Waarschijnlijk was het voor iedere kijker van de Hongerspelen al snel duidelijk geworden dat Sage van te voren afspraken had geprobeerd te maken die haar verblijf in de arena wat prettiger zouden maken. Ze was misschien jong en had niet echt talenten die haar in de arena erg ver konden helpen (vechten was bijvoorbeeld niet echt een sterke kant van haar) maar ze had wel haar brein.
Na één van haar verschrikkelijk nutteloze trainingen van haar mentor had Sage de vent (ook wel bekend als mega-nerd) en haar stylist aangesproken. Terwijl de ene een berg aardbeien met chocoladesaus en slagroom verorberde en een bak met zure snoepjes naar binnen propte en de anderen net een pauze had genomen met het uitleggen van een game die hij nog met Sage wilde spelen zodat ze beter werd in strategieën had ze de mannen weten te overtuigen dat de beste strategische zet zou zijn dat ze wat bondgenoten zou proberen te krijgen. Zodat ze met een aantal mensen konden proberen de verschrikkelijke dingen die het capitool voor hen in petto had te overleven. Mensen waarmee ze krachten kon bundelen, mensen wiens talenten ze kon gebruiken om in leven te blijven en dus haar kans om levend uit die arena te komen te vergroten.

Hieruit waren een aantal opties gekomen, Sage had echter ook afgesproken dat zij de eerste dag nog niet bij elkaar zou komen met haar mede-bondgenoten. Ze zouden eerst kijken wie überhaupt de eerste dag zouden overleven. Om meer kans op sponsors te hebben had het meisje uit 3 dan ook haar gevecht met Bell een beetje overdreven. Ze wilde in het begin nog niet verraden dat zij een pact had gesloten omdat ze geen idee had hoe het publiek daar op zou reageren.
De jongen die Sage al snel was tegen gekomen, Jacob, was natuurlijk ook deel geweest van het pact. Ze had het alleen nog wel spannend gevonden, want de afspraak maken was één maar hem ook nakomen was natuurlijk een tweede. Na de controlevraag bleek het wel in orde te zijn, al bleef Sage op haar hoede. Op de tweede dag was ook hun partner in crime, Bell, bij hen gekomen. Helaas was zij vrijwel meteen ten prooi gevallen aan een gigantische ijzeren spin. Bell had het monster weggelokt terwijl Jacob en Sage konden vluchten (zij hadden nog wel geprobeerd het spinbeest aan uit te schakelen met de wapens die ze hadden maar dit was faliekant gefaald).

De dagen erop hadden Jacob en Sage zich zo onopvallend mogelijk gedragen. Ze waren in het gebied rondom de waterput gebleven en hadden het terrein een beetje verkend richting en in de haven. Hierbij hadden ze geleefd van het water uit de put, maar ook van wat besjes en plantjes die ze hadden gevonden en wat muizen en ander klein ongedierte dat Sage had gevangen met haar geïmproviseerde vallen. Beide waren ze nog nooit zo blij geweest met een rat. Iedere avond hadden ze vol spanning naar de hemel gekeken en afgeteld wie er nog leefden. 's nachts hielden ze omstebeurt de wacht en naarmate de vermoeidheid erger was geworden was Sage Jacob wat meer gaan vertrouwen - in het begin had ze geprobeerd met een oog open te slapen op haar bedje van bladeren en mos, maar later had ze goed gebruik gemaakt van de paar uurtjes slaap die ze kon krijgen. Ze hadden hun tactiek besproken; ze wilden de tegenstanders elkaar zoveel mogelijk laten uitmoorden en verzwakken voor ze het risico zouden nemen iets te gaan doen.

Het was op de avond van de zesde dag dat er twee slachtoffers waren gevallen er Sage uitrekende dat er nog maar vier mensen over waren. Jacob en Sage bevonden zich in een ruïne, in de buurt van de Hoorn. Zodra Sage de wacht wilde nemen, vlak nadat de doden bekend waren gemaakt, merkte ze iets ongewoons. Ze spitste haar oren, voor zover dit mogelijk was voor een mens, en gaf Jacob een flinke por met haar voet. Hij schoot meteen overeind en greep zijn spullen. Sage raapte haar spullen ook op en rende naar buiten, op de voet gevolgd door Jacob. Ze kon er nog niet precies een vinger opleggen, maar er was iets heel raars aan de hand. Er kwam geluid van de kant van de haven en de grond was heel zachtjes begonnen met trillen.
'RENNEN!' Riep ze, want dit kon niks goeds betekenen. Instinctief besloot Sage bij het geluid vandaan te rennen. Door naar een wat grotere straat, vanaf daar begon ze zo hard te rennen als ze kon. Helaas had ze nooit echt een goede conditie gehad, dus Jacob haalde haar al snel in. Zodra ze bergopwaarts gingen werd Sage haar rennen meer een drafje, puffend ging ze door. Voorzichtig keek ze achterom, de grond was harder gaan trillen en er was heel veel lawaai. Alsof een deel van de gebouwen instortte. Toen ze achter zich keek begreep ze het, er was een enorme golf met water het land opgekomen. Luid vloekte ze en draafde uit alle macht door. Zodra ze een griezelig kerkhof bereikte kwam ze Jacob weer tegen. Omdat dit hoger gelegen was stelde hij voor heel even te wachten en op adem te komen om te kijken of ze al hoog genoeg waren.

