Een RPG-forum gebaseerd op de Hongerspelen. Maak een personage aan voor een van de districten en doe mee aan de Hongerspelen!
 
IndexLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

N

O

S

A

E

S

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

Personage van het seizoen
Milly Butterworth
Winnares 1e Spelen
Sage Malone
Winnares 2e Spelen
Madelynn Bristow
Winnares 3e Spelen
Solar Gbadamosi
Winnares 4e Spelen
Kasa Locklear

F

F

A

T

S

Admini
Cecilia Peak
Admini
Tyrell Peak
Moderator
Nike Foxglove
Moderator
Matthew Mills

S

T

I

D

E

R

C

© 2013 - 2015
De Hongerspelen RPG is ontworpen en gemaakt door de Adminies en is gebaseerd op de Hongerspelen trilogie van Suzanne Collins.

Deze skin is getest op
Google ChromeMozilla Firefox

Deel
 

 [DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Nakoma Locklear
District 4
Nakoma Locklear

PROFIELAantal berichten : 236
Registratiedatum : 27-12-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Visser
Leeftijd: 17

[DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike Empty
Onderwerp: [DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike | za jul 11, 2015 6:55 pm

Dag 11 begon moeizaam. Nakoma had haar kikker als avondmaal opgegeten en had daarna niets beters te doen dan zenuwachtig op het volkslied te wachten. Ze wist niet hoe ze zich voelde toen de dode tribuut de jongen van district 11 bleek te zijn. Een niet te verwaarlozen deel van haar was opgelucht, maar dat probeerde ze te negeren. Madelynn liep nog steeds in de arena rond, en iemand zou haar moeten vermoorden als Nakoma naar huis wilde. Nu ze de jongen van 11 weer gezien had, herinnerde ze zich ook het meisje van zijn district weer. Klein, vrij jong nog, zonder enige zichtbare vechtervaring; op haar zou ze niet kunnen vertrouwen om met Madelynn af te rekenen. George zou er waarschijnlijk ook niet in slagen. De laatste tribuut ontsnapte haar nog steeds. Dit waren geen goede vooruitzichten.

Niet lang nadat het weer rustig geworden was, viel Nakoma in slaap, en weer werd ze pas wakker toen het al licht was. Ze begreep niet waarom ze zich nog steeds moe voelde, maar nog meer slapen leek haar geen goed idee. Ze had geen ontbijt en ook niet de moed om weer op jacht te gaan, maar gelukkig had ze de dag voordien in ieder geval al haar flesjes weer bijgevuld. Zonder nuttige bezigheid ging de eerste helft van de dag echter maar traag voorbij. In de arena, of toch het deel dat ze kon zien, leek er ook maar weinig te gebeuren. Dat was verontrustend, want hoe langer dat duurde, hoe groter de kans was dat de Spelmakers zouden ingrijpen om meer sensatie te creëren. Zelf hielp ze natuurlijk ook niet echt, nu ze enkel maar zielig in de hoorn lag. Misschien moest ze maar eens op jacht vertrekken – niet dat dat zo spannend was, maar dan deed ze tenminste iets.

Plots klonk er een luide knal en leek Nakoma’s wereld in een fractie van een seconde volledig in te storten. Haar hart leek mee te ontploffen met de Hoorn des Overvloeds en ze had nog maar net de reflexen om haar hoofd met haar armen te beschermen voordat er planken en houtschilfers over haar heen regenden. Het duurde enkele seconden voordat ze haar adem hervond, en vervolgens nog even voordat ze durfde te bewegen. Haar hart ging sneller tekeer dan een specht die een worm in een boom gezien had, en haar oren tuitten van de explosie. Ze probeerde deze wanorde aan informatie te verwerken, maar het duurde beschamend lang voordat ze besefte dat de Hoorn door een bliksemschicht geraakt was. Tot zover dus het idee dat ze hier veilig zou zijn.

Nu ja, al bij al had ze nog heel wat geluk gehad. Ze kwam onder het puin vandaan en terwijl ze de laatste houtsnippers van zich af veegde stelde ze enkele sneetjes vast. Verder was ze echter ongedeerd, behalve dan dat haar hart nog steeds niet van de schok bekomen was. Allereerst bestudeerde ze haar omgeving, zodat ze wist of er iemand dom genoeg was om naar de knal toe te rennen. Toen ze geen verdachte beweging bespeurde, zocht ze haar spullen tussen het hout. Een groot deel van de Hoorn was weg, en nu het haar geen beschutting meer kon bieden, had ze geen enkele reden meer om nog langer hier te blijven.

Haar rugzak en drietandjes waren snel gelokaliseerd, en na enkele minuten vond ze ook haar speren. Dan bleef er enkel het waterflesje over waar ze een uurtje geleden nog uit gedronken had, maar het leek haar niet de moeite waard om dat te zoeken. Water had ze nog wel genoeg.

Met een zucht keek ze nogmaals om zich heen. Naar het zuiden zou ze niet gaan, ook al was dat wel het oorspronkelijke plan geweest. Nu er op het grote platform al twee gebouwen afgebrand waren, wilde ze dat risico niet meer nemen. Het bos lag in as, en was dus ook volledig nutteloos; ze zou er niet eens meer voedsel kunnen vinden. In het oosten zag ze niet meteen iets interessants, en in het westen wist ze tenminste dat er nog dieren rondliepen. Het westen dus.

Ze besloot maar meteen te gaan jagen; dan had ze dat ook weer gedaan en kon ze daarna nog op zoek naar een nieuwe slaapplek. Aanvankelijk verliep het wat moeizaam, maar uiteindelijk ving ze een kikker, en wat later vond ze een nestje eieren. Tevreden legde ze de eieren in het pannetje dat ze van Flaire en Sköll geleend hadden, en startte ze een vuurtje, waarboven ze haar maaltijd zo snel mogelijk klaarmaakte. De zon was nog niet onder, maar achter de wolkenvelden was er weinig van te zien, en viel een vuurtje dus meer op dan zou mogen.

Toen haar maaltijd op was stootte ze tegen het volgende probleem. Nu zowel het bos als de Hoorn er niet meer waren, was er behalve de huisjes in het zuiden geen beschutting meer in zicht. En in deze vlakke arena kon dat zeer gevaarlijk zijn. Bij gebrek aan een goed idee besloot ze op hoop van zegen het noorden maar wat te gaan verkennen. Ze wachtte tot het volledig donker was, zodat ze zich ongemerkt kon verplaatsen en nam een pad dat naar het noordwesten liep. Na enkele afslagen meende ze bij de waterplas te zijn aangekomen waar ze al die dagen geleden in gezwommen had. Er ging een pijnlijk gevoel van nostalgie door haar heen, en met een treurige blik liep ze verder. Ze nam een volgende afslag, en nog een. Ze vroeg zich af hoe groot de arena was, en hoe hij afgebakend zou zijn. Zou het zichtbaar zijn, of was het weer een van die trucjes van het Capitool? Misschien moest ze maar gewoon blijven doorlopen tot ze erachter kwam; dan zou ze daar toch al achter komen voordat ze stierf.

Uh-oh.

Nakoma werd zich plots weer volledig gewaar van haar omgeving. In haar onoplettendheid was ze gewoon verder blijven lopen, en had ze niet gehoord of gezien dat ze niet alleen was.

Shit.

Nakoma’s blik raasde van de twee tributen naar haar omgeving, op zoek naar een schuilplek. Zouden ze haar gezien hebben?

