Lana Garcia
Score: 8

De privésessie. Naar dit moment had Lana het minst uitgekeken, aangezien ze echt niet had geweten wat ze had moeten gaan doen. Bovendien was ze ook al vrij snel aan de beurt, want zij was het meisjestribuut van District 1. Dat zou betekenen dat alleen Hugo voor haar was en zij meteen daarna zou moeten. En met een hol gevoel zat Lana dus aan haar lunch. Ze probeerde enigszins wat door haar maag te krijgen, maar kreeg helemaal niets weg. Lana trilde. Waarom maakte ze zich zo druk om een kwartier? Nou, omdat dit kwartier voor een groot deel zou bepalen wat haar kansen waren in de Hongerspelen. Als het helemaal zou verpesten, zou ze vrijwel geen sponsors krijgen en dat zou verschrikkelijk zijn. Ze had besloten dat ze zoveel mogelijk sponsors moest proberen te verzamelen, dat was van zo’n groot belang. Lana wilde dit doen, omdat ze niet zo’n vechter en overlever was, maar ze toch moest proberen om te winnen. Dat had ze aan haar broertje beloofd. En die gedachte wakkerde een vlammetje in haar aan: ze moest winnen. Voor haar broertje. Ze had het verdorie aan hem beloofd. En al vrij snel voelde ze zich weer kalm en rustig.

Hugo was nu aan de beurt. Een beetje buikpijn kwam weer op, maar het gevoel was niet zo erg dat hij eerst was geweest. Ze keek Hugo niet eens aan, wenste hem geen succes. In haar ogen was hij nog steeds de vijand en zou ze hem als eerste afmaken in de Arena, als het zo ver zou lopen. Toch hoopte ze eigenlijk dat ze het niet hoefde te doen, als ze dan terug zou keren naar District 1 zou de familie van Hugo Russo niet zo heel erg blij met haar zijn en zou haar leven in District 1 er nog minder leuk uitzien. Maar toch wilde ze hem zeker niet als vriend gaan beschouwen, want ze was hier helemaal niet om vrienden te maken. Ze was hier, omdat een of andere gestoorde groep met mensen had bepaald dat er elk jaar 24 jongens en meisjes tegen elkaar moesten strijden omdat de andere districten in opstand waren gekomen en ze hun macht wilden laten zien. Ze was hier, omdat ze over enkele minuten tegenover die groep moest laten zien wat haar skills waren, hoe ze het ging volhouden in de arena. En met deze boze gedachten kreeg Lana opeens een geweldig idee waarin ze zoveel mogelijk van haar vaardigheden kon laten zien, om zoveel mogelijk punten binnen te krijgen. En toen het haar beurt was om te laten zien wat ze waard was in de Arena, was ze niet eens zo bang weer en kreeg ze zelfs een strijdlustig gevoel.

Lana kwam aan in de trainingszaal. Ze keek om zich heen, om te kijken waar Hugo was gebleven. Hij was duidelijk afwezig in de trainingszaal. “Die zit vast zijn verdriet weg te werken” schoot er door haar heen, nog niet wetende dat je de zaal moest verlaten als je klaar was. Een lichte buiging en een “Goedemorgen, meneer Peak” zorgde ervoor dat het duidelijk was dat Lana aanwezig was. Ze liep meteen door naar het onderdeel waar ze vallen moest maken en begon aan haar constructie. Lana was heftig in de weer met knopen en touwen en was in pure concentratie, dit moest ze namelijk zo snel mogelijk doen, aangezien ze maar een kwartier had. Na ongeveer 10 minuten was ze klaar met het opzetten van haar val. Ze deed een paar stappen terug en pakte een paar messen. Dit was de bedoeling:

Ze had een soort van net gemaakt boven een val. In dit geval waren dat bessen, die heel erg voedzaam waren en in de Arena dus heel erg van pas zouden komen. Uiteraard was Lana zich ervan bewust dat in de Spelen er waarschijnlijk niet zo’n bergje klaar zou liggen, maar het was slechts een demonstratie. Het net zat vast met een aantal touwen. Als Lana met een mes door een van de touwen schoot, zou het net naar beneden vallen en vervolgens zou ze nog een mes gooien naar de tribuut die in het net gevangen zou zitten. In dit geval liet ze daar een dummy voor komen. Met volledige concentratie gooide ze het mes naar het touw, wat doorbrak. Het net viel naar beneden en de dummy, die toch al niet meer kon bewegen, zat nu gevangen in een kluwen met touwen en besjes. Een glimlach stond op het gezicht van Lana toen ze de volgende mes werpte en deze recht in het voorhoofd van de dummy kwam. Met een lichte buiging liep Lana richting de deur, die net voor haar geopend waren.

