De trainingen. Hier moest en zou hij zichzelf bijspijkeren op het gebied van overleven, vechten, alles. Odin hoopte dat de rest deze training niet serieus zou nemen. Hijzelf had al redelijk goed bekeken hoe en wat. In zijn hoofd had Odin zelfs een opsomming gemaakt van wat hij doen wilde.

Van vuurtjes maken tot blocks en stoten voor close combat onder de knie krijgen, dat alles had hij in zijn priegelige poëtenhandschrift neergepend. Met daarbij zijn zwakke en sterke punten, noodzakelijke kennis en wapens die hij wilde beheersen wanneer de tijd rijp was. Op die manier vormde dit een nogal macaber to do lijstje.

Maar naast zijn eigen skills naar het volgende niveau tillen moest hij op nog veel meer dingen letten. Op 23 dingen om precies te zijn. Alle tributen zouden in één complex trainen. En aangezien zij zijn tegenstanders werden en als hij het slecht aanpakte zijn doodsoorzaak... Verdienden de 12 meiden en 11 jongens toch wel een greintje aandacht. Hij moest ze inschatten op gevaar, op sterktes en zwaktes. Wie kon hij aan? Wie moest hij ontwijken? Kon hij wellicht iemand tot zogenaamde bondgenoot overhalen? Hij was hier niet om vrienden te maken, maar Odin had het allemaal verrekt goed voorbereid. Elke minuut vrijheid had hij denkend, trainend, plannend doorgebracht en een van de conclusies was: zorg dat iemand je leuk en aardig vindt, dan heeft die vanzelf moeite om je strot door te snijden. Dus dat werd onopvallend en nonchalant socializen. Hijzelf zou heus niet voor zijn eigen trucje vallen. Hoopte hij dan maar. Zwakte kon fataal worden hier. Strategie kon je redden.

En hij, hij zou de meesterstrateeg blijken. Daarvoor had hij die lelijke snol Cally niet nodig, met haar waardeloze adviezen over beroemd worden. Daar had hij Michaello's apenpakjes niet voor nodig, zeker niet. Odin zou dit op eigen krachten halen. Dus hij trok een simpele lichtgrijze trainingsbroek aan en een wit shirt met lentegroene accenten, strikte de veters van zijn hypermoderne sportschoenen en vertrok. De grote 6 op zijn rug en de exacte plek waar (nu nog?) zijn hart klopte negeerde hij, Odin wilde zich geen nummertje in een moordfabriek voelen. Met nadruk op voelen, want uiteraard besefte hij dat hij dat hoe je het ook wende of keerde wél was..

In een kringetje stond iedereen naar de uitleg te luisteren, Odin hield zich lichtelijk afzijdig en probeerde te bepalen waar hij het beste kon beginnen. Voor hij het wist was het startsein al gegeven en op de automatische piloot liep hij richting de vuurplaats. Daar stonden twee begeleiders te springen om hem de fijne kneepjes van het vak vuurmaken bij te brengen. Op zijn weg naar zijn onderdeel botste hij per ongeluk-expres met zijn schouder recht tegen een of andere blonde gast aan. Precies op een manier die het onschuldig deed lijken, maar wel een lelijke plek op zou leveren bij de jongen die hij nu al als mogelijke concurrent bestempeld had. Hij bereikte de plek, ingericht als een kampeerplaats met hightech tent en modderig veldje.
Met een minzaam lachje keek hij vanaf daar naar een jong meisje in de verte. Ze zwaaide wat rond met een wapen, liet het meer lijken op een clownsact dan op een serieuze training. Zij zou geen obstakel vormen. Dat het wellicht zorgelijk was dat hij zo onbevreesd en nuchter nadacht over de manieren waarop hij zijn medetributen kon dwingen die laatste kostbare adem uit te blazen, kwam niet in hem op. Daarvoor had Odin zijn lot als moordenaar al te zeer geaccepteerd als een niet te voorkomen lot, nog voordat hij ook maar iemands bloed had laten vloeien om de droge aarde te bevochtigen.
Tja, nu moest hij wel toegeven, dit hele circus gaf hem inspiratie bij bergen. De dood die dreigde, de dag des oordeels die naderde. Het gaf spanning, sensatie en zeker ook genoeg stof om eens filosofisch over na te denken. Odin merkte dat hij daarnaar verlangde. Na te denken, te peinzen, een gedicht op papier te krabbelen. Maar hij gunde zichzelf de tijd er niet voor. Druk, druk, druk. Druk met voorbereidingen treffen om te overleven. Alsof één mislukt kampvuurtje meteen zijn doodsvonnis kon betekenen wreef hij twee stokjes razendsnel in zijn handen heen en weer. Zachtjes blies hij. Yes! Een klein vlammetje was geboren. Triomf alom. Helemaal opgaande in zijn werkzaamheden bij het vuur maakte hij de vlammenzee langzaam groter tot het kampvuurtje eindelijk zijn goedkeurig weg kon dragen.

Een korte blik op de klok luchtte hem op, dit onderdeel had hij redelijk makkelijk voldaan, vanwege de ervaringen die hij had met het aansteken van de open haard wellicht. Thuis. Nu eens zien, waar ging hij heen? Het parcour, om zijn fysieke krachten te trainen? Of een van de vechtarena's? Odin besloot de dojo voor het vechten zonder wapens allereerst te benaderen en kwam traag overeind, waarbij zijn goudblonde haren zwierig naar achter zweefden. En als magie verscheen er al een twisted lachje op zijn lippen, een mix tussen de vriendelijkheid die zoals altijd in hem zat en de moordlust die hij probeerde op te wekken.

[Sorry voor de lengte, hoop dat het niet erg vervelend is om te lezen ;o]

Diana lag te woelen in haar bed. Het was nog vroeg in de morgen. Vandaag zouden ze de eerste trainingsdag hebben. Voor Diana stond dat gelijk aan: "De eerste échte confrontatie met je medetributen." Het meisje keek er erg tegenop. Als ze baar de andere zou kijken zou ze alleen maar kunnen denken dat diegene over een paar dagen morsdood was. En misschien wel door háár handen. Ze trok het klamme deken nog even over haar bleke schouders. Over niet al te lange tijd zouden ze haar komen wekken. Dan snel ontbijten, en dan hup naar beneden. Het trainingscentrum in. Diana zag ook erg op tegen de trainingen zelf. Haar punt was; ze was gewoon nergens goed in. Natuurlijk waren de trainingen om dingen te leren, maar ze zouden zo'n klein meisje dat nergens goed in zou zijn al snel afschrijven. Gelukkig kon het Capitool de trainingen niet zien.  In de verte luidde een stem. Tijd om op te staan.

Ze stonden in een kringetje om de hoofd-trainer heen. De vierentwintig ongelukkige kinderen die waren getrokken bij de boete. De vierentwintig kinderen waarvan er over niet al te lange tijd nog maar één zal leven. Waarschijnlijk voelde de meeste zich net als Diana. Terwijl ze zo stond te luisteren naar de trainer nam ze de andere kinderen goed in zich op. Een paar gezichten bleven haar bij. Een knappe jongen van een jaar of 18. De 16-jarige meisjestribuut van district elf. Allemaal vijanden... Opeens snelde iedereen weg. De preek was kennelijk afgelopen.

