De ochtend was haar zwaar gevallen, het was alweer de derde dag in de arena. Maar nu, was ze alleen. Het beschermende gevoel dat haar broer haar altijd had gegeven, was verdwenen. Laat staan dat Clementine überhaupt wist waar ze heen moest, wat ze moest doen. Ze was amper in staat het dode lichaam van Raven te verlaten. En toch moest het gebeuren, ze kon immers ook niet blijven zitten, wachtende op iemand om haar uit haar lijden te verlossen. Nee. Het meisje moest winnen – althans, dat had ze zichzelf ingepraat. Ze moest in elk geval een poging doen, voor Raven..
En dus, was Clem uiteindelijk toch maar overeind gekomen. Het vastberaden vuur dat zich nestelde in haar hart, had haar overgehaald door te gaan. Om te winnen. Een klagende zucht rolde over haar lippen. Nooit had ze gedacht dat haar leven nog veel erger kon worden dan het al was geweest in district 11, maar het tegendeel bleek bewezen. Ook bleek het leven in de arena nu een stuk lastiger, zo helemaal alleen. Met als enige plan het koers zetten naar de Hoorn, zoals het plan ook al was geweest toen Raven nog aan haar zijde stond. De jongedame had geen flauw idee wat ze moest doen als er andere tributen zich bevonden bij de Hoorn, moest ze vechten? Een bondgenootschap sluiten? Ze beet nadenkend op haar lip, waarom was dit in hemelsnaam zo verdomd lastig?
Maar wat ze aantrof toen ze aangekomen was bij de Hoorn – nadat ze onderweg eerst wat besjes had geplukt, het was niet veel maar genoeg om de grootste honger te stillen – behoorde niet tot het plan. Het was nu onderhand wel duidelijk waar die explosie van enkele dagen geleden vandaan was gekomen. Ergens verscholen achter een ruïne, keek ze om het hoekje naar de enorme chaos van metaal, kapotte wapens en verscheurde onderdelen van vrijwel alles wat haar een grotere kans had gegeven op overleven..
OOC:
- Clem is alleen en bevindt zich onderhand bij de Hoorn des Overvloeds.
- Ze heeft onderweg haar honger weten te stillen met besjes.
