Een RPG-forum gebaseerd op de Hongerspelen. Maak een personage aan voor een van de districten en doe mee aan de Hongerspelen!
 
IndexLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

N

O

S

A

E

S

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

Personage van het seizoen
Milly Butterworth
Winnares 1e Spelen
Sage Malone
Winnares 2e Spelen
Madelynn Bristow
Winnares 3e Spelen
Solar Gbadamosi
Winnares 4e Spelen
Kasa Locklear

F

F

A

T

S

Admini
Cecilia Peak
Admini
Tyrell Peak
Moderator
Nike Foxglove
Moderator
Matthew Mills

S

T

I

D

E

R

C

© 2013 - 2015
De Hongerspelen RPG is ontworpen en gemaakt door de Adminies en is gebaseerd op de Hongerspelen trilogie van Suzanne Collins.

Deze skin is getest op
Google ChromeMozilla Firefox

Deel
 

 The World is Watching

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Tyrell Peak
Hoofd Spelmaker
Tyrell Peak

PROFIELAantal berichten : 2155
Registratiedatum : 20-07-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Man
Beroep: Spelmaker
Leeftijd: 33

The World is Watching Empty
Onderwerp: The World is Watching | do sep 27, 2018 9:33 pm

De sfeer zat er al goed in. Een avox liep rond met een dienblad vol hapjes en drankjes. Er werd luidkeels gepraat, zodat het was alsof de ruimte gevuld was met honderden kippen in plaats van een handjevol mensen. De Spelmakers waren elkaar aan het uithoren op wie ieder van hen gestemd had. 'Waarom op Gabriel? Je weet toch dat die zijn eerste indruk nu al niet waargemaakt heeft?' 'Ik weet zeker dat dat alleen maar toneelspel is, zodra hij in de arena staat...'
Tyrell was de enige die op Capri had gestemd, logischerwijs. Hij gaf verder ook geen antwoord op vragen over zijn lijst van sterfte-volgorde. Dat leek hem beter. Misschien zou hij in de loop van de Spelen een goede hacker zoeken die zijn ingeleverde lijstje kon aanpassen, zodat het leek alsof hij alles van tevoren goed had gegokt. Wie weet.

Ach, hij wist toch al lang dat hij dit jaar de enige winnaar zou zijn, wie de Spelen ook zou overleven.

Er viel pas een stilte toen de tributen in beeld verschenen. Elk van hen werd kort in beeld gebracht door de camera-mensen die bij de Spelmakers in de controlekamer zaten. Wat de tributen nog niet wisten, en wat het publiek nog niet wist, was dat er dit jaar bij de Hoorn des Overvloeds niet veel doden zouden vallen. De tributen moesten eerst maar eens aan wat wapens zien te komen voor ze aan het moorden konden gaan. Misschien zouden alle vierentwintig tributen nog in leven zijn aan het einde van dag 1. Tyrell vroeg zich af hoeveel kijkers zouden afhaken.

De stem bereikte "1", het hoogtepunt van het jaar was officieel begonnen. De tributen sprintten weg van hun startblokken, er ontstond een chaotisch beeld van rennende tieners. Tyrell deed niet zijn best om zich op één tribuut te focussen, een echte favoriet had hij toch niet. Hij ving een glimp op van Capri die op haar onhandige manier wegrende. Gelukkig, hij had niet op een totaal achterlijke tribuut gestemd.
Er waren ook tributen die hun hoop vestigden op de tassen die rond de fontein lagen. Tyrell lachte. De inhoud was vast niet zo spectaculair als ze hoopten. Maar, wie weet, misschien wist één van de tributen een tegenstander te doden met een doosje eieren.

