Janaea had geen moeite gehad met in slaap vallen. Na al dat geren en het bouwen van een vlot, was ze volledig uitgeput. Bovendien werden Bob en Els steeds leger en het zou niet lang meer duren voordat ze geen voedsel of water meer overhadden. Dat was echter niet iets waar Janaea zich zorgen om maakte toen ze in slaap viel. Ze was toch veel te moe om daar nu over na te denken. Voor het eerst in dagen sliep ze weer een beetje vast, zonder wakker te worden van elke rat of elk windvlaagje dat ook maar een klein beetje voor geluid zorgde. Ze ging ervan uit dat ze op het moment niet zomaar zouden worden aangevallen. Behalve dat ze hier goed verscholen zaten, was er natuurlijk ook het water om rekening mee te houden. Er mocht dan nog deelnemer uit District 4 in het spel zitten, die vast en zeker goed kon zwemmen, ook voor hem was het vast niet gemakkelijk om met wapens, voedsel en wat hij dan ook allemaal bij zich had, de hele ondergelopen stad te doorkruisen. Tenminste, het was al een tijdje geleden dat Caleb en Janaea iemand waren tegengekomen, dus het meisje ging er vanuit dat de overige tributen zich niet heel erg dicht bij hen in de buurt bevonden.

Het was halverwege de ochtend toen de rust ruw werd verstoord. Janaea schrok wakker, terwijl het hele gebouw leek te trillen. “Een aardbeving?”, vroeg Caleb, die ook overeind was gekomen en meteen naar zijn bijlen greep. Janaea was opgestaan en sprintte naar het raam om naar buiten te kijken. Haar gezicht verbleekte, terwijl ze door het glas staarde. Het kostte haar twee seconden om terug te rennen naar Caleb, waarna opnieuw een hevige ‘aardbeving’ te voelen was. Er begonnen enkele bakstenen af te brokkelen en je kon je afvragen hoe lang het gebouw dit vol zou houden. “Geen aardbeving,” vertelde Janaea met een wanhopig stemmetje, “een badeend die ons niet zo aardig vindt!”
Janaea had pas in het Capitool kennis gemaakt met badeenden. In District 6 had ze hen eigenlijk nog nooit gezien. Ze vond ze echter leuk. Ze waren super grappig met hun uitstekende snavels en er waren een heleboel verschillende! Nooit had ze echter een badeend gezien die zo sterk was als deze en haar bovendien had aangevallen. Badeendjes hoorden lief te zijn! Deze badeend, die haar een beetje deed denken aan een piraat, was echter behoorlijk agressief. Ze was geschokt. Ze dacht dat badeendjes haar vriendjes waren! Dat maakte Janaea verdrietig! Alweer had het Capitool één van haar kinderdroompjes tot moes geslagen!

Bij elke klap die het eendje toebracht, brokkelden meer bakstenen naar beneden. Het was echt een verdomd krachtig eendje. Janaea greep Bob en Els en enkele andere voorwerpen die ze er nog bij kon houden, terwijl Caleb het gebouw inspecteerde. “We kunnen hier niet blijven,” deelde hij mee, terwijl hij het vlot van zijn plek probeerde te krijgen. “Weet ik,” mompelde Janaea vanaf de trap die hen naar de tweede verdieping zou brengen, terwijl ze Caleb achterliet met zijn bijlen en hun vlot.
Het water, dat ze kon zien vanaf de trap toen ze één verdieping lager zat, leek iets te zijn gezakt, maar het stond nog steeds te hoog voor haar (en waarschijnlijk ook voor Caleb) om te kunnen staan. Vrijwel de gehele begane grond stond vol met water, zo hoog was het nog. Ze konden daar niet zomaar even doorheen huppelen, laat staan dat ze met hun vlot via de begane grond naar buiten zouden kunnen lopen.
Terwijl Janaea naar ontsnappingsmogelijkheden keek en Caleb met het vlot naar beneden liep, botste de badeend, die echt veel sterker was dan hij eruit zag, voor de zoveelste keer tegen het gebouw aan, wat Caleb op de trap deed wankelen. Opnieuw kon je bakstenen horen vallen. Ze moesten niet te lang aarzelen over hoe ze hieruit zouden komen. Janaea’s aandacht werd getrokken door de grote ramen die zich op deze verdieping bevonden. Sommige waren reeds kapot, anders juist nog helemaal intact. Er was alleen één probleem, namelijk: er zaten houten balken tussen de stukken glas. Ook die moesten kapot gemaakt worden, voordat het vlot er doorheen zou passen. Wellicht kon Caleb dat zo snel doen met een bijl, maar eerst moest dat glas eruit!
Om geen tijd te verliezen, pakte ze het eerste, enigszins degelijke voorwerp dat ze tegenkwam en begon met al haar kracht op een reeds kapot raam in te slaan. Het glas brak af en enkele stukken vielen met een luide plons in het water. “Kwak, kwak,”  was nu kort te horen, waarna de badeend de hoek om kwam en met een sneltreinvaart op het gebied onder het raam afging. Opnieuw een enorme dreun. “Hij volgt ons geluid!”, piepte Janaea, die even geen ideeën meer had om hier veilig weg te komen. Gelukkig had ze Caleb nog. Hij opperde dat ze misschien niet hun geluid volgde, maar geluid in het algemeen. Dat zou natuurlijk kunnen. Het meisje besloot het uit te proberen en pakte opnieuw een voorwerp uit het gebouw en gooide het door het raam, zo ver als ze kon. Met gekruiste vingers staarde ze naar de eend, die tot haar grote opluchting inderdaad van het gebouw wegzwom. “Het lijkt te wer…-” O…
Misschien had ze te vroeg gesproken. De eend was inderdaad weggezwommen van het gebouw, maar toen hij was beland op de plek waar het geluid vandaan kwam, zwom hij terug naar de plek waar de Tributen van District 6 en 7 zich nu bevonden. “Oké… En wat nu?”, vroeg Janaea aan haar bondgenoot. “Misschien krijgen we hem niet helemaal weg, maar misschien  kunnen we wel geluid gebruiken om hem af te leiden?”

