Een RPG-forum gebaseerd op de Hongerspelen. Maak een personage aan voor een van de districten en doe mee aan de Hongerspelen!
 
IndexLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

N

O

S

A

E

S

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

Personage van het seizoen
Milly Butterworth
Winnares 1e Spelen
Sage Malone
Winnares 2e Spelen
Madelynn Bristow
Winnares 3e Spelen
Solar Gbadamosi
Winnares 4e Spelen
Kasa Locklear

F

F

A

T

S

Admini
Cecilia Peak
Admini
Tyrell Peak
Moderator
Nike Foxglove
Moderator
Matthew Mills

S

T

I

D

E

R

C

© 2013 - 2015
De Hongerspelen RPG is ontworpen en gemaakt door de Adminies en is gebaseerd op de Hongerspelen trilogie van Suzanne Collins.

Deze skin is getest op
Google ChromeMozilla Firefox

Deel
 

 [Dag 7] Battle the universe

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Norah Jones
District 11
Norah Jones

PROFIELAantal berichten : 202
Registratiedatum : 19-02-15
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Seizoensarbeider
Leeftijd: 18

[Dag 7] Battle the universe Empty
Onderwerp: [Dag 7] Battle the universe | do jun 16, 2016 10:34 am

Het had niet lang geduurd voordat Norah opgerold in een miserabel bolletje mens in slaap was gevallen. Haar gesnik was opgehouden en er klonk enkel nog haar onregelmatige ademhaling. De dode jongen op twee meter afstand ademde niet meer en dat gaf haar de nodige nachtmerries. Toen het volkslied begon te spelen had ze zichzelf wakker geschreeuwd, ze vocht tegen de schaduwen die haar angstige ogen vervormd werden tot grijpende handen.  Ze strompelde naar de deur en opende die op een kiertje. Zachtjes fluisterde ze de namen van de gezichten die ze zag en telde op haar vingers op. Vier. Voor de deur lag een sponsoring, die ze niet eens aan had horen komen. Norah greep de pan en het kleine pakketje wat daarbij zat. Tot haar grote verrassing was de pan nog redelijk warm, de sneeuw die er nog omheen lag was gesmolten. Warm eten? Ze sloot de deur weer en liet zich er tegenaan zakken. Gretig schepte ze wat van de curry in haar mond, genietend van de kruidige smaak en de warmte. Kort glimlachte ze. Maar een pan met rijst was niet genoeg om haar problemen op te lossen. Ze was zo ver gekomen en tegelijk ook zo ver heen. Haar gedachten waren chaotisch en geweldadig, de laatste momenten voor Melvin’s dood speelden zich keer op keer af voor haar geestesoog. De deksel van de pan werd zorgvuldig gesloten en met haar lichaam om de warmtebron heen gekruld lag ze naar de schaduwen in de hoek te kijken. Ze was zo moe. Hoe zou het met Ayrton gaan? Zou hij nog iemand hebben ... vermoord? Zou hij het ook zo koud hebben? Vast wel, hij had enkel zijn kleding als bescherming tegen de vrieskou, iets wat zeker na de dagen hitte in je botten kroop en je niet meer los liet. Net zoals haar gedachten haar niet loslieten, tot diep in de nacht.

Toen ze de volgende ochtend relatief vredig wakker werd door enkele zonnestralen werkte ze zich verward omhoog. De duizeligheid was weggetrokken en haar verstopte neus was niet meer zo schraal en geïrriteerd als eerst. Ze voelde zich best goed. Het zielige hoopje bebloede mens in de kamer bracht haar echter binnen een mum van tijd weer terug in de realiteit. Ze ontweek Melvin zo veel mogelijk terwijl ze bedacht wat ze zou doen. Stilzitten naast Melvin’s lijk kon ze niet aan. De gedachte alleen al maakte haar misselijk. Toch dwong ze zichzelf om nog een deel van de curry op te eten. Ondanks haar verlangen om hier gauw weg te gaan ondernam Norah geen overhaaste actie. Als ze echt ging doen wat ze nu van plan was kon ze maar beter met een volle maag op pad gaan. De curry loste dat probleem op samen met de melk was het een perfecte afwisseling van haar water-brood-fruit-sportdrank dieet.

In de ochtendzon liep Norah over het besneeuwde dek heen. Door de lage temperatuur was de ooit zachte laag sneeuw nu grotendeels bevroren en het kraakte bij elke stap die ze zette. Het meisje daalde voorzichtig af van de ladder en staarde in de verte. Iedereen zou wel tussen de rotsen zitten. Dat was al dagen het geval. Vastbesloten klemde ze haar boog vast in haar hand en begon te lopen. Ze had weinig illusies over hoe ze eruit zag. Verwilderd, met bloedvlekken over haar hele lichaam en zelfs haar haar. Vies. Maar ergens hoopte ze ook dat ze er strijdlustig uit zag, als een amazone op oorlogspad en niet als het trillende getraumatiseerde meisje dat in haar school. Ze was een vechter en vechten zou ze. Bij de rotsen zocht ze een goede plek om enkele onhandige spullen achter te laten. Die zouden haar alleen maar afremmen. Haar etenswaren zaten veilig in haar rugtas gestopt, maar haar wapens waren binnen handbereik. Het touw van Nirwad’s creatie was om haar middel geknoopt met een knoop die je via het korte eind los kon trekken, maar anders vast bleef zitten. De rest van het touw was bij haar heup opgerold, waardoor de haak met elke stap die ze zette een klein stukje meeschommelde. Haar vertrouwen had ze echter gevestigd op de boog en de ene pijl die ze er zenuwachtig bij hield, klaar om de boog te spannen en te schieten. Natuurlijk kon iemand haar besluipen en tackelen, maar als zij iemand van een afstand zou spotten had ze een groot voordeel. Daarom liep ze aan de buitenkant van de rotsformaties, net zoals de groep gedaan had toen ze Paula tegenkwamen. Norah slikte haar twijfels weg en liep.

