Openingsceremonie

PROFIELAantal berichten : 692 Registratiedatum : 29-07-13

Diep ademhalen. Een rood lampje, naast de camera, begint te knipperen. Een hand met vingers telt af. Vijf, vier, drie…
Een laatste keer diep inademen om die laatste zenuwen weg te werken. Twee.
Verwachtingvolle blikken. Een camera op haar gericht. Eén.
Een geluidloze ‘LIVE!’ out de mond van de productie-assistent. Het rode lampje brandde nu constant.
Nul.

‘Geachte inwoners van Panem! Geachte mensen van het Capitool! Welkom, welkom bij de openingsceremonie van de allereerste jaarlijkse Hongerspelen. Vanavond is de eerste kans, en daarmee ook één van de enige, om de tributen met uw eigen ogen te zien. Laat u verrassen, laat u betoveren en laat uw hart kloppen voor uw favoriet!’

De stem van Nikephoros Foxglove, presentatrice van de eerste Hongerspelen, schalde door de straten van het Capitool. Haar gezicht was op grote schermen te zien, afgewisseld door beelden van de met mensen gevulde straten, de president en Spelmaker op het podium in de Stadscirkel en de deuren van het Correctiecentrum, vanwaar binnen enkele minuten de eerste tributen zouden verschijnen. Zelf had de jonge vrouw vanuit haar hoog gelegen skybox een mooi uitzicht over de route die de jongens en meiden af zouden leggen.
De jonge presentatrice had er zin in, wat te horen was in haar stem. Het was geweldig dat zij de kans had gekregen dit evenement te presenteren, en ze liet de kans niet voorbij gaan om zelf ook een geweldige indruk achter te laten. Speciaal voor vandaag had ze een jurk laten ontwerpen, bestaande uit losse flarden in felroze en geel, met opvallende, turquoise details. Een zeer lage v-hals en een hoge, wijd uitstaande kraag benadrukten haar lange nek. Haar favoriete sieraad, de gouden olijfkransen, prijkten aan haar oren en haar ogen waren omrand door eyeliner met stukjes goud als hoofdingrediënt – wat het zeker niet goedkoop maakte.

Na een korte pauze na haar inleiding lichtte Nike de aanwezige toeschouwers en de kijkers thuis, in de Districten, kort in over de gang van zaken. De openingsceremonie van dit evenement, van een fenomenale grootte zoals Panem nooit eerder had gezien, zou draaien om de presentatie van de tributen. Geïnspireerd door de spelen uit de Klassieke Oudheid, vele jaren geleden, zouden de afgevaardigden uit de Districten op strijdwagens, getrokken door een viertal paarden, hun weg maken van het Correctiecentrum naar de presidentiële villa in de Stadscirkel. Het afleggen van de route zou ongeveer twintig minuten duren; genoeg tijd voor de inwoners van het Capitool om de tributen te kunnen aanschouwen en hun favorieten te kunnen toejuichen. Aangekomen in de Stadscirkel zou het volkslied gezongen worden, gevolgd door een toespraak van Cecilia om de Hongerspelen officieel te openen.

Met een perfecte timing werd aan het einde van haar toespraak luide triomfmuziek ingezet en langzaam gingen de deuren van het Correctiecentrum open. In het halfduister van de opening waren de voorste paarden al te zien, die in beweging kwamen en de straat op reden.
‘Daar zijn ze dan! Geef een hartelijk welkom aan de tributen van de eerste jaarlijkse Hongerspelen!’
Bij het eerste zicht van de tributen was de reactie van het publiek daar – gejuich, geroep en gegil. Dit was waar iedereen op had gewacht. Nike pakte haar stapel papier, met daarop informatie over de tributen, erbij en stak van wal.

‘Het prachtige koppel van District 1 bestaat uit Hugo Russo en Lana Garcia. En kijk eens aan wat een werk de stylisten geleverd hebben! Die glimmende stof, net diamant. Prachtig! Wat een geweldig idee om de aard van het district weer te geven in de kleding!’ Nike kon haar opwinding bijna niet bedwingen, maar moest haar ogen losscheuren van de ingewikkelde haartooi van de vrouwelijke tribuut, om haar aandacht te vestigen op de afgevaardigden van District 2.
Ook hier werd het vakgebied van het district passend weergegeven: de wijduitstaande jurk van Lucia Acerbi en de lange jas van Drussus Magro leken wel van cement gemaakt te zijn, hoewel dichter bij de grond het cement langzaam overging in bakstenen. ‘Het lijkt mij dat District 2 als zwaargewicht in de Hongerspelen beschouwd kan worden!’ grapte Nike over de zwaar uitziende kleding.
‘District 3 wordt vertegenwoordigd door Llew Haven en Sage Malone. En we zien meteen waar dit district bekend om staat: technologie’, sprak de presentatrice, doelend op de als laptop verkleedde tributen. ‘Maar wacht eens even… Zie ik dat goed? Het lijkt wel alsof de kleding bestaat uit snoep! Wat een verrukkelijk gezicht!’
De volgende strijdwagen voerde twee tributen met zich mee, die uitgedost waren met lange vissenstaarten als zeemeerman en zeemeermin. ‘Wie mee heeft geteld, weet dat we nu aangekomen zijn bij District 4 van de visserij. Jailynn Brave en Jacob Kendall voelen zich vast als een vis in het water hier.’
‘En met District 5 waait een nieuwe wind door het Capitool heen.’ De vrouwelijke tribuut, Virginia West, had wit haar dat opgestoken was als een windmolen en een jurk die bestond uit zonnepanelen. Nero Walsh was gehuld in rood, geel en oranje, met sliertjes aan zijn pak. ‘Drie keer raden wie hier het zonnetje in huis is! Een hartelijk welkom voor de tributen uit het district van de energie.’
Bij het zien van het volgende paar tributen haalde Nike scherp adem. ‘Oh oh oh, wat een durf vertonen Janaea Spurling en Odin Donaghue van District 6!’ De mannelijke tribuut, die de kaartjesknipper op de treinen van Panem moest voorstellen, had een ontbloot bovenlijf. De vrouwelijke tribuut droeg een machinistenpetje en onder haar strakke, lange jas was haar ondergoed te zien. ‘Maar wat een trots voor het district. Ziet u die vlag met een zes erop? Prachtig detail.’

Halverwege de tributenoptocht onderbrak Nike haar beschrijvingen even om zich tot het publiek te richten. ‘Wat een pracht en praal, nietwaar? Heeft u het nog naar uw zin?’ Het luide gejuich, dat deze laatste vraag bevestigde, zakte langzaam weer weg toen de jonge vrouw verder ging met het beschrijven van de tributen.

‘District 7 met Diana Ladris en Caleb Green is de leverancier van hout. En wat een chique houthakkers zijn het.’ De houthakkersblouse en spijkerbroek van de tributen glinsterden in het felle licht van de spotlights. ‘Schitterend!’
‘Afgevaardigden van District 8, textiel, zijn Belle Deveno en William Mocca -’. Hier pauseerde Nikephoros even. Gauw las ze de zin op haar papier nog een keer, en nog een keer – maar het klopte toch echt. ‘William Mocca, het jongere broertje van Mark Mocca, eigenaar van Moccacino! Hij zal vast een hand gehad hebben in deze outfits, want wat een kunstwerken zijn het.’ Op erg mooie wijze waren de jurk van het meisje en het pak van de jongen opgebouwd uit allerlei verschillende lappen stof.
Beide tributen van District 9, Catelin Bletcher en Jelani Todd, waren gehuld in okergele kleding. Op hun hoofd prijkten kransen gemaakt van een graansoort, daarmee verwijzend naar de herkomst van de jongeren. Sabrina Franklin en Trevor Nazarenno, afgevaardigden van District 10, droegen respectievelijk een koeienpak en een varkenspak. ‘Wat een beestenboel! Rechtstreeks uit het district van de veeteelt.’
‘District 11 brengt Raven en Clementine Rose, broer en zus! En wat passen ze goed bij elkaar!’ Beiden droegen beige kleding, versierd met strohalmen. ‘Laten we hopen dat ze zich voorlopig nog niet aan hun laatste strohalm hoeven vast te klampen.’
Als afsluiter van de optocht waren daar Jessamine Mendel en Oliver Warren van District 12. Een overall in combinatie met een helm met voorhoofdlamp deed vermoeden alsof de twee net uit de mijnen vandaan kwamen.

Inmiddels waren alle strijdwagens aangekomen in de Stadscirkel. De schermen lieten nu de gezichten van de verschillende tributen zien, die uitkeken op het podium en de villa van de president. De triomfantelijke muziek stopte, en Nike nam voor een laatste keer het woord toen Elle Rosefield het podium opkwam. ‘Gaat u allen alstublieft staan voor het volkslied.’

Haar werk zat er voorlopig weer op. Na een laatste blik in de camera doofde het rode lampje.

