De avond was ingevallen, de zon was onder gegaan en was na wat een eeuwigheid leek weer op gekomen. In die tijd waren er verschillende dingen gebeurd. Op een enorm scherm in het midden van de arena, hoog in de lucht, waren alle doden te zien geweest. Dit waren er meer dan verwacht, en tot de spijt van de jongen zaten ook Odin Donaghue en zijn kleine helpertje William Mocca bij deze doden. Nog voor hij ze op had kunnen zoeken. Nog voor hij een verbond met hen had kunnen sluiten. Maar de zon was weer opgegaan alsof er niets was gebeurd. Alsof er niet even daarvoor een stuk of negen kinderen het leven hadden gelaten, door toedoen van… Jawel, hun leeftijdsgenoten.

Raven en Clementine hadden na zonsondergang nog een tijdje doorgelopen, tot zij een oude maar vol geregende put hadden gevonden. Na aan het water geroken en gevoeld te hebben, en besloten te hebben dat het veilig moest zijn, hadden zij gedronken tot ze genoeg hadden. En vervolgens waren ze geheel beschut samen onder de slaapzak gaan liggen, om de beurt de wacht houdende..

Maar de zon was al weer op gekomen en hulde de arena in een verblindend gouden licht, toen Raven eindelijk zijn ogen opende. Een nieuwe dag in de arena was aangebroken. Een nieuwe dag, volledig in de macht van het Capitool. Volledig in de macht van de spelmaker. Een nieuwe dag vol geweld, onnodige doden, honger en dorst. Voorzichtig, om zijn zus niet wakker te maken, schoof de jongen de slaapzak uit. Ze bevonden zich in een klein straatje, parallel aan de grote hoofdstraat. Gister had dit de twee veiliger geleken, maar nu leek elke schaduw vervuld van gevaar. Honger knaagde in zijn maag, maar gewend als hij was aan het lege gevoel was het makkelijk het te negeren. Ze moesten maar weer eens op weg. Op naar de Hoorn. ’Clementine.’ Haar naam fluisterend en voorzichtig aan haar schuddend probeerde hij zijn zus uit haar slaap te halen.

OOC:
- Godmode met toestemming
- Raven en Clementine bevinden zich in een zijstraatje, parallel aan de hoofdstraat.
- Raven heeft ’s nachts uit een oude put gedronken.
- Free to join, ofc.

If I die young, bury me in satin,
Lay me down on a bed of roses,
Sink me in the river at dawn,
Send me away with the words of a love song,

‘Ook goedemorgen,’ klonk de stem van zijn zuster droogjes op. De donkerharige jongen kreeg het niet voor elkaar om er een glimlach uit te persen, zoals hij normaal gedaan zou hebben. ‘En, wat heeft de arena ons vandaag te bieden?’  De jongen schudde zijn hoofd, terwijl zijn blik afdwaalde naar de zonsopgang. ’Dood, honger, dorst en ellende, als ik het goed heb.’ Geen humoristische twinkeling in zijn ogen, geen plagerige of sarcastische ondertoon. Vandaag was de jongen één en al ernst. Er hing iets in de lucht dat er de voorgaande dagen nog niet gehangen had. Een geur? Een sfeer? Misschien gewoon de dreiging des doods, die daar al die tijd al gehangen had maar hij nu pas opmerkte. De vorige dag had hij hier geen aandacht voor gehad.

Lord make me a rainbow, I'll shine down on my father,
He'll knows I'm safe with you when he stands under my colors, oh,
And life ain't always what you think it ought to be, no,
Ain't even grey, but she buries her baby.

Een plens koud water in zijn gezicht deed hem beseffen dat het tijd werd verder te gaan. Water zou niet genoeg zijn deze kwelling te overleven. Maar eten was, zover Raven wist, enkel te vinden rondom de Gouden Hoorn op het dorpsplein. Daar had een enorme taart gestaan. Hij had vlees en appels gezien, en rugtassen waar mogelijk nog wat in verborgen zat. Maar het Capitool was niet te vertrouwen. Het eten was niet te vertrouwen. De arena was niet te vertrouwen… Een geweldig gerommel steeg op, en de jongen keek geschrokken om zich heen voor hij besefte dat dit zijn maag was geweest, die nu al een dag niets had gekregen om te verteren. Geen miezerig stukje brood, geen fruit, geen groente, geen aardappel. Helemaal niets. En hoewel hij gewend was met weinig genoegen te nemen – aangezien hij een deel van zowel zijn ontbijt als zijn lunch altijd aan zijn zuster afstond – was dit te veel van het goede.

