Ze wist niet zo goed hoe ze het klaargespeeld hadden... Nee, ze wist het wél. Ze wist prima hoe ze het klaargespeeld hadden om dag 2 te bereiken. Ze hadden alles wat ook maar enigszins gevaarlijk leek, vermeden. Ze hadden uren doorgebracht in een stil hoekje, luisterend naar de geluiden in het huis. Meestal hoorden ze niets, maar ze hadden ook voetstappen gehoord.
Dat ze dag 2 hadden bereikt, was nu echter goed te merken: Ze begonnen honger te krijgen. Neo als eerste, want Spring was een beetje honger wel gewend.

‘We zullen toch echt in beweging moeten komen,’ drong Neo voor de zoveelste keer aan. Hij was lang niet zo’n scheiterd als Spring, en was het liefst al lang op ontdekkingsreis gegaan. Maar ze hadden geen wapens en Spring wist zeker dat ze nooit iemand zou kunnen vermoorden met haar blote handen. Zelfs als ze de oprechte intentie al had, dan nog zouden haar kleine handjes en slappe spiertjes niet opgewassen zijn tegen zelfs maar de zwakste tributen.

‘Jaja,’ fluisterde Spring terug. Dat Neo niet gefluisterd had, werkte haar op de zenuwen. Iedereen kon hen zo horen! ‘Maar we moeten echt nog even goed luisteren of er niet iemand door die gang loopt.’
In het donkere hoekje waar ze zaten, kon Spring Neo’s gezicht niet zien, maar ze wist dat hij met zijn ogen rolde. Hij was nou eenmaal een dappere jongen, het moest ook moeilijk voor hem zijn zich te moeten bekommeren om een klein meisje als zij.

‘We zijn al een uur aan het luisteren of er niemand om het hoekje staat... Een uur!’ zei Neo ongeduldig. ‘We moeten op zoek gaan naar een keuken, naar eten. En een mes zou ook geen overbodige luxe zijn.’ Toen Spring stil bleef, vervolgde hij: ‘Ik snap dat je het eng vindt, dat je je nergens in dit huis zo veilig zult voelen als hier... Maar we mogen niet verhongeren. En als we te lang op één plek blijven zitten, dan zullen de Spelmakers een manier bedenken om ons hier weg te krijgen...’

Met tegenzin kwam Spring overeind. ‘Oké dan,’ zei ze. ‘Maar jij gaat voorop.’ Ze dacht aan de trap waar plotseling een trede onder haar voeten vandaan was geklapt. Dat was het moment geweest waarop ze zich pas echt goed besefte dat een huis in een arena veel meer was dan alleen een huis. Het was één grote boobytrap. Ze was dan ook opgelucht geweest toen ze doorhad dat Neo achter haar aan was gekomen. Op de een of andere manier had hij de strijd bij de Hoorn weten te omzeilen en was hij achter haar aan gekomen. Ze had hem zachtjes geroepen en hij was naar boven komen rennen. Boven aan de trap waren ze naar links gerend, nog eens naar links, en toen naar echts, een halletje in. Daar waren ze in een donker hoekje gekropen, waarvan ze zeker wisten dat niemand hen kon zien.

En nu zouden ze dat veilige hoekje dus verlaten. ‘Waar wil je heen?’ vroeg Spring, vastbesloten om Neo de leiding te laten nemen. Spring was niet bepaald op haar mondje gevallen, maar ook alles behalve een natuurlijke leider. Ze was meer een eenzaam figuur, die weinig ervaring had met samenwerken. Behalve dan met Summer, Winter en Autumn, dacht ze, met een steek van verdriet. Neo bleek geen moeite te hebben met het maken van keuzes. Hij haalde zijn schouders op. ‘Geen idee waar de keuken zou kunnen zitten,’ zei hij. ‘Laten we die deur eens proberen.’ En voordat Spring bezwaar kon maken, liep hij al resoluut naar de deur toe en duwde hij deze open. Spring kwam voorzichtig achter hem aan, hopend dat er geen gruwelen achter die deur zouden liggen.

