Open voor iedereen.


Zuchtend drukte Aura haar sigaret uit in het asbakje en blies de laatste rook uit. Naast haar verscheen een net geklede jongeman, met een witte huid en paars met roze gekleurd haar. “Mevrouw, uw glas wijn en een…” “Ja ja, het is goed, zet nou maar neer” onderbrak Aura de ober geïrriteerd en wenkte dat hij het voor haar neer kon zetten. Aura nam het voedsel in zich op en diep van binnen zat ze heel erg hard te huilen: het was immers maar een simpele salade met tomaat. En ze had zo veel zin in alle heerlijke broodjes die op de menukaart hadden gestaan, maar ja…ze moest haar werk kunnen blijven doen en op foto’s zag je nou eenmaal elke gram. Gedeprimeerd nam Aura een slok van haar heerlijke zoete witte wijn en sloeg ontspannen haar benen over elkaar, terwijl ze achterover in haar stoel leunde.

Maar eigenlijk was er helemaal geen reden om zo ontspannen te zijn. Het meisje was namelijk in een verschrikkelijke situatie beland: ze had immers beloofd om een kinderboek te schrijven (hoe dronken was ze geweest?), het voorschot met open handen ontvangen en vervolgens geen enkel boek kunnen schrijven. Ze had zelfs geen enkel boek kunnen lezen, maar dat had er niets mee te maken. Dat kwam eigenlijk meer omdat Aura nou eenmaal niet zo goed kon lezen, haar concentratie kon ze maar lastig op één plek houden. En dat was helemaal niet grappig! Dat is zelfs een bijzonder nare aandoening, waarvan Aura liever had dat ze hem helemaal niet gehad en het is dus super erg om er mee te lachen, so stop laughing. Het probleem was dat ze vandaag eigenlijk het boek had moeten inleveren en het voorschot eigenlijk net zo snel over de bank had gegooid als dat het er op was gezet.

Haar ogen versmalde zich toen ze haar afspraak in het vizier kreeg: de man die haar boek zou ophalen. Voorzichtig probeerde Aura nog wat verder naar achter te leunen, voor het geval hij haar toch zou zien. Misschien zou hij haar wel niet zien en gewoon lekker weglopen? Maar ze was net te laat en hij had haar in het vizier. Met een zwaai en een brede lach kwam de verschrikkelijk irritante man op haar afgelopen. Een glimlach die net zo nep was als het feit dat fruit kon praten (sinds haar verhaal had ze hele tijd het idee dat er een appel naar haar lach te koekeloeren, misschien moest ze eerder gaan slapen…)  verscheen op haar gezicht. “Georgio!” riep Aura nep-enthousiast uit en drukte drie zoenen op de wang van de man. “Ga lekker zitten!” zei ze terwijl ze een stoel voor hem naar achteren schoof. Verontschuldigend schudde hij zijn hoofd. “Nee nee, dat gaat echt niet lukken! Ik moet namelijk meteen door, er is een of ander probleem in een make up winkel en daar móét ik even bij zijn. Het regent er namelijk eye liner, hallo, daar ben ik bij, meid! Ik snap niet dat je hier nog zit!”

“Dus” ging de irritante relnicht vent verder “Ik zou graag nu meteen het manuscript willen hebben en dan betaal ik je contant, vind je dat wat?” Aura deed net of ze het niet gehoord had. “Ja, lekker hè, die croissantjes hier!” zei ze enthousiast en ze voelde het zweet over haar rug glijden. God, hoe moest ze zichzelf hier nou weer uitredden? Georgio trok eventjes een wenkbrauw op. “Het manuscript, Aura, ik moet het snel hebben” zei hij en stak zijn hand uit. Een gestoorde glimlach verscheen op het gezicht van Aura. “Ja, dat uhm, hij wordt over enkele ogenblikken gebracht, geloof ik…ja, ja over tien minuten, misschien wel twintig!” zei ze, terwijl ze een flinke slok van haar wijn nam. Georgio schudde zijn hoofd. “Dat is niet waar, Aura, en dat weet jij ook. Óf jij geeft me nú dat boek, óf je hebt echt een heel groot probleem…” vertelde hij haar en sloeg zijn armen over elkaar. Toen stond Aura heel erg kwaad op. “Gaan we nou dreigen? Oké, luister vriend, ik heb dat boek nu eventjes niet! Ik ben er nog niet aan toegekomen” zei Aura kwaad tegen hem en ging intimiderend voor hem staan. Georgio trok een wenkbrauw op, maar deinsde niet achteruit. “Moet JIJ eens even goed luisteren, mevrouw Ferrari, we hebben jou ruim- en ruim van te voren betaald. Je had een paar maanden de tijd om verdomme een kinderboek, waar maar drie woorden per bladzijde moeten, te schrijven en nog heb je het niet af. Ik eis mijn voorschot terug, of anders ga ik maatregelen treffen en dan kan je niet meer met je mooie gezichtje op allerlei bladen staan. Want daar ben je toch zo gek op, aandacht? Nou, als je me dit flikt, krijg jij een hele hoop aandacht, dat kan ik je wel vertellen.” Aura keek hem met open mond aan, er kwam nog net geen draadje kwijl uit haar mond. Redenen?: 1) Hij had haar bang gemaakt. 2) Ze snapte er helemaal niets van. 3) Haar glas wijn was leeg.

