Een RPG-forum gebaseerd op de Hongerspelen. Maak een personage aan voor een van de districten en doe mee aan de Hongerspelen!
 
IndexLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

N

O

S

A

E

S

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

Personage van het seizoen
Milly Butterworth
Winnares 1e Spelen
Sage Malone
Winnares 2e Spelen
Madelynn Bristow
Winnares 3e Spelen
Solar Gbadamosi
Winnares 4e Spelen
Kasa Locklear

F

F

A

T

S

Admini
Cecilia Peak
Admini
Tyrell Peak
Moderator
Nike Foxglove
Moderator
Matthew Mills

S

T

I

D

E

R

C

© 2013 - 2015
De Hongerspelen RPG is ontworpen en gemaakt door de Adminies en is gebaseerd op de Hongerspelen trilogie van Suzanne Collins.

Deze skin is getest op
Google ChromeMozilla Firefox

Deel
 

 I'm waking up I feel it in my bones.

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Chad Maggin
District 6
Chad Maggin

PROFIELAantal berichten : 388
Registratiedatum : 05-08-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Man
Beroep: Manusje-van-alles
Leeftijd: 17

I'm waking up I feel it in my bones. Empty
Onderwerp: I'm waking up I feel it in my bones. | do sep 12, 2013 6:48 pm

This is it, the apocalypse.

De zon scheen al een tijdje door het raam van zijn in elkaar geflanste huisje. De vogeltjes waren al een tijdje aan het fluiten, en het leek anders vandaag. Normaal in de ochtend waren er al genoeg mensen op straat, dus werd Chad wakker door de mensen die al aan rond zwalken waren over de straat. Vandaag was dat echter niet zo. Vandaag genoten familieleden nog van de tijd waarvan ze zeker waren dat ze samen waren. Met z'n allen ontbijten, nog even de veel te nette kleren, die iedereen speciaal hiervoor had aangeschaft, netjes trekken, en van elkaar genieten. Vooral dat, omdat dit misschien wel de laatste ochtend samen was.

Wacht, de zon scheen al een tijdje door het raam?! De vogeltjes waren al een tijdje aan het fluiten?! Chad schrok met een verbaasde blik wakker. Hoe had hij dit kunnen maken? Hij had zich verslapen, hij kon niet nog even een ronde doen door het District. Hij was van plan geweest om nog een rondje te rijden, en zo zijn voorbereiding voor de Boete te doen. Maar al die tijd was nu weg, hij was vergeten dat er niemand over straat zou lopen op de ochtend voor de Boete! Hij had nu alleen nog tijd om zich aan te kleden, en dan zou hij naar het plein moeten haasten, aan de mensen die hun huizen stil verlieten te zien, was het al bijna zo ver! Chad schoot snel zijn bed uit.

Toen hij zijn kast in dook, kon hij niets vinden. Waar waren zijn nette kleren gebleven?! Hij sloeg zich voor zijn hoofd. Tuurlijk, die had hij altijd van te voren klaar gelegd, dus lagen ze op de ronde houten eettafel. Snel greep hij zijn spullen bij elkaar, en trok zijn kleren aan. Eerst was er een wit faal bloesje, het was precies de goede lente, dat kwam omdat het van zijn veel te lange vader was geweest, en Chad hem, na hij was uitgegroeid, op de perfecte lengte had versteld. Toen kwam daar de enige hele spijkerbroek die hij nog had onder. Hij deed het bloesje niet in zijn broek, het hoorde niet bij zijn nette kleren om zijn bloesje in zijn broek te stoppen, het was namelijk nogal vintage. Toen hij eindelijk zijn broek aan had, had hij ruzie met zijn riem. Verrek! Zijn spiermassa was nogal gegroeid toen hij aan het werken was gegaan, en nu waren de gaatjes niet ver genoeg. In alle snelheid pakte hij maar een vork uit zijn kast, en sloeg die er met een blok hout doorheen. Het ijzer ging gemakkelijk door het harde leer heen, en Chad had een extra gaatje nu. Snel gespte hij de riem om zijn middel, zo zou de broek wel blijven hangen. Nu trok hij nog een faalblauwen shirt over zijn bloesje, die was hem stiekem te kort, maar door hem over de bloes te doen imponeerde hij nog meer met zijn enorme spiermassa onder het veel te strakke shirt. Er onder schoof hij de enige gympies die hij ooit had kunnen vinden, en stopte wat varkens vet in zijn haar, wat nu als een puntige mohawk op zijn hoofd stond.

