Rustig liep Dariela door het dorp van district 7 heen, haar district. Het district waarin ze geboren was en waarin ze voor altijd zou blijven, iets wat ze met zekerheid kon zeggen want natuurlijk mochten ze niet reizen naar de andere districten. Stom capitool ook met hun vredebewakers en ruike trutten. Als Dariela de kans kreeg zou ze er alles aan doen om die mensen op hun knieen te krijgen, iets wat jammer genoeg moeilijker gedaan was dan gezegd. Tenslotte had het capitool iedereen in de districten op hun macht, niemand kon meer iets doen zonder hier flink voor gestraft te worden door die hersenloze zielen. Het viel haar wel op dat er wel erg weinig vredebewakers rondliepen door de straten, ze had er nog geen een gezien, iets wat ze best wel vreemd vond gezien ze de hele dag al een beetje hier rondliep. Of het was gewoon toeval, leek ze de vredebewakers gewoon een beetje te ontwijken, onbewust dan. Oh nee, laat maar, daar was er weer eentje maar Dariela leek hem niet te herkennen. Vast een nieuwe, of misschien iemand uit een ander district, hoe moest zij dat weten? Het liefst wilde ze er wel achter komen, net zoals Dariela eigenlijk altijd graag op de hoogste gehouden wilde worden van alles wat er in haar district gaande was. Ze draaide net een hoekje om en wachtte tot de vredebewaker verder door was gelopen zodat ze ongezien een huis binnen kon lopen. Daar kon ze namelijk nog wat ongezien iets ruilen met degene die daar woonde, zoals ze wel vaker deed. Haar vader had al geregeld met diegene dat Dariela even langs zou komen om datgene op te halen wat ze hadden afgesproken. Van achter de muur hield ze de vredebewaker in de gaten en zodra hij weg was gelopen sneakte Dariela snel het huis binnen van de vriend van haar vader. Zodra ze het huis binnen liep kwam ze meteen de oude man al tegen die al richting de gang aan het lopen was. "Ahh daar ben je al, dacht al bijna dat je niet meer zou komen." Sprak de oude man waarnaar hij liep naar de keuken en Dariela kort een gebaar gaf dat ze mee mocht lopen. Ze liep achter de man aan en keek eventjes om zich heen. Het was wel niet de eerste keer dat ze hier was geweest maar toch bleef ze het een mooi huis vinden. De man vond het leuk om allemaal dingen te maken van hout en hing zijn houtsnijwerken op aan de muur in de gang. "Ik nog wat andere dingen te doen." Zei ze zachtjes terwijl ze de keuken in liep en de man weer aankeek die nu een houten kistje uit zijn keuken kastje haalde. Hij maakte het kastje op de tafel open en gaf Dariela het kleine houten dingetje. Dariela bekeek het ding onderzoekend tot de man verder ging met praten. "Het is een zakmesje, je zou het niet zeggen van de buitenkant omdat het gemaakt is van hout." Zei hij waarnaar hij het zakmes pakte en het open maakte. Wel ja, er zat wel gewoon een mes in. Dariela glimlachte kort wanneer de man haar het mesje weer aangaf. "Handig," Zei ze nu zachtjes waarnaar ze aangestalten maakte om weer weg te gaan. Het zou te opvallend zijn als ze hier te lang zou blijven. "Nog bedanks namens mijn vader." Zei ze voordat ze de deur uitging en een sierlijk meteen de hoek om ging. Ze liep de wat drukkere straat in en zag daar de vredebewaker ook weer staan die ze even kort aankeek maar al snel verloor ze haar aandacht op hem ook alweer en liep ze gewoon door. 'zakken controle!' Hoorde ze de man ineens roepen en Dariela stopte met een diepe zucht met lopen. Are you kidding me? Net nu ze dat zakmes in haar jaszak had zitten? Mensen gingen allemaal netjes in een rij staan en natuurlijk een heel stuk later kwam Dariela erbij staan. Haar district bewoners haalde allemaal braaf hun zakken leeg terwijl Dariela en gewoon wat kalm bleef staan. Mocht het wel een nieuwe vredebewaker zijn kon ze hem gelijk even uittesten, gewoon om te zien hoe hij reageerde en wat ze kon flikken. Hij liep de mensen bij langs en bleef voor haar staan. 'wat is je naam?' Vroeg hij streng en Dariela trok eventjes haar mondhoeken op. Ze bleef nog heel eventjes zwijgen, omdat ze het soms gewoon leuk vond om niet meteen te reageren en iemands geduld een beetje te testen. "Dariela.." Zei ze nu zachtjes waarbij ze nu haar handen in haar zakken stak maar ze hield ze daar ook gewoon. Ze zou toch echt niet het zakmes eruit halen. "En wat ik jou naam als ik vragen mag?" Vroeg ze nu wat uitdagend terwijl ze haar mond tot een scheve glimlach trok...

