Madelynn en Eloise vonden dat ze vannacht niet op wacht mocht staan. Nakoma maakte een verontwaardigd geluid en begon haar verzet al mopperend te verwoorden. Haar twee bondgenoten leken echter niets anders te verwachten en stonden als een blok tegenover haar. “Je kon niet eens vissen vandaag,” zei Eloise verwijtend. Want ja, natuurlijk. Daar moest ze haar zo nodig aan herinneren. Alsof Nakoma zich nog niet nutteloos genoeg voelde. Ze beet op haar tanden om niets onaardigs te zeggen.

Madelynn pakte het iets zachter aan. “We hebben meer aan je als je je weer een beetje beter voelt – inclusief jijzelf.” Nakoma zuchtte. Gedeeltelijk begreep ze het punt van de twee andere meisjes wel, maar ze haatte het om zo lang niets positiefs aan hun bondgenootschap bij te kunnen dragen. Ze was nu al het grootste deel van de dag volledig nutteloos geweest, en ze wilde niet het gevoel hebben een blok aan iemands been te zijn. Ze mocht al van geluk spreken dat ze nog leefde, en, oké, Madelynn en Eloise waren nu zelf degenen die voorstelden dat ze het wat rustiger aan deed, maar toch. “Rust uit,” ging Madelynn verder, misschien omdat ze doorhad dat Nakoma nog niet volledig overtuigd was. “We’ve got this!”

Nakoma zuchtte opnieuw, maar knikte uiteindelijk, haar blik op de grond gericht. Ze zou ermee akkoord gaan, maar dat betekende niet dat ze het leuk moest vinden. In stilte zocht ze haar spullen bijeen en net als de vorige avond zocht ze een plekje uit op het harde hout, waar ze het zich zo comfortabel mogelijk probeerde te maken. Haar hoofd deed nog steeds pijn en ze voelde zich nog een beetje wazig – een betere omschrijving had ze er niet voor – maar liggend op haar rechterzij, met haar jas als kussen, voelde ze zich al bij al niet heel ongemakkelijk.

Slapen wilde echter niet meteen lukken. Het zou niet lang meer duren voordat de zon onderging, maar momenteel was het nog een beetje te licht, en haar brein was te actief. Niet onverwacht bleven haar gedachten terugdrijven naar het eerdere gesprek met Madelynn. Het meisje van district zeven vond dat hun overlevingsdrang genoeg bewijs was dat deze hel overleven het nog waard was, ondanks wat ze al gedaan hadden en ongetwijfeld nog zouden doen tijdens hun verblijf in de arena, en Nakoma wilde haar graag – zo graag – geloven. Maar dat ook echt doen bleek moeilijker. Voor haar was haar wil om te overleven iets fysieks, iets wat haar lichaam nog steeds zou proberen vol te houden zelfs als haar verstand het er niet meer mee eens zou zijn. En ze wist niet of ze het nog wel zou verdienen, om hier levend buiten te komen.

Het was niet dat ze dood wilde – niet fysiek, niet emotioneel en al zeker niet rationeel, maar het begon gewoon zo moeilijk te worden om zich een leven na de arena in te beelden. Zouden de gezichten van de tieners wiens dood ze veroorzaakt had haar ooit met rust laten wanneer ze haar ogen sloot? Zou ze terug naar haar familie kunnen gaan en haar leven weer oppikken alsof er niets gebeurd was? Zou ze haar drietand kunnen gebruiken zonder zich een menselijk lichaam aan het andere uiteinde voor te stellen?

Fuck. Nakoma dwong zichzelf deze gedachtegang onmiddellijk te onderbreken toen ze besefte dat ze een bodemloze put voor zichzelf aan het graven was. Ze zat hier nog maar twee dagen. Het kon haar nu nog niet te veel worden. Zo zou ze het nooit volhouden. En ze moest terug naar huis, naar haar familie. Al was het maar om haar broers en zusje het verdriet te sparen. Ja, dacht Nakoma met meer opluchting dan ze zou durven toegeven. Dat kon haar reden zijn. Misschien had het pessimistische deel van haar hersenen gelijk en was zij niet meer te redden, maar Ahote, en Kasa, Cheveyo en Achak, en zelfs haar ouders – hen kon ze nog wel helpen door terug te keren.

