Een jonge vrouw bekeek zichzelf in de spiegel. Haar gezicht stond strak van de zenuwen en in haar ogen was een fractie van de wilde gevoelens, die binnen in haar woedden, terug te vinden. Vooral haar maag had het zwaar te verduren, wat verergerd werd toen de geluiden van de ongeduldige menigte opeens haar kamer binnendrongen.
Met een vluchtige blik via haar spiegel erkende ze de persoon die net binnengekomen was. Het was haar productie-assistente, Iulia, die haar bezorgd aankeek en fluisterde: ‘We gaan binnen 5 minuten live.’
Het hart van de presentatrice begon nu sneller te kloppen, terwijl ze opstond van haar kaptafel. Haar blik liet de spiegel echter nog niet los: ze bestudeerde hoe de strapless jurk om haar lichaam viel, haar bovenlichaam nauw volgend en vanaf de heupen wijder uitlopend; hoe haar haar kunstmatig in de war was gebracht en hoe de gouden make-up haar oogleden en jukbeenderen sierde. Haar hand schoot onwillekeurig uit om de denkbeeldige plooien uit de goudgele zijde stof van haar jurk te strijken. Zonder haar aandacht van haar spiegelbeeld af te halen, wendde Nike zich tot Iulia. ‘Zit mijn jurk goed? En mijn haar?’ Zonder te stoppen of ook maar adem te halen liet ze haar blik door de kleedruimte ronddwalen. ‘Oh, waar zijn mijn cue cards gebleven?’ (Iulia had ze binnen een seconde gevonden en drukte ze haar in de hand).
De afgelopen avonden had ze besteed aan het voorbereiden van dit moment, van deze interviews. Ze had de vragen uit haar hoofd geleerd, geprobeerd op elk mogelijk antwoord een wedervraag te verzinnen. Ze had elk mogelijk scenario doorgelopen. En alles was samengevat op haar cue cards, die ze zo op het podium mee kon nemen. Alles, om er maar voor te zorgen dat ze niet voor verrassingen zou komen te staan. Dat ze niet een blunder zou begaan…
Dat dit geen herhaling zou worden van de tv-uitzending van de trainingsscores.
De fout bij het oplezen van de trainingsscores had zo zijn nawerkingen gehad. Niet alleen had ze haar vriendin de presidente teleurgesteld, wat een geïrriteerde preek ten gevolge had; veel erger nog was dat ze zichzelf had teleurgesteld. Haar trots, normaal gesproken niet gering in omvang, had het de laatste tijd zwaar te verduren gehad.
Maar, zo probeerde ze zichzelf op te peppen, deze keer zou het anders zijn. Deze keer wist ze van tevoren wat er ging gebeuren en was er geen informatie die ze bij het oplezen pas voor het eerst onder ogen zou hebben. Deze keer was ze goed voorbereid. Ze wist alles. Alleen voelde dat zo niet meer.
Gedurende de korte wandeling, die tegelijkertijd toch zo lang was, vanuit haar kleedkamer naar haar stoel op het podium, schoten allerlei feiten over de Tributen haar hoofd binnen. Namen. Leeftijden. Familieleden. De manier waarop ze zich gedragen hadden bij de Boete en de openingsceremonie. Nike moest zichzelf eraan herinneren diep adem te halen, terwijl ze haar plaats innam op het midden van het podium en probeerde haar hoofd tot rust te brengen. Even keek ze naar de menigte, naar de duizenden ogen die op haar gericht waren, naar de camera’s die op haar gericht waren, en voelde het enthousiasme, de energie van het publiek door haar heen gaan. Geleidelijk aan ging de storm in haar maag wat liggen. Dit moment was waar ze dol op was, de reden waarom ze dit werk was gaan doen. Alle aandacht lag op haar en hoewel de spanning nog aanwezig was, voelde ze zich als een vis in het water. Langzaam hief ze haar handen, totdat deze zich ter hoogte van haar hoofd bevonden in een welkomstgebaar, en voor haar werd de menigte stil. Ze glimlachte even bij het gevoel van macht dat haar bekroop, voordat ze nog eens diep ademhaalde en haar stem luid over het plein schalde.
