DAG EEN SAMENVATTINGSPOST

“Hier ga je spijt van krijgen, Mahu,” riep Morgana fel de vluchtende tributen achterna. “Precies!” voegde Jean Marie daar onmiddellijk volmondig aan toe. Het tweetal keek elkaar kort aan met een gedeelde irritatie en draaiden zich dan om om terug naar de fontein te snelwandelen, hopend dat hun derde bondgenoot hen niet eveneens in de steek had gelaten.

----

Bam. Bam. BAM. Hard sloeg Mineko Christian’s hoofd tegen de rand van de fontein. Bloed verzamelde zich op de stenen rand. Algauw klonk er een kanonschot en daarna stilte. Christian’s dode lichaam werd losgelaten en gleed langzaam tegen de rand van de fontein naar beneden. Het was voorbij. Mineko veegde zijn lange lokken uit zijn gezicht, een streep van bloed over zijn voorhoofd trekkend. “Lekker gedaan, haas,” begon Jonathan. “Bedankt voor de hulp.” Mineko glimlachte minzaam, bedacht zich dat de gedeelde ervaring hen misschien dichter bij elkaar zou moeten brengen, maar hij voelde vooralsnog voornamelijk afkeer en rancune. Misschien was dat wel goed, zo zou hij scherp blijven. “Geen probleem, gast.” Casual. Zelfverzekerd. Hij had tijdens de trainingen de spreektaal van Jonathan en Jean Marie bestudeerd, zodat hij het kon emuleren.  Het leek goed te werken om een zekere band te scheppen.

Plotseling klonk een tweede kanonschot, maar een blik richting de anderen leerde hem dat het tweede slachtoffer niet van hun hand kwam. Phoebe en Maggy snelden zich weg - het was wel duidelijk wie van die twee de dood van Thomas op haar geweten had. Phoebe rende zelfverzekerd en met een tas bekroond weg, terwijl Maggy er met haar handen tegen haar neus gedrukt achteraan sprintte zo snel als ze kon. Hij besefte zich dat dat misschien wel uit angst voor hen kon komen.

Jean Marie en Morgana voegden zich bij hen, allebei reageerden ze op hun eigen manier op de bloederige bedoening. Jean Marie leek even over een walging heen te moeten komen waarna hij luid hun succes prees, terwijl bij Morgana eerst een glinstering van verlangen te zien was voordat ze een prijzende stem opzette. Vooral Morgana leek gauw te accepteren dat Jonathan bij de groep werd gevoegd, terwijl JM nog een tijdje bleef mopperen over het laffe verraad. “Geen zorgen,” sprak Morgana monter. “We vinden ze vanzelf en dan..” Daarop werd instemmend gereageerd, waarbij Jonathan de boventoon voerde. Die opperde de bijnaam Mahu Mankepoot, en Mineko merkte dat hij ditmaal goedkeurend knikte.

De groep trok Thomas’ slappe lichaam uit de fontein, waar de grote vissen hun aandacht trokken. Eerst besloten ze hun inventaris op te maken, de tassen werden geopend en briefjes bestudeerd. Qua eten en drinken hadden ze een overdaad, daarmee konden ze wel een tijdje moeiteloos vooruit. Het was vooral jammer dat er geen wapens tussen zaten, hoewel de flesjes meteen zijn aandacht trokken als optie. De opdrachten op de briefjes waren des te intrigerender. “Hmm, er moet wel iets goeds achter zitten.., of zou het een valstrik zijn?” mijmerde Mineko. Ze besloten dat het hoe dan ook de moeite waard was om een poging te wagen. Er werden nog enkele woorden gewisseld, maar algauw werd duidelijk dat zeker Jonathan en Jean Marie graag aan de slag wilden.

Jean marie stortte zich met Mineko’s hulp op het vangen van de koi karpers. Ze hadden eerst geprobeerd met de veters van Thomas zijn laarzen een hengel of lasso te maken, maar het bleek algauw effectiever om met de gestolen jas een sleepnet te vormen. Natgespetterd, maar tevreden konden ze na enige tijd twee grote vissen bij hun headcount optellen. Ze dronken wat water van de fontein, telden de overgebleven vissen, en besloten de fontein goed in de gaten te houden.

Morgana en Jonathan hadden een wandeling langs de bloemenperken gemaakt om te zien of er wat eetbaars tussen stond. Sommige bloemen konden ze niet plaatsen, anderen leken verdacht veel op giftige soorten. Alleen van de paardenbloem, brittle bush en het slaapmutsje was Mineko zeker, omdat zijn moeder die in kruidenthee gebruikte. Maar die laatste twee leken bij gebrek aan heet water helemaal niet aantrekkelijk, en ook op paardenbloemen zaten ze geen van vieren echt te wachten. In plaats daarvan aten ze ieder een appel.

Eén van hun doelen was het vangen van een vlieg, wat een gemakkelijke taak leek, maar toch aardig wat pijn en moeite kostte. Pas toen ze een afgekloven klokhuis op de rand van de fontein positioneerden kon Jonathan er eentje te grazen nemen. “HAH!” riep hij triomfantelijk. “Vliegensvlug,” becommentarieerde Mineko het spektakel droogjes. “Eten ze die eigenlijk wel dood?” vroeg Morgana zich af. “Dat zien we dan wel,” was de uiteindelijke conclusie.

Terwijl de middag voort duurde bespraken ze hun tactiek. Jean Marie wilde graag een kans om zich te bewijzen, nadat Antonio hem zomaar voor schut had gezet, maar Morgana droeg aan dat iedereen nu enorm op hun hoede zou zijn, en dat ze bovendien niet te hard van stapel moesten lopen. Een slimmer idee was om ‘s nachts aan te vallen, wanneer mensen vermoeid raakten en er weer een verrassingselement was. Specifieker vormden ze het plan om direct na het volkslied op oorlogspad te gaan, omdat mensen dan hopelijk rust zouden nemen.

Morgana nam nog even een momentje om Christian’s lichaam te bestuderen, onder de dekmantel van het losmaken van zijn schoenveters in navolging van wat Jean Marie en Mineko eerder hadden gedaan. Mineko zag haar geïnteresseerd zoeken naar een opening in Christian’s schedelpan, maar besloot er geen probleem van te maken. Zij was tot nu toe degene waarbij hij de minste moeite hoefde te doen in de omgang, omdat ze allebei op dezelfde tactische manier over keuzes leken te denken. Pragmatisch. Dat beviel hem wel.  Ze rustten nog een tijdje uit in de binnenplaats, maar uiteindelijk begon het weer te kriebelen om in beweging te komen.

Aangezien ze de binnenplaats wel gezien hadden besloten ze alvast naar binnen te gaan, hopend dat daar nog iets nuttigs te vinden was. Ze liepen in noordelijke richting, waar ze in een statige hal terecht kwamen. De rode lopers deden denken aan het spektakel dat van bijvoorbeeld de interviews gemaakt was. In deze ruimte was niet veel interessants te zien, dus liepen ze vrij gauw verder. In de galerij was meer te zien, vooral Morgana en Mineko waren geïnteresseerd in de verschillende portretten en overlegden zachtjes fluisterend over de mogelijke betekenissen.
De rest van de dag rusten ze uit, terwijl Jonathan af en toe klaagde over zijn stijve pijnlijke knie. Morgana veinsde nog enige bezorgdheid, maar uiteindelijk waren ze allemaal een paar uur in henzelf gekeerd.

Tldr
De groep komt samen, is boos op Antonio, bekijkt het inventaris
JM en Mineko onderzoeken de fontein/hoorn en vangen twee karpers die ze in Thomas zn jasje rollen.
Morgana en Jonathan bekijken de planten, maar vinden weinig interessants
Ze eten ieder een appel (1tje over)
Jonathan vangt en doodt een vliegje (wat een held), die Morgana in een papiertje rolt en bewaart
Ze maken een plan om na het volkslied weer tot actie over te gaan en lopen naar binnen via de bovenste ingang, waar ze via 28 eerst 29 in gaan en de schilderijen bekijken, dan 27 en 31 bekijken.
In de rechter wachtkamer (27) slopen ze een stoel, om de poten als makeshift wapens te gebruiken.

Inventaris dag één:
Tas 1, gedragen door Morgana: 1 flesje bier, 1 appel, een pakje pleisters (10), een vliegje in een briefje
Tas 2, gedragen door Jean Marie: 1 pak melk, 1 zak met nootjes, een briefje, twee karpers in Thomas’ leren jas gerold.
Tas 3: gedragen door Mineko: 1 flesje bier, een doosje met 10 eieren in de waterdichte sokken gewikkeld, een briefje
Mineko en morgana hebben allebei een opgerold pakketje van twee aan elkaar geknoopte veters in hun jaszak zitten.
Allevier een stoelpoot.
En een zaklamp met batterijen die ze afwisselend vasthouden.

