toch warm en comfortabel. Wat stom zeg, Tyrell had vast al genoeg te maken met fans die domme dingen zeiden en nu was zij een van hen. Hij was dan wel niet zo populair als zijn zus, maar in Carmen's ogen tientallen malen vindingrijker en.. knapper? Tja, ze viel niet op vrouwen hé, daaraan zou het wel liggen.
‘Sorry dat die Avox zich ermee komt bemoeien. Ik dacht altijd dat Avoxen werd geleerd om bevelen op te volgen en niet om zelf ideeën te bedenken. Ze zouden hun hersenen moeten uitschakelen of zo.’ Dat was zo'n gruwelijk en macaber idee. Zo vreselijk, het getuigde van een zieke geest, zonder enige empathie voor de onbenullige Avoxen. Carmen was niet geschokt. Carmen was niet bang voor iemand die sprak over het uitschakelen van iemand's brein alsof het ging om de wekelijkse boodschappen. Ze was gewoon blij, bijna gelukkig, dat ze hem zijn gedachten zomaar hoorde uitspreken, zonder camera's of pers erbij. Live. ''Hmm, ja, met wat onderzoek zou het toch mogelijk moeten zijn om de inventieve of opstandige hersendelen met stroom te onderdrukken?'' stemde Carmen dus met hem in. een beetje cru was het wel, om zo te praten over de hersenen van Avoxen. Ach, ze hoefde geen rekening te houden met bediendes, nauwelijks beter dan dieren.

‘En? Wat voor belangrijks had jij te zeggen?’ Hier zou de onthulling komen. Spannend hoor. Wat had ze opgeschreven, de blauwe bitch? Dat ze zo zielig was, boehoe? Dat het niet eerlijk was, dat zij een uitzondering was, dat zij vrijgelaten moest worden, omdat ze speciaal was! Of iets écht belangrijks, dat het wasmiddel op was? Dat zou tenminste nog iets met haar taak te maken hebben. Ze bleef casual staan, liet hopelijk haar interesse niet al te veel doorschemeren. Toch probeerde het meisje over Tyrell's schouder ietwat mee te gluren, nieuwsgierig aagje dat ze was. Maar bij de woorden Avoks en Respekd haakte Carmen af. Al was ze naar Tyrell's reactie uiteraard wel benieuwd.

Haar mening over dit onderwerp? Zeurend om meer respect, dat kind voor haar was nog niet eens volwassen. Die moest allang blij zijn dat ze niet naar de hongerspelen zou gaan, dat ze eten kreeg en veiligheid. ''Pff..'' mompelde ze dan ook in zichzelf. ''Was dit nou zo belangrijk?'' Carmen's ogen, met hun samenspel van oranje en blauw, vlogen naar de Avox. ''Mijn potlood.'' sprak ze dan afgemeten, haar hand vooruit houdend. Natuurlijk kon er geen alsjeblieft of graag vanaf. Kom nou.
Terug naar boven Ga naar beneden
Tyrell Peak
Hoofd Spelmaker
Tyrell Peak

PROFIELAantal berichten : 2155
Registratiedatum : 20-07-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Man
Beroep: Spelmaker
Leeftijd: 33

I'm singing in the rain Empty
Onderwerp: Re: I'm singing in the rain | di dec 24, 2013 7:23 pm

‘Hm, ja, met wat onderzoek...’ Tyrell was lichtelijk verbaasd dat de vrouw die hij vanaf nu zou kennen als Carmen Abelli serieus in ging op zijn opmerking dat ze de hersenen van Avoxen zouden moeten uitschakelen. Zijn opmerking was terloops bedoeld. Ergens vanbinnen meende hij wel wat hij had gezegd, maar hij dacht dat hij het meer als een grap naar buiten had gebracht (omdat hij vermoedde dat de meeste Capitoolmensen het toch wel érg ver zouden vinden gaan om met hersenen te knoeien). Oh well, het werd dus niet als grap opgevat. Geen wonder dat de mensen met wie hij op school had gezeten altijd hadden gezegd dat hij geen humor had. Zijn humor was gewoon niet te begrijpen. Te hoogstaand voor andere mensen misschien? Of had Carmen gewoon door die humor-façade heen gekeken en wist ze dat hij wel degelijk meende wat hij zei? Een vaag gevoel in zijn hart hoopte wanhopig dat dat laatste het geval had. Dan had hij éíndelijk eens een gelijkgestemde gevonden – iemand die wist wat wel en wat niet belangrijk was in het leven: waarbij kennis tot de eerste categorie behoorde en uiterlijk tot de tweede.

Toen wendde Tyrell zich tot de Avox, die hem een papiertje gaf. Hij pakte het papiertje aan en begon te lezen. Tenminste, dat was wat hij wílde doen. Hij fronste toen hij “Tirel” las. Hij fronste nog dieper toen zijn oog op “dad” viel. Snel scande hij met zijn ogen de rest van het briefje: “Zyn”, “Hed”, “Ic”.
Tyrell wist niet of hij moest lachen of huilen. ‘Wat ís dit voor taal?’ vroeg hij half spottend, half vol ongeloof. Wat er ook op het briefje stond, hij nam niet de moeite de volle betekenis ervan te doorgronden. Die spelfouten... die deden gewoon pijn aan zijn hoofd! Hij verfrommelde het papier in zijn hand, terwijl Carmen haar potlood terug eiste.
‘Sorry,’ zei hij – niet erg gemeend – tegen de Avox. ‘Dit kan ik gewoon niet serieus nemen. Heb je ooit gehoord van d’tjes en t’tjes, volzinnen, lettergrepen, het verschil tussen een griekse y en een lange ij? Probeer het nog eens als je hebt leren schrijven. Oh, en ruim dit even op.’ Bij die laatste woorden stak hij zijn hand uit om haar het verkreukelde propje papier terug te geven.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://goldenlionofra.deviantart.com
Gesponsorde inhoud



PROFIEL
KARAKTER

I'm singing in the rain Empty
Onderwerp: Re: I'm singing in the rain |

Terug naar boven Ga naar beneden
 

I'm singing in the rain

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» [DAG 9] Tears & Rain

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
De Hongerspelen :: Districten :: Het Capitool :: Capitool Archief-