Zo ging ze op weg, de amazone met het doodsangsten, de moordenaar die zo graag vrede zou stichten. Voor Gwendolyne. Voor Nia. Voor Cody. Voor iedereen. Nicky-Alice-Papa-Mama. Hun namen gaven het tempo van haar stappen aan. Ze kreeg door hoe ze moest lopen om het lawaai van de sneeuw te verminderen en toen ze voetstappen aantrof stapte ze voorzichtig in die afdrukken. Het duurde niet lang tot ze iemand zag. Snel schoot ze achter een rots. De jongen had duidelijk weinig energie. Zijn ademhaling was op afstand hoorbaar en ook hij was hoorbaar verkouden. Genies was blijkbaar even aanstekelijk als gapen, want ook Norah voelde haar keel kriebelen. Ze probeerde het in te houden, wist twee keer een nies te voorkomen, maar het was haar niet gegund. Hatsjoe. Alder schoot overeind, direct alert en zenuwachtig. Zijn stappen richting het geluid waren snel, maar stijfjes. De kou had hem geen goed gedaan. Door rond de rots te manoeuvreren kon Norah de afstand tussen haar en Alder ongezien verkleinen en hem hopelijk verrassen. Hij wist dat er iemand was, maar niet precies waar. En al helemaal niet wie. Norah hief haar boog op en legde de pijl klaar in de groeve. Met een verbazingwekkend gemak trok ze de pees soepel naar achter en hield de pijl vast. Ze tuurde naar de jongen. Hij stond op dertig meter afstand van haar, ondanks zijn gehoest en paniekerige zoekende blik een indrukwekkende verschijning. Hij had een pijl in zijn hand geklemd. Haar pijl. Zijn verdediging. Helaas voor hem was dat in de galmende rotsen nog helemaal niet zo makkelijk te bepalen met 1 geluidje. Ze hield zich doodstil, terwijl zijn zenuwen groeiden. Ze tuurde. Was hij alleen? Ja natuurlijk, Gracie's dood was vannacht bevestigd. Norah voelde een kriebel in haar buik. Ze wilde niet missen. Ze wachtte tot hij nog dichter in haar buurt kwam, elke stap die hij zette bracht hem dichterbij. Geduld was een schone zaak. De pijl in zijn hand was klaar om naar een aanvaller te steken, maar haar pijl zou eerder zijn.

Het was net als tijdens de trainingen, hield ze zichzelf voor. Alleen schoot ze nu niet expres naast de dummies om haar woede vorm te geven. Nu was het echt en schoot ze om te doden. Norah twijfelde niet langer. Het meisje stapte vooruit, nam de juiste houding aan, mikte geconcentreerd. Ze zag zijn blik richting haar gaan. Hij draaide zich in haar richting, opende zijn mond verschrikt. Te laat. Het gebeurde allemaal in een splitseconde. Ze liet los en de pijl suisde op hoge snelheid weg. Ze haakte de boog met wat moeite achter op haar rugzak vast en ontwond het touw van de haak snel, zodat ze niet met lege handen stond als Alder de ongeveer twintig meter afstand tussen hen zou overbruggen. Sterker nog, ze zette zelf ook enkele passen naar voren, haak in de aanslag, zoals ze Nirwad dagen geleden had zien doen.

TL;DR:
- Slapen is niet zo chill nadat je bent aangevallen, Norah wordt wakker voor het volkslied en vindt zo ook de sponsoring.
- Daarna slaapt ze wel wat beter en wordt uitgerust wakker.
- Norah eet ruim de helft van haar curry op en drinkt de melk. Voor een uitgebreid overzicht van alles wat ze nu nog heeft heb ik momenteel helaas niet de tijd/energie, sorry, maar dat ga ik een andere keer wel proberen ;w;
- Norah daalt af van het schip en loopt in een semi-rechte lijn naar de rotsen bij B-5/6
- Ze laat haar niet-essentiële zware spullen verstopt achter en loopt sluipend met rugzak & wapens verder.
- Norah ziet Alder vanaf C/D-4/5 en sluipt langzaam dichterbij. Ze niest en verraadt haar locatie.
- Alder is zoekend, Norah sluipt om de rots heen, zodat ze iets dichterbij is. Daar spant ze haar boog en richt op Alder.
- Alder zoekt met zijn pijl in de hand naar de oorzaak van het geluid. Norah wacht af en schiet haar pijl op hem af. Norah pakt haar haak-ding touw vast.