‘Geachte inwoners van Panem! Geachte mensen van het Capitool! Welkom op deze vooravond van de Hongerspelen! Voordat uw geliefde tributen de nog onbekende Arena ingestuurd worden, is het tijd hen beter te leren kennen. Wilt u ook niet meer weten over hen? Hun verleden, hun passies, hun dromen? Misschien ook wel hun diepste geheimen? In drie minuten per tribuut zullen die hopelijk aan het licht komen. Ik zal er in ieder geval mijn best voor doen!’ Ze glimlachte even bij deze laatste woorden. Haar vragen waren er in ieder geval op ingesteld.
Zonder verdere omhaal haalde ze de eerste tribuut, Lana Garcia, op het podium, die ze welkom heette. Daarna ging de tribuut in de rechtse stoel op het podium zitten, terwijl Nikephoros zich elegant liet zakken in de linkse stoel en haar lange benen over elkaar sloeg. Het slanke, donkerharige meisje was wederom gekleed van diva en liet een onverschillige indruk achter, na het beantwoorden van enige vragen over haar zangtalenten (‘Ja, ik zing thuis wel eens, het is een hobby van me’).
Met drie minuten per tribuut wisselden de personen in de rechtse stoel elkaar snel af. Hugo Russo van district 1: een lange, gespierde jongen die rustig overkwam; Lucia Acerbi van district 2; met lang, blond haar en antwoorden die niet al te snugger overkwamen, ook al stonden haar ogen erg pienter; Drussus Magro eveneens van district 2, een bleke jongen die kortaf antwoord gaf en maar moeilijk te peilen was; en daarna Sage Malone van district 3, het meisje dat een 11 had gescoord bij de trainingen.
Zij kwam wat onhandig het podium op, struikelde zowat over haar eigen voeten, voordat ze plaatsnam in de stoel tegenover Nike. De eerste vraag was ook, ongetwijfeld, die ene vraag waar heel Panem het antwoord op wilde hebben: ‘Hoe heb je die 11 voor de trainingen weten te verdienen?’
Sage dacht een kort moment na, waarna ze antwoordde: ‘Ik denk dat de kansen in mijn voordeel waren’ en zenuwachtig giechelde. De presentatrice kon een kleine glimlach niet onderdrukken bij dit vernuftige antwoord, ook al gaf het niets prijs over Sages technieken. Dat was natuurlijk ook niet heel slim geweest, zo op de vooravond van de Spelen, maar proberen kon altijd.
‘Laten we hopen dat die kansen in jouw voordeel blijven de komende dagen! En vertel eens: wat heb je als laatst gegeten?’ Een beetje een aparte vraag, dat moest Nike wel toegeven, maar desalniettemin had het de potentie iets te verklappen over de gewoonten van de tribuut. Daarnaast was het ook goed de avond een beetje luchtig te houden.
‘Eh… Gesmoorde speren met kazengieit, ofzo. Erg lekker.’ De tribuut uit district 3 leek een beetje uit het veld geslagen door deze vraag, en leek zich niet te realiseren dat ze een beetje onzin uitkraamde.
Onwillekeurig lachte Nike een beetje. ‘Ah… Ik neem aan dat je kennis heb gemaakt met geitenkaas. Daar ben ik zelf iets minder weg van, maar fijn dat jij ervan hebt kunnen genieten. De volgende vraag gaat, gek genoeg, ook over eten! Stel dat er een taart in de arena staat…’ De presentatrice liet even een dramatische pauze vallen, alvorens te vervolgen: ‘wat voor smaak zou die dan zijn?’
‘Sorry, maar dit vind ik een beetje een rare vraag. Heet dit hele gedoe niet 'de Hongerspelen'? Hoe groot is dan de kans dat er een taart in de arena staat? Ik verwacht dat ze ons gaan uithongeren, niet gaan vetmesten. Maar goed. Euhm. Ik heb een keer appeltaart op, dat was erg lekker, dus als er taart is, hoop ik dat het die is.’
