Een RPG-forum gebaseerd op de Hongerspelen. Maak een personage aan voor een van de districten en doe mee aan de Hongerspelen!
 
IndexLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

N

O

S

A

E

S

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

Personage van het seizoen
Milly Butterworth
Winnares 1e Spelen
Sage Malone
Winnares 2e Spelen
Madelynn Bristow
Winnares 3e Spelen
Solar Gbadamosi
Winnares 4e Spelen
Kasa Locklear

F

F

A

T

S

Admini
Cecilia Peak
Admini
Tyrell Peak
Moderator
Nike Foxglove
Moderator
Matthew Mills

S

T

I

D

E

R

C

© 2013 - 2015
De Hongerspelen RPG is ontworpen en gemaakt door de Adminies en is gebaseerd op de Hongerspelen trilogie van Suzanne Collins.

Deze skin is getest op
Google ChromeMozilla Firefox

Deel
 

 The stranger in blue, the legless hacker and the restless soul

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Alexandra Leifsson
Begeleider District 3
Alexandra Leifsson

PROFIELAantal berichten : 300
Registratiedatum : 13-03-14
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Begeleider district 3
Leeftijd: 35

The stranger in blue, the legless hacker and the restless soul Empty
Onderwerp: The stranger in blue, the legless hacker and the restless soul | wo apr 18, 2018 12:36 am

Alex was in een diepe fauteuil beland, vanaf waar ze naar de samenvatting van de Boete keek. De gezichten van de kinderen maakten haar rusteloos. Ze zag Neo's gespierde gestalte en maakte een mentale notitie over zijn potentie danwel gevaar, waarop ze gelijk haar eigen gedachten afkeurend bekeek - hoe durfde ze een achttienjarige als een pion in een schaakspel beoordelen op zijn nut? Tja. Het was haar baan om zo te denken. Een rotbaan. Maar nog altijd beter dan haar kinderen gedwongen de fabrieken insturen om met hun fijne vingers gedetaileerde priegelchips in elkaar te knutselen. Ze moest gewoon denken aan iedereen die ze wel kon redden met de opkomsten van deze baan - aan haar Markus, aan de kleine Eva met haar asthma, aan de jonge dochter van Frida. Ze had verdorie een achternichtje. Het was niet erg - het was lógisch dat ze voor zichzelf en voor hen koos. Dat ze deze baan deed. En dat ze Neo's naam neerkrabbelde met een notitie over zijn potentie. De tributen uit district twee schrokken haar alleen maar af, ene Dominic met dode gezichtsuitdrukking en glazige vissenogen en Jonathan was ook al een sterke jongeman. ''Verdulleme,'' vloekte Alex zachtjes. Hoe zouden haar grassprietjes daar ooit tegen opgewassen zijn, hoe slim en gewiekst ze hopelijk ook waren, een lange jongen veegde hen weg als een vuiltje uit de wind. Deprimerend.

Alex stond geagiteerd op uit haar luie stoel en zette de tv op pauze. De vrouw wreef gefrustreerd in haar handen. Ze wist dat de meiden elke seconde zouden willen gebruiken voor hun afscheid, maar stond toch vol ongeduld te wachten. Het was onprettig om zo met je eigen gedachten opgescheept te zitten, maar de enige afleiding die ze vandaag zou krijgen zouden Lennox en Capri zijn. Ook niet echt een feestelijk vooruitzicht, maar dan kon ze tenminste aan de slag. De dames waren allebei vrij koel, haast stoïcijns, gebleven tijdens de trekking, maar Alex kon het ze niet kwalijk nemen als ze die houding in privésfeer niet volhielden. Ze moest afwachten wat de twee van haar verwachten. Oliver had enkel waardigheid gewild, had niet eens willen vechten. Flaire had ze moeten beteugelen, terwijl ze Eugine en Gracie juist moed in had gesproken, dat tweetal was het lastigste geweest om los te laten. Ze wreef nauwkeurig een dun laagje stof van een decoratieve boekenplank en zuchtte. Waar was die passie waarmee ze met Sage was begonnen - en had gewonnen? Misschien zou dit wel het jaar worden. Misschien zou Lennox haar versteld doen staan.

Toen de deuren eindelijk open zoefden keek Alexandra op van haar nutteloze schoonmaak-bezigheidstherapie. ''Capri, Lennox, ik zou graag aangenaam kennis te maken zeggen, maar zo voelt het helaas niet,'' sprak ze met een wrange glimlach. ''Maar we gaan er het best mogelijke van maken, stel ik voor. Als jullie je even op willen frissen, Lennox eerste deur rechts, Capri, voor jou rechts,'' gaf ze aan. ''Daarna zie ik jullie graag om te bespreken hoe we dit gaan aan pakken.'' Dit. Alles. Het hele circus. Er klonk een belletje en Alex zette haar hand tegen de wand van de trein aan om steun te zoeken. ''Pas op, de trein gaat vertrekken - en bij het vaart maken is dat nog wel eens een rommeltje,'' waarschuwde ze hen met een moederlijke glimlach.