Norah's schot met de pijl mist. Alder schrikt, ziet dat ze nog een wapen heeft en zoekt snel veiligheid achter een rots, vanwaar hij haar zo goed mogelijk in de gaten probeert te houden.
Terug naar boven Ga naar beneden
Norah Jones
District 11
Norah Jones

PROFIELAantal berichten : 202
Registratiedatum : 19-02-15
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Seizoensarbeider
Leeftijd: 18

[Dag 7] Battle the universe Empty
Onderwerp: Re: [Dag 7] Battle the universe | vr jun 17, 2016 7:29 pm

Zoefff. Hoe kon dit nou misgaan. Ongelovig keek Norah naar de pijl, die zich meters achter Alder in de besneeuwde grond had geboord. Ook de jongen keek haar verstijfd aan, maar kwam in beweging zodra zij in zijn richting begon te bewegen. Het verrassingselement was nu weg, maar dat betekende niet dat ze op zou geven. Bij lange na niet. Alder draaide zich om en begon met onzekere passen te rennen. Ook Norah zette de pas erin, vastbesloten hem in te halen. Toch kon ze het niet weerstaan een omweg te nemen en de pijl uit de grond te trekken. Hierdoor kon de jongen wat op haar uitlopen, maar het verschil zou ze wel weer goed maken, redeneerde Norah. Ze had gezien hoe een kort gevecht tegen Ayrton al uitputtend was voor de lange jongen, dus veel zorgen maakte ze zich niet. Maar ook dat was gevaarlijk. Onderschat hem niet, vermaande ze zichzelf, en ze zette zich nog harder in om achter Alder aan te sprinten. De jongen had misschien gedacht dat ze opgaf, toen ze hem niet direct achtervolgde. Dat hij geluk had.

Maar nog voor dat hij zich veilig kon wanen achter de grillige rots waar hij zich tegen aan drukte klonken haar knerpende voetstappen in de sneeuw vlakbij. Met grote stappen kwam ze tussen de twee rotsen terecht en vertraagde iets. Om het hoekje, daar zat hij. Norah haalde diep adem en schatte de situatie in. Maar ze beredeneerde dat het geen zin had om hem op adem te laten komen en spurtte de hoek om. Daar stond ze oog in oog met de lange jongen die zich gebukt achter de rotspilaar verborgen had. Haar wapen werd naar hem toe gezwaaid met een zwiepende beweging, maar de afstand was korter dan ze had gedacht, waardoor hij enkel een klap van het touw te verduren had en de haak gleed over zijn jas heen zonder schade te doen. Ze trok het touw gauw terug, balend. Ze wilde nog een keer uit halen, maar kreeg de kans niet.
Ook Alder had zich in zijn korte moment van rust voorbereid. Zodra zij haar haak niet in de aanslag had schoot hij vooruit. Norah draaide zich verschrikt weg toen ze de plotselinge beweging waarnam. De punt van de pijl deed daardoor geen echte schade, maar sneed nietemin door de dikke stof van de meerdere lagen kleding die ze aanhad en schampte de huid van haar bovenarm. Met zijn andere hand deelde hij haar een klap uit tegen haar borstkas. Auw! Haar hand balde zich tot een vuist en met haak en al ramde die vuist zich in zijn maag, waardoor hij ineen kromp.

Ze nam onmiddellijk de kans een stukje afstand te nemen. Sissend bewoog ze haar arm, vooral boos om de implicatie. Ze had zichzelf gezien als de aanvaller en hem als het slachtoffer, maar zo gemakkelijk was dat niet gegaan. Het meisje liet zien hoe goed ze kon multitasken, toen ze haar dolk begon te zoeken en tegelijk uit Alder’s bereik bleef. Hij leek niet al te gretig om aan te vallen, maar benaderde haar toch met grote passen, waarop zij weer achteruit liep. Zijn pas versnelde en Norah merkte dat ze haar beste imitatie van bang-zielig-meisje opzette en met haar vrije hand gepijnigd haar arm greep. Haar hand kwam terug met een lichte rode veeg. Ze zag zijn ogen ernaar toe schieten en zijn stappen iets vertragen. Ze beet op haar lip met een zielig geluidje. Een imitatie van hoe ze geweest was, voordat ze hier meerdere keren hel had overleefd. Haar trillende lippen en bange ogen leken hem even te verwarren, alsof hij overwoog haar aan te bieden het hierbij te laten, haar te laten vluchten zoals zij bij hun vorige ontmoeting had gedaan. Het was niet veel, maar hij was afgeleid en Norah maakte daar maar al te graag gebruik van. Ze had ondertussen haar dolk voorzichtig uit haar lagen kleding tevoorschijn gehaald en gebruik makend van het feit dat hij een kort moment aarzelde sloeg ze toe. Arme Alder had nog een hart, Norah was haar medeleven met de andere tributen langzaam verloren door de dood en het verraad om haar heen, wat versneld was toen Melvin zijn handen om haar keel klemde. Ze zette zichzelf vastbesloten af met uitgestrekte arm en mikte het lange lemmet van de dolk op zijn torso. Toesteken met het wapen voelde natuurlijk, ze had het vannacht nog gedaan. Meermaals. En nu was het tijd voor een herhaling voor de mensen in het Capitool die op dat tijdstip niet meer wakker waren geweest.

TL;DR:
- Norah rent om, om haar pijl terug te halen.
- Alder drukt zich tegen een rots aan, Norah komt aan en zwiept haar touw naar hem toe, de haak mist dus het heeft niet echt veel effect.
- Alder valt aan: Zijn pijl schampt Norah’s bovenarm en hij slaat haar.
- Norah ramt Alder in zijn maag en neemt wat afstand.
- Ze stopt het touw ding weg, ontwijkt Alder door weg te lopen/rennen, doet zielig.
- Norah vliegt Alder aan met haar dolk en probeert hem te steken in zijn torso.