Nike lachte even om dit antwoord. ‘Ik hoop in ieder geval met je mee. Bedankt voor dit interview! Helaas is onze tijd op en gaan we nu door naar de volgende tribuut. Dames en heren, laat u nog een keer horen voor Sage Mallone, district 3!’ Het meisje uit het elektronicadistrict was niet impopulair; de menigte aan haar voeten juichte en joelde na deze woorden.
Na Sage werd de stoel tegenover de presentatrice ingenomen door Llew Haven van district 3, een gespierde jongen die erg zachtaardig over kwam; daarna volgde Jaylinn Brave van district 4, een meid die vrij enthousiast leek over de Spelen; en Jacob Kendall, een gespierde en gebruinde jongen. Hij leek niet meteen te bevatten wat er allemaal gebeurde, zoals hij rond keek naar de menigte, naar het podium en naar de presentatrice, maar vond uiteindelijk zijn plek in de fauteuil.
‘Wie uit het publiek spreekt jou het meeste aan?’ was de eerste vraag voor Jacob die vermeld stond op de cue card van Nike (inmiddels al bijna vergeten, want de jonge vrouw was in haar element en had de kaartjes niet meer nodig). Ze keek zelf ook even naar de menigte voor haar, zich afvragend welke persoon het meest in de smaak zou vallen bij deze jongen uit district 4.
‘Uhm’, ontsnapte uit de mond van Jacob. Zijn ogen schoten heen en weer over het publiek, en na een paar seconden antwoordde hij: ‘Die vrouw daar op de tweede rij.’ Nike volgde zijn wijzende vinger en zag hoe tegelijkertijd de camera inzoomde op de persoon met een uiterlijk dat niet meteen getuigde van veel durf, maar veel blauwe accenten bevatte. ‘Ze doet me denken aan thuis, aan water.’
Een verrassend antwoord, vond Nike; zo had ze er zelf nog niet over nagedacht. Maar: ‘Ik zie wat je bedoelt. Een goede keus. Maar wie zie jij als je grootste rivaal in de arena?’
‘Caleb, hij ziet er sterk uit en maakt een goede indruk’, was nu het antwoord vol overtuiging, in tegenstelling tot het wat weifelende antwoord eerder. Opvallend; het was dus niet Sage, het meisje met de 11.
‘Ah… Ja, ik zou ook niet graag tegenover iemand uit een district waar iedereen met bijlen werkt, staan. En ben je, nu je in het Capitool bent, blij dat je eindelijk fatsoenlijk te eten krijgt?’ Nike kon zich niet eens voorstellen hoe armoedig de avondmaaltijd er in de districten uit moest zien. Jacob sprak haar ergste gedachten echter tegen:
‘Ja, al was het thuis ook niet dramatisch. Vis van thuis blijft voor mij het beste. Wel is het bijzonder om eens andere dingen te eten, dingen die thuis niet te krijgen zijn’, waarna de jongen glimlachte.
Duidelijk iemand die dol was op zijn district. ‘Mooi zo’, was Nikes repliek. ‘Ik hoop voor jou dat je aan het einde van deze Spelen terug mag keren naar je district om die goede vis nog eens te eten. En hierbij wil ik ook jou bedanken voor dit interview. Panem, laat u horen voor Jacob Kendall, district 4!’
Nu volgden de tributen van district 5: Virginia West (jong en kort, maar ze kwam erg nuchter en intelligent over) en Nero Walsh (klein en een beetje opschepperig). Daarna was het de beurt aan de dame – of moest ze zeggen, het meisje – van district 6. Nog maar 12 jaar oud, maar ze kwam vrolijk het podium ophuppelen.
‘Welkom, Janaea Spurling!’ Gejuich uit het publiek volgde. Nike kon het niet laten te lachen bij het zien van het enthousiaste gezicht van dit jonge meisje.
