Die nacht verschenen er vier gezichten in de lucht, en Xiomara slaakte een bijna opgeluchte zucht toen ze het gezicht van haar beste vriend zag verschijnen. Ze had dit de eerste nacht al verwacht, en ze vond het nog steeds ongelooflijk dat het pas op dag zeven zover was geweest. Al gold dat ook voor Royalty en Suzy. Xiomara was echt benieuwd hoe zij het allemaal zo lang vol hadden weten te houden.
Xiomara had de nacht weer doorgebracht in de gebruikelijke ruimte, maar was in de ochtend weer van haar plek gekomen. Ze had wat gedronken en had nu nog ongeveer een half flesje over. Niet veel meer dus, maar het was beter wat dan niets. En dat gold ook voor het rondje dat ze in dit gebouw kon maken. Xiomara ging er niet vanuit dat ze na al die keren nu nog iets nieuws tegen zou komen, maar het was beter dan opgesloten zitten in dat restaurantje, waar – op de wc na - niets leek te werken. Ze zou helemaal gek worden als ze daar nog steeds zou zitten. En Xiomara vroeg zich af of Duncan en Kasa daar nog zouden zijn.

Hoewel Xiomara in principe hetzelfde deed als op dag zeven, besloot ze om niet in herhaling te vallen, en nam ze het besluit om het pad ditmaal tegen de klok in te volgen. De wandeling ging behoorlijk traag, maar ze kwam vooruit en zat al snel weer tussen de bomen. En daar besloot ze tegen een boom aan te zakken en te genieten van haar ‘lunch’ – twee kleine slokjes water.  
Het was voor Xiomara natuurlijk niet te zeggen hoe laat het precies was, maar ze had een flauw vermoeden toen een luide knal de Arena wakker schudde en een stortbui van glas naar beneden kwam zetten. Xiomara had zich instinctief naar de boom toe gedraaid en haar ogen dichtgeknepen, maar dat spaarde enkel haar gezicht en de voorkant van haar lichaam. Het was de boom die de grootste stukken had weten op te vangen, maar desondanks zat Xiomara onder het glas. Vooral haar haren en haar rug zaten onder de kleine scherven, en het werden er enkel meer en meer. Xiomara maakte zich zo klein mogelijk en bleef stil zitten. Tot het lawaai ophield en er niet langer iets uit de lucht kwam vallen.

Langzaam kwam Xiomara overeind. Letterlijk óveral waar ze keek lag glas. Ze stond op een eilandje van glas, te midden in een zee van glas. En ze had pijn. Vooral op haar rug voelde ze dat enkele grotere stukken glas haar huid op verschillende plekken had opengehaald. En ook op haar hoofd had ze enkele wondjes, waardoor haar blonde haren op verschillende plekken een beetje rood kleurden van het bloed. Maar dat was niet waar Xiomara zich zorgen om maakte. Met grote ogen keek ze omhoog en om zich heen. Hoe zou ze hier ooit veilig weer vandaan komen?
Xiomara zag de vlinders die de chaos overleefd hadden naar boven vliegen, en helaas was dat een manier van verplaatsen die zij niet zou kunnen toepassen. Nee, ze zou moeten lopen en klimmen. Voorzichtig zette Xiomara een stap naar voren, en ze deed haar best om het originele pad te volgen. Ze hoorde het glas onder haar schoen kraken, maar de zolen van haar schoenen waren dik genoeg om haar voeten tegen verwondingen te beschermen. Maar dat betekende niet dat dit gemakkelijk was, want enkele bomen waren ontdaan van enkele takken of waren zelfs volledig omgevallen. En daar moest ze overheen. Maar die takken en bomen zaten evenzeer onder het glas. En dit was waar Xiomara’s lengte ontzettend in haar nadeel werkte.
Terwijl Xiomara een uitgang probeerde te vinden, kwam ze al snel een van die bomen tegen, en ze wist meteen dat ze daar niet zomaar overheen zou kunnen stappen of zelfs springen. Ze was nou eenmaal niet zoals die gast uit District 3. Dus keek ze naar haar handen, wetende dat ze haar linkerhand zou moeten opofferen om hier weg te kunnen komen. Haar rechterhand wilde ze pijnloos kunnen blijven gebruiken in gevechten. Xiomara nam het besluit bewust, maar dat maakte het niet minder pijnlijk. Zodra ze haar hand plaatste, voelde ze meteen hoe de glassplinters zich in haar huid boorden. Ze verbeet zich en probeerde over de boom te klimmen. Maar ze had geen kracht, en was gedwongen ook te steunen op haar knieën. Wat resulteerde in nog meer bloederige wondjes.

