De tijd was langzaam verstreken, veels te langzaam in Clementine’s opinie. Hoelang had ze al rondgezworven op het kerkhof? Uren, dat stond vast. Ze had ’s nachts geen enkel gezicht in de lucht zien verschijnen, het was rustig in de arena. Misschien zelfs iets te rustig. Zouden de spelmakers ingrijpen? Zouden ze de arena manipuleren, of zouden ze gewoon afwachten? Ze wachtte nog altijd op het moment dat er een aanval op haar ingezet zou worden door een andere tribuut, want ze wist bijna zeker dat het zou gaan gebeuren. Zelf had ze nog niemand vermoordt, het liefst wilde ze dit ook zo houden. Het enige probleem was dat haar kans om terug naar huis te gaan zonder te moorden nog kleiner zou worden, kleiner dan hij al was..

De vrouwelijke tribuut uit district 11 had het niet over haar hart kunnen verdragen het kerkhof te verlaten, de grafstenen deden haar constant hevig terugdenken aan alle dierbaren die ze was verloren. Haar moeder, Sarah.. Raven.. Ze was nog altijd kapot over de dood van haar jongere broer, het leek nog maar enkele dagen geleden dat ze nog veilig in district 11 waren. En nu was hij dood, hij zou nooit meer terugkeren.

Een klagende zucht rolde over haar lippen, ze streek nadenkend een bruine lok uit haar gezicht. Waar moest ze heen? De arena was zo groot, misschien dat ze het beste nog even hier kon blijven. Hoewel de honger onderhand ook bij haar toe begon te slaan. Clem was gewend weinig te eten, maar dit ging wel erg ver. In de donkere omgeving van het kerkhof, had ze nog geen enkel spoor gezien van iets eetbaars.

Ze schrok op uit haar gedachten, toen ze een snijdende pijn in haar bovenarm voelde. Snel draaide ze zich om, lang hoefde haar ogen niet te zoeken naar degene die haar aanviel. Ze herkende de jongen uit district 1, die op haar afkwam. Zijn welgemikte aanvallen zorgde ervoor dat ze het één en ander aan wonden opliep, echter wist ze deze te negeren. Als de wonden haar dood zouden betekenen, dan merkte ze dat vanzelf wel. Met alle behendigheid die ze in zich had probeerde ze de steken zo goed als mogelijk te ontwijken. Haar hand griste het kokertje uit haar achterzak, tegelijk met één van de gifpijltjes. In één snelle beweging stopte ze het gifpijltje in de koker. Clementine was genoodzaakt een sprong achteruit te zetten, om niet al te veel verwondingen op te lopen. Op hoop van zege, zette ze het kokertje aan haar mond en schoot het pijltje in de richting van haar aanvaller.

OOC:
- Clementine is in het bezit van de koker met gifpijltjes die ze van Raven heeft gekregen en één werpster.
- Ze heeft door de werpster van Hugo een behoorlijke snee aan de achterkant van haar bovenarm.
- Ze vuurt één van de gifpijltjes op Hugo af.

Clementine weet de slagen van Hugo met redelijk succes te ontwijken. Ze loopt wat pijnlijke wonden op, maar geen ervan is direct dodelijk. Helaas voor haar mist het gifpijltje Hugo.

Clementine had de hakken en stoten van haar tegenstander nog redelijk kunnen ontwijken, de wonden die ze opliep leken niet al te erg, laat staan dodelijk. Ze was achteruit gesprongen, voor haar eigen veiligheid. Met een snelle beweging had ze het kokertje en één gifpijltje uit haar broekzak gehaald en deze aan haar mond gezet. Hoe hard ze ook haar best had gedaan zo goed als mogelijk te richten, was het pijltje in een boom bleven steken. Verdomme.  Het grootste gedeelte van haar energie stak ze in het ontwijken van de aanvallen die op haar afgevuurd werden, met succes; de verwondingen die ze bij deze aanvallen opliep waren ook niet al te ernstig.

De jongedame negeerde de pijn die door haar lichaam stroomde en haalde nogmaals een gifpijltje uit haar zak. Voorzichtig probeerde ze dichterbij de jongen te komen. Als ze het niet moest hebben op het mikken, dan moest ze maar een andere manier proberen. Clem wist zelf ook wel dat het een risico zou vormen dichterbij te komen, vooral met het zwaard dat gedragen werd door de jongen. Maar ze zat nou eenmaal in de Spelen, geen enkele actie hier was zonder risico. Ze haalde met een snelle beweging naar hem uit, in een poging hem met het pijltje te steken.

Dankzij zijn schild weet Hugo het pijltje te ontwijken.