‘Vertel eens…’ De presentatrice boog zich een beetje naar Janaea toe en vroeg toen samenzwerend: ‘Hoe houdt je die tanden van je zo verschrikkelijk mooi wit?’
Zonder een seconde na te denken, antwoordde het meisje: ‘Blijven lachen! Als je niet lacht, dan maakt het niet uit hoe je tanden eruit zien. Maar als je lacht, dan zorg je als vanzelf beter voor je tanden! Niet dat u het nodig heeft. Wat is uw geheim?’
Nike moest lachen bij deze vleiende woorden. ‘Ah… Mijn geheim is een recept voor tandpasta dat ik van mijn moeder heb gekregen… maar dat houd ik het liefst nog even geheim! En naar welk district zou je graag eens op vakantie gaan?’
Weer werd er vrijwel direct geantwoord, waardoor de woorden over elkaar heen leken te vallen. ‘O, zo veel! Eigenlijk naar allemaal! Vooral District 4 en 7, want water en vissen… en natuurlijk bomen – zó leuk! Maar het Capitool stond echter altijd al bovenaan mijn verlanglijstje om heen te gaan, en het is werkelijk fantastisch hier. De gebouwen, het eten, de mensen. Alles en iedereen is zó, zó mooi – zoals u, mevrouw! Heel erg bedankt dat ik dit mee heb mogen maken.’
‘Het is mij ook een waar genoegen om zo’n zonnig meisje hier te mogen ontvangen. En dan nu de laatste vraag voor jou… wat vond je van de kleding die je aanhad tijdens de optocht?’ Het was een zeer gewaagde keuze geweest voor dit jonge meisje, hoewel die durf het waarschijnlijk goed had gedaan bij het publiek.
‘Een beetje fris! Maar het ontwerp was werkelijk prachtig, vond u ook niet? De stoffen voelden ook zo fijn en ik had nooit durven dromen dat ik ooit zoiets had mogen dragen. Ik vond het echt geweldig en er zal nooit een moment zijn dat ik me mooier zal voelen dan toen.’ Het meisje leek haast alles wel mooi en leuk te vinden, maar Nike kon het niet laten te glimlachen bij dit enthousiasme.
‘Dan hoop ik dat je de Spelen overleeft; dan zal je vast en zeker nog veel vaker zulke mooie kleding kunnen dragen!’ Ook voor Janaea Spurling vroeg Nike nog een applaus van het publiek, voordat haar districtgenoot met een ontspannen glimlach op zijn gezicht het podium op kwam lopen.
Voordat ze hem echter goed en wel kon begroeten, haalde hij een witte roos uit zijn jasje tevoorschijn. Deze gaf hij aan haar, terwijl hij haar andere hand vastpakte en er een kus op drukte. ‘Goedenavond, kijkt u eens, een bloem voor een prachtige dame’, sprak de mannelijke tribuut.
Nike legde haar hand op haar borst, gevleid, en glimlachte: ‘Wat een charmes, zeg, dames en heren! Laat u horen voor Odin Donaghue, district 6!’
Een aantal vrouwelijke fans waren blijkbaar fan van deze jongen en ook Nike zelf kon niet ontkennen dat de knappe jongeman wat in haar losmaakte.
‘In de Hongerspelen kun je waarschijnlijk niet overleven op alleen die charmes. Zou je misschien met ons kunnen delen wat je favoriete vecht-techniek is?’
‘Mijn favoriete techniek. Oh, ik heb er zó veel geleerd in de afgelopen paar dagen. Geweldige trainers. Het gaat natuurlijk allereerst om overleven, wat betekent dat ik per situatie zal proberen in te schatten welke tactiek het beste zal werken. Verder heb ik tijdens de trainingen een voorkeur ontwikkeld voor een aantal specifieke wapens en hervormde Oosterse vechtsporten. Fysieke kracht gecombineerd met techniek en gebruik maken van de bewegingen van je tegenstander.’ Op dit moment leek de tribuut zich te realiseren dat het niet verstandig was al te eerlijk te zijn, want hij vervolgde: ‘Al te veel kan ik hierover echter niet zeggen, mijn tegenstanders zitten immers mee te luisteren, haha, dus laten we dat maar een verassing houden voor in de Arena! De enige hint die ik geef is: mijn favoriete vecht-techniek is uitermate effectief.’ Hij sloot af met een vastberaden lach.