Maar uiteindelijk vond Xiomara een uitgang. En daarmee was ze terug in de mist. Zo snel als ze kon nam ze haar opties door, en het viel haar op dat het gebouw waar zij in had gezeten niet het enige was dat met instorten te maken had gehad. De binnenspeeltuin was inmiddels namelijk ook niet bepaald ‘binnen’ meer. Maar met het restaurant leek niets aan de hand te zijn. Ze wist natuurlijk niet wat Duncan en Kasa sinds de knal hadden gedaan. Wie weet zaten ze allang weer in het restaurant. Misschien hadden ze daar sowieso nog wel veilig gezeten. Maar misschien lagen ze ook wel gewoon ergens te creperen in de ballenbak. Xiomara besloot het er daarom op te wagen. Als ze hier zou blijven staan dan zou ze het ook niet overleven. Dan kwam ze liever haar voormalige bondgenoten tegen. Ze had hen niet beroerd achtergelaten. Tijdens een potentieel weerzien kon het daarmee elke kant op. Dus Xiomara rende zo hard als ze nog kon in de richting van het restaurant, en die honderdvijftig meter voelde net als tien kilometer. En het deed nog pijn ook.

TL;DR:
Dag 7:
- eten zoeken en futloos zijn en ugh.
- overnacht op de gebruikelijke plek (L2).
- bye Cyril.
Dag 8:
- begint (met al haar spullen) weer een rondje te lopen, ditmaal tegen de klok in.
- drinkt twee kleine slokjes water. (ongeveer half flesje water over)
- 12 uur: knal; glas. Het is chaos.
- wondjes/bloed van de knal: rug + hoofd.
- wondjes/bloed van de tocht naar buiten: linkerhand + knieën.
- buiten: nog steeds mist; zoekt beschutting; ziet dat J ook geen dak meer heeft maar K wel.
- buiten: Xio rent zo snel als ze kan naar het restaurant.

Vlak voordat Xio bij het restaurant is, krijgt ze een sponsoring: 1 pincet en een flesje jodium (100mL, met zo'n pipetje aan het dopje)

Het ei komt ook uit. Het bevat een mooie waaier... met mesjes:
tessen

Buiten adem kwam Xiomara bij het restaurant aan, waar ze nog even om zich heen keek en dankbaar was toen ze het geluid van een naderende sponsoring hoorde. Het kon haar niet eens schelen wat het was. Alles wat op dit moment welkom. Met tranen in haar ogen griste ze de parachute uit de lucht. Haar rug had wellicht de grootste schade geleden vandaag, en de sprint was niet bevorderlijk geweest. De pijn was erger geworden.
Met de dolk in haar rechterhand en klaar om aan te vallen, opende Xiomara de deur met haar linkerhand. Die liet bloed achter op de deurklink, wat haar aanwezigheid hier zou kunnen verraden, maar ze had niet de kracht om zich daar zorgen over te maken. Ze moest toch een keer sterven. En zoals vandaag gebleken was, dan zouden de Spelmakers daar wel voor zorgen als de Tributen het niet snel deden. Xiomara wist dan ook dat ze hier waarschijnlijk niet lang zou kunnen blijven, niet als ze op die manier wilde sterven. En om eerlijk te zijn was dat toch wel de minst eervolle dood die ze zich kon bedenken.

