OOC: Let op, de tekst in dit topic is morbide en niet geschikt als je geen vreemde, zeer vage moorddadige dingen wil lezen.
Vanuit het oogpunt van de begeleider van district 6:
Een donkergroen opschrijfboekje ligt voor je. Het is klein, je hand past er makkelijk omheen. Wanneer je voorzichtig de rode touwtjes losmaakt die de bladzijdes gesloten houden en het boekje opent, valt er een gedroogde veldbloem uit. De zachte geur van de bloem bereikt je neusgaten en je ademt eens diep in. Het is de geur van vergeten zomers, van iets wat eens was en nu niet meer is. Tenminste, dat is waar je aan moet denken.
In de kantlijn staat een naam opgeschreven: Odin Donaghue.De welbekende naam van je mannelijke tribuut. De O is ontsierd met een dikke krasserige streep erdoor heen en eronder kan je nog de woorden 'Miss me, remember me.' onderscheiden. Die zijn met potlood gesschreven en later verwoed uitgegumd, alsof het nooit de bedoeling was dat jij dit las. Op de pagina's die volgen vind je fragmenten tekst. Het is chaotisch, je leest flarden van teksten, zinnen, hersenspinsels. Op sommige bladzijdes moet je je ogen tot spleetjes knijpen om in de wirwar van zinnen je weg te vinden. Op anderen staan slechts enkele woorden, met een dikke streep eronder.
Ook vind je een losgescheurde bladzijde, waarop staat: Als ik sterf, breng dit dan aan Chad Maggin, district 6. Er staat een adres bij en nogmaals de naam van de jongen.
Dit zijn stukken die je weet te ontcijferen van de laatste bladzijdes, met tranen en inktvlekken besmeurde bladzijdes van het notitieboekje:
I am not afraid for the fall.
I was made to fly.
But if you could catch me.
We would fly away together.
___________________
In a room full of people.
I feel so alone.
I know I am supposed to be like them.
Just like them.
We're all flesh and blood.
Bones and skin.
Eyes and brain.
But I'm not like them.
They are talking about the Games.
I am living the Game.
I might be dying the Game.
I am not like them.
Because they don't think about blood the way I do.
__________________________
23 of them. I want to see their blood, cause that's what will save me, take me away from this madness.
________________________
Per aspera ad astra.
Trough the Thorns to the stars.
No, they never taught us how to fly.
No, they never taught us how to fight.
So we fall down, bare knees touch the ground
And losing all hope
Take one look up, into the blinding light.
It shines so bright. Waiting for a viewer.
Can you look at it?
They never taught us how to see, I know.
But keep looking and you will break free from the things they made you learn.
They made you believe.
Lies.
Keep looking.
Keep.
Looking.
Break.
Free.
Patience.
Oh, the hurting brightness will fade.
Not now. Not now.
Patience.
No, not yet.
But we will see.
We will see for ourselves, we will teach ourselves.
Trough the burning bright we will see.
Cause they might have never told us why
But you can feel it's right.
The sun goes down and stars come out,
And we will see the Christmas sky.
We observe and count on our hands - until they're full of stars - no room for more.
Sometimes that's enough. Fingers made of stars.
Which will carefully stroke your face.
The moon reflects in your eyes.
Until the burning bright light, the circle of eternal flames, the day returns.
They could have never taught you that, that specific feeling.
so they didn't.
__________________
Honeyblood
My honey is so sweet
As sweet as cotton candy.
His smile is the sun.
And his heart is my hope.
Oh, he, my hero, my honey.
Please let no tear.
Stream down your face.
Don’t miss me.
Their life will flow out.
In a river of red.
Tears will be shed.
Just so I can return to you, my honey, my dear.
The droplets of death will rain down on the ground.
Where their bodies will be gracefully buried.
As I am the king and I will be crowned.
Cause their blood might be bitter, but I care no more.
About them.
Just 'bout you, only you, you, my honey.
I'll shed a thousand tears.
I'll make others cry, alore.
But with blood on my hands, I swear I'll be back.
For you, my dear, my honey.
When I am finally home.
In your arms I’ll be safe.
And on pain we'll build paradise.
_________________________________
Lieve Chad.
Hoe morbide kan het zijn. Een brief schrijven. Het is iets wat je normaal gesproken doet om goed nieuws door te geven.
Het zijn slechts bewegingen van een pen, inkt op papier. Letters. Woorden.
Niets bijzonders aan, toch?
Voor mij is deze brief anders.
Ik schrijf dit in de volledige wetenschap dat dit misschien het laatste is wat ik jou ooit kan zeggen.
Ik kende je pas kort. Te kort. Je bent bijzonder. Voor mij was je een geheim wat ik dolgraag volledig had willen ontrafelen.
Wie jij was, wie je bent, wie je zou worden, als wij meer tijd hadden gehad, samen.
Sorry, dit klinkt pessimistisch maar-
Hoe zeer ik ook mijn best ga doen om te winnen, ik kan de toekomst niet voorspellen, niet vasthouden, niet bepalen.
Ik ben er klaar voor. Voor wat de toekomst mij brengen zal. Dat het rood gekleurd zal zijn, begrijp ik allang. Maar is het mijn bloed? Als je dit leest ben ik dood.
Het spijt me.
Het spijt me dat ik niet sterk genoeg was om terug te komen.
23 van ons zullen sterven. Ik doe er alles aan om de kans van 1/24 hoger te maken.
Maar als ik sterf: Herinner me dan. Herinner je dan die dagen, die we wel hadden samen.
De dagen in het grasveld, de eerste dag dat wij elkaar ontmoeten.
Vergeet me niet.
Ik verlang niet dat je voor altijd van mij zal blijven, dat is iets wat ik niet van je durf en wil vragen.
Ik hoop alleen dat je me niet vergeet.
Want dat is wat doodgaan zo eng maakt: De zwarte leegte, het eeuwige niets. Verdwenen zijn.
Als jij mij niet vergeet zal ik voorbestaan. Aan die herinneringen van jou zal ik me vastklampen en zo zal ik voortbestaan.
Chad- ik smeek je, doe dat voor me.
Meer weet ik niet te zeggen, loze woorden zijn de enigen die op dit papier rond willen dansen.
Wens me geluk.
Morgen is het zover.
Ik ben er niet klaar voor. Maar daarin zal ik de enige wel niet zijn.
Odin.