If I die young, bury me in satin,
Lay me down on a bed of roses,
Sink me in the river, at dawn,
Send me away with the words of a love song.

’Ik klim naar boven.’ klonk zijn stem, doelend op het gebouw naast hen. ’Om te kijken of ik van daaruit de hoorn kan zien.’ En eten. En de tributen. En mogelijke vallen. Zijn gedachten speelden hem parten terwijl hij zich naar de muur draaide en langzaam houvast zocht tussen de afbrokkelende stenen. De mensen die hier misschien ooit gewoond hadden waren al jaren, misschien wel eeuwen geleden vertrokken en hadden duidelijk niet veel geweten van constructies. Meerdere keren moest de jongen snel zijn gewicht verplaatsen omdat het inmiddels zacht geworden gesteente afbrokkelde onder zijn handen en voeten, maar na enkele momenten die zijn dood leken te voorspellen wist hij op het gebouw te klimmen en strekte de arena zich onder hem uit.

And I'll be wearing white when I come into your kingdom,
I'm as green as the ring on my little cold finger,
I've never known the loving of a woman,
But it sure felt nice when she was holding my hand.

Niet wetende dat dit enkel de spiegeling van het omheinende krachtveld was, leek de arena eindeloos voor de jongen, die zich plotseling heel nietig voelde. Een blik om hem heen leerde Raven dat hij en zijn zuster zich dichter bij de Gouden Hoorn bevonden dan hij in eerste instantie gedacht had; enkele straatjes verderop blonk het ding in het vroege zonlicht. De zon liet lange schaduwen ontstaan terwijl ze haar weg naar de hemel maakte en een haast warm briesje streek langs zijn wangen. Angstaanjagend hoe gewoon het weer zich hier leek te gedragen. Alsof er niets gemanipuleerd was. Alsof de jongen zich in het korenveld thuis bevond. Maar enkel de tijd zou uitwijzen of hij dit korenveld ooit nog terug zou zien. Zou zijn vader hem missen, mocht hij nu sterven?

There's a girl here in town, says she'll love me forever,
Who would have thought forever could be severed by,
The sharp knife of a short life,
Oh, well, I've had just enough time.

Opnieuw keek hij om zich heen. Hij stond op een brede muur van zwart steen. De muur had ooit deel uitgemaakt van wat waarschijnlijk een luxe bungalow was geweest. Beneden hem lagen de resten van het dak dat het niet uit had kunnen houden in zijn strijd tegen weer en wind. Ijzeren punten staken naar boven, voorwerpen die ooit muurankers of zelfs wapens waren geweest. Waren ze misschien bruikbaar? Van een afstand leken ze echter doorgeroest. Alsof ze uit elkaar zouden vallen zodra je er eens flink in kneep.

A penny for my thoughts, oh no, I'll sell 'em for a dollar,
They're worth so much more after I'm a goner,
And maybe then you'll hear the words I been singing,
Funny, when you're dead how people start listening.

Het tegendeel bleek echter waar te zijn. Eenmaal weer naar de buitenwereld gedraaid zakte de jongen neer op zijn hurken. De stenen onder zijn voeten konden echter zijn gewicht niet dragen en brokkelden langzaam af. Een schreeuw doorkliefde de lucht terwijl hij achteroverviel. Met een misselijkmakend geluid leek er iets binnen in hem te scheuren, een wit waas verscheen voor zijn ogen. Dik genoeg om hem kalm te houden, maar nog steeds kon de jongen zijn omgeving haarscherp zien. Een paniekerig gevoel schoot echter door zijn maag. Waar waren zijn benen? Hij werd zich nu echter ook bewust van een stekende pijn in zijn onderbuik. Alsof iemand er iets doorheen had gestoken, een speer met weerhaken bijvoorbeeld, en deze nu probeerde terug te trekken. Voorzichtig, heel voorzichtig, tilde Raven zijn hoofd op. Hij was op een uitstekend muuranker gevallen, en deze stak nu recht door zijn lichaam naar buiten. Met elke hartslag stroomde er meer bloed uit de wond, over zijn benen. Het ijzeren ding moest een zenuw in zijn rug hebben geraakt; zijn benen waren nog steeds compleet gevoelloos.