___________________
DAG TWEE:
- Ze lopen direct na het volkslied richting de trap omdat ze daar bloedspetters hebben gespot, vermoedelijk van Maggy
- Op de trap schrokken ze van de butler en neemt Mineko een klapmes in ontvangst als sponsoring.
- Bovenaan zijn ze de eerste deur rechts binnen gegaan, waar ze een roze badkamer ontdekten:

Gespannen opende hij de deur. De deur kraakte lichtjes, maar verder bleef het stil. Ze liepen naar binnen en verspreidden zich over de ruimte. Het was meteen duidelijk dat hier niemand verborgen zat, al trokken ze voor de zekerheid toch ook nog even de kastdeuren open. Daarin lag een stapel keurig opgevouwen lichtroze handdoeken, perfect passend bij het thema van de badkamer. Mineko moest zijn verzamelaars instinct onderdrukken, ze hadden momenteel niet veel aan handdoeken. Toch kon hij het na een korte twijfel niet weerstaan om een klein exemplaar in zijn tas te drukken als extra bescherming van het doosje eieren. Die brak hij liever niet per ongeluk. Verder liet hij ze met rust, ze konden altijd nog terug komen toch?

Aan de andere kant van de badkamer was een volgende deur, die ze na hun ingang netjes gesloten te hebben op dezelfde manier als daarstraks benaderden. Morgana stond wederom doelbewust achterin met de zaklamp vast, want binnen zonder ramen zag je geen hand voor ogen zonder lichr.  Jonathan had zich ditmaal als 'leider' van de aanval gepositioneerd naast de plek waar de deuropening zou ontstaan. Mineko nam wederom de deurklink vast en opende de volgende deur. Wat zou erachter zitten, een bijpassende roze kamer?

TL:DR
- Ze onderzoeken de kamer kort en snel
- Mineko neemt een klein handdoekje voor in zijn tas om de eieren te beschermen.
- Ze gaan weer in formatie staan en openen de volgende deur.
- Het is 12:07

Inventaris dag twee:
Tas 1, gedragen door Morgana: 1 flesje bier, 1 appel, een pakje pleisters (10), een vliegje in een briefje
Tas 2, gedragen door Jean Marie: 1 pak melk, 1 zak met nootjes, een briefje, twee karpers in Thomas’ leren jas gerold.
Tas 3: gedragen door Mineko: een klein handdoekje, 1 flesje bier, een doosje met 10 eieren in de waterdichte sokken gewikkeld, een briefje
Mineko en morgana hebben allebei een opgerold pakketje van twee aan elkaar geknoopte veters in hun jaszak zitten.
Mineko heeft een veer-vormig klapmes.
Ze hebben allevier een stoelpoot.
Ze hebben een zaklamp met batterijen die ze afwisselend vasthouden.

Hun groep - Mineko merkte dat hij steeds meer op die manier over zijn bondgenoten begon te denken, een groep - opende de volgende deur. Mineko was maar al te blij dat Jonathan de leiding nam bij het naar binnen gaan, hij bleef erop bedacht dat er valstrikken of zelfs vijanden op de loer konden liggen. Bijna iedereen was weggerend, wat waarschijnlijk betekende dat ze uit zichzelf weinig agressief deden, maar de Hongerspelen deden gekke dingen met mensen. Zelfs hij merkte dat hij lichter geprikkeld was, en zij hadden een relatief goede positie. Dus moesten ze voorzichtig zijn, zodat zij de overvallers waren, niet omgekeerd. De eerste klap uitdelen kon veel betekenen, zeker aangezien ze goed gewapend waren.

De volgende kamer was al even roze als de badkamer, zagen ze in de vlagen van het zaklamp licht. Ze verspreidden zich weer door de kamer, terwijl Morgana de boel bij lichtte. Mineko en Morgana wisselden een betekenisvolle blik en slopen allebei op één van de mogelijke verstop plekken af, om te kijken of er iemand onder het bed of het bankje lag te bibberen. Jonathan stond binnen no time bij de volgende deur met de volle intentie die open te gooien, ervan overtuigd dat ze hier maar zo gauw mogelijk weg moesten voordat hij meisjesachtig leek. Dat was al geen heel verstandige beslissing, maar Jean Marie maakte het zo mogelijk nog bonter: Die trok aan het koord dat naast het bed bungelde, nog voordat zowel Morgana als Mineko hun geschrokken bevel om voorzichtig te zijn uit konden spreken. Alle vier verstijfden ze, Jonathan met de deurklink van een half geopende deur in zijn handen, Mineko en Morgana allebei half voorover gebogen."Oeps?" fluisterde Jean Marie zachtjes. Jean Marie grijnsde knullig en liet het touwtje voorzichtig los.

TL;DR:
- Jonathan gaat als eerste de roze kamer binnen, Jean Marie volgt, Mineko en Morgana komen daarna
- Morgana kijkt onder het bed, Mineko spiekt onder de bank.
- Jonathan trekt de volgende deur (beneden aan de kamer) zelfverzekerd open
- Jean Marie trekt aan het belkoord tot schok van Mineko en Morgana
- 12:08

Zodra Jean-Marie aan het koord heeft getrokken, opent daarboven een luikje en valt er een diamantratelslang naar beneden. Gelukkig voor Jean-Marie valt de slang niet meteen aan. Het luikje sluit automatisch weer.

- Jean-Marie doet dom en trekt aan een touwtje; als gevolg daarvan komt er een slang naar beneden. De slang valt niet gelijk aan, maar ratelt wel vervaarlijk terwijl de groep achteruit deinst
- Zo snel ze kunnen zoekt iedereen een plekje hogerop; Mineko springt op de bank, Morgana op het bed,
- Jonathan laat de deurklink zo spastisch los dat de deur verder open zwaait en probeert zich bij de dichtstbijzijnde persoon te voegen
- De slang lijkt nog wat verdwaasd van de val en lijkt de situatie eerst aan te kijken; Jean-Marie probeert rustig (maar snel), zonder teveel plotse bewegingen achteruit te deinzen en o de eerste stoel of bank te klimmen die hij tegenkomt
- Alle groepsgenoten houden hun wapens voor zich uit en houden de slang in de gaten, maar ze proberen hem niet aan te vallen
- Morgana stelt aan de rest voor af te wachten en te kijken of de slang uit zichzelf de open deur in wil vluchten

De slang tilt zijn hoofd op, zijn tong schiet naar buiten. Hij lijkt in eerste instantie geïnteresseerd in de mensen, maar dan besluit hij onder het bed te kruipen.

Zijn hart bonsde als een razende in zijn keel, zijn voeten wiebelden op de onstabiele ondergrond van de roze fluwelen bank waar hij instinctief op gesprongen was. Opeens voelde het mes in zijn hand een stuk minder nuttig dan de houten stoelpoot. Hij klapte het mes met een soepele beweging dicht en stak hem in zijn zak, waarna hij de stoelpoot als een honkballer vast hield, zich ervan overtuigend dat hij de slang keihard weg zou meppen als die op hem af sprong. De slang gleed weg onder het bed. "Ok.. Ok...." mompelde Mineko zachtjes, in een poging iedereen, maar vooral zichzelf te kalmeren. Hij was bekend met slangen, in de bossen zaten er genoeg. Maar dat waren voornamelijk adders, dit ratelende beest was een heel ander verhaal. Mineko wist dat ze rustig moesten blijven. Als ze hem niet bang maakten zou alles goed komen. Slangen aten in het echt geen mensen, toch? Dat waren gewoon sprookjes.

Toen realiseerde hij zich dat je het met het Capitool nooit wist, misschien was het wel weer zo'n hyper realistische robot. Maar ja, als het een robot was konden ze er toch niets aan veranderen, behalve het ding tot pulp slaan. Dat leek in de Arena sowieso een goede oplossing, bedacht hij zich, terwijl de aanblik van stukjes bloederig weefsel van Christian's hoofd op zijn netvlies flitste. Fuck. Ze moesten iets doen. "Ok, ehm.. Laten we de randen blokkeren zodat we genoeg tijd hebben om weg te komen?" stelde hij dan voor. Morgana bewoog zich lichtvoetig en haast moeiteloos over het bed, pakte de prachtig gedecoreerde kussens en liet die heel voorzichtig voor de rand van het bed zakken. Mineko gooide de drie kleinere kussentjes van zijn bankje voorzichtig naar Morgana toe. Jean Marie kwam eindelijk ook in beweging en deed hetzelfde. ''Rotslang,'' fluisterde Jonathan, gefrustreerd, maar gelukkig slim genoeg om niet hardop te gaan schelden.

Uiteindelijk had Morgana driekwart van de bed randen afgedekt met de geïmproviseerde barricades. Ze had de bovenste deken losgetrokken, maar stond afwachtend stil om te zien of de slang nog een laatste ontsnappingspoging zou wagen, of dat die zich wel thuis voelde in het donker onder het bed.

