Op een veilige afstand had Sage nog een paar seconden staan kijken hoe het eraan toe ging op het slagveld. Dit was lang genoeg om te zien hoe haar districtgenoot flink gewond raakte. Ze zuchtte diep en knipperde even met haar ogen. ‘Dat heb ik weer,’ mompelde ze. Llew was een aardige jongen en Sage had medelijden met hem, maar ze besloot voor haar eigen veiligheid te kiezen en verder te gaan. Overleven moest je zelf doen en ze kon moeilijk iemand op sleeptouw nemen die gewond was, dat zou haar alleen maar afremmen.

De ruïnes maakten een geruststellende indruk op Sage. Misschien omdat ze oud en overwoekerd waren en het vol zat met geweldige plekken om je te verstoppen, maar misschien ook omdat het alternatief een enorm gevecht was op een plein met een galg. Aan de blauwe lucht was helaas geen wolkje te bekennen en de temperatuur was een stuk hoger dan ze had verwacht, hopelijk koelde het snel wat af. Terwijl ze zich soepel maar voorzichtig tussen de ruïnes voortbewoog vormden zich zweetdruppels op haar voorhoofd en besloot ze dat één van haar eerste prioriteiten water zou worden. Eerst wilde ze echter weten wat er in de rugzak zat. Toen ze een veilig plekje had gevonden tussen wat oude muurtjes ging ze op de grond in de schaduw zitten en opende voorzichtig de rugzak erbij. Misschien zat er wel water in? Of een wapen? Of eten, kippenboutjes ofzo. Daar had ze wel zin in. Wel met een lekker sausje met wat zout. Of wat fruit, dat zou ook wel lekker zijn.

Nieuwsgierig bekeek het meisje haar buit. Er kwam een paar felroze sokken tevoorschijn uit haar tas. Ze giechelde. Wat had ze daar nou weer aan, die dingen zouden bijna licht geven in het donker en een soort gloeiend neonlicht verspreiden naar iedereen in de omtrek van 100 meter, een soort uithangbordje voor wie haar wilden vermoorden, mooi niet dat ze daar in zou trappen! Rare capitool mensen. Het volgende was een pakje lucifers, Sage knikte tevreden. Dat kon handig van pas komen, maar nu nog niet want een vuurtje zou toch ook wel mensen aantrekken die ze niet op bezoek wilde hebben. Het laatste voorwerp was een opgerold perkament. Even inspecteerde Sage het, je kon er leuk doorheen kijken alsof je een piraat was op een schip, terwijl ze zich afvroeg wat het kon zijn. Misschien was het wel een briefje van de spelmaker met een tip om te overleven? Toen ze het perkament openrolde begon ze breed te glimlachen en giechelde ze weer even, van schrik sloeg ze haar hand voor haar mond. Het was niet slim om zoveel geluid te maken. Haar ogen gleden over het papier en probeerden te ontdekken wat precies wat representeerde… In haar handen had Sage namelijk haar golden ticket naar de chocoladefabriek. Bij wijze van spreken, het was namelijk een plattegrond. En deze plattegrond maakte haar kans om [s]de eerste dag te overleven[/s] te winnen groter.  

Rechts was een zee te zien met daarin een schip, Sage ging ervan uit dat dit zout water zou zijn. Er was een soort haven met flessen, wat dat voor moest stellen wist Sage niet. Er was een duidelijke weg te zien, waar ze daarstraks over heen had gelopen, aangeduid door een bruine kleur. In het midden zat een rood dingetje met een sterretje, Sage ging er vanuit dat dit de hoorn was en de plaats waar ze waren begonnen. Dan was er nog iets wat een kerkhof voor moest stellen aan de linkerkant, en een zwarte streep die de ruïnes leek te omranden. Met daarom heen groen, dus waarschijnlijk… Sage dacht even goed na, het kon gras zijn, maar gezien het weer en de planten die ze tot nu toe had gezien zou ze eerder een soort jungle verwachten.

