Verbitterd haalde het meisje de steen, waaraan nu al een aardig puntje zat, over de andere, grotere steen. Ze had wapens nodig. En eten. En drinken. Maar nu had ze niets. Die stomme Caleb ook. Waarom zou híj de ukelele willen? Hij kon toch veel beter naar de hoorn gaan, voor de grote wapens en beste spullen? Één stomme kleine minigitaar. Werd haar dan ook niets gegund? Bah. Nadat de ukelele van haar was afgepakt was ze gelijk weer gevlucht. Nu zat ze al een heel stuk weg van de hoorn. De kans datzelfde hier iemand tegen zou komen was al kleiner. Zou het bloedbad bij de hoorn al voorbij zijn? Hoeveel van hen waren er al gestorven? Terwijl ze diep nadacht bleef ze de steen over de andere steen schrapen. De punt was nu al zo scherp dat hij iemands huid kon doorboren. Voorzichtig prikte ze er mee in haar vinger. Een klein druppeltje bloed viel op haar schoot. Mooi zo. Ze zou het nodig hebben, een soort van wapen. Ze had wel vaker messen geslepen, thuis is de zaak. Als de mesjes daar bot waren was het meestal haar taak om ze weer bij te slijpen.

Hoe zou het daar zijn, thuis? Hier in de arena was het al aan het einde van de middag, maar buiten kon dat wel heel anders zijn. Misschien hadden ze wel een of ander tijd-systeem. Wist zij veel. Maar hoe zou het nu zijn met Sam? En met haar moeder? Zouden ze samen op de bank zitten, hun ogen gekluisterd aan het scherm? Of zouden ze gewoon doorgaan met hun leven, net zoals vroeger? Zouden ze het wel redden, zo zonder de extra inkomsten? Of gingen ze elke avond met honger naar bed? Ze hadden natuurlijk wel een mond minder om te voeden, maar ook minder inkomsten...

De knal van een kanonschot deed haar opschrikken uit haar gedachten. Wie zou er dood zijn? Hoe was hij of zij gestorven? Zou het gevecht nu afgelopen zijn? Even later volgde er nog een kanonschot. Vanavond zou ze te zien krijgen wiens dood ze aankondigden. Vanavond zouden hun gezichten aan de hemel staan. Tot die tijd... Moest ze maar zien te overleven. Ze voelde weer een aan de steen. Dit keer veroorzaakte deze vrijwel direct een sneetje in haar vingertop. Ze zorgde er voor dat er geen bloed op de grond viel. Ze mocht immers geen enkel spoor achterlaten. Snel wiste ze haar sporen uit en stond ze op. Even bekeek ze het resultaat. Niemand zou nu zomaar kunnen zien dat zij hier geweest was. De steen hield ze stevig vast.

Na een tijdje lopen kwam ze aan bij een wat bredere weg. Nadat ze die een tijdje volgde kwam ze bij een soort haven. Twee ouderwetse schepen lagen hier aan de steiger. Wat zou er op zitten, of beter, wie? Zachtjes sloop ze naar twee grote kratten, waarachter ze zich verschuilde. Aandachtig tuurde ze de omgeving door. Niemand te zien. Zou het de moeite waard zijn om naar die grote schepen te gaan? Even keek ze naar het dichtstbijzijnde schip. Natuurlijk zou er touw aan boord zijn, zoals op elk schip. Misschien zelfs wel wat eten, of zelfs wapens. Snel woog ze voordelen en de nadelen af, en besloot ze om aan boord te gaan. Ze moest toch iets doen? Snel sloop ze over de stijger. Even hield ze haar adem in toen een plank kraakte. Niemand. Toen ze bij het schip was klom ze soepel aan boord. In een blik zag ze dat er niemand op het dek was. Nog een blik over de steigers concludeerde dat er niemand direct op haar af kwam. Maar je kon beter maar voorzichtig zijn, dus haalde ze de touwen in. Het zou nu erg moeilijk worden om aan boord te komen, maar zij kon er wel af doordat zij de touwen had. Wel was er nu het risico dat het schip weg zou drijven, maar het schip bleef nu liggen en hopelijk bleef dat ook zo. Daarna inspecteerde ze het dek grondig. Zoals ze voorspeld had lagen er vele touwen, en er stonden ook veel tonnen. Ook lag er een lege jutezak op het dek. Snel pakte ze het ding, en stopte er wat touwen in. Ook keek ze even in de tonnen. In één ton vond ze een oud en droog brood, half afgeknaagd. Toch stopte ze het in de zak. In de rest van de tonnen lag niets bruikbaars. Rot vlees, kapotte touwen. Daar had ze niets aan. In de laatste ton lag nog een best lang touw, met een zwaar ding erbij. Ze wist niet veel over oude schepen, maar bij het ding moest ze toch denk aan een katrol. Ze knoopte de katrol stevig vast aan het touw en zwiepte het even rond. Daarmee kon je iemand lelijk verwonden. Zo stopte ze ook haar laatste aanwinst in de tas.