TL;DR
Mineko stelt voor de randen van het bed te blokkeren met kussens, dus Morgana gaat voorzichtig aan de slag, waarbij ze oplet niet haar armen/handen te laag bij de rand te houden.
12:15

Het publiek zal er niet blij mee zijn, maar de tributen des te meer: de slang laat zich niet zien.

Een slang. Nu was het op zich niet zo raar dat er iets gebeurde als je aan touwtje trok, maar Morgana kon het zich even niet indenken waarom Jean-Marie het in zijn imbecielige hoofd had gehaald om ook daadwerkelijk aan het touw te trekken. Dit was de Arena, geen speeltuin! Gelukkig hoefden ze het niet gelijk te ontgelden; de slang die sissend uit het luik viel, leek niet van plan hen aan te vallen. Het dier kroop onder het bed. Morgana haalde opgelucht adem en probeerde toen met haar blik Mineko te zoeken; de enige persoon met een gezond hoofd op zijn schouders hier. Ze vertrouwde Jean-Marie even niet meer in de kwestie met de slang en om eerlijk te zijn zou ze Jonathan nooit overwegen om hierbij om zijn mening te vragen. Nothing personnel, kid.

Mineko had inderdaad een rationele oplossing; ze zouden de randen van het bed grotendeels blokkeren en kijken wat er gebeurde. Goed idee. Morgana nam zelf die taak op zich, vooral omdat ze de andere twee jongens er niet mee vertrouwde en Mineko te ver weg stond. Daarbij kon ze dan ook beweren wat nuttigs gedaan te hebben voor de groep. Terwijl Morgana de kussens die Mineko naar haar gooide opving, besloot Jean-Marie ook eindelijk te helpen. Voorzichtig gingen ze te werk, de kussens zo positionerend dat er te weinig ruimte over was om tussendoor te kunnen, maar wel zodat ze ook het grootste gedeelte van het bed konden omringen. Morgana feliciteerde zichzelf met haar uitstekende ruimtelijke inzicht. Goed bezig!

Uiteindelijk was het werk gedaan en had ze de deken van bovenop het bed gepakt, waar ze mee klaar stond boven de open rand van het bed. Even wilde ze afwachten wat er ging gebeuren; zou de slang zich bedreigd voelen en al in beweging zijn, of zou hij blijven waar hij was? ... Er leek niets te gebeuren. Ze konden niet eeuwig wachten. En de slang liet zich nog steeds niet zien.
Meer seconden gingen in stilte voorbij. Ze meende geen geratel te horen, dus misschien voelde de slang zich al minder bedreigd. Nog een paar seconden. Ze keek Mineko even aan en knikte naar de deur, die nog open stond. 'Laten we gaan,' zei ze, zacht en rustig. Ze wilde niet de slang - of haar groepsgenoten agiteren.

Er waren nog een paar momenten van aarzeling, maar toen besloot Jean-Marie toch maar op te draaien voor zijn fout en als eerste de oversteek te wagen. Morgana liet de deken voor de laatste opening van het bed zakken. Jean-Marie begon, onkarakteristiek stil, maar toch zenuwachtig en gehaast, naar de deur te lopen. Mineko volgde kort achter hem. Morgana bleef de deken vasthouden, zodat deze niet naar beneden zou glijden toen ook Jonathan hen volgde. Uiteindelijk pakte Jonathan de deurklink vast en gebaarde naar Morgana, die de deken losliet en toen ook lichtvoetig zich de kamer uit snelde. Jonathan gooide de deur zo snel mogelijk achter haar dicht. Eindelijk!
'Wat een tijdverspilling,' mompelde Morgana. 'Wat is de volgende stap?' besloot ze haar groepsgenoten te consulteren. De crisis was voorbij, het was tijd om weer te focussen. Pas als die slang zich onder de dichte deur door ging wurmen, dan zou ze zich zorgen gaan maken.

Tl;dr
- Ohnee, een slang, wat nu
- De slang gaat braaf onder het bed chillen
- Morgana en Jean-Marie schermen een groot gedeelte van het bed af met kussens
- Mr. Snek blijft rustig zitten
- Ze besluiten de oversteek naar de open kamerdeur te maken: eerst Jean-Marie, dan Mineko, Jonathan, en Morgana (die de laatste opening van het bed afdekt met een deken)
- Jonathan sluit de deur achter Morgana en ze denken na over wat ze nu gaan doen

Gelukkig is de slang te groot om zich door de deur te wurmen.

De deur sloot met een luide klik. Jonathan bleef tegen de deur geleund. Er gebeurde niets. Opluchting was te horen in de zucht die door de groep golfde. Ze hadden het gered. De eerste valstrik gezet door de Spelmakers overleefd. Zodra ze wat gekalmeerd waren richtte Mineko zich tot zijn bondgenoten. "Ok, het is duidelijk dat we allemaal extra voorzichtig moeten doen.. Denk goed na voor je iets doet en kijk om je heen, want er zijn valstrikken en vast ook puzzels met beloningen.." Dat hadden Morgana en hij natuurlijk al lang geconcludeerd, maar het was goed om de andere twee ook expliciet op de hoogte te stellen. "Laten we verder gaan, we vinden vast snel iemand," zei Morgana met gretigheid in haar stem. "Wel stil zijn," waarschuwde ze dan een tikkeltje belerend. Jean Marie liep uiterst zorgvuldig, niet van plan weer degene te zijn die een misstap maakte. Jonathan leek ook weer gekalmeerd. Misschien was dit genoeg spanning geweest voor de ongeduldige jongens om hen even in toom te houden.

Mineko klapte het mes weer open terwijl ze terug de grote gang op liepen waar ze naar boven gekomen waren. Het viertal liep verder door tot ze een deur tegen kwamen waar enkele roodbruine vlekken op de deurklink leken te zitten - was dat weer bloed? Mineko zette subtiel een stapje naar achteren zodat Jonathan vooraan belandde. Aan hem de eer, als hij het kon voorkomen zou Mineko geen deur meer als eerste aanraken. "3, 2, 1..." fluisterde Jonathan heel zachtjes, waarna hij de deur open duwde. Eens zien wat zich daar achter bevond.

Tldr:
Hoera, we zijn ontsnapt.
Afspraak om voorzichtig te doen.
Terug naar de gang.
De volgende deur openen, rechts bovenin hal 19.
00:20

Zo te zien is de kust veilig. Het arena-topic is weer geupdate.

De volgende ruimte was op zijn zachtst gezegd teleurstellend. Niet alleen was er geen trillende tribuut te vinden om af te slachten voor punten, ook de kamer zelf was saai. Zo werden ze toch nooit een kijkcijferkanon, dat met de steun van hun geweldige fans gemakkelijk de finishlijn zou halen? Mineko, en voornamelijk Morgana, hadden dat allemaal gecalculeerd, gepland. Fluisterende gesprekken tijdens de trainingen hadden hen op dit plan gebracht. Maar dan moest er wel spanning, sensatie, en drama zijn om hen vooruit te helpen. Het is ok, vertelde Mineko zichzelf, We zoeken nog even verder. En als we niemand vinden moeten we maar zelf wat persoonlijke diepgang laten zien. Ze waren interessant genoeg, al zei hij het zelf. Misschien kon hij een liedje fluiten... Dat leken voornamelijk de vrouwen wel leuk te vinden, zachtheid gecombineerd met de hardheid.. de hardheid van moorden. Bloed op zijn handen, muziek in zijn hoofd. Dat was een goed idee. Maar niet nu, nu moesten ze stil zijn, verder sluipen.

De lege kamer bood geen verstop plekken, al trok Jonathan toch (heel voorzichtig) de gordijnen even opzij. Zo. Klaar. Vanaf daar liepen hun meningen uit een. Mineko en Jean Marie liepen naar de volgende normale deur, die Jean Marie wilde openen. Morgana wees hen op de glazen deur. Hmm. Even stonden ze stil, in tweestrijd. Het was duidelijk dat de hele groep stond te springen om iemand te vinden, dus wilden ze gauw alle ruimtes doorzoeken. Morgana gebaarde naar Jonathan, die de deur opende en het balkon kort op stapte. Ach, een beetje zekerheid kon ook geen kwaad. Meteen liet Morgana hem in de steek, liep richting de rest. Mineko haalde zijn schouders op naar Jean Marie, die op zijn beurt de deur naar de volgende kamer opende.