OOC: Dion... you are seriously awesome. Ik houd van je posts!

- Janaea en Caleb worden halverwege de ochtend wakker van een 'aardbeving'
- Deze aardbevingen, die zorgt voor afbrokkelende bakstenen, worden veroorzaakt door de piratenbadeend, die agressief is geworden... (en belachelijk sterk)
- Janaea en Caleb gaan een verdieping naar beneden met hun spullen en hun zelfgemaakte vlot om het gebouw te ontvluchten, voor hij zal instorten.
- Janaea probeert een raam vrij te maken van glas, maar er zit ook nog zo'n houten kruis in, die weg moet, voordat het vlot erdoorheen zal passen.
- Ze komen erachter dat de badeend geluid volgt, maar zodra hij is op de plek van ander geluid (bijvoorbeeld dat ze een steen in het water gooien en dan de plek waar de plons was), dan komt hij opnieuw achter de tributen aan...
- Janaea stelt voor om geluid als afleiding te gebruiken...

En uiteraard godmoden met toestemming...

Caleb verwachtte dat hij nooit de kans zou kunnen krijgen te vragen welke ongelooflijke boomtrul (nee, die zijn er niet in District 7, maar boom) het had bedacht een kwaadaardige badeend te maken. Death by badeend zou niet tof staan op zijn grafsteen. Natuurlijk zou dat ook niet tof staan bij Janaea, maar ze was nog zo jong en schattig dat niemand het haar kwalijk zou nemen als ze door zo iets idioots om het leven zou komen. Caleb daarentegen had al meerdere gevallenen op zijn naam staan en  hij kon toch niet de enige zijn die op zo'n baggere manier dood ging - mocht hij überhaupt doodgaan. Nu wist hij natuurlijk niet dat er een taart was ontploft die ook iemand het leven had gekocht, maar hé. Je kan niet alles weten.

Caleb had misschien één of twee keer een badeend gezien en had ze altijd als schattig en ongevaarlijk beschouwd. Dit was ook het geval geweest toen hij dit exemplaar zag, toen het nog tientallen meters verderop dobberden en schijnbaar onschuldig was. Degene die de kwaadaardige badeend had bedacht, had volgens Caleb zeer waarschijnlijk een slechte jeugd gehad waarin hij ongetwijfeld bijna was verzopen in een badkuip waarin een badeendje had gezeten en die twee dingen zouden dan onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. En misschien had deze persoon ook nog een eendenfobie. Hij was vast een heel naar persoon en Caleb kon zich niet voorstellen dat iemand die kinderen bang maakte met valse badeenden, een gezin had. Nee, deze hater was hoe dan ook in zijn eentje.