Vanuit de controlekamer werden aanwijzingen en aanmoedigingen geroepen, met de losheid van mensen die te vroeg in de ochtend al zijn begonnen met drinken. Bij de start van elk van de gevechten ging een luid gejuich op: de worsteling tussen Jonathan, Mineko en Christian, de aanvaring tussen Phoebe en Thomas (en Maggy) en natuurlijk de aanval van Jean-Marie en Antonio op Mahu.
'Ik zei het toch,' zei Tyrell tegen zijn dichtstbijzijnde collega, Quinten Junior. 'Aan het einde van de dag zijn we van Oghene af.'
'Denk je dat ze haar zonder wapens gaan doden?' schamperde Quinten.
Tyrell haalde zijn schouders op, alsof het hem niets kon schelen of Mahu nu wel of niet dood ging. 'Als ze haar niet kunnen doden zonder wapens, dan hebben we haar in ieder geval terecht een 12 gegeven.' Dat was immers het belangrijkste: dat hij niet voor schut stond met de scores die hij (oké, oké, hij samen met zijn collega's) had gegeven. Als Mahu stierf, dan kon niemand ooit bewijzen of ze wel of niet terecht een 12 had gekregen, omdat het gevecht met drie tegen één toch niet eerlijk was. Als ze overleefde, moest ze wel goed kunnen vechten en had ze terecht een hoog cijfer. Zolang ze maar niet saai en simpel ten onder ging, was het goed.

'Ik bedoelde meer dat het wel iets meer lef vergt om iemand met blote handen te doden dan met een wapen in je hand,' merkte Quinten op. 'Daar moet je iets meer doorzettingsvermogen voor hebben. Een mes in iemands rug steken is zo gedaan, maar iemands hoofd vastpakken en...'
Hij maakte zijn zin niet af terwijl ze toekeken hoe het hoofd van Christian keer op keer tegen de rand van de fontein werd geslagen. Daar was de eerste dode.

Niet lang daarna volgde Thomas. Phoebe had zijn hoofd met haar sterke armen genadeloos onder water geduwd. Maggy kon klagen en miepen wat ze wilde, maar zij kon Phoebe toch niet aan. Bovendien vocht ze niet voor Thomas, ze vocht voor die tas. Ze wilde er al mee vandoor gaan, ze had hem echt helemaal alleen in haar handen, niemand anders die er aan zat, maar Phoebe liet de levenlozeThomas los en gaf Maggy een klap in het gezicht. Maggy huilde en jammerde en even dacht - hoopte - Tyrell dat Phoebe haar ook de fontein in zou mieteren. Phoebe wilde echter zo snel mogelijk weg.

Mahu ontsnapte aan haar belagers, met veel geluk en weinig wijsheid en een nieuwe bondgenoot.

'Hé, wat is dat nou!'
'Waar is mijn schilderij?'
'Huh, wát?'
Verwarring en verontwaardiging. Het kleine meisje uit District 1 was de trap op gerend en gunde de kijkers een eerste blik in de grote galerij. Daar hingen allemaal schilderijen van Tyrell.
Tyrell deed net alsof hij de boze blikken van zijn collega's niet zag.
'Waar zijn ónze schilderijen gebleven?' vroeg Camilla.
'Ik vond ze ergens anders beter op hun plek,' zei Tyrell met een neerbuigend glimlachje.
'In de prullenbak zeker!' klaagde Maximianus.
'Ik heb zo lang met dat boek in mijn hand staan poseren, en allemaal voor niets!' mopperde Junius.
'Narcistische egoïst,' mompelde Vespasianus. 'Oh wee als ik tussen die minister-papzakken in de wachtkamers hang!'
'Wanneer heb je ze laten vervangen?' vroeg Quinten. 'Ik heb vanochtend de arena nog bekeken.'
'Twee uur geleden,' antwoordde Tyrell. ‘Dat gaf genoeg tijd om de nieuwe schilderijen op te hangen en voor jullie te weinig tijd om het weer ongedaan te maken.’ Hij leunde genoegzaam achterover.