PROFIELAantal berichten : 132 Registratiedatum : 08-08-13

Geplukt, gekamt, gegroomed, het had gevoeld alsof haar privacy meerdere malen extreem geschonden werd. Ze had de hele tijd haar snaveltje gehouden, ze wist wel beter dat ze zich niet moest mengen in de gesprekken van die smerige Capitool monsters. Walgend had ze toegekeken hoe ze klaar werd gestoomd om mooi, nee niet mooi.. prachtig de parade te rijden. De paarden zagen er ongelofelijk uit en het liefst wilde Belle ze aaien, ze had paarden immers nog nooit van dichtbij bekeken. In haar district werden ze niet gebruikt, en waren ze ook nergens te vinden. Toch had iets in haar zich weerhouden, ze wilde zich niet voor doen als een lief onschuldig meisje. Ze moest overkomen alsof ze een gevaar was, al wist ze zelf ook wel beter dat ze zo nooit over zou komen. Dus nam ze genoegen met onzichtbaar. Helaas was het onmogelijk om onzichtbaar de parade door te komen, en ze had begrepen dat het belangrijk was om sponsors te krijgen. Nou wist ze vrijwel zeker dat het heel moeilijk voor haar zou worden om een sponsor te krijgen. Ze was en niet een geweldige kandidaat voor de hongerspelen, maar ze deelde ook nog de district met William Mocca. Hij zou sowieso gesteund worden door zijn broer.

Ze blies enkele plukken haren uit haar gezicht, ze hadden haar haren opgestoken en ze hadden het leuk en speels gevonden om een paar plukjes los te laten hangen. Nou ergerde Belle zich dood aan die plukjes, iets waar ze eigenlijk helemaal niet mee bezig moest zijn. Ze keek naar William, zijn pak was net zo als haar jurk opgebouwd uit verschillende lappen stof. Op de een of andere manier werkte het prachtig, maar Belle zag, met haar naaisters oog, dat er enkele steekjes toch anders hadden gemoeten. Ze streek over de plooien in haar jurk en friemelde wat aan de lappen, afwachten tot de deuren zouden openen was een hel. Ze moest sterk ogen, ook al was ze dat niet. En het was ontzettend belangrijk dat ze niet meteen als pispaaltje werd gezien. Dan wist ze dat ze vrijwel meteen dood was.

De deuren gingen langzaam open en de voorste rijtuigen begonnen al te rijden, op het moment dat het eerste paar in beeld kwam knalde de stem van de presentatrice door de spiekers en werd de harde realiteit in haar gezicht gedrukt. Ze waren een show.. enkel een show. “Daar zijn ze dan! Geef een hartelijk welkom aan de tributen van de eerste jaarlijkse Hongerspelen!” Hartelijk welkom, welke idioot had dat bedacht. Ze wisten allemaal beter, ze zouden vechten tot de dood en niemand die hen er uit kon redden. Ze beet op haar onderlip en toen ze voelde dat haar rijtuig in beweging kwam, rechtte ze haar rug. Ze liet haar lip los en haalde diep adem, het was zo ver. Ze bleef in haar hoofd zeggen dat ze sterk was, dat ze dit kon, en hoopte hevig dat het op haar gezicht ook te lezen was.

OOC: Mweh hoop dat jullie je niet ergeren aan m’n post >.<

PROFIELAantal berichten : 119 Registratiedatum : 30-07-13

Minachtend keek Diana om zich heen. Dus dit was het dan. Het Capitool. De grote stad. Het hart van Panem. De bestuurders van haar leven. En het ergste waren de mensen. Sterker nog, in Diana's ogen waren het niet eens mensen. Met hun geverfde haren, hun getatoeëerde huiden, en hun uitbundige kleding. Één van hun sjieke jurken en Diana zou een jaar lang genoeg eten hebben. Deze mensen deden alles, maar dan ook alles, voor hun uiterlijk. Deze misvormde wezens konden alleen maar eten, verkleden en feesten. Dat was nog iets wat Diana aan ze haatte, hun feesten. Ze juichte de kinderen toe en proosten op hun leven. Voor hen was dit allemaal een spelletje. Je kon er veel geld mee verdienen, en het gaf je een rede om nog meer feesten te geven. Bah. 'Dus dit is het dan. Het o zo machtige Capitool.', fluisterde Diana minachtend.

In de verte riep een stem. Waarschijnlijk moest ze haar parade-kledij aantrekken. Natuurlijk ontworpen door een typische stylist uit het Capitool. Gelukkig moest hun kleding iets te maken hebben met hun district, zodat ze niet een van die afschuwelijk felle jurken aan moest. Waarschijnlijk kwam het er op neer dat ze als boom zou gaan. Eenmaal in de ruimte waar ze zich moest verkleden stond haar voorbereidings team al klaar. Typisch Capitool-mensen. Ze hielden een paar kledingstukken in hun handen, waarschijnlijk haar kostuum. De rare mensen kibbelden over haar outfit. Ze vonden hem te "mannelijk''. Maar Diana was er erg blij mee. Gelukkig was het geen boom-pak, of felle jurk ui het Capitool. Het was gewoon een houthakkers blouse met broek. Kleding die ze zelf ook zou dragen. Snel hees Diana zich in de kleren. Maar het voelde anders. Ze miste de naadjes van de plekken waar haar moeder haar broek genaaid had. De kleine gaatjes in haar blouse. Het bleef een Capitool outfit.

Diana stapte binnen in de grote ruimte waar alle tributen zich zouden verzamelen. Snel liep ze naar haar eigen plek. Ze kon gewoon niet haar andere tributen aankijken. De kinderen die ze misschien over een paar dagen koelbloedig zou vermoorden. Of andersom... Toch waren er flitsen van beelden die haar bijbleven. Een klein meisje van waarschijnlijk en jaar of twaalf. Een grote jongen die al ver in de 18 moest zijn. Ze waren haar vijanden. Ze meed contact met hen. Het zou moeilijk worden om een vriendin te vermoorden. Bondgenoten had ze niet nodig. Zonder hen zou ze ook kunnen sterven.

Diana stapte op de grote strijdwagen. Twee kastanjebruine paarden trokken hem. Opeens kwam er geluid naar binnen. De eerste wagen was vertrokken. Een luid applaus steeg op uit het publiek. Felle lichten schenen in Diana's bruine ogen. Langzaam vertrok de tweede wagen. En de derde. En de vierde. Als district zeven moesten ze als zevende vertrekken. Langzaam kwam de grote wagen in beweging. Ze reden door de grote poort. Diana bleef strak voor zich uit kijken. Misschien hielden de mensen daar niet van, wat kon et haar schelen? Over een paar dagen was ze toch wel dood. In de verte galmde een stem. Waarschijnlijk de presentator van dit "geweldige" evenement. Zo te horen was deze vrouw behoorlijk opgewonden. Ze bekeken hen als koopwaar. Alsof ze keken naar hun nieuwe spelletjes. Dat was natuurlijk ook zo.

Dus dit is dat geweldige Capitool.

OOC: The same as Belle^^

PROFIELAantal berichten : 175 Registratiedatum : 05-08-13

Sommige stylisten konden nogal hardhandig zijn, als het ging om de styling van hun tributen. Zo gold dit af en toe ook voor de stylist van District 11, Tarquinius Storm. De man met de donkere huid, rijkelijk versierd met tientallen gouden en zilveren tatoeages, legde nog een laatste hand aan Clementine’s make-up. En laten we zeggen, dat dit niet echt zacht gebeurde. Clem had de man leren kennen als voor haar een typische ‘Capitool bewoner’. Hij was vaak sarcastisch, iets te vaak overigens. En leek niet erg dapper. Toch was hij best oké, hij leek mensen het beste te gunnen – hoewel dit misschien niet gold voor de districtbewoners – en kon af en toe redelijk behulpzaam overkomen..

Toen de man met zijn felgroene ogen eindelijk klaar was en zich omdraaide, om weg te lopen naar iets wat schijnbaar belangrijker was dan één van zijn tributen, wierp de vrouwelijke tribuut van district 11 een blik omlaag. Ze droeg een vrij lange jurk, beige van kleur, waarop strohalmen waren vastgemaakt. Waarbij de vraag nog maar was of ze erin kon lopen, de enige jurk die ze thuis had was de korte witte jurk die ooit van haar moeder was geweest. En die droeg ze amper.

Een zucht rolde over haar lippen, terwijl ze een blik op haar broer wierp. De Spelen kwamen nu angstaanjagend dichtbij, over een paar dagen zouden ze al in de arena staan. En dan was het een kwestie van doden, of gedood worden. Het was ontzettend wreed, 24 kinderen in een arena gooien met de opdracht elkaar te vermoorden. Als je het niet deed, dan was de kans dat je terug kon naar je familie nog veel kleiner dan hij al was.

Haar blik gleed langs de rest van de tributen, de tributen uit 1 droegen kleding gemaakt van een glimmende stof die op diamant leek. De tributen uit 4 droegen een lange vissenstaart, waardoor ze leken of een zeemeerman en zeemeermin. Iedereen zag er even uitgedost uit, alleen waren sommigen het misschien meer gewend dan anderen. Hoewel het verschil niet groot zal zijn. Over een paar dagen zouden deze kinderen haar tegenstanders zijn, de kans dat ze door een van hen gedood zou worden was ontzettend groot.

Het werd tijd om de wagen in te gaan, om bekeken te worden door verschillende bewoners uit het Capitool. Alsof het een veiling was om te bieden op degene die er het sterkst uitzag. Clem, met haar grote liefde voor dieren, kon niet laten een van de paarden even kort over zijn hals te strelen voor ze de wagen instapte. Wat nog verrassend subtiel ging, met de lange jurk die ze droeg. De deuren gingen langzaam open en de eerste wagen kwam in beweging. ‘Daar zijn ze dan! Geef een hartelijk welkom aan de tributen van de eerste jaarlijkse Hongerspelen!’ Een luid gejuich steeg op vanuit het publiek. Waarna ook de tweede wagen in beweging kwam, het gejuich werd er niet minder om. Hoe konden mensen ooit zo enthousiast zijn om iets als dit..?