Tl;dr:
Ze zijn een beetje geïrriteerd dat de ruimte zo leeg is.
Jonathan checkt de gordijnen.
Jonathan opent de glazen deur en stapt het balkon op.
Jean Marie en Mineko openen de volgende deur terwijl Morgana zich van de glazen deur richting hen begeeft.
00:23

De arena kaart is weer geupdate: http://www.hongerspelenrpg.com/t1132-de-arena#19813

Het balkon was ogenschijnlijk niet enorm interessant, aangezien Jonathan geen poging deed de groep te overtuigen om terug te komen. Hoewel hij wel vertelde dat er daar nog een deur was. Maar ja, hier waren ook allerlei deuren, en Mineko gokte toch liever op dit pad dan dat er iemand via het balkon rondgelopen was. Wie weet. Hoe moeilijk kon het zijn, er waren nog 18 vijanden verstopt, achttien mogelijke slachtoffers. Onder andere Mahu en Antonio. Dat zou geen prettig weerzien worden vreesde Mineko. Dus konden ze dat maar beter in hun voordeel laten eindigen. Voordat Mahu kon laten zien wat ze blijkbaar te bieden had om haar cijfer te verdienen. Als dat ooit zou gebeuren. Gwendolyne had vorig jaar ook niets waargemaakt van de verwachtingen gebaseerd op haar cijfer.

Morgana had een jachttrofee van de muur gelicht en hield die nu nadenkend vast. Haar idee was duidelijk, maar nu de uitvoering nog. Hoe kregen ze dat scherpe gewei los? Het was een kleintje, Mineko vermoedde van een vrouwtje. Dat maakte het op zich handiger, meer handzaam. De moeite waard. Mineko had er geen probleem mee zijn bondgenote beter te bewapenen. Hij vertrouwde niet zo zeer op haar, maar wel op haar intelligentie. Dus terwijl Morgana de schedel vast greep zette Mineko ook één hand tegen de schedel, en wrikte daarna met de andere aan een van de hoorns. Het duurde even, maar door alle kanten op te duwen wist hij uiteindelijk de hoorn los te krijgen. Morgana glimlachte dankbaar, al vermoedde Mineko dat ze liever zijn mes had gehad. Tja. Er waren grenzen aan samenwerking.

Nu het het balkon verlaten  was en Morgana haar hoorn had konden ze zich focussen op de volgende deur. Deze wederom saaie hal had een aantal opties. Ze besloten de dichtstbijzijnde te nemen, onderin de hoek. Ze zouden methodologisch door blijven zoeken tot ze een tegenstander of een nuttige plek vonden. En zo gingen ze verder. Het was routine geworden. Jean Marie opende de deur. Mineko volgde hem met getrokken mes. Morgana en Jonathan stonden achter hem. Eens zien.

Tldr
Balkon is niet zo interessant ondanks de deur daar
Morgana wil een gewei als wapen. Ze wrikken er eentje los (ziet er uit als de middelste set in de foto). Morgana laat haar stoelpoot achter door die op het balkon te verstoppen.
Dan openen ze de volgende deur, links onderin van ruimte 11.
Tijd 00:31

Het viertal komt in een donkere gang terecht. De arena-omschrijving is weer ge-update: http://www.hongerspelenrpg.com/t1132-de-arena#19813

Samenvatting:
- Ze lopen de gang in, voorzichtig, sloffend over het tapijt.
- Jean Marie wil naar rechts lopen, maar Morgana houdt hem tegen. 'Daar komen we vandaan', sist ze zachtjes.
- Ze openen de eerste deur die ze tegenkomen, aan hun rechterhand (dus de 3e deur tellend van bovenaan in de gang)

Ze komen terecht in kamer 14, de groene slaapkamer.
http://www.hongerspelenrpg.com/t1132-de-arena#19813

Een slaapkamer, wederom met een duidelijk kleuren thema. Ditmaal herkende Mineko degene op het schilderij meteen toen de straal van de zaklamp over het gezicht scheen. Hmm. Zou elk district een kamer en badkamer hebben? Dat moest dan wel. De bloemen die overal stonden deden hem echter vooral denken aan Gabriel. Die zou dit vast een tragische aanblik vinden, verdrietiger om verwelkte bloemen dan zijn eigen naderende dood. De idioot. Het zou zo veel makkelijker zijn om hem later te vermoorden als hij het niet zelf al op had gegeven. Als hij terug zou vechten. Mineko hoopte maar dat het nooit zo ver hoefde te komen... Hoewel ook dat betekende dat Gabriel of hij gestorven was. Argh.

Jean Marie zag het touw hangen en maakte een gebaar om iedereen erop te attenderen, maar waagde het niet eraan te komen. Gelukkig. Op een later moment was Mineko razend benieuwd wat er zou gebeuren, weer een slang of iets anders? Misschien een ander beest? Hij was nieuwsgierig, maar had geen doodswens. Dus negeerden ze het touwtje, grepen de halve citroen, en verlieten de kamer. Schuin ertegenover was een volgende deur, die ze dan benaderden. Systematisch verder zoeken leek nu hun enige optie, stoppen zou falen betekenen. Kom op. Waar zat iedereen?

TL;DR
Touwtje negeren ze voor nu, maar ze pakken wel de citroen mee.
Ze verlaten de groene slaapkamer en openen de deur aan de andere kant van de gang.
Tijd: 00:34

De geur van terpentine komt de tributen tegemoet. Ze stappen de schilderkamer in.

De geur die hier hing was voor Mineko als thuiskomen. De geur waarvan je wist dat die slecht voor je was, maar je het toch niet kon laten - met een diepe adem teug je longen vulde. Op een bepaalde manier net zo lekker als de frisse bosgeur. Verf en terpentine, het deed hem denken aan de werkplaats waar hij instrumenten en luxueuze meubels maakte. Meestal lakten ze het hout voornamelijk, maar uiteraard werden er ook kleine details geschilderd, zoals bloemen en andere taferelen. De kunst die hier hing sprak hem niet echt aan, de mannen en vrouwen in de portretten waren bekende gezichten - op een negatieve manier. En de naaktschilderijen maakten hem oncomfortabel. Ook Jean Marie en Jonathan leken er zo over te denken, die vermeden eveneens te lang oogcontact met de naakte figuren.

Morgana had daar minder last van. Ze liep naar binnen met een doelbewuste blik in haar ogen, en trok algauw een doek van een stapel schilderijen af, die ze in een hoekje gespot had. Jonathan liep naar haar toe en samen bekeken ze de schilderijen aandachtig. Op zoek naar andere aanwijzingen of puzzel elementen. Mineko en Jean Marie stonden in afwachting stil, terwijl Mineko zich af vroeg of ze nog iets met die verftubes konden - mensen vergiftigen? Misschien later. Mineko deed een poging uit de ramen te kijken. Daarna gingen ze verder, de kamer bood naast de deur naar de gang nog één andere optie, die ze zonder twijfelen namen.

TL:DR
Morgana en later Jonathan bekijken de stapel verborgen schilderijen voor aanwijzingen.
Mineko kijkt uit het raam, waar het huis dus eindigt, om het uitzicht te checken.
Daarna gaan ze verder door de volgende deur naar onderen (dus niet terug de gang op)
Tijd: 00:39

Meteen achter de deur zit een valkuil. De eerste van de vier die naar binnen stapt dondert hard naar beneden en breekt zijn linker onderarm. Hij of zij ligt in kamer 15 van de begane grond.

Wat het viertal wel kan zien als ze met hun zaklamp naar binnen schijnen, is de gestalte van Maggy, die hen met grote schrikogen aankijkt en dan naar de deur aan de oostkant rent.

Deur na deur na deur na deur.. Morgana had verwacht dat de Arena wat spannender zou zijn. Sure, het was donker, er konden overal vijanden en vallen zijn, maar .. toch.. Morgana sloeg zichzelf mentaal wakker; ze kon het zich eigenlijk niet veroorloven zich te vervelen. Daar was de Arena immers niet op gemaakt. En ze moest op haar hoede blijven rond haar bondgenoten, zelfs nog meer dan voor hun gewone vijanden. Je wist dat het verraad eraan zat te komen, maar je wist nooit echt wanneer. Ach ja. Ze zou niet twijfelen hen te gebruiken voor haar eigen doeleinden zolang het kon. Daarom had ze ook met Mineko overlegd om een tv-dramatje op te zetten. Voor de kijkers, voor de liefde van het publiek, de sympathie-punten. Zij was immers een klein, schattig meisje en hij had een zusje thuis. Ze hoopte dat er wat imbecielen door geraakt zouden worden.

Ze was meteen weer bij de les toen Jonathan de volgende deur op hun pad opende en uit het zicht verdween. Huh? 'Een val!' siste Morgana, terwijl Mineko zijn arm uitstak om Jean-Marie tegen te houden, die bijna achter Jonathan aan donderde. 'En Maggy!' Jean-Marie wees naar het kleine meisje dat zich in deze kamer bevond. Het bloed van haar eerdere aanvaring met Phoebe zat nog deels op haar gezicht. Was ze te bang geweest om zich daarom te bekommeren? Wat fijn dat ze een spoor had achtergelaten, als kruimeltjes. 'Kom,' zei Mineko scherp. Terwijl Morgana met haar indringende blik Maggy aanstaarde, maakte Mineko de sprong over de kuil al. Ja. Dit was hun kans. Op het vermoorden van een klein, onschuldig meisje, dat waarschijnlijk uitgeput was door haar continue angst en haar zinloze gevecht. Morgana keek ernaar uit.