Een beetje verloren bleef Diana staan waar ze stond. Ze had geen flauw idee waar ze naartoe moest. Misschien naar dat onderdeel waar ze een vuurtje moesten maken? Of naar een van die gevaarlijk uitziende bijlen? Ze had geen flauw idee. Ze besloot toch maar eens een kijkje te nemen bij har zwaardvechten. Ze moest toch iets onder de knie krijgen? Toen ze eenmaal bij het onderdeel stond kwam er al snel een trainer aanlopen. Hij gaf Diana een klein en licht zwaard en liet haar wat simpele slagen oefenen. Dat had ze redelijk snel onder de knie, maar toen hij een groter zwaard tevoorschijn haalde zonk de moed tot haar schoenen. Ze kon dat ding al amper van de grond krijgen. Een beetje teleurgesteld liep het meisje naar heet vuurmaak-onderdeel. Weer kwam er meteen een trainer aansnellen. Deze liet haar zien hoe je zonder lucifer of aansteker een vuurtje moest maken. Dat lukte al aardig, en ze liet het Diana proberen met een stukje nat hout. Ook dat lukte goed, en enthousiast liep Diana naar het volgende onderdeel. Ze besloot eens te gaan kijken bij het knopen leggen. De eerste basisknopen lukte aardig, maar toen de trainster haar een wat moeilijkere knoop liet proberen lukte dat voor geen meter. Bij iets moeilijkers dan een simpele strik raakten haar handen wanhopig in de knoop. Teleurgesteld liep ze weer weg. Opeens kreeg ze een idee. Ze liep naar het messen-werp onderdeel een pakte een klein licht mesje. Toen snelde ze naar het vuur-maak onderdeel en gritste ze een groot stuk hout weg. Ze ging op een rustige plek zitten en maakte har haar gemakkelijk. Toen begon ze in het hout te snijden. Dat was haar ding. Dit was het enige waar ze echt goed in was. Al snel werden de contouren van een klein gezichtje zichtbaar. Met steeds meer details werd duidelijk wat het werd. Of beter gezegd: Wie. Haar zusje. Toen het poppetje klaar was gleed er een traan over Diana's wang. Toen realiseerde ze zich weer waar ze was. Snel stopte ze het houtje in haar broekzak. Hopelijk had niemand haar zien huilen...

De halve nacht had ze liggen woelen, ze voelde zich onprettig in het vreselijke zachte bed. Het was heerlijk, maar ze werd er zeer onrustig van. Ze werden netjes behandeld, wat Belle niet kon begrijpen. Misschien omdat dit hun laatste paar dagen waren, dat ze enkel en alleen zo behandeld werden zodat het schuldgevoel voor de mensen van het Capitool minder groot zou zijn. Ze had zich nog steeds stil gehouden, ook had ze nog geen contact gezocht met haar mede district bewoner. William zou een grote kans hebben, en zelfs al zou Belle zich goed weten op te stellen, dan nog was de kans klein dat Mark Mocca haar ook zou sponsoren.
Ze had een elastiekje gekregen om haar haren vast te knopen, zodat ze fatsoenlijk kon trainen zonder dat haar haren haar in de weg zouden zitten. Langzaam greep ze haar blonde haren bij elkaar en knoopte ze er een knot in, haar felle ogen schoten snel door de ruimte terwijl ze zo veel mogelijk in zich op probeerde te nemen. De trainer, waar alle tributen zich om heen opstelde, was groot in vergelijking met haar. Haar arm paste ongeveer twee keer in die van hem, ze fronste en liep op de grote man af. Zijn rode ogen waren smerig.

Ze bekeek de tributen, de meeste jongens zagen er wel uit alsof ze haar met gemak aan konden. Even huiverde ze, waarna ze haar handen tot vuisten balde en zichzelf streng toe sprak in haar hoofd. Waar haalde ze het lef vandaan om zwakte te tonen, ze was niet zwak. En dat zou ze ook niet laten overkomen. Iedereen was inmiddels al naar de onderdelen toe gelopen en zij stond nog steeds als een verloren konijntje om zich heen te kijken. Ze zuchtte en keek nijdig, ze had al een goed begin gemaakt. Vlug schoot ze naar het onderdeel over eetbare planten, ze wist wel degelijk dat ze niet alleen bang hoefde te zijn voor de andere tributen, maar ook voor het overleven zelf. Ze had nooit veel eten tot haar beschikking gehad, maar wat ze hadden was wel degelijk eetbaar. Verder wist zij niet welke planten haar zouden redden van haar ondergang, of juist haar ondergang konden betekenen. Ze luisterde aandachtig naar de man die haar enkele planten liet zien die eetbaar waren, ze scande de planten en sloeg ze meteen op in haar hoofd. Ze had het geluk dat ze een snelle leerling was en na een paar keer proberen kon ze alle planten die eetbaar waren onderscheiden van de planten die giftig waren. Ze grijnsde triomfantelijk, even vergeten dat ze waarschijnlijk toch snel dood zou gaan.

Ze keek op van waar ze mee bezig was en tuurde naar de onderdelen, ze wist dat ze ook iets zou moeten doen die waar bij ze zichzelf enigszins kon verdedigen. Ze zag dat de tributen van negen weg waren gelopen bij het boogschieten, ze keek heel even twijfelend naar de pijl en boog. Ze was een snelle leerling, daar was ze van overtuigd, maar dit zou wel even duren voor ze het onder de knie had. Ze liep naar het onderdeel toe en pakte de boog op, de vrouw die er stond bekeek haar even alsof ze medelijden met haar had. Bijna had Belle haar mond open gedaan om haar een snauw te geven, want als de vrouw zo naar haar keek wilde dat zeggen dat het overduidelijk was dat Belle niet veel kans maakte. Ze hield verstandig haar mond er over, maar besloot wel te vragen wat ze precies moest doen om er zeker van te zijn dat ze raak zou schieten. De vrouw gaf haar de instructies door en Belle plaatste de pijl netjes op de boog, waarna ze de boog aanspande, mikte op het midden van het bord en schoot.

Lana was er pas net, maar ze had het nu al gehad met het Capitool. Ze had een hekel aan alle neppe gezichten van de bewoners, die er alleen maar op uit waren om zoveel mogelijk bloed en pijn van de Tributen te zien en ze had al helemaal een hekel aan iedereen die betrokken was bij de Spelen. De reden hiervoor was simpel: zij hielpen gewoon om hen klaar te stomen om elkaar af te maken. Het zou een grote moordpartij worden en dat verafschuwde Lana. Het was ziek, het was pervers, het was gewoon compleet krankzinnig. Toch had ze ’s nachts in haar bed een beslissing gemaakt. Een beslissing waarvan ze nooit had gedacht dat ze hem zou maken, maar ze zou alles doen wat de Spelmakers van haar verwachtte. Ze moest namelijk zoveel mogelijk mensen achter haar krijgen als ze een kans zou willen maken om te overleven en overleven was iets wat ze zeker zou gaan doen. Toen ze hier naar toe kwam, had ze de instelling om het gewoon op te geven, maar iets in haar was gaan branden. Ze wilde zeker niet zomaar opgeven, ze wilde er voor gaan, zodat ze trots terug kon keren naar District 1.

En daarom stond ze om 10 uur in het Trainingscentrum van het Capitool. Vandaag zou de allereerste Trainingsdag zijn en was het de bedoeling dat ze hun vaardigheden zouden gaan trainen. Kort had ze haar blik door de zaal gegleden en ze had besloten eerst te doen waar ze het beste in was, om vervolgens ook de andere onderdelen te gaan beoefenen. Het was immers verschrikkelijk belangrijk om vaardig te worden in zoveel mogelijk onderdelen, want dan had je ook de meeste kans om te overleven in de arena. Alle tributen, inclusief Lana, stonden in een kringetje om naar de uitleg te luisteren van een man met een flinke vlecht in zijn haar en enge ogen. Had de man zijn naam verteld? Lana had geen idee, maar het interesseerde haar niets. Hij legde uit wat de bedoeling was en Lana nam de informatie die de man gaf in zich op. Ondertussen keek ze ook rond in de gymzaal en zag daar een tafel staan met messen en bijlen. Messen was een onderwerp waar Lana wel mee wist om te gaan en glimlachte toen. Dat zou ze als allereerste gaan doen, vervolgens zou ze naar de camouflage gaan en daarna zou ze naar dat plantending gaan. Dat was immers handig, want als er planten zouden groeien die je kon eten, had ze in ieder geval voedsel.