503 - Tribuut District 11 - Openingsceremonie
Nobody’s Perfect

PROFIELAantal berichten : 267 Registratiedatum : 02-08-13

Geen enkele keer had Lana een emotie op haar gezicht laten zien. Ze had geen enkele keer laten zien hoe onder de indruk ze van het Capitool was, hoe erg ze het eigenlijk vond dat ze aan de Hongerspelen moest meedoen, hoe heerlijk ze het eigenlijk vond om helemaal opgetut te worden (ze bleef immers een meisje) en hoe fijn ze het vond dat ze zo’n prachtige outfit mocht dragen om haar District te mogen representeren. De stylisten hadden heel erg hun best gedaan om diamanten te verwerken in de kostuums en dat was ze heel erg goed gelukt, want de outfits schitterde aan alle kanten. Toen ze de prachtige hoofdtooi bij Lana hadden opgezet, had ze heel eventjes kort naar hen geglimlacht, want ze voelde zich heel erg mooi. Helaas was het voor een vervelend doeleinde: De Spelen. En dat vond ze helemaal niet fijn, want het ging nu namelijk écht beginnen. De zenuwen sloegen toe, voornamelijk in haar buik. Sinds Lana in het Capitool was aangekomen, had ze een verschrikkelijke buikpijn gehad die maar niet weg wilde gaan. Toch deed ze er alles aan om dit niet te laten blijken, want ze wilde niet dat de andere Tributen dachten dat ze toevallig een zwakke plek had.

En daar stond ze dan, op een van de praalwagens. Natuurlijk de allereerste, want ze moesten immers District 1 vertegenwoordigen. Naast haar stond de mannelijke Tribuut van District 1, als ze het goed onthouden had was zijn naam Hugo Russo. Lana had nog niet de tijd genomen, of eigenlijk de zin gevonden, om hem te leren kennen. Het was dus ook super dom als ze nu zou proberen om vrienden te maken, want over een tijdje zouden ze elkaar allemaal moeten vermoorden. En een vriend vermoorden was nog vele malen erger dan een vreemde vermoorden. Al was iemand vermoorden sowieso al verschrikkelijk, het was waarschijnlijk minder erg als je iemand moest vermoorden die je nog nooit had gezien, dan iemand te vermoorden met wie je geheimen deelde en misschien wel gemeenschappelijke hobby’s of zo iets had.

En toen gingen uiteindelijk de deuren open. De paarden kwamen in beweging. Nu was er geen weg terug meer. Er was sowieso geen weg terug meer, want als je eenmaal gekozen werd, was dat voor altijd. Hiervoor had ze nog van haar wagen af kunnen springen, kunnen smeken om vermoord te worden, zichzelf proberen te verwonden, maar dat kon nu niet meer. Deels omdat er hier geen dingen waren om jezelf te verwonden, maar ook omdat ze haar eigen eer nog had. En als ze zichzelf nu voor heel Panem belachelijk ging maken, dan zou die eer in één keer verstreken zijn. Nee, in plaats daarvan, rechtte ze haar rug en deed ze haar ogen een beetje dicht, omdat de lichten haar bijna verblindde. Nadat haar ogen aan het licht gewend waren, verscheen de eerste emotie op haar gezicht: een brede glimlach verscheen op haar gezicht en ze zwaaide naar alle mensen. Waarom dat ze dit deed? Geen flauw idee, het was gewoon haar eerste ingeving. Ze luisterde naar de stem van de presentatrice. Het was een prettige stem om naar te luisteren.

It has begun.

PROFIELAantal berichten : 246 Registratiedatum : 09-08-13

Odin stond op een platform, wat traag rondjes draaide. Zo verrekt langzaam dat zelfs iemand met de meest verpeste evenwichtsorganen er nog geen last van zou hebben. En terwijl hij zo stond werden er bevelen rond gekrijst. ''Armen iets hoger, ma cherie.'' Oh, dat was tegen hem bedoeld. Ja meneer, dacht Odin geërgerd, zijn armen wederom opheffend. Het was niet zo zeer dat hij een hekel had aan de man- ok, dat was niet waar. Hij haatte hem. Om zijn gedrag, om zijn opgespoten kont en de manier waarop Michael met hem omging. Twee dames waren de laatste dingen aan het regelen, zijn lichaam poederen, wat subtiele glitters erop en klaar. Of toch niet...
''Ah, voor el piece de resistance..'' Met een zwierig gebaar haalde de roodharige man een potje tevoorschijn. De inhoud was zwart achtig en glinsterde op een mysterieuze wijze. ''Wat... Wat is dat, Michaello?'' vroeg hij, een sterke poging doende om niet in paniek te raken. Straks was dit een of andere vreselijke ingeving van de stylist, een brandend goedje of erger.. Maar nee. Het was ''Schoensmeer!'' Trotse pauw, rot stylist.
Uiteindelijk stapte Odin met een strakke gitzwarte broek de trekwagen op. Die kleur matchte perfect met de duistere wagen en paarden. Hun prachtige manen wapperden donker in de wind. Zijn voeten waren ontbloot, wat op zich fijn was, aangezien het extra grip bood. En verder had hij niets aan. Letterlijk. Oh, dan vergat hij bijna het lullige vlaggetje met een grote 6 erop. Hij had een kaartjesknipper in zijn hand en de koude wind streek langs zijn ontblote bovenlijf. Daarop zaten smeren zwarte substantie, bedoeld om de teer en kolen van de kolenscheppers na te bootsen. Belachelijk dit. De vieze warme handen van de man gleden over hem heen, hij voelde zich misselijk worden. Blijf van me af- dacht hij enkel. Maar de man leek expres steeds langzamer te gaan, zijn scherpe nagels plagerig over Odin's huid krassend.

Hij moest zich echter focussen. Er was slechts één ding belangrijk en dat was aandacht trekken. De andere wagens stonden straks vol met opgedoste meiden en jongens, hij moest er tussenuit springen. Opvallen. En dat met deze minimalistische outfit.

Met zijn vrije hand probeerde hij het wat uit te vegen en minder opvallend te maken, maar ondertussen reden de karren al. Juist, nu zag hij eruit alsof hij zijn eigen zij aan het aaien was. Goede eerste indruk. Maar de dames in het publiek, en overigens ook opvallend veel mannen, leken het helemaal te gek te vinden. Hij grijnsde maar wat, knipoogde naar een blonde dame die haar armen hysterisch uitstrekte. Zijn witte tanden blonken in het felle licht van de schijnwerpers, Michaello had die zelfs nog extra gebleekt. Met de kaartjesknipper maakte hij wat gebaren, drukte op een knopje en plots spoot er een hoop zwarte glitter uit. Was dat -ehh- de bedoeling? Blijkbaar wel, want de tweede keer gebeurde het weer. Fijn dat de stylist dat niet had vermeld zeg. De rest van de rit bracht Odin door met gefakete poses, charmante lachjes en af en toe een flinke dosis glitter. Hij sloot zich af voor het lawaai, negeerde het kleine meisje naast hem volkomen en probeerde alle aandacht van haar weg te stelen. Hij zou het nieuwe 'hot topic' van het Capitool worden. Goedschiks of kwaadschiks.

PROFIELAantal berichten : 279 Registratiedatum : 28-07-13

Wie waren deze absúrde mensen en waarom zaten ze aan hem? Caleb had vol verbazing zijn voorbereidingsteam aan zitten staren, terwijl zij om hem heenliepen als prooien, op zoek naar zwakke plekken in zijn uiterlijk, plekken waar ze hem aan konden vallen. Het eerste drama ging natuurlijk over zijn schreve neus. Volgens de Paarse Vrouw was zijn neus het meest afzichtelijke iets wat ze ooit had gezien en blijkbaar was dat heel wat. Caleb had zijn neus ervoor opgetrokken. Hij had nergens last van, behalve dan het feit dat hij binnen een week in een arena werd gedumpt en met 23 andere jongeren moest gaan vechten. De strijdbijl begraven was er niet bij, want Caleb ging er niet vanuit dat er bijlen zouden zijn. Hij wist geen ene zak van wat er zou gebeuren, maar hoopte dat het in zijn voordeel was. Er was een arena en er moest iets zijn om elkaar mee af te maken ín die arena. En het moest zo snel mogelijk en, nu Caleb zo naar die Capitoolmensen keek, waarschijnlijk ook heel dramatisch. De Gestreepte Man had de Paarse Vrouw namelijk luidruchtig gesteund in het afkraken van de scheve neus van Caleb en Persoon Drie, de enige die nog geen bijnaam had gekregen van Caleb, stond er maar een beetje bij. Persoon Drie leek de jongste van allemaal en leek ook niet al te blij met dit hele gebeuren. Dit kon natuurlijk ook liggen aan de modificaties die ze was ondergaan. Of hij. Daarom was het Persoon Drie: Caleb was er niet helemaal zeker van of het een man of een vrouw was. Hij vond het maar raar. Alle mensen die hij tot nu toe had gezien, waren raar. De begeleiders die hij in de trein toen hij naar een compilatie van de Boete had gezien, de mensen die hij hier zag, de mensen over wie hij zijn team hoorde praten.. Het was bizar.