“Je hebt één dag  om het geld terug te betalen of het boek af te leveren” zei hij uiteindelijk kwaad. “Twee dagen?” vroeg Aura poeslief en bewoog verleidelijk met haar extreem lange wimpers. Razend en tierend draaide Georgio zich om en verliet het restaurant. “Ja, nou, loop maar weg! Zoals altijd voor al je problemen! Daar los je niets mee op hoor!” riep Aura haar aan en negeerde de starende blikken. Ze gooide wat willekeurig geld op tafel en liep toen kwaad het restaurant uit.

Na vijf minuutjes kwam ze op een rustig plekje in het Capitool. Het was slechts een simpel steegje met een flinke vuilnisbak, maar ach. Een beetje verslagen liep Aura het gangetje in. Wat was er mis gegaan? Ze had makkelijk dat boek kunnen schrijven, waarom had ze dat dan gewoon niet gedaan? Zij ook altijd met haar grote mond. Bovendien had ze dat geld ook al lang niet meer. Zachtjes liet ze haar hoofd tegen de muur steunen en barstte in tranen uit. Het interesseerde haar niet dat ze over twee uur bij een shoot moest zijn, die ging ze sowieso verknallen.

Rammel Rammel

Dat geluid, het geluid dat menig Capitoolinwoner aanbad, haatte Mark op dit moment.

Rammel Rammel Kling

Het geluid van veel te veel geld bij elkaar, in één ruimte. Het klonk heerlijk voor vele mensen, maar niet voor Mark nu.

Rammel Rammel Kling Klang

Het zat in een tas, een knalroze schoudertas, van het merk "MOCCACHINO" wel genaamd. Hij had de tas zelf ontworpen, maar niet om er zo veel geld mee te vervoeren.

Rammel Rammel Kling Klang Klong

Dat verdomde geld. Waarom nou? Waarom moest de plaatselijke make-up winkel nou net op dit moment een eye-liner uitverkoop houden op een District manier? Alle eye-liner was spot, en dan ook spotgoedkoop. Maar alles moest contant betaald worden. Mark werd er gek van, hij had zowat een verslaving aan eye-liner. Elke dag had hij het op, verder alleen een matte spotcorrector, maar ook altijd een lijntje eye-liner. Hij had ze in alle kleuren, geuren, maten. Maar nooit genoeg! Van eye-liner kon je maar nooit genoeg hebben! Dus had hij toen hij over deze belachelijke uitverkoop gehoord had, al zijn kleingeld bij elkaar verzameld. Het kwam overal vandaan. Alleen al op zijn kantoor vond hij een klein fortuin in zijn bureau, onder zijn bureau, in de plantenbak(?!), onder zijn toetsenbord, achter zijn computerscherm, op zijn schetstafel, etc. Toen was hij naar zijn huis gegaan, waar hij net als op zijn kantoor overal wel wat vond. Ofterwijl, hij liep nu met een schoudertas die bijna bezweek onder het gewicht van rammelende munten. Even was het en geweldig gevoel geweest, toen hij al die glinsterende munten in zijn handen had. Maar daarna kreeg hij het District11-benauwd bij het idee dat hij hiermee over straat moest!

De gehele weg was het goed gegaan, had hij in de buurt van vredes-bewakers gelopen. Als iemand het in zijn botte kop had gehaald om zijn tas te roven, had diegene nu als persoonlijke Avox zijn huiskamer kunnen gaat stofzuigen. En of hij dan 'per ongeluk' een enorme lek had in zijn moccachino apparaat die dan unstoppable het hete goedje over de vloer zou spuugen. Niemand kwam zomaar aan zijn geld.

Hij was er bijna, hij kon de massa mensen al zachtjes horen schreeuwen om de make-up. Het was op zich een krankzinnig geluid, maar Mark kende de eigenaar, en had al afgesproken dat die hem via de achteringang zijn vooraf geplannde bestelling zou afleveren, en Mark het dan meteen aan de achteringang zou betalen. Dat gaf Mark een veilig gevoel. Hij hoefde niet met de overvolle tas door de winkel. Het enige wat hem nu nog van de achterdeur scheidde, was een klein achtersteegje. Aan dit steegje zat de winkel, en de achteringang zat midden in een klein fiasco van duizelende steegjes. Mark had een kleine aantekening gemaakt op een blaadje, zodat hij nu de weg wist.

Hij stond daar voor de ingang van het steegje, streek zijn zachtroze bloesje, die zo strak zat dat het enorm sexy was, glad. Door het glad strijken van de stof, kwam nog een knoopje los, het was nu los tot aan het midden van zijn six-pack, en zag er veel te uitdagend uit. Mark zag het niet eens, hij was veel te nerveus. Hij schikte zijn strakke zwarte broek nog even goed, en schoof in zijn knalroze gympies over een tegel. Tot slot veegde hij een porno-blond plukje haar van zijn door- en doornatte voorhoofd, en stapte onder het luid geklingel van zijn tas de steeg in.