Er werd haar verteld dat ze nu naar haar appartement moest gaan. Ondertussen dacht Lana over de privésessie. Was het goed gegaan? En wat had de Spelmaker ervan gevonden? Onzekerheid vloeide door haar lichaam, alles wat ze gedaan had ging goed, maar was het genoeg?


------------------------------------------------

Sage Malone
Score: 11

De afgelopen dagen waren in een sneltreinvaart voorbij gegaan. Haar naam was gekozen tijdens de trekking, waarna ze even snel afscheid had moeten nemen van haar familie en vervolgens was Sage in een of andere luxueus ding gestopt dat men een trein noemde, maar meer op een rijdend vijfsterrenhotel leek. Sage was in aanraking gekomen met dingen waar ze daarvoor nog nooit van haar leven had gehoord zoals ‘chocolade lava’, iets wat een goddelijk toetje was. Alles was smetteloos en tot in de details verzorgd, haar bed was zo zacht dat ze bang was geweest om er helemaal in weg te zakken en erdoor vermoord te worden in haar slaap. Haar training was gelijk in de trein begonnen, want Sage had een fanatieke mentor die allerlei speltactieken wilde bespreken die hij had geleerd uit alle games die hij kende. Natuurlijk moesten deze tactieken ook in de praktijk worden gebracht dus het grootste deel van de reis had Sage door gebracht achter een geavanceerde spelcomputer terwijl ze tegen haar mededistrict3’er speelde.

Aangekomen in het Capitool had Sage haar ogen opnieuw helemaal uitgekeken, vooral door alle absurde… mensen. Mensen was eigenlijk niet eens meer een goed woord om de raar geklede, plastische veranderde en genetische manipuleerde wezens te noemen, ze had het idee dat ze op een andere planeet terecht gekomen was vol met een absurde aliens.
Voor ze het wist was ze in het centrum waar de stylisten werkten en hun magie moesten bewerkstellingen. Sage had een schietgebedje gedaan omdat ze niet ook wilde veranderen in een alien. Gelukkig bleek haar stylist niet volledig gestoord te zijn, hij was alleen ontzettend geobsedeerd door eten en tonnetje rond, maar gelukkig niet eens van plan Sage om te toveren tot een hamburger. Het apenpakje dat ze aan had gehad tijdens de parade was echter wel volledig bekleed geweest met allerlei verschillende soorten snoep (en het had iets van een computer voorgesteld).
Voor het eerst in haar leven had Sage make-up op gekregen, was ze door iemand onder handen genomen die zich een kapper noemde en was er aan alle kanten aan haar geplukt en waren er andere dingen met haar lichaam uitgehaald in de naam van schoonheid waarvan ze hoopte het nooit meer te hoeven meemaken (en die kans was vrij klein, gezien ze over een paar dagen hoogstwaarschijnlijk toch dood zou zijn).

Toen dat circus voorbij was geweest, en Sage ondertussen nog game-les kreeg in ieder vrij uurtje, was het tijd geweest voor de trainingen. Hierbij had ze zich zo onopvallend mogelijk opgesteld (wel had ze kennis gemaakt met een paar anderen, maar hierbij had ze zich ook zoveel mogelijk op afstand gehouden). Sage had geoefend met het maken van vuur, het herkennen van planten, camoufleren, gebruik maken van messen en het zetten van vallen. Verder had ze haar best gedaan zoveel mogelijk te onthouden van de andere tributen en uitleg die ze her en der hoorde van begeleiders.

Vandaag was het echter ‘de grote dag’ voor Sage om zich te presenteren aan de spelmaker (en eventueel wat van diens onderdanen). Hierbij moest ze een onvergetelijke indruk achter laten, vandaar dat ze lang had overlegd met haar mentor, Daniel Tracy, over haar tactiek. Nouja, okay, het was meer Daniel geweest die urenlang geraaskald had, kansberekeningen deed en enthousiast plannen uitschreef die hij dan keer op keer aanpaste. Zo was een van zijn plannen geweest dat Sage moest gaan jongleren – hier had ze niet echt veel talent voor, maar met drie balletjes lukte het nog enigszins. Dit toonde dan immers aan dat zij een goede hand en oog coördinatie had, maar hier zou ze dan niet een hoog cijfer mee krijgen en dit vergrote misschien haar kans in de spelen. Om er wat leukers van te maken moest dat dan in eerste instantie met aardappelen. Later met blauwe gerbils. Weer niet veel later was het hele jongleerplan aan de kant gezet voor het beste plan ooit (al zei Daniel dat zelf, Sage had zo haar twijfels): Sage zou een presentatie gaan geven over verschillende speltactieken. Met een groot digitaal bord zou ze dan allerlei verschillende strategieën kunnen uitleggen en opties kunnen noemen en uitgebreid kunnen vertellen hoe je een zombie met één oog op een zeehond met een onderzetter moest uitschakelen met gebruik van een boemerang. Dit werd hem toch niet.