De bontgekleurde mensen, die meer om de buitenkant van mensen leken te geven dan om iets anders, begonnen, na nog meer afkeurend gemompel over zijn neus, aan de haartjes op zijn lichaam te plukken. Hij zag paarse handen rond zijn gezicht vliegen die elk haartje wat niet bij de wenkbrauwen hoorde, wegplukten, al werden zijn wenkbrauwen zelf ook niet helemaal met rust gelaten. Op elke plek waar het voorbereidingsteam dacht dat er iets zat wat er niet moest zitten, werd het er weggehaald. Caleb vond het niet fijn, maar hij zeurde niet. Er was blijkbaar één of andere goede reden dat hij er zo tiptop uit moest zien. Er was hem verteld over een optocht met de tributen, maar hij wist niet precies wat het doel hiervan was. Waarschijnlijk om te laten zien wie er kon worden afgeslacht. Zouden er mensen zijn die op basis van deze optocht geld in zouden zetten op de tributen? Zou de winnaar dat geld krijgen? Caleb hoopte van wel, en besloot met die reden ook maar gelijk heel stoer en onoverwinnelijk over te komen tijdens te optocht.

Na een paar uur van plukken en trekken en duwen aan het hele lichaam van Caleb, gingen de geschilderde mensen eindelijk weg. Het was hem opgevallen dat ze een soort raar accent hadden. Het klonk kakkerig en een beetje slangachtig en het beviel Caleb niks. Zou dat ook iets met hun ijdelheid te maken hebben, dat rare accent? Want, ondanks dat Caleb nog lang niet alles en iedereen in het Capitool had gezien, had hij wel het idee gekregen dat de mensen hier echt ongelooflijk ijdel waren. Hun huid was geverfd in rare kleding, hun gezicht leek net van papier of plastic, afhankelijk van wie er voor hem stond. De wimpers van zowel de mannen als de vrouwen waren drie keer zo lang en dik als gewone wimpers, wat Caleb vreselijk leek om de hele dag op te moeten hebben. Hun kapsels waren ongewoon en ingewikkeld en er kwam een rare, zoete geur vanaf. En dan had hij het nog niet eens gehad over de patronen die over de geverfde huid werden geschilderd, de kleding die ze droegen, de lengte van hun nagels.. Ondanks dat ze werkkleding aanhadden, was dit zodanig modebewust dat Caleb in eerste instantie dacht dat ze een pact hadden gesloten om dezelfde kleding aan te doen. Toen hij doorkreeg dat hier echt niemand, maar dan ook helemaal niemand, hetzelfde aan zou willen hebben als iemand anders, ging hij er maar vanuit dat ze het aan moesten. Caleb zou echter alleen klagen omdat het er zo belachelijk uit zag, maar de kwaliteit van de stof was iets wat ze in District 7 nooit zouden kunnen krijgen. Hij vroeg zich af of ze het in het textieldistrict wel hadden, al ging hij er niet vanuit. Net zoals dat hij hout kapte en maar een miniscuul deel daarvan kreeg, zo zou dat bij hen vast ook gaan.

Uiteindelijk kwam de stylist die hem zijn kleding gaf. Het bestond uit een houthakkersblouse die schitterde als er licht op viel. Hetzelfde gold voor de spijkerbroek en de schoenen die hij aankreeg, die onverwachts comfortabel waren. Bij elke beweging die hij maakte, schitterde hij als het opperwatje van alle vampiers. Niet dat hij wist wie dat was, maar dat maakt niet uit, ik weet het wel. Net op het moment dat hij zich druk begon te maken op de reacties thuis, de reactie van zijn familie, vrienden, van Lynn, zodra hij op het grote scherm op het plein te zien was, moest hij richting de plek waar de tributen zich moesten verzamelen. Het gevoel bleef knagen. Bij de Boete hadden er grote schermen op het centrale plein en de straten daar direct omheen gehangen, omdat niet iedereen zich kon verzamelen op het plein. Caleb ging er vanuit dat er daar nog minstens één van hing, eventueel meer om alle tributen te laten zien. Hij was er zeker van dat, in de arena, elke stap, elke sprong, elke gezichtsuitdrukking op de schermen zou worden vertoond. Hij kon zich niet voorstellen dat iemand dat zou willen zien, maar na zijn voorbereidingsteam zo enthousiast te hebben gezien over het feit dat zij mochten helpen bij de allereerste Hongerspelen, zou het hem niks verbazen als heel het Capitool zo was. Dat zou echter niet opgaan voor de districten, want iedereen had dezelfde pijn. Caleb maakte zich vooral druk om het behouden van zijn eer. Hij wilde dat, mocht hij sterven, hij zou worden herinnerd als een sterk persoon die echt had gevochten. Hij wilde dat zijn familie trots op hem kon zijn, omdat hij het had geprobeerd. Maar hij was niet echt van plan dood te gaan. Hij zag de Hongerspelen ondertussen als iets om eer en respect te verdienen voor zichzelf en zijn district.

Uiteindelijk was het zo ver. Er stonden strijdwagens klaar met elk vier paarden die de wagens trokken. Caleb en het meisje, Diana, hadden de zevende strijdwagen. Zij droeg hetzelfde als hij, maar dan iets vrouwelijker. Je zou bijna denken dat het een team was, maar niks was minder waar als het aan Caleb lag. Hij negeerde de rest van de tributen en zijn districtsmaatje volkomen en hij leek pas wat emotie te tonen toen de strijdwagens in beweging kwamen. Eén voor één werden ze door de straten geleid, waar wel duizenden, misschien wel tienduizenden mensen op tribunes zaten en naar de parade keken. Het was bizar. Het was een vleeskeuring en het zwakste vlees werd hier gelijk afgeschreven. Caleb wist niet hoe hij zichzelf houding moest geven. Moest hij stoer doen, moest hij lief lachen, moest hij zwaaien? Zwaaien was geen optie, want dat zou het district niet op prijs stellen. Het leek dan net alsof hij van het Capitool hield. Maar was dat eigenlijk niet juist heel handig? Hij was niet op de hoogte van de regels die niet over de tributen zelf gingen, maar het leek hem logisch dat de Capitoolbewoners wel een rol moesten spelen. Zij moesten er ook zelf profijt uit kunnen halen, anders zouden ze niet massaal zijn uitgelopen om de tributen te zien.

Uiteindelijk besloot Caleb enigszins zichzelf te zijn. Nieuwsgierig keek hij heen en weer en moest onwillekeurig glimlachen. Met vlagen keek hij serieus voor zich uit, in een poging weer stoer en onaanraakbaar te zijn. Hij wist niet of het werkte, want hij liet nu twee kanten tegelijk zien. Aan de andere kant: hoe kon je nou onaanraakbaar overkomen in een glitterpakje? En als derde kant: wat had het nou helemaal voor effect? Ze werden niet voor niets in pakjes gestopt natuurlijk, maar het was echt niet dat dit kon bepalen of ze bleven leven of dood gingen, toch? Eén ding wist Caleb wel, toen ze aankwamen bij het eindpunt en ze daar bleven staan:

Shit had just gotten real.

PROFIELAantal berichten : 20 Registratiedatum : 26-08-13

Een grote, blinkend witte glimlach sierde het gezicht van de jonge vrouw, terwijl ze uit de schaduwen neerkeek op de weg, die de tributen af zouden leggen. Voor de mensen uit het Capitool ongetwijfeld veel te kort, voor de tributen zelf ongetwijfeld veel te lang. Maar de prioriteit lag natuurlijk bij het Capitool. En bij de angst van de mensen in de Districten... Elle schudde haar hoofd, terwijl ze haar blik opnieuw vestigde op de deuren van het Correctiecentrum, afwachtende wie en wat eruit zou komen. Zouden het sterke tributen zijn, of zouden het magere scharminkeltjes blijken? Dan deden een paar dagen goed eten en trainen natuurlijk ook al wat, maar toch...

‘Geachte inwoners van Panem! Geachte mensen van het Capitool! Welkom, welkom bij de openingsceremonie van de allereerste jaarlijkse Hongerspelen. Vanavond is de eerste kans, en daarmee ook één van de enige, om de tributen met uw eigen ogen te zien. Laat u verrassen, laat u betoveren en laat uw hart kloppen voor uw favoriet!’ klonk de stem van Nike Foxglove over de menigte. Het enthousiasme in de stem van de jonge vrouw was duidelijk te horen, en met lichte jaloezie in haar groene ogen keek Elle op naar de hoger gelegen skybox, van waaruit de complete weg te zien was die de tributen af zouden leggen. Een nauwelijks hoorbaar geluid, het afwachtende geroezemoes dat plotseling wegstierf, kondigde de komst van de strijdwagens aan.

‘Daar zijn ze dan! Geef een hartelijk welkom aan de tributen van de eerste jaarlijkse Hongerspelen!’ Plotseling waren de straten gevuld met triomfmuziek, geroep, gejuich en gegil. De stem van de vrouw in de skybox klonk er moeiteloos bovenuit, maar was voor Elle niet langer duidelijk hoorbaar. Haar aandacht ging uit naar de tributen. De deuren sloegen open, en de eerste paarden werden zichtbaar.

Het gekletter van de hoefijzers op de straat stierf langzaam weg, terwijl ook de laatste wagens tot stilstand kwamen bij het huis van de presidente. En nu was het de beurt aan Elle. Met zwierige, zelfverzekerde passen trad ze vanuit de schaduwen naar voren, en wachtte daar tot ze in zou moeten zetten.

Oh Horn of Plenty.
Oh Horn of Plenty for us all!
And when you raise the cry
The brave shall heed the call
And we shall never falter.

One Horn of Plenty for us all!
Oh Horn of Plenty.
Oh Horn of Plenty for us all!
And when we raise the cry
The brave shall heed the call
And we shall never fall...