Rammel Rammel Kling Klang Klong

Overdreven snotterend hield Aura haar neus op en viste een zakdoekje uit haar mini tasje. Het tasje was zo klein dat het zelfs een wonder was dat er nog een zakdoekje in kon. Ach ja, een clutch was dan misschien niet zo praktisch, maar wel bijzonder stijlvol en dat verkoos Aura boven productiviteit. Moeilijke woorden! Toeterend snoot Aura haar neus en veegde de uitgelopen make up weg. Het was nog steeds zo dat ze eruit zag als een wandelend lijk, maar in ieder geval beter verzorgd. Snel viste ze ook nog een spiegeltje uit haar ‘clutch’ en bekeek zichzelf. Hmmmm, het kon natuurlijk altijd nog erger. De dikke ogen van het huilen waren niet verdwenen en ze snotterde nog steeds een beetje, waardoor het klonk alsof ze al drie weken lang verkouden was. En Aura deed helemaal niet aan ziek zijn! Het meisje haalde vervolgens diep adem (door de mond, want door de neus was dus onmogelijk) en draaide zich om, om naar het andere eind van het steegje te lopen…

…tot haar plotseling de weg werd verspert. Aura hield haar hoofd een beetje schuin en nam de persoon tegenover haar in zich op. Hij zag er knap uit, maar…iets in haar zei haar dat het niet helemaal goed was. Niet elke jongen met een sixpack had namelijk goeie bedoelingen, dat was ze in haar leven maar vaak genoeg tegengekomen. Sarcastisch trok Aura een wenkbrauw op en deed een paar stappen naar voren. “Wie ben jij? Ik waarschuw je…ik heb uhm…ja, ik heb drie jaar aan uuuuh…” Wat was een vechtsport? Voetbal? Nee nee, dat was met ballen. Deden mensen in het Capitool wel aan sport? Aura in ieder geval niet, zij liet haar vet gewoon wegzuigen…maar was iedereen zo bevoorrecht? “Ik heb uhm…ja drie jaar aan een…hele belangrijke vechtsport gedaan die alleen maar beoefend wordt in district 4 dus dat is heel erg gevaarlijk enzo dus ik zou maar uitkijken!” Bluffin’ with your muffin’. Aura zou het vreemd vinden als de jongen er echt bang van zou raken.

Ze bekeek de jongen nog eventjes verder. Hij had iets raars om zich heen, alsof hij ook echt hier hoorde te zijn. Maar welke mensen moesten nou in steegjes zijn? Prostituees, oké. Drugsdealers, oké. Maar hij zag er niet echt uit als een van beiden. Nou ja, in die tas zouden wel eens heel erg veel drugs kunnen zitten, maar dat hoefde natuurlijk niet! Maar prostituee…in die tas zouden ook nog wel eens werkkleding kunnen zitten! Maar waren dat niet altijd vrouwen? Je had daar ook nog een mannelijke benaming voor! Eventjes beet Aura op haar liep en deed toen nog een stap naar voren. “Ben jij een gigolo?” riep ze toen uiteindelijk vrolijk uit en liep toen naar hem toe. “Had dat dan meteen gezegd! O super leuk! Er is bij dat leuke winkeltje hier in de buurt allemaal eyeliner in de uitverkoop, daar moet je echt naar toe! Dat past echt bij jou beroep! Niet dat ik dat ik er zelf ook eentje ben hoor, hihihihi” Lachend om haar eigen grap ontspande ze zich een beetje. “O nee hoor, ik ben sowieso geen jongen en ik heb geld genoeg, maar het is een leuke manier om wat geld bij te verdienen” Ze schonk de jongen een vette knipoog en keek toen nieuwsgierig naar de tas. “En zit daar dan je werkkleding in?”

Hij hoorde wat, iemand stond zijn neus te snuiten. Was diegene op weg naar hem? Zou hij nu in dit laatste stukje van zijn weg overvallen worden? Nee toch? Even serieus, wie kende hem nou niet? Iedereen die een poging deed hem te overvallen wist toch dat hij of zij na maximaal een week opgepakt werd, en zonder tong in zijn huis stond schoon te maken? Het klonk alsof iemand al tijden verkouden was, maar het was nou niet een enorme bonk van een vent, daarvoor klonk, voor zover dat mogelijk was, de neusophaal te hoog voor.

Mark aarzelde even, en voelde nu toch een briesje door zijn te ver open staande bloesje. Zijn tepels waren nu dwars door zijn blouse heen te zien, in de vorm van twee kleine knopjes. Hij wist nu wel dat hij er te uitdagend bij liep, but he didn't care. Toen hij niets meer hoorde, concludeerde hij dat het vast een beest was geweest, en liep hij door.

