“Opschieten, Sumwen, anders missen we de trein,” zei Mahu gehaast tegen haar broertje. Terwijl hij nog een laatste blik in de spiegel wierp, probeerde Mahu tevergeefs een kreuk uit haar grijze T-shirt te vegen. Bij dit soort gebeurtenissen drongen de vredebewakers er meestal vriendelijk op aan om netjes gekleed te komen, waarschijnlijk zodat de zeldzame Capitoolbewoners met een ziel vooral niet hoefden te zien hoe erg het er in de districten aan toeging. In Mahu’s familie was nette kledij altijd een onbekend begrip geweest, maar sinds de opstanden was er al helemaal geen sprake meer van. Gelukkig had Mahu onlangs een stofzuiger mogen repareren in een van de rijkere delen van het district, zodat ze met haar betaling wat zeep had kunnen kopen. Veel was het niet, maar de kleren die ze hadden waren nu tenminste vrij van modder- en olievlekken. Het zou maar genoeg moeten zijn.

Ze namen de trein naar het grootste dorp, waar ze sinds de opstanden eigenlijk enkel nog voor de Boete kwamen, en sloten zich aan bij de grote menigte die zich op het dorpsplein verzameld had. Sumwen greep nerveus haar hand terwijl ze wachtten op het verschijnen van de burgemeester. Er was deze keer natuurlijk relatief weinig te vrezen, maar sinds de opstanden voelde Sumwen zich altijd wat ongemakkelijk in grote groepen, zeker wanneer er zo veel vredebewakers aanwezig waren, en dus wreef Mahu geruststellend met haar duim over zijn hand.

Uiteindelijk verscheen de burgemeester dan toch, gevolgd door de winnares van de Hongerspelen. Mevrouw Wheelock nam als eerste het woord. Ze herinnerde het district aan het verloop van de Spelen, alsof iemand had kunnen vergeten wat er met Newt en Leilah gebeurd was. Ze sprak echter alsof de twee tributen ooit echt een kans gemaakt hadden, en leek meer dan een beetje bitter dat Madelynn hen de winst ontnomen had.

Mahu zelf had nooit echt zulke hoop gekoesterd, en het was misschien daarom dat ze vrij neutraal tegenover Madelynn stond. Al bij de boete had het er niet echt veelbelovend uitgezien, en zodra de tributen van de andere districten bekendgemaakt werden, was dat vermoeden volledig bevestigd. Dat Leilah en Newt het zo lang volgehouden hadden, was een klein wonder, en niemand kon ontkennen dat het vooral was omdat ze vrij lang met rust gelaten werden. Mahu moest toegeven dat ze niet had verwacht dat ze de aanval van Timo zo goed zouden doorstaan, ook al overleed Newt uiteindelijk aan zijn verwondingen. Nee, Mahu had nooit geloofd dat de tributen van haar district een kans maakten – tot de allerlaatste dag dan.

Ze was nog wakker toen Nakoma Leilah en Lonnie aantrof, en was ervan overtuigd geweest dat dit het einde van de tweede Hongerspelen zou betekenen voor haar district, en dat het laatste gevecht tussen de voormalige bondgenotes zou plaatsvinden. Maar toch had het tweetal het meisje van Vier weten te verslaan. En precies op het moment dat de katana zich door Nakoma’s buik boorde, was er bij Mahu een sprankeltje hoop ontstaan. Als ze Nakoma hadden kunnen verslaan, wat hield hen dan tegen om hetzelfde bij Madelynn te doen? Lonnie had al meerdere malen bewezen dat zijn toewijding aan Leilah absurde proporties aangenomen had, en hij zou na het laatste gevecht ongetwijfeld zijn leven opgeven als het betekende dat Leilah naar huis kon.

Maar het had niet mogen zijn. Het geluk dat ze bij Nakoma hadden, was niet aanwezig tijdens hun laatste gevecht, en Madelynn had er snel een einde aan gemaakt. Mahu was er dankbaar voor dat Leilah niet te veel had moeten lijden, want ze deed haar zo aan Winnow denken. Haar adoptieve jongere zusje was intussen twaalf, en Mahu’s hart zou het niet aankunnen om haar de Spelen in gezonden te zien worden. Ze kon zich voorstellen dat het ongelofelijk moeilijk was voor Leilahs familie om geconfronteerd te worden met de moordenaar van hun dochter en zus, maar iedereen wist dat haar dood oneindig veel erger had kunnen zijn. Een troost was het nauwelijks, maar het had Mahu in ieder geval wat meer respect voor Madelynn gegeven.

Toch was haar mening over Madelynn verdeeld. Ze vond haar niet de meest waardige winnaar, en was het niet eens met sommige keuzes die het meisje van Zeven tijdens de Spelen gemaakt had. Maar Mahu had ook genoeg oorlog gezien om te weten dat je soms meedogenloos moest zijn als het ging om doden of gedood worden, en ze kon niet ontkennen dat ze respect had voor Madelynn. Het was immers onmogelijk om geen respect te hebben voor iemand die iets afschuwelijks als de Hongerspelen overleefd had en haar menselijkheid nog niet verloren was.

Daarom luisterde ze aandachtig naar de toespraak die het meisje gaf, ook al leek het eerste deel nogal voorgekauwd, en vermoedde Mahu dat ze niet alles zelf geschreven had. Het tweede deel klonk iets spontaner, maar Mahu wist niet of dat echt een positief punt was. Het was dan wel een feit dat Newt en Leilah het langer volgehouden hadden dan iedereen verwacht had, maar was dit het juiste moment om aan hun extreem lage kansen herinnerd te worden? Mahu’s frons verdiepte naarmate Madelynn verder sprak. Ze bedoelde het vast goed, maar toch kwamen haar woorden een beetje beledigend over. Alsof Leilah een soort gewillig hulpmiddel was om haar naar de overwinning te leiden, in plaats van een vijftienjarige die zij vermoord had om hier te kunnen staan. Alsof de ouders van het meisje er iets om gaven dat Madelynn van de confrontatie met haar voormalige bondgenote gespaard gebleven was.

Mahu nam deel aan het zwakke applaus dat over het plein galmde, maar ook voor haar was het niet helemaal van harte. Ze wenste Madelynn natuurlijk het beste toe in haar verdere leven, want ze kon zich niet voorstellen dat het er beter op zou worden met al deze aandacht en de gevestigde belangen van het Capitool. Maar als persoon, of toch wat ze al van haar gezien had, gaf Mahu eerlijk gezegd weinig om haar.

De eersten begonnen het plein te verlaten, en Sumwens ijzeren grip op haar hand begon te verzwakken. Dat was het dan weer. Drieëntwintig tieners dood en eentje die de rest van haar leven naar de pijpen van het Capitool zou mogen dansen. Over zes maanden zouden ze weer hierheen komen, met gierende zenuwen en angst in hun hart. Nog drie keer en dan zou ze zelf veilig zijn, maar het zou nog zeven jaar duren voordat ze zich over niemand in haar kleine familie zorgen meer moest maken. Als ze het überhaupt zo lang overleefden.


OOC: Oh yeah, eindelijk eens met Mahu gepost.