De rest van de dag werd er niet meer tegen hem gepraat.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://goldenlionofra.deviantart.com
Tyrell Peak
Hoofd Spelmaker
Tyrell Peak

PROFIELAantal berichten : 2155
Registratiedatum : 20-07-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Man
Beroep: Spelmaker
Leeftijd: 33

The World is Watching Empty
Onderwerp: Re: The World is Watching | wo nov 21, 2018 9:53 pm


'JMJM?'
'JJMM.'
'JaMJaM!'
'Dat slaat nergens op.'
'MiJoMoJe?'
'Dat klinkt toch niet?'
Tyrell zuchtte diep. De tweede dag van de Spelen was officieel begonnen en het enige waar zijn collega's aan konden denken was hoe het bondgenootschap van Rowbottom, Takenaga, Fay en Waltstein genoemd moest worden. Hij wist zelf ook nog niet wat een makkelijke benaming was. Hij twijfelde nog tussen "Die Ettertjes" en "Dat Ene Groepje", maar in beide gevallen kon daarmee naar elk willekeurig bondgenootschap gerefereerd worden, dus was Jamjam misschien niet eens zo'n gek voorstel.
'Team Jummy!' riep Maximianus Throne uit. Hij lachte bulderend, alsof hij zojuist de grap van de eeuw had gemaakt. De anderen keken hem een paar tellen zwijgend aan.
Op dat moment kwam de butler naar het viertal-zonder-goede-teamnaam, terwijl de onderbutler een handbijl naar Ralston bracht. De hoofdbutler bracht ook een wapen, een klapmes. De Spelmakers keken toe. Toen opperde een van hen: 'Team Klapmes dan maar?' Voor nu leek dat de makkelijkst te onthouden naam.

Ondertussen bouwde Moreno in de bibliotheek haar fort van boeken. Of... wat was ze eigenlijk aan het doen?
'Ik hoop niet dat ze die boeken beschadigd,' zei Tyrell bezorgd. 'Die boeken staan er om informatie uit te halen en dat soort dingen, niet om ze als waarschuwingssysteem in te zetten.'
'Ach, het zijn maar boeken,' wuifde Antonius Snowneedle de zorgen weg, maar dat leverde hem alleen een verontwaardigde blik van Tyrell op. "Maar" boeken? Pardon? Ja, er stonden wat boeken tussen waar de brandstapel nog te goed voor was, maar het leek niet alsof Moreno voor haar torentjes van boeken alleen de doktersromannetjes en tienerliefdesverhalen gebruikte.
Snowneedle haalde zijn neus op. 'Kom nou zeg! Toen we besloten om een boek uit te hollen maakte je er ook geen probleem van.'
'Dat was... anders.' Tyrell sloeg mokkend zijn armen over elkaar. Dat was omdat het bij de arena hoorde. Waar het om ging was dat die kinderen niet moesten denken dat ze, omdat ze in de arena werden gezet, ook zomaar de boel mochten gaan aanpassen en slopen. Hij had het in eerdere jaren ook al gezien. Tributen die delen van de arena in brand probeerden te steken bijvoorbeeld. Hij gaf ze allemaal spullen om in te zetten in hun strijd, maar hij háátte het als ze daarvan afweken en opeens spullen die niet voor de strijd bedoeld waren in gingen zetten. Inventiviteit bij kinderen, je moest er maar mee om kunnen gaan.

Katz was ook al zo iemand die totaal niet deed wat er van hem verwacht werd. Tyrell had oprecht gedacht dat het wel een kanshebber was, toen bij de boete, maar niets bleek minder waar. Hij legde twee chrysanten op de rand van de fontein en hield een emotionele toespraak. Tenminste, Tyrell vermoedde dat het vast wel emotioneel was voor een aantal mensen in district 9. Zelf grabbelde hij nog wat nootjes uit een bakje en - hmmm - ook maar een blokje kaas, als het er dan toch lag.
'Zou hij dit voor elke tribuut gaan doen?' vroeg Tyrell aan het einde van Katz' toespraak.
'Welnee, dat houdt hij nooit vol,' meende Vespasianus Vinegar. Hij glimlachte minzaam, wat zijn toch al afstotelijke uiterlijk nog wat enger maakte. 'Die overleeft dag 2 niet eens wed ik.'
Dat was de algehele mening die bij de Spelmakers heerste. Katz was een teleurstelling en een geval apart. Dat bleek nog maar eens toen hij later op de dag een krans van Oost-Indische kers vlocht en die op zijn hoofd zette. Die had kortsluiting in de bovenkamer.