Dat ging niet lang door, plots stond er een dame voor zijn neus. Dames, prima om mee om te gaan, daar niet van. Maar op het gebied van interesse, was Mark niet weggelegd voor de dames. Een stoere spierbundel, dat was wat hij wou hebben. Maar de dame had haar mondje al opgesperd om hem te laten horen welke vechtsport ze wel niet geleerd had in District 4. "District 4, dusje hebt leren worstelen met kikkerdril?" Mark was al niet meer bang nu hij wist wat voor iel dametje achter de dreigende toon zat. Ze was blijkbaar nog banger dan hij was.

Bij de volgende vraag voelde Mark zich vriendelijk beledigd. "Sorry schat, niet elke man die door een steegje wandelt is manhoer. En ja ik was toevallig onderweg naar de achteringang van dat winkeltje. Om dit" Mark schudde met de tas die overduidelijk rammelde van het aantal munten. "uit te geven aan een evenveel aantal eye-liners." Het grappige was dat de dame blijkbaar duidelijk niet wist, wie hij was. "Dacht je echt dat ik manhoer was? Nooit gehoord van "MOCCACHINO"? " Hij liet de vraag even bezinken, en net voordat het kwartje zou vallen zei hij: "Hallo babe, mijn naam is Mark Mocca, wereldberoemd onder het merk "MOCCACHINO". Ook wel bekend als hoofdsponsor van de naderende Spelen, én één van de rijkste mannen in het Capitool. And now. Eye-liner time!"

Eventjes had Aura haar wenkbrauwen en was ze begonnen met  “Moet jij eens even goed…”, maar haar mond viel dicht toen hij vertelde dat hij Marc Mocca was, de bekende stylist en schatrijk. In haar ogen verschenen ‘dollar signs’, maar toen besefte ze dat hij waarschijnlijk niet op vrouwen zou vallen. Een grimas verscheen over het gezicht van Aura, maar al gauw herstelde ze zich en kwam haar nep-glimlach weer naar boven. “Ah natuurlijk Marc!” zei ze giechelend “Sorry dat ik je niet herkend had, het is hier ook zo….druk? Donker?” Goede stap, Aura. Waarschijnlijk wist hij niet wie zij was, ik bedoel, bekende mensen kenden waarschijnlijk niet veel niet-bekende mensen. Aura had dat wel tenminste. “Wat onbeleefd van mij, ik zal me ook eventjes voorstellen, ik ben Aura Ferrari. Misschien dat je mij ook kent, ik heb een paar keer jouw kleding aangehad bij verschillende shoots” zei ze beleefd en gaf hem een lief glimlachje. Natuurlijk kende hij haar niet, dat ze zijn kleding droeg tijdens shoots (en eigenlijk ook buiten shoots, hopend dat hij zijn perzikkleurige riempje niet rond haar middel zou ontdekken) betekende niet dat hij daarvan op de hoogte was. Ach ja, nieuwe vrienden maken was altijd goed, toch?

Al had Aura het begrip vrienden een hele andere betekenis gegeven. Vrienden waren voor haar mensen met wie ze kon omgaan en die voornamelijk dingen voor haar moesten doen waar zij zelf beter van werd. En zo wilde ze dit ook bij Marc gaan proberen, als hij hier ook voor openstond. Aura dacht niet dat het hem heel veel zou boeien, hij zou vast omkomen van de vrienden en als er dan iemand kwam en ook meteen weer ging zou dat vast niet opvallen. Bovendien had Aura niet zo verschrikkelijk veel geld en misschien kon ze via hem wel een fikse korting voor de eyeliners eruit sleuren. “Zeg Marc” begon ze lief en sloeg haar armen over elkaar “Je lijkt me echt een aardige jongen!” Kots, kots, kots, ze had een hekel aan zijn arrogante houding. “Misschien kunnen we samen naar de eyeliner verkoop gaan? Lijkt me echt heel erg gezellig! En jij hebt zo’n goede smaak, ik heb nog een paar nieuwe eyeliners nodig, misschien kan je me dan ook nog adviseren!” En misschien ook nog wel een paar voor me betalen, kreng. Aura was geïrriteerd, nog steeds om het boek eigenlijk. Opeens kreeg ze een idee. Een vals idee. “En weet jij misschien ook iets van boeken schrijven? Heb je connecties in de uitgeverswereld?”

No shit Sherlock. Ze had ontdekt wie hij was, en was er blijkbaar achter dat hij geen zin had in borsten. Want meteen begon ze over 'vrienden' worden. De meeste domme trutten hadden zijn voorliefde voor brede armen en sixpacks niet snel door, aangezien iedereen in het Capitool flamboyant was, en hadden het dan nog over de boeg gegooid van het verleiden. Maar nee, Aura, zoals ze zich voorstelde, had het meteen door. Waarschijnlijk was het een Capitoolinwoner met wat minder geld, die hij in een korte tijd weer zou zien vertrekken. Maar waarschijnlijk vond hij dit prima, als zijn vrienden zouden in de komende tijd veel te druk zijn, zo had je Nike, de presentatrice die 24/7 zou moeten presenteren. En de rest van zijn "vrienden" waren stylisten die Mark in de dop probeerde te houden door ze "te vriend" te houden. Die hadden allemaal een District aangewezen gekregen om de tributen van op te pimpen. Omdat Mark hoofdsponsor is, mocht hij niet stylen. Zijn werk kon hij gewoon op de bank doen, hij zou een commando roepen naar zijn besturingspaneel en die zou zijn sponsoring klaar maken, en een minuutje later zou hij het op zijn veel te grote lcd scherm zien. Het probleem was dat hij dat alleen zou moeten doen, en hij wel wat gezelschap daarbij kon gebruiken. Misschien dat Aura dan wel langer bij hem zou blijven hangen, en dan werden ze een gevaarlijk vrienden koppel. De sponsor der sponsoren, en zijn vriendin die toevallig een boek moest schrijven, maar door hem overal op de covers terecht komt.