Na even overwegen besloot Sage dat ze voorlopig in de ruïnes zou blijven, omdat ze hier redelijk in het voordeel leek. Na een uurtje de boel te hebben verkend, heel voorzichtig natuurlijk, vond ze een kapotgeslagen put. Gelukkig zat er water in, maar het zou veel te makkelijk zijn als Sage er direct bij had gekund. Natuurlijk was dat niet het geval. En nergens in de buurt was een emmer met een touw. Sage ging even bij de put neerzitten – letterlijk en figuurlijk – tot ze een oplossing had. Van planten die ze van een muur af trok vlocht ze een soort bakje met twee slierten eraan. Dit liet ze in de put zakken en met wat moeite wist ze het bakje te vullen. Hierna onderzocht ze het water – ze bekeek het, rook eraan, doopte toen haar pink erin en proefde het – en zodra het goed gekeurd was door haar nam ze een slokje. En nog een slokje. Niet veel meer, omdat ze eerst zeker wilde zijn dat het veilig was om dit water te drinken.

De uren hierna hield Sage zich bezig met het verzamelen van eetbare bessen en planten om nog meer mee te vlechten. Vanuit een plekje waar ze goed verstopt was maakte ze twee grote netten van klimop planten met lange touwachtige slierten eraan. Via een ingewikkelde constructie die ze had geoefend in het capitool maakte ze twee vallen op de hoofdweg, onderweg naar de waterput. Door een kleine kuil uit te graven op een plek waar stenen ontbraken. Hiervoor gebruikte ze haar handen en een scherpe steen. Daarover deed ze het net en dit camoufleerde ze met zand, stof en wat plantjes. Vervolgens wist ze met een grotere steen een soort hefboom te creëren met meerdere stenen die van een muur konden vallen. Als er nu iemand in het net ging staan werd deze persoon omhoog gesleurd de lucht in. Als het goed was. Sage was er niet honderd procent zeker van dat haar vallen werkten. Ze had ook geen behoefte om het zelf uit te gaan testen als ze heel eerlijk was. Ook was ze er nog niet helemaal over uit wat ze zou doen als er iemand gevangen zou zitten. Misschien zou het net wel breken en zou de persoon vallen en zijn nek breken, in de meest ideale situatie. Anders moest ze de persoon maar gaan uithongeren. Of hopen dat iemand anders haar vuile werk zou opknappen.

Op door Sage als veilig verklaarde afstand installeerde ze zichzelf in een ruïne, waarvan uit ze de weg nog net in de gaten kon houden. Het was een redelijke afstand, zodat ze altijd nog kon vluchten en ze zat redelijk verborgen. Terwijl ze wachtte peuzelde ze wat van de bessen op en sabbelde ze op wat planten waar ze van had geleerd dat deze eetbaar waren. Ondertussen dacht ze na over wat haar volgende stappen zouden zijn. Zou het schip dat in het water lag (wat ze had gezien op de kaart) veilig zijn? En wat nou als er misschien wel buskruit te vinden was? Dat was van dat spul waar je een ontploffing mee kon maken, had haar vader ooit verteld want dat was zoals de piraten dat deden… Ze had lucifers, dus misschien was dat wel een optie. Wel gevaarlijk. En veel werk. Hm. Wat had ze nog meer voor bruikbare spullen gezien?

Terwijl haar vingers weer wat planten aan elkaar begonnen te knopen om een nieuw touwachtige liaan te krijgen – misschien kon ze er iemand mee wurgen, ofzo – hoorde ze een geluid. Verschrikt keek ze op en gluurde naar de hoofdweg. In de verte zag ze iemand aankomen, iemand die zich niet erg snel voortbewoog concludeerde Sage. De persoon sleepte een beetje met een been en leek zijn rug vast te houden. Ze kneep haar ogen tot spleetjes in de hoop beter te kunnen zien, maar het begon al een beetje te schemeren dus dit was vrij lastig te zien. Uiteindelijk kwam Sage tot de conclusie dat het een jongen was, waarschijnlijk die uit vijf of negen, hij was namelijk redelijk klein.

Het meisje uit drie hield haar adem in en hoopte dat de jongen in haar val zou lopen, of sowieso niet naar haar toe zou komen. Kijk… Daar was hij al in de buurt van de eerste val! Hij liep er recht op af! Sage glimlachte breed. Tot ze zich realiseerde dat ze nu daadwerkelijk hoopte dat die arme jongen erin zou lopen en dood zou gaan. Haar gezicht betrok. Wat was dit voor gruwelijk spel dat ze hoopte dat een (waarschijnlijk onschuldige) leeftijdsgenoot van haar het loodje zou leggen alleen maar omdat zij naar huis wilde….



