De deur van Natalia’s slaapkamer vloog open en knalde tegen het dunne muurtje. ‘Natalia! Opstaan!’. Natalia draaide zich chagrijnig om. ‘Waarom? Het is vroeg!’. ‘Er zijn vandaag trainingen voor de spelen. Je wilt toch winnen?’. Natalia luisterde al niet meer naar haar vader en dook verder weg onder het dekbed. Ze wilde überhaupt niet meedoen aan de spelen, maar als ze bij de boete gekozen werd, zou ze binnen de kortste keren dood zijn. Misschien kon ze gewoon het beste ergens gaan zitten en zich meteen af laten knallen. ‘Natalia! Kom op! Hugo zit al aan het ontbijt!’. Natalia zuchtte en kwam langzaam overeind. Ze wist maar al te goed dat ‘Ik vind de spelen eng en ik wil niet meedoen en als ik gekozen wordt, ben ik waarschijnlijk de eerste die dood gaat’ zeggen absoluut geen zin had. In de ogen van haar ouders was meedoen aan de spelen een grote eer en als je daarbij overleed, was je overleden voor de goede zaak. En anders had je een prachtig luxe leventje voor je liggen en had je trouw bewezen aan het Capitool. Win-win situatie, toch?

Een klein uurtje later liepen Natalia en haar broer zwijgend naast elkaar over straat, ieder in gedachten verzonken. Natalia voelde zich absoluut niet op haar gemak in de sportkleding die ze droeg, laat staan bij het idee dat ze haar gebrekkige vechtkunsten moest gaan vertonen tegenover allerlei andere mogelijke deelnemers. Ze keek even schuin naar haar broer en vroeg zich af hoe hij zich voelde onder het hele hongerspelen gedoe, of hij zich net zo bang voelde als zij dat deed, of dat hij net als haar ouders uitkeek naar de spelen en hoopte gekozen te worden. Op dit soort momenten was het extra vervelend dat haar broer zich constant in stilzwijgen hulde.

Het tweetal was inmiddels aangekomen in het buitengebied, waar de trainingen plaats zouden vinden. Op de evenwichtsbalk stond een jonge vrouw, met een stok in haar handen die ze op een hoog tempo rondzwaaide. Holy shit, moest ze dat kunnen? Natalia huiverde. Dit kon niet waar zijn! Was er ook ergens een training “Je zo goed mogelijk verstoppen en hopen dat iedereen verhongert en je alsnog wint?”

OOC: Natalia en ik zijn echt geen vriendjes xD Sorry! *wilde nog een keertje posten voor de boete*

Voorzichtig wreef ze een pluk haar uit haar gezicht. Langzaam kwam ze overeind en ging met de toppen van haar wijsvingers over haar ogen hen. Ze gaapte een keer, en ze zou zich op dit moment het liefste achterover laten vallen en doorslapen, maar het was tijd om op te staan. Haar blik ging naar het bed naast haar, dat van Caribe, deze was echter al leeg. Ze draaide zich een kwartslag om haar haar tenen raakten zachtjes de nog koude vloer. Ze taste in het rond en vonden al snel haar pantoffels. Ze sloeg de deken van zich af en stond langzaam op, waarna ze haar armen strekte en haar rug een paar keer boog. Sloffend begaf ze zich naar de deur en draaide deze met een simpele beweging om, waarna deze uit het slot schoot en ze hem open kon duwen. Ze kwam in een wat kale gang en slofte door naar een kamertje aan het einde van de gang, waar zich hun badkamer bevond. Het was niet groot, echter een simpel aanrecht met een wat vuile spiegel erboven, en een oude badkuip waar zo hier en daar nog wat druppels langs de rand liepen, waarschijnlijk was ze niet de eerste geweest die vandaag een bad nam. Haar blik ging naar de oude spiegel, en ze bekeek zichzelf even. Haar hand streek langzaam door haar bruine haren, en ze wendde haar blik weer af. Hierna liet ze haar pyjama op de grond vallen en stapte ze uit haar pantoffels. Ze draaide de kraan open en liet het bad vollopen met water, koud water. Ze had ontdekt dat koud water een bepaald iets gaf, iets wat goed leek te zijn voor haar spieren, ze leken zo erg soepel te worden, wat wel handig was aan het begin van de dag. Toen had bad vol was gelopen draaide ze de kraan weer uit en stak ze voorzichtig het puntje van haar grote teen het koude water in. Ze huiverde even, maar al snel liet ze haar hele been in het koude water verdwijnen. Al snel volgde haar andere been, en ze liet zich toen langzaam vakken in het koude water. Ze sloot haar even en voelde hoe de kou haar omringde, iets wat haar helemaal niet leek te deren.