TLDR:
- Neo en Crystal hebben zich de hele dag verborgen gehouden
- Neo wordt ongeduldig en hongerig en wil op zoek naar een keuken
- Ze hebben in een halletje links op de kaart gezeten, en gaan nu naar een ruimte zuid op de kaart.
- Rond 12:00

Neo en Crystal treffen de ontbijtkamer. De arena-omschrijving is weer ge-update:
http://www.hongerspelenrpg.com/t1132-de-arena#19813

De kamer die ze binnenkwamen, leek veilig te zijn. Leek, want je wist het maar nooit met die spelmakers. Even dacht Spring dat ze een kamer binnengelopen waren met heel erg veel eten, maar een tweede blik op de tafel deed haar beseffen dat er weliswaar veel borden en bestek opgesteld stonden, maar dat het eten zich beperkte tot een paar sneetjes brood. (Wat eigenlijk best goed overeen kwam met Spring’s leven in District 1. Meer bestek dan eten. Of nee, dat was eigenlijk niet waar, want echt bestek hadden ze ook niet gehad en de twee messen die ze wél hadden, hadden ze met z’n drieën moeten delen.)

Enfin, de eetkamer dus. Neo had even naar het brood gekeken en het bestek aangeraakt, maar liep toen verder door de kamer, vol interesse en achterdocht. ‘Laten we eerst even eten,’ zei Spring tegen hem, terwijl ze zag hoe Neo even bij de open haar stond en bedenkelijk naar een koort keek, dat er uit zag alsof het bedoeld was om aan te trekken.

Neo schudde zijn hoofd. ‘Het brood kan vergiftigd zijn,’ zei hij, waarop Spring met haar ogen rolde. ‘We moeten wat eten,’ zei ze. ‘En we kunnen moeilijk wachten en hopen dat iemand ons wat eten sponsort, zodat we zeker weten dat het niet vergiftigd is.’
‘Zou er ook een hond in dit huis rondlopen?’ vroeg Neo zich af. ‘Of een kat? Of misschien hebben ze ergens vogels?’
Spring pakte een geroosterde snee brood op en keek hem aan. Neo had zijn aandacht losgetrokken van het koord en keek terug. ‘Hoezo?’ vroeg Spring. Ze vroeg zich af of Neo van plan was die dieren te zoeken en te doden. Prima, wat Spring betreft, maar ze had nú honger.
‘Oh,’ zei Neo. ‘We zouden een stukje brood aan ze kunnen voeren, en kunnen kijken of ze dat overleven.’
‘Er ís al zo weinig!’ zei Spring geagiteerd. Ze moest moeite doen om haar stem niet echt te verheffen, wie weet wie er op dit moment op de gang liep. ‘Misschien is dit wel het enige eten in het hele huis. Kom hier Neo, we eten allebei twee sneetjes brood en nemen de andere twee mee terwijl we op zoek gaan naar meer eten.’

Neo leek nog steeds te aarzelen, maar Spring deed daar niet aan mee. Uitdagend keek ze haar bondgenoot aan. ‘Ik stik liever in een sneetje brood, dan dat ik met een lege maag in elkaar geslagen wordt door een ander kind.’ En met die woorden nam ze een flinke hap van het sneetje brood.

TL;DR:

- Neo en Spring aarzelen over de sneetjes brood.
- Spring neemt een hap.
- Dit is dus vóór dat er op de deur geklopt wordt (ca. 12 uur ofzo). Ik wacht even de edit af (of Spring dit sneetje brood overleeft of niet) en daarna zal ik een post maken over het geklop op de deur.