"Sorry, ik herken je echt niet, misschien komt dat door de 40 verschillende jurken en outfits die ik maak. Per. Week! Maar ik weet het goed gemaakt." Mark rammelde met zijn tas die weer rinkelde door het geld waar Mark vrij weinig om gaf. "Laten we dit fortuin aan geld uitgeven aan eye-liners. Voor ons beiden, en dan geef ik jouw boek uit, hoe onzinnig het ook is. Daarna moet je me beloven dat je me gezelschap houdt bij het sponsoren van de Spelen én vergeef je me da tik je naam vergat, afgesproken?" Het was een klein risico voor Mark, het geld verdiende hij terug met één reclame stunt, en laat het nou net zo zijn dat tijdens de Spelen hij verschillende stunts uit zou halen als hoofdsponsor. "Leuk riempje trouwens, het vloekt met mijn kleren" Een klein grijnsje moest er wel even uit, na zo'n luchtige opmerking over een riempje na zulk serieus gezwets. "Laten we nu lekker nutteloos make-up gaan kopen!" Mark had zin in eye-liners, zoveel als hij wou, en nu had hij misschien wel gezelschap voor bij de Spelen.

Dit gesprek begon een interessante wending te krijgen en, zoals Aura al gehoopt had, ook een deel in haar voordeel. Eventjes voelde ze een steek van belediging toen hij haar vertelde dat hij haar niet herkende, maar ach. Er waren Capitoolbewoners genoeg die haar wél kende en bovendien, wat maakte het nou eenmaal uit? Omgang met Marc Mocca kon misschien nog wel een hele interessante wending gaan nemen in haar leven. Haar blik werd ook gevangen door de enorme tas met geld. Zij had een simpele portemonnee met een stuk of zes creditcards, maar dit had iets magisch. Allemaal muntjes! Aura kon al bijna het gezicht van de verkopers zien als al het losgeld op de balie gegooid zou worden. Een kleine grinnik ontsnapte en gauw deed ze haar mond weer dicht, zodat ze niet als een of andere imbeciel over zou komen tegenover haar potential new friend. Haar vuurvaste glimlach verscheen weer op haar gezicht en deed alsof de fout niet bestond. Hij had immers voorgesteld om zijn geld uit te gaan geven aan eyeliner, ook voor haar!

“Natuurlijk ga ik met je mee, Marc! Hartstikke lief van je!” zei Aura enthousiast en voelde het gat in haar hand een beetje meer dicht groeien. Kwam dat eventjes goed uit! Bovendien zou hij ook nog haar boek uitgeef, wat ze nog helemaal niet had geschreven, maar toch. De glimlach op het gezicht van Aura werd steeds breder, terwijl ze ging huilen van geluk. Dit was alles wat ze wilde: weg bij die belachelijke producent. Vanavond zou ze hem meteen gaan opbellen en dat hij kon fluiten naar zijn voorschot. Dat hij maar blij mocht zijn dat ze niet meteen de politie had ingeschakeld, toen ze zo bruut werd gestoord tijdens haar ontbijt! “Dankjewel Marc, dat vind ik echt super van je…” zei ze met een vriendelijke glimlach, een gemeende glimlach. In een impuls gaf ze hem een snelle knuffel, een beetje onhandig misschien, maar het was goed bedoeld. Dit was een hele bijzondere dag! Aura Ferrari werd emotioneel. Nu had ze én een potential friend én iemand die haar uit haar boekenprobleem zou helpen én iemand met wie ze naar de Spelen zou kunnen gaan kijken, in plaats van in haar eentje met een schaal popcorn en 16 flessen champagne.

Toen stak ze enthousiast haar arm door die van Marc en riep uit: “Lead the way, girl! Ik hoor ze al schreeuwen!”

Bij elk voorstel dat Mark, met schrijntjes uit zijn veel te grote budget, deed, leken de ogen van Aura meer te gaan glimmen. Mark vond het geweldig! In plaats van een tijdelijke vriendin zou hier nog wel eens een vriendschap voor het leven in kunnen zitten! Haar glimlach werd steeds breder, en Mark genoot van haar blijdschap, hij kon in de tijd van spanning voor zijn broertje wel een beetje blijdschap gebruiken. Ze zat nu alleen nog met het probleem met die uitgever. Maar wacht eens, hij had laatst een gesprek opgevangen.