Jean-Marie volgde Mineko, die achter Maggy aan snelde. Ze had wat laat gereageerd vanwege de schrik en Mineko was snel, leek haar al dicht op de voeten te zitten. Jean-Marie volgde niet ver achter hen. Morgana maakte de sprong ook, maar bleef staan aan de rand in plaats van blind achter de twee jongens aan te rennen. Maggy was nog niet door de deur, dus besloot ze haar af te leiden. De paniek was duidelijk te horen in haar stem toen ze naar haar riep. 'MAGGY! KIJK UIT, ACHTER DIE DEUR-' Morgana hoopte dat Maggy instinctief zou reageren op het horen van haar naam, wat haar misschien wat zou vertragen, en dat ze misschien enigszins zou twijfelen voordat ze door de deur ging. Het maakte Morgana niet uit als Maggy niet compleet zou stoppen; de vertraging zou genoeg zijn voor de jongens die achter haar aan zaten. Mineko had zijn mes al in de aanslag terwijl hij achter Maggy aanrende, van plan om naar haar nek of schouders uit te halen zodra hij de kans zou krijgen. Ze was benieuwd.

Tevreden met het werk dat ze gedaan had, keek Morgana nu nog even beneden, in de valkuil, waar ze dacht Jonathan nog enkele bewegingen te zien maken. Hoorde ze hem ook pijnlijk kreunen? Ach ja. 'Jonathan, we zien je zo boven!' riep ze, hopend dat ze vriendelijk genoeg klonk. 'Dan kunnen we wat doen aan je verwondingen!' Ja, hij lag recht onder hen. Zelfs voor een impulsieve sukkel als hem zou het te doen moeten zijn om de weg weer naar boven te vinden. Ze konden hem nog wel gebruiken, dus het zou zonde zijn om hem achter te laten.

Tl;dr:
- Jonathan valt in de kuil en breekt zijn linkeronderarm
- Mineko, Jean-Marie en Morgana springen over de kuil
- Mineko en Jean-Marie gaan achter Maggy aan
- Morgana doet een poging om Maggy af te leiden en spreekt daarna Jonathan aan
- De groep probeert Maggy te vangen

Maggy laat zich niet afleiden door Morgana en rent de wenteltrap af die achter de deur zit. Ze struikelt echter en landt pijnlijk onderaan de trap. Ze kan niet meteen overeind komen door een gekneusde pols en een lichte duizeligheid.
Ervan uitgaand dat ze haar de trap af volgen: Mineko komt met zijn onderbeen vast te zitten in een van de wegklappende treden.

In de halve-cirkelvormige ruimte achter de deur zit dus alleen een wenteltrap, zie ook begane grond. De kaart wordt later geupdate, maar ik denk dat jullie hier al mee verder kunnen.

Jonathan stapte voor de groep uit. Zonder uit te kijken. Zakte weg. Het licht van de zaklamp verlichtte nog net de randen van een valluik, dat opeens open geklapt was. Dat geluk hadden zij weer. Het irriteerde Mineko, eerst die slang, nu dat verdomde valluik.. Het was alsof ze wílden dat alle tributen zielig in een hoekje verstopt gingen zitten. Nou, pas maar op waar je om vraagt, want als dat blijkbaar een betere taktiek was zou Mineko er geen enkel probleem mee hebben. Het was niet alsof hij bloed aan zijn handen wilde hebben, ware het niet dat hij meende dat dat was hoe hij weer thuis zou komen.

Gelukkig was het Jonathan die naar beneden donderde, niet Jean Marie, Morgana, of, erger nog, hijzelf. Dus het deed Mineko niet zo veel, als hij eerlijk was. In plaats daarvan richtte hij zijn aandacht op de buit, het kleine meisje dat zich in de kamer verstopt had. Normaal gesproken had hij misschien een seconde getwijfeld, dit kind was duidelijk geen bedreiging, maar ze waren nu al zo lang op zoek dat ieder slachtoffer voldeed. Je kon niet te kieskeurig zijn – bovendien moesten ze toch allemaal dood. Dood ja. Het was een bittere gedachte, terwijl hij zichzelf met een lange sprong over het valluik katapulteerde en het kleine meisje met haar dansende blonde haren achtervolgde.

Maggy opende de deur en daalde een trap af. Mineko volgde haar, met Jean Marie vlak achter hem. Maar voor hij het wist gebeurden er twee dingen. Maggy maakte een grotere val, halverwege de trap verloor ze de controle over haar benen en ze klapte voorover de trap af. Daardoor lette Mineko een kort moment niet op zijn eigen stappen en dat werd meteen afgestraft. Hij zakte opeens zo’n veertig centimeter naar beneden, zag dat zijn rechterbeen tot ongeveer zijn knie door de trap gezakt was. Dit verdomde huis. Mineko duwde Jean Marie aanmoedigend langs hem heen, die in grote sprongen de trap afdaalde en onderaan meteen met zijn stoelpoot als een soort honkbalknuppel op Maggy in begon te slaan, richting haar hoofd en schouders. Het meisje leek verdwaasd te aarzelen om haar ene arm te gebruiken om de slagen af te weren, was ze daarop geland?

Terwijl Jean Marie met bruut geweld Maggy probeerde te overdonderen voordat ze bij kon komen van haar val, kwam Morgana iets rustiger de trap af, waarna ze met haar scherpe gewei in de aanslag vlug om Maggy en Jean Marie heen cirkelde om vluchtwegen van hun slachtoffer af te snijden. Mineko had zijn instinctieve reactie om zichzelf hard los te trekken bedwongen en bekeek zijn situatie nu zo kalm mogelijk. Hij hield zijn hand angstvallig op de trapleuning voor het geval hij nog verder weg zou zakken, en begon dan heel voorzichtig te proberen om zijn been omhoog te werken.

TL:DR
- Mineko zit vast in de trap en laat Jean Marie langs hem
- Jean Marie begint met de stoelpoot als een honkbalknuppel op Maggy’s hoofd en schouders in te slaan
- Morgana sluipt ook de trap af en cirkelt om Maggy heen om haar vluchtwegen af te sluiten, met het gewei in de aanslag om haar te steken als ze een kans ziet
- Mineko is ondertussen begonnen met zijn situatie bekijken en probeert zichzelf heel voorzichtig los te werken, terwijl hij zich goed vast houdt aan de trapleuning voor het geval hij verder wegzakt.

Maggy schreeuwt en gilt en huilt. Ze probeert zich te beschermen met haar armen, waardoor ze niet dodelijk geraakt wordt. Wel worden haar armen flink geraakt, met kneuzingen tot gevolg. Ze probeert niet te vluchten.

De kaart is inmiddels ook geupdate. De wenteltrap waarop ze zich bevinden, gaat zowel naar de begane grond als naar de tweede verdieping.

Het was meteen een lawaaierige toestand. Voor een seconde maakte Mineko zich zorgen. Maar hij verzekerde zichzelf ervan dat hij sterk en snel genoeg was om weg te komen als ze opeens een andere groep aantrokken - die anders dan Maggy wel een gevaar vormde. Tenminste, als hij zijn been los wist te wrikken. Hij ging voorzichtig te werk, ervan overtuigd dat een verkeerde beweging hem opeens in een nog dieper dal zou storten.

Morgana had Maggys uitweg afgesloten, maar dat leek ze nauwelijks door te hebben. Stop, stop, blubberde het meisje door haar tranen heen. Morgana haalde direct na een fiks rake klap van Jean Marie met haar gewei punt uit richting Maggy's schouders en hals. Het tweetal vond een ritme waarin ze elkaar genadeloos afwisselden, en Morgana kreeg algauw meer gevoel voor hoe ze het gewei effectiever kon hanteren.

Uiteindelijk kwam Mineko los. Zijn irritatie gebruikte hij als energie om zijn afdaling naar de worsteling te bespoedigen, al lette hij ditmaal wel beter op zijn stappen. Hij zou niet zoals Jonathan eindigen, creperend na een ellelange val. Of zoals Maggy, krijsend als een varken voor de slacht. Zodra Mineko zich bij het gevecht voegde sloeg de sfeer om. Morgana sloeg haar hand om een van Maggy's polsen en Jean Marie probeerde rest van haar mollige lichaam vast te nemen in een houdgreep. "Maak haar af," siste Morgana bevelend. Mineko handelde op de automatische piloot, greep naar Maggy's haren, en hief het mes naar haar keel met de intentie die door te snijden. Zijn bewustzijn voelde alsof hij ver weg stond, nog bovenaan de trap, kijkend naar deze barbaarse afslachting. Hij kon het niet stoppen. Alleen maar toekijken, met een dof gevoel in zijn hart. Het meisje was bont en blauw geslagen, leek te bloeden op een paar plekken waar Morgana of Jean Marie haar geraakt hadden. Het moest gebeuren. Het was beter zo. Hij zou haar uit haar lijden verlossen. Was dit echt hoe genade eruit zag? Ja, loog hij tegen zichzelf, dit was de barmhartige keuze.