De dolk boort zich in Alder's schouder, vlak onder zijn sleutelbeen.
Ondanks de pijn weet Alder zijn pijl in Norah's lichaam te boren, in haar heup.
Terug naar boven Ga naar beneden
Norah Jones
District 11
Norah Jones

PROFIELAantal berichten : 202
Registratiedatum : 19-02-15
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Seizoensarbeider
Leeftijd: 18

[Dag 7] Battle the universe Empty
Onderwerp: Re: [Dag 7] Battle the universe | di jun 21, 2016 12:08 am

Haar mes zonk in zijn vlees, en ze duwde met al haar kracht dieper en dieper, draaiend aan het mes, zijn schreeuw negerend. Maar wat er daarna gebeurde kleurde de wereld zwart en rood met de felle pijnscheut die de wond veroorzaakte. Haar mes gleed met een slobberig geluid uit Alders lijf en haar hand greep naar de bron van de pijn, ze hoorde een gil en besefte dat het haar stem was. Haar vingers grepen de pijl stevig vast en weigerden los te laten. Een korte worsteling volgde om de pijl uit Alder’s grip te krijgen, maar met wilde zwaaiende bewegingen met haar dolk dwong ze hem los te laten voordat hij zijn oog verloor. Gepijnigd zocht ze naar balans, haar hand op haar wond. De felste tonen van de marteling ebten al snel weg, maar een hete kloppende pijn bleef aanwezig, erger dan wat ze ooit gevoeld had. Ze kon zich nauwelijks voorstellen wat Gabe of Paula doorgemaakt moesten hebben. Ze wilde het zich niet voorstellen. Ze wilde Alder vermoorden, ze wilde deze pijn nooit meer voelen en ze wilde naar huis.

Bloed stroomde als een waterval uit zijn schouderregio over zijn borstkas en arm, iets wat hij met zijn hand probeerde te stelpen, maar om duidelijke redenen durfde hij zijn aandacht niet volledig op zijn wond te richten. Gelukkig was hij er niet beter aan toe dan zij. Haar gewicht steunde ze grotendeels op haar ongedeerde rechterbeen, wat de situatie wel verbeterde. Haar mobiliteit was plotseling een stuk beperkter en haar vingers werden nat van het bloed, maar zijn wapen stak uit haar been en haar wapens rustten nog in haar handen, dus... Dat was een plus? Een plus waar ze zeker gebruik van moest maken, voordat de kansen weer tegen haar zouden keren en ze deze impulsieve actie uit verlangen om naar huis te mogen met haar leven zou bekopen. Dat zag ze liever andersom. Norah steunde lichtelijk op haar linkervoet om zichzelf stabiel neer te zetten en beet door de pijn heen om zo haar dolk meermaals vlug achter elkaar richting Alder’s buik te steken.

TL;DReallynotnecessary:
- Norah draait/duwt de dolk zo stevig mogelijk naar binnen.
- A-u-w. Norah houdt de pijl zo stevig mogelijk vast om te voorkomen dat de wond erger wordt.
- Norah steekt meermaals richting Alders buik-regio.


Alder weet de aanvallen van Norah te ontwijken en pakt zijn tot wapen omgevormde bot. Hiermee haalt hij uit naar Norah en raakt hij hard de hand waarmee ze de dolk vast had.
Terug naar boven Ga naar beneden
Norah Jones
District 11
Norah Jones

PROFIELAantal berichten : 202
Registratiedatum : 19-02-15
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Seizoensarbeider
Leeftijd: 18

[Dag 7] Battle the universe Empty
Onderwerp: Re: [Dag 7] Battle the universe | do jun 23, 2016 5:18 pm

Alder zette alles op alles om haar uithalen te ontwijken, wat best logisch was. Het irritante was alleen dat hij er in slaagde. Hij schoot naar achteren en opzij, met zijn piepende ademhaling was hij nog best flexibel. De laatste uithaal met haar dolk werd tegengehouden met een stuk bot, wat Norah zich meteen herinnerde van enkele dagen geleden. Voor ze haar tactiek aan kon passen op zijn plotselinge herbewapening knalde het bot hard op de rug van haar hand. Dit deed zo veel meer pijn dan de liniaal die men op school zo graag gebruikt had, vroeger. Haar vingers waren in een reflex gestrekt en haar dolk viel. En ook Norah viel, of liever gezegd, haar arm dook paniekerig haar wapen achterna. Dat leverde een pijnscheut in haar heup op, gevolgd door een harde tik tegen haar onderarm, afkomstig van Alder. Wel wist ze de dolk weer in handen te krijgen en haalde ze uit naar Alder zodra ze een kans zag. Een rode streep trok over zijn arm, een oppervlakkige snee. Pijnlijk genoeg om hem zijn arm terug te laten trekken, maar verder weinig nuttig. Haar dolk was bespikkelt met ruwe zandkorrels die aan het verse bloed waren blijven plakken toen ze de dolk had laten vallen.

Grimmig keek Norah de jongen aan. Zijn schouderwond bloedde behoorlijk, het deed haar denken aan de steekwond die Hannah uiteindelijk fataal geworden was. Ongeveer op dezelfde plaats en allebei diepe lelijke wonden. Maar Norah had noch de tijd noch het geduld om zo lang te wachten. De rug van haar hand gloeide na van de klap, maar ze klemde haar dolk stevig vast. Ze zag hem bewegen en hief haar arm. Net op tijd plaatste ze haar mes tussen het zwaaiende bot en haar hoofd. Het harde geluid van bot op metaal was vreemd om te horen. Ze schoof het bot weg, maakte een schijnbeweging en stak opnieuw richting zijn lange lijf, richting zijn nier om precies te zijn.