Goed, terug naar de Hongerspelen, want als we het over kindonvriendelijke - of onkindvriendelijke - onderwerpen gaan hebben, is dat toch wel numero uno. Janaea had net gezegd dat de kwaadaardige badeend op geluid in het algemeen afkwam. Geluid. Fijn. Tof. Handig. Want het was al zo rumoerig in de omgeving dus je kon Caleb en Janaea absoluut niet horen. Zeker nu alles en iedereen die onverhoopt nog had rondgelopen, nu een mond vol water zou hebben. Die waren zeker stil.
'Geluid?' Caleb dacht na. 'Dat gaat lastig worden dan, als die houten planken moeten worden gesloopt om het vlot erdoor te krijgen!' En dat was niet zo maar lastig. Dit was de oppereend onder de eenden en deze eend liet niet met zich sollen. Dat was duidelijk toen Janaea iets in het water had gegooid en de eend zich had omgekeerd zodra deze de plaats van het geluid had gevonden. Het was duidelijk dat het ding op de tributen uit was en dat -ie niet zou stoppen met boos doen totdat ze tot moes waren geaardbeefd.

Gedachten maalden in zijn hoofd. Als de eend op geluid afkwam, moesten ze zo stil mogelijk te werk gaan om die planken weg te krijgen en het vlot naar buiten te krijgen. Dat was logisch. Maar hoe brak je stilletjes planken uit een raamkozijn? De planken konden natuurlijk als afleiding gebruikt worden, maar dat hield in dat er constant heen en weer moest worden gerend. Dat was dus een probleem. Een ander probleem was de snelheid en de vernietigingsdrang van de eend. Caleb had het eendje zien zwemmen en dat ging sneller dan zou moeten. Daarbij was het beest in staat het huis waar ze zich in verscholen kapot te beuken. Het vlot zou dat nooit gaan overleven. Wat nu?

Dit nu. 'Janaea, jij gaat de eend afleiden, oké? Je moet hem zo ver mogelijk van het raam beneden weghouden, zodat ik hem open kan breken. Gooi dingen die hier liggen zo ver mogelijk weg zodat hij wegblijft. Ik geef een seintje zodra je kan komen. Dan gaan we vanaf het vlot proberen korte metten te maken met dat duivelse ding.' Het meisje knikte en ging meteen aan de slag. Het gebouw trilde toen de eend weer een aanval deed en Caleb zag wat stof uit een schuur in de muur komen. Dat was niet goed. De eend moest echt weg. Caleb snelde naar beneden en hoorde een plons en een hoop gekwaak, wat hij interpreteerde als een eend die was weggezwommen. Hij stond tot zijn dijen in het water, want dit was de verdieping waar het tot halverwege kwam. Dat kwam nog best goed uit, zo bleek, want nu konden ze vanaf daar wegvaren. Caleb had al voor de badeendenaanval een paar hogere dingen naast elkaar gestapeld, omdat het water te hoog was voor Janaea's smaak. Ze kon nu van de ene op de andere tafel of kast springen zonder al te nat te worden. Het water was helder, waardoor de dingen die net onder het wateroppervlak stonden alsnog te zien waren.

Caleb haalde een bijl uit zijn lianenriem en begon met het loswrikken van de planken - dat maakte minder herrie dan ze door te hakken. Gelukkig schoot het op, want de spijkers waren niet al te professioneel door het hout geslagen en daarbij was het hout van zowel de planken als de kozijnen in zeer slechte staat. Hij was waarschijnlijk vijf minuten bezig, waarin hij twee keer even moest stoppen omdat hij de badeend de hoek om zag komen. Caleb had zijn adem ingehouden en gebeden aan de goden of dat ding toch wel niet de muur zou raken, maar gelukkig was daar Janaea die net op tijd was. Wat moesten ze toch zonder haar?

Voorzichtig tilde hij het vlot door het raam. Hij moest wat onhandige manouvres uitvoeren om ook de mast door het grote kozijn te krijgen, maar het lukte en het vlot dreef nu buiten hun schuilplaats, ongeveer dertig centimeter lager dan het raamkozijn. Zo stil als hij kon waadde hij naar de trap en liep hij naar boven, waar Janaea net weer iets naar buiten had gegooid. Ze had allerlei spulletjes om zich heen verzameld en ook een aantal kleine voorwerpen om mee te gooien in Bob gestopt. Toen ze Caleb hoorde, draaide ze zich om, stak ze haar duim op en liep ze met hem mee de trap af. Zo snel als de twee konden, begaven ze zich naar het raamkozijn. Ze hoorden de badeend kwaken van een afstandje, wat inhield dat hij op zijn weg was de twee te raken. Ze wisten geen van beiden of hij nou echt op hèn afkwam of op dit gebouw, maar ze hadden niet de behoefte dit te testen.