Met snelle, ruwe slagen liet ze de borstel door haar bruine haar heen gaan. Een geïrriteerde grom verliet haar mond toen ze al voor de zoveelste keer op een grote klit stuitte. Ruw zette ze door en voelde hoe een aantal van haar haren uit haar hoofd werden getrokken, het deed pijn, maar het deerde haar niet echt. Ze zuchtte toen ze dus eindelijk klaar leek te zijn met haar haren, en checkte haar outfit vervolgens nog even in de spiegel. Een simpele, rood met witte blouse, een donkere spijkerbroek en een paar laarzen wat tot een stukje onder haar knieën kwam. Ze draaide zich met een snelle slag om en verliet de badkamer, de gang in, naar de andere kant, naar de trap. Ze was binnen enkele seconden al beneden, en stak haar hoofd om de hoek van de kamer, waar een geur van vers brood haar te gemoed kwam drijven. Ze greens kort en liep toen naar de kamer, waar Phoebe net de laatste borden op tafel plaatste. Ze liet haar hand kort door de haren van haar zusje gaan en keek naar de persoon die voor de oven stond te kijken naar haar versgebakken brood. Caribe. Haar zusje vertrok geen spier en bleef naar de oven kijken, iets wat ze wel herkende van Caribe, ze wilde nu niet met haar praten. Wat te neergeslagen schuifelde ze door naar de woonkamer, waar zich voor de open haart een oud kleed en een bankstel bevond. Op het kleed zaten Clear en Lunar, die samen wat speelde met wat oude poppen die Lianne vroeger had gehad, maar die waren van zusje naar zusje gegaan, en nu waren ze van Clear. Lunar vond het blijkbaar ook nog wel leuk om te spelen met hun jongste zusje, ook al werd ze bijna 12. Lianne liet zich neerploffen op de bank en verzonk weer diep in gedachten. Binnenkort zou de eerste Hongerspelen worden gehouden. De kans was redelijk groot dat Caribe of Lianne zelf zou worden getrokken. Ze herinnerde zich de ruzies die zich tussen hen hadden voorgedaan de afgelopen tijd. Caribe en zei hadden nu niet eenmaal die bepaalde klik die zussen normaal gesproken hoorde te hebben.

De zachte stem van Phoebe weerklonk door de kamer, ze gingen eten. Lianne stond op en hielp Clear overeind, die vrolijk in de richting van de tafel rende, en op haar stoel kwam. Caribe had ondertussen het verse stuk brood op een bord gelegd en heel eventjes had Lianne oogcontact met haar, maar hierna draaide haar zusje haar ogen weer weg en was het over. Lianne keek naar het brood, weer even mooi als altijd. Caribe sneed een aantal plakken van het brood en ieder kreeg zijn eigen stuk. Lianne nam het stuk van haar zusje af, die haar hand weer terug trok en jam op haar brood begon te smeren, waarna ze Lianne niet meer aankeek. "Ik ben van plan om vandaag even weg te gaan, vanavond ben ik weer terug." Het was stil aan tafel, Phoebe en Lunar hielden wijselijk hun mond, en de kleine Clear was te druk bezig met het knoeien van de jam. Caribe keek nu echter wel op, maar haar ogen stonden niet bepaald vriendelijk. Lianne's adem stokte in haar keel, maar de rest van de maaltijd bleef het stil aan tafel. Na afloop hielp ze Lunar met het afruimen van de tafel, waarna ze zichzelf terug trok in de gang en een jas van vossenbont aantrok, zelf geschoten. Caribe had hem vroeger gemaakt, samen met hun vader. Lianne pakte een oude, jutte zak en sloeg deze over haar schouder. Er zat duidelijk wel wat in, maar als je niet wist wat erin zat zou het moeilijk zijn om het te raden. Ze keek nog een keer om en zag hoe Caribe haar aankeek. De blondine draaide zich om en verdween toen weer in de woonkamer. Een raar gevoel vulde de maag van Lianne en ze opende de deur, waarna ze naar buiten stapte en haastig de straat uit liep.

De stenen van de stad werden na een tijdje omgewisseld voor een zachtere ondergrond, gras. De geur van natuur drong haar neusgaten binnen, en tevreden zuchtte ze. Haar stappen waren zacht, dat kwam doordat haar laarzen ervoor zorgden dat ze niet veel geluid maakten. Het enige geluid wat je kon horen was het piepen van het leer, maar dat was zo zacht dat je het alleen kon horen als je binnen een afstand van drie meter was, en je goede oren had. Toen ze ver genoeg van de stad was verwijderd opende ze de zak en haalde er een prachtige boog uit. Ze liet haar hand over het fijne houtwerk gaan, iets wat haar opa vroeger had gemaakt voor haar, hij bewerkte namelijk hout. Goede herinneringen van een zorgeloze tijd. Ze haalde een koker met pijlen uit de zak en sloeg deze toen over haar schouder. De zak stopte ze onder een struik, die pikte ze later wel op. In de verte hoorde ze gestommel, en ze besloot te gaan kijken. Al snel bevond ze zich aan de rand van een groot veld. De schaduwen van de bomen vielen half over haar heen, maar het silhouette van een persoon was nog altijd duidelijk te zien. Ze keek naar de mannen die rondjes over het veld draafde, een vrouw rond de dertig die wat bepaalde oefeningen bleek te doen. Allemaal trainde ze voor de aankomende Spelen, of in het geval van de vrouw hielp je anderen met trainen. Echter bleef Lianne in de schaduwen staan, toekijkend naar het hele gebeuren.