… Ja, natuurlijk hadden ze haar gezien; ze kon zich dan wel vrij stil voortbewegen, maar intussen stond ze op nauwelijks vijf meter afstand van hen, en er was niet bepaald veel bedekking in deze omgeving. Zelfs in de duisternis was de kans bar klein dat geen van hen haar intussen gespot had. Terwijl haar hersenen zich nog afvroegen wat haar volgende handeling zou moeten zijn, reageerde haar lichaam al instinctief op de mogelijke bedreiging van deze twee tributen. De speren wierp ze achter zich neer, en met één vlotte beweging trok ze beide drietandjes uit de riemlussen van haar broek. Ze wist niet of ze hen wilde tonen dat ze bereid was te vechten – want ze wist nog niet of ze bereid was te vechten – maar ze wist wel dat ze voorbereid moest zijn, indien het tweetal deze indringer met geweld wilden verjagen. En daarom nam ze een wijdere, meer stabiele stand aan, en hield ze haar wapens verdedigend voor zich uit. Koortsachtig wisselde haar blik tussen beide tributen, in afwachting van hun reactie.


OOC: Toestemming van de almachtige Admini’s om bliksem te laten inslaan bij de hoorn. Also sorry, Car. They made me. :C Dit speelt zich trouwens af net voor het begin van dag 12, zodat we hopelijk meteen verder kunnen.

TL;DR:
- Nakoma wordt ’s ochtends wakker en doet niet veel behalve zo nu en dan een slokje te drinken, tot de bliksem in de namiddag op de hoorn inslaat en die eraan gaat.
- Nadat ze van de schok bekomen is, zoekt Nakoma haar spullen en gaat op pad naar het westen. Na haar avondmaal (ik zag dat er vogels in de arena waren, dus hoop ik dat eieren realistisch zijn?) wacht ze tot het volledig donker is en vertrekt dan verder naar het noorden.
- In gedachten verzonken merkt ze niet dat ze naar Leilah en Lonnie aan het wandelen is tot ze eigenlijk al veel te dichtbij is. Wanneer ze hen spot trekt ze haar sais om zich te verdedigen tegen een mogelijke aanval, maar doet verder zelf nog niets.
Terug naar boven Ga naar beneden
Leilah Afolayan
District 11
Leilah Afolayan

PROFIELAantal berichten : 130
Registratiedatum : 03-01-14
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Landarbeider
Leeftijd: 15 jaar || R.I.P.

[DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike Empty
Onderwerp: Re: [DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike | zo jul 12, 2015 12:13 am

Dag 10

De regen was gestopt, maar de lucht rommelde nog altijd onheilspellend. Het bos bestond niet meer. De beschutting was minimaal. Newt was niet meer wakker geworden. Nadat het kanonsschot had geklonken hadden Leilah en Lonnie de jongen naar het pad gedragen. Afscheid was moeilijk geweest voor Leilah, maar ze wist dat ze niks meer voor de jongen kon doen. Hij was nu vrij van alle pijn die het Capitool hun toebracht. Het meisje was samen met Lonnie het pad afgelopen tot het gezoem van de hovercraft te horen was. Met een grijper verdween Newt de lucht in. Leilah's bruine ogen lieten hem geen moment los, zelfs niet toen Lonnie zijn warme hand op haar schouder legde. "Lonnie," sprak ze zacht, terwijl haar ogen de vertrekkende hovercraft nakeken, "Kan je me leren vechten?" Het jonge meisje draaide zich om en keek Lonnie met een vastberaden gezicht aan. De jongen leek te twijfelen. "Ik weet ook niet veel," gaf hij uiteindelijk toe. Leilah haalde haar schouders op. "Je weet hoe dan ook meer dan ik."

In de daarop volgende uren leerde Lonnie haar de basis van het slaan en tackelen, iets wat hij spelenderwijs met zijn broers had geleerd. Zwakke punten werden uitgebuit en genade kwam niet eens ter sprake. Leilah maakte er ook een punt van dat ze met de katana om moest leren gaan. Hier kon Lonnie haar helaas niet mee helpen, de jongen had nog nooit een dergelijk zwaard gezien. Een slachtmes en een bottenklever, ja, maar een zwaard? Leilah maakte voorzichtige bewegingen met het verbazend lichte zwaard, om er wat aan te wennen. Van boven naar beneden slaan zag je makkelijk aan komen, maar veel meer kon ze er ook niet mee doen. Het meisje was immers ook bang dat ze zichzelf zou verwonden. Lonnie oefende ondertussen met de boemerang, waar hij een verbazende aanleg voor had. Het houten geval kwam bijna altijd terug.

Ze aten hun laatste slang als avondeten en dronken hun laatste gezuiverde water. Ze hadden nog één ananas, die ze bewaarden voor de ochtend. Het tweetal besloot unaniem om gewoon op het pad te slapen. Leilah voelde er weinig voor om weer bij dezelfde boom te slapen als waar Newts leven tussen haar vingers was weggeglipt. Haar lichaam voelde licht en klein, toen ze met haar rug tegen Lonnies schouder rustte. Het voelde.. vertrouwd. Ondanks het feit dat iedereen elkaar in deze arena aan het vermoorden was, vertrouwde ze Lonnie. Ze kon het niet verklaren. Misschien was het ook wel onterecht. Ze wist het niet. En misschien zou ze er ook wel nooit achter komen.

Dag 11

Leilah ontwaakte langzaam en realiseerde dat ze in een andere positie lag dan dat ze in slaap was gevallen. Waaronder het feit dat ze lag. Ze had immers tegen Lonnie's schouder aan gezeten. Nu lag ze echter op haar rechterzij op het vlonderpad, met haar hoofd op iets zachts en warms. Langzaam focuste haar blik zich en kwam er een knie in beeld. Een knie met Lonnie's broek aan. Iets te abrupt schoot ze omhoog. Een warm gevoel verspreidde zich door haar gezicht. Haar blik ging naar Lonnie, die tot haar verbazing zijn ogen dicht had. Zijn diepe ademhaling vertelde haar dat hij sliep. Een prangend gevoel van onveiligheid verdrong haar schaamte dat ze op Lonnies been had geslapen. Schichtig keek Leilah om zich heen, terwijl de vertrouwde moerasgeluiden zich aan haar opdrongen. Niks klonk vreemd, niks leek vreemd. Je kon ver kijken in de platte arena, maar zittend op het pad had je nog enige bescherming van het riet en ander gewas. Haar blik ging omhoog naar de zon en ze schrok.

Leilah schudde lichtjes aan Lonnies schouder. "Lonnie? Lonnie. Het is al bijna middag!" De zon was al ruim op, het moest een uur of 10 zijn. Misschien al zelfs 11 uur. De jongen werd langzaam wakker. "Whut? Middag? Zijn de koeien al in de wei?" Leilah fronste. "Als we koeien hadden, hoefden we geen ananas als ontbijt te eten," sprak ze geamuseerd. Dit leek Lonnie wakker te maken. "Ah. Leilah? Verdorie, ik hoopte even dat het allemaal een droom was geweest." Leilah stond op. "We hebben lang genoeg gedroomd," zei ze, terwijl haar bruine vinger naar de zon wees. "Weet je wel hoe lang we geslapen hebben? Het is een wonder dat niemand ons gevonden heeft! Wacht hier maar even, ik ga ons ontbijt in stukjes hakken." Het meisje pakte de ananas en haar katana op en liep een paar meter van Lonnie af.

Terwijl ze de verleiding weerstond om de ananas rechtop neer te zetten en ze hem horizontaal op het pad neer legde, realiseerde ze zich hoeveel spraakzamer ze was geworden in de afgelopen twee dagen. Aangezien Newt aan het ijlen was geweest, had ze voornamelijk met Lonnie gepraat en zeker na gisteren voelde ze zich compleet op haar gemak bij hem. Ze was nooit echt een prater geweest, maar bij Lonnie sprak ze vrijuit. Leilah ging op haar knieën zitten en hief de katana boven haar hoofd. Met een zwiep kwam het zwaard naar beneden en kliefde ze de ananas doormidden, de kroon aan de linkerkant en de kont aan de rechter. Ze draaide het onderste stuk een kwartslag en sloeg dit ook doormidden, zodat ze een helft en twee kwarten had. Leilah veegde het zwaard schoon met een lapje stof en stak het in de schede. Met de stukken ananas in haar handen en de katana onder haar arm geklemd, liep ze terug naar Lonnie.