Bovendien.. Had hij geen keuze, toch?

Tldr
Morgana en jean marie wisselen elkaar af tussen steken met de hoorn en slaan met de stoelpoot
Mineko komt voorzichtig los en haast zich naar beneden
Morgana en JM nemen Maggy in een soort gedeelde houdgreep
Mineko grijpt naar Maggys haren, heft zijn mes en wil haar keel doorsnijden
00:45

Maggy sterft met een duidelijke uitdrukking van doodsangst in haar wijd open ogen.

Zijn slanke vingers gleden door de lange blonde haren tot ze grip vonden, trokken haar hoofd naar achteren. Maggy's keel ontblootte zich zonder enige weerstand, op een klein piepend geluidje na. Hij hief het mes. Het lemmet glansde vervaarlijk in de gekleurde stroken maanlicht die door de glas-in-lood ramen gefilterd werden. Doe het. Het gezicht van Gabriel flitste voor zijn netvlies, maar werd snel verdrongen door de schuchtere glimlach van Kaede. Zijn zusje had hem nodig. Hij deed dit voor zijn familie.

Bloed. Nat en warm. Hij liet haar los, gevolgd door zijn bondgenoten. Haar lichaam gleed slap naar beneden, eindigde in een zielig hoopje. Een lichaam, opeens zonder leven. Jean Marie richtte de zaklamp op haar lichaam en Mineko wenste meteen dat hij niet gekeken had. "Die is dood," concludeerde JM nuchter. Goh. Mineko keek richting de trap omhoog en dan naar de gang waarin ze zich bevonden. Terug omhoog gaan kon, maar hij stond niet per se te springen om moeite te doen om Jonathan weer te vinden voor hun hereniging. Hoewel het misschien wel slimmer was om zijn vijanden dichtbij te houden, zodat hij hen kon afmaken voordat het omgekeerde gebeurde.. Mineko's mes en hand waren glad van bloed. Hij trok een stuk van de handdoek uit zijn tas en deed een poging die schoon - of in ieder geval droger - te maken.''Volgens mij zijn we dichtbij waar Jonathan terecht is gekomen," sprak Morgana monter. ''Zullen we doorlopen?'' Vooruit dan maar. Altijd vooruit blijven bewegen. Dat leek het beste devies.

Ze liepen rechtdoor en sloegen op Morgana's instructies rechts af. Daar zagen ze een figuur. Jean Marie stond klaar om hem te bespringen, maar het bleek Jonathan te zijn. ''Gaat het?'' vroeg Mineko, half geïnteresseerd, vooral omdat verwondingen mogelijke zwaktes zouden creëren. ''Mijn arm,'' piepte Jonathan zielig. De jongen had zijn linkerarm vastgeklemd met zijn rechter, en trilde op zijn benen van de pijn. ''Dat is waarschijnlijk gebroken dan, balen, man,'' concludeerde Mineko, stijfjes pogend om medeleven te tonen. ''We kunnen het spalken?'' Als ze Jonathan bij de groep gingen houden, konden ze hem maar beter in een redelijke conditie houden. Dan had hij nog nut als schild. ''Oh wacht-'' gaf Morgana aan, waarna ze nog een kort kijkje nam bij Maggy's lichaam. Gelukkig waren ze nog dichtbij genoeg dat het lijk niet verwijderd was. Ze doorzocht haar zakken, en kwam uiteindelijk terug met de schoenveters van Maggy's laarzen. ''Daarmee kunnen we de spalk vastzetten,'' opperde ze. Dus nu was het zoeken naar een spalk - of anders zou een van de stoelpoten maar tijdelijk dienst moeten doen als ondersteuning, al was dat niet optimaal. ''Blijf alert, er kunnen overal tributen zitten,'' waarschuwde Mineko hen, al was het ook voor hemzelf een goede herinnering. Dat ze weer iemand verslagen hadden betekende niet dat ze nu hun welverdiende rust zouden krijgen. In tegendeel, het kanonsschot had mogelijkerwijs mensen alert gemaakt. Dus probeerde de groep zich in een defensieve formatie op te stellen, hoewel Jonathan vooral zielig zijn arm vasthield. Uiteindelijk maakten ze de deur tegenover de kamer waar Jonathan in gevallen was open, al maakte Jean Marie deze keer een overdreven show van kijken en daarna goed oppassen voor valstrikken.

TL;DR
- Maggy is dood, poor thing
- Ze besluiten eerst de gang door te lopen, omdat Jonathan nou ook weer niet zo belangrijk is voor hen en ze wellicht dichtbij hem zijn
- Ze vinden Jonathan met een gebroken arm
- Morgana haast zich terug naar Maggy's lijk, doorzoekt haar zakken (dus mocht Maggy verrassend genoeg iets interessants hebben neemt ze dat mee), en pakt dan Maggy's veters om Jonathan's arm mee te kunnen spalken.
- Ze gaan de deur tegenover de deur waaruit Jonathan is gekomen openen, Jean Marie kijkt eerst goed hoe het eruit ziet, voordat hij voorzichtig naar binnen zal gaan
Tijd: 00:52

De deur leidt naar een bezemkast.
http://www.hongerspelenrpg.com/t1132-de-arena#19813

Maggy heeft niets van waarde bij zich.

Ook voor jullie: graag zsm door naar de middag, zodat de tijdlijnen weer enigszins gelijk lopen.

De ruimte was klein, een stuk kleiner dan ze van de eerste verdieping gewend waren. Ze waren allemaal verwachtingsvol naar binnen gelopen - hoewel Jonathan's uitdrukking weinig enthousiasme weergaf - en nu was het toch wel een beetje vol in de bezemkast. Mineko stuurde Jean Marie naar buiten om de wacht te houden, terwijl Morgana voorzichtig Jonathan's arm betaste. Met een schrille gil trok hij zijn arm terug toen Morgana ergens drukte, tranen sprongen in zijn ogen. ''S-sorry. Het- Het doet gewoon heel veel pijn - w-weetjewel,'' snotterde hij. ''Maar ik kan nog wel vechten, hoor.'' De jongen probeerde zich duidelijk groot te houden, maar plotseling was zichtbaar hoe jong Jonathan eigenlijk nog was. Mineko voelde voor het eerst een steek van medelijden, en begon de inhoud van de bezemkast te bekijken voor een geschikte spalk.

Nou, als ze schoon wilden maken na een bloederig gevecht hadden ze hier in ieder geval alle benodigdheden. Bij alle voorwerpen probeerde Mineko zich te bedenken of ze er iets aan zouden hebben. De neiging om alles wat ze tegen kwamen mee te nemen als een stel hoarders was groot, maar uiteindelijk zouden de lasten de lusten overschaduwen als ze met te veel moesten sjouwen. Uiteindelijk nam Mineko de bezem en brak de steel in drie delen, waarvan hij er twee nam. ''Ok, het komt goed,’’ verzekerde hij Jonathan, waarna hij de twee stukken hout tegen Jonathan’s onderarm duwde in een poging ondersteuning te vormen. Morgana nam de twee schoenveters van Maggy’s laarzen en gebruikte die om de bezemsteeldelen met kunstige knopen en windingen zo vast mogelijk te zetten. Het was niet heel handig, maar in ieder geval zou hij minder pijn hebben bij het rondlopen zo. Vlak voor ze verder zouden gaan bedacht Mineko zich iets. “Wacht, misschien helpt dit nog.” Hij haalde de met rode vegen bevlekte handdoek uit zijn schoudertas en zwaaide ermee. Het was even ongemakkelijk, maar uiteindelijk had Mineko de handdoek zo vastgeknoopt dat Jonathan zijn arm erin kon laten rusten tegen zijn borstkas aan. “Dankjewel, haas,” mompelde Jonathan geëmotioneerd.

Mineko fronste, maar zei niets. Nét als hij dacht dat ze een soort vorm van vriendschap hadden gesloten moest Jonathan hem er weer aan herinneren wat een zak hij kon zijn. Tja. Misschien moest hij hem daarvoor maar dankbaar zijn. “Laten we een rustplek uitzoeken,” stelde Morgana wijselijk voor. De rest stemde in en ze verlieten de bezemkast op zoek naar iets ruimers, het liefste met een bed of bank om op te kunnen ontspannen. Ze zouden hun energie later weer nodig hebben. Jean Marie koos een willekeurige richting en wees naar een dichtstbijzijnde deur. “Die?” Waarom ook niet. Ze hadden nog geen logica in de kamer indeling kunnen ontdekken, dus elke deur was even goed. De jongen legde wederom voorzichtig zijn hand op de deurklink en opende de deur.