TAG: DAMIAN WORDS: x OUTFIT: x NOTES: x

Soms snapte Dariela echt niet hoe iedereen gewoon altijd precies deed zoals het hoorde wanneer een vredebewakers vroeg om een zakkencontrole, vooral niet hoe ze dan ook nog eens vet angstig gingen lopen doen terwijl ze niets aan de hand was, ze geen dingen mee smokkelden die niet mochten. Al gokte Dariela dat er echt wel wat mensen tussen zouden zitten die nog wel iets in hun zakken hadden zitten. Wat zeg nu eerlijk, ergens gaf het capitool iedereen geen eens een keus om niet te gaan smokkelen. Ze hadden het nodig want op de spullen die het capitool hun boog konden ze nauwelijks leven, het was allemaal veel te weinig en er werd gewoon te veel honger geleden. Iedereen smokkelde wel iets mee uit de bossen of wist het op een andere manier voor zich te krijgen, ze een alleen wel meer dan de ander. Dariela stond wel bekend om iemand die nogal veel wist mee te smokkelen, al wist ze ook echt heel vaak te ontsnappen aan de vredebewakers, ze was gewoon veel slimmer dan hun. Haar broer bijvoorbeeld werd veel vaker gepakt met spullen, hij was dan ook nog half zo slim niet als dit meisje. Zijn strenge blik leek al heel snel te zijn verdwenen wanneer hij voor haar was komen staan en er was een glimlach op zijn gezicht te zien, iets wat Dariela nog niet helemaal vertrouwde, maar ze vertrouwde vredebewakers over het algemeen gewoon niet dus dat lag niet aan hem. Het waren bijna altijd wel stomme gastjes die het leuk vonden om mensen te slaan met hun stok, ze had nog geen enkele vredebewaker gezien die hier niet van leek te genieten. Nooit had ze ook maar een beetje medelijden in de ogen gezien van die wrede mannen, of vrouwen, al had Dariela dat nog niet zo vaak gezien. Hij bleef wel erg geduldig wanneer Dariela hem ertoe dwong om nog eventjes te wachten op zijn antwoord. Ze speelde erg graag met geduld van vredebewakers. Toch gaf ze hem uiteindelijk toch wel haar naam, want wat maakte dat nu eigenlijk uit, het was enkel een naam niets meer. Hij trok wel even zijn wenkbrauw op wanneer ze heel brutaal naar zijn naam vroeg. Ze grijnsde nu eventjes rebels naar de man die zichzelf een vredebewaker mocht noemen, om hem even te laten zien dat ze niet bang voor hem was. 'haal je zakken leeg, liefje.' Zei hij nu met een neerbuigende toon iets wat Dariela nog steeds niet zou vertrouwen. Ze wist dat dit elk moment kon omslaan in die wreedheid die al deze mannen wel in zich hadden. Ze gokte ook niet dat het nu anders zou zijn. Ze bleef alert. Hij deed nu een stap dichter naar haar toe en streek een lok van haar lange bruine haren achter haar oren en Dariela trok eventjes haar wenkbrauw op, wat was hij van plan? Hij moest toch iets van plan zijn? Al snel bleek het wel want hij greep haar ineens vlug bij haar nek vast en wanneer hij dit deed probeerde Dariela nog kort om tegen te stribbelen, maar dat was al niet meer mogelijk. 'je hebt twee opties, of je haalt je zakken leeg, of je komt gezellig op de koffie bij mij. en als ik jou was zou ik de laatste optie niet helemaal vertrouwen.' Sprak hij in haar oor waarnaar hij haar weer los liet. De mensen die nog stonden te wachten op hun controle of die hij al voorbij had gelopen hadden allemaal hun aandacht hierop gericht, dus was het wel slim om dat maar gewoon te doen. Beetje jammer dat Dariela nog steeds niet van plan was om het op te geven. Ze keek hem nu een tikje fel aan met haar ijsblauwe ogen. 'keuze is aan jou liefje.' Zei hij nu met een vriendelijke glimlach die natuurlijk niet zo bedoeld was, dat was ook wel te zien. Dariela keek hem nu met een zelfde soort glimlach aan en ze krulde haar vingers om het zakmes in haar jaszak. Nope, die zou ze niet laten zien. Al was er natuurlijk nog de mogelijkheid dat hij niet zou zien dat het een mesje was, maar ze wist niet of ze dat risico dan maar moest nemen. "Ik heb niets in mijn zakken." Zei ze nu terwijl ze het mes in de mouw van haar jas drukte zodat haar zakken ook leeg zouden zijn mocht hij ze zelfs nog na willen checken. Gelukkig was het zo klein dat je in haar mouw ook niet een hele grote overdreven bobbel zou zien zitten. Ze bleef hem een tikje uitdagend aankijken in de ogen en keek niet weg zoals veel mensen wel deden wanneer ze een vredebewaker voor zich hadden..