Toen de man klaar was met zijn uitleg, liep Lana al vrij snel naar de plek waar ze met de messen haar kunsten kon laten zien. Ze zag dat daar al een meisje stond, die op haar rug het getal ‘11’ droeg en dat betekende dus dat ze in District 11 zat. Het meisje was nog niet begonnen en dat was dus Lana’s kans om heerlijk, ongenadig voor te dringen. “Ah, dus jij wilt leren komen mes werpen?!” zei de trainster enthousiast en ze kreeg blosjes op haar wangen. Sarcastisch trok Lana haar wenkbrauw op en keek haar donker aan. “Ja” blafte ze geïrriteerd en pakte een van de messen. “Maar ik laat wel eventjes zien hoe het moet” en ze greep een mes. Ze richtte op het hoofd van de dummy en gooide het mes. Het mes zwaaide een paar keer door de lucht en bleef uiteindelijk in het hoofd hangen. Vervolgens gooide ze nog een mes, die ze richtte op de plek waar het hart zou moeten zitten en deze kwam daar ook terecht. Een glimlach op haar gezicht en ze liep naar de dummies, waar ze de messen uithaalde. “De finale..” fluisterde ze zachtjes en gooide nu twee messen tegelijk, die allebei in de schouders van de dummies kwamen. Als het niet zou zijn om te leren hoe ze mensen moest uitmoorden, zou Lana er bijna plezier in krijgen. De trainster knikte bewonderend en liep toen naar haar toe. “En als je het nou eens rennend probeert?” stelde ze voor en Lana keek haar aan. Dat was nog niet eens zo heel erg gek idee.

Ze trok een snel sprintje en schoot toen een mes naar voren, recht in het hoofd van de dummy. Eigenlijk had ze hem ergens anders willen werpen, maar zo’n dummy kon nou eenmaal niet bewegen. Een bredere glimlach op haar gezicht. Ze had een hele grote boost van zelfvertrouwen gekregen en ze hoopte maar dat de Spelmaker het ook had gezien.

Ondanks dat Caleb niet al te blij was met het feit dat hij momenteel in het Capitool zat, moest hij de mensen hier één ding nageven: ze wisten dondersgoed wat luxe was. Als hij over een woordenboek zou beschikken en 'luxe' op zou zoeken, zou er een foto van Capitoolbewoners achter staan. Daar was hij tenminste van overtuigd. Hij was hier nog maar even, misschien en dag of twee, en kon het niet over zijn hart verkrijgen het echt vreselijk te vinden. Natuurlijk was hij veel bezig met het feit dat het hen schuld was dat hij over een paar dagen dood kon zijn, maar hij zat liever hier dan in een cel ergens ver onder de grond in de krochten van de hel. Hij kreeg hier te eten, had een fijn bed, een ongelooflijk luxe douche en hij zou heel snel trainingslessen krijgen om de tributen klaar te stomen voor de arena. Het klonk cru, maar hij had er bijna zin in. Hij was niet echt bang voor zijn medetributen, puur om het feit dat hij het geluk had gehad zich in een bos terug te kunnen trekken om zijn angst onder de duim te houden. Daar had hij, om zijn hoofd leeg te maken en zijn gemak te kunnen houden, geoefend met bijlen gooien, geworsteld met zijn broers, hutten gemaakt en ga zo maar door. Hij was er zeker van dat hij een ongelooflijk voordeel daarmee had, maar dat gaf hem ook nadelen: was hij niet te zeker van zichzelf? Hoe zat het met de andere dingen waarop hij nooit had getraind? Ja, hij was veel gespierder dan driekwart van de tributen, zo leek het wel, maar hij had nooit honger of dorst gekend. Hij had nooit echt hoeven vechten, hij had nooit zijn best moeten doen om te overleven. Zijn survivalskills waren er, maar ze waren miniem. Hij kon een miezerige hut bouwen, maar dat kon iedereen met een beetje fantasie. Hij zou niks zijn zonder op z'n minst een knuppel of iets waarmee hij kon gooien, maar hij kon er niet zeker van zijn dat er ook maar iets in de arena zou zijn. Hij was niks zonder een stel bomen, hij was niks zonder eten en drinken.

Zo ging het hele dagen door. Het ene moment was Caleb er van overtuigd dat hij kon winnen, nog geen drie seconden later zakte alle moed hem in de schoenen. Hij had echter niks te klagen over de omstandigheden waarin hij nu min of meer gevangen werd gehouden. Hij had alles wat hij had gehad en nog veel meer, behalve dan zijn familie, vrienden en vrijheid. En er waren hier geen bomen. Op de één of andere manier vond Caleb dat heel erg. Hij had vaak het idee dat hij geen lucht kreeg en moest dan veel moeite doen om zich weer te kalmeren.

Deze ochtend was hij al veel eerder wakker dan zou moeten. Caleb was nerveus voor wat hem te wachten stond. Het was de eerste trainingsdag. Dit hield onder andere in dat Caleb voor het eerst kon zien wat de andere tributen konden. Dat maakte hem toch een beetje onzeker. Wat nou als zijn voorsprong veel kleiner was dan hij dacht? Er zouden ongetwijfeld mensen zijn die op z'n minst één iets konden hanteren, al was het maar een mes. Daar was hij al wel vanuit gegaan en dat was ook een reden dat hij in het geheim was gaan trainen. Nou wist ongeveer heel District 7 daarvan, maar het had hen niet nodig geleken om hem erbij te lappen. Hij wist niet hoe populair Diana was in het district, maar het kon een pijnlijk iets worden als Caleb en zij tegenover elkaar zouden komen te staan en zij geliefder was dan hij in het district. Het kon zelfs op verbanning uitdraaien, wat inhield dat hij zich nergens meer kon vertonen. En iedereen zou spijt hebben dat ze hem hadden laten oefenen. Hij zou Diana niet kunnen vermoorden, zeker niet als er nog meerdere mensen over waren en er altijd nog een kans bestond dat hij een kopje kleiner werd gemaakt. Dan moest zij maar winnen. Hij zou haar niet doden.

Caleb besloot een lange, warme douche te nemen voordat hij zich naar het ontbijt begaf. Hij drukte op verschillende knopjes op het paneel, vastbesloten zo veel mogelijk dingen uit te proberen nu het nog kon. De temperatuur was wonder boven wonder in één keer goed en uiteindelijk kreeg Caleb nog een lading aan paars schuim en een radiozender met rare futuristische muziek over zich heen. Het water kwam niet meer uit de douchekop, maar uit de gehele bovenkant van de douchecabine, zodat Caleb voor zijn gevoel in de regen stond te douchen. Dat vond hij best fijn omdat het hem aan thuis deed denken. Hij wilde nog wel eens tijdens een regenbui door het bos gaan lopen, omdat het dan zo lekker rook. Hij hoopte dat hij dat ooit nog eens een keer kon doen.

