In de hoofdstad gingen de feesten dag in dag uit door. Avond? Feest.Ochtend? Ook feest! Het was de ochtend van dag 4, ze was al zeer vermoeid door de avond ervoor, maar ze moest door. Met koffie, suikerachtige peppilletjes en hapjes hield ze het vol met slechts 3 of 4 uur slaap en was ze weer op een of ander feest vol bekende mensen beland. 
Alex was in een levendig gesprek verzeild geraakt met een man wiens uiterlijk zeer treffend als majestueus beschreven kon worden. Ja, overdreven kostuum en aandachttrekkerij waren woorden die gelijk in haar opkwamen. De man was namelijk schaars gekleed en de kleding die hij om zijn gespierde lichaam had gedrapeerd was roze danwel paars. Het thema van dit feest was PartyAnimals, de aanwezigen werden door de organisator Maximiliaan dan ook toepasselijk als zijn kleine feestbeesten toegesproken. Dat was de man met wie ze in gesprek geraakt was. Ze had meteen van wal willen steken en hem willen vragen wat hij nou van de spelen vond, met als overduidelijke einddoel een flinke sponsoring van deze rijkaard, maar de man maakte er eerst een hele show van haar outfit te bewonderen. Zo bijzonder was die niet, want tussen levensechte leeuwen, pikante knuffelkonijntjes en dames in latex pakjes met luipaardprint stak Alexandra er flets van af. Ze had de veilige optie gekozen, een diadeem met ruwharige kattenoortjes opgezet en haar ogen toevertrouwd aan een man die haar speciale lenzen aan had gesmeerd. Felgroene kattenogen, met de karakteristieke pupil. Verder droeg ze een overhemd, een stropdasje, een zwart rokje en natuurlijk niet te vergeten de gitzwarte pluimstaart die weinig charmant haar achterwerk als een vlag op een modderachtig bekroonde. Zo zag zij haar outfit in elk geval; als een bijeengeraapt zooitje, een poging niet op te vallen, een concessie die ze moet doen als ze in de buurt van de elite wilde komen. En ergens, ergens diep van binnen vond het kleine meisje in haar het verkleedpartijtje nog best opwindend.
Toen Alex hem een hand had willen geven om zichzelf voor te stellen was dat ook al niet zo gegaan als ze had verwacht. Meneer droeg namelijk bijpassende hoeven om zowel handen als voeten, tja, dat was nou eenmaal paard eigen. Ze vroeg hem nonchalant wat voor dier hij eigenlijk voor moest stellen, met de roze leren strepen, de mohawk van pluizige pastelkleuren, de paardenstaart, de hoeven en de scherpe hoorn. Vooral dat laatste kwam haar vreemd voor.
"Oh, dat is mijn uniekhoorn, schatje. Kennen jullie geen eenhoorns? Wat heeeerlijk barbáárs!" Alex schudde beduusd van nee, terwijl de man adorerend in haar wang kneep. Ja, hij sprak denigrerend over haar district, maar op een toon dat het haast als een welgemeend compliment klonk. Nogal verwarrend.
"Nee, nee, werkpaarden hé," grapte ze. "Over mijn werk gesproken, liefste eenhoorn..." Ietwat weifelend keek ze hem aan. Kom op, voor Sage. Gewoon doen. Niet geschoten is altijd mis, nietwaar? "Sage zou met gemak wat leven in de brouwerij kunnen brengen, als ze de juiste spullen had. Haar elf echt tot zijn recht laten komen." Begrijpend zwiepte de hoorn op en neer. "Ohjanee, die lieve Sage toch, iedereen is zo benieuwd naar haar talenten! Zeg, kun je me anders een kleine hint geven?" Beslist schudde Alex haar hoofd. "Ach, sorry, Max, dat blijft nog eventjes een geheim. Je zult de gok moeten nemen en ik verzeker je dat ze je versteld zal laten staan!" De twijfel in de ogen van meneer Maximiliaan smolt langzaam weg en een grijns vol enthousiasme verscheen. Yes! Handen werden geschud, een genereuze gift was voor haar. Toen de handtekening eenmaal pontificaal op de cheque stond maakte Alex's hart een sprongetje. "Prachtig, hartstikke bedankt. Als je me zou willen excuseren, ik ga de nodige zalen regelen om zo gauw mogelijk Sage een topsponsoring te bezorgen. Wil je haar nog een boodschap meegeven?" Dit was haar laatste vraag, die werd beantwoord met een hartelijke handdruk en een verfrommeld servetje waarop een kort stukje tekst gekrabbeld was. Een vriend en zeker een sponsoring rijker verliet ze de zaal vol dieren en ging terug naar het hoofdkwartier. Op zoek naar het perfecte moment om een bundeltje naar de Arena te sturen.
Ze stond in de lift, haar trillende vingers beschermend om haar tasje geslagen, waarin ze de cheque kon voelen branden. Alexandra Leifsson was zeker in haar nopjes. Ze had genoeg om Sage hopelijk een stukje vooruit te helpen. 

[In hoofdkwartier gebouw ding van de begeleiders, lift. Ochtend dag 4. Alex heeft van super eenhoorn een fikse sponsoring gekregen en is van plan dat gauw aan Sage uit te geven ]