Hun begeleider had op veel te vrolijke wijze gesuggereerd dat ze samen de scores moesten komen kijken en het zag ernaar uit dat hij niet veel keuze had. Als hij niet kwam zou de dame enkel honderd keer komen kijken of het wel goed ging. En eigenlijk zou het zo erg toch ook niet zijn. Om iemand naast hem te hebben, wellicht wat te kunnen praten. Odin nam een warme trui en verliet zijn kamer. Ongemakkelijk liep hij de brede hal van de zesde verdieping door, zijn voetstappen zacht maar toch goed hoorbaar in de stilte. De architect had aan alles gedacht, apparte kamers, een eetkamer en zelfs een soort woonkamer. Alsof dit allemaal een gezellige vakantie was. Odin zuchtte en opende de deur naar de woonkamer. Gelukkig was het daar nog stil. Hij plofte neer op de bank, wegzakkend in de verende bekleding. De jongen trok zijn benen op en nestelde zich in, zijn knieën onder zijn oversized trui verstopt.

Hij gunde het zichzelf heel even, even doen alsof er niets aan de hand was. Even mocht hij genieten van de stilte en het immens grote beeldscherm wat nu nog op zwart stond. Erin zag hij zijn weerspiegeling, een knap gezicht omhuld met natte, pasgewassen bruine lokken. Een avox kwam langs en bood hem drinken aan, wat hij dankbaar aannam. Chocolademelk, met een flinke dot slagroom. Ja, de catering was ook formidabel hier. Er werden wat hapjes neergezet, maar hij had geen trek. Het zou nu bijna beginnen, de uitslag. Hij had geen echt gevoel van tijdsbesef, maar lang kon het niet meer duren. Dan zou de kleine Janaea ook hier zijn en zou hij weer pijnlijk worden herinnerd aan het feit dat ook zij kans liep om te sterven, met haar 12 lentes nog nauwelijks begonnen aan het leven. Deprimerend, dat was het enige passende woord. Odin keek op toen hij iets hoorde en glimlachte kalm. ''Hey daar,'' begroette hij de voetstappen die hij hoorde simpelweg. Daarna nam hij een slokje van de warme drank, genietend van de rijke smaak. De slagroom dotte zijn neus, maar met een handbeweging werd de witte plek die dat achter had gelaten vlug verwijderd. Hmm. Zouden de vreselijke designer en hun gebotoxte begeleidster er ook weer bij zijn? Hij hoopte stiekem van niet. Nog meer gezeik zou hem enkel irriteren. En nu wilde hij alleen maar even genieten van de vredige facade die hij mentaal tot stand had gebracht.

[OOC: Lame title enzo~ Het ultieme trainingsscore-kijk-topic van district 6 ^^]

