I'm so terribly sorry

PROFIELAantal berichten : 189 Registratiedatum : 28-07-13

Het was nog maar een dag geleden dat ze vertrokken waren naar het Capitool, maar het voelde als een eeuwigheid sinds hij zijn vertrouwde huisje had verlaten en afscheid had genomen van June. Dyson had van te voren geweten dat hij lang van huis zou zijn en had daar geen behoefte aan gehad, maar ondanks al zijn ‘geluk’ had hij het niet voor elkaar gekregen om June mee te mogen nemen. Zelf wist de man niet meer of hij het geluk of pech moest noemen dat hij was uitgekozen om Diana en Caleb te begeleiden naar de spelen. Hij kon niet anders dan zich schuldig voelen, dat hij het Capitool hielp om twee onschuldige tieners de dood in te jagen. Vandaar ook dat hij zijn twee tributen had uitgenodigd voor een overleg, om te kijken welke methodes ze zouden toepassen en welke tactieken van belang zouden zijn bij het overleven van de spelen. Moesten ze een bondgenootschap sluiten met elkaar of elkaar juist vermijden? Hadden ze überhaupt wel kans?

In het hotel was een grote gemeenschappelijke kamer met ramen waarvan je het uitzicht kon veranderen. Dyson had hier plaatsgenomen op een grote fauteuil, had wat zachte, rustige muziek aangezet en het uitzicht van het raam op een bosachtige omgeving gezet, die niet genoeg leek op het bos van thuis maar bij gebrek aan wel voldeed. Zijn grote, donkere stoel stond gedraaid naar een lange lederen bank, waar Diana en Caleb zo dadelijk zouden zitten. Ergens achter hem hoorde Dyson voetstappen in de buurt van de deuropening. ‘Ga zitte, ga zitten, we hebben veel te bespreken en relatief weinig tijd,’ zei hij, terwijl hij met moeite een glimlach op zijn gezicht wist te krijgen.

PROFIELAantal berichten : 119 Registratiedatum : 30-07-13

Diana liep door de kamer waar zij de komende dagen zou slapen. Die kamer zelf was minstens even groot als haar kleine huisje in District zeven. Met een zucht dacht ze terug aan thuis. Ze had er veel voor over om even met haar zusje te kunnen spelen. Of een goed gesprek te hebben met haar moeder. Maar ze had al een tijdje geleden besloten om hen te vergeten. Ze zou de spelen toch niet overleven, en hen nooit meer zien. Zo was het nou eenmaal. Met een zicht liet ze zich op het grote groene bed vallen. Meteen zakte ze zo'n twintig centimeter in get donzige deken. Als dit niet in get Capitool zou zijn zou dot echt de hemel op aarde zijn. Een klein piepje gaf aan dat het bijna etenstijd was. Snel liep Diana naar de grote kledingkast tegen de muur. Er hingen zo'n twintig verschillende outfits, allemaal van buitengewoon hoge kwaliteit. Ze pakte snel een simpele bordeaux-rode trui een een zwarte spijkerbroek.

Toen ze in haar kleren was geschoten liep ze naar de zaal waar ze gezamenlijk zouden eten. Maar eerst zouden ze een gezamenlijk overleg hebben. Dyson had Caleb en Diana daar namelijk voor uitgenodigd. De vegeleider was er al. Hij had zachtjes de muziek aangezet. De grote ramen boden uitzicht op een prachtig bos terwijl ze in de grote stad waren. Waarschijnlijk weer zo'n geweldige uitvinding van het Capitool. Dyson zat in een grote donkere fauteuil, tegenover een lang zwart leren bank. Het was kennelijk de bedoeling dat zij dar zou gaan zitten. Met elegante passen liep Diana er naartoe. Voorzichtig ging ze op het puntje van de uitbundige bank zitten. Er kwam een jonge man in en wit pak aanlopen. Waarschijnlijk was het een Avox. Dat waren van die mensen waarvan hun tong was afgesneden, had har voorbereidingsteam eens gezegd. Hij had zogenaamd een misdaad tegen het Capitool begaan. Hij bood har een of ander rood drankje aan. Diana nam het meet uit beleefdheid aan. Meteen snelde de Avox weg. Voorzichtig nam Diana een slok. Het was een beetje bitter, en ze werd er een beetje licht van in haar hoofd. Toch was het best wel lekker. Vlug nam ze nog een slok. Toen ze et helemaal op had werd ze een beetje misselijk. Snel zette ze het glas op de salontafel. 'Wat.. Wat is dit?', vroeg Diana met een hik.