Zijn eten had geen functie meer voor de rest van zijn leven als hij naar de Spelen moest, dus greep hij alles wat hij had en combineerde het op een broodje. Het werd een door soep doordrenkte, met vlees belegde boterham. Snel opende hij het laatste pilsje dat hij had, en dronk hem in één teug leeg. Geen tijd om uitgebreid te zijn. Nog snel wist hij een aandenken mee te gritsen. Het was een veertje. Deze had Chad uit zijn kussen gehaald en in een klein medaillon gepropt. Deze hin nu in de vorm van een dogtag aan zijn ketting. Het was een veertje uit het kussen waar Odin Denaegh op had gelegen. Het was de enige luchtige periode die Chad had gehad hier in het District. En het was dus zijn aandenken geworden, het aandenken voor hem, om te zien dat ook hij iets had om voor te vechten.

De voordeur sloeg onder de kracht van Chad enorm hard dicht met een klap. Hij kon zich niet omdraaien om naar zijn huisje te kijken. Hij had zijn afscheid aan zijn thuisbasis anders voorgesteld, maar hij zou er tijd voor moeten hebben, en laat dat nou precies zijn wat hij niet had. Voorzichtig, zodat hij niet in iets smerigs zou stappen, liep Chad met een vlugge pas richting het plein. Hij was één van de laatsten. Stiekem glippend kon hij toch voor nog een paar anderen in de rij komen, zodat hij niet als allerlaatste aan zou komen, dat zou nogal een slechte indruk zijn. De Hongerspelen. Hij wist maar niet wat hij kon verwachten, ja kinderen die vechten op leven en dood, maar verder? Het Capitool met hun vreselijke geheimen, ze wouden niet eens vertellen WAAR ze moesten vechten. Blijkbaar wouden ze de arena's, zoals hun het noemen, geheim houden. Onzin.

Vooraan de rij moest hij zich bij een tafeltje melden. Waarom? Nou dit was ook één van de goedkoopste manieren voor het Capitool om een volkstelling te houden, ook al moesten ze na de Spelen een aantal namen van de lijst schrappen. Ergens tussen alle gruwelijkheden was het slim, ook de manier op. Het ging als volgt: Chad werd in zijn vinger geprikt, en moest met die vinger een vingerafdruk maken op een blaadje. Het prikje voelde hij nauwelijks, hij had wel meer pijn meegemaakt in zijn werk. Maar de slimmigheid was er weer doorheen te lezen, hoe gemakkelijk komt men aan de juiste vingerafdruk van een mens, en ook tegelijkertijd aan DNA? Nou, zo dus.

Toen Chad klaar was met inschrijven, liep hij het plein op. Het was er al best druk geworden, en wanneer de jongens aan de beurt kwamen, zou het al niet meer te stuiten zijn. De meiden waren namelijk eerst, en de eerste familie zou dan al in rep en roer zijn, de eerste kennissen zouden al verdrietig zijn. En dan moest er nóg een naam gekozen worden. Nu was het publiek nog vredig, daarna zouden ze al gaan rouwen. De kansen van District 6 waren niet zo groot, in ieder geval was het meisje wat gekozen werd al afgeschreven, de meiden waren nogal slap. De jongen werd in de top 8 gegokt, omdat de meeste jongens hier snel en sluw waren. Chad zou zichzelf nog wel een kans op de kroon verwachten, aangezien hij, in tegenstelling van de andere jongens hier, aan oefeningen deed. En vrijwel de sterkste puber in het District was. Hij werd meestal ook als volwassene beschouwd.

Toen hij zijn plaatsje had gevonden keek hij vol spanning naar het podium voor het Gerechtsgebouw. Het kon nu elk moment beginnen, maar zin had hij er niet in.  Daar gingen ze: De Boete.


Gehele topic: Godmode met toestemming


Laatst aangepast door Chad Maggin op zo sep 22, 2013 1:01 am; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
Odin Donaghue
District 6
Odin Donaghue

PROFIELAantal berichten : 246
Registratiedatum : 09-08-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Man
Beroep:
Leeftijd: Forever 18

I'm waking up I feel it in my bones. Empty
Onderwerp: Re: I'm waking up I feel it in my bones. | vr sep 13, 2013 11:06 am