Het duurde nog steeds een tijdje voordat ze in slaap viel, pas nadat de gezichten van vijf meisjes aan de hemel verschenen waren. Nakoma was opgelucht dat George het nog steeds volhield, ook al wist ze niet of het ook daadwerkelijk goed met hem ging. Het laatste gezicht, het meisje van district twaalf, liet een bittere smaak in haar mond achter. Ze was twaalf. En nu was ze helemaal niets meer.

Nakoma werd wakker met stijve ledematen, maar haar hoofdpijn was minder overweldigend en ze voelde zich weer vrij alert. De zon was nog maar net aan het opkomen, en veel licht was er dus nog niet. In theorie zou ze nog een beetje langer kunnen slapen, maar Nakoma voelde zich eigenlijk wel uitgerust, en stond dus langzaam recht.

“Hoe voel je je?” vroeg Eloise, niet ongeïnteresseerd, terwijl Nakoma zich uitrekte. “Beter,” antwoordde Nakoma met een kleine glimlach, en ze ging naast haar bondgenote zitten. Eloise hoefde niet te weten dat haar hoofdpijn nog niet volledig verdwenen was. “Dank je,” ging ze verder. Eloise knikte, en Nakoma hoopte dat ze begreep dat het niet enkel voor het stellen van de vraag was.

Ze zaten een tijdje in stilte op het houten pad terwijl de zon langzaam tevoorschijn kwam, genietend van de stilte en de relatieve koelte. Het ergerde Nakoma dat ze geen duidelijk doel hadden. Waarschijnlijk zouden ze net als gisteren besluiten om gewoon een willekeurige richting te proberen en ronddwalen totdat ze iets interessants aantroffen, of hun lege maag om aandacht vroeg. En het was niet alsof Nakoma een beter plan had. Het was gewoon irritant.

Na een tijdje merkte ze dat haar blaas vol was, en stond ze op om een afgezonderd plekje te zoeken. Voor de zekerheid nam ze een van haar drietanden mee. Zodra ze gecheckt had dat ze uit het zicht was – zolang ze zich maar bukte – gingen haar handen naar de rits van haar broek. Ze was net klaar toen haar iets opviel. Een beetje verder, net naast het pad, stond een houten voorwerp. Een soort kist? Ze hees snel haar broek weer op en nam de drietand steviger vast. Ze zag geen andere tributen, maar dat betekende niet dat dit te vertrouwen was. Toch naderde ze voorzichtig. Het was inderdaad een grote kist, en er leek niets vreemds mee aan de hand te zijn. Maar ze vertrouwde het Capitool nog minder dan een piranha die bloed geroken had, en zodra ze het voorwerp voldoende bestudeerd had, liep ze terug naar tijdelijke kamp. Gelukkig waren Madelynn en Eloise er allebei.

“Hey,” begon Nakoma, en ze wenkte hen allebei mee. “Ik denk dat jullie dit willen zien.”


TL;DR:
- Nakoma gaat met tegenzin slapen en wordt in de vroege ochtend wakker.
- Ze zit even in stilte bij Eloise terwijl de zon begint op te komen.
- Tijdens een plaspauze ontdekt ze de schatkist, en ze loopt terug naar Eloise en Madelynn om hun de kist te tonen.

De nacht leek een stuk langer te duren nu Eloise en Madelynn hun bondgenote op non-actief hadden gezet. Ze hadden besloten dat ze moest rusten en hoewel Nakoma daar niet blij mee leek te zijn, leek ze het te hebben geaccepteerd. Madelynn kon echter meteen merken dat het vermoeiender was op deze manier. De nacht leek wel een eeuwigheid te duren en het was moeilijker om echt een beetje uit te rusten. Lynn gaapte, toen het volkslied klonk, ergens wel blij met de afleiding. Ze voelde meteen hoe de spanning zich opbouwde in haar lichaam, zowel angstig en nieuwsgierig naar de doden van deze tweede dag. Er bleken vijf Tributen de dag niet te hebben overleefd – allemaal meiden. Met moeite rekende ze in haar hoofd. Vandaag vijf, gister… drie. Was het drie? Dat zou betekenen dat er nog zestien mensen in leven waren. Dat waren nog heel wat levens die beëindigd moesten worden.