If I die young, bury me in satin,
Lay me down on a bed of roses,
Sink me in the river at dawn,
Send me away with the words of a love song.

Hoewel het nooit mogelijk had geleken weer heel thuis te komen, had hij nooit gedacht aan de mogelijkheid dat hij echt zou kunnen sterven – hier in de arena. Door toedoen van het Capitool. Hij had er nooit écht aan gedacht. Net zoals toen hij bij de Hoorn een medetribuut een werpster toe had gegooid. Hij had nooit beseft dat hij diegene wel eens écht zou kunnen doden. Natuurlijk wel ergens, ver in zijn achterhoofd op een donker plekje waar hij nooit kwam. Maar altijd had het hem waarschijnlijk geleken dat hij weer terug zou keren. Op één of andere, vage, onwerkelijke manier. Maar nu lag hij hier, op sterven na dood. Zelfs zijn zus zou hem niet meer kunnen redden. Alleen het Capitool had misschien de apparatuur om wat kapot was in zijn lichaam weer te herstellen. Maar de jongen wist dat het zo beter was. Hij had zijn zuster beschermt zolang hij kon. Nu moest zijzelf verder. De laatste lootjes. Voor hem.

The ballad of a dove,
Go with peace and love,
Gather up your tears, keep 'em in your pocket,
Save them for a time when you're really gonna need them, oh.

Voetstappen naderden hem. Clementine. Laat het alsjeblieft Clementine zijn, smeekte hij in gedachten. En inderdaad, daar verscheen zijn latina zuster in beeld. Snel wendde hij zo goed en zo kwaad als het ging zijn gezicht af, bang voor haar uitdrukking die ongetwijfeld walgend zou zijn. Met gesloten ogen dwong hij zichzelf echter meteen om zijn hoofd weer terug te bewegen. Dit was belangrijk. Rust was neergedaald in zijn hoofd en maakte dat hij helder kon denken terwijl hij zijn zuster aankeek. ’Clementine.’ geërgerd luisterde de jongen naar zijn zwakke stem. Rustig tilde hij zijn hand op en sloot deze om haar pols. ’Je moet het nu alleen doen. Neem de… de pijltjes.’ Praten kostte hem plotseling enorm veel moeite. Bewegen voelde aan als waden door een meer vol dikke, plakkerige stroop. Het was moeilijk zich te verzetten tegen de duisternis. Hij kwam steeds dichterbij, dreigde hem te omarmen. Maar ditmaal leek hij niet koud. Ditmaal zou het een warme omhelzing zijn die de pijn zou wegnemen. ’Doe het voor mij.’ Zijn stem was overgegaan in gefluister. ’Voor mij en voor papa.’ Nog één maal wist de jongen een glimlachje tevoorschijn te toveren om zijn lippen, terwijl hij zijn andere hand ophief. Stroperig bloed droop van zijn vingers op zijn kleding, en hij liet hem snel weer zakken. ’Maar vooral voor mij.’ Een traan liep langzaam vanuit zijn ooghoek, over zijn gezicht naar de grond. ’Vooral voor mij.’ murmelde hij. Eindelijk kon hij zich laten wegzakken in het heerlijke, vredige duister dat om hem heen leek te zweven en op hem scheen te wachten. De greep op haar pols verslapte. De pijn nam steeds verder af, naarmate zijn ogen verder dicht zakten. Het laatste wat hij zag was zijn zuster, over hem heen gebogen, voor hij wegzonk in dat heerlijke, vredige niets.

The sharp knife of a short life,
Oh, well, I've had just enough time.

OOC;
- R.I.P. Raven...
- Godmode met toestemming.