De privésessies waren geweest en Janaea had haar best gedaan om zo veel mogelijk te laten zien wat ze kon. Of wat ze juist niet kon, eigenlijk. Want om eerlijk te zijn – en dat was Janaea nou eenmaal – was ze in veel onderdelen, hier bij de Hongerspelen, niet erg goed. Ze was klein en tenger, dus een gevecht zonder wapens zou een vanzelfsprekend een verloren strijd zijn. Een gevecht mét wapens was helaas niet veel beter. In District 6 waren er, behalve misschien schroevendraaiers en dergelijke, weinig wapens te vinden die standaard werden gebruikt in het dagelijkse leven. En dat gold dan voor iemand als zij, die kwam uit een familie waar het zijn van monteur niet al te bijzonder was. Mocht er al een schroevendraaier te vinden zijn in de arena, dan kon ze toch moeilijk al haar tegenstanders gaan demonteren? Ze zou waarschijnlijk al dood zijn voordat het in haar zou zijn opgekomen.
Maar de wapens die ze wel tot hun beschikking hadden gehad tijdens de trainingssessies, zoals een speer, een drietand of een bijl, waren ook niet echt iets voor Janaea. Vooral de drietand en de bijl leken meer te wegen dan een ton en het was onmogelijk voor Janaea om iemand daarmee te verwonden – buiten haarzelf, welteverstaan. Nee, als ze nog een poging wilde doen om dit spel te winnen, dan was ‘vechten’ een onwaarschijnlijke tactiek voor haar.  
Dat was de reden dat Janaea zich bij de trainingssessies voornamelijk richtte op de op de onderdelen die haar konden helpen te overleven. Zo was ze op de eerste trainingsdag begonnen bij de insecten, voornamelijk omdat het leuk was, maar ze had er veel van opgestoken. Ook was ze bij het onderdeel vissen geweest en later bij het planten- en het camouflageonderdeel. Vooral de onderdelen waar ze dingen in zich op kon nemen, zoals uiterlijkheden en kenmerken had ze erg bruikbaar geacht. Van vrijwel alle insecten en planten die ze had gezien tijdens de training kon ze nu benoemen of deze giftig waren of juist eetbaar! Sommige zagen er nou eenmaal ook zo leuk uit en sommige hadden zulke vreemde namen of kenmerken dat het gewoon geinig was geweest om erover te leren. Dat was ook de reden dat alle informatie zou goed was blijven hangen. Dat, en Janaea was nou eenmaal slimmer dan ze soms overkwam.
Bij de privésessies, waar ze dus op beoordeeld zouden worden, had Janaea gewoon haar best gedaan. Ze had ervan genoten en gehoopt op een acceptabel cijfer. Als het niet zo zou zijn, dan was dat ook niet erg. Ze vermoedde dat er tijdens het spel niets zeker was en dat hoge punten je geen enkele zekerheid boden tot overleven.
De kans dat ze het zou overleven was uitermate klein, dat wist het meisje best, maar ze zag niet in waarom ze daar verdrietig om moest zijn. Het was nou eenmaal zo en daar kon ze niets meer aan veranderen, zelfs al had ze dat gewild. Maar als ze hier niet als Tribuut was gekomen, dan had ze nooit mogen genieten van de wonderlijke schoonheid van het Capitool en ze had dit eerlijk waar niet willen missen.

Nu de trainingscores bekend zouden worden gemaakt, had Cally vrolijk geopperd dat ze gezamenlijk naar de show konden kijken. Janaea had daar absoluut geen problemen mee! Zelf was ze razend nieuwsgierig en hoewel het leek alsof hun begeleider nogal weinig vertrouwen in haar had, had ze er toch veel zin in. De dag van de privésessies had Cally haar duizenden malen duidelijk gemaakt dat Janaea haar best moest doen, want anders dan… dan waren er consequenties voor Cally wat betreft status die Janaea niet helemaal begreep, maar het was overduidelijk belangrijk voor de vrouw. Cally was een eigenzinnig type, maar ze wist precies wat ze ergens van vond en wat ze van anderen wilde, maar Janaea had het idee alsof ze maar weinig snapte van de Tributen die ze moest begeleiden. Ze kon het fout hebben natuurlijk, maar soms dan zei de vrouw dingen over het leven in District 6, waar ze zo weinig van leek te begrijpen, dat Janaea er al snel van overtuigd was dat het leven in het Capitool iets was waar ze nu van mocht proeven, maar waar ze zich nooit een compleet beeld van zou kunnen krijgen. Hun werelden leken daarvoor gewoon te verschillend.
Maar uiteraard betekende dat niet dat Janaea het niet wilde begrijpen, wat bij Cally af en toe wel het geval leek te zijn. Ze deed weinig moeite om dingen te vragen, of zelfs maar te luisteren wanneer Janaea wat zei. In haar ogen was ze een kansloos meisje uit een ver oord dat binnenkort  de dood zou vinden. Waarom zou ze daar naar luisteren? Niemand leek van plan te zijn om tegen Cally in te gaan, maar om eerlijk te zijn, dat was Janaea ook niet. De kans dat het de vrouw iets kon schelen was uitzonderlijk klein.