"Je kan er al behoorlijk goed mee omgaan," glimlachte Lonnie, terwijl hij zijn kwart ananas aannam. Leilah haalde haar schouders op. "Zolang de tegenstander het niet erg vind om op de grond te gaan liggen, zodat ik op mijn knieën kan zitten en kan mikken." Ze grijnsde wat weemoedig. In stilte aten ze hun ananas. Toen ze klaar waren, stond de zon al bijna op zijn hoogste punt. "We hebben echt lang geslapen," sprak Lonnie verbaasd. Leilah, die weer met haar rug tegen zijn arm aanzat, knikte. "Ik voel me ook.. goed, eigenlijk. Ik heb goed geslapen, we hebben gisteren en vandaag goed gegeten. We hebben genoeg gedronken." Hij draaide grijnzend zijn hoofd opzij om Leilah aan te kijken. "Je zou haast denken dat we op vakantie zijn op een tropische eiland."

Voor Leilah kon antwoorden klonk er een luide klap door de arena. Leilah en Lonnie schoten beide overeind en keken naar het centrum van de arena. Waar de houten Hoorn had gestaan was nu een hoop rook. De lucht boven hun rommelde boos en gevaarlijk. "Bliksem?" mompelde Leilah, terwijl ze vragend naar Lonnie keek. De jongen fronste. "Dat kan." Zijn blik ging omhoog, gevolgd door die van Leilah. Enkele schichten joegen door de wolken. "Waarschijnlijk." Zijn stem klonk vrij zeker. Leilah hoopte maar dat dat het was. "Wat gaan we doen?" vroeg ze zowel aan Lonnie als aan zichzelf. Gingen ze verplaatsen? Ze waren al echt heel lang op 1 plek. Maar ze waren ook al heel lang veilig. Niemand had hun hier gevonden. Tot haar verbazing ging Lonnie met een diepe zucht weer zitten. "Laten we onze energie niet verspillen. We zitten hier blijkbaar behoorlijk veilig, niemand heeft ons hier de afgelopen 3, 4 dagen gevonden. Als de leiding wil dat we verplaatsen, merken we dat vanzelf wel." Lonnie grijnsde naar haar en tot haar verbazing grijnsde ze terug. Donkere humor.

Ze bleven op hun plek. Ze oefenden het slaan, Lonnie leerde haar een stabiele houding. Leilah zwaaide wat rond met haar katana. Ze gooiden water over elkaar hoofd om af te koelen. Het moeraswater rook ranzig, maar het verkoelde wel. Een uur lang gebeurde er weinig. Tot Lonnie opsprong en haar op een schim in de verte wees. Er kwam iemand hun kant op. Tot hun verbazing leek de persoon vrij rustig te wandelen, alsof hij/zij in gedachten verzonken was. Na een tijdje sprak Lonnie: "Het is één van die meiden. De donkere." "Nakoma," zei Leilah zonder na te denken. Ze was altijd goed geweest met namen. Lonnie fronste. "Wat is ze aan het doen? Ze lijkt ons helemaal niet te zien." Leilah keek nog eens naar het meisje. Lonnie leek gelijk te hebben. Pas toen ze vlakbij was, zag ze hun staan.

Nakoma trok wapens tevoorschijn die Leilah niet herkende. Het leken een soort mini drietanden. Ondertussen had ze haar katana getrokken en had Lonnie zijn knuppel en boemerang in handen. "Wat doen we nu?" siste Leilah stilletjes naar Lonnie. De zenuwen gierden naar door het lichaam. "Wat we hebben afgesproken. Blijf achter met. Richt op haar handen." Even stonden ze weer in stilte. Toen gooide Lonnie zijn boemerang met een zwiep naar voren, gericht op Nakoma's hoofd. "Nu!" brulde Lonnie terwijl hij naar voren stormde. Leilah volgde hem op de hielen. Lonnie liet met zijn rechterhand de knuppel neerkomen, bericht op Nakoma's schouder, terwijl hij met zijn linkerhand probeerde haar rechterpols vast te grijpen. Leilah, die in de bescherming van Lonnie's lichaam bleef, liet de katana omlaag zwiepen, gericht op Nakoma's linkerhand/pols/arm.

OOC: Dag 10; afscheid van Newt en training.
Dag 11;  laat wakker, ontbijt met ananas, wat meer training.
Laatste alinea: de confrontatie! Lonnie gooit zijn boemerang, waar ze meteen achteraan stormen. Lonnie slaat met de knuppel naar Nakoma's rechterschouder (voor hem links) en probeert haar rechterhand vast te grijpen. Leilah blijft achter Lonnie, maar gebruikt de lengte van de katana om een slag te maken naar Nakoma's linkerhand/pols/arm.

Nakoma weet de boemerang niet goed te ontwijken. Het wapen raakt haar arm, waardoor ze één van haar drietandjes moet laten vallen. De andere aanvallen weet ze echter wel te ontwijken, al is het in het geval van de katana maar op een haar na.
Terug naar boven Ga naar beneden
Nakoma Locklear
District 4
Nakoma Locklear

PROFIELAantal berichten : 236
Registratiedatum : 27-12-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Visser
Leeftijd: 17

[DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike Empty
Onderwerp: Re: [DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike | zo jul 12, 2015 5:17 pm

De twee tributen wisselden enkele woorden uit die Nakoma niet kon verstaan, en ze vroeg zich af of ze niet beter gewoon aanviel, in plaats van af te wachten tot haar mogelijke tegenstanders de eerste stap zouden zetten. Ze zette enkele kleine passen achteruit, totdat haar rechterhiel de speren raakte. Als ze wegliep, zou ze die waarschijnlijk moeten achterlaten. Was het dat waard? De twee tributen leken niet echt sterk of bekwaam, maar het maanlicht kon verraderlijk zijn, en ze waren natuurlijk met z’n tweeën. Het meisje had een lang voorwerp dat glinsterde in het weinige aanwezige licht en dus wel een soort zwaard moest zijn. De jongen had een dik voorwerp dat niet van metaal was, iets wat op een knuppel leek. Hopelijk was het dat ook maar, zonder extra verrassingen. Hij hield nog iets anders vast, ook niet van metaal, maar dat herkende Nakoma niet meteen. Niet tot hij het plots naar haar gooide en ze een flashback kreeg naar een eerder moment in de arena, toen het meisje van district 6 haar bewusteloos geslagen had.

Ze probeerde nog opzij te stappen, maar was te laat. Het houten voorwerp raakte haar rechterarm en door een mengeling van verschrikking en pijn liet ze haar drietand vallen. Nee! De twee tributen begonnen te rennen, wapens geheven, en Nakoma wist niet of ze nog de tijd zou hebben om haar drietand weer op te rapen. In het ergste geval had ze nog wel een mes verstopt zitten, maar de drietanden waren langer, en beter voor verdediging. Ze voelde een lichte paniek opborrelen, maar wist dat ze nu vooral het hoofd koel moest houden. Dit was precies de soort situatie waar haar ouders haar anderhalf jaar lang voor hadden laten trainen. Ze kon hen nu niet teleurstellen. Ze kon haar broertje en zusje, die ongeacht de uitkomst van deze Spelen over enkele weken ook weer volop aan het trainen zouden zijn, het niet aandoen om hier te verliezen.

Ze zag de slag van de knuppel aankomen en greep haar kans. Ze ging door haar knieën, diep genoeg om het houten pad met haar hand te kunnen raken en ondanks haar nog steeds pijnlijke arm kon ze haar gevallen drietandje weer oprapen. De halve seconde die ze nodig had om haar wapen op de grond te lokaliseren was haar echter bijna fataal. Bijna, gelukkig. Met de drietand in haar linkerhand was ze nog net op tijd om het wapen van het meisje af te weren zodat het vlak naast haar door ging. Pfoe. Dat had slecht kunnen aflopen.