Dat was echter niet alles. Haar tweede mes kwam ook tevoorschijn, één simpele klik zorgde dat het blad naar buiten schoot met een intimiderend zwoesh geluid. Het was even lastig om de juiste grip te vinden op het mes met haar linkerhand, maar het handvat rustte algauw stevig in haar handpalm. Alder greep zijn bot zenuwachtig wat steviger vast en nam elke beweging die ze maakte intens waar. Hij vocht zijn angst weg en kwam met een explosieve beweging in actie; Met zijn bot haalde hij uit richting haar ribbenkast. Norah dook geschrokken ineen, wat zorgde dat de klap in plaats van haar ribben een deel van haar schouder raakte. Een belofte voor een prachtige blauw-paarse plek. Het was een stevige uithaal geweest, dus ze was blij dat dit niet de lucht uit haar longen geslagen had.

Nu ze twee steekwapens in haar handen klemde zou aanvallen met links misschien blokkeren iets lastiger worden, het gekartelde mes had een minder lang lemmet dat de dolk, maar als hij één van haar aanvallen tegenhield zou hij kwetsbaar zijn voor de tweede uithaal. Op deze manier zou ze razendsnel door kunnen gaan, om hem geen moment de tijd geven om te herstellen en hem constant in de verdediging te dwingen tot hij een miscalculatie maakte en zij hem zou raken. Die tactiek werd dan ook gelijk in de praktijk getest, toen Norah als reactie op zijn uithaal met haar klapmes een zijwaartse steek richting zijn zij maakte en haar dolk een splitseconde later in een omhoog-stotende beweging naar zijn keel ramde, mikkend vlak onder zijn strottenhoofd.

TL;DR:
- Alder raakt Norahs hand, de dolk valt
- Norah pakt dolk, Alder raakt haar onderarm
- Norah haalt uit, maakt een oppervlakkige snee in zijn bovenarm
- Alder haalt uit richting haar hoofd, Norah pareert het met haar dolk.
- Norah steekt richting Alders nier (mis/raak is nog opengelaten).
- Norah pakt haar klapmes erbij yay
- Alder slaat richting Norahs ribben, Norah ontwijkt half en wordt tegen haar schouder geraakt.
- Norah haalt met het mes van opzij uit naar Alders linker zij, om direct daarna met haar dolk naar voren/omhoog te rammen (richting keel).


OOC: Ik wilde wat meer actie in het gevecht brengen, dus ik heb wat over-en-weer aanvallen in mijn post verwerkt en de niet-oppervlakkige aanvallen open gelaten qua missen/raken. Hoop dat dat OK is, anders kan ik het nog aanpassen Smile

Prima hoor, dat maakt het gevecht wat minder houterig ^^

Norah's uithaal naar Alder's nier treft hem in zijn zij, maar doorboort geen nier.

Norah's uithaal naar Alder's linker zij wordt geblokkeerd.

Norah's uithaal naar Alder's keel treft bijna doel, maar Alder weet het mes weg te slaan precies op het moment dat de punt zijn huid raakt, waardoor er alleen een klein sneetje ontstaat.

Met Alder is het desalniettemin niet goed gesteld. Hij valt flauw vanwege de inspanning van het gevecht, het bloedverlies en al het andere dat niet goed is geweest voor zijn lichaam.
Terug naar boven Ga naar beneden
Norah Jones
District 11
Norah Jones

PROFIELAantal berichten : 202
Registratiedatum : 19-02-15
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Seizoensarbeider
Leeftijd: 18

[Dag 7] Battle the universe Empty
Onderwerp: Re: [Dag 7] Battle the universe | do jun 23, 2016 10:39 pm

Haar dolk had zich diep in zijn zij geboord, het bloed van Alder waste de zandkorrels van het lemmet weg. Zijn gezicht verkrampte van de pijn, maar Norah gaf geen krimp. Medelijden moest ze uit haar woordenboek schrappen, iemand pijn doen moest voelen als een overwinning. Het was lastig. Maar Norah zette door. Uithalen en slagen volgden elkaar snel op. Alders hand kwam uit het niets en sloeg haar dolk weg, waardoor de punt een dunne rode streep over zijn keel trok. Zijn lichaam leek daarna een beetje heen en weer te wiegen en hij leek niet echt meer alert. Wat was er aan de hand? Norah verstijfde even en keek hem wantrouwig aan.Norah bracht haar handen omhoog in een verdedigende houding en zocht naar een nieuwe kwetsbare plek op zijn lichaam om naar uit te halen. Ze kreeg geen kans.