Toen hij weer in zijn kamer was, zag hij de kleding voor de trainingsdagen liggen. Het was simpel, maar erg comfortabel en Caleb was best blij dat hij niet in één of ander apenpakje werd gestopt. Zijn spieren waren extra goed zichtbaar en daar was hij blij mee. Hopelijk kon hij zo intimiderend overkomen en wie weet was er nog één of ander meisje zo gestoord om zodanig een zwak voor hem te krijgen, dat ze hem niet meer wilde vermoorden of hem juist zou gaan helpen. Hij ging naar het ontbijt en at zwijgend een uitsmijter, wat worstjes en spek. Hij was niet gewend aan een zware maaltijd 's ochtends, maar dacht dat dat wel eens handig kon zijn als hij de rest van de dag druk in de weer zou zijn. Hij werkte een kop échte koffie naar binnen, een beker melk en besloot om nog maar een boterham te pakken met een dikke laag jam. Jam was iets wat niet in zijn district te krijgen was en aangezien hij altijd alles wilde proberen, was hij al vanaf het allereerste moment bezig met nieuwe dingen te proeven. Van alles wat er hier stond, was een boterham met jam toch wel het lekkerst en hij had met zichzelf afgesproken dat, als hij zou winnen, er op de één of andere manier jam in het district moest komen.

Even voor tienen werd hij richting de trainingszaal begeleid. Daar aangekomen zag hij voor het eerst écht de medetributen. Ze kwamen in allerlei verschillende kleuren en smaken, wat hem er niet gerust op maakte. Achter een dun jochie kon makkelijk een dodelijke messenwerper schuilgaan, of iemand die wist hoe je van een draadje een elektrisch net kon maken om de halve arena te elektrocuteren. Hij kon zich niet voorstellen dat er zoiets zou gebeuren - waarom zou er in hemelsnaam draad in de arena te vinden zijn? - maar hij had thuis al wel geleerd dat niet alles was zoals het leek. Hij zag een stel jongens met ongeveer zijn postuur, maar ook jochies die niet ouder dan 15 konden zijn en die nog nooit eten hadden gehad. Sommige mensen leken gedreven te zijn om te winnen, met een moordlustige blik in hun ogen, terwijl een ander weer keek alsof hij of zij nu al dood zou kunnen gaan. Het was een bij elkaar geraapt zootje, dat was één ding wat duidelijk was.

Caleb zat meer op de andere tributen te letten dan op wat er gezegd werd, er vanuit gaande dat het opletten op de tributen en hun kunnen hem zou kunnen helpen in de arena. Het was hem echter wel duidelijk geworden dat ze aan de slag konden en niet met de andere tributen mochten knokken. Dat vond Caleb niet meer dan logisch, want dit werd zover hij wist niet gefilmd en het Capitool zou er dan niks aan hebben. Dat zou kritiek opleveren en dat was nou juist niet de bedoeling van de hele Hongerspelen. Caleb liep op zijn dooie gemakje rond en bekeek de verschillende onderdelen. Hij zag dat er al gelijk messen werden geworpen en zag dat er ook bijlen naast lagen, maar Caleb wilde dat nog even bewaren of zelfs helemaal niet laten zien. Het meisje dat de messen aan het werpen was, was schrikbarend goed voor zover hij kon zien en ondanks dat hij liever een gevecht met iemand aan zou gaan die het ook echt probeerde, had hij liever geen competitie. Dit was een meisje om in de gaten te houden, dat was duidelijk.

Uitendelijk besloot hij naar het visonderdeel te gaan. Hij had nog nooit gevist, wist niet eens hoe hij een vis moest schoonmaken en hij kon ook niet zwemmen. Er waren geen fatsoenlijke meren in het district, op een gigantisch meer na dat helemaal aan de rand van een bos lag. Het was echter niet de bedoeling dat je daar kwam en zelfs Caleb had het niet aangedurfd om het water in te gaan of zelfs maar uit de beschutting van het bos te komen en langs de oever te slenteren. Het was groots, uitgestrekt en prachtig, maar  hij was er verder nooit bewust terug gegaan. Caleb was bekend met kleine poeltjes en vijvertjes, maar in geen van deze kon je zwemmen of vissen. Hij hoopte dat het leren van deze vaardigheid hem uiteindelijk iets op zou leveren in de arena.

'Dus, hoe werkt dit?' Vroeg hij aan de assistent bij de vijver. Die trok een beetje onbeholpen zijn schouders op. 'Wat wil je precies leren?' Daar moest Caleb even overna denken. Hij wist dat er verschillende onderdelen waren die je tijdens het vissen in de gaten moest houden. Een ouder iemand uit het district had dat ooit tegen hem verteld. Aas was belangrijk, maar ook stil zijn en een goede plek vinden. En dan kwam het binnenhalen zelf nog natuurlijk.
'Kunnen we eerst beginnen met wat voor aas er geschikt is voor de meeste vissen en dan over hoe je een vis het beste binnen kunt halen?' Vroeg Caleb aan de assistent. Zijn gezicht begon te stralen en snel toverde hij een bak aas en een hengel uit een kast en gaf deze aan Caleb. Dolenthousiast dat iemand van hem wilde leren, begon hij snel maar duidelijk uit te leggen welk aas het handigst was en waarschijnlijk ook het makkelijkst te vinden. Terwijl Caleb luisterde, keek hij rond om te zien of iemand met hem mee wilde doen. Eigenlijk hoopte hij van wel, aangezien het een goede manier was om tributen te kunnen beoordelen. Uiteindelijk koos Caleb voor een grijze worm die tot zijn afschuw bewoog, spietste hem aan de haak en gooide zijn hengel uit in het vijvertje, wachtend tot er een vis zou bijten.


((OOC: Sorry voor de veel te lange post, maar feel free to join the fishing club!))

Met zelfverzekerde passen liep hij naar het volgende onderdeel toe. Vechten. Hij was er klaar voor. Zodra hij een man benaderde spreidde die joviaal zijn armen uit. Odin staarde enkel. Wat was dit voor een persoon, die hem wilde omhelzen? Hij was hier om te leren hoe hij iemand vermoorden moest, niet om warm en veilig te zijn in iemands omhelzing. De fronsende uitdrukking op zijn gezicht gaf gelukkig een duidelijk genoeg signaal af en de man liet haast een tikje teleurgesteld zijn armen weer zakken. Zucht... De jongen zette een stap naar voren. ''Ik zoek iemand die mij technieken van blokken en stoten kan leren en wellicht ook nog wat wurggrepen of worpen.'' Zijn stem was even en emotieloos, het was een mededeling, geen tegenspraak werd van meneer knuffelbeer geduld. O en als die het zou wagen zelf met hem te trainen, zou hij het daar niet mee eens zijn. Inwendig maakte Odin zich al klaar om dat luid te weigeren. Maar de stem van de zojuist nog vriendelijke, ietwat lieve trainer was veranderd in een soldatenstem. ''Loop met mij mee. Doe eerst een warming up, dan zullen we beginnen met de basis.'' Opgelucht dat hij geen drama hoefde te schoppen en verbaasd door de transformatie in de houding van zijn trainer liep hij mee, om te beginnen aan eindeloze sets push-ups, sit-ups en rekoefeningen. Toen de man besloot dat hij warm genoeg was begon het stoten. Stoot, stoot, blok. Wisselen van voet. Stoot, stoot, blok.

Telkens werd er op willekeurige tijdstippen een 'geen genade' ronde ingelast, waarbij Odin op vol gas in moest rammen, links rechts, boven beneden en in het midden. Overal. Ondertussen ook nog op zijn blocks lettend, anders kreeg hij zélf genadeloos een stomp. Dit hield Odin zo ongeveer anderhalf uur vol. Zijn conditie was goddank niet zo slecht als je zou verwachten van een poëet. Uiteindelijk had hij verschillende grepen geleerd, een techniek waarmee je iemand met één stoot in een coma kon krijgen (stoot het neusbeentje op volle kracht zijn hersenpan binnen) en had hij de blocks al aardig onder de knie. Waarom had hij niet eerder leren vechten, dan had hij zich tegen Onix kunnen verdedigen.