Uiteindelijk was gisteravond het definitieve plan versie 323 vast gesteld: Sage zou de geavanceerde computer meekrijgen en dan zou zij onder het toeziend oog van de spelmaker een door Daniel uitgezochte game gaan spelen. Het spel had iets te maken met regenboogkotsende pony’s die iedereen infecteerden en waardoor je aangevallen werd door rare wezens die je hersenen wilden opeten, dit alles natuurlijk speelbaar in verschillende landschappen met allemaal hun eigen moeilijkheidsgraad en natuurlijk ook uiterst realistisch.

Met een raar gevoel in haar maag stapte Sage het trainingscentrum in voor haar privé-sessie. De deuren sloten achter haar en ze struikelde van de zenuwen over haar voeten maar viel gelukkig niet op de grond. Ze haalde diep adem en liep zo dicht mogelijk naar de spelmaker, op een plek waar ze goed in het zicht was. Wat ze nu ging doen was de laatst bedachte tactiek uitvoeren die haar mentor tijdens het ontbijt nog had geopperd. Een spelletje. Een spelletje waarbij ze zou laten zien hoe goed ze was in onzichtbaar en onopvallend zijn, bovendien vond ze wel dat het wat had… Een spelletje spelen met de man die haar leven op het spel ging zetten.

‘Sage Malone, district 3. Ik wil graag een spelletje met u spelen. Verstoppertje.’ Zei ze luid, terwijl ze haar zenuwen probeerde te onderdrukken. Ze had geen idee of de man daadwerkelijk zijn ogen dicht zou doen en zou gaan tellen en besloot dat ze te weinig tijd had om het allemaal af te wachten, ze sloop door de zaal en verborg zich zoveel mogelijk. Haar eerste plek, waar ze zo goed als onzichtbaar moest zijn, was achter een oefenpop. Hierna ging ze via een verstopplek bij de gewichten richting de katapulten, hier stonden veel spullen en kon ze zich makkelijk verbergen. Bij de planten onderdeel griste ze een plantje mee dat ze later nodig zou hebben en ze verstopte zich nog op verschillende plekken terwijl ze zo ongezien mogelijk door de ruimte bewoog. Dit deed ze door te tijgeren, kruipen, rollen, springen en al wat ze nog meer nodig achtte.

Bij het camouflage onderdeel liet ze een makkelijke optie zien om zich te camoufleren, bij het strikken leggen verstopte ze zich in het gras. Gelukkig had ze dit spel vroeger veel gespeeld en was ze bovendien gewend om zich in kleine vieze ruimtes te begeven (wat wilde je als fabrieksarbeider, de voorzieningen waren daar immers barslecht en mensen werkten in hele kleine ruimtes met veel op elkaar gepropt). Sage wist in een boom te klimmen die bij een ander onderdeel stond – dit ging niet geheel vlekkeloos, maar door het bladerdek heen was ze ongetwijfeld moeilijk te spotten. Sage eindigde in het vijvertje (waar ze zo voorzichtig mogelijk in was gegleden) tussen de vissen. Terwijl ze adem haalde door een rietachtige plant. De vissen die langs haar lichaam glibberden maakten haar misselijk maar ze hield zich zo stil mogelijk. Uiteindelijk stond ze op uit de vijver en besloot weer naar de uitgang te gaan, met opgeheven hoofd. Ze hoopte dat ze een goede indruk had gemaakt.