De meid gaf hem een knuffel, het kwam wat onhandig over, maar wat wou je dan, nadat je een nieuwe vriend had die je notabene net had ontmoet in één van de lelijkste steegjes hier in het Capitool. En opeens legde Mark verbanden die hij net nog niet had kunnen leggen, en zou hij zijn plannen wijzigen. "Aura, aangezien jij de vechtsport der vissersmannen beheerst, kunnen wij nu wel gewoon over straat. De man die jij de 'uitgever' noemt, is een beginnend lid in de miljardairsclub die ik run. Hij had het laatst al over een nieuwe schrijfster, hij geeft kinderboeken uit, Right? Als wij nou eens arm in arm die winkel via de gewone ingang binnen lopen, hem samen eens haarfijn uitleggen hoe de stand van zaken nu is, en dan een flink smak geld voor zijn neus uitgeven, is dat probleem ook opgelost."

Noem het kinderlijk, noem het opstandig, maar Mark had hoe langer het duurde, hoe meer zin om dit plannetje uit te voeren. Nu kon de uitgever geen geld meer terugvragen, wie vroeg er nou een capitaaltje terug aan de beste vriendin van de eigenaar van de miljarairsclub waar je nog geen maand in zat? De uitdrukking die de man op zijn gezicht zou krijgen zou Mark willen vastleggen. Dus gooide hij zijn arm door die van Aura, en loodste haar naar de uitgang van het steegje, vrijwel meteen dook er een journalist op.

"Als we daar Jaqueline niet hebben, Jacqueline schrijf in de CapitoolsTheme maar dat MOCCACHINO er een nieuwe vriendin bij heeft, en ja natuurlijk mag je een foto schieten." Meteen schikte hij de kleren van Aura bij, trok zijn bloesje nóg een knoopje verder open, en poseerde voor een foto. Daarna nam hij Aura weer mee naar de richting van de winkel. Dit zou nog wel eens één van de leukste dagen uit zijn leven kunnen worden.

Aura was bijna flauw gevallen van zijn ideeën. Deze man was geniaal. Deze man had het voor elkaar gekregen om negen van haar tien problemen op te lossen in minder dan een kwartier. Oké, eigenlijk maar één probleem, maar dat maakte niet uit. Het was namelijk wel het grootste probleem waar ze in haar hele jonge leven voor had gestaan. Kan je nagaan wat alle andere problemen betekenden! Dat was helemaal niets vergeleken met dit. “Je bent een schat!” kirde ze. Waarschijnlijk viel het qua geld voor hem allemaal wel mee. Het was een feit dat hij gewoon schat-en schatrijk was. Aura was dat nou eenmaal niet. Misschien was het slim om haarzelf in dit wereldje te gaan begeven, het wereldje van de rijke mensen. En misschien was het ook nog een goed plan om eventjes naar haar vader en moeder te gaan, misschien hadden zij nog wel ergens een erfenis staan die ze aan haar konden nalaten? Het was immers ook wel weer heel erg armoedig als ze alles aan Marc moest vragen. Dan was ze zo afhankelijk.

Hij had haar meegenomen naar de uitgang van het steegje en Aura schrok van de fotografe, die praktisch meteen voor haar stond. De schrik was snel van haar gezicht, het staan voor camera’s was het meisje inmiddels wel gewend. “Haaaaaay Jacqueline, hoe maak je het? Ik ben een groot fan van CapitoolsTheme!” vertelde ze poeslief aan de fotografe, terwijl Marc haar kleding bijstelde. Nog meer voordelen aan bevriend zijn met een stylist! Waarschijnlijk zag ze er dan altijd perfect uit. De leugen aan de fotografe negeerde Aura, liegen was simpel. Aura kreeg steeds meer plezier hierin en steeds meer het gevoel dat dit écht een goed idee was. Misschien kon ze Marc benoemen tot haar eerste echte vriend? Daar zaten een hoop risico’s aan. Aura moest waarschijnlijk medeleven met hem gaan krijgen op sommige momenten, er voor hem zijn op zijn slechte momenten. Hetzelfde zou ze terug moeten verwachten. Het terug verwachten was voor haar geen probleem, alleen zou ze heel erg moeten werken aan het emotionele gedeelte.

Na het fotogedeelte werd ze weer door Marc meegesleept. Terwijl het tweetal dichterbij kwam, merkte Aura dat de rij voor de winkel wel erg lang was. En tot haar groot genoegen zag ze dat John, die ze altijd Sean noemde, als portier bij de deur werkte. Met John had ze een hele korte relatie (twee uur) gehad, maar nog steeds zagen ze elkaar nog wel eens in hun vrije tijd. Dan deden ze de dingen die ze eigenlijk hadden moeten doen toen ze nog bij elkaar waren. Meer details zijn niet inbegrepen. “Kom, ik ken die portier…die laat ons vast wel voor, zeker als hij ziet wie ik bij me heb” zei ze enthousiast tegen Marc en trok hem een beetje mee. John kreeg hun al vrij snel in het vizier en knikte naar haar. “Sean! Wat leuk om je weer te zien!” riep ze vrolijk tegen de man en drukte drie zoenen op zijn wang. “Aura, voor de laatste keer, het is John! Af en toe wil ik je echt…” begon hij, maar toen hij Marc zag glimlachte hij alleen en deed een stapje naar voren. “Ga jullie gang!”