Hij zond zijn trainers een beleefd knikje. ''Bedankt, ik zie U morgen weer.'' Hij kreeg nog het advies later in de middag wat pure kracht training en loopband training te doen en verliet de dojo. Nu was het tijd voor een klein beetje rust. Hij greep een bidon met sportdrank (een rare gloeiend groene kleur stroomde door het rietje heen, was dit echt drinkbaar?!?) en liep op zijn gemak naar een stand met planten. Hij bekeek de groene sprietjes slechts kort, concluderend dat hij dit grotendeels al wist. Alleen die rare rode besjes, oneetbaar, zelfs dodelijk giftig, moest hij onthouden. Maar meer tijd besteedde Odin niet aan het plantenkunde onderdeel. Hij had wel betere dingen te doen!

Odin kwam aan bij het knopen leggen, zag een blond joch met een gevlochten touwtje staan kloten. Hij grijnsde geamuseerd en was voor hij het realiseerde al op hem afgelopen. ''Ey.'' begroette hij hem simpel. ''Ik ben Odin.'' Het antwoord van de magere punk kop was een zachte 'William Mocca. Hoi.' Odin liep naar de tafel met strikken en begon op zijn beurt ook te prutsen toen iets tot hem doordrong. Want wácht eens even, Mocca, die naam was bekend, de Mocca van het Capitool... Het zou toch niet? ''Weet jij hoe die knoop moet?'' vroeg hij terloops. Een domme vraag, want er stonden professionele begeleiders hier. Maar dat leek niet in William op te komen, gelukkig. Nadat William hem geholpen had en ze gezamenlijk nog wat meer strikken hadden uitgetest, iets waarbij wonderbaarlijk genoeg wat plezier en gelach kwam kijken, durfde Odin het te vragen: ''Ben jij William van de Mocca's? Moccachina's?'' Hij keek William schuin aan, verrast toen die begon te grinniken. ''Moccachino.'' werd hij lachend verbeterd. Oeps. Maar het antwoord was dus ja! Onopvallend dacht Odin na, dit betekende iets goeds. Want als dit een familielid was zou die vast meer hulp krijgen. Al had hij geen idee hoe dicht gerelateerd aan Mark deze hier was, Odin besloot de gok te nemen en eens te proberen William in zijn 'vriendengroep' binnen te slepen. In uiterst geval van nood kon hij William in de Arena gemakkelijk aan, zo had hij al wel gemerkt. Fysiek was die jongen geen partij, maar sponsorsgewijs daarentegen... Ze bleven nog even staan, Odin werd meer en meer afgeleid door de medetributen die hij bezig zag. Een meisje wat er onopvallend en makkelijk te doden uitzag wierp messen alsof ze dat dagelijks deed. ''Daaammnn..'' kwam er in een zucht uit zijn mond. Dit kon nog stukken lastiger worden dan hij al vreesde. Lesje geleerd: Never judge a book by it's cover. Never underestimate your opponents. Die fout zou je namelijk wel eens de das om kunnen doen hier.

Odin nam de leiding en loodste zijn nieuwe 'vriend' mee naar een volgend onderdeel. Onderweg naar het parcours liep de jongen een nogal vreemde koers. Was hij de weg kwijt? Nee, Odin liep zo dat hij de zwartharige jongen die ook bij het strikken leggen stond even nader kon observeren. Van achter hem mompelde hij: ''Nog steeds bezig, elfje?'' Achter hem hoorde hij William beschaamd lachen en Odin bleef kort stil staan, een lach op zijn gezicht en een twinkeling van nieuwsgierigheid in zijn ogen. Zou de zwartharige jongen uit district 11 enige reactie vertonen? Of was hij zo dom dat hij zich enkel kon concentreren op die mislukte warboel die een strik moest voorstellen? In dat geval zou Odin namelijk weer gauw weg zijn om verder te trainen, in het parcours met touwen en andere behendigheidszaken. Hij wilde daar kijken of er een mogelijkheid was om te leren klimmen, iets wat vast van pas zou komen. Tenzij ze in een woestijn gedumpt werden, maar dat risico zat er altijd in.

[Sorry voor de lame-o opmerking naar Raven toe, maar ik wilde iets van interactie doen x3]

Odin wist heel even hoe populaire jongens zich moesten voelen. Vroeger was hij diegene geweest die in zijn eentje stond en dan door een groepje werd aangesproken- met spottende, uitdagende woorden. Bedoeld om een reactie te ontlokken. Nou waren Odin's woorden niet gemeen bedoeld, niet spottend, maar plagend. Omdat hij toch iéts moest zeggen om de aandacht van de magere jongen te trekken. William was trouw achter hem stil blijven staan zodra Odin gepauzeerd had. Het was bijna vreemd hoe zeer die hem nu al als een vriend beschouwde, of zo leek het in elk geval.

De zwartharige uit district 11 draaide zich om, een warboel van knopen in zijn hand. Odin deed een minuscuul stapje opzij, William schuifelde als op commando naar voren. Nu stonden de drie in een soort driehoek, een drie-eenheid. De sfeer was gemoedelijk, naar zijn idee dan. Van vijandschap was niets te merken, al waren ze alle drie nog bezig met uitzoeken hoe de verhoudingen hier zaten. Moord en doodslag op dummies ging ondertussen ongestoord door, maar voor dit drietal leek het even stil te staan. Misschien was dat ook wel goed. Zo kon hij zich nog heel even een normale tiener wanen, aan het begin van een lang levenspad staande. Hij was achttien, de toptijd van je leven.
Dat was hem beloofd. En nu leek het erop dat hij een kans van minder dan 5 procent had om de 19 überhaupt te bereiken. Vergeet dat nou even, Odin. heel even. Vijf minuutjes maar. Voor vijf minuutjes zou hij zich weer thuis wanen, of op school. William als zijn vriend, district 11, Raven, als een nieuwe kennis die hij aansprak. Grapjes, lachende gezichten, levensvreugde. De wreedheid van het Capitool werd op trieste wijze onderstreept door de kluwen draden in Raven's handen.

'Ik zal wel moeten, nietwaar? Dit lijkt nergens op.' Een blik op de knopen toestand vergrootte de grijns op zijn gezicht. "Nou, ik denk dat iemand daar aardig in verstrikt kan raken hoor." Sprak hij luchtig. "Zolang jij het zelf niet bent dan." Odin gebaarde naar de parcours op een kleine afstand van hen. "Gerelateerd aan touwen, nu we daar toch mee bezig zijn.. Ik ga het parcours even uitproberen. Iemand interesse om mee te gaan?" Hij probeerde niet te laten merken dat hij werkelijk geen zin had om daar alleen als een chimpansee in touwen te slingeren. Hij wilde leren klimmen, maar wist niet of dat mogelijk was hier. En verder twijfelde Odin ook of hij dat idee wel met Baby-Mocca en zwart elfje wilde delen. Twijfels, twijfels. Hij hoopte maar gewoon dat ze mee kwamen, dan konden ze samen de onderdelen afwerken. Een korte blik op William gaf aan dat die wel mee zou hobbelen, de blonde jongen knikte verlegen. Nu was het dus aan Raven om een keuze te maken.

In tegenstelling tot de meeste tributen was Janaea, de twaalfjarige vrouwelijke tribuut van District 6, in een heel goede bui. Een glimlach sierde haar gezicht en ze had heerlijker geslapen dan ooit tevoren. De bedden hier in het Capitool waren kwalitatief superieur aan degene die ze thuis gewend was. Datzelfde gold voor de douches. Janaea durfde te wedden dat ze nog nooit zo schoon was geweest en nog nooit zo lekker had geroken. En dan had ze het nog niet eens gehad over het eten. Alles was zo lekker en er was zo veel! Nu had Janaea het nooit heel slecht gehad wat betreft eten, maar alsnog was elk maal in het Capitool een hele openbaring.