Spring had nog maar net haar eerst hap doorgeslikt en Neo had grote ogen van verbazing opgezet, toen er plotseling op de deur geklopt werd. De twee keken elkaar verschrikt aan. Wat was dat? Waarom klopte daar iemand? Dat kon een tribuut zijn, maar anderzijds... waarom zouden tributen zich aankondigen door op de deur te kloppen? Was er een troostprijs te winnen voor de tribuut die zich het beste aan de etiquette hield? Voor een fractie van een seconde stonden Neo en Spring elkaar roerloos aan te kijken. Toen kwamen ze beide in beweging.

‘Het bestek!’ siste Neo, maar dat hoefde hij eigenlijk al niet te zeggen. Met haar vlugge dieveggevingertjes graaide Spring al het bestek bij elkaar dat ze te pakken kon krijgen. De sneetjes brood stopte ze in haar shirt, net zoals een paar vorken en messen. Neo deed hetzelfde. Ze haastten zich langs de tafel om alle messen en vorken te pakken, de lepels lieten ze liggen. Spring hield één mes in haar hand, voor zich, als een wapen. Ze zag dat Neo hetzelfde deed. Hijgend van de vluchtige inspanning, bleven ze bij de deur staan waar zojuist op geklopt werd. In het zicht van degene die naar binnen zou komen, maar wel op veilige afstand. Spring een stukje naar links, Neo een stukje naar rechts.

Ze keken dan weer naar elkaar, dan weer naar de deur. En nu? Moesten ze een vriendelijk “kom binnen” roepen? Maar nee, natuurlijk deden ze dat niet. Met hun nieuwverworven wapens in de aanslag, en hun kleding volgepropt met messen en vorken, wachtten ze vol spanning op wat er zou gaan gebeuren.

TL;DR:

- Crystal sterft niet aan het sneetje brood (yay)
- Er wordt op de deur geklopt
- Paniek!
- Maar ze kunnen nog wel helder denken, want Neo en Crystal claimen snel alle messen en vorken en de sneetjes brood.
- Ze wachten gespannen af, beide met een mes in de aanslag en hun blik op de deur.
- Ze staan ter hoogte van het begin van de tafel (vanuit de deuropening gezien), Spring links van de tafel, Neo rechts.

“Hallo?” klonk er aan de andere kant van de deur. Spring en Neo keken elkaar verrast aan, toen de mensen aan de andere kant van de deur zichzelf aankondigden. Tributen! Die zichzelf aankondigden! Was dit een valstrik? Spring keek hulpzoekend naar Neo, maar die haalde slechts zijn schouders op. Afwachten, leek hij te willen zeggen. Wel keek hij nog even over zijn schouder naar de deur waar ze zélf eerder doorheen waren gekomen. Spring volgde zijn blik, maar zag daar niets. Dacht Neo ook dat ze in de val gelokt zouden worden? Misschien kwamen er straks twee tributen door die andere deur gestormd, die hen van achteren zouden belagen zodra ze afgeleid waren door Gabriel en Opal.

Spring draaide haar hoofd met een ruk terug, toen ze de deurklink naar beneden hoorde gaan. De deur zwaaide open en Gabriel en Opal werden zichtbaar. Gabriel stak zijn hand op en groette hen.
‘Hoi,’ sprak Neo, niet geheel vriendelijk. Spring hield haar mond. Neo vervolgde: ‘Wat is de bedoeling hiervan? Waarom vallen jullie ons niet aan? Met hoeveel zijn jullie?’ Spring vond dat hij wel iets rustiger aan mocht doen met zijn vragen, maar Neo keek slechts gespannen naar de twee tributen in de deuropening. Hij vertrouwde dit voor geen meter. En, truth to be told, Spring vertrouwde het zelf ook niet helemaal. Ze klemde haar mes stevig vast in haar handen.

TL;DR:
- Crystal en Neo vertrouwen de situatie niet helemaal, ze zijn op hun hoede.
- Neo vraagt op de man af wat G&O van plan zijn en of ze nog meer mensen bij zich hebben.