Om geen tijd te verliezen ging ze meteen tot de aanval over. Als deze kinderen een gevecht wilden, dan zouden ze het krijgen. Met de drietand in haar rechterhand haalde ze van rechts naar links uit naar het gezicht van de jongen – voornamelijk om af te leiden, hoewel raken natuurlijk een mooie bijkomstigheid zou zijn. Maar het voornaamste was om dat zwaard buitenspel te krijgen, want dan zouden haar tegenstanders enkel nog botte voorwerpen hebben. De adrenaline raasde door haar lichaam terwijl ze beide drietanden probeerde te gebruiken om het lemmet van het zwaard tussen de tanden van haar wapens te haken, zodat ze met haar rechterarm zou kunnen duwen om het zwaard te draaien, hopelijk zo dat het meisje zou moeten loslaten en Nakoma het zwaard kon weggooien.


OOC: Zoals ik het begrepen heb staat Lonnie voor Nakoma aan de rechterkant en Leilah half achter hem links? I hope that’s right. Also, A’tjes, als het niet realistisch is dat Nakoma de sai weer kan oppakken, let me know and I’ll change it.

TL;DR:
- Nakoma wordt door de boemerang geraakt en laat de sai in haar rechterhand vallen.
- Ze wil het wapen weer oprapen, maar twijfelt of het het risico waard is. Wanneer ze Lonnie ziet uithalen met de knuppel grijpt ze haar kans en bukt zich om zowel de aanval te ontwijken als haar sai weer op te rapen.
- Ze haalt uit naar Lonnie’s gezicht met de sai in haar rechterhand, maar doet dat vooral om hem hopelijk lang genoeg af te leiden terwijl ze probeert om de katana tussen de “tanden” van de sais te haken en het zwaard door middel van een horizontale draaibeweging uit Leilahs handen te krijgen (ik hoop dat dat duidelijk beschreven is xD).

Lonnie wordt niet geraakt door de sai en laat zich er slechts een kort ogenblik door afleiden. Leilah laat het zwaard niet zomaar uit haar handen trekken, maar moet uiteindelijk óf het zwaard loslaten, óf onhandig met het zwaard meebewegen en zich naar de grond laten vallen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Leilah Afolayan
District 11
Leilah Afolayan

PROFIELAantal berichten : 130
Registratiedatum : 03-01-14
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Landarbeider
Leeftijd: 15 jaar || R.I.P.

[DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike Empty
Onderwerp: Re: [DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike | di jul 14, 2015 3:01 pm

De boemerang trof doel, soort van. Nakoma liet een drietandje vallen, maar raapte deze meteen weer op toen ze Lonnies slag ontweek. Leilah miste het meisje echt op een haar na en vervloekte zichzelf dat ze niet verder achter Lonnie weg was gekomen. Dan had ze misschien wel geraakt! Nakoma haalde uit naar Lonnies gezicht, maar de jongen ontweek dit vrij makkelijk. Hierna gebruikt Nakoma beide sais om Leilahs katana vast te klemmen. Lonnie greep zijn kans, stapte in zodat hij vrijwel achter het meisje stond en stak zijn knuppel en hand onder haar rechterarm door. Hij trachtte het hout tegen haar keel te plaatsen en de knuppel aan de linkerkant over Nakoma's linkerschouder vast te pakken, in een poging het meisje te wurgen. Ondertussen had Nakoma een ruk aan de katana gegeven, die Leilah weigerde los te laten. Ze werd echter wel uit de beschermende positie achter Lonnie weggetrokken en viel op haar knieën aan Nakoma's linkerkant (voor Leilah rechts). Met een ruk trok het meisje het zwaard naar achteren, in een poging het tussen de drietandjes uit te laten glijden. Wanneer dit lukte(?) stak ze het meteen weer naar voren in een poging Nakoma in haar been te steken. Op haar knieën was ze een stuk stabieler en kon ze beter richten. Lonnie leek haar ook behoorlijk af te leiden.

OOC:
Oke, sorry voor de onduidelijkheid. Lonnie gaat dus achter Nakoma staan en probeert haar te wurgen met zijn knuppel. Leilah valt op de grond, probeert het zwaard los te krijgen door het naar achteren te trekken en steekt daarna meteen weer naar voren om Nakoma's been te raken.

Hoewel Lonnie er niet in slaagt Nakoma daadwerkelijk zo vast te houden dat ze last krijgt van haar luchtwegen, belemmert het haar wel flink in haar bewegingen. Leilah weet zo de katana los te trekken en steekt het zwaard vol in het been van Nakoma, waarbij spieren en aders geraakt worden.
Terug naar boven Ga naar beneden
Nakoma Locklear
District 4
Nakoma Locklear

PROFIELAantal berichten : 236
Registratiedatum : 27-12-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Visser
Leeftijd: 17

[DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike Empty
Onderwerp: Re: [DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike | di jul 14, 2015 11:42 pm

Haar ontwapeningsmanoeuvre slaagde! Althans, gedeeltelijk. Ze wist het zwaard tussen haar drietanden te klemmen, maar het meisje was meer vastberaden dan gehoopt, en liet het wapen niet zomaar los. In plaats daarvan werd ze mee naar de grond getrokken, maar omdat de jongen besloten had irritant te doen en haar langs achter probeerde te wurgen, lukte het Nakoma niet om het zwaard vervolgens alsnog van het meisje weg te trekken. Meer nog, haar tegenstander wist het zwaard weer los te krijgen, en haalde uit voor een volgende aanval. Door het gewicht op haar rug kon Nakoma niet zomaar ver genoeg voorover buigen om de slag te blokkeren. Oh nee.

Ze voorspelde de onvermijdelijke uitkomst van de aanval een halve seconde voordat het lemmet van het zwaard haar been trof. Tegen haar wil schreeuwde ze het uit en haar handen omklemden zich zo stevig om haar drietandjes dat het pijn deed. Maar niet zo erg als haar been. Want wow. Wow. Had ze ooit al zoveel pijn gehad? Momenteel kon ze zich niets voor de geest halen, maar ze moest dan ook toegeven dat het een beetje moeilijk werd om helder na te denken. Ze voelde de kracht in haar been wegstromen met het bloed en wist dat ze ieder moment door haar been kon zakken. Bij gebrek aan een betere optie liet ze zichzelf gewoon gaan, en in haar val boog ze voorover, om de jongen hopelijk op zijn minst van haar rug af te krijgen, en als het echt even meezat ook bovenop de andere tribuut te laten vallen. Het liefst wilde ze nu even door een van die hovercrafts opgepikt worden en ver hiervandaan weer gedropt worden, zodat ze tenminste even op adem kon komen en de wonde aan haar been kon verzorgen, maar die luxe had ze nu jammer genoeg niet. De adempauze zou voor later moeten zijn – als er nog een later zou zijn – Nakoma beet op haar tanden en probeerde de pijn zo goed mogelijk te negeren terwijl ze de drietand in haar rechterarm ophief, mikte op de borstkas van de dichtstbijzijnde persoon en met al haar kracht in die richting stak. Alsjeblieft, alsjeblieft, smeekte ze inwendig. Ga dood. Dit kon toch niet haar einde zijn?


