Thank you

◊Onderwerp: Thank you | do aug 22, 2013 8:49 pm

Vertwijfeld keek Cecilia naar de zak snoep in haar handen. Was dit een goed idee? De zak zat vol met gummibeertjes, jellybeans en snoepsleutels, in alle kleuren die je maar kon bedenken. Cecilia zelf hield niet van die zoete troep, maar haar jongere broer daarentegen... Voordat je van schrik van je stoel af donder: nee, Cecilia had niets goed te maken met Tyrell. Tenminste, niet als je het haar vroeg. Maar vanwaar dan dat een zak snoep en Tyrell in één zin genoemd werden? Nou, dat is simpel: Cecilia werd een beetje bang voor haar broer. Of misschien dat bang een beetje een groot woord was, maar toch... Ze had hem al dagen niet meer gezien en de laatste keer dat ze hem wél had gezien, had hij haar met zo’n krankzinnige blik aangekeken, dat ze zichzelf had wijsgemaakt dat hij bezig was een aanslag te beramen op haar. Dus wilde ze hem nu haar “dankbaarheid” tonen door middel van een zak snoep. Ze meende dat dit zijn favoriete snoep was, dus daarom had ze het gekocht. Zeker weten deed ze het echter niet, want ja, erg veel interesse in Tyrells eetgewoonten had ze nou ook weer niet.

Ze had ook een kaartje gemaakt, volgekrabbeld met wat onleesbare bedankjes. Voor het geval hij te druk bezig was om haar op te merken. Iets waar ze op hoopte, want ze had weinig zin om aardig tegen hem te moeten zijn. Het bleef wel haar broer, hè... Die hoorde je niet aardig te behandelen, te bedanken of te trakteren. Hoewel ze hem diep van binnen best dankbaar was hoor, maar dat zou ze nooit toegeven. Wie anders zou ze de bouw van de arena toevertrouwen dan haar bloedeigen broer? Iemand die haar weliswaar het bloed onder de nagels vandaan kon halen, maar wel haar vertrouwen waard was? Goed, genoeg sentimenteel gedoe. Cecilia werd er ongemakkelijk van. Ze stapte naar de deur toe. Die deur. Die deur ze het liefst zo min mogelijk door liep. Ze klopte. Kloppen was ook zoiets ongewoons, als je het over Tyrell had. Meestal banjerde Cecilia rustig zijn woonruimtes binnen. ‘Tyrell!’ riep ze. ‘Ben je daar?’ Ze hoorde allerlei vreemde geluiden uit het uitvindershok van haar broer komen en haalde opgelucht adem. Hij hoorde haar niet. Dat betekende dat ze zelf de deur open kon doen, het snoepgoed met het kaartje kon deponeren en weg kon lopen.

Maar toen hoorde ze – of eigenlijk hoorde ze niets. De vreemde geluiden waren opgehouden. Cecilia klemde haar vingers om de zak snoep toen ze Tyrell’s stem hoorde. ‘Momentje!’ En een luttele seconde later werd de deur langzaam geopend en keek haar jongere broer haar wantrouwend aan. ‘Hier,’ zei Cecilia. Tyrell had wat gezegd, maar ze besloot zijn woorden te negeren. Ze duwde de zak snoep in zijn handen, het kaartje bungelde eraan. ‘Bedankt,’ mompelde ze binnensmond. ‘Voor het helpen met de Spelen.’ Sjee... mocht ze nu weg?

OOC: Die-opdracht en godmode toestemming, of course

◊Onderwerp: Re: Thank you | vr aug 23, 2013 7:07 pm

Nu de arena al voor 99% af was, besteedde Tyrell zijn dagen met het perfectioneren van de booby-traps die hij verspreid door de arena had geplaatst. Hij ging de huidige booby-traps niet meer vervangen, maar omdat hij van sommige al wist dat ze niet helemáál het gewenste resultaat opleverden, vond hij toch dat hij er nog even aan moest gaan knutselen. Voor in de arena maakte het sowieso niet zoveel uit of de valstrikken wel of niet zouden werken, feit bleef dat ze dodelijk of toch in ieder geval heel pijnlijk konden zijn. De enkele val die helemaal niet werkte, moest maar voor lief genomen worden.
Op het moment was hij bezig met het maken van een reuzenspin, die ergens in de arena onder de grond verstopt zat. Toen een van zijn werknemers over de valstrik heen gelopen was, was er helemaal niks gebeurd, helaas. Tyrell hoopte van harte dat de spin wel zou werken tegen de tijd dat de Spelen waren. Het robot-beest had gewoon even tijd nodig om op te warmen. Misschien. Hopelijk. De bedoeling was in ieder geval dat de spin uit de grond omhoog zou schieten zodra er iemand over zijn schuilplaats heen liep en dan moest hij zijn slachtoffer levend mee naar beneden trekken, zijn hol in... zodat de tribuut in kwestie een uiterst langzame dood in het donker zou sterven. Tyrell had de spin zelfs een camera meegegeven die geschikt was om in zo’n duisternis te filmen, zodat ze de laatste momenten van de tribuut ook met beelden zouden kunnen meemaken, in plaats van alleen met het ijzingwekkende geschreeuw. Maar ja, als zijn robot dan niet werkte...