Eenmaal in het restaurant bleef het stil. Ze werd niet van links en rechts aangevallen, en ook achter de barricade kwam geen geluid vandaan. Xiomara wachtte even met een hart dat in haar keel klopte, maar besloot uiteindelijk de deur achter zich dicht te trekken en de gok te wagen. De opening van de barricade dwong haar echter om te kruipen, en dat was pijnlijk. De tranen liepen over haar wangen, terwijl ze op haar reeds bloedende knieën kroop. Als iemand haar nu had aangevallen, dan had ze nauwelijks iets kunnen beginnen, hoe hard ze haar best ook had gedaan. Haar zicht was wazig van de tranen en ze was nog altijd buiten adem. Maar het bleef stil. En een aanval bleef uit.

Gepijnigd klom Xiomara weer overeind, en ze legde haar spullen ergens neer en haalde toen haar flesje water tevoorschijn. Ze dronk deze leeg, en vulde het flesje vervolgens opnieuw op het toilet na eerst een keer te hebben doorgespoeld. Toen ze een beetje was bijgekomen, liep ze terug naar haar spullen en bekeek ze haar sponsoring. Een pincet. En spul, wat ze herkende als iets om wonden mee te behandelen. Dat was aardig. En Xiomara haalde haar verbanddoos tevoorschijn om te zien wat daar nog van over was. Ze was op zich best zuinig geweest, maar had de inhoud wel gedeeld met Duncan. Dus de helft was inmiddels wel opgebruikt. Misschien zelfs wel meer. Xiomara vond met moeite wat dingen om de wonden mee te verbinden, en realiseerde zich dat ze zichzelf hier niet kon verzorgen. Het was in het restaurant te donker om het glas te kunnen zien.
Eenmaal terug aan de andere kant van de barricade deed alles enkel meer pijn natuurlijk, en Xiomara zette de deur op een kier om maar genoeg licht te hebben om aan het werk te kunnen. Ze opende de verbandtrommel weer en met een alcoholdoekje dat ze ook nog gevonden had, desinfecteerde ze in ieder geval haar rechterhand en het pincet. Toen spoelde het meisje de wondjes op haar linkerhand zo goed als mogelijk schoon met water, waarna ze haar best deed om het glas er met het pincet uit te krijgen. Voorzichtig ging ze te werk, om niet nog meer schade aan te richten. Het was echter lastig om alle kleine glassplinters eruit te krijgen, dus het werd steeds meer frustrerend. Het was behoorlijk pijnlijk allemaal, maar stug ging ze door. Wat kon ze verder ook doen? Uiteindelijk besloot ze te stoppen en druppelde ze wat jodium op een wondsnelverband. Toen bedekte ze de vele wondjes ermee en plakte ze het verband vast. Voor de zekerheid gebruikte ze ook nog een elastisch zwachtel om het allemaal op zijn plek te houden.
Toen Xiomara klaar was met haar hand, richtte ze zich op haar knieën. Haar broek had misschien nog een klein beetje bescherming geboden, maar nu zou het glas in de stof haar enkel pijn gaan doen. Ze deed haar broek daarom uit en ging weer aan de slag. Ze gebruikte nu twee overgebleven gaaskompressen en herhaalde verder het hele ritueel waarbij ze met water spoelde, het glas probeerde te verwijderen, jodium op de kompressen druppelde en de wonden te verbinden.
De verzorging van haar hand en knieën verliep op zich nog wel enigszins voorspoedig, maar de wondjes op haar hoofd er rug waren een heel ander verhaal. Ze probeerde ze haar blouse uit te trekken, wat ervoor zorgde dat ze enkele stukken glas uit haar rug verwijderde. Ze stond nu enkel nog in haar hemdje, dat helemaal rood kleurde van het bloed. En die moest ook uit, als ze nog iets wilde proberen. Het kon haar niet schelen of heel Panem meekeek, en voorzichtig ontdeed ze zich van het hemdje. Ze beeldde zich in hoe de camera’s nu inzoomden op haar rug en de bloedende wonden en/of wondjes groot in beeld brachten. Xiomara wenste dat ze dit zelf kon zien. Dan wist ze hoe erg ze eraan toe was. Nu kon ze niet meer doen dan blind wat water over haar hoofd en rug gooiden, gevolgd door wat jodium - en maar op het beste hopen.