Aura stapte langs John en draaide zich toen naar Marc, de boze stemmen negerend. “Volgens mij..” De stemmen werden steeds harder. “Volgens mij is hij…” Aura kon alweer haar zin niet afmaken. Ze werd al redelijk geïrriteerd. “Volgens mij, Marc…” Dit was de druppel. Ze deed een stapje achter John vandaan. “KOPPEN DICHT!”krijste haar enorme volume stem over de rij en de boze stemmen over het voordringen veranderde in geroezemoes. “Goed, waar was ik?” zei Aura terwijl ze met een brede glimlach naar Marc draaide “O ja, volgens mij ging hij ook naar die uitverkoop, ik weet het eigenlijk wel zeker…moeten we hem binnen aanspreken of buiten?”

Aura kirde meteen dat hij een schat was. Mark interesseerde het al niet meer, hij was verkocht aan het idee dat deze roze meid zijn Sister werd. Hij zou haar in het wereldje der modellen introduceren, dan zouden ze samen het Capitool beheersen. Tenminste, op commerciële markt manier. Hij als hoofd van de sponsoring van de Spelen, en aan het hoofd van stylen. Zij als hoofd modellen en misschien wel als hoofd van Make-up. Maar eerst had hij andere plannen, Mark had veel ideeën om zijn functie als hoofdsponsor uit te buiten, en hij had daar een stukje steun van Aura nodig. Als duo zouden ze op covers staan, op rode lopers verschijnen, en tot slot op de tv komen.

Ze waren aangekomen bij de deur van de winkel, en met geluk kende Aura de portier. De man zeurde dat Aura zijn naam verkeerd had. Meteen stapte Mark haar leven in en bemoeide zich er mee. "Als zij vindt dat je Sean heet, heet je nu Sean. Dus Sean graag intree voor twee met een beetje snelheid graag." Hij pakte een handje vol munten uit zijn tas, met de waarde van een avond lang bezatten, en dan ook nog een maand rekeningen kunnen betalen. Meteen toen de man zag met wat, en wie hij te maken had, liet hij hun naar binnen. "Dankjewel SEAN!" En hij gaf de man een klapzoen vol op zijn mond. Kon het mark schelen.

Ze waren binnen, en meteen kwamen de roddels al binnen, iedereen had het over hun. Het was perfect, ze hadden zelfs de aandacht in de winkel. Aura gilde hysterisch dat ze hun koppen moesten houden, en mark smulde van de blikken die de mensen gaven. "Die uitgever is allang hier binnen, kom we zoeken genoeg spullen uit. Eigenlijk kunnen we vrijwel alle make-up kopen, maar ik heb niet genoeg muntgeld bij me... Dus ... eigenlijk kunnen we er allebei drieënveertig uitkiezen. Goed?" En meteen liep mark naar de rood en roze tinten.

Hij pakte er een stuk of vijf voordat hij het typische gezicht zag van een man die eye-liner opdeed om er bij te horen, maar er verder geen raad mee wist. Hij stond voor de groen tinten, en kon niet eens een eye-liner open krijgen. Meteen zag Mark ook de scheve strepen boven zijn ogen. Ja, die man wist er niets van. Meneer de uitgever. Meteen liep Mark naar hem toe, en begon te babbelen. "Zeg beste meneer de uitgever, wie hebben we daar? Ja ik ben het Mark Mocca, en weet je wat?! Ik heb een nieuwe vriendin, genaamd Aura. Ik noem haar eigenlijk liever LittlePinkHead, maar het probleem is dus. Dat je zijkt over geld. Wat is er? Failliet gegaan?" Het gezicht van de uitgever betrok nogal, en keek bijna radeloos. "Wacht ik rep haar er even bij.. AURAAAA!" Hij riep haar naam net zo hysterisch als Aura zelf de menigte tot stilte had gekrijst. Vollop drama. een journaliste was al aan het filmen. Als er stennis werd getrapt, was Mark degene die de journalist kon betalen om haar om te kopen. Ofterwijl, de uitgever zou aan de grond zitten. Stiekem stak Mark zijn tong uit naar de camera, en de journalist wist, dat als ze dit positief voor hem liet uitkomen, ze een fikse fooi op haar rekening kon verwachten.