TAG: DAMIAN WORDS: x OUTFIT: x NOTES: x

Zoals ze wel had verwacht stak de vredebewaker zonder waarschuwing zijn handen in haar jaszakken waar hij natuurlijk niets zou vinden. Dariela was ook niet dom, ze een vredebewaker echt niet zo makkelijk iets van haar af laten pakken en ze wist dat dit ging gebeuren. Dat deden vredebewakers altijd, wanneer je ze het idee gaf dat je iets in je zakken had zitten, natuurlijk gingen ze dan je zakken controleren. De een wel iets voorzichtiger dan de andere maar ze deden het allemaal wel, alleen al om het feit dat ze dat mochten doen en niemand hun zou mogen tegenhouden. Hij draaide zich nu om naar de andere mensen en Dariela keek heel eventjes naar de man die naast haar stond met een grijnsje en hij grinnikte zachtjes terug naar haar, wel heel zachtjes en voorzichtig want hij leek ook geen zin te hebben met problemen. Maar dat weerhield hem er natuurlijk niet van dat hij het ergens wel grappig vond hoe Dariela die vredebewaker een beetje dwars aan het liggen was. 'zakken controle voor bij! door lopen mensen!' Beval hij aan de mensen om hem heen en snel liep iedereen ook al weg, ze hoefde hier niet nog langer te staan hun tijd te verdoen, Dariela gaf ze helemaal gelijk en wilde zelf ook al aanstalten maken om weg te lopen. 'behalve jij.' Zei hij nu tegen haar en kort zuchtte ze terwijl ze hem eventjes met een wenkbrauw opgetrokken aankeek. Waarom dan toch? Ze had toch niets in haar zakken? Die waren leeg. Hij sloeg zijn arm om haar heen en duwde haar vooruit om te gaan lopen. Heel kort verzette ze zich een beetje tegen de manier waarop hij haar duwde om haar vooruit te krijgen maar ze gaf het al snel op. 'vertel eens dariela, mag je liegen van je moeder?' Vroeg hij nu met een lichte grijns op zijn gezicht en eventjes kort liet Dariela een spottend lachje horen. Ze gaf niet meteen antwoord doordat de mensen om haar heen haar geschrokken aankeken, omdat ze wisten dat het slecht nieuws was om meegenomen te worden door een vredebewaker. Dariela keek hun enkel aan met een grijnsje die hun liet weten dat ze niet van plan was zichzelf zo snel op te geven. Het rebelse was in haar ogen te zien, dit was iets dat misschien nog meer mensen wel zou afschrikken want rebelleren tegen een vredebewaker zou nog slechter zijn, maar Dariela vond zou zichzelf gewoon niet tot haar knieën laten brengen, dan kreeg nog liever honderd klappen met zo'n stomme stok. Ze kregen haar niet klein. "Nee, waarschijnlijk niet." Zei ze terug met een grijnsje. "Maar ze heeft nooit iets gezegd over liegen tegen vredebewakers." Vervolgde ze waarbij ze haar mondhoeken nog weer wat verder optrok. Ze hoopte ergens niet dat dit haar zou verraden, over het feit dat ze wel dergelijk wat voor hem verborgen hield. Hij duwde haar naar het huis van de vredebewakers toe waar niemand bleek te zijn, vreemd. Was hij nu serieus de enige vredebewaker in het district vandaag? "So, what are you going to do to me? Ik heb in zekere zin niets verkeerd gedaan, mijn zakken waren leeg zoals je zelf al wel heb gezien." Zei ze nu wat brutaal teegn hem terwijl ze hem vragen aankeek..

TAG: DAMIAN WORDS: x OUTFIT: x NOTES: x