TL;DR
Bezemkast is best klein en vol zo met zn vieren, Jean Marie houdt dus buiten de wacht
Morgana en Mineko spalken Jonathan’s arm provisorisch en maken een mitella.
Ze verlaten de bezemkast om een rustplaats te zoeken en gaan de deur in de gang recht boven de gang tussen 22 en 15 open maken
Tijd: 01:12

Inventaris update:
Morgana: Reeëngewei, twee aan elkaar geknoopte veters, Schoudertas: 1 flesje bier, 1 appel, een pakje pleisters (10), een vliegje in een briefje
Jean Marie: Stoelpoot, Schoudertas: 1 pak melk, 1 zak met nootjes, een briefje, twee karpers in Thomas’ leren jas gerold.
Mineko: Klapmes, stoelpoot, twee aan elkaar geknoopte veters, schoudertas: 1 flesje bier, een doosje met 10 eieren in de waterdichte sokken gewikkeld, een briefje
Jonathan: gespalkte arm, mitella van bloederige handdoek, stoelpoot
Ze hebben een zaklamp met batterijen die ze afwisselend vasthouden.

Ze komen terecht in kamer nummer 21. http://www.hongerspelenrpg.com/t1132-de-arena#19813

Weer een lege kamer. Kom op, daarstraks hadden ze allerlei heerlijk zachte bedden gezien, en nu waren het bezemkasten en spookachtig witte kamers? Het voelde bijna verkeerd om de leegte op te vullen door naar binnen te stappen. En wat er op de tafel stond was ook nogal onheilspellend. Een rij aan wijnglazen, allemaal gevuld met onnatuurlijk gekleurde vloeistoffen. Het leek meteen op een raadsel, en Mineko's hersenen draaiden overuren om een oplossing te bedenken. Een regenboog aan vloeistoffen.. Hij kon helemaal niets bedenken.

''Uhm, wat doen we hier mee?'' vroeg hij de rest.
''Als we geen antwoord weten moeten we er geen tijd aan verspillen,'' meende Morgana, al kon Mineko aan haar stem horen dat ze dolgraag door zou gaan met puzzelen. ''En misschien is het wel giftig."
''Anders gooien we alles bij elkaar in zo'n emmer en zien wat er gebeurt?'' stelde Jean Marie pragmatisch voor. ''In het ergste geval kan niemand anders er dan nog wat mee.'' Of dan ontplofte de boel, bedacht Mineko zich schamper.
''Misschien ja.. Laten we eerst kort kijken?'' Hij kon het niet laten. Mineko liep naar de tafel. Hij pakte het linker glas met rode vloeistof, draaide de vloeistof voorzichtig rond in het glas en keek of er nog iets anders in het glas zat. Daarna besloot hij een beetje aan de vloeistof te ruiken, erop lettend dat hij niet te diep inademde voor het geval er giftige dampen vanaf kwamen. Zo onderzocht hij voorzichtig de glazen op zoek naar aanwijzingen. Jean Marie keek vanaf een kleine afstand aandacht toe, iets door zijn knieën gezakt zodat hij zich op ooghoogte van de glazen bevond.

Ondertussen vroeg Morgana aan Jonathan wat er precies te vinden was geweest in de kamer waarin hij gevallen was, al hield ze zeker ook een oogje op de wijnglazen waarmee Mineko en Jean Marie bezig waren.

TL;DR
Mineko gaat de glazen onderzoeken door eerst de vloeistof in het glas te bewegen etc, daarna voorzichtig te ruiken. Hij begint bij de linker kant, het rode glas. Jean Marie kijkt ook aandachtig mee.
Morgana ondervraagt Jonathan ondertussen over de blauwe studeerkamer om te ontdekken of daar nog wat interessants te vinden was.
Tijd: 01:30

Alle zeven vloeistoffen ruiken hetzelfde: naar alcohol. Er gebeurt niks geks mee als de vloeistof beweegt.

Meer dan een sterke alcoholische geur kon Mineko niet aan de gekleurde drankjes ontdekken. Hmm. Was er enige reden te bedenken waarom een van de kleuren beter was? Of giftig? Groen was natuurlijk gevaarlijk... De rode kleur zag er meer uit als wijn, maar alsnog was Mineko niet erg geneigd een slok te nemen. Er waren te veel factoren. En die slang had al laten zien dat lang niet alles in dit huis vriendelijk was.

Uiteindelijk namen Mineko en Jean Marie omstebeurt een glas en gooiden die leeg richting de lege hoeken van de kamer. Algauw waren de witte muren lang niet zo wit meer. "Sorry," mompelde Mineko verontschuldigend, richting de kijkers. Sorry voor het verspillen van een interessante kamer, want dat was erger dan een moord. Ze deden hun best om te voorkomen dat er te veel vermenging plaats vond, bang dat dat een chemische reactie zou starten, en gooiden de vloeistof zo ver mogelijk weg. Daarna stuurde Mineko Jean Marie om een tobbe te halen. Voorzichtig begon Mineko de glazen een voor een stuk te slaan, waarbij hij probeerde een scherpe uitsteker aan de steel te maken. Dat lukte uiteindelijk bij het een na laatste glas, maar plotseling vroeg Mineko zich af aan wie hij dat puntige wapen toe zou vertrouwen. Jean Marie vertrouwde hij redelijk, maar diens krachten leken misplaatst met een precisiewapen als deze. En Morgana.. Zou zij dit liever hebben dan haar hoorn? Hij bood haar het glas aan en zorgvuldig stopte Morgana haar reeën gewei weg. "Oh, maak er nog eens een," eiste Jonathan. "Ehm, ik doe m'n best," antwoordde Mineko, waarna hij het laatste glas een iets te harde tik gaf. Oeps. "Helaas."

De scherven stampten ze met de stoelpoten aan zodat er geen grote stukken over waren, en Mineko was klaar om het daarbij te laten tot Morgana een geniaal idee opperde. Het was, zo vertelde ze, gebaseerd op een traditie in haar district: Een kinderfeest, waar een oude wijze man met helpers rond ging en strooide met stukjes stof, snoepjes, en andere kleine dingen. Dus verlieten ze de bevlekte ruimte via dezelfde deur waar ze naar binnen waren gegaan en liepen terug naar de trap. Onderaan de trap strooide Mineko achter hen een dikke laag schervengruis waar iemand zich aan open kon halen of in ieder geval lawaai zou maken. Hij had nog een beetje over toen er een mooie laag lag.

Uiterst voorzichtig beklommen ze de trap achter elkaar, zeker Mineko lette ditmaal goed op. Ze kwamen weer in de ruimte waar ze Maggy getroffen hadden en liepen door de gang op. Jean Marie nam de deur links tegenover hun uitgang en opende die voorzichtig. Was dit eindelijk een lekkere slaapkamer?

Tldr
Ze legen de glazen een voor een tegen de muren
In de wastobbe breken ze de glazen
Morgana krijgt van Mineko een stam met een scherpe punt
Ze breken het overgebleven glas met de stoelpoten tot gruis
Ze gaan via dezelfde deur weer naar buiten en dan terug naar de trap.
Onderaan de trap strooit Mineko een laag glas.
Ze lopen naar boven, de deur door en dan de deur links tegenover hun uitgang uit kamer 8
Tijd: 1:55

De groep komt terecht in een bosachtige slaapkamer.

Ook komt er, rond kwart over twee 's nachts, een butler naar boven. Hij loopt over de binnenplaats, gaat door de oostelijke deur naar binnen en neemt meteen de trap naar boven, om vanaf daar de meest rechtstreekse weg naar kamer 16 te nemen. Op zijn dienblad draagt hij een spalk en een rolletje gipsverband.

In de volgende slaapkamer voelde Mineko zich onmiddellijk thuis. De geur alleen al was genoeg. Hij moest even slikken, de heimwee kwam nog dichterbij dan het constante zeurende gemis al was. Mineko liep verlangend naar binnen en gleed met zijn hand over het kunstige snijwerk aan de muur. De rest leek de hint te begrijpen en gaf hem wat ruimte terwijl ook zij de bosachtige kamer vulden.