De focus kwam weer terug bij Team Klapmes. Zij waren in de roze slaapkamer en waren het eerste team dat het aandurfde aan een koord te trekken. Het vier tieners schrokken zich rot van de slang die naar beneden kwam. Helemaal beneden schrokken Thibault en Gardner zich rot van de bel die plotseling klonk. Terwijl Team Klapmes de situatie met de slang afhandelde, begaven Thibault en Gardner zich nieuwsgierig naar het geluid. Het was te donker om iets te zien, maar op de tast vonden ze een rij met bellen en koorden die naar het plafond liepen.
Daar hadden de Spelmakers verder niet zoveel oog meer voor. Ze keken naar de slang die niets deed. Hij was onder het bed gekropen. Rotbeest. 'Ik werk nooit meer met dieren in een arena,' mopperde Tyrell. 'Ze zijn haast net zo onbetrouwbaar als de tributen.'
Team Klapmes kon ongestoord weer verder op de ontdekkingstocht. De slang bleef eenzaam achter. Wellicht zou op een andere dag een tribuut de roze slaapkamer nog betreden. Wie weet.
Het team confisqueerde nog een gewei en een halve citroen, waarna ze in de schilderkamer belandden.
'Dus hier zijn ze!' Snowneedle sprong nog net niet op van zijn stoel. 'We zijn gedegradeerd naar de schilderkamer!'
'Ach, het is beter dan de prullenbak, toch?' Quinten haalde zijn schouders op.
Tyrell hield zijn mond. Hij vermoedde dat het beter was om niet te zeggen dat hij de schilderijen eigenlijk tussen de schilderijen van de winnaressen had willen zetten - en de portretten, net als die van de winnaressen, ook had willen verminken. Hij had echter geen zin in discussies met zijn collega's, want het werd steeds interessanter in het paleis. Team Klapmes was slechts een deur verwijderd van het kleine meisje uit district 10. Maar achter die deur lag wel de enige valkuil in een kamer met vier deuren. Het was puur geluk dat Swan nog niet op die plek gestaan had. Voor Rowbottom was het puur pech dat hij degene was die de deur opende en als eerste naar binnen stapte.
Onder vrolijk gejuich en gelach in de controlekamer stortte Rowbottom een paar meter naar beneden. 'Nice!' riep iemand. Maar al snel was de jongen uit District 2 vergeten, want de jacht op Swan werd geopend. Het drietal liet zich niet tegenhouden door enige vorm van aarzeling - niet door Swan's lieve gezichtje of haar schattige lengte, ze hadden maar één doel: moord. Maggy Swan dartelde met de gratie van een teckel naar de deur en denderde de trap af. Niet netjes voet voor voet, maar hals over kop en been over rug en... nou ja... het zag er in ieder geval erg pijnlijk uit. Takenaga en Waltstein renden achter haar aan, maar Takenaga zakte door een traptrede, wat de hoofdrol naar Waltstein toeschoof: hij mocht op Swan inslaan met zijn tot honkbalknuppel gepromoveerde stoelpoot.
Tyrell keek met glinsterende ogen toe. Dit was wat hij graag zag en aan het verrukte gejoel van zijn collega's te horen, waren die het roerend met hem eens.

Luttele minuten later was Swan kapot geslagen, lek geprikt en de keel doorgesneden. Slachtoffer drie was een feit.

De rest van de nacht gebeurde er niets noemenswaardigs, waardoor de meeste van Tyrell's collega's rond een uur of drie "welterusten" zeiden en even een paar uurtjes slaap gingen pakken. Tyrell bleef zitten. Hij vond elke stap die in het paleis gezet werd interessant. Team Klapmes dat de zeven wijnglazen vol wantrouwen onderzocht, het tweetal uit District 1 dat in doodsangst wachtte op de ochtend, het tweetal uit District 5 dat besluiteloos ronddwaalde, Forrest uit District 3 en Villiers die elkaar tegenkwamen en een bondgenootschap sloten, Gardner en Thibault die op de tast door de keuken liepen en blind twee wijnflessen kapot sloegen om in ieder geval een wapen te hebben... elke stap, elke beweging, kon gevolgen hebben voor het verloop van de Spelen. Dus liet hij een kan koffie komen om zo lang mogelijk wakker te blijven.