OOC:
* Sage heeft een waterput gevonden
* Sage heeft twee vallen gemaakt op de weg, waarbij je in een net gevangen wordt en omhoog wordt gesleurd.
* Sage zit verstopt in de ruines op veilige afstand met een goede vluchtroute
* Een kleine (gewond uitziende) jongen loopt richting haar vallen. Ik ben uit gegaan van Nero, maar iemand anders is ook prima. Wie er maar wil volunteren als tribuut enzo.

EINDELIJK GEPOST. VRIJE TIJD IK HEB JE GEMIST OMFG. <3

Sage hield haar adem in en keek gespannen toe hoe de jongen recht in haar val liep… En er niks gebeurde. Blijkbaar was er iets mis gegaan met haar constructie. Het gaf haar een dubbel gevoel: als hij erin was gelopen had ze hem kunnen vermoorden, maar nu liep hij daar vlak bij haar in de buurt met waarschijnlijk het idee in zijn hoofd haar te willen vermoorden (als hij haar zou zien).
Gelukkig zag de niet nader geïdentificeerde jongen haar niet en liep/strompelde door. Vervolgens liep hij recht op de andere val af (blijkbaar had Sage wel een goed gevoel voor het zetten van vallen, misschien zou ze het ooit wel kunnen schoppen tot spelmaker als ze dit zou overleven). Omdat de eerste val niet had gewerkt was de verrassing voor Sage alleen maar groter toen de tweede wel bleek te werken en de jongen ineens in de lucht bungelde en iets schreeuwde. Voorzichtig kwam ze uit haar schuilplaats.

‘Yo, how’s it hanging?’  Vroeg Sage, terwijl ze tegen een muurtje aan leunde en met het touw in haar vingers speelde. Hierna moest ze grinniken om haar eigen grap. Die was best goed! ‘Hahaha, eh, sorry… Jij bent Nero, toch?’ Vervolgde ze terwijl de jongen wat bewoog in een poging om te ontsnappen, dit leek hem pijn te doen want hij sloeg tonen aan die Sage als pijn interpreteerde.
‘Ja.’ Antwoordde hij uiteindelijk. ‘Maak.. er nou maar s-s-snel een eind aan.’ Vervolgde hij. Fuck, wat moest ze daar nou weer mee? Het was wel duidelijk dat hij bedoelde dat ze hem dus maar snel moest vermoorden… Maar daar had ze helemaal geen behoefte aan. Natuurlijk was het beter voor haar positie in het spel enzo, maarreh… om nou daadwerkelijk iemand van kant te maken ging haar gewoon te ver. Nee. Hoe kon ze dit nou weer oplossen?

‘Euh… Wat wil je dan precies? Ik kan je wel laten hangen voor een tijdje? Dat bloed moet toch ooit eens op zijn!’ Opperde ze, terwijl Nero kreunde.  ‘Of heb je liever dat ik je wurg?’ Dat was misschien wel de snelste oplossing. ‘Of een ader doorsnij? Steekwonden heb je zo te zien al wel… Ehm. Ik kan je ook nog in de waterput gooien, maar dat vind ik een beetje zonde van het water.’ Ze moest eerlijk toegeven dat ze eigenlijk een beetje tijd aan het rekken was in de hoop dat Nero uit zich zelf de laatste adem uit zou blazen. Ze staarde naar de bloeddruppels die op de grond spatten en een steeds grotere plas veroorzaakten. ‘Of ehm… Iets met een baksteen?’ Nero slaakte een kreet van pijn terwijl hij zich bewoog in het net en Sage besloot toen in ieder geval het net naar beneden te halen. Ze raapte de werpster van de grond – die Nero waarschijnlijk had laten vallen – en sneed toen het touw door. Met een harde plof en een schreeuw landde de gewonde jongen op de grond, in een wirwar van plantennet. Een geïrriteerde zucht verliet de lippen van Sage toen de jongen bleef kreunen – blijkbaar had hij de val overleefd en moest ze dit varkentje dus alsnog wassen. Of hem gewoon laten liggen en hopen dat iemand anders het zou doen.