Opgewonden vanwege de komende uitslag, begaf het meisje zich naar de woonkamer. Hier zouden ze de uitzending op de televisie kunnen volgen, waarna Cally hen eventueel nog wat tips zou kunnen willen geven om haar aanzien niet aan te tasten of een  nieuwe tactiek met exact hetzelfde doel. Als het aan Cally lag, dan deden haar tributen alles enkel om háár leven te verrijken.
Toen Janaea de woonkamer betrad zag ze dat haar medetribuut al zich al op de bank had geïnstalleerd. Op de tafel stonden hapjes en bij het zien van het eten werd ze alleen nog maar vrolijker. Van het eten hier in het Capitool zou ze nooit ofte nimmer genoeg krijgen. Al werd ze honderd!
Odin, de jongen tegen wie ze het over niet al te lange tijd op zou moeten nemen, had haar blijkbaar al horen aankomen en begroette haar. Janaea zette een enorme glimlach op, terwijl ze naar de bank liep en naast de jongen neerplofte. “Hoi! Spannend, hè! Ik ben echt benieuwd naar alle scores! Zal er iemand het hoogste aantal punten hebben gekregen? Dat zou echt heel knap zijn!”
Janaea ratelde er meteen op los, terwijl ze vrolijk naar de jongen keek. Ze vond hem wel aardig, Odin. Hij was zo anders dan zij, ouder ook natuurlijk, maar hij was stoer en leek overal veel beter in te zijn dan zij. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Cally blijer leek te zijn met hem dan met haar. Gelukkig was er geen moment gekomen dat Odin het nodig had gevonden om dat in haar gezicht te wrijven. Dat zou gemeen zijn geweest.
Veel te aangetrokken tot alle lekkernijen, gaf Janaea toe aan haar verlangen naar zo’n lekker balletje en in één keer stopte ze hem in haar mond. Ze was nog steeds bezig met het kauwen, toen een Avox haar ook een beker chocolademelk zoals Odin had kwam brengen, maar dan zónder slagroom, want daar hield ze niet zo van. Ze mompelde ‘dankjewel’ toen ze de beker aannam, wat een beetje raar klonk door haar volle mond, maar het was niet aan de Avox om daar iets van te vinden. Of te zeggen, maar dat deden Avoxes sowieso al niet.  

“Denk je dat je het goed gedaan hebt? Waar hoop je op? Ik hoop persoonlijk op een vier of hoger. Ik weet niet zo goed wat ik kan verwachten, want ik weet hoe goed de rest is, maar iedereen heeft verschillende talenten natuurlijk. Dat is uiteraard ook het leuke. Dat maakt het extra spannend!”
Ja, met de rust was het gedaan toen Janaea op de bank was komen zitten, maar toen ook Cally en Michaello, de stylist van District 6, de kamer betraden, was het feest compleet. “Scháááátjes!”, gierde de man, terwijl hij zijn vlijmscherpe nageltjes aan het publiek toonde. “Ik kan niet wachten te horen hoe jullie het ervan af hebben gebracht!”
Zelfs voor Janaea’s doen was die man een beetje over the top, maar verder was hij op zich wel oké. Ze zag echter hoe de man een knipoog zond naar Odin, maar wat ze daar nu weer van moest denken wist ze niet precies. Snel nam ze daarom nog maar een balletje, terwijl ze wachtte totdat iemand anders iets zei of de show zou beginnen!


OOC: NaNo, part 1. [1.367/50.000]. Ik hoop dat de verbeeltenis van Cally en die guy een beetje goed zijn. Indien daar iets aan veranderd moet worden: zeg het vooral!

En ja hoor, daar was ze. De kleine meid met genoeg positiviteit om een hele kamer op te laten lichten. Jammer dat ze door het Capitool van haar kleine kamertje naar een Arena werd gesleurd. Pff. Odin wist wel dat hij niet na moest denken over hoe oneerlijk het allemaal was, maar het bleef maar rondspoken in zijn gedachten. Hij wilde niet netjes meewerken in hun show, hij wilde geen mede tributen neersteken. Maar hij wilde ook niet sterven. Echt, als je hem een keuze gaf zou hij iedereen laten leven, alle tributen, stuk voor stuk zou hij ze naar huis sturen om verder te gaan met hun leven, op te bloeien, volwassen te worden. Maar het ging niet, slechts één iemand zou terug komen en als hij dan een keuze had koos hij zichzelf. Het was hard, het was stom. Janaea was zo veel jonger dan hij, ze had nog zoveel onschuld. Maar toch zou hij haar leven niet kunnen redden als de zijne daarvoor opgeofferd moest worden.