Behendig klom Diana weer van het schip af, waarna ze het weer vastbond. De zon stond al laag aan de hemel. Ze moest maar eens een slaapplaats gaan zoeken. Met die gedachte liep ze verder, de stad van ruïnes in.

OOC:
-Diana loopt nu de stad in, opzoek naar een slaapplaats.
-Diana heeft een aantal bruikbare dingen op het schip gevonden, waaronder veel touw en een oud brood.
-Feel free to join!

 De zon was al bijna onder toen het meisje een plaats vond die redelijk geschikt was. Het gebouw was nog redelijk intact, als je de bovenkant niet meetelde. Even keek ze rond in de ruïne. Er stonden geen meubels in, maar je kon nog wel resten zien van een iets dat ooit een haard was geweest. Het enige stenen ding in het huis, met de basis van de muren niet meegerekend, was nog redelijk intact. Nieuwsgierig keek ze in het ding, dat nu een soort grotje was. Ooit moest het een grote en majestueuze haard zijn geweest, want ze kon er, als ze haar benen introk, in liggen. Op de ondergrond lagen nog enkele houtkooltjes. In de veronderstelling dat ze wel een van pas zouden kunnen komen stopte Diana ze bij haar verzameling in de jutezak.

Een tijdje later was het al bijna helemaal donker. Diana had uiteindelijk besloten dat ze in de haard zou overnachten. Als het nodig was kon ze er redelijk goed uit ontsnappen, en hij zou nog redelijke bescherming bieden tegen het weer. Het enige nadeel was dat als er een mede-tribuut haar zou zien die haar makkelijk zou kunnen insluiten. Daarom besloot ze zichzelf te bedekken met een laagje as. Als ze dan in de haard lag was ze moeilijk te zien, en al helemaal in het pikkedonker.

Pikkedonker, dat was het inmiddels al. De laatste zonnestralen waren al aan de horizon verdwenen, en alleen schaduwen lieten haar zien hoe en waar alles stond. De zon was nog niet heel lang onder, en Diana schatte de tijd rond tien uur. Op de tast ging ze opzoek naar het brood in haar jutezak. Na even graaien pakte ze die en nam ze er een paar hapjes van. De beschimmelde plekjes had ze er eerder die dag uitgesneden, en gelukkig was er nog best wel wat eetbaars over. De jutezak hield ze stevig in haar armen geklemd. Haar leven hing van die zak af. Al haar huidige bezittingen zaten daar in. Het was misschien niet veel, maar beter dan niets. Even gaapte Diana. Ze durfde het wel aan om even te slapen, maar niet te diep. Wie weet wat haar te wachten stond...

Het geschal van trompetten liet Diana opschrikken uit haar slaap. Wat? Wat was er aan de hand? Trompetten? Was het al voorbij!? Had ze gewonnen!? Dat kon toch niet!? Verward keek Diana om zich heen. Alles werd een beetje duidelijk toen het volkslied van het Capitool door de arena klonk. Har ademhaling werd weer normaal, en ze keek even naar de koepel. Vaag herinnerde ze zich hoe de mensen hier iets over gezegd hadden. "Om twaalf uur 's avonds worden de gezichten van de overleden tributen op de koepel geprojecteerd." Nieuwsgierig keek Diana naar boven. Wie zouden er vandaag het lootje gelegd hebben? Dat kleine meisje uit zes? Of die kleine Mocca, uit vier? Één voor één verschenen hun foto's aan de hemel. Zou zij daar morgen ook bij zitten? Even schudde ze haar hoofd. Nee. Dat mocht niet gebeuren. Voor Sam. De meeste tributen herkende ze niet, mar de dood van kleine Mocca en die grote jongen uit 6 deden haar wel raar opkijken. Beide waren het wel kandidaten voor de overwinning, Mocca door zijn broer en 6 door zijn leeftijd. Gelukkig had ze die al achter zich gelaten.

Nadat het scherm weer was verdwenen probeerde Diana nog wat te slapen, maar ze kon maar geen slaap vatten. Ze woelde en draaide, maar het lukte niet. Uiteindelijk besloot ze dat het zinloos was en stond ze op. Ze had een paar uurtjes geslapen, en ze was totaal niet moe. Nadat ze wat brood had gegeten was haar honger ook gestild. Ze had nu nog één probleem; water. Als ze niet snel wat zou vinden zou ze het niet lang meer redden. Me frisse energie begon ze te lopen. Na een tijdje had ze nog niets gevonden, en de moed zonk haar in de schoenen. Met een zucht ging ze op een stoeprandje zitten. Waarom? Waarom zij? Haar hoofd rustte in haar handen, en ze voelde tranen opborrelen. Nu niet gaan huilen! Dan verlies je alleen maar vocht, en het levert ook geen sponsors op. Een lichte trilling liet haar opschrikken. Wat was er aan de hand!? Verschrikt sprong ze op. Ze herkende dit uit verhalen. Aardbeving! De grond schudde maar lichtjes, maar de gebouwen waren erg instabiel. Meteen rende Diana naar het midden van de straat, waar ze zich opkrulde en met haar handen haar hoofd beschermde.