Eloise had de laatste wacht op zich genomen, maar Madelynn had niet goed geslapen. Ze was al wakker, toen Eloise aan Nakoma vroeg hoe ze zich voelde, terwijl zij overeind leek te komen. Zelf hield Lynn haar ogen gesloten, vastbesloten om nog even te rusten, maar ze realiseerde zich al snel dat de ochtend niet lang meer op zich zou laten wachten en ze wellicht klaar moest maken om verder te trekken. Ze hadden nog niet besloten wat ze vandaag gingen doen of waar ze heen zouden gaan, maar Madelynn wilde liever niet langer hier blijven, zo midden op het pad. Er moesten toch betere plekken zijn in de Arena om een kamp op te slaan?

Toen het daadwerkelijk licht begon te worden, besloot Madelynn het op te geven en overeind te komen. Alleen Eloise was er, maar er was niets dat haar deed vermoeden dat er iets was gebeurd. Nakoma was vast de dingen aan het doen die gebeuren moesten en het zou vast niet lang duren voor ze terug zou keren.
Dat was een voorspelling die al snel uit zou komen. “Morgen,” gaapte Lynn naar Nakoma, die er in ieder geval al beter uit leek te zien dan de dag ervoor. “Hey,” reageerde het meisje uit Vier, waarna ze zei dat er iets was waarvan ze dacht dat haar bondgenotes het wilden zien. Madelynns nieuwsgierigheid werd meteen geprikkeld en ze voelde zich meteen een stuk wakkerder. Ze wisselde een blik uit met Eloise en die leek ook wel benieuwd te zijn. “En ik dacht al bijna dat het een saaie dag zou worden,” zei Madelynn met een grijns.

Ze moesten een stukje lopen, dus namen ze al hun spullen mee. Ze droegen allen een tas, hun wapens en de bladeren die ze probeerden te drogen. Ze hadden meer spullen dan Lynn zich soms realiseerde, maar het was fijn om te hebben. Ze was dan ook dankbaar voor alle sponsoringen die ze tot dusver hadden gekregen.
Het was niet ver lopen en ze legden hun spullen weer netjes op de grond. Madelynn nam haar bijl in de hand, terwijl ze Nakoma’s blik volgde. Haar houding was enigszins gespannen, maar toen ze zag dat het om een houten kist ging, durfde ze een beetje te ontspannen. Er leek geen direct gevaar te zijn. “Oeh!”, grijnsde Madelynn, wier nieuwsgierigheid alleen maar meer geprikkeld werd. “Wat zou er in zitten?” Het stellen van die vraag deed haar realiseren dat het wellicht gevaarlijk was om de kist te openen. Vorig jaar hadden ze immers een explosief in een taart verstopt.

Alle drie wisten ze niet wat er in zou kunnen zitten. Nakoma kende verhalen over piraten en grapte dat het misschien wel gouden munten konden zijn. “In dat geval,” grijnsde Madelynn, “als we dan toch moeten sterven, dan sterven we in ieder geval rijk.”
“Wellicht zitten er medicijnen in, of spullen die we kunnen gebruiken om te overleven,” peinsde Eloise echter, die de humor van haar bondgenotes maar zoveel mogelijk leek te negeren. Nakoma en Madelynn dachten even na over die mogelijkheid en probeerden hun kansen in te schatten. Uiteindelijk gaven ze toe en was het Nakoma die opnieuw het moeras in stapte. Madelynn zag hoe ze door de drab banjerde, maar uiteindelijk bij de kist terechtkwam. Ze probeerde hem mee te trekken, maar hij was ofwel te zwaar of het moeras was enorm aan het tegenwerken.
“We moeten helpen,” zei Madelynn, maar Eloise schudde haar hoofd. “Ik help wel. Jij houdt de wacht.” Ietwat beledigd keek Lynn haar aan, maar ze werd gewezen op haar beenwonden en dat het wellicht geen strak plan was om daarmee een moeras in te springen. Madelynn zuchtte en knikte. Het was niet leuk, maar het was in principe eenzelfde situatie als Nakoma de vorige nacht in had gezeten. Lynn had geen recht om te klagen.  