Oh Horn of Plenty.
Oh Horn of Plenty for us all!
And when we raise the cry
The brave shall heed the call
And we shall never falter.
One Horn of Plenty for us all!

Though dark may fall
Through darkness light will shine
As they believe
The darkness is the light
One Horn of Plenty for us all!

De laatste klanken stierven weg, en ze boog een enkele keer, haast spottend, om vervolgens weer terug te keren naar haar vroegere plaats.

PROFIELAantal berichten : 1466 Registratiedatum : 29-07-13

Eindelijk was het dan zover, de dag van de parade! De dag waarop ieder District zijn of haar tributen presenteerde aan het Capitool. Jennifer had een strak tijdsschema gemaakt zodat alles precies zou kloppen, maar natuurlijk was het weer haar pech dat ze zaten opgescheept met een stylist die niks afwist van tijd en niet wist wat een tijdsplanning überhaupt was. De vrouw ging lekker haar eigen gang met Hugo en Lana en leek niet te luisteren naar de opjuttende commentaren van Jennifer. Sterker nog, ze leek steeds langzamer te gaan werken, iedere keer als Jenn er wat van zei! Ze kon de vrouw, met haar vreselijke kleren en kapsel, wel wurgen! Dit kostte tijd! Veel, kostbare tijd! Waarom moesten die twee kids eigenlijk zo overdreven opgedoft worden? Jennifer wist wel dat ze het District zo goed mogelijk moesten vertegenwoordigen, maar je kon ook overdrijven, was het niet?

Eindelijk werden Hugo en Lana dan losgelaten door dat stelletje aasgieren van het Capitool. ‘Eindelijk!’ brieste Jennifer met een blik op haar horloge. ‘Kom op! We lopen al drie minuten achter op schema!’ Ze voerde haar tributen met veel haast naar de ruimte waar de strijdwagens op hen stonden te wachten. Jennifer marcheerde helemaal naar de voorste strijdwagen en dreef Hugo en Lana erop, ervoor zorgend dat alles er nog wel goed uit zag. Ze gaf niet veel om het werk van de stylisten, maar ze was er inmiddels wel achter dat het belangrijk was dat de tributen er goed uit zagen. Alle andere tributen waren al net zo “toegetakeld” als Lana en Hugo, dus het was wel duidelijk dat dit de bedoeling was. Goed, time to shine! ‘Vergeet niet te lachen!’ riep Jennifer haar tributen nog na toen de strijdwagen vertrok. Snel zette ze een paar passen naar achteren zodat ze niet overreden zou worden door de strijdwagens van de andere Districten.

Haar ogen volgden haar tributen de ruimte uit, de straat op waar ze luid toe werden gejuicht. Vervolgens scande ze de andere tributen om in te schatten hoeveel kans de hare hadden. Ze zag een paar zwak uitziende tributen die zelfs Lana nog aan zou kunnen, maar ook tributen die moeilijk te verslaan zouden zijn. Ach, het maakte niet uit. Jenn zou haar twee tributen tot het uiterste drijven, hen laten putten uit hun kwaliteiten en één van de twee als winnaar uit de arena sleuren! Ze ging niet als verliezer naar huis! Op een groot scherm kon Jennifer de parade verder volgen, tot aan het presidentshuis, waar de wagens tot stilstand kwamen en een roodharige vrouw het volkslied begon te zingen. Jennifer haar neusgaten stonden wijd en ze ademde diep in en uit. Nu ging het dan eindelijk beginnen!

PROFIELAantal berichten : 1543 Registratiedatum : 20-07-13

Omringd door een paar hoge piefen, waaronder haar broer, zat Cecilia Peak op een rijk versierde en zeer comfortabele zetel op het hoge podium. Ze had een prachtig uitzicht over de straat, die aan weerszijden gevuld was met de kleurrijke bewoners van haar geliefde Capitool. Vanaf deze afstand was het moeilijk om bekenden te zien, maar één bekende wist ze in ieder geval te zitten: Nike Foxglove, die de eer had verslag te doen tijdens de parade. Als Cecilia geen presidente was geworden, was dat háár taak geweest. Dan zou zij nu in die skybox zitten en tot in de details kunnen uitweiden over de kledij van de tributen. Ze was benieuwd naar wat ze zouden dragen, maar besloot dat niet te laten merken. Met hoog opgeheven hoofd keek ze uit over de weg, een lichte, uiterst gecontroleerde glimlach op haar lippen.

‘Geachte inwoners van Panem!’ schalde het door de speakers. Dit maakte dat Cecilia’s mondhoeken nog iets verder omhoog kropen. Nike klonk erg enthousiast en dat sloeg duidelijk over op de menigte, die bij haar eerste woorden al uitzinnig begon te juichen. Even moest Cecilia denken aan een troep wilde beesten die zojuist hun eten voorgeschoteld kregen, maar die gedachte verdrong ze. Ze was een goede presidente en zou goed denken over het volk dat haar aandacht verdiende. De deuren van het Correctiegebouw werden geopend en de eerste strijdwagen kwam naar buiten. Het publiek begon nog harder te schreeuwen en te juichen. Kalm keek Cecilia naar voren, de grote schermen negerend. Ze zou laten zien dat ze niet onder de indruk was van een stel districtbewoners, dat ze zichzelf volledig onder controle had en dat ze een geduldig persoon was. Het zou maar even duren en dan zouden de strijdwagens voor haar staan. Ze zou de tributen groeten en hen succes wensen in de Spelen. Mogen de kansen ímmer in je voordeel zijn, dacht ze spottend en ze voelde een warmte door haar lichaam verspreiden, toen ze zich bedacht dat haar moment van glory steeds dichterbij kwam. Drieëntwintig dode kinderen, misschien zou dat het leed van het verlies van haar vader compenseren. Misschien ook niet. Maar het zou in ieder geval het nodige vermaak opleveren.

Uiteindelijk kwamen daar de strijdwagens aan. De goedgetrainde paarden kwamen tot stilstand voor het podium en vormden een nette, halve cirkel. Ze stonden net, toen Nike het Capitool vroeg te gaan staan voor het volkslied. Als een van de eersten stond Cecilia langzaam en gracieus op en legde haar rechterhand op haar borst, terwijl het orkest het volkslied begon te spelen. Zachtjes zong de presidente mee, terwijl Rosefield, de door haar zelf uitgekozen zangeres, het volkslied ten gehore bracht. Haar stem werd bijgestaan door honderden, zo niet duizenden, Capitoolbewoners en Cecilia moest aan zichzelf toegeven dat ze hier trots op was. Ze had zoveel eensgezindheid naar het Capitool gebracht. Vader zal trots op me zijn, dacht ze.

De laatste noten van het volkslied stierven weg, Elle Rosefield boog en een daverend applaus steeg op van de tribunes. Ook Cecilia klapte, zij het niet zo uitbundig als haar volk. Ze klapte zoals een leider hoorde te klappen, rustig en beheerst. Toen liep ze naar voren en stopte bij een fraai vormgegeven microfoon. Het standaard was een organische s-vorm, zilver van kleur, met eveneens organische, blauwe, glitterende vormen erop. Ook de microfoon was zilver met blauwe details, zodat het geheel goed aansloot bij Cecilia’s outfit. De presidente droeg een jurk die Mark Mocca voor haar had ontworpen. Hij was felblauw, met een aantal zwarte streepjes erdoorheen. Over haar schouder hing een sjerp, van een lichtpaarse kleur die aansloot bij de kleur die haar lange wimpers vandaag hadden. Het jurkje kwam tot boven haar knieën, een klein deel van haar bovenbenen nog bloot latend, zodat Cecilia’s lange, slanke benen niet onopgemerkt zouden blijven. Die werden overigens nog eens benadrukt door de hoge, paarse naaldhakken die ze droeg.

Met een glimlach op haar paarsgestifte lippen begon Cecilia te praten. ‘Welkom,’ begon ze, terwijl ze de districtbewoners één voor één bekeek, alsof ze oprecht geïnteresseerd was in wat er in die strijdwagens stond. ‘Met trots mag ik jullie vanaf nu Tributen noemen en mogen jullie jezelf tot de dappersten van dit land rekenen. Jullie zullen tegen elkaar strijden voor je eigen eer, maar bovenal ook voor de eer van jullie Districten.’ Ze wachtte even voordat ze verder ging. ‘De Spelen zullen een avontuur zijn en een stap naar de eeuwige roem. Zie het als een trap, die jullie naar rijkdom en aanzien zal leiden. Ik daag jullie allen uit de treden te beklimmen en ik waarschuw jullie allen dat de val diep kan zijn. Wees sterk, wees slim, en het paradijs zal op jullie wachten.’ Ze stopte weer even en vervolgde toen: ‘Ik wens jullie veel plezier in jullie tijd in het Capitool en wens jullie sterkte in jullie tijd in de arena. Moge de beste wederkeren... en mogen de kansen immer in je voordeel zijn.’ Cecilia deed een stap naar achteren, terwijl ze liefjes naar de tributen lachte. Mogen jullie ouders sterven in hun verdriet, dacht ze vol afkeer, maar dat zou niemand weten. Niemand zou ooit bij haar zwakste gedachten komen. Hier stond een vrouw die sterker was dan menig man ooit zou zijn. Hier stond een vrouw die respecteerde en gerespecteerd hoorde te worden. Hier stond een vrouw die van haar volk hield.