‘Een erg uitgebreid antwoord, bedankt daarvoor. Hoeveel mensen wachten op jouw thuiskomst?’
‘Vier mensen die voor mij van groot belang zijn. Mijn moeder heeft een moeilijke tijd achter de rug, ze is ernstig ziek en heeft daarvoor verslavende medicijnen moeten slikken. Tja, zoals jullie wel weten is mijn district niet alleen een belangrijke transport-factor, maar ook een producent van vele medicijnen. Mijn vader leidt een fabriek in medicatie en pijnstillers, dus hij zal vast blij zijn om dit te zien..’ Met een plagerig gebaar haalde hij een object, een spuit uit zijn borstzak. Erin dreef een chemische groene vloeistof, hij duwde de injectiespuit in en een klein drupje welde op aan het uiteinde van de naald. ‘Pas maar op, het is uitermate gevaarlijk. Of dat zei mijn stylist in elk geval!’ Een speelse knipoog volgde. Odin was duidelijk met zijn charmes aan het spelen, wat niet onopgemerkt bleef voor Nike.
‘Mijn broer Onix en ik hebben een lastige relatie, maar toch zal hij altijd mijn kleine broertje blijven. En dan is er Chad, een jongen die mijn hele wereld onderste boven heeft gegooid met zijn lach.’
Ah… dat was een interessant stukje informatie. Een vriend van hem was blijkbaar even belangrijk voor hem als zijn familie. Wellicht waren dames niet de enigen die zijn charmes ontvingen… De volgende vraag was vrij geschikt om dat uit te vinden: ‘En van deze mensen, wie is dan het belangrijkst voor jou?’
‘Ah…’ Klonk het zachtjes. ‘Mijn gezin is natuurlijk zeer belangrijk voor mij, zij zijn er altijd voor mij geweest, ondanks de akkefietjes met mijn broer.. Maar wie ook erg-‘ De tribuut stopte even, een geëmotioneerde indruk achterlatend. ‘Chad is een prachtige jongen die ik pas sinds enkele maanden ken. En die maanden waren nog lang niet genoeg voor mij, ik wil méér. Al vanaf het begin was het een emotionele rollercoaster. Vanaf het moment dat ik gekozen was als tribuut voor district 6 wist ik het al: Ik moest terug komen. En ik hoop met heel mijn hart dat Chad op mij wacht. Want voor hem en voor mijn familie zal ik vechten. Mijn district zal trots op me kunnen zijn. Ik ga namelijk winnen.’ Nu lachte Odin zelfverzekerd en vastberaden.
Nike kon niet ontkennen onder de indruk te zijn van deze jongeman, en sloot het interview af met:
‘Ik hoop inderdaad dat de gedachte aan je familie en je vriend Chad genoeg zijn om je aan het einde van de Spelen te laten terugkeren.’
Het gejuich voor Odin Donaghue was nog lang niet weggestorven, toen Diana Ladris van district 7 het podium opliep. Ze zag er kalm uit, niet geplaagd door zenuwen, zoals sommige andere tributen wel waren.
De eerste vraag voor dit meisje was er een om iets te ontdekken over de passies van deze tribuut: ‘Wat is je favoriete spel?’
Weifelend keek de tribuut om zich heen, waarna ze een zachte zucht slaakte. 'Eehm... Nou ja...' Nog een diepe zucht. 'Het is denk ik een spel dat ik zelf heb gemaakt. Op mijn werk. Ik heb het twee keer gemaakt, hoewel de meeste mensen dat niet weten,' zei ze, ondeugend grinnikend. 'De tweede heb ik zelf gehouden. Mede mogelijk gemaakt door een werkplaats in district 7. Sorry baas. Gaat u me nu ontslaan?'. Het publiek lachte met Nike mee om deze grappige opmerkingen, van het meisje dat haar antwoord niet heel overtuigend begon, maar wel zo afmaakte. En een beetje een rebels type, dus. Dat zou interessant zijn in de Spelen.