“Hoi! Spannend, hè! Ik ben echt benieuwd naar alle scores! Zal er iemand het hoogste aantal punten hebben gekregen? Dat zou echt heel knap zijn!” En daarom. Daarom deed het zo’n zeer wanneer ze zo vrolijk tegen hem sprak. Daarom had Odin haar het grootste deel van de tijd ontweken. ‘We zullen het zo zien.’ Hij lachtte er warm bij, om te laten zien dat hij het niet stom bedoelde. Hij had bijna het idee dat hij een surrogaat vader rol vervulde voor het meisje. Een rol waar hij zichzelf automatisch in plaatste. Ze was gewoon zo.. zo.. lief.

“Denk je dat je het goed gedaan hebt? Waar hoop je op? Ik hoop persoonlijk op een vier of hoger. Ik weet niet zo goed wat ik kan verwachten, want ik weet hoe goed de rest is, maar iedereen heeft verschillende talenten natuurlijk. Dat is uiteraard ook het leuke. Dat maakt het extra spannend!” Hij kon een lach niet onderdrukken. ‘Hey, maak je niet druk, ik weet zeker dat je het prima gedaan hebt. Zelf weet ik het niet.. Ik had tijdens de training op het cruciale moment een beetje een vreemde bui.’ Ze zou het vast niet snappen, maar tijdens de training was Odin zichzelf helemaal verloren. Hij wist nauwelijks meer wat hij gedaan had, alleen dat hij bezweet en met spierpijn wakker was geworden op bed, ongeveer twee uur nadat hij klaar was geweest. ‘Dus dat wordt nog een verrassing met de uitslag.’

Ohneeeee. Odin kromp onwillekeurig wat ineen toen de schelle stem van Michaello de kamer vulde. Iew. Slechte herinneringen aan.. het incident op de eerste stylings dag, toen ze volkomen onder handen genomen waren. Van top tot teen en alles daartussen in dus.
“Scháááátjes! Ik kan niet wachten te horen hoe jullie het ervan af hebben gebracht!” Stijfjes knikte Odin de man toe, geforceerd vrolijk lachend. ‘Yeah, ga zitten, daar.’ Odin gebaarde vaagjes naar een stoel naast Janaea, maar daar was meneer het niet mee eens. “Ah, cherie, ik kan er toch best bij? Zo breed is jullie stylisimo nou ook weer niet!’’ Het neppe italiaanse accent was weer aanwezig hoor. Michaello draaide dramatisch een rondje, hierbij zijn prachtige figuur *kuchkuch* showend. En propte zich dan onverbiddelijk in de hoek van de bank, naast Odin. Hierdoor werd de jongen een stuk dichter naar Janaea geschoven, iets waarvoor hij verontschuldigend lachtte.

En toen moest ook Callie haar zegje doen, ze ging frontaal voor de tv staan alsof zij de belangrijke nieuwsuitzending zou presenteren. “Nou, hihi, daar gaan we dan, hé?’’ Koket draaide ze zich om en drukte de televisie aan. “Ah, net op tijd, het begint bijna.’’ Kondigde de dame aan en ze nam plaats. Odin richtte zijn blik op het scherm, hopend dat zijn vreemde chaotische training niet al te dramatisch was uitgepakt. Hij hoopte op de middenmoot.

[Surry, die van mij gaan niet zo awesome lang worden ^^ maar zo kan je in elk geval weer posten haha ]

*port* Het gaat om de inhoud Emma, en niet om de lengte! Daarbij is dit een prachtige lengte voor een post^^ Houd je er trouwens wel een beetje rekening mee dat dit de eerste spelen is en dat ze dus nog niet precies weten wat er gaat gebeuren?