PROFIELAantal berichten : 193 Registratiedatum : 15-09-13

xxxx

xxxx

________________________________
Let's paint the picture of the perfect place,
They've got it better than when anyone's told you

De geuren van het Capitool bevielen hem niet. Correctie: alleen de geuren van de rijkelijke maaltijden bevielen hem. Alles wat daarbuiten viel, kon van hem wel een eau de verse graslucht of een snufje kruiden gebruiken. Het rook... chemisch, kunstmatig. Naar zijn mening rook het sterk naar verbrand plastic - best ironisch sinds hij na het zien van de Capitoolmensen gedacht had dat ze plastic poppen waren. Gemixt met de sterke parfumlucht van fleurige Capitooldames en de uitlaatgassen van de vele voertuigen was het niet bepaald prettig voor zijn reukzintuig. Hij miste zijn district echter nog niet, was te bezig geweest om nog aan zijn district te denken. De parade zat eraan te komen en hij moest zijn tributen helpen met het voorbereiden.
Niet dus. Hij werd op een afgunstige wijze uit het opknapcentrum geschopt en er werd hem bits verteld dat hij ook wel eens een douche kon gebruiken. Hoewel Alex zich nog voor de Boete had gewassen, vonden de plastic poppetjes toch dat hij zich grondig moest wassen, alsof hij zijn hele leven in modder en viezigheid had geleefd... Ergens was dat geen leugen, sinds landbouwwerk geen schoon werk was en het zand altijd onder zijn nagels bleef kleven en zijn handen helemaal bruin kleurde. Op dat moment was dat niet zo van toepassing geweest, maar zijn protesten hadden niet gewerkt door de argumenten van de stylisten, dat hij de tributen nog zou bevuilen na hun grondige reiniging en dat ze daarna weer mooi opnieuw mochten beginnen. Alex had erop gefronst, hij was helemaal schoon geweest, maar luisterde toen toch maar.

Oh, wat een spijt voelde hij over die beslissing. Op het moment dat hij het water plots blauw zag worden, wist hij dat het raak was tussen hem en zijn persoonlijke pechvogel. Hij kwam tot de conclusie dat hij niet zomaar een fles had moeten pakken en een grote hoeveelheid in zijn haar had moeten gebruiken. Niet alleen was het spul ontzettend geconcentreerd geweest, maar ook wist hij dat hij verdoemd was toen hij zijn handpalmen blauw had zien kleuren en zijn eens witte handdoek door bosbessen aangevallen leek te zijn. Hij rook naar lavendel, hij was schoon genoeg voor de stylisten, maar zijn haar was nu wel mooi blauw. De stylisten hadden het fantastisch gevonden en Alex... ietsje minder.
Een zucht ontsnapte zijn keel terwijl hij beschaamd met een krullend lok van zijn blauwe haar speelde, afgunstig starend naar de kleur. Gelukkig was het een tijdelijke kleurspoeling geweest en zou hij vlug weer van het blauwe hoopje op zijn hoofd af zijn. Hij keek weer naar zijn tributen en had medelijden met ze door de behandelingen die ze hadden moeten ondergaan. Ze waren kaalgeplukt, open geschraapt en tot in de diepste poriën van hun huid gereinigd en vlak daarna in onprettig uitziende mantelpakjes gestopt. Clementine's haar zag er ingewikkeld uit en de tweelingen leken beiden op een hoopje stro. Het vertegenwoordigde hun district prima, maar Alex twijfelde of het overdreven gedoe wel zo nodig was geweest. Hadden ze geen normale dingen kunnen maken? Of waren lopende strohalmen en halve zeemeerminnen normaal in het Capitool? Één blik door het raampje op het publiek buiten, zei eigenlijk al genoeg voor Alex en hij moest zijn best doen om niet te facepalmen.

'Wel, in ieder geval weten ze dat jullie district 11 vertegenwoordigen.' was Alex' droge commentaar op hun uiterlijk geweest, waarna hij ze meegenomen had naar de ruimte waar de tributen op hun strijdwagens zouden treden. Tijdens het lopen pikte zijn selectieve gehoor hier en daar wat commentaar van de overige begeleiders en wat ze allemaal vertelden aan hun tributen op. Hij wist zo ongeveer wat er zometeen zou gaan gebeuren en het was altijd goed om wat extra tips te hebben. Hij merkte de andere tributen op en kon zo wel zien wie uit welk district kwam. Het was allemaal zo typerend... Mijnwerkers, uiteraard district 12. Een zeemeermin en meerman, district 4. Een treinconducteur, district 6. Mensen zouden nu vast ook wel weten uit welk district de tweeling kwam. Eenmaal bij de strijdwagen stapten de tributen op. Hij richtte zich nog even op zijn tributen en keek ze aan met zijn helderblauwe kijkers. 'Probeer te lachen, hier en daar misschien te zwaaien. Kijk in ieder geval niet chagrijnig... Veel succes, jullie twee.' Hij schonk ze even een geruststellende glimlach en stapte weg van het voertuig, waarna de tributen één voor één vertrokken. District 1 eerst, dan district 2, dan district 3. Hij zag redelijk wat jonge mensen ertussen, sommigen leken niet eens oud genoeg voor de Hongerspelen. Het was triest dat ze zo jong al hun levens op het spel moesten zetten, zonder ook maar iets te bereikt te hebben. Het was te vroeg, waarschijnlijk wisten de jongsten niet eens hoe ze moesten vechten.
Opnieuw zuchtte Alex en wreef even in zijn ogen, waarna hij plaats nam naast de andere begeleiders en de parade verder volgde op een groot scherm. De strijdwagens reden door de straat langs een horde Capitoolbewoners die hen allemaal toejuichtten. Zijn ogen waren vooral gericht op Clementine en Raven en hij moest zeggen dat ze er redelijk goed uitzagen vanaf een afstandje. Het was overdreven, maar het was voor de bewoners goed duidelijk uit welk district ze kwamen. Uiteraard zouden de bewoners ze niet onthouden wanneer ze onopvallende kleding hadden aangedaan. De strijdwagens stopten bij het presidentshuis en net toen Alex dacht dat ze alleen nog maar de speech van de president hoefden aan te horen, begon een roodharige vrouw het volkslied te zingen. Alex klemde zijn kaken ietwat verbeten over elkaar terwijl hij luisterde naar het lied van verlies en verdriet, de grootst mogelijke klap in het gezicht van de opstandelingen.

Toen het lied afgelopen was, ontspande Alex zijn kaakspieren weer wat en bleef naar het scherm staren, wachtend op de toespraak van de President, die vervolgens in beeld verscheen en haar woorden zorgvuldig uitsprak. De hongerspelen waren het pad naar rijkdom en roem, een gelukzalig bestaan voor de rest van het leven van de winnaar... Maar Alex wist dat dat niet was waar zijn tributen voor zouden strijden. Hij wist niet eens óf ze wouden strijden. Ook al won één van hen, dan was de ander gewoon weg. Er was geen enkele manier waarop ze beiden levend uit de arena zouden kunnen komen, noch zou er een gelukkig leven klaarliggen voor één van de twee na de Spelen. Was er nog een reden om te vechten, om te willen overleven...? Alex beet op zijn lip en sloeg zijn ogen neer toen de president klaar was met haar toespraak, haar woorden nog sterk nagalmend in zijn hoofd.

En het voelde leeg.

They'll be the King of Hearts, and you're the Queen of Spades
Then we'll fight for you like we were your soldiers
________________________________
Written on: x Words: 1106 Notes: Run-Run-Die opdracht

PROFIELAantal berichten : 27 Registratiedatum : 26-08-13

Een groot deel van de dag had de vrouw besteedt aan haar uiterlijk, ze had er weer nieuwe extentions bij laten zetten. Haar nagels waren weer eens gedaan. En ook haar garderobe was enorm aangevuld. Voordat de openingsceremonie zou gaan beginnen, was ze nog langs haar roodharige vriendin geweest, om haar succes te wensen. Hoewel ze dit niet nodig zou hebben, Nymf had altijd al gevonden dat de roodharige een prachtige stem had. Elle zou het volkslied gaan zingen tijdens de ceremonie. De twee hadden laatst het aanbod gekregen, wat overigens een grote eer was. Elle zou tijdens de ceremonie zingen en zijzelf zou het zingen tijdens de inhuldiging van de winnaar.

‘Daar zijn ze dan! Geef een hartelijk welkom aan de tributen van de eerste jaarlijkse Hongerspelen!’ De Spelen kwamen steeds dichterbij, voor sommige was het een mooi gebeuren. Voor anderen was het vreselijk. Nymfa zelf behoorde, als een echte ‘Capitoolse’, tot de eerste groep. Het was tenminste vermakend, om zo maar te zeggen. Waarom zou ze medelijden hebben met de inwoners van de districten, hadden ze maar niet in opstand moeten komen.
En daar kwamen de strijdwagens, over elk district werd even wat gezegd. Het publiek juichte, inclusief zijzelf. Dit was de eerste keer dat ze de tributen live zag. En dat was toch veel beter dan op tv.