Terwijl Eloise en Nakoma de kist aan land probeerden te krijgen, hield Madelynn de omgeving in de gaten. Ze vroeg zich af hoe laat het ondertussen zou zijn en herinnerde zich plotseling dat ze nog niets gegeten hadden. Er leek echter niemand in hun buurt te zijn, en uiteindelijk stonden Eloise en Nakoma mét de kist weer op het pad.
Er zat een slot op de kist en als ze wilden weten wat erin zat, dan moesten ze die op de een of andere manier open weten te krijgen. Dat leek in ieder geval de meest veilige manier. Ze schoven de kist naar het midden van het pad en staarden ernaar. Ze ontbeten in stilte, terwijl ze bleven staren naar de kist en nadachten over wat ze ermee zouden doen. Dat deden ze voor enkele uren, tot een van hen ineens werd afgeleid door een flikkerende roodoranje gloed aan de andere kant van de Arena. Geschrokken keek de rest ook om.
Nou ja, wat kon het ook schelen. Het was ver weg.

"De buis proberen?"
"Goed, en anders hak ik het hout wel weg."
"Awesome."


OOC: Godmoden met toestemming.
TL;DR
- Het zonnetje kwam op.
- Madelynn komt overeind als Nakoma dingen doet die gebeuren moeten.
- Eloise en Madelynn volgen Nakoma naar de schatkist en ze nemen al hun spullen mee. (het puntige gedeelte van de weg rechts van de kist)
- Nakoma gaat het moeras in, maar het lukt niet alleen. Lynn wil helpen, maar mag niet van Eloise.
- Eloise helpt Nakoma en samen krijgen ze de kist op het droge.
- Ze staren naar de kist, ontbijten, proberen te bedenken wat ze met de kist gaan doen en ja, daar doen ze een paar uur over.
- Fire spotted. We zijn een paar uur verder.
- Ze besluiten een soort van de kist maar te gaan aanvallen.

Er waren zo veel mogelijkheden. En zo veel manieren om te sterven. Als er explosieven in de kist zaten, zou hun dood in ieder geval kort en relatief pijnloos zijn. Tenzij de explosie niet krachtig genoeg was om hen te doden en ze vervolgens langzaam zouden liggen creperen, wachtend tot ze leegbloedden of er iemand langskwam om hen uit hun lijden te verlossen. Iets als die spijkerbom van vorig jaar, misschien? Heerlijk.

Het kon ook een soort gif zijn. Misschien zou er een gas vrijkomen bij het openen van de kist, en kregen ze allemaal pijnlijke blaren, of deed het iets met hun longen waardoor ze in hun eigen bloed stikten. Of was het inderdaad een echte schat, en zat er iets op de goudstukken dat hun huid binnendrong en hen een langzaam en pijnlijk einde zou bezorgen? Misschien was het wel een wild dier, dat het Capitool op de een of andere manier kalm had kunnen houden – totdat deze kist opengemaakt zou worden, natuurlijk, en ze aangevallen en ongetwijfeld opgepeuzeld werden. Yummie.

Wacht. Dit was niet constructief. De reden waarom ze hier zaten, muisstil in het midden van het pad, was het vinden van een goede manier om de kist open te krijgen. Want ze hadden, of zo dacht Nakoma toch, alle drie beslist dat deze kist open moest. De mogelijke schat – hopelijk niet letterlijk – die ze erin konden aantreffen was het veel waarschijnlijkere risico wel waard, en als ze deze gewaagde onderneming overleefden, kon het hen misschien een aanwinst van onschatbare waarde opleveren. En vooral nog, als de inhoud inderdaad gunstig was, konden ze die hier natuurlijk niet voor het grijpen laten liggen.

Nakoma wist niet hoe lang het al stil was toen Eloise zuchtte en voorstelde om de buis te proberen. Madelynn ging er meteen mee akkoord en ook Nakoma knikte, opgelucht dat ze beslist hadden om tot actie over te gaan. “Anders hak ik het hout wel weg,” voegde Madelynn nog toe, en ook daar ging Nakoma mee akkoord, ook al was het openbreken van het slot met de buis waarschijnlijk een veiliger plan. Je wist maar nooit wat je daarbinnen met een bijl kon raken.

Het drietal verplaatste hun spullen wat verder op het pad. Bij nader inzien wist Nakoma niet echt waarom, want als ze opgeblazen werden, hadden ze er weinig aan dat hun spullen nog intact waren. Maar goed. Eloise had de grootste spierballen, en ze stak de ijzeren buis door de beugel van het hangslot en draaide zo ver als het metaal toeliet. Vervolgens trok ze aan de bovenkant van de buis. Toen dat niet veel leek uit te halen, greep Nakoma de andere kant van de buis, in de hoop dat hun gezamenlijke kracht genoeg zou zijn om het slot of de hechting te breken.