In de ochtend kwamen de tributen van District 5 en Capri Moreno elkaar eindelijk tegen in de bibliotheek. Het was wel duidelijk dat ze niet gingen vechten, maar of het een solide bondgenootschap zou worden was de vraag. De twee uit District 5 leken daar al wel van overtuigd, maar of Moreno het daarmee eens was, was Tyrell niet duidelijk. Hij vond haar moeilijk in te schatten, maar hij hoopte dat ze wist waar ze mee bezig was. Hij had niet voor niets op haar gestemd als de uiteindelijke winnaar. Ze was vast veel sterker, slimmer en handiger dan ze eruit zag. Ongetwijfeld. Hopelijk. Misschien.

'Goedemorgen! Ik heb héérlijk geslapen. Ik kan het je aanraden.' Camilla Wheelbarrow kwam vrolijk de controlekamer binnen en nam naast Tyrell plaats. Wheelbarrow was nog steeds zijn minst favoriete collega. Hij slurpte zijn koffie extra luid in de hoop dat ze daardoor afgeschrikt zou worden, maar Wheelbarrow bleef gewoon zitten en bekeek de beelden van de ontwakende tributen. Er was beweging bij Oghene en Meadows, het fragiele bondgenootschap van 10 en 11. Meadows wist nog niet dat zijn districtgenoot dood was. Zou hij geschokt zijn zodra hij het hoorde? Het was niet alsof het een verrassing was dat Swan gestorven was. Het was eerder een verrassing dat ze het nog zo lang vol gehouden had.
Oghene en Meadows discussieerden. Ze bevonden zich in een lege kamer, met turquoise muren en landschapsschilderingen, alles net ietwat verweerd. Een lege open haard, uitzicht op het bos, en een belkoord. Dat belkoord was het punt van hun discussie. Zouden ze er wel aan trekken, of niet? Tyrell keek afwachtend - hoopvol - toe. Hij merkte nauwelijks dat zijn andere collega's inmiddels ook een voor een binnenkwamen.
Tyrell's hart sloeg een slag over. Ja! Ze deden het! Antonio Meadows pakte het belkoord en trok. Meteen stortte de vloer van de turquoise kamer in. Een kreet, een gil, gebonk en gekraak. Er was een hoop stof en toen die stof weer ging liggen, kwamen Meadows en Oghene langzaam overeind. Tyrell zakte ietwat teleurgesteld terug in zijn stoel. Ze konden beiden nog staan, wat jammer. Meadows masseerde zijn nek, Oghene wreef over haar benen, maar beiden keken nog helder uit de ogen.
Goed. Ontbijt dan maar.

Pas rond het middaguur werd het weer spannend. De spelmakers keken toe hoe Ella Stone haar weg van bediendenkamer naar bediendenkamer zocht, zich niet bewust van de nabijheid van Dominic Richards, die zich op zijn beurt niet bewust was van de nadering van Stone. Tyrell vergat helemaal dat zijn maag eigenlijk om lunch zeurde. Dit ging weer interessant worden!
Stone verliet de ene bediendenkamer, stak de donkere gang over, opende de deur en - ja! De vuist van Richards kwam hard aan. Hij had geen wapens, maar zijn vuisten waren effectief genoeg. Stone probeerde nog een bondgenootschap te sluiten ('Ha! Vergeet het maar!' riep Tyrell enthousiast. 'Vecht!') maar daar zat Richards niet op te wachten. Een worsteling volgde. De ene helft van de Spelmakers moedigde Stone aan, de andere helft was op de hand van Richards. Stone viel aan met de knapzak, Richards probeerde te wurgen. Het werd zowaar nog spannend. Stone gaf zich niet zomaar gewonnen. Zo zag Tyrell het graag.

Maar ze stierf wel.