------------------------------------------------

Odin Donaghue
Score: 8

De geheime trainingen. Weinig was erover bekend. Je moest in je eentje die reusachtige ruimte betreden, waar voorheen de hele groep rondgehuppeld had. En daar moest men dan maar 'iets laten zien'. Niet zomaar iets natuurlijk, iemand die doodleuk begon te jongleren werd waarschijnlijk gauw weggewerkt. Uit de zaal, misschien ook stiekem uit de spelen. Wat wilden ze dan zien? Nuttige dingen, vaardigheden, vechttechnieken. Het liefste iets zeer indrukwekkends, waarmee je écht de aandacht trok. Want ze zouden beoordeeld worden, door een of andere spelmaker. De meesterbrein achter dit hele schouwspel. Ze zouden streng en strikt beoordeeld worden, ingedeeld worden op kans. Wie o wie maakte de meeste kans om te overleven, om het te winnen zelfs. De kansmakers zouden dan hoge cijfers krijgen, de twaalfjarige kindertjes die enkel als kanonnenvoer dienden iets in de trant van een onverbiddelijke 1.
Nu zou je dus verwachten dat iedereen zijn of haar ui-ter-ste best zou doen om hoog te scoren.. maar er was in elk geval één jongen die andere plannen had. Hij wilde niet de hoofd target worden, de bedreiging, de grootste kansmaker. Oh nee, dan zou iedereen hem als vijand zien, als doelwit X wat zo gauw mogelijk dood moest, wilde de rest nog een kans maken. Brr. Hij had er een nachtmerrie over gehad, waarin 23 kinderen zich op hem stortten om met hun nagels en tanden al het vlees van zijn lijf te scheuren. Wat dat betreft paste Odin liever. Zijn doel was dus, tja, ergens onder de hoogsten te zitten. Hoe? Dat zag hij dan wel, stil zitten was geen optie met zijn energie en janken kon hij niet op commando. Dus hij zou maar wat rond kloten.
Odin zuchtte. Er was sinds vanochtend al een hoop tijd verstreken. Telkens 15 minuten een kandidaat, dan moest alles weer opgeruimd worden zodat de volgende naar binnen kon.
Eerst 1, jongen en meisje, dan 2. Zo vormde zich een wachtperiode die in zijn rusteloosheid haast oneindig lang leek. Hij zat precies opende helft. Of nouja, daarvoor kwam Janeae nog aan de beurt. "District 6, Odin Donaghue, meekomen alstublieft." Klonk het. Eindelijk. Maar nu het zo ver was voelde het weer te snel. Hij stond op, opeens voelden zijn benen loodzwaar aan en slap als een plumpudding tegelijk. Toch stond hij vastberaden op. Tenminste, hij hoopte dat hij die zelfverzekerdheid uitstraalde. Hij wás ook zeker van zichzelf en zijn kansen. Odin wit een hele boel. De planten en dieren had hij in een opschrijfboekje staan, waardoor hij die al dagen lang oefende met giftig en gevaarlijk eruit vissen. Een vuurtje was in de haard van zijn kamer gauw gemaakt. Voor opdrukken had je geen fancy trainingsperiode nodig. Voor Eigenlijk was hij 24 uur lang bezig geweest met zichzelf klaar maken. Slapen, eten (eiwit en vezelrijk voor veel extra spiervorming en vetweefsel) en trainen op conditie, vechtskills en overlevings trucs. Verder nog met William en wat andere tributen kletsen, naar meiden lachen, mensen laten zien dat hij een aardig kind was, geen bedreiging. Niemand hoefde hem te vermoorden. Hij was enkel vriendelijk - dat was de illusie die hij wilde scheppen, al stuurde zijn keiharde trainen dat beeld voor velen vast weer een beetje bij. Zo te zien werkte het, hij was gespierd, een stuk minder mager dan eerst en af en toe lachtte een medetribuut hem onzeker toe. Wat een transformatie er mogelijk was in zo'n korte tijd.
Odin keek bars naar de persoon die hem op kwam halen en liep zwijgzaam mee. Odin's ogen stonden nu kil, moordlustig. zijn wenkbrauwen waren ergens tussen ontzettend kwaad en neutraal-geïrriteerd blijven steken. Als blikken konden doden, ohohoh, dan was hij gauw klaar in de Arena straks.
Een deur schoof geruisloos voor hem open toen de man een code ingetypt had. "Je hebt 15 minuten vanaf het moment dat je de rode lijn over stapt. Daarna gaat een zoemer en moet je de rukte aan de andere kant verlaten. Daar volgen verdere instructies." Ja ja ja. Logisch en onbelangrijk.