‘Ah… Nou maak je mij, en met mij waarschijnlijk vele anderen, wel erg nieuwsgierig naar dat spel. Misschien een paar speciale orders bij district 7 doen, mensen! Maar, Diana… ben je bang voor de Spelen?’
Even aarzelde de jonge tribuut, waarna ze antwoordde: 'Ja, eigenlijk wel ja. Maar dat ga ik heus niet laten merken hoor.' Eerlijk, en toch moedig en wat brutaal.
‘Verstandig! Heb je dan misschien nog speciale verrassingen voor de tributen?’
'Misschien', antwoordde het meisje van district 7. 'Maar denk je nou echt dat ik dat ga zeggen? Dan is het toch geen verrassing meer?'
‘Daar heb je gelijk in. Dan hoop ik dat we iets van die verrassingen kunnen terugzien de komende dagen!’
Na nog een afsluitend bedankje en applaus was nu ook haar districtgenoot, Caleb Green, aan de beurt. Hij keek wat verbaasd naar het grote plein, waar mensen samengepakt stonden en voor hem juichten.
‘Welkom, Caleb Green uit district 7! We hoorden net al iets van je districtgenoot… maar vertel jij nou eens, in wat voor bos leven jullie eigenlijk? Zijn er nog enge beesten?’
Het bos bracht blijkbaar gelukkige herinneringen in hem naar boven, aangezien zijn ogen wat dromig stonden en hij een vage glimlach om zijn lippen had, toen hij antwoordde: 'Het bos bestaat hoofdzakelijk uit naaldbomen, al staan er ook wel wat kastanjebomen tussen hier en daar. Naaldbomen zijn echter favoriet, omdat je daar alles van kunt maken. En of er enge beesten zitten? Reken maar! Maar dat is geen enkel probleem, die kan ik wel aan!' Hij eindigde op een vastberaden en stoere noot.
‘Mooi zo. Hopelijk bevalt de Arena je ook. Wat dacht je, toen Sage een hoger cijfer bleek te hebben dan jij?’
De jongen haalde zijn gespierde schouders op. 'Nu weet ik tenminste dat ik rekening met haar moet houden. Als ze daadwerkelijk die één had gekregen en gehouden terwijl ze blijkbaar goed is, was iedereen waarschijnlijk door haar verrast. Dat zal me niet overkomen!'
‘Dat is dan in ieder geval goed meegenomen. En nu als laatste vraag… Als je huis in brand staat en je mag maar één ding redden, wat is dat dan?’ Een gewetensvraag, altijd interessant om te weten hoe tributen hierop reageren.
'Als ik maar één ding mee mocht nemen?' De jongen trok een moeilijk gezicht. 'Dan zou ik zelf binnenblijven en mijn broers naar buiten sturen.'
Hij had een uitweg gekozen, realiseerde Nike, maar wel een waardoor hij zijn familie redde. ‘Dat was natuurlijk niet geheel de vraag, maar ik denk dat je familie blij is met een broer en zoon zoals jij. Laten we hopen dat ze je in levende lijve terug zullen zien!’
De jongen liep onder luid gejuich het podium af, waarna een blond meisje uit district 8 opkwam en plaatsnam in de stoel.
‘Welkom, Belle Deveno uit district 8, het district dat al deze prachtige kleding voor ons produceert!’ Nikes vragen speelden ook nu op de industrie van het district in: ‘Aan welke kledingstukken hier in het Capitool heb jij in District 8 meegewerkt?’
Het meisje ontblootte haar tanden met een oogverblindende glimlach. Ze streek de rok van haar bordeaux rode jurk glad. ‘Nou, Nikephoros, om eerlijk te zijn heb ik aan zo ontzettend veel kledingstukken gewerkt. Van gala kledij tot werkkleding. Ik heb het allemaal gezien en allemaal in mijn handen gehad.’