Diana, mooie post! Wat me opvalt is dat je redelijk veel foutjes in je post hebt zitten, waarvan ik denk dat het snelheidsfoutjes zijn. 'vegeleider' bijvoorbeeld en 'get' in plaats van het. Misschien dat een keer doorlezen helpt om die er uit te halen volgende keer? Smile

PROFIELAantal berichten : 279 Registratiedatum : 28-07-13

Geen bomen. Geen bijlen. Geen bomen. Geen bijlen. Het was het enige wat door Caleb's hoofd spookte de afgelopen uren. Wat nou als er geen bomen waren in de arena? Hij was opgegroeid in hét bomendistrict in Panem. Hij kende niks anders dan bomen. Bomen, bomen, bomen, nog meer bomen en vooral heel veel bomen. Wat was hij zonder bomen? Als hij in een woestijn terecht zou komen, had hij alleen een kans als er toevallig een hoop cactussen stonden, maar dat was dan alleen voor het drinken wat je er blijkbaar uit kon halen. Hij moest ófwel een boom, ófwel een bijl in de buurt hebben vond hij, anders ging hij d'r aan. Hij had, helaas helaas, een hoop om voor te vechten, dus hij kon zich niet gewonnen geven, maar op momenten zoals deze zou hij willen dat hij dat wél kon, dat hij wél op kon geven.

Zijn gepieker werd echter onderbroken door het geklop op de deur van zijn veel te luxe kamer. Hij genoot van zijn kamer en van de luxe, hoopte dat op een dag iedereen hiervan kon genieten. Het was tijd voor de bespreking met Dyson en Diana, de man die District 7 had verraden en het meisje dat Caleb niet zou kunnen vermoorden als hij het zou moeten. Dyson was gelukkig niet zo erg als Mocca, die zijn district achter had gelaten voor roem en geld en nu alles op alles zou zetten om zijn broertje te redden. Het was niet eerlijk. Toch haatte Caleb Dyson met alles wat hij had, al was het alleen maar omdat dit misschien niet was gebeurd als hij niet de districtbegeleider was geweest, als hij niet in het bos had gewoond, als Caleb Lynn nooit had ontmoet, als, als, als.

Chagrijnig en vijandelijk liep Cale zijn kamer uit, voor het eerst asociaal tegen de bedienden die niet mochten - of konden, wist hij veel - praten. Normaal behandelde hij ze zoals hij zelf behandeld zou worden als hij hun baan had, ondanks dat er al tegen hem was gezegd dat dat niet de bedoeling was. Nu negeerde hij het meisje dat op zijn deur had geklopt echter en hij liep naar de bank waar Diana al op zat en Dyson tegenover zat. Caleb plofte neer en sloeg het drankje af wat hem werd aangeboden door de Avox. Diana daarentegen, dronk het op en was een beetje aan het hikken.
'Wat.. Wat is dit?', had ze gevraagd. Cale had zich voorover gebogen en het glas van de salontafel gepakt, er even aan geroken en vuil naar Dyson gekeken.
'Hoe wil je dingen bespreken als je het toelaat dat de bedienden hier ons drank voorzetten?' Snauwde hij. Wat was dit? Wilde Dyson hen de dood injagen? Die bedienden konden er niks aan doen dat zij alcohol moesten schenken, maar Dyson verbood het hen blijkbaar niet. Niet iedereen in de districten kon tegen alcohol, zeker aangezien driekwart het niet kon krijgen of betalen. Caleb wist alleen wat het was omdat hij het ooit een keer op een trouwerij had gedronken, maar daar hield het ver op. Het was ongelooflijk dom geweest om alcohol te schenken en Caleb nam het Diana totaal niet kwalijk dat zij er nu last van had.