De beving duurde niet erg lang. Al gouw stopte de grond met schudden, en sprong Diana overeind. Ze was zo goed als ongedeerd gebleven. Overal om haar heen lagen gebouwen in puin. Zouden de andere tributen hier wat van gemerkt hebben? Zouden er doden zijn gevallen? Dan zou ze zometeen wel een kanon horen. Nu eerst: water. Waar zou ze het kunnen vinden? En zou Dyson haar misschien kunnen helpen?

OOC:
-Diana was buiten het gebouw tijdens de beving
-Diana heeft even kunnen slapen
-Diana is verwoed op zoek naar water

Slapjes leunde Diana tegen een muurtje. Het was nu ongeveer 2 uur in de middag, en de zo'n brandde op haar huid. Nog steeds had ze geen water gevonden, en dat begon nu zijn tol te eisen. Haar tong was kurkdroog en er zat geen speeksel meer in haar mond. Als ze niet snel water zou vinden zou ze sterven. Het zou een langzame, en pijnlijke dood worden. Maar dat zou het sowieso worden als ze zou sterven in de arena, toch? Als sinds de boete wist ze het. Ze zou sterven. Diep van binnen begon ze al afscheid te nemen. Van Sam, van haar moeder. Binnenkort zou ze weer bij haar vader zijn. Ze zou veilig zijn, en ze zou nooit meer pijn lijden. Hopelijk was haar dat wel gegund.

You're all alone, you're all alone
No shoulder wants you to lean on.
And you've made up
A whole new world.

Vermoeid strompelde ze verder. Ze voelde hoe de kracht langzaam maar zeker uit haar ledematen stroomde. Nee, Diana had niet lang meer. Zelf een twaalfjarige zou haar nu aankunnen. Het was geen waardig dood, geen heldhaftige daden voor haar. Nee, ze zou sterven en in vergetelheid raken. Natuurlijk, Sam en haar moeder zouden er niet snel over heen komen, maar de rest van de wereld.. Nee, niemand zou haar herinneren. Diana Ladris, de eerste vrouwelijke tribuut, die stierf aan gebrek aan water in de eerste spelen.

Don't cry, don't cry, little bird
You gonna wake up, it's only a dream.
But why make dreams do people scream?

Elke seconde voelde aan als een eeuw. Haar voeten sleepten over de grond, en elk moment kon ze instorten. Ze had zo graag gezien hoe Sam had opgegroeid, hoe ze gelukkig zou worden, maar dat zat we niet meer voor haar in. Helaas. Even haalde ze diep adem, waarna ze met nieuwe energie begon te zwaaien. Hopelijk waren er nu wat camera's op haar gericht. Voor ze stierf moest ze nog één ding doen. 'Sam, mam!' Riep ze. 'Ik houd van jullie.. Houdt moed.. Ook .. ook als ik er niet meer ben..' Haar woorden stierven af, en een traan biggelde over haar wang. Elk moment kon ze nu instorten.

What if it's all in one kiss?
That will turn seeds into trees.
The strongests winds into breezes.
Unlock all doors whitout keys.

'Ik hou van j...' Mijn laatste zin werd onverwacht afgebroken. Alles om me heen duizelde. Ik viel met een klap op de grond, maar ik voelde niets. En overal om me heen was bloed. Ik hoorde nog een vaag geluid van een groot katachtig wezen dat wegrende, maar ik besefte niet wat het was. Het enige wat helder was was het bloed. Alles kwam uit mijn ene schouder, en de arm van die kant voelde ik niet. Tot mijn grote schok zat ik hem een eindje verderop liggen, een paar spastische stuiptrekkingen makend. Nu was het met me gedaan. Mijn ademhaling was stroef, en ik wist dat het nog maat een kwestie van minuten was voor ik hier niet meer zou zijn. Hoe zou het eigenlijk zijn, om niet meer te leven? Zou heb bevredigend zijn? Of juist een last? Zwakjes ging mijn borst op en beer, terwijl beelden van een vrolijke Sam en mijn moeder door mijn hoofd spookten. Het spijt me.. Ik moet gaan... Voor ik stierf moest ik nog één, allerlaatste ding doen. Met mijn trillende hand die wel nog aan mijn romp zat wist ik nog net iets ze schrijven in het zand. Als ze er op inzoomden zouden ze het wel kunnen lezen. 1 klein zinnetje.
Goodbye, the odds where never in my favour.
Nu was ik klaar hier. Mijn tijd zat er op, en ik besefte dat maar al te goed. Steeds zwakker werd mijn ademhaling, en vredig sloot ik mijn ogen. Een klein glimlachje speelde rond mijn lippen toen ik me een lachende Sam voorstelde. Ja, zo was het goed. Het was perfect. Langzaam maar zeker begon ik de controle over mijn lichaam te verliezen. De pijn verdween, en ik voelde niets meer. Ik ademde amper nog, tot ik helemaal stil lag. Toen werd alles zwart voor mijn ogen. Ik bewoog niet meer. Ik was niet langer meer in leven.

You're not alone..
You're not alone.

Ooc;
-Rip Diana :'(