OOC: I hope I got everything right. Ik zit morgen de hele dag in de trein en moet eigenlijk nog het laatste inpakken, dus ik heb niet echt tijd om het na te kijken. :E

TL;DR:
- Terwijl Nakoma Leilah probeert te ontwapenen, probeert Lonnie Nakoma te wurgen, wat niet echt lukt, maar haar genoeg hindert om Leilah vrij spel te geven; de huid van haar been wordt doorboord, en holy expletive.
- Nakoma schreeuwt het uit van de pijn en voelt dat ze niet zomaar overeind kan blijven. Ze haalt het gewicht van haar been en laat zich vallen; terwijl buigt ze voorover om Lonnie hopelijk over haar linkerschouder te gooien, liefst nog op Leilah.
- Intussen steunend op haar linkerknie en rechtervoet steekt Nakoma met de sai in haar rechterhand naar de borstkas van de dichtstbijzijnde persoon (waarschijnlijk afhankelijk van of haar eerste manoeuvre lukt).
Lonnie laat zich verrassen door Nakoma's actie en wordt over haar schouder geworpen, waarbij hij Leilah ook omver gooit. De aanval met de sai mist echter zijn doel.
Terug naar boven Ga naar beneden
Leilah Afolayan
District 11
Leilah Afolayan

PROFIELAantal berichten : 130
Registratiedatum : 03-01-14
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Landarbeider
Leeftijd: 15 jaar || R.I.P.

[DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike Empty
Onderwerp: Re: [DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike | zo jul 19, 2015 10:06 pm

Het meisje schreeuwde. Leilah kon zeggen wat ze wilde, maar ze was er niet op voorbereid. Het geluid was vreselijk. Leilah raakte in paniek, trok het zwaard terug en probeerde weer overeind te komen. Nakoma liet zich echter naar haar linkerknie vallen en gooide Lonnie in een soort judo worp over haar schouder. Leilah gilde van schrik toen zijn grote lichaam boven op de hare viel. Ze landden samen pijnlijk op de vlonder, waarbij de katana uit haar handen kletterde. Lonnie kwam al gauw weer overeind en Leilah krabbelde gauw onder hem weg. Ze greep ze katana en deed een stapje achteruit. Ze trilde. De katana trilde. Zelfs haar blikveld leek te trillen. Lonnie slaakte een brul en wierp zich op Nakoma. Met zijn rechterbeen probeerde hij haar gewonde rechterbeen tegen de vloer te pinnen, terwijl zijn grote handen naar Nakoma's polsen graaiden. De jongen probeerde met zijn gewicht de overhand te krijgen en het meisje tegen de grond te pinnen. "Leilah!" half schreeuwde, half gromde te jongen. Leilah slikte, maar ondanks het feit dat ze enorm zweette was haar keel kurkdroog. "Steek!" schreeuwde Lonnie, waarop Leilah zich op haar knieën liet vallen achter Nakoma's hoofd, richtte en probeerde Nakoma's hoofd door de kruin te spiesen.

OOC:
- Lonnie val op Leilah, waardoor Leilah de katana laat vallen.
- Lonnie komt overeind en stort zich op Nakoma; met zijn been probeert hij haar gewonde been tegen de grond te drukken, terwijl hij haar polsen probeert te pakken en haar klem tegen de grond wil drukken.
- Leilah krabbelt overeind, pakt de katana weer op en laat zich, na geschreeuw van Lonnie, op haar knieën vallen achter Nakoma's hoofd en probeert haar hoofd te spiesen vanaf de kruin (dit gaat dus alleen werken als Lonnie haar tegen de grond kan drukken. Anders richt ze op de rug, als Nakoma nog wat overeind zit).

Het lukt Lonnie niet om Nakoma tegen de grond te drukken en Nakoma kan daardoor Leilah's aanval ook met relatief gemak ontwijken.
Terug naar boven Ga naar beneden
Nakoma Locklear
District 4
Nakoma Locklear

PROFIELAantal berichten : 236
Registratiedatum : 27-12-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Visser
Leeftijd: 17

[DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike Empty
Onderwerp: Re: [DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike | ma jul 20, 2015 2:23 pm

De jongen lag daar op het pad, recht voor haar. Gewoon voor het grijpen. En ze miste. Haar aanval miste, en ze wist niet hoeveel tijd ze nog zou hebben om een einde aan dit gevecht te maken voordat het haar fataal zou worden. Alsof hij haar punt wilde bewijzen brulde de jongen en stortte hij zich op haar, en door een combinatie van zijn kracht en haar verbazing viel ze achterover. Met zijn rechterbeen drukte hij op haar gewonde linkerbeen, en Nakoma moest haar tanden bijna stukbijten om niet nogmaals te schreeuwen. De pijn was pulserend, op het ritme van haar verwoed kloppende hart, en ze wilde gewoon dat het ophield. Of tenminste dat ze even de tijd (en het licht) kon hebben om de ernst van haar wonde in te schatten, en die misschien ook even te verbinden.

Maar helaas. Dat was haar niet gegund. De jongen, in een vertoning van ongetwijfelde moed en mogelijke dwaasheid, greep met zijn ongewapende handen naar haar polsen, terwijl ze de drietandjes nog steeds vasthield – want na haar eerdere fout zou ze die met geen mogelijkheid meer loslaten. Hij schreeuwde naar het meisje – Leilah, dat was het! – die in beweging kwam met haar zwaard, en Nakoma wist dat ze niet veel tijd had. Ze gebruikte haar schouders en ellebogen om kracht te zetten op haar polsen, terwijl ze met haar vrije en voorlopig intacte been naar de onderbuik van de jongen ging en ook daar duwde. Gelukkig leek ze fysiek toch wat sterker te zijn dan hij, want de jongen kon haar niet tegen de grond genageld houden en zo wist Nakoma de anders fatale aanval van Leilah te ontwijken.

Aangemoedigd door dat succes duwde Nakoma verder door en naar links, en gebruikte ze de drietand in haar rechterhand, die ze nog steeds omgekeerd hield sinds haar eerder mislukte aanval, om op de keel van de jongen te mikken en van rechts naar links te snijden terwijl ze over hem heen rolde, zowel weg van Leilah en haar zwaard, als naar de speren die ze achtergelaten had. Ook al beet ze op haar tanden, toch kon ze een kreun van pijn niet verdringen terwijl ze dit manoeuvre uitvoerde en vervolgens de laatste meter naar de speren kroop. Zelfs als ze op haar knieën bleef en geen gewicht zette op haar gewonde been, voelde het nog steeds alles behalve goed om er zo veel mee te bewegen. Als ze zo verder bleef doen, zou het vast nog wel even duren voordat het bloeden stopte.

Ze had echter geen tijd om daarover na te denken; zo snel ze kon stak ze haar drietandjes weer tussen de lussen van haar broek en greep een van de speren. Ze draaide zich naar de jongen en nam niet de moeite om in het weinige licht te checken of haar eerdere aanval naar zijn hals misschien al geslaagd was – beter even op zeker spelen – maar stak resoluut met de speer naar net onder zijn plexus, waar ze hopelijk organen zou kunnen raken.


OOC: Car, je zei dat Lonnie met zijn rechterbeen Nakoma’s gewonde rechterbeen probeerde vast te pinnen, maar aangezien het haar linkerbeen is waar ze gewond is, ben ik ervan uitgegaan dat je dat bedoelde. Hope everything else is accurate too. (A)

TL;DR:
- Nakoma wordt achterover geworpen door Lonnie die zich op haar stort, maar kan hem weer van zich af duwen voordat Leilah shish kebab van haar kan maken.
- Nakoma duwt Lonnie verder door naar haar linkerkant en snijdt met de sai in haar rechterhand naar zijn keel terwijl ze over hem heen rolt en probeert niet afgeleid te worden door de pijn.
- Ze grijpt een van de speren en steekt ermee in de richting van Lonnies bovenlichaam, met als doel om hem net onder zijn plexus te raken.

Lonnie's keel wordt doorgesneden door de sai, maar niet zo diep dat hij meteen zal doodbloeden. Het bloed echter wel en doet flink pijn. De speer schampt zijn zij en laat een nare wond achter.
Terug naar boven Ga naar beneden
Leilah Afolayan
District 11
Leilah Afolayan

PROFIELAantal berichten : 130
Registratiedatum : 03-01-14
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Landarbeider
Leeftijd: 15 jaar || R.I.P.

[DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike Empty
Onderwerp: Re: [DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike | vr jul 24, 2015 10:48 pm

OOC: Ja, dat bedoelde ik xD

IC:
Ze miste. Ze zat op haar knieën, nog geen meter van Nakoma vandaan en ze miste! Het meisje was te sterk, te snel, te atletisch. Nakoma haalde uit en Lonnie moest het ongelden. Leilah slaakte een ijselijke kreet bij het zien van zijn doorgesneden keel. "Lonnie!" gilde ze schor, terwijl de jongen op de grond lag en naar zijn keel greep. Leilah was in blinde paniek. Lonnielonnielonnie. De jongen was als een broer voor geweest deze hele tijd. Hij had haar gered, beschermd, gevoed. Ze wilde hem niet verliezen! En bovendien.. De harde waarheid drong zich aan haar op. Zonder Lonnie had ze geen kans. Het was voorbij.

Leilah kwam overeind. Als het toch voorbij was, dan kon ze er maar beter voor zorgen dat ze Lonnie zou wreken. Ze zou hem deze laatste keer beschermen. Ze zou haar leven voor hem geven.  Ze zag Nakoma steken, haar ogen en speer op Lonnie gericht. Leilah kwam in beweging. In drie passen had ze de afstand overbrugd. De katana hield ze stevig met twee handen vast, het gevest tegen haar heup gedrukt voor stabiliteit. Ze rende voorbij de speer en gooide haar volle gewicht achter de katana, in de hoop deze door Nakoma's buik te rammen.

OOC:
- Leilah is losing her shit.
- Terwijl Nakoma naar Lonnies been steekt rent ze op haar af en probeert ze de katana in Nakoma's buik te steken.
- Als Leilah mist zal ze doorschieten en/of omvallen.

De katana raakt Nakoma, hij doorspiest spieren en de dikke darm.
Terug naar boven Ga naar beneden
Nakoma Locklear
District 4
Nakoma Locklear

PROFIELAantal berichten : 236
Registratiedatum : 27-12-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Visser
Leeftijd: 17

[DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike Empty
Onderwerp: Re: [DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike | wo jul 29, 2015 8:27 pm

Één seconde. Langer dan dat kon het niet zijn dat ze afgeleid werd. Ze had met de speer naar de jongen gestoken, en hoewel hij op het laatste moment bewogen had, had ze nog steeds geraakt. Het was maar in zijn zij in plaats van midden in zijn buik, maar ze zou het er maar mee moeten doen. In het flauwe maanlicht zag ze dat er wel degelijk bloed uit zijn hals stroomde, en even voelde ze zich euforisch. Maar toen was het volkslied begonnen en vanuit haar ooghoeken had ze een bekend gezicht gezien. George. Ze had opgekeken, nauwelijks een seconde, maar meer dan dat had Leilah niet nodig gehad om haar nogmaals met het zwaard aan te vallen.

Haar brein was de dood van George nog maar nauwelijks aan het verwerken toen ze de aanval registreerde en haar aandacht overschakelde naar de helse pijn die ze voelde toen het zwaard haar buik opende. Instinctief was ze achteruit bewogen, waardoor het wapen haar niet helemaal doorboord had, maar ze voelde heel duidelijk dat het haar wel geraakt had – en ze wist meteen dat er iets grondig mis was. Weer kon ze een luide gil van pijn niet onderdrukken. Blijkbaar had ze de ernst van de pijn in haar bloedende been toch hevig onderschat; dit was ontelbaar keer erger dan eender welke verwonding die ze ooit gehad had. Bijna onmiddellijk voelde ze zich misselijk, en ze moest geen geavanceerde lessen anatomie gevolgd hebben om te weten dat dit niet zomaar een wonde door vel en spieren was. Ze wist niet precies welk orgaan er linksonder haar navel zat, waar het zwaard haar buik ingegaan was, maar ze wist wel dat de meeste vrij noodzakelijk waren om te overleven.

Well fuck.

Zodra de gedachte dat ze hier waarschijnlijk aan zou sterven haar brein binnendrong, verwierp ze dat vooruitzicht meteen. Het was niet mogelijk, besloot ze. Ze zou dit overleven. Ze moest dit overleven. Ze kon dit nog overleven. Er was nog tijd. Misschien… Misschien zou ze het nog net lang genoeg kunnen volhouden. Als ze Leilah nog kon vermoorden en de jongen ook snel aan zijn verwondingen overleed. En Madelynn… Tja. Madelynn. Ze kon niet weten hoe het met haar gesteld was, maar met een goede dosis geluk lag zij momenteel ook ergens te creperen. Nakoma probeerde te negeren dat dit een zeer onwaarschijnlijk scenario was – zonder al te veel succes. Maar heel misschien, bedacht ze als kleine troost, als de kansen zich niet volledig in haar voordeel keerden, zou Nakoma er nog net voor kunnen zorgen dat haar voormalige bondgenote dit won…

Ze kon niet meer inschatten in welke mate die gedachte uit pure wanhoop stemde; haar woede was zo groot, de pijn zo zwaar en haar overlevingsdrang zo overstemmend dat alle gedachten een beetje troebel begonnen te worden. Het enige wat ze intussen wist – niet langer kon ontkennen – was dat ze zou sterven, vroeg in plaats van laat, tenzij de andere tributen eerst het loodje legden. En Leilah was veruit het dichtstbijzijnde doelwit.

Bij haar aanval met het zwaard was Leilah zo dichtbij gekomen dat Nakoma haar speer niet meer kon gebruiken, en stiekem dankbaar liet ze het ding vallen. De pijn was onvoorstelbaar, vooral als ze haar bovenlichaam bewoog, en ze hield zich dan ook zo stil mogelijk terwijl ze in opperste concentratie haar drietandjes greep. Stap een, check. Met alle kracht die ze nog in zich had stak ze met beide drietandjes naar het lichaam van het meisje. Vervolgens werd de misselijkheid haar te veel en kwam haar karige avondmaal weer naar boven.


TL;DR:
- Nakoma is afgeleid door het zien van George, maar krijgt niet de kans om zijn dood te verwerken omdat ze zelf neergestoken wordt.
- Blablabla pain blabla feelings – hele lap tekst voor waarschijnlijk een seconde of twee.
- Ze verbijt de hevige pijn die ze bij elke beweging van haar torso voelt en grijpt met beide handen weer naar de sais (aangezien Leilah te dichtbij is om met de speer aan te vallen) en probeert haar neer te steken (eentje naar de onderbuik, de ander wat hoger, rond de onderste ribben) voordat ze weg/overeind gekrabbeld is.
- Vervolgens moet ze overgeven. Fun!
De eerste steek met de sai raakt Leilah vol in haar buik (schade iets minder erg dan bij Nakoma, maar kan nog steeds dodelijk zijn). De tweede steek mist, omdat Lonnie Leilah snel wegtrekt.
Terug naar boven Ga naar beneden
Leilah Afolayan
District 11
Leilah Afolayan

PROFIELAantal berichten : 130
Registratiedatum : 03-01-14
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Landarbeider
Leeftijd: 15 jaar || R.I.P.

[DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike Empty
Onderwerp: Re: [DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike | do jul 30, 2015 4:12 pm

Het zwaard trof doel. Ze voelde het wegzakken in Nakoma's vlees. Bloed gutste over haar handen. Nakoma stapte achteruit, maar Leilah's benen wilden niks. In de verte drong het geluid van het volkslied tot haar door. Een houten 'tok' deed haar op kijken. Nakoma had haar speer laten vallen. Was het voorbij? Leilah keek verder omhoog, tot ze het van pijn vertrokken gezicht van Nakoma zag. Een ijskoud gevoel spoelde door haar lichaam. Nee, dit was niet het gezicht van iemand die op had gegeven. Het was niet voorbij. De gedachte was nog niet in haar opgekomen, of een stekende pijn in haar buik bracht haar bij haar zinnen. Leilah's mond opende zich. Ze gilde. Haar lichaam verkrampte, toch wist ze haar handen om het heft van het zwaard geklemd te houden. In haar ooghoek zag ze Nakoma's andere hand naar voren schieten, maar plotseling veranderde haar blikveld.