'Dus. Wat gaan we doen?'

PROFIELAantal berichten : 119 Registratiedatum : 30-07-13

Voorzichtig legde Diana haar slanke had op haar hppfd. Ze voelde zich een beetje duizelig. Zou dat komen door het drankje? Even keek ze de Avox vuil aan. Híj had het haar gegeven. Hij maakte een verontschuldigend gebaar en liep snel weg. Caleb was inmiddels ook bij hen komen zitten en rook voorzichtig aan het spul. Daarna keek hij Dyson vuil aan. 'Hoe wil je dingen bespreken als je het toelaat dat de bedienden hier ons drank voorzetten?' Snauwde hij. Drank? Was dit nou drank? Ze had wel eens gehoord van drank, maar nog nooit gedronken. Getead namelijk erg duur en ze hadden niet genoeg geld voor dit soort dingen. En het was bovendien nog smerig ook. Hoe konden mensen hier nou verslaafd aan zijn? Bij het plein uit district 7 woonde een dikke, rijke en gierige man. Hij was erg succesvol, tot zijn vrouw overleed en hij begon te drinken. Hij verspilde al zijn geld aan rum en dergelijke en deed nooit meer iets. Als hij weer eens voor zijn huis zat te drinken liep iedereen met een grote boog om hem heen. Ook als hij aan kwam lopen rook je hem al van ver.

Maar dat was allemaal thuis. Diana zal er een moord voor doen om hem weer eens te zien, okal werd ze dan gedwongen om de vreselijke geur in te ademen die uit zijn bek kwam. Even rilde ze bij de gedachte, en grijnsde even. Opeens begon ze nog meer te lachen met een hik er tussendoor. Abrupt hield ze op. Beschaamd hield ze een hand voor haar mond. 'Sorry...', sprak ze zachtjes. Was dit nou het effect van drank? Ze besloot de schuld naar het goedje toe te schuiven en richtte zich weer op haar metgezellen. 'Dus. Wat gaan we doen?', zei Caleb. Ze bestudeerde de jongen even. Hij was best knap, en leek ook wel aardig. Maar ze had van verschillende meisjes uit haar klas gehoord dat hij met Madelynn Bristow ging. Ze had haar wel eens ontmoet. Tijdens het werk. Ze kwam een lading hout brengen. Ze had aan haar gevraagd waar ze het moest plaatsen. Snel had ze geantwoord, en Madelynn had het weggebracht. Maar het meisje was terug gekomen en had met haar willen praten. Diana zou dat nooit zo verschrikkelijk hebben gevonden als toen, aangezien ze met iets illegaals bezig was.

Maar ook dat was allemaal voorbij. Met pijn in haar hart dacht ze aan haar zusje. Wat zouden ze thuis doen? Zouden ze gewoon verder gaan? Of zouden ze met z'n tweeën huilend op de bank zitten? Misschien Connie, maar Sam zou het er niet bij neer leggen. Ze zou nog steeds hopen dat haar stoere grote zus zou winnen. Maar dat waren dromen. En dromen waren altijd bedrog. Ze schudde haar hoofd en keek naar Dyson. 'Ja, wat gaan we doen?', vroeg ze. 'Welke tactieken haan we gebruiken in de spelen? Of beter gezegd; hij. Aangezien ik toch al meteen dood ga.', sprak ze verbeten.

[OOC: Dat komt omdat ik mijn Posts meestal op m'n mobiel type. Dan is dat wat moeilijker. Maar ik zal er op letten Very Happy

]

PROFIEL KARAKTER

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

I'm so terribly sorry

I'm so terribly sorry