Xiomara sloot de deur weer en met iets minder pijn in haar knieën en hand (en iets minder kleding om het lijf) kroop Xiomara nu terug naar de andere kant van de barricade. Daar liep ze naar haar tas toe, en haalde ze Avery’s dekentje tevoorschijn dat ze om zich heen sloeg. Hoe lang ging ze dit nog volhouden?

TL;DR:
- yay, sponsoring!
- gaat restaurant binnen; niet aangevallen en niemand binnen.  
- kruipen en au.
- drinkt flesje leeg; vult bij.
- bekijkt sponsoring en haalt verbanddoos tevoorschijn.
- meer kruipen en au.
- wondverzorging hand + knieën. (broek uit, schoonspoelen, pincet, jodium op kompres, verbinden)
- wondverzorging hoofd + rug. (blouse uit, hemd uit, schoonspoelen, jodium druppelen)
(- ik heb geen idee hoe veel/wat er in de verbanddoos zat en hoeveel ik nu in totaal gebruikt heb, maar ik ga er nu vanuit dat hij leeg is. ^^;;  ) 
- meer kruipen en iets minder au maar nog steeds au.
- dekentje om.
- uitgekomen ei is nog niet ontdekt.

Het duurde niet lang voordat Xiomara de deur hoorde opengaan. Ze keek op en greep naar Avery’s dolk. Hoewel het pijn deed stond ze op en bewoog ze voorzichtig naar de opening in de barricade. Met één hand hield ze het dekentje op haar plek en met haar andere hand maakte ze zich klaar om aan te vallen. Maar zelfs al zag ze eerst één hoofd en toen nog een tweede tevoorschijn komen, in plaats van aan te vallen stapte ze enkel naar achter om afstand te bewaren. Ze keek toe hoe haar eerdere bondgenoten overeind kwamen, en hoewel zij gewapend waren, leken ze niet meteen van plan om aan te vallen. Of ze deden alsof. En dus bleef Xiomara op haar hoede.

“Duncan,” reageerde het kleine meisje droogjes. Xiomara had niet het gevoel dat hij een gevaar voor haar vormde. In tegenstelling tot Kasa, die op haar afkwam en begon te schreeuwen. Over loyaliteit en vertrouwen en enkele andere dingen die Xiomara maar gewoon over zich heen liet komen, hoewel ze haar dolk in de aanslag hield. Het was duidelijk dat Kasa haar onaangekondigde vertrek niet gewaardeerd had, en Xiomara vroeg zich af of dit kwam omdat het was zoals Nakoma haar bondgenootschap verlaten had. Of Kasa nu genoeg van streek was om tot vechten over te gaan, dat vond Xiomara moeilijk in te schatten. Kasa was in dat opzicht waarschijnlijk een van de meest onberekenbare Tributen in deze Arena.

“Als ik echt van jullie af had willen zijn, dan had ik heus geprobeerd jullie te vermoorden,” sprak Xiomara toen enigszins nonchalant. “Maar jullie zijn nou eenmaal de enige andere nog levende Tributen die ik de winst gun.” Kasa bromde een beetje bij haar woorden, maar leek er in ieder geval over na te denken. Het kon nu twee kanten op: óf ze sloten vrede for the time being, óf ze zouden vechten en dan was ze serieus de klos. Al zou Xiomara in dat geval haar uiterste best doen om op z'n minst één van beide mee te nemen.
“Laten we onze winkansen in dat geval niet verkleinen door nu te vechten,” mompelde Kasa uiteindelijk, terwijl ze een blik wisselde met Duncan. Xiomara knikte enkel, terwijl ze de dolk langzaam liet zakken, al was ze er nog niet helemaal gerust op. Maar het was haar al opgevallen dat de Tributen van District 4 ook niet ongeschonden waren gebleven (voor zover ze dat überhaupt nog waren geweest natuurlijk), en vermoedde dat zij er evenzeer baat bij hadden om nu niet te vechten. “Hebben jullie ook een dak op je kop gekregen?”

TL;DR:
- OH NOES THE DOOR.
- Dolk in de aanslag, maar geen aanval.
- 'Duncan'.
- Niet zo blije Kasa.
- To be allies, or not to be allies. Again. That's the question.
- Niet vechten.