Met neutraal gezicht liep hij naar het midden van de zaal. Bzz. Zwoesh. De deur sloot zich. De klok tikte, de tijd liep. Hij improviseerde, trok zijn legergroene shirt iets naar beneden. Onder de strakke stof schemerden zijn vormen. Dus. Daar, in het midden, stond hij, draaide zich om tot hij de jury recht aan keek. Hij schraapte zijn keel, pareerde de verwachtingsvolle blikken met scherpe ogen. Zo stond hij, tot hij de aandacht had. Alle aandacht. Ze vonden hem vast dom, een freak. Wat boeide hem dat.
"Wat is de gevaarlijkste vijand die U zich voor kan stellen?" Vroeg hij simpelweg. Na een korte stilte ging hij verder. "Volgens velen is dat iemand die alles wat hij lief heeft verloren heeft. De wraak van die persoon zou zogenaamd zoet zijn." Hij schudde zijn hoofd. "Ik beloof U echter dit: Het is degene waarbij alles, álles waar hij adem voor haalt, op het spel staat. Niet alleen zijn leven, maar de toekomst met een ander. dit maakt hem een moordenaar. Genadeloos, wreed, hij zal over lijken gaan, begrijpt U, omdat hij zijn liefde niet verliezen wil. Ik ben die persoon. Mijn alles staat op het spel." Emotie speelde op in zijn stem, maar het was geen pure zwakte. De herinneringen aan waarvoor hij vocht maakten hem sterk, Odin zijn stem werd luider en vastbesloten. "En daarmee de gevaarlijkste in de Arena." Hij draaide zich om, zijn rug naar de juryleden. "Ik zal over lijken gaan. En als U me nu wil excuseren, ik vervolg mijn normale training."
Kalm liep hij naar een hoek, begon zichzelf op te warmen met een korte tocht, al sprintend op de loopband, gevolgd door 3 keer tien push ups en sit ups. Dit alles in een record tijd. Hij wilde deze laatste tijd nuttig besteden om zijn echte vechtersmentaliteit te kweken. Nu er vuur en vastberadenheid door zijn aderen stroomde jogde hij naar de vechthoek. Hij trok zijn shirt uit, de ruwe stof werkte enkel verstikkend. Met blote handen begon hij om een oefen paal in te slaan. Odin maakte combo's met stoten en kicks, constant zijn blocks gebruikend om zichzelf tegen counters te beschermen. Even nam hij plaats in een benchpress-machine, enkel om zijn spieren voor een periode zwaar te belasten. Hij tilde een redelijk gewicht op en hield dit verrassend lang vol. Dit was wat adrenaline met je deed. Een korte blik op de aftellende rode cijfers leerde hem dat hij nog ongeveer 7 minuten had. De tijd ging in slow motion voorbij, zo veel was al duidelijk. Odin wist dat hij met zijn normale routine geen indruk zou maken op de jury -toch..? Of schatte hij dat verkeerd in- nee stop, geen tijd voor twijfel. Odin nam nog even een moment om de eetbare planten uit de bak te pikken, waarbij hij zelfvoldaan een geroosterde eetbare sprinkhaan opkauwde die hij van de insecten tafel gegrist had.
Wat nu? Hij besloot weer terug te gaan naar de dojo (zoals hij de trainingsplek voor close combat noemde) maar deze keer een mes mee te nemen. Daarmee begon hij de poppen op de automatische piloot te ruïneren, stoot, schop, steek, blok, steek, stoot, stoot. Het was een ritme. Nu er vijf poppen half omgegooid op de grond lagen ontstond er een drang in Odin. Een drang om het Capitool terug te steken voor wat ze hem aandeden. Gericht begon hij dingen te slopen. Een boksbal sneed hij overdwars open, wat pijlen ramde hij furieus in een doelwit. Toen de klok zachtjes piepte en hij nog 30 seconden had schoof hij met één armbeweging een standaard vol met wapens opzij en schopte de hele zooi hop, de vijver in. Een luide PLONS overstemde de zoemer en hij verliet uiterlijk kalm de zaal, zijn shirt midden in de ravage achterlatend. Dat was een vreemd kwartiertje geweest, zeg. Hij was bezweet en mentaal moe. Of zijn strategie gelukt was wist hij niet, de training had hij in een roes van handelen in plaats van echt nadenken doorgebracht. Welke indruk hij daarmee achter had gelaten?? Alleen de tijd zou het leren.
Met een plof landde Odin op bed en onmiddellijk sloten zijn ogen zich. Het was een lange week geweest en de vermoeidheid eiste eindelijk zijn tol.