Het gevecht was intens geweest en opeens.. was het over, voor ze ook maar een nieuwe aanval had kunnen inzetten. Alders ogen draaiden weg en de jongen zakte ineen als een zak aardappelen, plofte voor haar voeten neer op in het zand. Was dit een valstrik? Ze had geen tijd om erover na te denken, maar handelde snel. Ze stapte vlug in de richting van zijn slaphangende arm en schopte het bot weg uit zijn bereik. Geen reactie. Geen klemmende hand om haar enkel. Nee, hij had daadwerkelijk het bewustzijn verloren. Snel handelen, voor hij weer bij zinnen zou komen. Elke seconde telde. Zonder te twijfelen knielde ze neer in het zand en stak haar dolk opnieuw richting zijn keel, nu er (hopelijk) geen hand was om haar tegen te houden. En anders ramde ze haar scherpe dolk daar gewoon doorheen. Norah herinnerde zich dat een trainer gezegd had dat iemand door een doorgestoken luchtpijp miserabel zou stikken in zijn eigen bloed. Die gedachte maakte haar misselijk. Maar als het lukte zou het binnen no time voorbij zijn voor Alder.

Haar klapmes hield ze eveneens nabij zijn lichaam in de aanslag voor als hij overeind zou komen of toch nog iets zou proberen, maar ze hoopte dat het niet meer nodig zou zijn hem nog meer letsel aan te doen. Hoe stom dat ook klonk, ze wilde hem wel dood maar hem daarvoor helemaal lek steken - zoals ze met Melvin gedaan had - sprak haar absoluut niet aan. Als dat hypocriet was dan was dat maar zo.

TL;DR:
- Alder valt flauw
- Norah schopt Alders bot-wapen weg
- Norah bukt snel neer en probeert haar dolk in zijn keel te steken voor hij bij kan komen.


Daarmee komt Alder's leven ten einde.
Vergeet niet dat er nog een pijl in Norah's heup zit.
Terug naar boven Ga naar beneden
Norah Jones
District 11
Norah Jones

PROFIELAantal berichten : 202
Registratiedatum : 19-02-15
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Seizoensarbeider
Leeftijd: 18

[Dag 7] Battle the universe Empty
Onderwerp: Re: [Dag 7] Battle the universe | wo jul 06, 2016 12:23 am

Gegorchel bracht een einde aan Alder's leven. Zijn lichaam was slap geweest, maar de spieren trokken nu samen in een spastische laatste inspanning. Zijn donkere ogen boorden zich in de hare in het laatste moment van zijn leven. Ze probeerde er niet naar te kijken, maar het was onmogelijk te negeren. Het geluid deed haar denken aan het mondwater dat Wullem in het Capitool langsgebracht had. Het had een mintsmaakje en zorgde voor een frisse adem. Norah's tong gleed langs haar voortanden, die een beetje ruw aanvoelden. Het voelde onwezenlijk. Duf keek ze naar de bloedfontein die uit zijn keel opspoot toen ze haar dolk terug trok. Vermoeid bleef ze naast hem zitten. Ze kwam op adem naast een lijk en het voelde normaler dan ze ooit had durven denken.

Het kanonsschot was het officiele bewijs van de moord die ze had gepleegd. Nog maar 3 tegenstanders over. Als een Pavlov hond keek ze naar de hemel. Ze had hem gedood. Waar bleef haar beloning? Kom op.. Ze had het verdiend. Ze had het nodig! Norah strekte met een gepijnigde grimas haar been uit en bekeek de schade die de pijl had aangebracht. Donkerrood bloed droop langs de pijlpunt die in de overgang van haar been en heup gestoken was. Ze kon goed wat hulp gebruiken, wilde ze het volhouden. Op dat moment herinnerde ze zich de spullen die ze nog in haar tas had zitten. Een rolletje plakspul en nog twee flesjes met ontsmettend middel. Het was niet veel, maar ze zou het ermee moeten doen. Met een beetje geluk hoefde ze er niet eens heel lang meer mee te doen. Nee, zuinig doen had nu geen zin meer. De rugtas gooide ze naast zich neer en ritste ze open.

Norah dronk wat water en zette een ander flesje schoon water neer om straks de wond uit te spoelen, waarna ze probeerde haar hoofd helder te krijgen. Hoe ging ze dit aanpakken? Ze groef in haar geheugen naar alle EHBO kennis die ze over de jaren vergaard had. Zenuwachtig maakte ze haar provisorische dokterskamertje klaar, alles om maar het moment uit te stellen dat ze de verdomde pijl moest bewegen. Ze begon zichzelf zachtjes moed in te spreken. Norah had een flink stuk stof losgesneden, zo schoon als ze het kon vinden tussen alle kleding die zij en Alder hier hadden liggen. Nog andere viezere stukjes stof hield ze bij de hand om erbovenop te drukken om het bloeden goed te stelpen en voor de zekerheid sneed ze ook een reep los om in geval van nood haar aderen af te klemmen. Hopelijk zou dat niet nodig zijn, het feit dat het bloed donkerder rood van kleur was was een goed teken meende Norah zich te herinneren. Ok. Geronimo.