OOC: 'xcuse me for the title :')
Terug naar boven Ga naar beneden
Lennox Forrest
District 3
Lennox Forrest

PROFIELAantal berichten : 24
Registratiedatum : 06-04-18
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Uitvindster
Leeftijd: 17 years 'ld

The stranger in blue, the legless hacker and the restless soul Empty
Onderwerp: Re: The stranger in blue, the legless hacker and the restless soul | vr apr 20, 2018 7:58 pm

Lennox had een hekel aan vier muren die haar omringden. Een plek als deze liet je alleen met gedachten die je niet wilde denken, woorden die in je opkwamen maar die je niet wilde uitspreken, daden die je niet kon uitvoeren. Totdat een deur met een klik openging.
Er was geen teken van.. ook maar iets in de ogen van Linden af te lezen. Precies zoals ze had gedacht. Precies zoals zij ook was. Misschien dat ze het daarom zo goed met elkaar konden vinden. In plaats van elkaars’ angsten en gevoelens te sussen zagen ze beide de realiteit onder ogen. Iets wat meteen al gebeurde toen hun één na laatste blik elkaar kruisten – alles was zoals het was en de kans om elkaar terug te zien was de kans van één op drieëntwintig. De kans was er, maar was vrij klein. Toch gaf het feit dat de kans er was, hoe nihil dan ook, haar een lichtelijk gevoel van hoop. De twee overbrugde de paar meter tussen Lennox’ standplaats en de deur waarin Linden had gestaan, en omhelsden elkaar. Zeiden verder niks. Na een minuut maakte Linden zijn armen los en voordat hij zich omdraaide boog hij zich voorover, deed hij net alsof hij haar nogmaals in haar armen nam en fluisterde hij zachtjes in haar oor: “et redde illi”. Lennox omarmde hem nogmaals, misschien voor de laatste keer, en schonk hem iets wat op een lichte glimlach leek. “Et redde illi,” klonk haar stem hees, zachtjes. Niet veel later klapte de deur achter de achttienjarige jongen dicht.

*Et redde illi: ze zullen boeten (; (of nouja, dat zegt Google)

De Vredebewaker in zijn smetteloos witte pak knikte en begeleidde haar op een starre manier in de richting van de trein. Een armoede achterlatend, een omarming met de belofte van komende luxe. Op het moment dat een schuifdeur in het vizier kwam die blijkbaar de - of nouja, een - ingang tot de trein was, voelde ze een hand in haar rug die haar in de richting de ingang van het voertuig schoof. Ze moest de neiging onderdrukken de beschermde hand van haar lichaam weg te slaan, maar liet haar leiden.
Dezelfde persoon bleef dan ook achter in de buitenlucht, terwijl Lennox een stap in het moderne ding waagde. Interessant. Normaal gesproken zouden haar hersenen automatisch gaan malen naar de techniek die achter een enorm ding als deze schuilging, en hoe ze zelf een renovatie aan kon pakken. Nu was haar hoofd echter leeg. Soort van. Een beetje gatenkaas. Alle informatie en gedachten die binnenkwamen bleven haar voor een enkele seconde bij, en maakten dan weer ruimte voor iets anders. Ze moest iets hebben om op te focussen. Het aanbeeld en de woorden van haar begeleidster en haar mede-tribuut waren dan ook verlossend.

Ze stond op het punt haar mond open te trekken en aan Capri duidelijk te maken dat zij Lennox was, maar kwam tot de conclusie dat dit onderhand wel zo'n beetje duidelijk moest zijn. In plaats daarvan gunde ze zowel Alexandra als Capri een knik. Aangenaam kennis te maken, ja. Kind of. De uitnodiging een momentje op te frissen nam ze maar al te graag aan, maar voordat ze beweging in haar benen kon brengen weerklonk er een belletje. De waarschuwing was terecht; het lange voertuig kwam langzaam maar zeker in beweging en zorgde ervoor dat ze snel naar het dichtstbijzijnde stabiele voorwerp greep. Toen na zo'n minuut de trein vrij moeiteloos doorkarde liep Lennox in de richting van de deur die Alexandra haar zojuist aangewezen had. Meteen werd ze geconfronteerd met haar eigen spiegelbeeld. Snel draaide ze de kraan open tot het water een zo laag mogelijke temperatuur had, en plensde wat van het afkoelende goedje in haar gezicht. Kon ze wel even gebruiken.
Na een aantal minuten de tijd voor haarzelf te hebben genomen en nadat ze opgekropte adem zuchtend de lucht in had geblazen - een mentale vorm van motivatie gefocust verder te gaan -, keerde ze terug. Ze schonk Alexandra een scheef glimlachje, ze kon maar beter een goede eerste indruk achterlaten. Misschien kon ze wat bruikbare adviezen en informatie van de vrouw meekrijgen. Haar stem verbrak dan ook de stilte. “Goed -,” begon ze, waarna ze haar keel schraapte. “- Ik denk dat we onze tijd - mijn tijd - nuttig moeten besteden. Volgens mij is geen uur teveel voor de mentale voorbereiding die we nodig hebben voordat we tussen de Capitoolse heisa en verwende chihuahua's in te dure tassen belanden.” De combinatie van een sarcastisch grapje met de waarheid dat ze zo snel mogelijk aan de slag wilde, moest, en zoveel mogelijk informatie op wilde slokken.
Terug naar boven Ga naar beneden
Capri Moreno
District 3
Capri Moreno