------------------------------------------------


Caleb Green
Score: 10

Waarom duurde het allemaal zo lang? Voor zijn gevoel zat Caleb al eeuwen te wachten tot het zijn beurt was om zich voor allemaal mensen uit zouden sloven. Hij wist niet precies hoe het zou gaan en wie er zou zitten, maar hij vermoedde dat er belangrijke mensen zouden zijn die veel invloed hadden bij de Spelen en dat ze hem zouden beoordelen op hoe goed hij met bijlen kon smijten. Zodra hij over de privé-sessies had gehoord, had hij besloten dat hij zou gaan doen waar hij eeuwen op had geoefend. Cale had niet laten zien waar hij echt goed in was tijdens de trainingen. Hij kon dit immers al en focuste zich liever op de dingen die hij nog niet kon. Hoe multifunctioneler hij was, hoe beter het zou kunnen gaan in de arena.

Van ieder district ging eerst de één, daarna de ander. Dat was ergens logisch, want de sessies waren privé en je kon nou niet zeggen dat de meeste districtsgenoten goed met elkaar om konden gaan. En zelfs als je dat kon, wilde je waarschijnlijk niet per se weten waarmee de ander je koelbloedig zou kunnen vermoorden. Caleb moest even denken aan de broer en zus uit District 11 en gruwelde bij de gedachte dat híj met een willekeurig familielid een strijd op leven en dood zou moeten voeren. Nee, hij was blij dat het privé was, ondanks dat hij ergens ook wel een beetje wilde weten wat andere mensen goed konden. Dat zou echter ook inhouden dat zij het van hèm zouden weten en dat vond hij dan weer niet zo leuk.

Hoe langer hij zat te wachten, hoe nerveuzer de jongen uit District 7 werd. Hij moest een goede score houden, dat zou hem in de arena ongetwijfeld helpen.Hij vroeg zich wel af wat voor voordelen of nadelen een hoge score zou kunnen hebben. Hij zou zelf iedereen met een hoge score als gevaarlijke concurrentie zien, een tegenstander die snel uitgeschakeld zou moeten worden. Caleb was al erg veranderd sinds de dag van de Boete, zo vond hij zelf, maar hij vond het geen slechte verandering. Hij had geen bondgenoten, nauwelijks contacten, zodat hij zich niet aan iemand zou hechten die misbruik van hem zou kunnen maken. Dat kon echter helaas ook nog in de arena gebeuren. Misschien dat, als één van die jonkies een superlage score kreeg, hij medelijden kreeg en met hen de arena in zou gaan, terwijl ze eigenlijk gewoon hartstikke psychotisch en gestoord waren en hem in zijn slaap een vreselijke dood zou toebrengen. Ja, dat was zeker een optie. Geen bondgenootschappen, nee, bondgenootschappen waren slecht! Caleb kon het echter niet uit zijn hoofd krijgen dat hij toch misschien iemand te hulp zou moeten schieten. Zo was hij nou eenmaal. Dat zou nog wat worden op het slagveld, want iedereen die een mes door z'n kop heen kreeg gestouwd zou dan onder de hoede van Caleb komen. Als het aan hem lag, zou hij gewoon alles en iedereen bij elkaar leggen en voor ze gaan zorgen. Dat was helaas niet de bedoeling van de Spelen en het zou hem zeker de kop kosten. Wat moest hij doen?!

Al piekerend had hij bijna niet door dat zijn naam werd omgeroepen. Het was tijd voor zijn sessie. Hij zou beoordeeld worden. Hij keek nog even om naar de mensen die er nog zaten en naar de lege plekken van waar de tributen die hun sessie al hadden gehad, net nog hadden gezeten. Zouden ze in de zaal moeten blijven? Zou het helemaal niet privé zijn? Konden ze het op monitoren zien? Zouden de tributen een compilatie te zien krijgen maar de rest van de wereld niet? Caleb kon zich helemaal niet voorstellen dat het echt privé was namelijk, aangezien tot nu toe het Capitool de neiging had gehad alles maar dan ook echt álles te filmen en te overanalyseren. Caleb stond op, met zenuwen gierend door zijn lijf en een pak dat nèt iets te strak zat als het aan hem lag, ging naar de lift* en liet zichzelf opsluiten en naar de kamer brengen waar alles zou gebeuren. Hij moest nog altijd wennen aan de lift, voelde zich er niet prettig in. Het was dicht en donker, zelfs al waren ze hartstikke licht. Het was niet wat hij was gewend en in dit geval was dat voor hem niet fijn.