‘W-wat jij wilt. S-snel. Te veel pijhijjjn.’ Zei Nero nu. Sage keek naar zijn lijkbleke gezicht, naar alle bloedvlekken en besloot toen dat het waarschijnlijk het best was als ze de jongen gewoon uit zijn lijden zou verlossen. Net zoals met een gewond dier, ja… Zo moest ze er maar naar kijken. Hij was een gewonde kat en – nee. Ze hield van katten. Oké, het was een gewonde eend, ofzo. Die toch langzaam dood ging en dan kon je het maar beter in 1 klap doen. Ja. Precies.
Sage deed een touw om de nek van Nero en maakte daar toen een schuifknoop in, hierna knielde ze bij hem neer.
‘Sorry.’ Ze knipperde tegen de tranen en trok toen het touw aan, steeds strakker. De jongen hapte nog even naar adem, bewoog een beetje, zijn ogen leken een beetje uit te puilen en toen verslapte zijn lichaam. Er klonk een kanonschot. Sage checkte zijn zakken nog snel op wapens en maakte toen dat ze weg kwam. Terug naar haar schuilplaats, waar ze neerzakte en het liefst wilde huilen.

Dag 2.

Langzaam rekte de enige overlever dan district drie zich uit. Ze wreef de slaap uit haar ogen, bond haar haren bij elkaar met een stukje plant en masseerde even haar schouders. Ze had overal spierpijn, van het slapen op de veel te harde grond, dus ze besloot dat wat beweging wel goed zou zijn. Voorzichtig stond Sage op en ging richting de waterput. Ze had niet veel geslapen want ze was keer op keer wakker geworden van enge dromen over Nero en andere gevallen tributen. En zelfs van een aardbeving. Gelukkig was het nu weer licht en ze probeerde de dromen uit te bannen, dit was alleen makkelijker gezegd dan gedaan. Ze zat namelijk onder met opgedroogd bloed.

Als je niet zo’n mensenmens bent ben je dat in de arena nog minder. Sage was niet zo’n mensenmens. Niet echt sociaal, ze zei namelijk altijd het verkeerde. Opmerkingen die dan niet gemeen waren bedoelt maar soms wel zo overkwamen. En dan haar humor… de woordgrapjes die niet iedereen even goed leek te begrijpen enzo. Nouja, anyway, nu ze in de arena was wilde ze nog minder iemand tegen komen dan normaal. In het echte leven. Niet dat dit niet echt was… Maargoed. Oké. Je snapt het vast wel.
Sage liep richting de waterput, met al haar spullen op sleeptouw (gelukkig paste het allemaal in de rugzak, al had ze de ster in haar broekzak zodat hij wat beter bij de hand was, al was dit ook niet heel handig want ze was bang dat ze op deze manier in haar eigen been zou snijden).
Toen ze vlakbij de waterput was merkte ze dat er al iemand stond. Deze persoon leek niet ernstig gewond te zijn en was overduidelijk bewapend. Een groot verschil met Nero. Ze herkende hem wel, het was Jake. Hij kwam uit vier. Iets met water. Ofzo. Even overwoog ze haar kansen en bleef toen op een veilig afstandje staan.

‘Hoi Jake. Heb je dorst?’ Vroeg Sage zo kalm en duidelijk mogelijk, terwijl ze naar de jongen staarde om zijn volgende actie te voorspellen. Zo te zien had hij heel wat wapens… Zou hij haar aanvallen? ‘Ik heb een bakje gemaakt waarmee je water uit de put kunt halen. Superhandig.’

OOC: godmoodtoestemming Jake.

* Nero is in de val gelopen
* Sage heeft Nero gewurgd
* Sage is naar de waterput gegaan en ziet daar Jake en begint een gesprek tegen hem.

Het bed waarop Jake zich had genesteld was opvallend zacht voor een dergelijke horroromgeving. Naast hem had hij de zeis liggen, die kon hij indien nodig pakken als hij wakker werd gemaakt door een binnendringer. Op het moment dat Jake eindelijk begon weg te soezen schrok hij wakker van een erg luidt lied. Helaas herkende hij het als het volkslied van Panem, het walgelijke Panem. Niet veel later verscheen er een fel iets in de lucht, zo kon hij net zien. Voorzichtig sloop Jake naar het raam. Tributen, althans foto's. Hij telde stilletjes de tributen, niet wetende wat het betekende. Zijn districtgenoot kwam ook langs. Zou alles goed met haar zijn? Hij hoopte het vurig, al hoopte hij dat hij niet degene was die haar tegen zou komen dan. Totdat Odin verscheen, toen viel het kwartje. Het waren de tributen die dood waren... Negen, de eerste dag was voorbij en negen van de vierentwintig waren er dood. Minimaal één daarvan had hij vermoord en een andere had hij verwond.