Mineko was voorzichtig op het bed gaan zitten nadat hij de hele kamer uitvoerig bewonderd had. Hij vroeg zich af hoe Madelynn zich bij dat schilderijtje voelde. Al zou het gigantische beeld in de tuin haar waarschijnlijk meer doen. Hij zuchtte. Vermoeidheid begon zijn tol te eisen op zijn lichaam. Voordat ze gingen rusten besliste Jean Marie echter dat ze de zak met nootjes zouden verorberen - dat hadden ze toch wel verdiend na hun effectieve afslachting van Maggy? Wat ze blijkbaar ook verdiend hadden was materiaal voor Jonathan's arm. Het verband was echter gek materiaal, wat te stijf was om echt nuttig te zijn. "Misschien moet je het nat maken?" opperde Mineko vanaf het bed. Ze hadden een badkamer gezien hierboven, dus er waren opties. Morgana zei dat ze zodra ze bij het trappenhuis waren ze de badkamer makkelijk konden vinden. Mineko herinnerde hen aan de slang die in de roze slaapkamer direct daarnaast was vrijgelaten. Uiteindelijk vertrok Jean Marie monter met Jonathan naar de badkamer op Morganas aanwijzingen. Gewoon de gang door naar links en dan de deur onderin de hoek. Simpel zat. Het duurde even, maar Jean Marie kwam terug met een tobbe half gevuld met water. Daarmee legden ze provisorisch een verband aan dat direct nog harder werd nadat het naar Jonathan's arm gevormd was. Nou. Mineko kon het niet nalaten om te bedenken dat dit een verspilling was. Jonathan ging toch niet winnen - over zijn lijk zou hij dat laten gebeuren. Nou sprak dat natuurlijk voor zich eigenlijk, iedere andere winnaar zou zijn dood betekenen, maar hij zag liever dat wie dan ook dit overleefde, maar niet Jonathan. Hoe dan ook hadden ze beter eten, drinken of wapens kunnen sturen.

Mineko had even met Morgana gesmoesd terwijl de andere twee water halen waren. Ze hadden besproken dat ze allebei apart wakker zouden blijven, erop vertrouwend dat de ander verstandig genoeg was om wijze keuzes te maken. De deur werd met een plakkerige stoel geblokkeerd en Jonathan kwam naast Mineko in het -gelukkig brede- bed liggen. Mineko betwijfelde of hij wel uit zou kunnen rusten met al deze adrenaline en stress - en voor hij het wist gleed hij weg in een vermoeide slaap. Zijn mes stevig in zijn vuist geklemd. Hij sliep onrustig, het vreemde lichaam naast de zijne, elk geluidje deed hem opschrikken. Het enige wat hielp was de geur van dennenbomen en mossige grond, die hem troostte als een warme omhelzing. In zijn dromen probeerde hij zijn handen schoon te maken. Maar hoe veel hij ook veegde langs het romig witte overhemd dat hij tijdens de boete aan had gehad, het mocht niet baten. Vieze rode vegen, vingerafdrukken van een moordenaar. Waarom werd niets schoon?
Toen werd hij wakker. Een hand op zijn schouder. Blinde paniek. Waarom lag hij onder deze vreemde dekens? Morgana suste hem. Mineko keek verwilderd om zich heen tot alles hem weer begon te dagen. Ok. Tijd om.. De wacht te houden. Jonathan stond kreunend op uit het bed, zijn knie was nog steeds erg stijf van de aanvaring met Christian en ook zijn arm en schouder waren bont en blauw van de val - om over de gegipste onderarm nog maar niet te beginnen. Het bewees maar weer dat een ongeluk in een klein hoekje zat. Mineko zelf had nota bene net bijna van schrik Morgana aan zijn mes geregen. Hij stond op uit bed en rekte zich uit in een poging alert genoeg te worden om de wacht over te nemen.

Tldr
Oh wat mooi laten we hier rusten
En nootjes eren
Oh kijk een sponsoring
Water halen in roze slaapkamer voor een prachtig gipsverband van Jonathan
De deur met een stoel proberen te blokkeren zodat ze kunnen rusten
Mineko en Jonathan doezelen uber gezellig samen in het bed weg voor ongeveer zeven uur, terwijl Morgana en Jean marie op de grond/stoelen chillen.
Morgana maakt Mineko voorzichtig wakker, die zich in moet houden om niet uit te halen.
Ze zijn van plan te wisselen van wacht, dus Morgana en Jean Marie zullen hierna gaan slapen.
Tijd: 8:55

OOC: sorry als het niet helemaal soepel is, ik post mobiel onderweg :')

Er gebeurt niets bijzonders in de kamer die nacht.

- Wisselen van de wacht
- Ze rusten een tijd lang, tot ongeveer 12:50
- Opstaan, plan van actie bespreken. Ze besluiten om de gok te wagen om nog een touwtje te proberen.
- De groep pakt hun spullen bijeen, Morgana, Mineko en Jean Marie verlaten de kamer en staan bij de deur op de gang klaar met alle spullen, wapens in de aanslag en klaar om de deur bv te sluiten.
- Jonathan trekt aan het koort en haast zich weg voor het geval er een slang neer valt oid al probeert hij ook op te passen voor nieuwe val luiken (#trauma)

Tijd: 13:00

In de muur naast het koord springt een klein verborgen luikje open. Erachter zit een kleine nis, waarin een sleutel ligt.

Het was nogal een anticlimax, dat was zeker. Geen slangen of andere wilde dieren, geen valluik. Maar ook geen confetti of prachtige fanfare. Enkel een zachte klik, waarna een luikje open sprong. Jonathan draaide zich om en voorzichtig benaderde hij het luikje. De sleutel die hij daarin vond werd met lauwwarm enthousiasme onthaald. Tja. Het was iets. De groep sloeg links af, waar nog een deur zat die ze niet hadden geprobeerd.

En die deur.. Zat op slot. Zou dit een match made in heaven zijn? Jonathan kreeg de eer om de sleutel in de deur te steken, hoewel het hem wel wat moeite kostte om een poging te doen de sleutel om te draaien met slechts één hand. Maar misschien lag hierachter wel de schatkamer vol beloningen waar ze zo naar verlangden. Een voorraadkast allicht? Of een wapen opslag... Mogelijkheden genoeg. Als die sleutel in het slot paste dan.

Tldr
Ze proberen de sleutel op de deur tussen kamer 16 en 14

Helaas, de sleutel hoort noet bij dit slot.

Geen match. Helaas. Jean Marie wilde al verder lopen, maar Morgana hield hem tegen. "Daar kennen we alles al." Jean Marie dacht even na en herkende dan de lay-out van de gang weer. "Ohja. Maar die deuren daar niet, toch?" Ze draaiden 180 graden en liepen de andere kant verder. De ene deur leidde naar de brede rond gang uitkijkend op de binnenplaats, waar ze inderdaad nog niet geweest waren. De andere deur rammelde in het slot toen Jean Marie die probeerde te openen." Jonathan?" vroeg die aan de sleuteldrager. Die gaf de sleutel aan, blij ervan af te zijn zodat hij zijn hand weer stevig volledig om zijn stoelpoot kon klemmen. Jean Marie morrelde met het slot om te zien of de sleutel ditmaal wel zou passen.

Tldr
Ze gaan verder naar beneden waar net voor de hal toevallig nog ene gesloten deur is. Die proberen ze te openen voordat ze de grote gang op gaan, al staat die deur nu dus wel open.

Ook die deur kan niet geopend worden met deze sleutel.

- Verdorie, weer niet. Maar ze geven de moed niet op, iedereen is in een goed humeur doordat ze uitgerust zijn.
- Naar rechts, ze slaan de deur met slang over, zien dat achter de dubbele deuren de trap naar boven ligt en lopen verder
- Wonder boven wonder is de volgende deur ook dicht, ze vragen zich hardop af of alle deuren op afstand bestuurbaar zijn net als in de vorige spelen de dieren hokken. Ook bespreken ze kort dat ze straks meer van de touwtjes willen proberen om sleutels of andere voorwerpen te verkrijgen
- ze proberen de deur met de sleutel te openen, want ergens moet toch de juisre deur zijn
Tijd: 13:20

Ook hier hebben ze geen succes.

- Balen
- Ze lopen voorzichtig verder naar de deur in de hoek links boven in grote rondgang en openen die voorzichtig zodra ze door hebben dat die niet op slot zit, wapens weer at the ready, warry voor trapdoors of verborgen vijanden

Ze komen terecht in een gang die vergelijkbaar is met gang 13.

Een volgende duistere gang strekte zich voor hen uit. Ze schuifelden naar binnen. Zacht tapijt dempte hun voetstappen, de duisternis sluierde hun groepje. Het voelde bijna weer als nacht, al was het midden overdag. Ze hielden de deur waar ze uit kwamen open om wat extra daglicht te hebben terwijl ze de eerste deur aan hun linker hand uitkozen, omdat daar hopelijk weer ramen met daglicht waren.

Tldr
Ze openen de eerste deur links in de gang


Daglicht is er zeker. Ze komen in een grote kamer met muziekinstrumenten.

http://www.hongerspelenrpg.com/t1132-de-arena#19813