Haar blik gleed langs de tributen, de meeste zou ze herkennen aan hun uiterlijk. En waarschijnlijk niet aan hun daden. De tributen van district 1 droegen kleding gemaakt van een prachtige stof, het leek op diamant. Stiekem was ze wel een beetje jaloers op de kleding van de vrouwelijke tribuut, hoewel ze dit natuurlijk niet liet merken. Het meisje van District 2 was werkelijk prachtig om te zien, hoewel ze de mannelijke tribuut niet al te speciaal vond. De kleding van District 3 leek gemaakt te zijn van snoep en stond duidelijk in het teken van technologie, de tributen waren verkleedt als laptop. De tributen uit District 4 leken op een zeemeerman en zeemeermin, het meisje had een mooi koppie. Maar de jongen zag er ook zeker niet verkeerd uit. De tributen uit District 5 zagen er nog redelijk jong uit, de jurk van de vrouwelijke tribuut was gemaakt van zonnepanelen.

Nymfa’s blik bleef langer hangen bij de tributen van District 6, nou ja eigenlijk bleef haar blik alleen hangen bij de jongen. Hij zag er zeker niet verkeerd uit, met z’n ontblootte bovenlichaam. Haar blik vloog vrij vlug langs de tributen uit District 7, die qua kleding er vrij simpel uitzagen. En dan District 8. William Mocca.. De kleding van de tributen bestond uit verschillende lappen stof, het vormde een mooi geheel. Het meisje van District 9 had prachtig haar, maar verder vond Nymfa dit District niet al te speciaal. De jongen uit District 10 trok dan weer wel haar aandacht, alleen stond een dierenpak hem niet zo.. De tributen van District 11 droegen beige kleding, versierd met strohalmen. En de tocht sloot af met District 12, die een overall droegen en daarmee op mijnwerkers leken.

‘Gaat u allen alstublieft staan voor het volkslied.’

519 - Capitool - Openingsceremonie
The Crazy Kids

PROFIELAantal berichten : 379 Registratiedatum : 29-07-13

De hoogte in, boven op de huizen. Een glazen box, met een afgewerkt frame van goud. Dat was Mark's idee van een skybox. Hij had de bewoners van de huizen omgekocht, om de daken te mogen gebruiken voor zolang de spelen zouden duren. Op één van de ruiten stond met een doorschijnende verf "MOCCA-HQ" geschreven. Dit zou zijn thuisplaats zijn tijdens de spelen. Met ingang vanaf vandaag. In een steegje tussen de huizen in, stond een glazen buis, die kaarsrecht omhoog ging. Er zat een manshoge opening onder in. Als je er in liep, stond je op een gouden ronde plaat. Er werd door een robotstem een bevestiging gevraagd, en dan moest je de golden-maid, zoals ze genoemd werd, begroeten met je eigen naam. Door stemherkenning konden alleen genodigde gasten naar binnen. En op dit moment waren dat alleen Mark en Aura. Zijn wederhelft had er mee ingestemd om zijn coach te zijn tijdens de spelen. Naja, eigenlijk was ze meer een beetje fun in de tijd van serieuze zaken doen om te sponsoren. Vandaag zou het beginnen, hij moest een lijst hebben van elke Tribuut en wat hem aan diegene opviel, en wat juist tegenviel.

Vandaag had hij zich speciaal gekleed voor zijn skybox. Zijn strakke bloesje was vandaag van transparant latex, strak, glanzend, en je kon er doorheen kijken. Perfect! Right? Een gouden spijkerbroek sierde zijn benen, en daar onder een stel witte sneakers. Als kers op de taart, liep er een sierlijk lijntje gouden eyeliner over zijn oogleden. Zijn pornoblonde haar lag zoals altijd sierlijk in een lok over zijn voorhoofd.

Mark stapte de glazen buis in, en groette de robotvrouw vriendelijk. "Mark Mocca hier, hoe is je eerste dag hier Golden-Maid?" De stemherkenning werd in actie gezet, en de gouden plaat schoof naar boven. Boven gekomen keek Mark toe hoe de Avoxen zijn meubels hadden geplaatst. Alle meubels die hij had uitgekozen, waren van een gouden kleur. Zelfs de wijnglazen hadden een gouden gloed over zich heen hangen. Mark plofte op de bank, en zette zijn beeldschermen die hij voor zich had staan aan. Vanaf hier kon hij met camera's alles volgen, van de kleine toespraakjes die de begeleiders gaven, tot aan hoe de tributen naar de presidente keken. Niets hoefde Mark te missen. En als hij de schermen even zat was, keek hij gewoon uit het raam, waar hij de optocht makkelijk kon volgen.

Even na hem, was Aura binnengekomen, en hij begroette de vrouw met en knuffel en een zoen op haar wang. "Welcome Aura! Welkom in ons 'nederige' stulpje voor de komende dagen!" Na het woord nederig had hij haar een knipoog gegeven, en hartelijk gelachen. Maar veel tijd was er niet, omdat de Parade al werd voorbereid. Het beeld van de televisie schakelde over naar achter de coulissen van het correctiecentrum. En daar was het natuurlijk even een commentaar momentje van Mark. Hij merkte elk loshangend draadje, en zag elke blunder van de stylisten. En moest ze dan ook nadrukkelijk benoemen. Toen hij zijn broertje zag, begon hij te lachen. Al die lapjes, wat een flater! Het was maar goed dat Mark er was, anders had William helemaal geen sponsors gehad.

Toen de camera backstage langs alle Districten ging, was de aandacht van Mark een beetje verdeeld geweest, hij was ondertussen wijn in de gouden glazen gaan schenken. Tot ze op de televisie bij het één-na-laatste District kwamen. District 11, de mensen die zijn eten maakten. Om goed te kunnen kijken zette hij meteen de fles wijn neer. Daar, die begeleider van District 11. Meteen begon hij te kirren. "OhwMyGawd Aura look at that hot thing!" Zijn ogen waren even groot als de dop van de wijnfles, en ongemerkt begon hij al langs zijn lippen te likken. "Aura, could there be a way to get that man in here?!" Maar voordat hij antwoord kon krijgen van Aura, begon de Parade. Buiten barstte een hels kabaal los. Snel richtte Mark zich tot de luidsprekers in de hoeken van de kamer. "Golden-Maid, geluidsdemping aan alstublieft!" Er volgde een "Geluidsdemper geactiveerd" en meteen was het geschreeuw en gejoel van buiten niet meer te horen. Better. Op de schermen waren nu de Tributen te zien, en zachtjes hoorde je het commentaar van Nike.

Er zat voor Mark niet veel bijzonders bij, er zouden nog wel mensen bovenuit mogen schieten, anders zou hij al zijn sponsors die hij wou besteden op William gaan zetten. Hij had zich voorgenomen om pas iemand te gaan sponsoren als diegene interessant genoeg was, en dat kon diegene doen door lof te uiten over hem, of door gewoon een superknappe vent te zijn. Oké, misschien oneerlijk voor de meiden, maar dan mochten die wel ten eerste eens interessant genoeg zijn om ooit een jurk van hem aan te mogen, daarna zou hij nadenken over sponsors. En terwijl hij nu al de aantekeningen maakte op een holografische post-it, kwam er niets anders op te staan dan de namen van de tributen, met hun District er achter. Well.. Achter William stond een hartje, en dat zei al genoeg.

Het volkslied werd aangezet, and thank god dat William zich nu over zijn tranen had heengezet. Zijn broertje stond trots mee te zingen met het volkslied, en hij zag al menig Capitoolinwoner naar zijn broertje zien staren, en dan juichen. Blijkbaar was William tot het moment gekomen dat hij door had dat Mark niet zijn enige sponsor zou moeten zijn, hij had er meer nodig. Mark negeerde het volkslied, hij had niet zoveel met dat nummer, en dronk tijdens het nummer zijn glas wijn maar achterover.

Toen kwam de toespraak van de Presidente, iets waar mark enorm trots op was dat het ingezoomd werd afgespeeld. "Aura! Aura! Zie je dat op de sjerp die Cecillia draagt?! ZIE JE DAT? DAT IS MIJN MERK!" En inderdaad, daar op de sjerp van de jurk van Cecillia stond een klein cirkeltje, met linksbovein MOCCA en rechtonderin CHINO er in gegraveerd. If this wasn't a publicity stunt!

"En, wie vond jij het interessantst?"

Godmode met toestemming van Marlon (Aura)

Oke, late opmerking omdat ik zelf zat te twijfelen: maar het is niet echt mogelijk dat Mark Alexander op tv ziet, aangezien Alexander ergens "back-stage" rondloopt en daar niet gefilmd wordt. Het is maar een kleinigheidje, maar probeer op dat soort dingen te letten Wink

PROFIELAantal berichten : 131 Registratiedatum : 12-08-13

Spoiler:

“ Dus dan hoef je me vanavond niet meer op te halen, ik bel je wel wanneer ik je nodig heb” zei Aura tegen haar chauffeur en hij knikte in de binnenspiegel. Zonder verder nog een woord met de man te wisselen, stapte Aura het voertuig uit en liep richting het steegje waar Mark het over de telefoon had gehad. Het was een steegje waar Aura in eerste instantie niet was ingestapt, maar hey, als ze niet in een steegje was gestapt, dan had ze Mark nooit leren kennen, dus waren al haar voordelen over enge steegjes uit haar hoofd verbannen. Haar ogen gleden door het steegje, op zoek naar de buis die haar naar hun nederige stulpje zou leiden. Het was niet lastig om de buis over het hoofd te zien en Aura wende zich dan ook naar deze. Haar hakken waren luid hoorbaar in het steegje, misschien zou Mark ze wel horen, wat ze ook wel weer betwijfelde door het geschreeuw en het gegil van de Capitoolbewoners. “Mijn God, wat een ophef” schoot door Aura’s hoofd en ze rolde met haar ogen “Voor een paar magere meisjes en jongens waarvan de hormonen op hol sloegen.”

