Haar ogen prikten van het urenlang staren naar de piepkleine onderdeeltjes en de rokerige lucht op het fabrieksterrein. In haar hand had ze haar loon van de afgelopen maand, dat ze net uitbetaald hadden gekregen. Het was minder dan gewoonlijk. In de tweede week van de maand was er een brandje uitgebroken en het gebouw had ontruimd moeten worden. Het was klein geweest en snel genoeg geblust, maar ze hadden dagenlang de werkzaal niet in gemogen. De vredebewakers vertrouwden de medewerkers voor geen cent en vermoedden dat iemand het bewust had aangestoken, dus hadden ze een eeuwigheid lopen zoeken naar de kleinste aanwijzing. Uiteindelijk bleek het toch om een simpele, technische storing te gaan die kortsluiting had veroorzaakt. Maar tegen de tijd dat ze daar achter waren had het werk een paar dagen stilgelegen en die dagen kregen de werknemers niet uitbetaald. Rook had lijdzaam staan luisteren toen het hen werd medegedeeld. Een paar mensen hadden geprotesteerd - het was toch immers niet hun schuld, en ze hadden het geld hard nodig, dat wist de leiding toch? - maar een dreigende stap van de vredebewakers die aanwezig waren was genoeg geweest om iedereen stil te krijgen.

Gewoonlijk gingen zij en Anna op loondag met zijn tweeën naar de markt, maar Rooks vriendin was te chagrijnig om gezelschap te dulden. In haar eentje was Rook snel klaar en ze haastte zich naar huis. Gewoonlijk rende ze, maar nu hield ze het bij snelwandelen. Ze had geen vreselijke haast en zo kort voor de Spelen wilde ze niet het risico lopen dat mensen dachten dat ze het als oefening deed.
Er was niemand thuis. Harper was nog niet terug van zijn werk, Jay was waarschijnlijk met vrienden buiten en God wist waar Raven uithing. Rook legde haar aankopen op tafel en keek om zich heen. Het was duidelijk dat het huis doorzicht was. Geen verrassing na het nieuwsbericht van vandaag. Waarom moesten er altijd wel weer stomkoppen zijn die dachten dat ze ongestraft met dat soort dingen weg zouden komen? Trainen voor de Spelen. Rook wist niet wat voor straf ze zouden krijgen, maar het zou vast niet licht zijn. Straffen in district 3 waren nooit licht. Ze liep rond door het huis. Ze hadden er geen enorme bende van gemaakt, dat viel mee, maar ze hadden ook niet al te veel moeite gedaan om alles netjes te houden. Dingen stonden op een andere plek, een paar lades stonden halfopen en het vloerkleed lag opengeslagen aan de andere kant van de kamer, waarschijnlijk omdat ze gezocht hadden naar verborgen ruimtes onder de vloer. De losse muurtegel in de keuken hadden ze ook gevonden. Daarachter bewaarden de Olsens sinds een inbraak twee jaar geleden hun geld. Rook stopte wat nog over was van haar eigen loon in het tinnen kistje en plaatste de tegel zorgvuldig terug op zijn plek.

Nadat ze het huis weer aan kant gemaakt had, ging ze naar buiten. Het zou nog ongeveer een uur duren voor haar vader thuiskwam, dus ze had even tijd voor zichzelf. Zoals gewoonlijk brachten haar voeten haar naar de kust. Ze rende over het zand tot ze aankwam bij het stevige, natte zand dichtbij het water. Een tijdlang staarde ze naar de golven, zich afvragend hoe ze de maand door moesten komen. De Boete zat er ook al weer aan te komen. Ze probeerde er niet aan te denken, maar de knoop in haar maag verdween nooit helemaal. Ze balde haar vuisten terwijl ze dacht aan Jay, die een paar dagen na zijn twaalfde verjaardag met zo'n trotse uitdrukking op zijn gezicht achter de keukentafel had gestaan, waar allerlei etenswaren op waren uitgestald. Haar handen trilden toen ze dacht aan haar woede op dat moment, nadat ze had beseft dat haar broertje een extra bon op zijn naam had laten zetten. "Doe nooit meer zoiets stoms, Jay, nooit meer. Begrepen? Wil je soms dat we er allebei aan gaan?!" had ze geroepen, terwijl zijn lach was veranderd in een grimas en zijn tranen begonnen te stromen. Raven was het zowaar een keer met haar eens geweest, terwijl hun vader maar gewoon zijn best had gedaan om alles een beetje te sussen.