Nike was onder de indruk. ‘Wat een vakmanschap en expertise! Met de kennis die jij van kleding hebt, wat vind je dan van de kleding die je nu aan hebt?’
Het meisje bekeek duidelijk haar jurk opnieuw, alvorens een oordeel te vellen. ‘Deze jurk is prachtig, werkelijk waar. Hij is niet zwaar en het geeft me het gevoel alsof ik een prinsesje ben.’
‘Ah… Je ziet er ook echt zo uit! En is het leuk om de hele dag met kleding te werken?’
’Oh ja, echt. Het is werkelijk heerlijk om elke dag bezig te zijn waar je van houdt.’ Belle keek glimlachend het publiek in, hoewel de lach niet geheel haar ogen leek te bereiken.
‘Hopelijk krijg je de kans dat na afloop van de Spelen ook weer te doen! Bedankt, Belle Deveno, voor dit interview! Laat u nog een keer horen, dames en heren, voor het meisje dat eigenhandig enkele van uw kledingstukken in elkaar gezet heeft!’
Na dit meisje volgden nog enkele tributen, zoals William Mocca, het enigszins hyperactieve broertje van Mark Mocca, dat het niet na kon laten over zijn grote broer te praten – wat het publiek overigens niet erg leek te vinden, want Mark was een beroemdheid in het Capitool. Ook waren er Katelin Bletcher en Jelani Todd uit district 9, de een mager en lief, de ander introvert en minachtend; Sabrina Franklin en Trevor Nazarenno uit district 10, ijdel en dol op het Capitool naast opschepperig en met zeer creatieve verhalen, en uiteindelijk de broer en zus Rose. Het was vrij tragisch dat de twee tributen van district 11 uit één familie waren gekozen, hoewel dat de Spelen natuurlijk een zeer interessante en spannende twist gaf. Hoe zou de dynamiek in dit duo de uitslag van de Spelen beïnvloeden? Nike was vast niet degene die dat zich afvroeg.
Clementine Rose liep als eerste het podium op en na een kort welkom vuurde Nike ook op haar vragen af.
‘Vannacht heb je hier in het trainingscentrum geslapen, als ik me niet vergis. Waar heb je over gedroomd?’
'Ik heb amper geslapen deze nacht, de Spelen komen steeds dichterbij en daardoor wordt het voor mij ook duidelijker dat ik over een paar dagen misschien al dood ben. De nachten die ik hier spendeer in het Capitool, zijn voornamelijk slapeloze nachten. Op de moment van vannacht dat ik heb kunnen slapen, droomde ik over mijn leven in district 11. De ruzies met mijn vader en het harde werk op het veld, maar ook aan de leukere kanten; de vrienden die ik had en mijn vriendin.' Het meisje kwam rustig en enigszins emotioneel over.
Nike kon zich de slapeloze nachten goed voorstellen. ‘Wat een spanning, he, de Spelen!’ benadrukte ze nog even. ‘Hopelijk is je nachtrust komende nacht iets beter, zodat je uitgerust kunt beginnen morgen. Voor jou ook de vraag: wie denk jij dat de Spelen gaat winnen?’
Clementine leek eerlijk te antwoorden: 'Ik hoop met heel mijn hart dat Raven wint, ik denk dat hij het wel zou kunnen. Maar als ik naar de scores kijk, denk ik dat Sage of Caleb zeker een grote kans zullen maken om te winnen.'
‘Ah, ja, die scores waren natuurlijk ook enigszins angstaanjagend. Maar als jij en je broer als laatste overblijven, wie gaat er dan winnen?’ Een poging om één van de grote vragen van deze Spelen te beantwoorden.