Van het flesje ontsmettingsmiddel dat enkele dagen geleden door de Sfinx geschonken was was niet veel meer over, maar ze gebruikte het gauw om haar handen te ontsmetten. Met een stevige vuist greep ze de pijlschaft vast, terwijl ze haar andere hand gebruikte voor het precisie werk om te voorkomen dat ze de wond erger maakte tijdens het verwijderen. Rustig en secuur. Maar hoe dan ook pijnlijk. De bloederige pijl gooide ze opgelucht naast zich neer, maar nu moest ze sneller handelen. Met het flesje water spoelde ze snel de wond uit, waarna het flesje sterilon ingezet werd om de boel, vooral om de wond heen, schoon te maken. Ze drukte nu zo goed mogelijk haar huid dicht en duwde de schone lap stof ertegen aan. Ze zag meteen al dat ze wat meer nodig zou hebben om het bloeden te stoppen, dus drukte ze extra stof over de eerste laag heen en hield die stevig vast. Het was een ongemakkelijke positie, zo schuinliggend, met haar bovenlichaam gedraaid om haar heup te kunnen verzorgen, maar ze wist dat ze het vol moest houden tot het bloeden gestopt was. Om dat nog wat te versnellen gebruikte ze wat sneeuw achter de stelpende lappen, met daaroverheen weer een lapje om haar handen de kou te besparen. Het duurde lang, misschien ook wel omdat Norah liever geen risico wilde nemen door te vroeg weer te bewegen. Nee, ze nam haar tijd. Toen een knallend kanonsschot klonk schrok ze wel even op, maar gauw drukte ze weer neer op haar wond. Nog twee, bedacht ze zich ongelovig.

De leukoplast kwam ook nu goed van pas om de onderste lagen van de constructie stevig vast te zetten. Voorzichtig zette ze haar voet op de grond en duwde naar beneden. Hmm, dat ging best prima. Toch nam ze haar tijd voor ze op beide benen stond en een stukje liep. Zodra de stijfheid van het stilzitten verdwenen was kon ze zonder al te veel pijn lopen, ook omdat de koelende werking van het ijs nog doorwerkte. Alleen hurken bleek nog een moeilijkere actie te zijn, ze was bang de wond open te maken als ze te snel door haar knieën zakte. Daardoor duurde het even voor ze haar spullen weer verzameld had. Alders rustplekje bij de rotsen controleerde ze, maar er was weinig te vinden. De pan ontdeed ze van enige restjes rijst, maar meer had de jongen niet meer over. Dus vertrok ze richting haar eigen spullen, waar ze haar eigen curry opmaakte. Met een goedgevulde maag kon ze een toekomstplan maken. “Wat nu..” mompelde het meisje nadenkend. Nog twee over, wie wist ze niet. Misschien moest ze gewoon terug gaan naar haar schuilplaats in het schip om daar een nieuwe tactiek te vormen? Of via de uitkijkpost haar volgende confrontatie uitzoeken? Of zich verstoppen en heel hard hopen dat het vanzelf voorbij zou zijn als de andere twee elkaar tegen kwamen?

Voordat ze die keuze maakte besloot Norah een beetje te oefenen met haar boogschietkunsten. Het irriteerde haar nog steeds mateloos dat ze gemist had. Het was letterlijk de reden dat ze nu gewond was. Ze begon al wat meer het gevoel te krijgen voor de houten boog. Die was een beetje anders dan de moderne bogen die bij de trainingen aanwezig waren geweest. Maar ja, alles was nu anders, dus het enige wat ze kon doen was zich zo snel mogelijk aanpassen.

TL;DR:
- Norah verzorgt en verbindt haar wond.
- Omg kanonsschot.
- Ze probeert rustig te gaan staan en loopt een stukje.
- Ze doorzoekt Alders spullen, maar vindt weinig nuttigs, op een beetje curry-rijst na.
- Norah gaat terug naar de plek waar ze haar extra spullen gedumpt heeft, eet  haar eigen curry op en probeert een nieuw plan te bedenken
- Ze oefent wat boogschieten.


OOC: Met haast gepost, hoop dat ik niets vergeten ben~ c:
Terug naar boven Ga naar beneden
Norah Jones
District 11
Norah Jones

PROFIELAantal berichten : 202
Registratiedatum : 19-02-15
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Seizoensarbeider
Leeftijd: 18

[Dag 7] Battle the universe Empty
Onderwerp: Re: [Dag 7] Battle the universe | wo jul 13, 2016 11:03 am

De laatste geluiden die Alder gemaakt had echoden nog na in haar oren. Maar ze had geen tijd om erbij stil te staan. Gaf zichzelf geen tijd om stil te staan. Doorlopen, stap voor stap door het zand. Haar zware spullen had ze toch maar weer achtergelaten bij de pilaar, die ze in geval van nood nog wel terug kon vinden. Maar waarschijnlijk zou ze de lege pan en flesjes niet meer nodig hebben. Alleen haar resterende eten, wat water,  verband en wapens gingen mee. Van de woestijnsfeer was weinig meer over, het zand was bedekt met een laagje sneeuw en de temperatuur was zo te voelen nog steeds rond het vriespunt. Gelukkig had het gevecht haar lichaamswarmte flink opgestuwd en ook het lopen hielp om haar warm te houden. Alert keek ze alle kanten op, de open vlakte gaf haar een kwetsbaar gevoel, maar er was nog niemand te zien. Nog twee. Niet denken aan de namen, de gezichten. En vooral niet denken aan de bebloede lap die provisorisch haar wond beschermde tegen onheil. Liever dacht ze aan haar familie, hoe Gwen elk dubbeltje van haar spaarpot bij elkaar geschraapt had om een briefje en een beetje hulp te sturen. Dat gaf haar de kracht om door te lopen, met haar nu een stuk legere rugzak op haar rug en haar wapens in de aanslag.

Tegen Alder had ze gemerkt hoe belangrijk het was om snel en makkelijk te kunnen switchen van wapen. Dus had ze gezorgd dat haar twee messen ditmaal makkelijk bereikbaar waren, net als haar haak. Maar momenteel vertrouwde ze voornamelijk haar boog en de twee pijlen. Twee kansen om iemand uit te schakelen of te verwonden voordat het echt tot een confrontatie kwam. Ze kon dit. Ze zou niet weer missen. Een pijl lag alvast losjes op de boog brug, klaar om gespannen en geschoten te worden.

