Cecilia had al dagen – zo niet, weken – uitgekeken naar de kroningsceremonie. Niet omdat ze er zoveel behoefte aan had de winnares van de eerste Spelen te ontmoeten (sterker nog, die ontmoeting was nu al de enige smet op deze dag, die verder zo perfect beloofde te worden), maar omdat dit haar moment was om weer in de spotlights te staan, haar moment om te laten zien aan wie Panem dit zeer geslaagde reality-concept te danken had. Oké, natuurlijk moet Tyrell ook zijn credit krijgen en daarom had ze hem uitgenodigd naast haar plaats te nemen op het podium. Ze hoorde hem dan ook tevreden gniffelen, toen getoond werd hoe de mechanische beesten hun werk hadden gedaan tijdens de Spelen. Cecilia keek even opzij en keek hem met een semi-gemeende glimlach aan. Ze waardeerde zijn werk voor deze Spelen, echt waar, diep van binnen wist ze dat ze niemand anders de zware taak van Spelmaker toe had durven zeggen, maar op het moment was haar liefde voor haar broer meer een toneelstuk voor het volk van Panem, dan oprechte liefde.

Ze keek weer terug naar de schermen, haar hoofd hoog opgeheven, statig en trots, maar altijd met een zweem van een glimlach om haar lippen, want de mensen moesten van haar houden wilde ze nog lang presidente blijven. Bijna drie uur lang had ze er vandaag (met behulp van minstens zeven stylisten) over gedaan om er uit te zien zoals ze er nu uit zag: een met paars en blauwe edelstenen bezaaide jurk, die haar perfecte figuur goed uit deed komen en schitterde in de lichten op het plein. De rok van haar jurk was doorschijnend, zodat haar slanke benen vaag zichtbaar waren, tussen al die glitters door. Op haar hoofd droeg ze een extravagante pruik, met grote krullen, die varieerden in kleur: magenta, violet, turquoise, vermiljoen en marineblauw, met een subtiele tiara om het geheel af te maken. Haar oorbellen waren minder subtiel en sprongen vooral in het oog door de grote hoeveelheid acaciaroze slanke veertjes. Een grote, marineblauwe geverfde struisvogelveer preikte overigens in haar pruik. Ook wat make up betreft hadden Cecilia en haar stylisten kosten nog moeite gespaard en zo kwam het dan ook dat een randje van peperdure, blauwe edelsteentjes haar wenkbrauwen sierden.

Ja, het was een hel om te dragen, maar het zag er schitterend uit en ze zou hiermee heel wat aandacht vangen en dat was belangrijk.

Toen haar goede vriendin Nike de presidente aankondigde, stond deze zo gracieus mogelijk op. Niemand hoefde te zien dat de balijnen van haar corset in haar ribben prikten. Ze liep op haar hoge hakken, die ook bedekt waren met edelsteentjes, naar een opvallend knappe avox (natuurlijk, ze zouden geen lelijke avoxen op tv laten zien) toe, die stokstil stond en een magentakleurig, fluwelen kussen in zijn handen hiel, waarop een prachtige, gouden kroon lag, op maat gemaakt voor de winnares van de Hongerspelen. Met langzame bewegingen reikte Cecilia naar de kroon en pakte hem op, zodat de camera lang op haar zorgvuldig bewerkte vingernagels zou zijn gefocust. Ze draaide zich naar de winnares toe en verbrede haar glimlach, terwijl ze naar het meisje toeliep, die ging staan. Cecilia keek haar in de ogen, zonder zich te focussen op de emotie die daarin lag. Ze was te bang dat ze daar haat zou vinden. ‘Mijn welgemeende felicitaties,’ zei ze, terwijl ze de kroon op het hoofd van het meisje plaatste, waarna ze het meisje glimlachend een hand gaf.

OOC: Vanaf nu is het topic open voor alle Capitoolbewoners en andere mensen die zich in het Capitool bevinden. Sage mag hier natuurlijk ook posten, maar zie het vooral niet als een verplichting! Vandaag zal ik ook nog een topic openen voor het diner.