Welke gek bedacht dit ziekelijke spel? Hoe zou hij nog kunnen slapen deze nacht of rusten? Als hij er op deze manier aan herinnert werd in wat voor een vreselijke nachtmerrie hij zat. Om nog maar te zwijgen over de honger en dorst die hem langzaamaan parten speelde. Ondertussen was hij flink aan het ijsberen door de kamer. Maar nu zo in het donker kon hij ook niet op zoek naar eten of iets te drinken. Na een uur te ijsberen besloot hij toch dat het beter was te gaan zitten. Wat zou hem morgen te wachten staan? Hij zou op z'n minst iets te drinken moeten vinden en de bramenstruik van de gesplashte braam onder zijn schoenen vinden.

Een fel licht wekte de jongen, na lang piekeren was hij dan toch nog in slaap gevallen. Hij was de nacht doorgekomen, hij leefde nog. In het licht zag hij dat de kamer toch meer vervallen was dan hij dacht. De bramenstruik waarvan hij dacht dat deze buiten stond groeide in de kamer, ja in de kamer. Planten overal om hem heen. Toch was hij dankbaar voor de schuilplaats. Zijn droge mond voelde vreselijk aan. Barstende lippen deden zeer. Voorzichtig voor de doorns plukte hij wat bramen van de bramenstruik. Jake geloofde niet dat hij ooit zoiets goddelijks geproefd had. Sap langs zijn lippen en tong. Het was niet voldoende vocht, maar op z'n minst iets.

Tevreden met een aardig vol gevoel plofte Jake weer op het bed, het struikje bevatte geen bramen meer, naja geen rijpe dan. Voorzichtig peuterde Jake het verband van zijn arm af. Tot zijn schrik was deze knalroze geworden. Wat moest hij hiermee?! Hij haalde boos het potje uit zn tas waarin stond 'Fabulous', niks fabulous, een doodvonnis. Had de sponsor van Odin hem dood willen hebben, een dergelijk vergif geven om op wonden te smeren. Jake had tenminste nog het geluk dat het een klein stukje arm was en dat hij spullen had om het te verbinden. Snel wikkelde hij het verband er weer om, zorgvuldig het roze verbergend.

Nu onderweg, Jake had al zijn spullen gepakt. Touw weer om zijn lichaam, Chakra's eraan gehangen en een grote zeis in zijn handen. Water, hij moest en zou nu water vinden. Het was gelukkig nog relatief vroeg in de ochtend, dus de zon brandde nog niet vreselijk fel. Niet zoals hij ervaren had de eerste dag. Toch was maakte de warmte hem maar al te goed duidelijk dat hij te lang geen of niet voldoende vocht binnen had gekregen. Na enige tijd lopen doemde daar iets op. Een put.. Echt? Was dit realiteit of had hij last van hallucinaties? Dichterbij, steeds dichterbij. Hij kon de rand echt aanraken. Er was alleen een probleem... Het water was diep, te diep. Touw was een oplossing, maar zonder bakje werd het lastig. Voorzichtig hing Jake over het randje om te bedenken hoe hij het beste water tot zijn beschikking kon krijgen. "Hoi Jake. Heb je dorst?" Verschrikt sprong Jake achteruit. Onoplettendheid, vijand nummer één, dat moest hem niet meer overkomen, hoe erg de dorst of honger ook zou worden. Het was Sage, het meisje met de hoogste score van allemaal. Maar geen wapens in de aanslag. In plaats daarvan zei ze dat ze een bakje had om water mee uit de put te halen. Bedoelde ze nou dat hij die kon gebruiken? "Euh, leuk, maar wat heb ik daaraan?" vroeg de jongen verward, niet wetend of ze bedoelde dat hij er gebruik van mocht maken of dat ze het zei om hem erin te wrijven dat zij wel water had.

OOC:
- Jake heeft alles weer mee en zijn arm goed ingepakt tegen het felle roze.
- Hij heeft verschrikkelijke dorst en door de bramen niet gigantische honger, maar is zelfs verzadigd.