Vandaag was de eerste trainingsdag. Ze had absoluut genoten van de Openingsceremonie, vooral als ze om zich heen keek en al die mooie mensen naar haar zag kijken. Ze voelde zich er mooier door en ze kon niet wachten tot de interviews zouden beginnen. Dan werd ze weer mooi gemaakt, hopelijk nog mooier dan bij de Openingsceremonie! Nu was het echter geen tijd om mooi te willen zijn. Het was tijd om dingetjes te leren die ze thuis in District zes nooit had kunnen leren! De Hongerspelen waren een groot zegen in dat opzicht.
Als één van de laatste tributen kwam  Janaea aan in het trainingscentrum. Ze was nog maar net op tijd voor het verhaaltje van de lijkbleke man met rode ogen en bij het zien van hem kon ze een giecheltje maar net onderdrukken. Zijn uiterlijk was al even speciaal als de rest van de inwoners van het Capitool. Iedereen was beeldschoon en ze begreep wel waarom iedereen hier het uiterlijk van de rest van Panem niet zo leek te waarderen. Nu ze hier was geweest kon ze dat zelf ook niet meer.

Na het praatje viel de groep van tributen meteen uiteen en mensen begonnen gelijk te trainen. Janaea bleef enkel staan en draaide rondjes om alles in zich op te kunnen nemen. Alles zag er zo leuk uit om een keer te proberen, maar zouden er ook dingen zijn waar ze werkelijk wat aan zou hebben? Natuurlijk was dit een heel avontuur en genoot ze ervan, maar het was ook nog steeds een wedstrijd en stiekem zou het echt heel leuk zijn als ze zou kunnen winnen van al die grote jongens en meisjes. Misschien kon ze na vandaag zelfs iets waarmee ze anderen uit kon schakelen!
Ze keek naar elk onderdeel en vroeg zich af welke ze het liefst zou doen. Vissen was leuk, want dan mocht ze met water spelen! Hoewel ze in District 6 een heel groot meer hadden, had Janaea nooit veel tijd besteed in het water. Zelfs al hadden ze het goed in hun district, daar was geen tijd voor. Of daar liet niemand haar tijd voor hebben. Niet buiten de zwemlessen om die ze als klein meisje van vijf had gehad. Totdat ze het kon en daarna had ze er nooit meer iets mee gedaan.
Toch besloot Janaea niet meteen naar het visonderdeel te lopen. Ze liep in de richting van een persoon die ze met een enorme glimlach begroette. “KUNT U MIJ VERTELLEN OVER DEZE INSECTEN?!”, vroeg ze enthousiast. Misschien een tikkeltje té enthousiast, want de begeleider leek er bijna van te schrikken. Zonder enige terughoudendheid grabbelde Janaea in het doosje, waar verschillende beestjes lagen. “Wat is dit? Hij is grappig!”, vroeg ze, terwijl ze één of ander groenbruin beestje met voelsprietjes uit het bakje haalde. Zulke hadden ze thuis niet! Oprecht geïnteresseerd luisterde ze naar de ietwat verbaasde, maar ook enthousiaste begeleider en zo ging het door, net zolang totdat Janaea alle insecten kon herkennen en hun belangrijkste eigenschappen kon opnoemen. Zo waren sommige eetbaar, terwijl anderen juist giftig waren en sommige waren juist geschikt om te gebruiken voor camouflages. Het verbaasde haar hoe snel ze klaar was, want eigenlijk had ze graag nog langer bij de insecten gestaan. Maar nu ze dit wist kon ze het ook best even rustig aan gaan doen. Wie weet had ze haar levensverwachting al met een uur verlengd!

Janaea richtte zich weer op de vissen. Bij de vijver was nog een jongen, met het nummer zeven, dus klaarblijkelijk uit het houtdistrict. Daar hadden ze vast ook niet veel te maken met vissen. De jongen was groot en gespierd, een hele verschijning in vergelijking met Janaea zelf. Stilletjes sloop ze dichterbij, terwijl ze probeerde te zien waar de jongen mee bezig was.
“Mag ik dat ook proberen?!”, vroeg ze toen, ietwat luid, aan de begeleider van het visonderdeel, waarna ze richting de vijver rende en naar de vissen in het water staarde. “Wat zijn dat voor vissen? Zijn die allemaal eetbaar?” Met glinsterende oogjes keek ze toen weer naar de handen van haar medetribuut. “En kun je ze daarmee vangen?”
De begeleider leek haar enthousiasme wel te kunnen waarderen, want hij begon inderdaad te vertellen over de verschillende vissen, net zoals ze eerder over de insecten had geleerd. Enthousiast knikte ze bij elk nieuw feit dat ze te horen kreeg, waarna de begeleider hen de mogelijkheid gaf om zelf haken te maken. Er volgden voorbeelden van verschillende voorwerpen en Janaea ging meteen aan de slag. Zo bleek je zelfs uit een stukje hout een werkende ‘haak’ te kunnen maken, dus pakte ze een stukje tak en een mes en deed ze een poging om de schors van de tak te schrapen. Dat bleek niet bepaald een techniek te zijn die Janaea onder de knie had. Laat staan het maken van een soort greppeltje om de haak ergens aan vast te kunnen maken zónder dat hij los zou kunnen raken. “Hoe doe je dit?!” mompelde ze een beetje gefrustreerd naar Caleb, hopende dat hij, uit District 7 komend, meer verstand had van dit gedoe als zij én dat hij bereid zou zijn eventuele informatie zou willen delen. “Ik ben trouwens Janaea,” glimlachte ze daarna.


OOC:
Laat, I know, en mijn god, wat is Janaea een tegenstrijdig karakter om mee te posten. Toestemming van Caleb dat hij nog bij het vissen is, en zo.

Net op het moment dat Caleb opkeek om te zien of er nog leuke mensen in de buurt waren die hij misschien kon overtuigen hierheen te komen, kwam er een klein, schattig meisje zijn kant opgelopen. Ze leek van een niet-vechtonderdeel te komen. Dat kon een paar dingen betekenen: één, ze kon niet vechten, wat logisch was als je keek naar haar bouw en haar leeftijd. Twee, ze kon uitstekend vechten, of kon in ieder geval met een bepaald wapen omgaan, en besloot zich, net als Caleb, te focussen op dingen die ze nog niet kon. Drie, ze wist precies wat alles was qua niet-vechtonderdelen, maar wilde zichzelf testen. Vier, ze kon letterlijk niks.

Kijkend naar het fragiele, kleine meisje, kon Caleb niks anders dan hopen dat optie vier niet het geval was. Drie zou haar alleen een voordeel opleveren als ze de gevechten kon vermijden en het een soort duuroverlevingstocht werd. Hij hoorde de geluiden van zwaar metaal en lichamen die heen en weer renden, wetend dat een deel van hen zich zeer waarschijnlijk er niet van bewust was dat er meer bij de Hongerspelen kwam kijken dan slechts spierkracht. Zonder hersenen kwam je nergens. Hij was er nog niet uit of de andere tributen hersenen hadden. Ja, vast wel, anders zouden hier een stel zombies lopen en dat zouden de kansen van de andere tributen niet vergroten, aangezien zombies al dood waren en ja, dan hadden de hele Hongerspelen niet echt veel effect. Het zou wel grappig zijn om toe te kijken hoe zombies op elkaar in aan het hakken waren en er overal lichaamsdelen rond zouden vliegen e- hij klonk net als het Capitool. Dat was hun doel. Rondvliegende lichaamsdelen waren niet grappig, want die kwamen van mensen en mensen hadden ooit een leven en vrienden en familie en meer van dat soort dingen. Mensenlevens waren heilig als het aan Caleb lag. Hij was nooit van plan geweest om iemand te vermoorden. Het feit dat hij binnen een week zeer waarschijnlijk bloed aan zijn handen had kleven, misschien wel van dat kleine meisje dat nu zich bij het visonderdeel had gevoegd en aan het luisteren was naar uitleg van de begeleider.