Het was geen slimme zet geweest, om de jonge te naderen. Echter, was de jonge vrouw wel vaker te eigenwijs om te luisteren naar haar overlevingsinstincten. Ze had op een afstand moeten blijven, ze had beter vanaf een afstand kunnen proberen de pijltjes op het af te schieten. Maar dat deed er nu niet meer toe. Gefrustreerd omdat het eerste pijltje was beland in een boom, was ze met een tweede pijltje in haar hand dichterbij gekomen. In een poging de jongen te steken, het gif zou hem dan fataal worden. Dan zou ze haar eerste moord gepleegd hebben. Maar zover kwam het niet. Zodra Hugo’s zwaard het gebied rond haar maag raakte, wist Clementine dat het te laat was. De wond die het metaal achterliet, was diep. Ze zou nooit op tijd de pleisters, of het gaas kunnen gebruiken om het te verbinden. Immers, was de jongen die haar had aangevallen er ook nog altijd. Als ze de tijd zou nemen om een poging te doen haar dood te voorkomen, kon ze er van op uitgaan dat hij haar opnieuw zou aanvallen. Wat ook haar dood zou betekenen.


Het is toch best een prestatie, om tot dag zes te overleven in de Spelen zonder ook maar iemand te doden. Maar of het iets was om trots op te zijn, dat was iets was Clementine niet wist. Ze was überhaupt niet trots op alles wat ze in de arena had gedaan. Theoretisch gezien was zij wel een beetje verantwoordelijk voor die jongen uit District 3, als zij niet met hem in gevecht was geraakt had Raven hem waarschijnlijk nooit hoeven te doden. Ze had ook veel beter op haar jongere broer moeten letten, dan was hij nu misschien niet dood geweest. Misschien had ze zelf dan ook nog niet op het punt gestaan te sterven, of misschien dat ze dan al was gestorven. Het bleef toch een gruwelijk iets, de Hongerspelen. Hoe kon het Capitool hier in hemelsnaam zo dol op zijn? Hoe konden ze het aanzien? Het meisje kon beslist niet inzien wat er leuk was aan kinderen die elkaar aanvielen, elkaar vermoorden. Wat was er leuk aan kinderen die een gruwelijke dood stierven? De gedachte alleen al, dat ze straks toe zouden kijken hoe zij zou sterven..


Voor zover ze nog scherp kon zien, keek ze de jongen aan. Ze was enkele stappen achteruit gewankeld, na de steek in haar maag. Er was nog maar één ding dat ze kon doen, om haarzelf eer te doen. Voor zover een moordpoging eervol kon zijn. Vooral, om haar eigen dood te wreken. Toch, voelde Clementine enige tegenzin toen ze de werpster tevoorschijn haalde. Één laatste poging, voordat ze zou sterven. Als ze zou missen, dan kon hij meteen die werpster meenemen. Wat had zij er immers nog aan? Het was niet zo dat ze terug zou komen als een zombie of iets dergelijks, om de rest nog uit te moorden met een werpster. Het zou wel cool zijn.

Clementine knipperde hevig met haar ogen, waardoor haar zicht weer scherp werd. Of in ieder geval, scherp genoeg om Hugo te kunnen onderscheiden van de achtergrond van het kerkhof. Okay, kalm aan nu. Dit was bijna hetzelfde als het werpen met de messen, dat ze in de trainingen veel had gedaan. Alleen was het nu een echt persoon waar ze oprichtte en had ze een werpster vast, in plaats een mes. Zoveel verschil zou het niet zijn, toch? Ze bracht haar arm naar achter en gooide het scherpe metaal in de richting van de jongen. Ze zou nooit weten of ze zou raken, of dat haar laatste moordpoging een complete mislukking was. Vlak nadat ze het wapen had losgelaten, leek ze geen controle meer te hebben over haar benen. Ze wankelde nog meer achteruit en viel achterover op de koude grond van het kerkhof.


Eenmaal met haar rug oncomfortabel op de grond, was ze zich nog amper bewust van wat er om haar heen gebeurde. Haar gedachtes gingen de vrije loop. Wie zouden haar missen? In District 11? Degene om wie ze echt gaf, waren allemaal al gestorven. Haar moeder, Sarah en Raven.. Zou haar vader haar missen? Ze betwijfelde het wel een beetje, hij had nooit echt blijk gegeven dat hij van haar hield. Laat staan dat hij haar zou missen als ze zou sterven. Het deed haar nog steeds ongelooflijk veel pijn, dat hij geen afscheid van haar had genomen na de boete. Waarom had hij dat in hemelsnaam niet gedaan? Clementine voelde dat ze steeds verder wegzakte, zwarte vlekken staarde voor haar ogen terwijl ze naar de donkere boomtoppen staarde. Haar shirt was doordrenkt met het bloed dat uit de diepe wond stroomde. Een zachte kreun rolde over haar lippen, waarna haar ogen dichtvielen. Voor eeuwig.


OOC;
- RIP Clem <3
- Ze gooit nog in één laatste moordpoging haar werpster naar Hugo.
- Ze sterft aan een diepe wond in haar maag.

Met haar laatste beetje kracht (en geluk) gooide Clementine de werpster naar Hugo en weet hem daarmee te doden.