Aan het einde van dag 5 waren er nog maar 6 tributen over. De hele dag had in het teken van rust gestaan, de tieners hadden allemaal op eigen houtje water en eten gezocht en tot confrontaties was het niet gekomen. Het was midden in de nacht en er klonken geen kanonschoten. Iedereen in de Arena was diep in slaap, dus ook Alexandra besloot dat het nu een veilig moment zou zijn om haar ogen te sluiten.

Sage had het tot nu toe allemaal perfect gered en die paar uurtjes slaap had ze wel nodig. Het was 8 uur later, de zon kwam op en het gefluit van vogeltjes klonk door haar ramen heen. Geen echte vogels natuurlijk, die zouden de Capitoolse inwoners met hun vieze schijt nooit toelaten. Maar het ingestelde alarm had haar met zacht gekwetter van vogels en het geruis van een waterval laten ontwaken. Perfect. Ze was helemaal opgeklaard, had voor het eerst sinds haar aankomst in het Capitool geen vreemde, onrustige dromen gehad. Alexandra stond op en schoot snel de douche in. Ze koos voor een kort programma met frisse citrusgeuren en een heerlijke scrub. Ze gebruikte zelfs een klein beetje crème. De vrouw had het niet zo op schoonheid, maar een douche zo lekker als deze was gewoon puur genot. Ze trok haar gebruikelijke outfit aan, een simpel setje in bruine tinten, met haar eigen groene ketting erbij. Met zo'n 20 stappen was ze in haar kantoortje, waar ze een ontbijt en een flinke kop warme chocolademelk bestelde. Ze startte de monitoren op en opende de luifels met een simpele druk op de knop. Vanaf de zesde verdieping had je een saai uitzicht op een hele hoop gebouwen van het Capitool, maar het zonlicht was fijn.

De vrouw zat alweer een paar uur toen er iets interessants gebeurde. Iets zéér interessants.. Twee tributen naderden elkaar, de kleine Hugo uit district 1 was op weg naar waar Clementine zich ergens tussen de grafstenen bevond. Zou deze plek een voorbode zijn van wat daar zou gaan gebeuren of zouden de twee ook een bondgenootschap vormen? Het was natuurlijk al erg laat in de 'competitie', maar Alex zou het toch best begrijpen. Het was lastiger je alleen door zware dingen heen te slaan en bovendien was de rest van de concurrentie ook al in koppeltjes verdeeld, Sage had in Jacob een vriend gevonden en Janaea en Caleb plakten ook nog altijd aan elkaar. Dat kon nog wel problematisch worden, maar het was een zorg voor later. Nu richtte ze zich op de actie op haar schermen. Even leek het een snel gestreden strijd te worden, waarbij Clementine net als Hugo's vorige slachtoffer in een keer overrompeld werd. Deze tegenstander was echter van een heel ander kaliber en Alex zag hoe het meisje met verbazingwekkende lenigheid slagen ontweek. Nee, werkelijk.. Beide kandidaten toonden in hun doodsangst een geweldig staaltje van vechtkunst en reactievermogen. Clementine zonder zwaard of schild, verdedigde zich met pijltjes die ze helaas niet wist te raken, terwijl Hugo met steeds meer kracht en wanhoop op het meisje in probeerde te hakken. Uiteindelijk bleek toch dat het vlijmscherpe korteafstandswapen de pijltjes versloeg en stroomde bloed op hoge snelheid uit de wonden van het jonge meisje. Alexandra kon het nauwelijks aanzien, maar het was haar plicht, haar plicht om te kijken. Ze hoefde er geen plezier aan te beleven, maar ze kon het tegenover deze jonge levens niet maken om haar ogen te sluiten voor de gruwelijkheden voor haar neus.

Vlak voor de cameramensen van het Capitool leken te besluiten dat het nu weer tijd was om andere interessante dingen te laten zien gooide Clementine iets. En het onmogelijke gebeurde, Hugo werd geraakt en nog goed ook. Zijn bloed voegde zich bij het hare op de grond, een modderige poel van rood vocht was het bed waarop twee tributen een tragische dood stierven. Maar toch was er dat sprankje van hoop dat aangewakkerd werd, een positief gevolg van dit gevecht. Twéé tributen in een keer uitgeschakeld, dat betekende dat er nog maar 4 levende tributen over waren. Ze probeerde niet te denken aan de 20 lijken die dit spel al gemaakt had. Nee, ze moest Sage helpen. En snel ook.
Met haar elf was ze nog steeds een goede kansmaker.. Sponsors zouden dat vast inzien. Caleb's waarde werd drastisch naar beneden gehaald door zijn kinderlijke aanhangsel in de vorm van Janaea en Jacob.. Alexandra kon enkel hopen dat die geen onverwachte, vuile truukjes uit zou halen. Ze zou het hem niet kwalijk nemen als hij in een vlaag van waanzin zijn bondgenote verraadde, maar ze hoopte met heel haar hart dat hij daar te eerlijk en dapper voor was. Ooit zouden de bondgenootschappen opgebroken worden en Alex kon enkel hopen dat dat in Sage's voordeel zou verlopen. Meer dan dat kon ze niet doen... Hopen dat er niets verschrikkelijks zou gebeuren, hopen dat de Arena niet nog meer ontploffende dingen bevatte.. Het was frustrerend om zo machteloos te zijn.

Daarom pakte ze gauw vastbesloten de telefoon op, die al een halve minuut dreinerig rinkelde. Het leek erop dat meer mensen het idee hadden gekregen dat dit het ideale moment voor sponsoring was. De beslissende eindstrijd was begonnen, nog 3 doden te gaan. ''Hallo, met Alexandra Leiffson, begeleider van district 6, tribuut Sage Malone. Kan ik U ergens mee helpen?''

[Vlak nadat Clem en Hugo aan hun einde zijn gekomen neemt Alexandra de telefoon op, hopend op een belangrijk iemand~]