TL;DR:
- Nakoma denkt na over alle vreselijke dingen die er in de kist kunnen zitten.
- Eloise doet een voorstel om de kist open te krijgen en het drietal springt in actie.
- Eloise steekt de metalen buis door de beugel van het hangslot en probeert het slot te forceren. Wanneer haar dat alleen niet lijkt te lukken, helpt Nakoma.

De kist die voor hen stond zorgde ervoor dat het bondgenootschap alsnog niet veel verder kwam deze dag. Het was een mooie kist, vond Madelynn en ze wilde er niet graag haar bijl in zetten.  Dat was echter wel de meest effectieve manier die Lynn kon bieden waarschijnlijk, maar ze was er om eerlijk te zijn niet erg happig op. Ze kon de inhoud beschadigen, of anders haar bijl, en dat zou ze absoluut niet tof vinden. Ze zuchtte, maar nog altijd zei niemand iets en ja, zo kwamen ze natuurlijk geen steek verder.

Nog vele andere mogelijkheden schoten door Lynns hoofd, maar geen leek beter of haalbaarder dan hetgeen dat het eerste te binnen was geschoten, dus toen ze na een paar uur nog geen steek verder waren, was dat niet erg motiverend. Of juist heel erg motiverend. Jij zegt het.
Het gespotte vuur leek weer iets in gang te zetten bij MEN en Madelynn hoopte van harte dat het vuur één of twee Tributen op zou slokken, zolang maar niet de hele Arena in lichterlaaie kwam te staan. Het was vochtig, maar er was ook genoeg hitte en hout om desastreuze gevolgen te hebben, vermoedde ze. Het was voor hen echter nog ver weg om zich er zorgen over te maken, dus eerst moesten ze zich richten op hun schatkist.

Madelynn had wel enige kracht in haar armen, maar ze ging niet ontkennen dat Eloise, en wellicht ook Nakoma, enigszins in het voordeel was. Het was niet alsof ze zich al zo hadden verveeld dat ze waren gaan armpje drukken en om eerlijk te zijn hoopte Madelynn er ook niet op een andere manier achter te hoeven komen.
Eloise deed haar uiterste best om het slot met haar buis open te krijgen, maar zelfs voor haar leek het geen gemakkelijke klus. Terwijl Lynn de omgeving in de gaten hield, begon Nakoma het andere meisje te helpen. Het bleek een vrij lastige klus te zijn om te klaren, zeker in dit warme weer. Madelynn kon alleen maar denken hoe ze best een beetje dorst begon te krijgen, dus het kon bijna niet anders dat haar bondgenotes ook wel iets zouden lusten.
Alsof de mensen in Panem met haar meedachten, verscheen er een pakketje aan de hemel. Eloise en Nakoma hadden het overduidelijk te druk om zich daar zorgen over te maken, dus besloot Madelynn deze taak maar op zich te nemen. Deed zij ook nog een keer iets nuttigs. Ze ving het pakketje uit de lucht, maar draaide zich meteen weer om, toen ze het geluid van de overwinning hoorde (elke kleine overwinning was een stap in de goede richting, zo moet je maar denken). Het slot leek het eindelijk te begeven en gewapend met haar bijl en de sponsoring wachtte ze af wat er onthuld zou worden.

“HOLY CUPCAKE!”, bracht Madelynn uit, toen haar ogen de zoete kleuren in zich hadden weten op te nemen en ze had gerealiseerd wat er in de schatkist bleek te zitten. Ze had nog nooit zo veel van de minitaartjes bij elkaar gezien, maar het beeld ervan stond haar zeker wel aan. Het was ontzettend aanlokkelijk om er meteen een van te pakken, zelfs al had ze net uren besteed aan het wantrouwen van de inhoud en wist ze dat er heel en dan ook heel veel mis mee zou kunnen zijn.