Vastberaden stapte ze verder. Het ging trager dan op de heenweg, ook omdat ze af en toe pauzeerde om haar been wat rust te geven. Ze wist immers niet wanneer ze al haar kracht en snelheid nodig zou hebben om voor haar leven te vechten. Norah viste de twee zakjes poederig spul die ze van een sponsor had gekregen uit haar rugzak. Voorzichtig opende ze er een en doopte een natte vinger in de poeder. Een kleine taste-test gaf een sterke smaak van zout en suiker, niet bepaald lekker. Dat was duidelijk aan haar gezicht te zien. Maar wel nuttig om haarzelf wat op te peppen. Norah goot zorgvuldig de poeder in een halfvol flesje water en schudde ermee om het op te lossen. Ze goot het flesje zo snel mogelijk naar binnen, zodat ze de smaak maar eenmaal hoefde te proeven. Zo. Tijd om verder te gaan. Dat tweede zakje bewaarde ze nog even. De kern van de Arena was haar bestemming. Daar kon ze de situatie overzien, en in de vertrouwde kapiteinshut zou ze kunnen rusten als de confrontatie vandaag uitbleef. Het was geen perfect plan, maar hier afwachten trok haar evenmin.

Toen het meisje het schip op ongeveer honderd meter genaderd was klonk er een diep gebrul, wat binnen de kortste keren gevolgd werd door een geschreeuw van pijn. Norah's boog schoot omhoog en ze probeerde de bron van het geluid te achterhalen. Ze zag niemand, dus dat moest betekenen dat ergens uit haar zicht, achter het schip, een gevecht plaats vond. Haar hart racede in haar keel, maar ze maande zichzelf tot kalmte. Ze was niet gezien. Ze was niet gehoord. Toch? Toch?? Ze twijfelde tussen haar open positie met perfect schot en de veiligheid van het schip, maar koos instinctief voor de plek waar ze de voorgaande nachten had geslapen. Ondanks de verraderlijke nachtelijke aanval die ze daar had moeten verduren was het nog altijd meer een veilige haven/boot dan deze open vlakte. En hopelijk hield ze zo het verrassingselement in handen. In versnelde looppas haastte ze zich zo stilletjes mogelijk naar de dekking van het schip. Bij de touwladder stond ze wederom met haar boog in de aanslag stil. Ze spitste haar oren, probeerde op basis van auditieve aanwijzingen de gang van het gevecht in te schatten. Het gevloek dat ze gehoord had wees op de aanwezigheid van Ayrton en het liefste zou ze meteen zijn richting op stormen en een dodelijke pijl afvuren. Maar er was nog iemand en Norah besefte zich dat het voordelig kon zijn het gevecht nog even te laten verder duren, voordat zij zich erin zou mengen.

Gespannen luisterde ze en zette koers van het schip af en richting de geluiden. Zo naderde ze zo dicht als ze durfde. Norah had zelf gemerkt hoe zeer je op ging in je tegenstander als je vol in een gevecht zat, dus ze vermoedde dat haar voorzichtige passe  niet gehoord werden, maar zeker wist ze het natuurlijk niet. Norah bleef nog uit het zicht, klaar om de benen te nemen, maar nam zich voor zo snel mogelijk te reageren als het erop leek dat een van tweeën bijna uitgeschakeld was. Ze hoopte dat ze nog voor het einde van het gevecht genoeg kon naderen om een pijl te schieten op een afgeleide tribuut. Een afstandsschot zou haar een groot voordeel geven, dus ze wilde dichtbij genoeg zijn om goed te kunnen mikken maar ver weg genoeg om de tijd te hebben te schieten voordat de ander haar kon bestormen. Geen eervolle manier om een gevecht te starten, maar wel een slimme tactiek en moraalridder spelen stond beneden aan haar lijstje met prioriteiten.

TL;DR
- Norah gaat onderweg naar het schip
- Pauzeert en drinkt water met een zakje zout/suiker oplossing.
- Ze hoort het gebrul en geschreeuw van Ayrton en Solar, probeert de bron te lokaliseren.
- Ze loopt op haar hoede verder en blijft bij de touwladder van het schip staan.
- Norah besluit eerst af te wachten hoe het voor haar onzichtbare gevecht verder gaat.
- Ze sluipt richting het uiteinde van het schip waar ze het gevecht hoort en is van plan zich erin te mengen zodra ze het idee heeft dat 1 iemand bijna uitgeschakeld is en ze de ander kan beschieten.

OOC: Ik ben ervan uit gegaan dat Ayrton en Solar aan de andere kant van het schip waren dan waar Norah aankwam, omdat dat me gebaseerd op Solar en Ayrton's oudere posities logisch leek. Hoop dat dat voor jullie niet onlogisch is, Dion & Tess, anders hoor ik graag waar ze zich dan bevinden Smile
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



PROFIEL
KARAKTER

[Dag 7] Battle the universe Empty
Onderwerp: Re: [Dag 7] Battle the universe |

Terug naar boven Ga naar beneden
 

[Dag 7] Battle the universe

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
De Hongerspelen :: De Spelen :: Het Hongerspelen Archief :: 3de Hongerspelen :: De Arena-