De privésessies hadden niet al te lang geleden plaatsgevonden en nu was het wachten geblazen. Over enkele momenten zouden de scores bekend gemaakt worden. Jake had iets laten zien wat hij niet had gedaan bij de trainingen, daar had hij zich vooral gefocust op was hij nog niet kon. Alles wat hij daar had kunnen leren was belangrijk, je wist immers maar nooit wat je nodig had in de arena. Dingen die hij al kon, waar hij zelfs goed in was, kon hij beter niet nog meer oefenen toch? Wel moest hij laten zien aan de ‘jury’, eigenlijk sponsors, zo had Jake vernomen, wat hij allemaal in zijn mars had. Daar kon hij dus beter zijn beste kunnen laten zien. Laten zien hoe dodelijk en gevaarlijk hij kon zijn. Het ging er immers toch om dat je andere mensen kon doden? Zover hij wist was het de bedoeling dat hij de drieëntwintig anderen zou doden. Vreselijk, hoe konden mensen die leuk vinden?
Iets wat bij dit alles kwam kijken en wat hij nog steeds niet begreep is dat hij voor alles mooi gemaakt moest worden. Gelukkig viel dat erg mee bij de trainingen en bij de privésessies, maar de openingsceremonie stond hem vers in zijn geheugen. Daar ontmoette hij zijn styliste, zoals ze dat hier noemde, voor het eerst. Een nogal aparte vrouw, anders kon Jake het niet noemen. Alles was bleek en licht en ze leek haast van porselein. Hem wassen liet ze over aan anderen, hij zou wel te vies geweest zijn of naar vis geroken hebben. Salacia, zoals de vrouw heette, kon het goed vinden met de begeleider die district vier was toegewezen. Aan tafel op de vierde verdieping was het nooit stil. Liever had Jake wat rust of tips, voor zover dat kon, Junia en Salacia maakten dit waarschijnlijk ook voor het eerst mee.
Het was nu tijd om plaats te nemen op de bank en voor de televisie. De uitslag zou bekend gemaakt worden. Al snel kwam de presentatrice van dit walgelijke geheel in beeld. Veel kreeg Jake echter niet mee van de uitslagen, het interesseerde hem niet. Cijfers zeiden niets als je er niets bij kon plaatsen. Hij zou het wel zien in de arena, daar moest hij immers anticiperen op wat er gebeurde. Wel kreeg hij de cijfers van zichzelf en zijn districtgenoot mee. Hij had een negen en Jailynn een acht. Niet slecht vond Jake. Hij werd even gauw gefeliciteerd met zijn negen door zijn begeleider en styliste die zelf snel weer verder wilden kijken. Jake raakte verzeild in gedachten aan thuis. Thuis, het leek al zo lang geleden. Hij miste zijn familie en vrienden. Hij miste water om in te zwemmen en de vrijheid te gaan en staan waar je wilde. Het was hier vreselijk, opgesloten zitten en het enige wat je kon doen was eten of op bed liggen. Veel anders was er niet te doen. De douche was weliswaar heerlijk, maar niets kon tippen aan de rivier met de rotsen.
Boze en gefrustreerde stemmen haalde hem terug naar de afschuwelijke realiteit, de Honger Spelen. Zijn begeleider en styliste kibbelden er boos op los. Blijkbaar was er iets rampzaligs gebeurt. ‘Een elf? Dat is onmogelijk. Zo’n fout kun je niet maken.’ ving hij op van een van de dames. Blijkbaar was er een tribuut die heel hoog had gescoord. Hij luisterde even mee met het gesprek en kwam erachter dat de presentatrice bij district drie een fout had gemaakt. Het meisje uit dat district had een elf in plaats van een één. Het kon Jake niet zo interesseren. Misschien had ze helemaal niets aan het talent in de arena waar ze terecht kwamen. Nam Jake zelf bijvoorbeeld, zonder water zou hij waarschijnlijk niet ver komen. Hij was sterk ja, maar zijn eten haalde hij vooral uit een rivier. Door de trainingen had hij een paar planten leren kennen die eetbaar waren en een stel besjes, maar dat was nog steeds erg riskant.
Gelukkig was deze verplichting ook weer over en kon Jake weer verder met zijn leven, voor zover je het nog een leven kon noemen tenminste.