Caleb zette de hengel neer zoals de begeleider het hem zojuist had geleerd en luisterde naar de uitleg over het maken van vissen, voorwerpen en uiteindelijk haken. Het jonge meisje begon vrijwel meteen met het maken van een haak uit hout en Caleb, die op de grond was gaan zitten en het zichzelf comfortabel maakte daar, pakte ook een mesje en een stukje hout. Hij was een houthakker van beroep geweest, of eigenlijk was hij dat als hobby, maar hij had niet voor niets in de nacht voor de Boete nog een poppetje gemaakt voor Lynn. Hij was zeker geen held in het bewerken voor hout, daar was zijn motoriek niet fijn genoeg voor, maar zolang het grove vormen waren, kwam hij er wel uit. Op zijn gemakje begon hij met het mes de schors van de tak te halen. Het was niet hetzelfde hout als in het district. Dit leek wat vochtiger en buigzamer. Caleb moest er even aan wennen, maar bedacht zich snel dat er in de arena waarschijnlijk ook andere bomen zouden staan dan hij gewend was.

'Hoe doe je dit?!' Hoorde hij het kleine meisje zeggen. Caleb keek op en zag dat ze een beetje zat te klungelen. Hij boog zich naar haar toe en liet zien hoe hij zijn mes en tak vasthield.
'Als je met het mes van je af snijdt, heb je geen kans dat je per ongeluk uitschiet. Je kan dan ook wat meer kracht zetten, maar als je de schors eraf wil halen, hoeft dat alleen maar om je mes onder de schors te krijgen. Als het goed is, kan je hem er daarna heel makkelijk afpellen.' Hij glimlachte naar het meisje, die zich voorstelde Janaea.
'Janaea? Mooie naam. Ik ben Caleb, uit District 7. Uit welk district kom jij?' Want als er iets was wat hij absoluut niet bij had gehouden, dan was het wel de districten van de verschillende tributen. Van hen die indruk hadden gemaakt, had hij het natuurlijk wel onthouden, maar Janaea was nogal onopvallend, behalve dan haar schattigheid en haar kleinheid.

Oh, de jongen was aardig! Janaea glimlachte dankbaar toen de jongen haar voordeed hoe ze de tak moest vasthouden en hoe ze de kans kon verkleinen om zichzelf te verwonden bij het verwijderen van het spul dat de jongen schors noemde. Ze knikte enthousiast, toen ze het vermoeden had dat ze het doorhad. Ze probeerde het meteen uit en hoewel het nog even moeizaam ging, was er al snel enige verbetering te zien. Gelukkig maar, want ze had niet de hele dag om haken te maken. Ze wisten niet eens waar ze terecht zouden komen en of er überhaupt water zou zijn. Het zou raar zijn als ze er wel voor konden trainen en het nergens goed voor was, maar wie zou het zeggen. Volgens haar vader was het Capitool onberekenbaar als een op hol geslagen wissel. Dat betekende waarschijnlijk dat ze gewoon haar best moest doen en afwachten tot het moment daar was. Ze zouden het vanzelf wel zien.

Nadat ze zich had voorgesteld, complimenteerde de jongen haar naam, waardoor ze natuurlijk weer vrolijk moest lachen, terwijl ze hem bedankte. Zelf stelde hij zich voor als Caleb, afkomstig uit District 7. “Dat weet ik toch, gekkie!”, glimlachte Janaea vrolijk, wijzend naar het nummer dat hij op zijn lichaam droeg. Vervolgens wees ze naar haar eigen nummer. “Ik kom uit District 6, dé plek voor transport!”
Terwijl ze praatte ging ze door met het bewerken van het hout, totdat ze het vermoeden had dat het goed genoeg was om er iets omheen te binden, zodat ze het daadwerkelijk in het water zou kunnen gooien om een poging te doen om iets te vangen. De begeleider knikte tevreden, hoewel Janaea niet wist of het een ‘best-goed-voor-iemand-uit-District-6’-knik was, of dat ze het sowieso enigszins goed gedaan had. Nu vertelde de begeleider echter over materialen die ze konden gebruiken als touw, wat waarschijnlijk niet alleen handig zou zijn als vislijn, maar eventueel ook in menig andere situatie. Er kwamen verschillende planten voorbij waarvan de bladeren of stengels sterk genoeg waren om een vislijn te maken. Ook de vacht van enkele dieren scheen stevig genoeg te zijn, maar voor nu richtte Janaea zich voornamelijk op de planten.
Ze koos voor een soort blad dat eerst in elkaar gevlochten moest worden, voordat ze het zou kunnen gebruiken. Dat betekende dat Janaea eerst moest leren vlechten, want ze mocht dat een meisje zijn, haar kapsel was wel het laatste waar ze zich zorgen over wilde maken. Ze hield van los haar en als ze haar haren wel vast droeg dan maakte ze een staart of knot, of liet ze haar moeder, tante of zusje wel met haar blonde lokken spelen. Ze had nooit verwacht dat vlechten daadwerkelijk nuttig zou kunnen zijn, maar nu ze het nodig had, was ze best bereid om goed op te letten. Het bleek gelukkig niet al te moeilijk, hoewel Janaea niet bepaald snel was met het maken van haar lijn. Uiteindelijk had ze toch een heel stuk aan elkaar geknoopt en maakte ze het nogal primitief vast aan het houtje dat ze zo goed mogelijk had bewerkt, waarna ze het aas kreeg dat Caleb eerder ook had vastgehad. “Mag ik het proberen?!”, vroeg ze daarna enthousiast aan de begeleider, die met een arm naar het visvijvertje had gewezen. “Echt? O, ik hoop dat het lukt!”
Voordat ze überhaupt een poging deed om het aas eraan te maken, staarde ze opnieuw naar het water. Welke vis zou dom genoeg zijn om een poging te wagen? Even moedigde ze de vissen zachtjes aan, waarna ze uiteindelijk toch de haak in het water gooide. Ze dreef met haar neus bíjna in het water, maar de begeleider gaf al snel het advies dat de vissen op die manier waarschijnlijk niet sneller zouden bijten. Dat bleek juist te zijn, want niet lang nadat Janaea iets meer afstand nam, voelde ze een kleine tegenwerking aan het touw dat ze had gemaakt. Vlug gaf het meisje een enorme ruk aan het touw en met een noodgang kwam de haak weer naar boven. De vis kwam mee omhoog, maar blijkbaar was Janaea net iets te vroeg geweest, waardoor de vis midden in de lucht terug viel het water in. “Waar ga je heen?!”, riep ze geschokt naar de vis, terwijl ze een poging deed om hem te vangen. Maar dat was dus niet zo’n goed idee, zeker niet in de wetenschap dat er precies onder de vis zich een vijver bevond. “Aaaaah!”, bracht de blondine uit, terwijl ze al gauw haar evenwicht verloor in haar poging bij de vis te komen. Nee, dit was niet handig. Het mocht dan misschien niet het meer zijn in District 6, maar ook van dit vijvertje werd je overduidelijk nat. Dat ondervond Janaea, toen ze in het water terechtkwam, maar ze liet zich niet tegenhouden door het plotselinge gevoel van natheid. Het water spetterde omhoog en Janaea eindigde kopje onder. Toen ze  niet veel later bovenkwam, straalde ze echter. “IK HEB EEN VIS!”
Ze had gelijk, want in haar armen hield ze inderdaad een vis. De begeleider keek haar verbaasd aan en leek niet zo goed te weten wat hij met haar aan moest. Nou , Janaea zelf ook niet echt, daarom gooide ze de vis ook maar weer terug in de vijver. Ze bedankte de begeleider en ook Caleb voor zijn hulp bij het maken van de haak. “Ik ga nu nog even naar de planten,” glimlachte ze vrolijk, “ga je mee of heb je het helemaal niet nodig? District 7 zal wel een levende encyclopedie zijn als het om planten gaat, of zijn er maar een beperkt aantal soorten planten? Want dan zou je misschien wel mee moeten komen!” Janaea glimlachte en wachtte Calebs antwoord niet af en totaal negerend dat ze bij weglopen een enorm waterspoor achterliet, liep ze richting het volgende onderdeel. “Ik kom morgen wel terug!”, riep ze de begeleider nog even na, want ze moest ook nog weten wat ze met de vissen moest doen als ze er één gevangen had.