Sage hijgde dankbaar, ze kon geen woorden meer produceren en bukte voor over terwijl ze naar adem hapte. De lunch die ze had gehad, gebraden rat, kwam bijna weer naar buiten. Het water kwam met golfjes uiteindelijk tot aan hun voeten. De vraag was nu alleen of er nog meer water zou komen, het water zou zakken... of of de spelmakers nog andere verrassingen in petto hadden.

Met grote ogen staarde Sage Jacob aan. 'Dit is echt freaky shit. Wat moeten we nu?' Het was duidelijk dat ze verdreven waren uit het gebied waar ze vertrouwd waren. Maar waarom was dat gebeurd? 'Wat zou de bedoeling hiervan zijn?'

OOC: eindelijk weer vrije tijd en een post kunnen maken Godmoden met toestemming, ofcourse.
- Jacob en Sage hebben de dagen overleefd door beestjes te vangen en zich schuil te houden.
- Ze zijn gevlucht voor het water en bevinden zich nu op het kerkhof!

Dag in, dag uit, elke dag bleek weer hoe echt deze nachtmerrie was. De nachtmerrie genaamd De Hongerspelen. Jake was gelukkig altijd al in goede conditie geweest, ondanks de barre omstandigheden die in zijn district en vermoedelijk bijna alle districten heersen. Hij kon zwemmen en was sterk en lenig, daarnaast was hij niet heel erg ondervoed, daar hij en zijn vader zo nu en dan een visje mee naar huis namen om te eten. In deze arena bleek het echter een stuk lastiger om goed gevoed te blijven, besjes, planten en water waren niet echt het meest voedzame maal. Het was wel genoeg om te blijven leven. Zo nu en dan was er klein ongedierte of een mooie sappige rat die ze konden eten. Ze, juist hij en zijn bondgenote Sage, zij was degene die de meesterlijke vallen voor deze beesten kon zetten. Inmiddels wist hij door haar ook hoe het moest, maar toen hij in deze arena begon kon hij dat nog niet.

Samen met zijn bondgenoot had hij ingezet op overleven, niet opvallen en proberen zo sterk mogelijk te blijven. Zo hadden ze aan het einde een voordeel tegen de laatste paar spelers in dit ellendige spel en hoefden ze niet zelf allemaal mensen te vermoorden, met het risico zelf dood te gaan of zwakker te worden door het gevecht. Zijn bondgenoot was iemand die hem eigenlijk goed aanvulde hier in de arena en die hem ook niet verzwakte, iets wat je niet snel zou vinden en hij van te voren niet wist. Het was al tijdens de trainingen dat ze hem had benaderd voor een bondgenootschap, dat was samen met nog een meisje Belle, zij had helaas een gevecht met een reuzespin ondanks hulp niet overleefd. Ergens was Jake daar wel dankbaar voor, want dan hoefde hij haar niet zelf te doden en hij had geprobeerd te helpen, zo voelde hij zich een klein beetje minder schuldig. Sage en hij hadden elkaar toen al getroffen en het ging goed, ze hadden allebei het afgesproken woord onthouden, dus wisten dat ze op dat moment elkaar wel enigzins konden vertrouwen.

Naarmate de dagen waren gevorderd was hij ook meer en meer om het meisje gaan geven. Het idee dat ze mogelijk met z'n tweeën overbleven was ondragelijk, dat betekende dat ze elkaar te lijf moesten gaan. Een vriendin was ze nog niet echt, zoveel afstand had hij wel geprobeerd te houden. Wel merkte hij dat zij hem ook stukje bij beetje vertrouwde, want ze sliep minder waakzaam. Op dit punt in de spelen, het einde van dag 6 of begin van dag 7, waren ze nog met twee anderen in de arena, ontlopen zou nu makkelijker gaan, maar dan zou er niets gebeuren. Sage wilde nu de wacht nemen van de komende nacht en Jake was al rustig gaan liggen. Tot hij ineens een harde por van Sage in zijn zij kreeg. Zo snel als hij kon stond hij op en griste zijn spullen. In dit soort situaties vertrouwde hij op Sage, er moest wel wat zijn. Tot ook Jake geluiden hoorde en de grond begon te trillen, waarop Sage schreeuwde 'RENNEN'. Jake zette het op een rennen, zo snel mogelijk bergopwaarts samen met Sage weg van het geluid.