Bzzz klonk er heel even, toen Tyrell heel technisch twee draadjes aan elkaar verbond. De spin begon zowaar te bewegen en ook allerlei vreemde geluiden te maken. Hij klikte met zijn kaken – een geluid dat harder klonk dan je zou verwachten – en stuiptrekte met zijn poten. Elke beweging bracht een hard, metaal-achtiger geluid voort. Tyrell knikte tevreden. Als zijn spin in de arena net zoveel geluid zou maken als dit beest, zou de tribuut nog moeite moeten doen om met zijn geschreeuw boven de malende kaken van de spin uit te komen.
Maar ja, dan moest die spin natuurlijk wel werken. Tyrell dacht erover om een avox de arena in te sturen om te kijken of de oorspronkelijke spin hetzelfde probleem had gehad als deze spin, maar dat idee stond hem toch niet aan. Het was niet dat hij bezorgd was om het leven van de avox – die ongetwijfeld meteen naar beneden gesleurd zou worden door de spin – maar meer omdat hij het altijd een akelig idee vond als andere mensen met zijn uitvinding gingen knoeien.

Vaag dacht Tyrell iets te horen. Een geroep. Hij keek op zijn horloge – dat horloge dat ook de tijden aangaf van de districten in andere tijdzones, ondanks dat het hem helemaal niks kon schelen hoe laat het daar was, het zag er gewoon fancy uit. Hij moest even zoeken naar de juiste tijd – nee, nee, ik zit helemaal niet in District 4. Waar zit dat klokje van het Capitool? – maar toen zag hij dat het in ieder geval geen etenstijd was. Dat had hij ook niet écht verwacht, want degenen die zijn eten klaarmaakten, hadden natuurlijk helemaal geen tong en hadden dus ook nogal moeite om hem te roepen.
Hij zuchtte diep. Als het Cecilia weer was, zou hij de deur meteen weer dichtsmijten. Snapte ze dan niet dat sommige mensen wél druk bezig waren met hun hobby’s? Hij schakelde de spin uit, sloot nog wat andere apparaten af en liep toen naar de deur toe. Hij besefte dat zijn handen er niet schoner op waren geworden tijdens zijn werk, maar ach... Cecilia had toch al niet zo’n hoge dunk van hem en zijn hobby. Het leek teveel op werk. District-werk welteverstaan. Dat vond Tyrell onzin, want voor uitvinden had je hersenen nodig en die hadden de meeste districtbewoners niet.

‘Momentje!’ riep hij, terwijl hij naar de deur liep. Hij haalde alle sloten eraf (één was wel genoeg geweest als hij de bedoeling had om ongewenste mensen, zoals zijn zus, buiten de deur te houden tijdens het uitvinden. Maar ja, vijf sloten stond toch net wat beter natuurlijk.) en opende toen de deur. Cecilia. Wie anders. Hij keek haar wantrouwend aan en kreeg toen een zak snoep in zijn handen geduwd, terwijl Cecilia een soort bedankje mompelde. Tyrell keek nog steeds wantrouwend naar de zak snoep terwijl hij de deur dichtduwde. Hier moest iets achter zitten. Cecilia gaf hem nóóit zomaar cadeautjes. Hij vond het wat ver gaan om te geloven dat er vergif in het snoep zat, maar het zou hem niets verbazen als er iets anders in zat – iets waarmee ze hem voor gek wilde zetten bijvoorbeeld. Hij keek op het kaartje, waar in heel on-Ceciliaanse letters bedankjes op gekrabbeld stonden. Nou was Tyrell er altijd van overtuigd geweest dat Cecilia zich voor hem schaamde en dat ze hem niet nog meer voor schut zou zetten omdat dat háár reputatie niet ten goede zou komen, maar nu begon hij daar toch aan te twijfelen. Ze gaf gewoon nooit cadeautjes. Dat kon niet. Punt.
Maar hij hád natuurlijk goed en enthousiast meegeholpen aan de voorbereiding van de Spelen. Ze waren het zelfs behoorlijk vaak met elkaar eens geweest wat aanpak betreft en dat was iets wat niet vaak voorkwam. Misschien dat ze er toch eindelijk voor uitkwam dat ze toch wel van haar kleine broertje hield? Toen Tyrell merkte dat hij begon te glimlachen bij die gedachten, beende hij snel naar zijn werkkamer toe. Éérst maar eens controleren of er echt geen vreemde substanties in het snoep zaten, dán zou hij er wel over gaan nadenken of hij Cecilia kon vertrouwen.

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

Thank you

Thank you