Toen de deuren open gingen stond hij weer in de trainingszaal, maar nu zonder de andere tributen. Hij was alleen, op de mensen op de tribune na. Er was hem verteld dat hij zichzelf moest introduceren aan hen en dat hij daarna zijn vaardigheden kon laten zien. Cale liep naar de tribune en ging er recht voor staan.
'Ik ben Caleb Green, tribuut uit District 7.' Er werd naar hem geknikt, er werd wat opgeschreven en er werd hem door iemand verteld dat hij mocht beginnen. Zonder aarzelen liep hij naar de bijlen die samen met messen en speren bij het werp-onderdeel lagen. Hij greep één van de bijlen en draaide deze rond in zijn hand, alsof hij dat elke dag van zijn leven deed. Dat was natuurlijk ook het geval, maar het was beter voor iedereen als dat niet naar buiten kwam. Daarna nam hij positie, concentreerde zich, spande zijn spieren, mikte en..

BAM!

Met een oorverdovende klap kwam het bord met de persoon erop getekend op de grond terecht. Caleb was even vergeten dat dit geen boom was en dat deze dingen wel stevig waren, maar niet met wortels in de grond waren genesteld. Caleb had zó hard gegooid dat de bijl letterlijk door de centimeters dikke plaat heen was geboord en de natuurwetten hadden voor het dramatisch effect het hele bord maar even omgesmeten. Goed, hij had nu sowieso de aandacht.

Hij pakte nog twee bijlen en richtte één daarvan schuin op een ander doelwit. Deze gooide hij minder hard, maar kon niet voorkomen dat de plaat weer doorboord werd. Wat was dat met die bijlen hier? Hij kon zich niet voorstellen dat metaal zo slap was! De bijlen zagen er echter niet anders uit, dus daar kon het niet aan liggen. Of waren ze extreem scherp? Hij had nu in ieder geval laten zien dat hij vanaf een andere positie ook kon raken en deed er nog een schepje bovenop door met de laatste bijl op het doelwit af te rennen. Deze raakte hij in de onderbuik, wat niet per se dodelijk was maar toch wel op z'n minst erg vervelend als dit zou gebeuren. Hij zou zijn doelwit hoe dan ook raken. Caleb keek eventjes naar de tribune, maar ze leken geen aanstalten te maken om te zeggen dat hij moest stoppen. Daarom pakte hij nog wat werpmessen om te laten zien dat hij niet alleen brute kracht was, maar ook precisie. De messen waren zijn favoriete onderdeel geworden tijdens de trainingsdagen en had, hoe luguber ook, er erg veel plezier aan beleefd. Hij gooide de messen naar erg vervelende plekken, zoals onder het borstbeen, de elleboog en de bovenbenen. Die van de bovenbenen kwamen uiteindelijk allebei op een andere plek terecht: de ene raakte het bord niet eens, de ander kwam in de grote teen terecht.

Caleb wilde net een paar nieuwe messen pakken om te gooien, toen er tegen hem werd gezegd dat het goed was en hij mocht gaan. Hij bedankte de Spelmakers en andere mensen en verliet toen de zaal door de uitgang, blij met wat hij had bereikt. Zijn bijlen waren uitstekend gegaan en over de messen mocht hij zeker niet klagen. Het was nu nog even wachten op de avond, want dat zou uiteindelijk bepalend zijn. Hij was er klaar voor!


------------------------------------------------


Belle Deveno
Score: 7

Met zweet handen stond het meisje voor de deur, ze had tijdens de training genoeg geleerd en had uit eindelijk besloten dat ze voor de eetbare planten ging. Ze wist dat het niet heel spectaculair was en dat het niet een gevaarlijk iets was. Maar het boogschieten wilde ze niet laten zien. Ze kon snel leren en had over het algemeen vaak raak geschoten tijdens het oefenen, maar ze had er geen zekerheid op dat ze onder stress ook raak zou schieten.

Ze liep de ruimte binnen en keek naar de grote groep mannen die haar humoristisch aan keken, ze voelde zich steeds kleiner worden onder hun scherpe blik. Toch hield ze haar rug recht en keek ze strak naar haar doel, de tafel met planten stond ongeroerd te wachten op haar en al gauw gleden haar handen tussen de gekleurde planten door. De rode besjes zagen er ontzettend lekker uit, maar ze wist maar al te goed dat het gif je deed smelten van binnen. De substantie die uit de paarse bladeren kwamen was dorstlessend en de bladen gaven je een verzadigt gevoel, volle overtuiging nam ze een hap van een paars blad en gooide de rode besjes in de bak die naast de tafel stond.