Dominic Richards klemde Ella Stone's nek - en dan met name haar slagader - met een dodelijke effectiviteit. Ze was binnen een paar tellen weg. Richards nam al haar spullen mee. Tyrell knikte goedkeurend. Die Richards was wel een leuke tribuut om er bij te hebben. Een lone wolf die goed kon vechten, dat beloofde nog meer boeiende gevechten.
'Zeg, waar blijft de lunch?' vroeg Tyrell plotseling bars aan een avox. 'Hophop, opschieten.' Daarna vroeg hij een van de controlemensen om hem de beelden te laten zien van eventuele boeiende gebeurtenissen die zich tijdens het gevecht van Stone en Richards hadden afgespeeld. Het bleek dat Moreno een belangrijk document had gevonden en dat de tributen uit District 1 de ontbijtkamer hadden geplunderd.
Klopklopklop. Daar had je die degelijk opgevoede Katz weer. Hij klopte op de deur van de ontbijtkamer en veroorzaakte daarmee een paniekreactie bij de tributen uit 1. Allemaal erg overdreven, als je wist dat Katz en Thornton achter de deur stonden. Die twee zouden niemand kwaad doen. Toch bleef Tyrell kijken, want dat Thornton en Katz niemand kwaad zouden doen, betekende niet dat Forrest en Norose niet de confrontatie zouden aangaan. Ze hadden in ieder geval genoeg wapens.
Helaas ontstond er geen gevecht. Zo te zien ontstond er een nieuw, groot bondgenootschap dat niet op jacht zou gaan. Ach tja, daar hadden ze Team Klapmes toch ook voor? Die waren druk op onderzoek uit. Ze hadden een sleutel gevonden en probeerden die op enkele deuren uit, maar zonder succes. Tyrell gniffelde. Er waren zoveel sloten, en zo weinig sleutels. Het zou nog wel even duren voordat het viertal het juiste slot had gevonden. Wat ze wél vonden, was een piano. Camilla Wheelbarrow was nog net niet in tranen toen Takenaga een stukje speelde. Oh, wat mooi! Bah. Tyrell vond het veel mooier dat het viertal niet veel later in een van de kamers opgesloten zat. Ze hadden snel door wat ze moesten doen om de deuren weer open te krijgen: dansen. Hij kon er enorm van genieten als andere mensen zich voor schut zetten en het was hilarisch om de tributen te zien "dansen". Veel te snel al was het weer afgelopen. Hij maakte een mentale notitie dat dit soort raadsel voortaan wel iets moeilijker mochten zijn.

De kamer van District 6 was misschien wel de leukste in het huis. Het was in ieder geval de kamer waar Tyrell met het meeste plezier aan had gewerkt - het was in feite de enige kamer waar hij daadwerkelijk met het bouwen meegeholpen had. Het bouwen van een treinbaantje welteverstaan. Oh, het jeugdsentiment! Tyrell was niet de persoon om gezellig dingen te doen met collega's, maar hij had zich maar liefst een hele dag vermaakt met Quinten Junior: met het neerleggen van de rails, de plaatsing van het stationnetje en de poppetjes, de route van de trein uitstippelen... en natuurlijk uiteindelijk ook met toekijken hoe het treintje met al zijn wagonnetjes over heuveltjes en bruggetjes en door sierlijke bochten en diepe dalen tufte.
'Wat doet ze nu?! Ze maakt het kapot!' Tyrell en Quinten keken geschrokken naar Forrest, die een stuk rails in haar hand had. Het was haar viertal (Team CONG) dat de grijze slaapkamer in was gelopen. Alsof de vier die uitroep konden horen, herstelden ze de rails snel. Tyrell's handen jeukten om te testen of het treintje er nu nog wel goed overheen kon - hij zag zo'n domme tiener uit District 1 er wel voor aan om de rails stuk te maken bij het terugzetten. Ze had ongetwijfeld een stukje rails verbogen!
Gelukkig lieten ze het verder allemaal heel. Ze kwamen zelfs niet in de verleiding om aan het koord naast het bed te trekken, maar vertrokken naar de naastgelegen slaapkamer, waar ze met de muizen gingen spelen. Tyrell was niet bang voor muizen, hij had er ook geen hekel aan, maar waarom je ze zou wíllen lokken was hem een raadsel. Tenzij... hm... er verscheen een geniepige twinkeling in zijn ogen. Als de Spelen afgelopen waren, zou hij die muizen laten vangen en er iemand anders blij mee maken. Cecilia bijvoorbeeld. Die zou vast onbeschrijflijk blij worden van muizen in haar bed.  