Vandaag was de dag. D-day. Het was gek hoe ontzettend beangstigend het kon zijn om te weten dat je naam op een aantal papiertjes staat. Maar vandaag was dat angstgevoel niet meer dan redelijk. Want hoewel er tientallen jongens van zijn leeftijd waren, honderden kinderen mee moesten doen aan de Boete.. Zijn naam kon nog steeds getrokken worden. En wat dan.. Hij durfde er niet eens aan te denken. Terwijl Onix luid riep, zijn taalgebruik vol scheldwoorden, maakte Odin zich in absolute stilte klaar. Hij liep nog even langs de kamer van zijn moeder en het schoot weer door zijn hoofd: misschien was dit de laatste keer dat hij deze handeling uit kon voeren. De jongen kamde met zijn vingers door de vettige haren van Cleo en mompelde zachtjes een afscheid. Ze was zo zwaar gedrogeerd, zo diep weggezonken in haar donkere hol der depressie, dat ze het niet eens leek te horen. Hij herhaalde zijn woorden. "Bye, mum.. Ik ben waarschijnlijk over een paar uur thuis, als je wakker wordt moet je wat eten." Een zacht gekreun en een beweging die je als hoofdknikje kon interpreteren waren de reacties die hij kreeg. Daarmee tevreden gesteld verliet hij de kamer en ging naar beneden.
Onwennig trok hij de kraag van zijn overhemd recht. De kleur lag tussen wit en mintgroen in, bijpassend bij zijn ogen. Maar wie gaf er om kleding als er levens op het spel stonden? Odin rilde van de zenuwen. Een idee schoot door zijn hoofd en de stappen die hij nam werden groter, vlugger.
Alsof hij er zin in had, er zo snel mogelijk wilde zijn: op het plein van de boete.
Maar er was een hele andere reden. En omdat hij niet het lef had gehad om al eerder langs te gaan, bedacht hij, was dit misschien zijn laatste kans. Zijn lopen werd snelwandelen, wat uiteindelijk ontaarde in rennen. Voordringen werd normaal gesproken niet getolereerd, maar dit was niet normaal: dit was een jongen die blijkbaar zo gauw mogelijk op de plek wilde zijn waar het allemaal zou gebeuren. En mensen lieten hem verbaasd passeren. Hij drukte zijn vinger te snel. Schrok van de pijn die plots kwam en nog meer van het rode bloed dat opwelde. Met zijn vinger in zijn mond vervolgde hij zijn weg.
Chad was een jaar jonger. Hij moest in de buurt zijn hier. Hij was dichtbij. Twee weken had Odin hierover gepiekerd, niet in staat het uit zijn hoofd te zetten. Want na een lange avond vol kletsen was hij weggegaan, en meteen had Odin Chad gemist. Nu wurmde hij zich door groepjes zenuwachtige wrakken heen, de kleinste kinderen. Dan de groteren, die wanhopig probeerden stoer te lijken. Daar zag hij dan een bekend stukje haar, arm, hoofd. "C-ch-..." Klonk het voor Odin zich schaamteloos in Chads armen wierp. Na even dicht tegen hem aangedrukt te staan keek Odin op. "I-ik durfde niet en nu is het vandaag." Hij was helemaal van de kaart. "En dat is misschien wel de laatste keer.. Ik wilde je zien, ik was zo verward en oh, C-Chad." Kort keek Odin de ander diep in de ogen. En door op zijn tenen te gaan staan werd het volgende mogelijk: Hij kuste hem. Kort, maar wel op de lippen. Twee handen grepen Chad strak vast in de zenuwen. Hier stond hij dan, de idioot die niet nadacht. Waarom zou Chad hem nog willen? Zou hij zich Odin überhaupt herinneren? Vast niet. Odin deed een stapje achteruit en fluisterde: "Nou ehh, succes straks.." Alsof je succes nodig had, in een moment van puur geluk. De loting kwam eraan. Daar was het enige dat jouw leven bepaalde de hand van een of andere machtsmedewerker die doodleuk een papiertje tevoorschijn zou toveren. 


[prut trein post.. En totaal niet de afwachtende Odin van normaalxD I dont careee, ii love it~~]
Terug naar boven Ga naar beneden
Chad Maggin
District 6
Chad Maggin

PROFIELAantal berichten : 388
Registratiedatum : 05-08-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Man
Beroep: Manusje-van-alles
Leeftijd: 17

I'm waking up I feel it in my bones. Empty
Onderwerp: Re: I'm waking up I feel it in my bones. | vr sep 13, 2013 5:15 pm

