Er was eigenlijk nooit iemand die een uitnodiging voor het Kroningsdiner afsloeg. Zelfs de Capitoolbewoners die eigenlijk een griepje hadden, kwamen liever wel dan niet, want het Kroningsdiner, dat was toch wel echt hét diner van het jaar. Niemand wilde de kans laten glippen om de kersverse winnaar te ontmoeten, of anders wel een gesprekje aan te gaan met Cecilia of Tyrell en daarbij vooral te doen alsof ze hele goede vrienden waren. Soms was dat ook zo, maar meestal niet. Veel van de upperclass van het Capitool had een veel te hoog blaaskaak-gehalte. (Ceclia zelf ook wel een beetje, natuurlijk, maar sst, detail.)

Enfin, nu was het Cecilia zelf die ziekjes was, maar dat was een feit dat genegeerd moest worden. Er kon (als je het aan Cecilia vroeg, althans, maar ze was er zeker van dat het Capitool het hier mee eens was) geen kroningsdiner plaatsvinden zonder haar erbij. En het kroningsdiner kon ook zéker niet afgezegd worden. Ze had nog even overwogen om het te verplaatsen, maar ze had het idee dat dat niet in goede aarde zou vallen bij de Capitoolbewoners die hemel en aarde bewogen hadden om er vanavond bij te kunnen zijn. Bovendien wilde ze niet zwak overkomen. Verplichtingen afzeggen vanwege ziekte was iets wat mannen deden.

Dus nu stond Cecilia enigszins onstabiel handjes te schudden met de gasten die binnen kwamen. Buiten regende het pijpenstelen en veel van de gasten haastten zich snel naar binnen, waardoor er voor Cecilia bijna geen tijd was om adem te halen. Laat staan om te hoesten of te snotteren. Wanneer er even niemand voor haar stond, bracht ze even snel een sjieke handdoek naar haar neus, om deze af te vegen. Ondanks de vele pijnstillers die ze vooraf naar binnengeslikt had, bonkte haar hoofd voortdurend. Dat Tyrell vlak bij haar stond op te scheppen over zíjn succesvolle arena, hielp ook niet echt.

Geen alcohol voor mij vanavond, dacht Cecilia beteuterd. Ze hoopte maar dat Aquila zou komen, want dan zou ze deze avond nog wel levend door kunnen komen. Maar stel je voor dat ze constant lastig zou worden gevallen door mensen als Hanz Benbow of Larry Bauer... nou, dan zou ze haar wijntje missen hoor! Veel tijd om te praten met de gasten met wie ze wél wilde praten, had ze, zoals eerder gezegd, momenteel niet. En dus heette ze iedereen slechts vluchtig welkom. Het was tijd om het diner te openen. Alleen al de gedachte aan kaviaar maakte Cecilia misselijk, maar ze had geen keuze. Toen iedereen eenmaal zijn plek had gevonden aan de lange tafels, stond ze op, na even zorgvuldig gecontroleerd te hebben of er geen snottebel aan haar neus hing.

‘Welkom allemaal,’ groette Cecilia, met een stem die beter paste bij een oud vrouwtje. Ze zag enkele mensen geconcentreerd kijken en iets haar richting in schuiven. Haar stem was blijkbaar ook niet zo luid als normaal. ‘Ik ben blij u allen weer te zien. Maar bovenal ben ik natuurlijk trots om hier naast de winnares van de vierde Hongerspelen te staan.’ Ze pakte haar wijnglas (dat gevuld was met water) op en hief het in de lucht. ‘Kasa Locklear heeft dapper gestreden en kan hier met opgeheven hoofd tussen ons in staan. Op Kasa!’ De Capitoolbewoners (en winnaars van vorige Spelen, uiteraard) proostten mee en toen het geluid weer verstomde, zei Cecilia, terwijl haar stem nog verder aftakelde: ‘Dan wens ik u nu een fijne avond en een smakkelijk eten. Het diner is geopend!’ En daarop stapten de avoxen naar voren om de deksels van de schalen af te halen, en al het verrukkelijke eten te tonen. Cecilia ging zitten en probeerde de geur van het eten zoveel mogelijk buiten te sluiten. Haar taak voor de avond: Niet over haar nek gaan.