Janaea zat als eerste op het vlot. Ze was door Caleb op de rand getild en het was nu haar taak om het vlot bij het raamkozijn te houden. Twee van de planken van de boekenkast (geloof ik dat ik had gezegd eerder?) lagen al op de boot en zouden worden gebruikt als peddel. Het was nu aan Caleb om op het vlot te klimmen. Het noodlot sloeg echter toe, want, oh nee! De kwaadaardige badeend kwam de hoek om! Caleb zat met één been over de rand en had de ander nog op de tafel. Als het een boot was geweest, had hij er zo op kunnen springen, maar het was een vlot en dit vlot was niet getest op stevigheid. Caleb kon niks anders doen dan zich zo langzaam mogelijk op het vlot te laten zakken terwijl Janaea naar de andere kant kroop om een beetje balans te houden.  Hij zwiepte zijn andere been over de rand. Dit was het makkelijke gedeelte. Nu kwam het lastige deel: zorgen dat de boel niet omrolt en de eend hen te pakken zou krijgen.

De eend was inmiddels nog maar twee meter verderop.
'GA WEG JIJ, STOMME BADEEND! JE BENT GEMEEN!' Gilde Janaea naar de badeend. Deze zwom natuurlijk onverstoord door en bleef kwaken in een schelle toon.
'IK WIL NIET DAT JE DICHTERBIJ KOMT!' Nog steeds geen reactie van de stomme badeend. Hij was inmiddels vlakbij en zelfs Janaea wist niet meer wat ze moest doen. Ze haalde een stuk glas uit Bob en gooide dit in het water, waar de badeend stom genoeg nog op afging ook. Dit gaf Caleb wat meer tijd om op het vlot te kruipen en zodra hij dat had gedaan, zette hij zich af aan de muur en voeren ze over het rustige water. De badeend was echter alweer terug en kwam doodleuk achter hen aan. De gooibare voorwerpen die ze hadden waren schaars en de twee tributen wisten dat er een moment zou gaan komen waarop ze niks meer hadden wat de eend af kon leiden. Er moest een confrontatie komen. Punt.

En dat gebeurde na precies vijf minuten en vierendertig seconden. De badeend was vlakbij Janaea en Caleb kon niet richting het meisje kruipen zonder dat de boel uit elkaar zou vallen om om zou slaan. Ze konden geen van beide goed zwemmen, dus een vlotbreuk zou waarschijnlijk tot hun dood leiden. Fijn.
Janaea had echter geen zin om zich gewonnen te geven en voordat Caleb doorhad wat er gebeurde, had Janaea Bob vast en sloeg ze er herhaaldelijk mee op het hoofd van de badeend.
'JIJ - BAM - STOMME - BAM - DUIVELSE - BAM - BADEEND - BAM - LAAT - BAM - ONS - BAM - MET - BAM - RUST!'
Er klonk een zacht gesis en dat was het gevolg van alle klappen die door het meisje waren uitgedeeld. Er was een scheurtje ontstaan in de eend en dat was voor de twee genoeg om allebei de geïmproviseerde peddels te pakken en zo snel mogelijk weg te peddelen van de badeend, want ze wisten niet zeker of dit een fatale wond zou zijn. Helaas was de nek van Bob gebroken en tijdens het roeien biggelden er grote tranen over de wangen van Janaea.
'Hij was zo'n trouwe ukelele!' Snikte ze en ze snoof. 'Altijd bereid om te helpen. We zullen je nooit vergeten, Bob!' En met die woorden, legde ze haar peddel even neer en legde ze de fleecetrui van Caleb over Bob heen, en stopte ze de kleine ukelele in.
'Slaap zacht.'



((OFF: meh XD

- Janaea leidt de eend af terwijl Caleb de planken voor een raamding vandaan haalt op de verdieping met water.
- Dat lukt en hij gooit het vlot naar buiten.
- Ze gaan op het vlot zitten en gooien nog steeds met steentjes en dingen om de eend af te leiden
- OH NEE STEENTJES DINGETJES ZIJN OP WAT NU
- A WILD BOB APPEARED. BOB USES TACKLE.
- De badeend heeft een lek (idk if it dies?) en Bob heeft een gebroken nek.))
godmoddel met toestemming

Het offer van Bob was niet vergeefs. De badeend raakte zwaar beschadigd en zwaar in de war. Hij maakte een aantal geluiden die allang niet meer op gekwaak leken en draaide zich toen om. Spastisch begon hij rondjes te zwemmen, te zigzaggen en driehoekjes te vormen, tot er uiteindelijk een vonkje uit zijn hoofd schoot, er een rookwalm volgde en hij definitief tot stilstand kwam. De beruchte Piratenbadeend kon slechts nog drijven waar de zee hem heen voerde, hij was heengegaan van de wereld.