Toen Jake omkeek was zijn bondgenote nergens te bekennen. Schreeuwen was niet handig, dan liet hij zien waar hij was. Hij besloot even te wachten, op deze plek. Een blik om zich heen werpend liet hem weten dat hij op een griezelig kerkhof was, wat was dit voor een plek en wat was er aan de hand met de arena. Dit was echt niet leuk meer. Voor hij het wist was zijn bondgenote er weer, uitgeput en wel. Jake glimlachte: "Laten we hier maar even wachten en kijken wat het water doet en of we hoog genoeg staan." Ze konden allebei zwemmen, dus het zou niet de grootste ramp zijn als ze in water terecht kwamen, maar het was gewoon beter van niet.

Sage had nu echt alles gegeven, het was te hopen dat dit geen geintje was van de spelmakers om hun zo in de armen van de andere tributen te drijven. Als er op dit moment aangevallen werd zou dat niet goed uitkomen. Gelukkig was uitputting na een inspanning niet het ergste, uithongeren was erger of geen wapens bezitten of niet sterk zijn. Het water kabbelende aan zijn voeten, hij had dit gemist. Zwemmen, water, pootje baden, oftewel thuis. Maar wie miste in een situatie als deze thuis niet, dat zou raar zijn. Alles was beter dan deze verschrikkelijke arena.

'Dit is echt freaky shit. Wat moeten we nu?' vroeg Sage. 'Wat zou de bedoeling hiervan zijn?' Jake dacht na, wat was het beste? Hij wist het niet zo zeker. "Ik stel voor dat we in elk geval nu proberen een beetje te rusten. Ik denk dat de spelmakers ons uit onze schuilplaatsen wilde halen en waarschijnlijk naar de andere tributen wilde drijven voor wat actie. We moeten dus sterk zijn. Voor nu lijkt me de beste tactiek uitrusten en iets te zoeken waar wij in het voordeel zijn." begon Jake, terwijl hij verder nadacht over dat voordeel. Zwemmen... Dat konden waarschijnlijk niet veel tributen. "Jij weet wie er over zijn toch? Van welke districten? Ik denk niet dat er veel kunnen zwemmen en wij kunnen dat wel. Met die vloedgolf daarbij denk ik dat er aardig wat water blijf staan, misschien zijn er kleine meertjes ontstaan. Verder kunnen we kijken of er vis is aangespoeld. Over het onbekende gebied, jij had een kaart toch?"  vervolgde Jake zijn even kort uitgedachte tactiek en alles wat daarbij door hem heen schoot.

OOC:
- Yeah, we are safe. For now.
- Jake probeert met Sage een tactiek voor hoe nu verder uit te denken.
- Ze hebben alle spullen nog mee, dus bezitten nog aardig wat wapens.

Sage was het met Jacob eens. Even rusten had zij zeker wel nodig. Ook bespraken ze welke tributen er nog over waren en hoe groot de kans was dat zij konden zwemmen. Het leek hen vrij klein. Jacob had een goed idee, namelijk kijken of er vis was aangespoeld of of dit nu rondzwom in de kleine meertjes. Terwijl Sage de kaart bekeek ging Jake dichtbij op zoek naar vis.
Het leek Sage voor nu veilig om op deze plek te blijven, omdat ze liever nieuwe delen wilde ontdekken. Je wist maar nooit wat zich daar schuil hield. Aan de andere kant... was slapen op een kerkhof ook niet echt iets wat op haar 'try before you die' lijstje stond (aan de Hongerspelen meedoen stond er trouwens ook niet op).
Jake besloot een stukje te gaan zwemmen om te kijken of er vis in het water zat, Sage bleef mooi aan de kant. Uit haar zak viste ze het stuk visdraad dat zij een paar dagen geleden als sponsoring had gekregen. Het was heel handig om vallen mee te zetten want het was heel scherp, maar het kon ook prima functioneren om dus mee te vissen. Van een tak maakte ze een hengel en omdat er water tot aan haar enkels stond kwamen de pieren omhoog gekregen. Van een scherp stukje steen maakte ze een soort van haakje (met behulp van haar ninja werpster) en hier deed ze toen de worm aan. En het visdraad met de tak, zodat ze een complete hengel had. Ze gooide hem in het water en besloot dat het nu maar afwachten was. Wat een aangename verrassing zou het zijn als ze een lekker visje zou vangen! Veel beter dan die ratten.


- Ze besluiten te blijven waar ze zijn
- Sage probeert vissen te vangen met haar lijn
- Jake terwijl hij zwemt met een ander wapen

(zit er vis in het water, Atjes? )

Ja, er zit vis in het water. Niet heel veel, maar het is er wel. Volgens mij heb ik die vraag eerder gehad, maar ik kan het niet meer terugvinden, dus ik hoop heel erg dat ik mezelf nu niet tegenspreek xD