OCC: Eerste post :'D Jaay!

Geoefend haakte de jongen zijn vingers tussen een van de vele gleuven die het kleine huis telde en trok zich met wat moeite op terwijl hij wat met zijn voet over de muur schraapte voordat hij de punt van zijn schoen ook zo wist te zetten dat hij daar wat op kon steunen. Pas toen hij zeker wist dat hij niet zo uitschuiven, durfde hij zijn vingers uit de gleuf te halen en deze een stukje boven hem weer ergens tussenin te wringen om daarna verder te klimmen. Die handelingen herhaalde hij een paar keer totdat hij bij de rand van het dak aankwam en zich voor de laatste keer optrok om zich daarna met een zucht neer te zetten. Zijn benen bungelden over de rand van het gebouw heen terwijl hij zijn groene kijkers over de straat onder hem liet gaan. Het was nog redelijk vroeg waardoor er nog niet erg veel beweging in de straten te zien was, alleen de mensen die moesten gaan werken en na een paar minuten een gebouw in liepen waardoor ze aan het oog werden onttrokken. Wesley woelde even door zijn blonde haren heen om zich daarna achterover te laten vallen en naar de lucht te kijken. De jongen koos dit huis altijd uit om ’s morgens op te klimmen en de mensen die naar hun werk vertrokken te kunnen bekijken. Het had een plat dak, wat het makkelijker maakte om te blijven zitten en het was niet zo heel erg hoog waardoor hij er niet al te veel moeite voor moest doen.

De wolken dreven langzaam voorbij terwijl Wesley zijn ogen half toekneep en waarschijnlijk in slaap gesukkeld zou zijn als de zon niet volop op zijn gezicht geschenen had. Zijn wat wazige gedachten kwamen weer op gang en met een ruk ging hij overeind zitten toen hij besefte dat het waarschijnlijk al bijna tijd was voor de training die gegeven zou worden voor de spelen. Finley was er niet zo’n voorstander van geweest om vandaag mee te doen, dus ‘ie was gewoon lui in zijn bed blijven liggen waardoor Wesley gedwongen was om alleen te gaan. Natuurlijk was hij best kwaad geweest op zijn tweelingbroer, maar wat kon hij eraan doen? Hij kon hem moeilijk gaan dwingen om mee te gaan zonder een ‘waarom’ te vermelden en dat was iets dat hij liever niet deed. Niet dat het zo moeilijk was om te raden waarom hij liever had dat zijn broer meeging. Finley was altijd al de sociaalste van hun twee geweest en kon moeiteloos een gesprek met mensen aanknopen. Wesley zelf stond er meestal maar gewoon bij en zei geen woord tenzij er iets aan hem gevraagd werd en zelfs dan moest het antwoord soms nog uit hem gesleurd worden. Nu hij alleen was, zou hij zich waarschijnlijk gaan verstoppen in een hoekje zodat hij met niemand hoefde te praten. Hoewel er bij de training waarschijnlijk niet erg veel gepraat zou worden, misschien toch nog iets positief.

Soepel klom de jongen naar beneden en kwam met een zachte plof op de grond terecht waarna hij het op een rennen zetten. Hij wist niet precies hoe laat het was, maar toen hij thuis vertrok was het toch al half acht geweest waardoor hij sowieso al niet lang de tijd had gehad om te ontspannen. Wesley zigzagde tussen de mensen die zich ondertussen op straat begeven hadden door in de richting van het buitengebied en kwam slippend tot stilstand naast een meisje en een jongen die duidelijk naar de vrouw op de balken aan het staren waren. Voor een kort moment legde hij zijn handen op zijn knieën om uit te hijgen voordat hij fatsoenlijk rechtop ging staan en heel het trainingsveld eens bekeek. De jongens die rondjes aan het rennen waren, keurde hij niet echt een blik waardig. Het enige dat zijn aandacht echt getrokken had, waren de balken waarop de vrouw aan het lopen was. Als dat de training zou zijn, zou hij er misschien nog goed vanaf kunnen komen. Op de daken moest hij er soms ook voor zorgen dat hij zijn evenwicht kon bewaren omdat dat anders best ernstige gevolgen kon hebben, dus op een paar balken lopen moest geen probleem zijn. Het zwaaien met een stok was dan weer iets heel anders.

Mooie eerste post! Volgens mij is Wesley een waardevolle toevoeging aan district 1! Ga zo door.