Als hij haar aanviel had ze vast niet veel kans. Wegrennen en zich verstoppen. Of haar roze sokken en lucifers in de strijd gooien… Wat een grap was dat eigenlijk. Nee, besloot Sage, ze bleef gewoon staan en deed zo nonchalant mogelijk. Hoewel de jongen voor haar veel meer wapens had dan zij kon ze altijd nog bluffen, en een beetje vertrouwen op de angst die haar 11 had ingeboezemd. Dat zou nu haar overlevingstechniek worden. Stiekem hoopte ze op een sponsering van het publiek als ze dat nodig zou gaan hebben. Haar mentor had hier namelijk het een en ander over uitgelegd. Als het publiek dacht dat je een kans maakte konden ze, als ze geld hadden, je iets sturen.

Sage grinnikte toen ze zag dat Jake schrok van haar. Hij leek haar ook te wantrouwen. Op haar opmerking over het bakje stelde hij een vraag. Wat hij daaraan had. Haar linker mondhoek ging omhoog en ze glimlachte nog net niet helemaal. Dit was wel een goed teken, toch? Dat hij niet een van die gevaarlijke wapens pakte om haar in driehonderd stukjes te hakken, maar dat hij gewoon een vraag stelde. Hm, ja, dit leek wel in haar voordeel.
‘Dat hangt er vanaf, Jake… Hou je van vis?’ Het antwoord op deze vraag zou voor haar genoeg zeggen. Sage staarde hem doordringend aan en hoopte dat hij zou zeggen dat hij van vis hield. ‘Ik hou zelf meer van kippenpootjes… Maar ik heb er hier nog geen gevonden.’ Vervolgde ze.

Nu ze nadacht over eten begon haar maag te rommelen – misschien dat hij dat ervoor ookal deed maar dat het haar nu pas opviel. Ze had best honger. En nu ze het toch over vis en kippenpootjes had vroeg ze zich af of er vissen zouden zijn in de zee die ze op de kaart had gezien. En vogels, of andere beesten, in het deel buiten de stadsmuur. Daar zou ze misschien wel wat vallen kunnen zetten voor beesten. Wie weet. Daar moest ze nog maar eens over nadenken.

OOC: - Sage vraagt Jake of hij van vis houdt.

Zijn verwarde opmerking maakte haar aan het glimlachen. Was dit een goed teken? Geen aanval, maar een glimlach, dat was goed toch? Ze pakte geen wapens, misschien had ze deze ook niet, maar dat wist je nooit. Je kon er gewoon niet op vertrouwen. Hij moest alert zijn. Haar antwoord wat hij eraan had dat zij een bakje had hing volgens haar ervanaf of hij van vis hield. Een glimlach verscheen nu ook op zijn gezicht. 'Vis, tuurlijk houd ik van vis, wat denk jij dan?' Ze vervolgde dat ze zelf meer van kippenpootjes hield. Ze had echter nog geen kippenpootjes, dus vermoedelijk ook geen kippen gevonden. 'Nee ik ook niet eigenlijk, ik heb buiten ons tributen geen levende wezens gezien. Het enige wat ik aan eten heb gevonden waren een paar bramen. Heb jij nog eetbare planten gevonden dan?' Zijn mond werd steeds droger, wat ook aan zijn spraak te horen was. Nog even en hij zou de put in willen springen. Wat miste hij water toch verschrikkelijk... De spelen dat was nog niet het ergste, het niet hebben van eten of drinken.

Sage was tevreden met zijn antwoord en gaf het bakje aan hem, nu kon hij eindelijk wat drinken. Langzaam met behulp van zijn touw liet hij het bakje naar beneden zakken en hij wist niet hoe snel hij het boven moest krijgen en het water moest opdrinken. Hij vertrouwde erop dat Sage al eerder had gedronken, anders had ze niet zo'n bakje gevlochten en zou ze niet hier bij de put staan. Gulzig liet hij het water zijn mond in gaan. Nooit had hij beseft hoe gelukkig water hem maakte. Zo werd hij weer herinnert aan thuis, aan zijn aandenken van thuis. 'Water is your ally, not your enemy.' En het was waar, zo waar dat je het je niet voor mogelijk hield. Zonder water kon je niet overleven, misschien hooguit een paar dagen.

Nooit had hij gedacht dat hij Sage, het meisje met de elf, maar een beetje zou vertrouwen en toch zat er door wat hier gebeurde een heel klein beetje vertrouwen. 'Wat knap dat je zo'n bakje zelf kan vlechten van planten.' zei Jake toen hij klaar was met drinken. 'Bedankt voor de hulp.' Een glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Had jij nog plannen voor de dag of om ergens naartoe te gaan of iets dergelijks?'

OOC:
Toestemming van de Sas voor godmoden dat Sage het bakje geeft.