Planten dus. Dat was het volgende waar ze allemaal leuke informatie over wilde leren. Maar dat zou nog wel even duren, vermoedde het meisje. Het waren er echt veel, misschien wel meer dan honderd! Dat kon ze nooit zo snel allemaal onthouden, natuurlijk. Nee, hier zou ze langer moeten blijven. Gelukkig zag de begeleider er niet al te eng uit, maar in dat opzicht had Janaea’s beoordelingsvermogen weinig te bieden. Een kwaad everzwijn was ook hoogstens ‘een beetje minder vriendelijk dan gebruikelijk’. Nee, beter zou daar ook een onderdeel voor komen, of ze zou gevaren wel eens over het hoofd kunnen zien. “Hallo!! Ik ben Janaea! Kunt u mij vertellen over hoe ik giftige en eetbare planten uit elkaar kan houden? Of is er geen vaste regel voor? Vast niet, hè? Dat zou te makkelijk zijn? Zou u me dan misschien de meest voorkomende eetbare planten kunnen laten zien? Uiteraard wil ik álle planten leren, maar het zou een goed begin zijn, toch?” Janaea glimlachte en de begeleider begon na haar enorme relaas te vertellen, overrompeld, maar toch ergens wel blij met zoveel enthousiasme.


OOC: NaNo, part 20. +1188. [17.916/50.000]

Oh, blijkbaar had ze opgelet tijdens het introduceren van de andere tributen, want toen Caleb vertelde dat hij uit District 7 kan, reageerde het kleine meisje met:
“Dat weet ik toch, gekkie!”, wat een kleine glimlach tevoorschijn deed komen bij Caleb. Hij had zitten kijken hoe ze met de tips die hij gaf aan de slag was gegaan en was verbaasd hoe snel ze het onder de knie leek te hebben. Hij had geen idee van haar ervaring als het op survivaltechnieken aankwam, maar ze had er wel aanleg voor. Ze zou aan haar kleine iele lichaampje te zien, het niet voor elkaar krijgen om in een gevecht te winnen en de kans dat ze zou overleven was klein, maar als ze die survivaltechnieken toe kon passen, kon ze nog best ver komen. Misschien. Of misschien ook niet. Wist hij veel.

Ze kwam uit het transportdistrict, District 6.
'Echt?' Vroeg Caleb een beetje verbaasd. 'Reizen jullie ook met treinen en zo het district door? Want dat zou wel logisch zijn eigenlijk.' Caleb wist nauwelijks iets over de andere districten. District 7 was opzich niet zo erg, zeker ook omdat hij uit een redelijk goede familie kwam. Daarbij had District 7 hout, en hout was overal voor nodig. Ze konden af en toe slecht hout meekrijgen van het werk om daar iets van te maken. Meubels waren relatief goedkoop en daarbij was iedereen in staat om te ruilen voor hun vakmanschap of andere meubels. Hij ging er daardoor ook een beetje vanuit dat dit in andere districten ook zo was. Hij begreep natuurlijk wel dat je treinen en dergelijke niet kon ruilen met andere mensen, maar als District 6 een beetje een groot district was, was het wel fijn om niet overal heen te moeten lopen, zoals de in District 7 moesten doen. Aan de andere kant leek het hem ook wel logisch dat ze níet die privileges hadden. Ze waren natuurlijk de mensen die het maakten en sowieso zou het dan alleen voor de erg welvarende mensen zijn. Hmm, lastig.

Hij keek hoe Janaea aan het prutsen was met bladeren en daar touwen van aan het vlechten. Caleb besloot mee te doen. Vlechten was voor hem geen probleem, dus daar had hij een voordeel mee. Zijn fijne motoriek was echter niet heel erg goed: Caleb was gemaakt voor het zware werk, lichamelijk arbeid en vooral een hoop bijlen. Alles was kleiner was dan een bijl, was een probleem voor hem. Nouja, een pen ging dan nog wel, maar zijn handschrift was alles behalve netjes. Toch kreeg hij met wat moeite de dingen die als touw moesten fungeren, uit de bladeren. Hij was er toch minder handig in dan Janaea en was zelfs een beetje jaloers. Hij was niet gewend aan omgaan met planten. Hij wist maar weinig van ze. Degene van thuis kende hij wel, maar dat waren maar een paar soorten en verder was er weinig om mee te oefenen.

Terwijl hij nog zat te morrelen met zijn touw en gevlecht, was het meisje al aan het vissen. Van uit zijn ooghoeken zag hij haar een stapje naar achter doen en binnen de kortste keren haalde ze een vis uit het water. Caleb wilde haar feliciteren met iets wat hem nog steeds niet was gelukt, maar op het moment dat hij zijn mond open deed om dat te doen, bleek de vis niet goed aan de haak te zitten en kwam deze los. Janaea had de vis geprobeerd te vangen, maar dat was niet gelukt en ze was in de vijver gevallen. Caleb stond al naast de vijver om haar eruit te tillen in geval van nood, maar ze kwam al bovenwater en riep: “IK HEB EEN VIS!”
Lichtelijk behoorlijk stomverbaasd keek Caleb naar de vis die het meisje vasthield. 'Dat ehm. Heb je goed gedaan!' Zei hij, toch een beetje onder de indruk. Hij zag hoe het meisje de vis weer teruggooide en Caleb werd bedankt voor de hulp.
'Dat was geen moeite hoor!' Zei hij vriendelijk. Het meisje vertelde daarna dat ze naar de planten ging en of hij meekwam, en nog zo'n twintig andere vragen. Ze liep echter al weg voordat hij antwoord had kunnen geven en Caleb moest een beetje grinniken om het waterspoor wat ze achterliet. Hij hoopte maar een beetje dat ze dat niet zou doen in de arena. Als er iets was wat hij niet wilde, was dat ze gelijk werd vermoord door zoiets stoms. Ze verdiende beter dan dat.

Snel liep hij achter het meisje aan en haalde haar in zodat hij naast haar kon lopen. 'We hebben wel planten,' vertelde Caleb, 'maar dat zijn voornamelijk dezelfde en je hebt maar heel weinig aan ze.' Hij stopte bij het onderdeel en liet Janaea het woord doen. Hij had weinig keus, want ze was al begonnen met babbelen vanaf het moment dat ze daar aankwamen. Caleb plofte op de grond terwijl hij luisterde naar de begeleider. Er was een hoop te onthouden en het duizelde Caleb allemaal een beetje.
'Dus bijvoorbeeld een brandnetel is wel te eten, maar pas als je het hebt gekookt? En daarvoor is dat giftig? Hoe weet ik zeker dat al het gif er dan uit is? En geldt dit dan ook voor andere planten? Of kan je een brandnetel sowieso niet eten maar kan je het gebruiken voor soep of zo? Ik snap er helemaal niks meer van.' Nee, hij was beter met dingen doen dan dingen leren, ondanks dat hij niet bepaald dom was. Het was gewoon een stortvloed aan informatie en hij hoopte dat Janaea er iets van kon onthouden en het met hem kon oefenen.