Odin reageerde met de opmerking dat ze zich geen zorgen moest maken. Janaea glimlachte breed. Dat was aardig van hem om dat te zeggen, zelfs al was ze overduidelijk kansloos naast hem. Ze begon de jongen steeds meer te mogen en ze realiseerde zich best dat dit misschien niet het meest handige was om te doen vlak voor een toernooi waarbij er maar één persoon kon overleven. Als ze iemand moest kiezen, dan hoopte ze toch op Odin, hoewel ze liever niet doodging door zijn hand.
Het was misschien een beetje raar zoals Janaea haar naderende einde tegemoet zag, en hoewel ze heel kinderlijk was, had haar benadering van dingen soms juist een hele volwassen inslag. Het was niet dat ze niet wist dat ze doodging, dat ze niet begreep dat ze haar familie nooit meer terug zou zien, maar ze probeerde het leven gewoon zo positief mogelijk te bekijken. Dat kon ze, dat was zoals ze altijd leefde. Waarom zou ze dan nu depressief gaan zitten doen, zoals haar tante deed na de dood van haar vriendin, terwijl ze ook gewoon kon genieten van de tijd die ze nog overhad?
Dat Odin dan ook niet echt goed wist in te schatten hoe hij het had gedaan vond ze jammer. Ze hoopte echt dat hij een hoog cijfer zou halen, want dat was een goed iets. Zelf had ze laag ingezet, maar dat was voornamelijk omdat ze eigenlijk alles een beetje tegen leek te hebben. Misschien dat ze zich vergiste en misschien viel het allemaal wel mee, maar het was beter om het goed te doen dan verwacht dan dat het zou tegenvallen!

Janaea moest stiekem wel een beetje lachen om de manier waarop Michaello bij hen op de bank kwam zitten. Odin leek er niet heel erg blij mee te zijn en werd een eind Janaea’s kant opgeschoven, waarop hij verontschuldigend glimlachte. Zoals gewoonlijk zond ze een vrolijke lach terug, vooral toen Cally de tv had aangezet en op de stoel ging zitten en niet haar achterwerk ook nog op de bank probeerde te wurmen. Helaas zat ze alsnog aan de kant van Janaea, waardoor ze nog één of andere denigrerende opmerking naar haar kon maken over haar waarschijnlijke lage punten, voordat de presentatrice begon met het opnoemen van de eigenlijke scores.  

Janaea keek geïntrigeerd naar de foto’s, terwijl ze luisterde naar de punten die deze personen hadden behaald. Net zoals ze de kenmerken van planten en insecten had geleerd, deed ze nu een poging om de namen van alle personen bij hun gezicht te plakken. Natuurlijk had ze er tijdens de trainingen al een paar gehoord en had ze mensen ontmoet, maar ze had zich daar vooral gefocust op de onderdelen zelf en niet op de mensen. Ze was dan ook aangenaam verrast bij de cijfers die ze allemaal voorbij zag gaan. Aangenaam ja, want ze gunde echt iedereen talent en een goede kans om terug naar huis te kunnen komen.
Pas bij District 3 gingen de cijfers dramatisch naar beneden, met zelfs een één, wat Cally bij het zien een hysterisch lachje deed produceren, terwijl ze blij in haar handen klapte. Waarschijnlijk omdat ze er zo van verzekerd was dat ze straks niet als enige met een serieus hopeloze tribuut zou zitten. Altijd fijn als mensen genoten van het falen van anderen. Bij District 4 gingen de punten echter weer drastisch omhoog. Zou Odin dat kunnen evenaren? District 5 was in ieder geval een minder waardige concurrent, dat scheelde alweer.
Toen was eindelijk het moment waar ze hier voor zaten aangekomen en bij de eerste klanken van Janaea’s naam begonnen er hysterische geluiden uit Michaello’s mond te stromen, waarop Cally hem op kattige wijze gebood stil te zijn. “Zes,” klonk uiteindelijk het verlossende woord en Janaea wist niet wat ze hoorde. In haar blijdschap bewoog ze richting Odin om zich een beetje tegen hem aan te drukken.  Cally’s mond was uit verbazing opengevallen en Michaello leek voornamelijk erg gericht op de tv. Dat was ook niet zo raar. Odin’s foto verscheen in beeld en nu was het zijn beurt om de punten te ontvangen die hij had verdiend.