In stilte, en van een afstandje. Sloeg Belle alles gade, ze voelde de twijfel in haar lichaam groeien. Moest ze wel naar hen toe gaan, moest ze wel nu een bondgenootschap aan gaan. Of zou het haar enkel in de problemen werken, ze beet op haar onderlip. De muur waar ze tegen aan stond werd opgeslokt door de schaduw, iets waar ze dus redelijk onopvallend in was. Als ze wilde, kon ze nog weg lopen. Had ze zich terug kunnen trekken en zich in haar eentje moeten redden.

De twee stonden bij de waterput, iets waar zij ook dringend gebruik van moest maken. Ze echter nog steeds geen water gevonden. Onzeker keek ze naar Jake, hij had zoveel wapens.. Hij zou haar zo kunnen doden, als hij wilde. De twijfels waren zo sterk. Sage had wel 11 punten gescoord, maar het meisje had haar al eens aangevallen en de schade was eigenlijk niet echt te benoemen. De angst voor haar was wat weg gezakt, en dat kon ook negatief uitpakken.
Ze zuchtte zachtjes en deed toen een paar stappen vooruit, uit de schaduw.

“Lusten jullie sperzieboontjes?”

Haar stem droeg zichzelf. Ze voelde zich bloot, daar in het open. Ondanks haar pijl en boog, ondanks de mogelijkheid die ze had om beiden af te schieten. Ze wist dat ze het niet alleen zou redden.

In eens kwam er uit een van de zijstraatjes een akelig geluid, iets mechanisch. Vlug stapte ze terug in de schaduw, uit het zicht. En daar verscheen het, een gigantisch grote spin. De zon weerspiegelde scherp op het metaal, de spin zag haar niet maar liep met een bloedgang op de twee af bij de waterput. Belle dacht eigenlijk niet echt na, ze wist dat ze zonder hen het sowieso niet zou halen. Dus ze moest iets doen om te zorgen dat ze in leven zouden blijven.
Ze rende achter de spin aan, zonder ook maar te kijken of er om haar heen gevaren waren. “HEE!!!” Schreeuwde ze, en ze schoot al rennend een pijl op de spin af. Hij ketste af, net zo als de tweede pijl die ze achter de eerste aan had geschoten. Toch leek de spin af te remmen en in eens draaide hij zich om. Belle stopte abrupt en keek de spin direct aan, en net alsof hij haar herkende knipperde zijn rare ogen. Zijn tanden klapperde samen en de spin zetten het weer op een lopen. Onmiddellijk draaide Belle zich om en rende ze voor haar leven.

Ze wist dat alle camera’s nu wel gericht waren op haar, iedereen keek mee naar hoe zij de benen onder haar lijf vandaan rende. Haar moeder zou nu toekijken, hoe zij waarschijnlijk haar laatste paar minuten in ging.
De spin leek zich te versnellen, en Belle voelde hoe haar benen het steeds zwaarder kregen. Uit eindelijk voelde ze hoe haar lichaam het opgaf, ze wist dat ze dit niet zou halen. Ze stopte keek naar de fel blauwe lucht en zuchtte, met haar rug naar de spin riep ze in het niets. “Ik hou van je mama!” De tranen stroomde over haar wangen, maar ze glimlachte. “Ik ga naar papa.” Zei ze, en ze sloot haar ogen.

Enkele seconden later rende de spin op haar in, de klap was zo hard dat ze tegen de grond smakte. Duizelig en zonder adem keek ze naar de onderkant van de spin, ze merkte hoe ze hysterisch aan het schreeuwen was, en voelde haar hartslag als een gek in haar borst kloppen. Ze probeerde weg te komen, maar de poten omsloten haar. Niet veel later klonk er een kanon, nadat de spin haar doorboord had met zijn angel. Even bleef de spin staan. Daarna liep hij weg, alsof hij werd terug geroepen.
Levenloos lag het blonde meisje op de grond, haar blauwe ogen gericht op net zo blauwe lucht. De tranen lagen nog op haar wangen. Met het leven uit haar gelopen, lag het lichaam kwetsbaar op de grond.

OOC: Ugh, baal wel. Hij is niet zo mooi als ik gehoopt had.

-De spin kwam achter Sage en Jake aan, Belle heeft de spin van hen weg gejaagd.
-Belle is gepakt door de spin, en heeft haar vermoord met zijn angel.