Ze keek op van haar beproeving en staarde naar een van de mannen. Ze wilde hem uitschelden en dingen naar hem gooien. Het liefst wilde ze naar haar boog grijpen en hem neerschieten. Ze kneep haar ogen fijn en bleef de man fel aan kijken. Toen besloot ze dat ze de verkeerde keuze had gemaakt, ze draaide zich om en greep naar de boog. Ze weigerde om als een klein meisje gezien te worden. Ze hoorde de groep mannen mompelen onder elkaar, ze kon alleen niet duidelijk horen of ze het eens waren met haar plotselinge verandering of er tegen waren.
Ze pakte een peil, plaatste hem netjes op de boog en trok hem strak. Ze kneep een oog dicht en schoot. De peil vloog strak door de lucht en kwam met een paar millimeter naast de roos terecht. Ze keek tevreden, en hoorde iemand roepen dat ze mocht gaan.


------------------------------------------------


Raven Rose
Score: 9

Grijze ogen keken de grote trainingsruimte rond. Anders was het hier druk, haast gezellig druk, maar nu was de stilte dreigend. Raven beet op zijn lip, alvorens hij met zijn ogen de Spelmaker zocht. Tyrell Peak zat hoog en veilig, en kon vanuit zijn positie de hele ruimte overzien. Met een beleefd glimlachje wachtte hij op het startsein.
Eenmaal gegeven liep de jongen naar de tafel met touw en andere spullen waar hij strikken van had leren maken. Hij zocht de grootste rollen touw uit, van het dikste soort, en begon hier snel en handig een enorme strik van te maken. Hierbij maakte hij gebruik van de enorme nepboom die in het midden van de zaal stond. Eenmaal klaar strooide hij nog wat nepbladeren over het touw. Om vervolgens een messenwerp dummie en enkele messen te halen. De dummie liet hij op de strik vallen… Gespannen wachtte hij af, maar zoals de bedoeling was, schoot de dummie met verbazingwekkende snelheid omhoog, om vervolgens daar te blijven bungelen. Met een wat grotere lach nam hij afstand, om zijn tweede ‘kunstje’ te tonen aan de personen in het hokje boven hem. Met een nieuwe vlam in zijn binnenste begon hij in snel tempo de messen in de dummie te werpen, om vervolgens snel en handig de boom in te klimmen en hier nog sneller weer uit te springen. Met een respectvol knikje draafde hij de ruimte weer uit.


------------------------------------------------


Clementine Rose
Score: 8

Diep in gedachten verzonken merkte Clementine niet eens dat de eerste tributen al weggeroepen waren, pas toen de vrouwelijke tribuut uit district 8 wegging stopte haar gedachtereeks. Een korte blik wierp ze op haar broer, om vervolgens weer met een zucht haar blik af te wenden en naar de muur te staren. Wat zou er gebeuren in de arena? Hoe ver zal ze komen? Hoe ver zal Raven komen? Ze wenste met heel haar hart daar haar jongere broer zou winnen, dat hij weer terug kon naar hun district. Hun vader zou trots op hem zijn, dat kon ze niet zeggen als zij terug zou komen. Hij zou niet trots op haar zijn.. Hij had niet eens afscheid van haar genomen..

En toen was het Clementine’s beurt. De tijd was snel gegaan, haast te snel. En Hongerspelen kwamen steeds dichterbij, haar dood kwam steeds dichterbij. En meer dan haar best kon ze niet doen, ze moest haar broer beschermen. En dus kwam ze overeind en liep de trainingszaal in. Haar blik gleed langs de spelmaker en knikte even kort, niet zo zeer als blijk van vriendelijkheid. Meer om te laten zien dat ze er klaar voor was.

Direct zette het 16-jarige meisje koers naar de messen, ze greep twee van de – redelijk kleine – werpmessen. De messen voelde koud aan in haar handen. En nu was het tijd om te beginnen, ze ademde diep in en uit en begon te rennen. Ze zocht dekking achter de voorwerpen die ze tegen kwam en gooide de messen een voor een naar de dummies, waarna ze weer terug moest rennen om nieuwe messen te pakken. Zo vulde ze het kwartier. En eigenlijk was ze best tevreden, de meeste messen hadden hun doel geraakt. Ze wist dat het in de arena niet alleen zou gaan om haar aanval, haar verdediging moest ook goed zijn. Als ze geen dekking zou zoeken, zou dat haar zeker fataal kunnen worden.

Dat kwartier was net zo snel om als het was begonnen, voor ze het wist stond ze alweer in het appartement. Nu was het nog een kwestie van wachten..