Met een klap sloten alle luiken aan de buitenzijde van het paleis. Het wás al erg donker in het paleis, maar nu was het in nog veel meer kamers donker. Leuk voor Team Klapmes en mensen zoals Richards die lucifers hadden, minder leuk voor de tributen die het spel nu op de tast moesten spelen.
Ze hadden getwijfeld over elektrisch licht. In feite twijfelde Tyrell nog steeds. De duisternis gaf een extra dimensie, maar het betekende wel dat de kamers minder glorieus voor de dag kwamen. Erg? Nee, niet per se. De camera's waren goed genoeg om in het donker haarscherp te filmen. Maar dat nam niet weg dat kaarslicht mooi beeld zou geven. Licht dat fonkelend weerkaatste op het kristal van de kroonluchters, of dat de fijne stofdeeltjes in de lucht zichtbaar maakte voor extra dieptewerking op het gefilmde beeld...
Voor een verandering in het ontwerp was het nu echter te laat. Het was donker. Vooralsnog.

Het was makkelijk om de tijd te vergeten in een kamer zonder ramen, kijkend naar tientallen beeldschermen, waarvan zeker de helft donkere kamers toonde. Het was makkelijk om te vergeten dat er een leven buiten de Spelen bestond, als je continu werd voorzien van eten, drinken en alle belangrijke informatie. Haast de enige gebeurtenissen die Tyrell er aan herinnerden dat er een wereld buiten de controlekamer en de arena was, waren de sponsoringen. Er kwamen er drie bijna gelijktijdig: één voor Team Klapmes, één voor Dominic Richards en één voor Phoebe Ralston. Één voor elke moordenaar. De cupcakes van Richards en Ralston waren niet zo interessant, de sponsoring van Team Klapmes echter wel. Zij kregen genoeg materialen om een cake te bakken.
'Is dát hoe je een cake bakt?' Het was eruit voor hij er erg in had. Goh, hij had zich toch altijd een bakproces met een oven en een cakevorm voorgesteld. Moest er niets iets als een deksel op die emmer, zodat het deeg aan alle kanten gaar werd in plaats van alleen aan de onderkant? Het zou toch wat zijn als die kindjes zich ziek zouden eten aan een halfgare cake. Zelfvergiftiging. Heerlijk.
Maar zij wisten vast beter waar ze mee bezig waren dan hij. Een cake bakken was tenslotte iets voor mensen zonder belangrijke en tijdrovende functies. Hij haalde - pardon, liet zijn favoriete hazelnoot-kaneelcake het liefst halen bij de luxe banketbakker waar hij de verjaardagstaart voor de eerste Hongerspelen had laten maken.
'Tellen we dit als een echte cake?' vroeg hij aan niemand in het bijzonder. Hij kreeg meerdere antwoorden, zoals 'Waarom niet?' en 'Laat ze eerst maar zien dat het te eten is.'
Naar antwoorden luisteren deed Tyrell echter niet. Hij gaf opdracht om de beloning naar Team Klapmes te sturen. Een glanzende chakram werd hen op een dienblaadje gepresenteerd. Letterlijk. Nu eens zien of ze 1) het onderling uit konden vechten wie het nieuwe wapen mocht dragen en 2) het wapen effectief zouden gebruiken als ze weer op jacht gingen.
Het antwoord op beide vragen zou ongetwijfeld snel volgen.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://goldenlionofra.deviantart.com
 

The World is Watching

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» Watching from a bar
» Watching!
» Always watching you
» Watching the Games
» Watching and working

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
De Hongerspelen :: De Spelen :: 5de Hongerspelen :: Het Capitool-