OOC: NaNo, part 10. +691. [10.412/50.000]

Yay. Thank you dat je post ondanks NaNo, etc. :3

In een waas vlogen cijfers voorbij, de stem van de dame noemde namen en scores. Hij onthield er slechts enkelen, de rest vergat hij al na twee secondes weer gladjes. En dan, precies in het midden, waren zij aan de beurt. De spanning in de ruimte steeg. Daar verscheen Janaea in haar adembenemende schattigheid en levensvreugde. Een zes! Ze drukte zich tegen hem aan en even was hij van de kaart. Toen namen zijn instincten het over en klopte hij haar zachtjes op haar bovenrug.
Maar toch, Odin kon er niets aan doen, hij voelde een opluchting over zich heen komen toen Janaea een zes had. Of het nou was omdat ze dus geen bedreiging vormde of omdat ze geen rampzalig cijfer gekregen had wist hij zelf ook niet zo goed. Gemengde gevoelens, daaruit bestond zijn hele sociale omgang met mede tributen. Waarom moest hij nou weer degene zijn die uit alle jongens van district 6 getrokken werd? Waarom moest het dit jaar ingevoerd worden? Één jaartje later en hij was veilig geweest, negentien geworden en uitgesloten van loting. En al die kleine omstandigheden hadden hem hier naar toe geleid: de dood of de overwinning. Overwinnen als een moordenaar of sterven als slachtvee. Het was onbegrijpelijk dat iemand daar vrijwillig naar zou kijken. 
En toch werd beweerd dat het zo was, dat de Capitool inwoners allemaal vol spanning en blijheid aan het wachten waren tot er ein-de-lijk geweld in het spel kwam. Odin had genoeg dode mensen gezien om te weten dat er helemaal niets leuks aan was. Doden waren eng, hun opengesperde ogen glazig en vol met angst. Niemand wilde sterven en geen enkel normaal mens wilde een ander zien sterven. Al moest hij heel eerlijk bekennen dat de dood van de bedenker van de Hongerspelen hem wel tot een glimlach en euforie zou brengen. Tja, zo gek was dat niet.. 
Maar er was weinig tijd voor gefilosofeer, er klonk een gaap en Michaello's arm sloeg om zijn schouder heen als een klauw om een prooi. Odin moest zich onthouden om geen afschuddende beweging te maken om de warme kleffe hand weg te jagen. Ruzie maken had geen zin.
"Odin Donaghue, een 8" klonk het, zijn foto was ook verschenen. Een lachje gleed over zijn gelaat. Precies in de middenmoot. Niet slecht, maar ook geen target voor samenzweringen. Dat zijn kleine pareltje William het slecht had gedaan was jammer, maar dat had hij al verwacht. De hand was van zijn schouder verdwenen, maar niet te vroeg gejuigd.. Hij gleed naar beneden, beneden, beneden.. Ok, dit was ongemakkelijk. Niet bewegen nu. "Nou, ik geloof dat we allebei wel tevreden kunnen zijn. Nietwaar, Janaea?" Constateerde hij rustig, tegelijk ook het meisje betrekkend in het gesprek om zo inmenging van Cally of Michaello te voorkomen. Ja, het programma ging nog gewoon door, district 7 werd genoemd, maar hij kon de stilte in de ruimte niet waarderen en de toenaderingen van michaello evenmin. Hij kwam iets overeind en reikte naar een lichtbruin koekje met knapperige nootjes en caramellaagje. Een krakend geluid was het gevolg van zijn grote hap en Odin laafde zich aan de zoete smaak. Het was versgebakken en nog half warm, onmiddellijk besloot de jongen dat dit zijn favoriete snack was. Gewoon een simpel koekje, maar wel vers en smaakvol. Hij was de draad van alle opgenoemde kandidaten helemaal kwijt, maar vermoedde dat ze al bijna bij het laatste district aanbeland waren nu. Eerlijk gezegd vond hij die cijfers vrij onbenullig en weinigzeggend, ze lagen zo dicht bij elkaar en waren allemaal best hoog.. op de onverbiddelijke 1 van dat ene meisje na dan.