Hij had een tijdje zitten wachten op het begin van de Boete, maar ze begonnen maar niet. Blijkbaar waren er nog mensen die later weggingen dan hij. Zo blijkt maar weer dat hij zich niet al té erg had verslapen. Net toen Chad zich verveelde, en wou rondkijken hoeveel er nog moesten komen, gebeurde het. Odin wierp zich in de armen van Chad. Meteen sloten Chad's armen zich om Odin heen, heerlijk dat laatste moment samen. Chad wist nu hoe de families van al die anderen hier zich voelden. De vent stamelde maar van hier tot in het Capitool, maar voor Chad was dit al het perfecte moment. Hij liet Odin tegen zich aanleunen. De jongen maakte een beweging naar boven. Chad draaide uit nieuwsgierigheid zijn hoofd naar beneden, omdat Odin toch wat kleiner was. En daar stonden ze dan, Chad was geloof ik de enige man die zich gelukkig kon noemen op de dag van de Boete.

Het gevoel was bijna niet te beschrijven. Het liep van zijn tenen, in volle sneltreinvaart naar zijn brein. Het besef was er nog niet, maar dat maakte niet uit. Hij hield Odin stevig vast. Nooit zou de jongen uit zijn hart verdwijnen. Het gevoel welde aan, en op het moment dat het het sterkst was, lieten de lippen los. Zoals in elke situatie was het waarschijnlijk beter om te stoppen op het hoogtepunt.

Odin wenste hem succes (?!) bij dit lotsbepalende iets, en wou hem laten gaan. Maar daar kwam niets van in! Ze scheelden een jaar, en wat betekende dat? Juist ja, hun verdeling qua blokken zat vlak naast elkaar. Chad greep de hand van Odin, en sleurde die mee naar de grens tussen de blokken voor 17 en 18 jarigen. Daar op de grens zette hij de jongen voor zich neer, liet hem tegen hem aan leunen, en sloeg zijn handen via de hals van de jongen om hem heen. Tot slot srukte hij even met een enorme spierbal tegen de wang van Odin aan, zodat die met zijn hoofd op zijn borst moest leunen. Zo. This moment. Perfect.
Terug naar boven Ga naar beneden
Odin Donaghue
District 6
Odin Donaghue

PROFIELAantal berichten : 246
Registratiedatum : 09-08-13
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Man
Beroep:
Leeftijd: Forever 18

I'm waking up I feel it in my bones. Empty
Onderwerp: Re: I'm waking up I feel it in my bones. | zo sep 15, 2013 2:16 am

Boete- Chad - Boete - Knappe jongen. Hoe gemixt konden gevoelens zijn. Angst en zenuwen, zowel vanwege het naderende moment waarop er een naam tevoorschijn getoverd werd als de reactie die Chad zou geven op zijn verschijnen. Godzijdank werd tenminste één van zijn angsten volledig weggevaagd toen hij de sterke armen om zich heen voelde. Warmte welde niet alleen op in zijn lichaam, maar ook zijn hart, zijn ziel, hoe je het ook noemen wilde, voelde warm en tevreden aan. Hij vergat heel eventjes waar hij was. Wie hij was. Waarom hij hier was. Maar zodra hij Chad niet meer aanraakte kwam dat allemaal weer terug. Odin stresste. Odin stresste en als hij stresste was hij enkel op zoek naar een manier om te ontsnappen. Weg, weg, weg. Het was als een dierlijk instinct. Vechten of vluchten was bij hem nauwelijks een vraag: In situatie's als dit, met gevoelens die hij niet begreep en angst, zou de jongen enkel zoeken naar een ostnappingsmanier. Zoeken tot hij er een vond. Maar de prachtige man achter hem -waarom was de zeventienjarige Chad zo veel volwassener dan hij?- had een ander plan. Hoppa, zo voelde het: Jij blijft hier, bij mij. Odin keek om, twee puppy oogjes staarden op, vol dankbaarheid omdat Chad de stap had durven nemen om samen te kunnen blijven. Hij leunde naar achteren, voorzichtig, heel voorzichtig. Een zachte zucht gleed over zijn lippen. ''This-'' zijn stem stokte kort. ''This, on this horrible day, this moment couldn't have been any better.'' fluisterde hij geemotioneerd.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



PROFIEL
KARAKTER

I'm waking up I feel it in my bones. Empty
Onderwerp: Re: I'm waking up I feel it in my bones. |

Terug naar boven Ga naar beneden
 

I'm waking up I feel it in my bones.

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» All you need is to feel my love...
» [10] They say that I must learn to kill before I can feel safe

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
De Hongerspelen :: Districten :: District 6 :: District 6 Archief-