Madelynn gaf de sponsoring aan zijn rechtmatige eigenaar en ietwat aarzelend stak ze haar hand uit naar de kist. Sommige cupcakes zagen er een klein beetje gehavend uit, waarschijnlijk door de moeizame poging om de kist op het droge te krijgen, maar over het algemeen zagen ze er meer dan eetbaar uit.
Lynn pakte de eerste de beste cupcake beet en haalde deze uit de kist. Ze staarde er even naar en bestudeerde hem. Het was wellicht een van de minst chemisch gekleurde taartjes die erbij zaten. Waarschijnlijk zelfs, als ze zo naar de rest keek. Het cakeje zelf leek bruin te zijn, met een simpele crèmekleurige topping, versierd met regenboogkleurige spikkels. Daarin was een klein koekje gestoken om het af te maken. Het zag er werkelijk voortreffelijk uit.
Om toch niet te enthousiast te zijn, hield ze de cupcake wantrouwend bij haar neus. Ze rook eraan, alsof ze in staat zou zijn om gif te onderscheiden van wat er dan ook allemaal in een cupcake ging. Nee, zo’n fantastische neus had Madelynn niet, maar ze kon wel degelijk de zoetheid van de lekkernij ruiken en ze voelde haar maag rommelen.

“Het ruikt zo lekker,” murmelde ze, waarna ze naar haar bondgenotes keek. “Gaan we het erop wagen?” Zelf was ze duidelijk in staat om ja te zeggen, hoewel een stemmetje in haar hoofd haar vertelde dat het wellicht niet zo’n goed idee zou zijn. Dat wist ze verdorie zelf ook, natuurlijk, maar dat stemmetje had niet al twee dagen op water, brood en fruit geleefd. Eerlijk was eerlijk, het was misschien nog relatief royaal geweest, maar het was niets in vergelijking met al het eten dat ze  dagelijks in het Capitool hadden gehad. Wat een tijd…
“Laten we in ieder geval een páár voorzorgsmaatregelen nemen,” zei Eloise, maar ook zij leek het moeilijker te vinden om de zoetigheid te weerstaan dan ze wilde toegeven. Madelynn knikte en besloot de deksel van de kist te sluiten. De hitte zou vast niet bevorderlijk zijn voor de eetbaarheid van de cupcakes, en als die kist daar vanaf het begin had gelegen, dat deed die kist in ieder geval iets goeds.

“Wat zou er allemaal mis kunnen zijn met de cupcakes?”, vroeg Madelynn, meer aan zichzelf dan aan de rest, maar dat weerhield Eloise er niet van om te antwoorden. “Vergif, explosieven, er kunnen vreemde voorwerpen in zitten waar we ons aan kunnen verwonden en ze kunnen natuurlijk ook gewoon super smerig zijn.” Madelynn moest lachen om dat laatste. Ja, dát zou nou echt jammer zijn.
Verlangend keek ze naar de cupcake in haar hand, denkend aan de velen die nog in de kist zaten. “Op zich is er niets ontploft toen jullie de kist hierheen brachten,” stelde Lynn toen, “maar misschien kan het geen kwaad om dat wat uitvoeriger te testen.”
Van het ene op het andere moment bevond de cupcake zich ineens niet meer in Madelynns hand. Met een krachtige worp had ze de cupcake de lucht in geslingerd, zo ver mogelijk bij hen vandaan het moeras in, mikkend op een boomstronk. Als er daadwerkelijk een explosief in die cupcake zou zitten, dan zou dat toch genoeg moeten zijn om hem te laten afgaan? Ze hoopte echt van harte dat dit niet het geval zou zijn, want als dat wel zo was… nou, dan moest ze hopen dat haar gooivaardigheden haar niet in de steek hadden gelaten en de ontploffing niet sterk genoeg zou zijn om hen te raken. Dood door zoetigheid was niet de meest waardige dood die ze zich kon voorstellen namelijk.  

TL;DR
- Madelynn vangt de sponsoring voor Eloise, die nog met de kist bezig is, maar sorry water, cupcake RULEZ.
- Cupcake Heaven has been brought to you by the Capitol.
- Madelynn pakt een cupcake, bestudeert hem en heeft moeite de verleiding te weerstaan.
- Madelynn vraagt of ze het erop gaan wagen, maar Eloise stelt voor om toch in ieder geval voorzorgsmaatregelen te nemen.
- Madelynn sluit de kist om de cupcakes te beschermen tegen de zon.
- Ze bespreken mogelijke dingen die mis kunnen zijn met de cupcakes.
- Madelynn gooit de cupcake die ze in handen heeft zo ver mogelijk weg, tegen een boomstronk, om te kijken of hij explodeert en hoopt van harte dat het niet hun dood wordt...

De cupcake gaat stuk en valt op de grond. Er gebeurt niets bijzonders.