Terwijl ze hierover dacht, trok ze haar schoenen uit en zette ze in het zand naast zich neer. Daarna zette ze een stap opzij. Ze haalde diep adem en haar handen ontspanden zich. Ze zakte door haar knieën en kwam traag weer overeind, terwijl ze haar armen omhoog bracht. Nog een stap opzij en de beweging herhaalde zich. Een trage halve draai op haar ene voet, een stap opzij, en op haar andere voet draaide ze zich weer terug, zodat ze weer naar de zee keek. Zo stapte ze rond, en sprong ze. Ze draaide en boog. Ze strekte haar armen uit haar de zee en trok ze terug, dicht tegen zich aan, tot ze ze weer uitspreidde als vleugels en voor een moment tegen de wind leunde. Ze boog zich voorover om wat zand op te rapen en draaide in het rond terwijl ze het tussen haar vingers door liet glippen. Zo danste ze. Haar voeten drukten patronen in het zand, haar ogen waren half gesloten. Ze danste, ze leefde, ze vloog.

Het duurde even voor ze doorkreeg dat ze niet meer alleen was op het strand, en nog wat langer voor het duidelijk was dat de vrouw recht haar kant op kwam gelopen. Rook bleef onverstoorbaar dansen tot de vrouw dichtbij was gekomen, toen pas stopte ze. Ze herkende de vrouw onmiddellijk. Hoe kon het ook anders. Alexandra Leifsson was niet alleen de begeleider tijdens de Hongerspelen en daarmee een van de belangrijkste en bekendste figuren van het district, maar was ook nog eens duidelijk te herkennen aan het opvallende litteken. De knoop in Rooks maag trok zich wat strakker aan. Door Leifsson moest ze automatisch aan de naderende boete denken, aan de twee glazen bollen, met in de ene haar bonnen en in de andere de twee van haar broertje. Raven was vanaf dit jaar veilig, maar voor Jay begon het pas net. En dan nu al twee bonnen. De idioot, had hij soms verwacht dat ze blij zouden zijn met het eten dat hij had gekregen voor die bon? Rook verdrong de gedachte en keek de vrouw tegenover haar aan. Haar hand in die glazen pot zou hun doodvonnis kunnen betekenen. Het was geen prettige gedachte, maar ze kon de vrouw zelf moeilijk iets verwijten. Enkel en alleen het toeval besliste. "Goedemiddag", beantwoordde Rook haar groet, terwijl ze probeerde haar ogen gericht te houden Alexandra's ogen in plaats van haar ontsierde wang. Iets wat je met wat fantasie wel een glimlach zou kunnen noemen trok haar mondhoeken een millimeter omhoog. "Dat geeft niet, en dankuwel", zei ze. "Ik dans graag." Verder zei ze niets. Ze was niet de meest spraakzame persoon en als je een gesprek met haar wilde voeren, zou je dat zelf op gang moeten helpen. Haar vrienden waren er wel aan gewend. Anna praatte zelf alle stiltes wel vol en Benjamin had geen bezwaar tegen zwijgen. Afwezig tekende ze met haar voet een lijn in het zand, terwijl ze haar blik naar de zee verplaatste. Haar blik schoot echter weer terug naar de begeleider toen er een vraag in haar opkwam. "Is er al iets bekend over die mensen die wilden trainen?" vroeg ze. Ze had er niets over op het nieuws gezien, behalve dan wat algemene informatie en het nieuws over huiszoekingen, maar ze wist niet om wie het ging of wat voor gevolgen het voor hen had. Het was nog niet veel later, dus ze betwijfelde of er nu al wel iets bekend was, maar misschien wist Leifsson wel meer van dat soort dingen. Via contacten of iets dergelijks.