Ze viel op de houten vlonder, waarbij de pijn van haar wond haar de adem ontnam. De katana, die ze mee had getrokken, kletterde naast haar neer. Leilah hapte naar adem, terwijl alle spieren in haar lichaam in overdrive gingen. Ze moest weg. Weg, weg, weg. Ze wilde niet sterven! Alle vastberadenheid die ze had gehad, vloeide weg. Was haar wil zo zwak? Ja. Leilah was nooit sterk geweest, noch in lichaam, noch in geest. Ook had ze nog nooit zo'n pijn gevoeld. Het gevoel verlamde haar. Met trillende handen en armen probeerde ze overeind te krabbelen. Weg. Weg! WEG!

Nadat Lonnie Leilah had weggetrokken, had hij op handen en knieën naar voren gesprint en de gevallen speer gegrepen. Hij was dichtbij, dat wist hij. Maar hij zou Leilah niet aan haar lot over laten. Lonnie stootte de speer zo hard mogelijk naar boven, in een schuine hoek. Misschien kon hij Nakoma door haar buiten spiesen. Misschien kon hij haar van het pad afduwen, het water in. Misschien.. Misschien konden ze dit nog overleven.

OOC:
- Useless Leilah is useless. Ze word weggetrokken, valt op de vlonder en probeert wat weg te krabbelen. De katana is meegetrokken en ligt nu op de vlonder, het handvat van Nakoma af gericht.
- Lonnie stoot de speer in de richting van Nakoma's buik, van onderen (aangezien hij op zijn knieën zit).

De speer treft doel. Nakoma zal met geluk misschien nog tien minuten leven.
Terug naar boven Ga naar beneden
Nakoma Locklear
District 4
Nakoma Locklear

PROFIELAantal berichten : 236
Registratiedatum : 27-12-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Visser
Leeftijd: 17

[DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike Empty
Onderwerp: Re: [DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike | wo aug 05, 2015 3:13 pm

TW: overgeven (2x, niet echt in detail beschreven)

De drietand in haar rechterhand doorboorde de huid in Leilahs buik, en Nakoma kreeg een vreselijk gevoel van voldaanheid bij het verschijnen van een donkere vlek op Leilahs T-shirt. Ze was nauwelijks meer dan een kind, dit meisje met wie ze in een gevecht verstrikt geraakt was, maar Nakoma wilde haar dood, en ze kon zich er amper slecht om voelen. Net voordat haar volgende drietand nog meer schade kon aanrichten werd Leilah echter weggetrokken door haar partner. Maar voordat Nakoma de kans kreeg om daarop te reageren, voelde ze zich ineens wel heel slecht. De misselijkheid werd overweldigend en instinctief boog ze haar hoofd opzij. Haar rechterarm klemde zich zo stevig als ze kon om haar buik terwijl haar maag zich ledigde, want elke beweging, elke kramp zond weer nieuwe helse pijnscheuten door haar lichaam.

Ze merkte pas dat de jongen haar weer aanviel toen ze weer pijn in haar buik voelde, anders dan de constante pijn van haar eerdere wonde, en kon enkel zwakjes denken aan het bloed dat ze op zijn keel gezien had; hoe zat hij hier nog overeind? Bijna als reflex bracht ze haar rechterarm naar achter en lanceerde haar drietand naar de jongen. Weg, hij moest gewoon weg. Kon hij haar niet gewoon met rust laten? Slapjes hief ze ook haar linkerarm op, maar ze moest al gauw toegeven dat ze de kracht niet meer had om nogmaals hetzelfde te doen. Het zweet stond al op haar voorhoofd van alle inspanning die ze gedaan had, en ze voelde haar laatste restje energie nog verder wegebben bij elke moeilijke poging om te blijven ademen. Trillend richtte ze haar blik naar beneden. Haar buik was een slagveld. Haar rechterarm klemde ze weer – met de weinige energie die ze nog overhield – om haar buik, in een nutteloze poging om het bloeden te stoppen. Ze wilde hetzelfde met haar linkerarm doen, maar kon het niet in zich opbrengen om haar drietand los te laten.

Weer voelde ze haar maag samentrekken en ze kreunde jammerlijk toen ze de donkere vloeistof die ze als bloed herkende uitgespuwd had. Haar ademhaling was kort en oppervlakkig, en zelfs de energie om op haar knieën te blijven zitten had ze niet meer. Ze viel achterover, en door de pijn heen lachte ze, want met haar hoofd dat net niet op het houten pad neergekomen was zag ze ondersteboven water, en ze kon niet geloven dat ze dat ooit vergeten was – dat ze ooit gedacht had dat er iets belangrijkers was in deze arena. Met haar rechterhand probeerde ze ernaar te reiken, maar het was tevergeefs. Ze sleepte haar arm enkele centimeters naar de rand van het pad, maar toen weigerde haar ledemaat nog verder mee te werken.

Uitgeput knipperde ze de glazigheid uit haar ogen. Als ze het niet kon aanraken, zou ze er ten minste naar kijken. Nog even. Het oppervlak glinsterde vaag in het maanlicht en Nakoma moest denken aan een oud zeevaarderslied dat haar ouders voor haar gezongen hadden toen ze jong was, en niet kon slapen, of ziek in bed lag. Later had ze het ook regelmatig voor haar broertje en zusje gezongen. Het was traag en triest, maar Nakoma had het altijd rustgevend gevonden. Voor ze het goed en wel besefte zong ze, met het laatste beetje kracht in haar lichaam.

“By the shore, by the shore, a fair maid did dwell,
She loved a handsome sailor and he loved her as well.”


Ze voelde de pijn in haar keel terwijl ze de woorden tegen de wil van haar lichaam uit haar longen perste, maar veel meer dan dat voelde ze niet meer. De pijn in haar buik glipte weg als zand door haar vingers, en eigenlijk voelde ze zich voornamelijk nog koud. Huh. Misschien zou het dan toch nog goedkomen.

“But as he was a-sailing, a storm did arise;
The wind came down and dismal was the sight.”


Ze kon haar zicht niet meer scherp houden en uitgeput sloot ze haar ogen. In de plaats richtte ze zich op het zachte geluid van het water, en de krekels die hier en daar hoorbaar waren. Ze hoopte dat het goed ging met haar familie, en dat ze hen binnenkort weer kon zien. Niet lang meer, het was nu vast niet lang meer.

“The wind came down and the seas like lions roared
Which tossed these poor sailors all on the lee shore.”


Haar stem gaf het volledig op, en al snel lieten haar longen helemaal geen lucht meer door. Ze was zich niet meer bewust van de laatste stuiptrekkingen die haar lichaam maakte, want Nakoma was niet meer.

Now as they were got swimming, yes, swimming for their lives
Some of them had sweethearts and some of them had wives.
And it worked to be this young man’s lot
For instead a-marrying her a watery grave he got.



OOC: I was fine! I was entirely fine right until the end. Now I’m not fine. I’m so not fine.

TL;DR:
- Lonnie steekt Nakoma met haar eigen speer neer (what an asshole) en Nakoma gooit een van haar sais naar hem omdat ze hem van haar weg wil.
- Ze geeft nogmaals over, dit keer bloed, en valt volledig uitgeput achterover.
- Met haar hoofd over de rand van het pad is haar aandacht volledig gericht op het water – ze is er dus mentaal niet meer helemaal bij.
- Ze zingt (hoewel het maar half, en met een zeer schorre, zachte stem hoorbaar is) een oud liedje van haar district totdat haar lichaam het met een laatste stuiptrekking begeeft.
- R.I.P. Nakoma.