PROFIELAantal berichten : 42
Registratiedatum : 06-11-17
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Programmeur
Leeftijd: 16

The stranger in blue, the legless hacker and the restless soul Empty
Onderwerp: Re: The stranger in blue, the legless hacker and the restless soul | do mei 17, 2018 10:27 pm

Voordat Capri de trein instapte haalde ze nog één haar mouw langs haar gezicht. Niemand hoefde te zien dat ze gehuild had. Ze nam plaats naast het blauwharige meisje en beantwoordde haar knikje kleintjes. Ze had allang het masker van onverschilligheid opgezet. Voor hun stond Alexandra, Capri kende, nee, herkende haar. Maar ze had niet gedacht haar ooit te spreken. Ook haar begroeting beantwoordde ze stilletjes, met een ingetogen curtsy waar het sarcasme vanaf droop. Het voelde niet als iets om woorden aan te verspillen. Het geluid van een bel klonk, en gecombineerd met de waarschuwing was het genoeg voor Capri om naar het dichtstbijzijnde meubel te grijpen. Ze viel net niet. Charmant kon het er niet uitzien, hoe ze worstelde om grip te krijgen met haar stalen been. Zodra ze haar grip weer gevonden had nam ze de kans om gefrustreerd het eerdere aanbod te nemen door te vluchten naar haar kamer.

Wat had ze graag de deur dicht willen slaan. Helaas moest ze ontdekken dat deuren in treinen vaker onder de schuivende variant vielen. In plaats daarvan zocht ze de ruimte af naar iets wat kapot kon. Een glazen vaas met rode bloemen stond op een tafeltje. Voor ze het wist had ze het opgepakt. Ze hief ding op het om weg te kunnen smijten maar pauzeerde. Dit was niet wie ze was. Ze ademde, langzaam en diep. Tot alle woede en frustratie weer verdwenen was. Tot het vaasje weer netjes op het tafeltje stond, onbeschadigt. Ze keek nogmaals de kamer rond en liep ditmaal op de spiegel af. Niet om kapot te slaan maar om zichzelf te bekijken. Het wrange glimlachje verscheen weer op haar lippen toen ze haarzelf aankeek. Ze zag er vreselijk uit. Gelukkig leken haar wallen elk teken van eerdere tranen goed te verhullen. Wat had ze toch een geluk.

Ze nam haar tijd, niet om op te frissen maar om haar gedachten op orde te maken. Een plan van aanpak voor de komende dagen. Ze ging dood. Dat kon iedereen wel inzien. Hell, mevrouw blauwhaar had meer kans dan zij. Maar ze had Cus beloofd haar best te doen. Ze zuchtte. Onbewust speelde ze met het tandwieltje dat aan een draadje om haar hals hing. Ze schrok pas uit haar gedachten toen het doordrong dat het landschap buiten veranderd was. Het was geen groot verschil, maar toch, anders. De zee was allang verdwenen, terwijl de bergen die normaal op uitzonderlijke dagen te zien waren nu duidelijk aan de horizon stonden. Hoe lang zat ze hier al? Haastig stond ze op. Haar plotselinge beweging net iets te heftig waardoor ze het vaasje met haar elleboog omstootte. Capri mompelde een kleurrijke stroom vervloekingen terwijl ze het ding weer rechtop plaatste. Er was een stukje afgebroken dat ze snel in het vaasje zelf gooide terwijl ze hoopte dat niemand het zou opmerken. Ze zou later maar het gemorste water op moeten ruimen.

Ze was inderdaad laat, maar toch net op tijd om de laatste woorden van haar lotgenoot op te vangen. Capri kon niet anders dan glimlachen, misschien had ze haar, Lennox, toch onderschat. Ze nam plaats op één van de stoelen maar hield haar ogen op Lennox. “Ik dacht dat we er juist heen gingen om onze voorraad haarverf aan te vullen” zei ze tartend. Toen wendde ze haar ogen op hun begeleider. Eens kijken of ze haar titel waar maakt. “Wat is het plan?”


Ughhh, excuses voor dit zooitje van een post
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



PROFIEL
KARAKTER

The stranger in blue, the legless hacker and the restless soul Empty
Onderwerp: Re: The stranger in blue, the legless hacker and the restless soul |

Terug naar boven Ga naar beneden
 

The stranger in blue, the legless hacker and the restless soul

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» Soul for Sale
» May the lord have mercy on your soul

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
De Hongerspelen :: De Spelen :: 5de Hongerspelen :: Het Capitool-