Nu was het tijd om zich over wat anders druk te maken. Ze moest namelijk de buis binnenstappen en dan zou de stemherkenning de rest van het werk doen. Dit deed Aura dus maar en ze keek om zich heen, terwijl ze in de buis stond. “Uuuuh, hallo? Ik ben Aura Ferrari?” probeerde Aura maar voorzichtig en keek in het rond. Na een aantal seconden hoorde ze een robotstem, waar ze zich rot van schrok, en bewoog de grond onder zich. Deze ging omhoog en opgelucht haalde Aura adem. Vervolgens draaide ze zich naar het glas en bekeek haar uiterlijk in de weerspiegeling van het glas. Damn, ze zag er goed uit, althans, dat vond ze zelf. Haar haren waren mooi opgestoken, en liet één lok schattig langs haar gezicht vallen. Haar make up was zacht en naturel, behalve haar lippenstift, die knal-en knal roze was. Haar tattoo, die was geplaatst op haar junkbeen, was heel zachtjes besprenkeld met een paar glittertjes. Aura had gekozen voor een beetje vintage kleding en had besloten om voor één keer een iets van bont te gebruiken. Een bijpassende tas hing aan haar arm en haar witte, vijftien centimeter hoge hakken maakte het geheel af. Aura was blij met haar outfit, die ze voor het eerst helemaal zelf had samengesteld, in plaats van het te laten doen door een horde stylisten.

Een luide ‘PING!’ gaf aan dat ze op de juiste verdieping was aangekomen en eventjes dacht Aura dat ze in een gouden verfbus was gestapt, want letterlijk alles in het stulpje had een gouden kleur. Het duurde eventjes voor haar ogen aan de kleur waren gewend en toen stapte Aura het geheel binnen. “Hoi schat!” zei Aura enthousiast, terwijl Mark haar begroette en liet haar ogen nog een keer door de ruimte gaan. “Wauw, je hebt jezelf echt uitgesloofd! Volgens mij ben ik niet het enige wat goudgekleurd is!” Ze rolde voor de lol met haar ogen en glimlachte toen. Haar tas zette ze op de bank neer en liet toen haar ogen nog een keer goed door de ruimte gaan. Aura beet eventjes op haar onderlip. Misschien had ze ook iets goudkleurigs aan moeten trekken. Nu kwam ze over als een soort spelbreekster, alsof ze zich expres wilde afzetten en dat was niet de bedoeling. Haar lichaam spande zich aan en haar ogen kregen een beetje een arrogante uitstraling. Ze liep weer weg en ging bij Mark staan, die op dat moment wijn aan het inschenken was. Haar ogen vielen op het televisiescherm en ze nam de outfits in zich op. En toen, op dat moment dat ze het wilde gaan zeggen omdat zij het ook zag, kirde Mark over de begeleider van District 11. “I know!” zei ze enthousiast en de blik in haar ogen ontspande zich. “Thanks!” zei ze liefjes en pakte een glas wijn, waarna ze een flinke slok er van nam. Ze voelde de alcohol haar lichaam binnendringen en dat ontspande haar een beetje. Met een schuin oog keek ze naar de televisie, terwijl een of andere roodharige bimbo een beetje door een microfoon liep te schreeuwen. Oké, toegegeven, het volkslied klonk ontzettend mooi, maar ze wilde het liever niet toegeven. Mensen complimenten geven om dingen die ze goed konden, terwijl Aura zelf ze niet kende, was iets wat Aura niet heel erg graag deed.

Plotseling schrok ze op uit haar gedachtes. Mark schreeuwde iets over de sjerp van de presidente en Aura glimlachte. “Wauw! Echt een mooie sjerp inderdaad, je kunt wel zien dat jouw handjes het aangeraakt hebben” Als een moeder die haar kind prees omdat hij/zij een 10 had gehaald op school, aaide ze over zijn schouder en keek trots naar de televisie. Dat de Presidente zijn sjerp droeg, was natuurlijke geweldige promotie voor zijn label, dat begreep Aura zelf ook wel. Ze was blij voor hem, echt waar…

…maar ze kon het nog steeds niet van zich afzetten dat ze geen goudkleurige kleding had aangetrokken. Ze had zoiets moeten zien aankomen, misschien had Mark het wel vertelt aan de telefoon, maar had ze het gewoon over het hoofd gezien terwijl ze haar outfit aan het verzinnen was. Toen schrok ze weer op uit haar gedachten, want Mark vroeg haar wie zij de beste vond. Aura haalde onverschillig haar schouders op. “Zoals ik al zei tijdens de Boete, vond ik ze niet allemaal even geweldig. Nou moet ik zeggen dat ik van district 1 de hoofdtooi echt prachtig vind, ik ga wel eventjes navragen of ze er ook zo’n eentje voor mij na kunnen maken, want ik vind hem echt prachtig. Misschien met andere kleuren enzo, want anders is het weer zo kopiëren, plakken” Een onschuldig glimlachje verscheen op haar gezicht en ze vervolgde haar commentaar: “Voor de rest vond ik de jongen uit District 6 gewoon echt wauw wauw wauw, maar natuurlijk weer veel te jong voor een tweeëntwintigjarig meisje uit het Capitool” Aura nepte een beetje een schaterende lach en schudde haar hoofd. “En ik irriteerde me een beetje aan het roodharige meisje dat net door de microfoon liep te blèren, maar ach, het kan altijd nog erger.” Ze haalde haar schouders op en bekeek haar nagels. Toen stelde ze de vraag die haar chagrijnige bui misschien voor de rest van de avond zou laten verdwijnen.

“Vind je dat ik er stom uitzie?” vroeg ze opeens en keek hem recht aan. Nu hoopte ze maar dat hij eerlijk zou zijn en niet een of ander stom grapje met haar zou uithalen, want anders zou de gezelligheid en Aura’s aanwezigheid op deze plek maar van heel erg korte duur zijn. Ook al was hij misschien een van de machtigste mannen van heel Panem, liegen zou Aura echt niet accepteren. Toen dacht ze na. Misschien moest ze zich niet zo druk maken om wat anderen van haar vonden. Zij had deze kleding aan en ze voelde zich er goed bij. Ze zag er prachtig uit. Aura zuchtte en glimlachte toen. Ze pakte haar glas wijn en nam een flinke slok. “Laat maar, lieverd, vergeet maar dat ik je dat vroeg. Wat vond jij er eigenlijk van? Je broertje zag er echt schattig uit in dat pakkie, maar dat heb jij toch niet bij elkaar geflanst?” vroeg ze voorzichtig. Familiezaken lagen natuurlijk altijd wat gevoeliger. “En misschien moeten we kijken of we een paar van die aantrekkelijke jongens hier naar toe kunnen krijgen, ik bedoel, we hebben twee slaapkamers! Come on!”

PROFIELAantal berichten : 379 Registratiedatum : 29-07-13

Voldoening. Een heerlijk gevoel, een mens had het zo nu en dan nodig. Mark kon voldoening uit de kleinste dingen krijgen, maar uit een groter gebaar kon hij dan juist nog veel meer halen. Door de aai over de bol van Aura voelde hij zich weer even het kleine kind dat een compliment krijgt van zijn moeder, en ergens vond hij het heerlijk. Hij genoot even van het compliment wat er in lag, en haalde daar meteen weer de positieve invloed uit, die Aura de laatste tijd op hem had. Hij voelde zich af en toen bijna schuldig, omdat hij nu lol kon maken, terwijl zijn broertje zich vast afvroeg hoe lang hij nog te leven had.

"Vond je de hoofdtooien mooi ja? Ze hadden wel wat, maar je kon zien dat ze lang niet de goede stoffen hadden gebruikt." Hij had nog wel een leuk plannetje wat stiekem in zijn hoofd opborrelde, dat zou hij zo gaan uitvoeren. Eerst nog even lekker door roddelen. "Ugh ja, dat krijswicht vond ik ook verschrikkelijk, alsof ze de Tributen al willen martelen voor de Spelen door ze doof te maken!" Mark vond echt dat het wijf niets kon, maar dat had waarschijnlijk te maken met de eerdere aanvaring die hij had gehad met de roodharige.

"Nee, ik mag als hoofdsponsor me niet bemoeien met de styling van de Tributen, maar dat betekend niet dat de stylist uit het District niet het beste materiaal ter beschikking had." zei Mark met een knipoog die vertelde dat alle lapjes stof opgestuurd waren door MOCCACHINO. "Wait a second, I have a little surprise for you!" En snel beende hij naar een kamertje wat tot nu toe nog niet open was geweest. Hij sloot de deur snel, en ging aan het werk. Mark had altijd rollen stof en naaigaren in huis, zo ook in zijn hoofdkwartier. Nu had hij een rol gouden stof, met een aantal verstevigende zilveren draadjes gepakt. Snel flanste hij wat in elkaar, en liep terug naar de algemene kamer. Hij overhandigde het geflanste aan Aura. "Tadaa, uw eigen hoofdtooi maar dan in het goud. Nu moet je niet meer denken dat je hier buiten toon valt, en geniet nou maar gewoon lekker!" En toen zijn lievelingsonderwerp. Jongens.

"Die begeleider uit District 11, hij heeft zich perfect aangepast. Zijn blauwe haar zou zo goed matchen met mijn blonde haren! Ja, voor dat soort redenen heb ik een tweede kamer!" En met een grote knipoog hief hij zijn hand op voor een samenzweerderige high-five.

PROFIEL KARAKTER