Een bondgenootschap van vier, dacht Spring. Dat was wat er nu voor hen lag. Als ze Gabriel en Opal durfden te vertrouwen. Ze wierp weer een blik over haar schouder, naar de deur die achter hen lag. Dat, of een gevecht op leven en dood, maar daar leek niemand op te zitten wachten.
‘We willen niet vechten,’ had Gabriel gezegd. ‘Jullie ook niet, toch?’ En toen was het stil geworden. Nee, zij wilden ook niet vechten. Maar ze hadden weinig keuze, of wel dan? Er kon maar één winnaar zijn, en het Capitool, de Spelmakers... zij zouden het echt niet goed vinden als er niet gevochten werd.

‘Wij willen ook niet vechten,’ zei Neo, na een blik uitgewisseld te hebben met Spring. Ze kenden elkaar niet goed genoeg om zonder woorden vlekkeloos te kunnen communiceren, maar ze kenden elkaar wél goed genoeg om te weten hoe ze zich voelden in deze arena. Hij vervolgde zakelijk: ‘Maar we laten jullie ook niet zomaar rondlopen. We kunnen dus toch gaan vechten, óf we kunnen deze ontmoeting vriendelijker afsluiten. Laten we het eens hebben over een bondgenootschap. Jullie zijn beide geen vechters, zeggen jullie. Wat kunnen jullie ons bieden? En wat verwachten jullie van ons?’

Spring knikte slechts om Neo te steunen in zijn woorden. Ze zag dat het niet zoveel uitmaakte wat Gabriel of Opal nu zou zeggen, Neo zag een bondgenootschap wel zitten. Hij vertrouwde deze mensen. Híj had niet meer over zijn schouder gekeken, in tegenstelling tot Spring, die haar mes nog steeds stevig vast klemde. Zíj was minder goed van vertrouwen. Ze zou Neo volgen in zijn beslissingen, want ze wist dat ze zonder hem niets zou kunnen bereiken, maar dat betekende niet dat ze niet op haar hoede hoefde te zijn.

Gezelschap en eetbare planten. Hm. Spring had niet zoveel behoefte aan gezelschap van deze twee onbekenden, maar eetbare planten waren meer dan welkom. Dat ene hapje brood dat ze net naar binnen gewerkt had, had heerlijk gesmaakt, maar ze hadden maar vier sneetjes en wie weet hoe lang ze het daar nog op zouden moeten doen. In ruil voor vriendelijkheid. Spring beschouwde zichzelf niet als een vriendelijk persoon, uiteindelijk was ze slechts een overlever, iemand die altijd haar eigen hachje zou proberen te redden, maar ze kon best doen alsof. In ruil voor eetbare planten. Ze keek verlangend naar de bloemen op Gabriels hoofd, een detail waar ze eerder nog geen aandacht aan had geschonken. Het zag er maar ridicuul uit, maar ja, had zij geweten dat die bloemen eetbaar waren, en dus van levensbelang konden zijn.

Neo leek haar gedachtengang te volgen. ‘Prima, dat is een deal waar ik wel mee kan leven,’ zei hij. Hij stopte zijn mes weg, stapte naar Gabriel toe en stak zijn hand uit, om het bondgenootschap te verzegelen. Spring bleef afwachtend staan. Wat doen we met de messen? wilde ze zeggen, maar ze wist niet of Gabriel en Opal doorhadden dat ze nog meer messen bij zich droegen en ze wist ook niet of het verstandig was om het aan ze te laten weten en dus hield ze haar mond en liet ze Neo het voortouw nemen. Ik zal maar niks zeggen, dacht Spring, en vervolgens, schuldbewust: Misschien kunnen we onze vorken met ze delen.

TL;DR:
- Spring en Neo zijn geïnteresseerd in de bloemen.
- Neo stapt naar Gabriel toe, met uitgestoken hand, om het bondgenootschap definitief te maken. Spring blijft staan wachten om te zien of Neo het handenschudden wel overleeft (you never know).