Het antwoord kwam meteen. 'Raven zal dan winnen, als het überhaupt al zover komt; ik heb er niet het volste vertrouwen in dat ik zelf zo ver zal komen. Ik denk dat er meer mensen zitten te wachten op de terugkomst van mijn broer. Vooral voor onze vader, sinds de dood van mijn moeder heeft hij nog meer moeite met mijn seksuele geaardheid als hij al had. De ruzies die we hadden, werden onderhand wel te erg. Hij zal beter af zijn zonder mij, Raven ook; hij zal dan weer kunnen leven in een huishouden zonder al teveel problemen.'
Na een applaus voor Clementine, was het tijd om haar broer het podium op te halen. ‘Dames en heren, uw handen op elkaar voor Raven Rose!’
Toen het applaus wat afgezwakt was, stelde Nike haar eerste vraag. ‘Wat wil je in ieder geval nog doen voor je sterft?’
Raven glimlachtte wat weemoedig. 'Mijn zus naar de overwinning loodsen’, sprak hij met een zelfverzekerde stem.
‘Dat zou een heel mooi gebaar zijn. Maar denk jij dat anderen jou een bedreiging vinden?’
De jongen lachte, blijkbaar met zelfspot, want hij antwoordde: 'Het zou me verbazen.' Wat een eerlijkheid van deze tribuut, dacht Nike bij zichzelf.
‘En dan ook voor jou de vraag: als jij en je zus als laatste overblijven, wie gaat er dan winnen?’
Een trieste blik verscheen in de ogen van de jongen. 'Mijn zus. Dat staat vast.'
Nike glimlachte even met een ernstige blik in haar ogen. ‘Je zus zei juist dat jij zou winnen, dus dat wordt nog afwachten, mocht die situatie zich voordoen. Hartelijk bedankt voor dit interview, Raven, en moge je zus of jij deze Spelen overleven.’
Als laatste waren er de tributen van district 12, Jessamine Mendel (een klein en mollig meisje dat wat verwend en onvoorbereid overkwam) en Olive Warren (een lange, slungelige knul met zeer oprechte antwoorden).
Nadat ook deze laatste twee tributen het podium weer verlaten waren, was het tijd de avond af te sluiten. Nikephoros stond op uit haar fauteuil, streed naar de voorkant van het podium en spreidde haar armen weer.
‘Dat was het dan vanavond, Panem! Hopelijk hebben de vragen uw interesse gewekt, de antwoorden u bevredigd en heeft u een goed beeld gekregen van uw favoriet.
Morgenochtend zal het echt van start gaan: de tributen zullen hun weg maken naar een nog onbekende arena om daar de strijd met elkaar aan te gaan. Ik raad dan ook aan nog even te genieten van deze feestelijke avond, maar het niet zeer laat te maken: want de start van de eerste jaarlijkse Hongerspelen morgenochtend wilt u ab-so-luut niet missen. Een goedenavond nog, en voor de tributen: mogen de kansen immer in uw voordeel zijn!’
Ze genoot nog even van het applaus dat volgde, van de juichende menigte, en maakte toen haar weg terug naar haar kleedkamer. Ze had zichzelf weer gevestigd, vanavond. Ze had laten zien wat ze waard was.
Een andere kriebel van spanning begon in haar maag; nu eentje van blije afwachting. Morgenochtend… morgenochtend zou het festijn losbarsten.
OOC: Een diepe, diepe, diepe verontschuldiging voor het zeer late posten van deze interviews. Ik weet zeker dat velen van jullie de hoop op hadden gegeven dat ze er ooit zouden komen (ikzelf ook), maar ze zijn er dan eindelijk. Een disclaimer: de stukjes over sommige tributen zijn langer dan de anderen, maar dit is afhankelijk van de ontvangen stukjes van de verschillende tributen. Ook is er hier en daar wat aangepast, om het vanuit het oogpunt van Nike te schrijven. Ben je van mening dat jouw personage niet tot zijn of haar recht is gekomen door een van deze wijzigingen? Laat het even weten, dan pas ik het nog aan.
Also: excuses voor de zeer lange post (nummer 1 reden dat het zo lang duurde) en het feit dat ik minder creatief werd naar het einde toe.