De sai die Nakoma gooit, mist zijn doel. Nauwelijks is het geluid van Nakoma's kanonschot weggestorven, of er komen twee sponsoringen naar beneden voor Leilah en Lonnie.

1) Een vis, met daarbij het berichtje: "Eet voorzichtig"
2) Een setje steriele handschoenen, twee metalline gaasjes, een ibuprofen (wat bloedverlies met zo'n 20% vermindert) en een rolletje verband.
Terug naar boven Ga naar beneden
Leilah Afolayan
District 11
Leilah Afolayan

PROFIELAantal berichten : 130
Registratiedatum : 03-01-14
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Landarbeider
Leeftijd: 15 jaar || R.I.P.

[DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike Empty
Onderwerp: Re: [DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike | ma aug 10, 2015 5:35 pm

Leilah had nauwelijks door wat er gebeurde. Ze probeerde weg te krabbelen, maar de pijn in haar buik deed haar kokhalzen. Achter zich hoorde ze een 'thump', van een wapen dat zijn doel mistte. Het werd gevolgd door een kokhalzend geluid en gejammer. Leilah stopte, op handen en knieën, hijgend van de pijn. Achter haar klonk een klap. Voorzichtig keek ze over haar schouder en zag Nakoma op haar rug liggen, haar hoofd over de rand van de planken gehangen. Lonnie zat eveneens hijgend op de vlonder planken. Zijn keel was rood van het bloed en met zijn hand drukte hij op de wond op zijn zij, waar de speer hem geschampt had. Was het voorbij? Tot haar schrik begon Nakoma plots te zingen.

“By the shore, by the shore, a fair maid did dwell,
She loved a handsome sailor and he loved her as well.”


Leilah kende het lied niet. In District 11 hadden ze andere liederen. Leilah ging op haar knieën zitten en luisterde naar Nakoma's laatste, raspende serenade. Uiteindelijk viel het stil. Leilah durfde niet om te kijken. Ze was bang voor wat ze zou zien. Ze hadden haar gedood. Zij, Leilah, had een mens gedood. Alle andere keren dat ze in de problemen hadden gezeten hadden waren Lonnie en Newt een schild voor haar geweest. Maar niet dit keer. Ze hadden samen gevochten en samen gedood. Haar ogen dwaalden naar de jongen. Die vond haar blik. De twee bleven zo zitten en deelden hun leed en hun kracht via het oogcontact dat ze hadden.

Er klonken twee zachte 'plink' geluiden. Met moeite weekte Leilah haar blik los en keek naar het pad. Twee zilveren capsules lagen op het pad. Trillend kwam Leilah overeind, strompelde naar de capsules en zonk daar weer op haar knieën neer. Haar vingers voelden week en het openen van de capsules ging moeizaam. Ze klikte hem open en zag daar een vis, met een briefje 'Eet voorzichtig". Dit was niet voor haar. Leilah moest zich inhouden om niet manisch te lachen. Natuurlijk was dit niet voor haar bedoeld geweest. Nakoma was altijd de kanshebber geweest. De lieveling. En Leilah had haar gedood. Haar lichaam begon te schudde en het meisje barstte in snikken uit. Tranen vertroebelden haar zicht. Ze had Lonnie niet horen opstaan, maar voelde zijn warmte plots naast zich. Ze leunde tegen hem aan en huilde. Elke snik deed immense pijn aan de wond in haar buik, maar ze kon niet ophouden met huilen.

Lonnie streelde haar bruine krullen. Ze wist niet hoeveel tijd er verstreken was. Leilah staarde voor zich uit, niet meer in staat om te huilen. Haar buik deed immens veel zeer. Lonnie duwde de capsule met de vis aan de kant en reikte naar de andere. Leilah keek even naar hem op en zag dat Lonnie zijn shirt uit had gedaan en het tegen zijn keel drukte. Het was rood. Heel rood. Haar blik dwaalde naar de capsule, wat tot haar verbazing verbanden bevatte. Ook dit leek voor één persoon te zijn. Leilah zuchtte zacht. Ze reikte langs Lonnie en pakte de handschoenen. "Laten we eerst je keel doen." Robotisch ging ze bezig. Ze dekte de wond schoon door Lonnie's shirt nat te maken, sneed een strook van het gaasje af en legde het op de snee. Ze wikkelde het verband voorzichtig om zijn keel, twee keer maar op het niet te verspillen. Ze duwde de pil in Lonnie's hand. "Slik dit." Lonnie schudde zijn hoofd en gebaarde naar zijn keel. "Pijn," zei hij schor, terwijl zijn gezicht vertrok bij het praten. Leilah twijfelde even, maar deed de pil toen in haar broekzak. Eerst dringendere zaken.

Leilah wilde Lonnie verder verzorgen, maar de jongen gebaarde dat zij nu eerst moest. Leilah wilde tegenspreken, maar de pijn in haar buik was overweldigend. Ze ging liggen en rolde haar shirt omhoog, zodat hij bij de wond kon. Lonnie maakte de wond schoon, legde het grote gaas op haar buik en wikkelde vervolgens voorzichtig verband om haar heen. Na twee keer legde Leilah haar hand op de zijne. "Hou wat over." Lonnie keek haar even aan, maar sneed het verband toen los en zette het vast. Leilah kwam langzaam overeind en viste de pil uit haar broekzak. Ze keek even twijfelend naar Lonnie, maar die gebaarde dat ze hem moest slikken. Leilah nam de pil met een rest van hun water. Hierna maakte ze de wond aan Lonnie's zij schoon, legde het laatste beetje gaas erop en gebruikte het laatste stuk verband om het vast te zetten. Het was niet voldoende om twee keer rond te gaan, maar het zat vast.

Uitgeput zaten ze naast elkaar. Ze leunden met hun schouder tegen elkaar aan. Achter hun lag Nakoma nog altijd. Ze waren te dichtbij, de hovercraft zou haar pas later ophalen. "Laten we verderop gaan slapen," zei Leilah, waarna ze langzaam overeind kwam. Lonnie volgde haar voorbeeld en samen volgden ze het brede pad. Uiteindelijk zakte Leilah neer. "Ik kan niet meer.." Lonnie zakte ook door zijn knieën en ze gingen tegen elkaar aan op het pad liggen. De kloppende pijn in haar buik hield Leilah nog een tijdje wakker, maar uiteindelijk gaf haar geest zich over..

[DAG 12 || 08:00]
"En nu?" vroeg Leilah. Ze was vroeg wakker geworden door haar buik. Lonnie was ook al wakker en haalde zijn schouders op. "Naar de Hoorn?" stelde de jongen schor voor. Leilah staarde voor zich uit. De Hoorn. Tsja, ze kon beter doen alsof ze ergens heen gingen. Het laatste wat ze wilde was opgejaagd worden door Madelyn of de Spelmakers. Leilah knikte en kwam langzaam overeind. Lonnie volgde haar voorbeeld en pakte in het voorbijkomen haar hand. Leilahs lichaam reageerde door plots heel warm te worden, maar Leilahs geest was verdoofd. Gezamenlijk, hand in hand, begonnen de twee langzaam in de richting van de Hoorn te lopen.

OOC;;
- Reactie op Nakoma's dood
- Breakdown wegens de vis
- Verbinden
- Lopen en slapen [E3]
- Hand in hand onderweg naar de Hoorn.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



PROFIEL
KARAKTER

[DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike Empty
Onderwerp: Re: [DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike |

Terug naar boven Ga naar beneden
 

[DAG 11-12] Lightning Strike & Threats Alike

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
De Hongerspelen :: De Spelen :: Het Hongerspelen Archief :: 2de Hongerspelen :: De Arena-