“Sean en ik hebben een heel heftig verleden”vertelde ze Mark en giechelde zachtjes. Het was grappig geweest, want John zou nu voor de rest van zijn leven gewoon Sean genoemd gaan worden. Door iedereen, want er waren best veel mensen aanwezig. Maar back to business. De man was inderdaad al binnen gekomen. Hoe hij dat voor elkaar had gekregen, daar had Aura geen idee over, want iedereen was het erover eens dat de man een wandelend drama was qua make up. Misschien probeerde hij hier wel wat tips op te doen? Mark vertelde haar dat ze ieder drieënveertig eyeliners konden uitkiezen en dat de man eigenlijk al binnen was. Aura knikte en liep meteen door naar de zwarte eyeliners. Een meisje kon namelijk nooit teveel zwarte eyeliner hebben en ze pikte er drie uit. Nu op zoek naar… Aura’s ogen schoten door de winkel. Welke kleuren wilde ze hebben? Ah, paars! Gauw pakte ze nog een paarse eyeliner erbij, tot ze haar naam door de winkel hoorde toeteren. Meteen verscheen haar commerciële, nep tot in het plastic glimlach op haar gezicht, misschien was het wel een fotograaf? Maar het was Mark die bij een zeer interessante man stond, haar uitgever! De glimlach verdween en maakte plaats voor een kwaadaardige glimlach. Deze man ging ze de grond intrappen, ze had nu meer zelfvertrouwen en een goede back up.

“Ik kom eraan, schat!” tetterde ze door de winkel terug en pakte nog een paar willekeurige eyeliners uit de schappen. Toen ze bij het tweetal aankwam, schoten haar ogen open van (gefakete) verbazing. “O, jij ook hier! Wat toevallig dat we elkaar net nog hebben gezien!” zei ze en drukte de drie zoenen op de wang van de verbouwereerde man. De uitgever wierp een blik op de eyeliners in de hand van Aura en trok een wenkbrauw op. “Ik denk niet dat jij je dat op dit moment kunt veroorloven, Aura, tenzij je in vijf minuten een boek kan produceren. Als jij überhaupt IETS in vijf minuten kan” ging de man verder en Aura was even stil. “Lul…” siste Aura, maar op zo’n zachte toon dat alleen Mark het misschien kon horen. Toen herstelde ze zich al. “Ja, maar daar wil ik het nou net eventjes met je over hebben! Dit, zoals je weet, is Mark Mocca en hij is echt een hele, aardige lieve jongen. Veel en veel aardiger dan jij, dus zijn we tot de beslissing gekomen dat hij mijn boek uitgaat geven!” Het gezicht van de uitgever vertrok eventjes en Aura glimlachte. Karma. “Ja, want nadat jij mij tijdens het ontbijt zo ruw behandeld heb, weet ik niet of ik me nog veilig genoeg voel om bij jullie mijn debuut als schrijfster te maken…”

En plotseling had Aura een idee. Inmiddels had zij ook de camera’s gespot en misschien kwamen ze hiermee wel mee in de bladen. Haar gezicht stond verdrietig. “Ik schrok zo erg, ik bedoel, je kwam zo ruw binnen en je was zo hardhandig. Mijn schouder doet nog zeer van de klap die je me gaf!” Een krokodillentraan rolde over haar wang en ze keek de uitgever recht aan. “Het geld wil ik houden en wees daar maar blij mee, anders was ik zo naar de rechter gestapt! Hoe durven jullie je eigen klanten zo te behandelen!” Er rolden nu meer neptranen over haar wangen en met een zakdoekje, dat ze in haar tasje vond, probeerde ze het weg te deppen en ondertussen niet haar make up te verpesten. Ja, je moest toch wat eigenlijk. De uitgever keek een beetje geïrriteerd en vooral gechoqueerd om zich heen. Toen hij zijn gezicht van het koppel afwendde, knipoogde Aura met een veelbetekende glimlach naar Mark. Dit was leuk.

De hufter dacht zijn mond ook nog open te kunnen trekken, wat een krampachtige idioot. Mark noteerde in zijn hoofd een persoonlijk bevel tot het uit zijn club zetten van de uitgever. Hoe hij tegen Ara uitviel, het was te triest. Meteen toen hij met zijn zwakke woorden kwam, pakte Mark hem aan. Met woorden natuurlijk, maar daardoor niet minder effectief dan daden. "Sorry prutser, maar wat zij kan in 5 minuten, is meer dan jij. Ze heeft in 5 minuten meer indruk op mij gemaakt, dan jij de laatste maanden hebt geprobeerd. Ze kan zich onder mijn gezag meer veroorloven dan jij ooit zult verdienen, en je bent een prutser." Zo die woorden waren er uit, wat voelde het heerlijk om samen te bitchen op iemand. Mark had zo vaak en zo lang achter zijn schetstafel gezeten, dat hij al bijna was vergeten hoe het was om iemand in het openbaar zo af te kraken.

Een grijns kwam op het gezicht van Mark toen hij hoorde hoe Aura hem prees, en tegelijkertijd vertelde dat Mark haar boek uitgaf. Niet dat er überhaupt een boek kwam, maar door het zo te doen, had de uitgever compleet geen macht meer over Aura. De grijns op zijn gezicht werd groter toen Aura haar verhaaltje begon over zijn 'mishandelingen'. Hij schreef snel een klein fortuin op een cheque, en krabbelde er een handtekening onder. Hij schoof het papiertje in zijn kraag, waardoor het naar beneden viel. "Toevallig" viel het voor de neus van de journalist, die de hint meteen begreep, en begon te filmen. "Een uitgever met losse handjes, denk je dat ouders hun kinderen dat soort boeken ooit nog laat lezen? Ik dacht het niet hé?!" Wat een schik, de man zou geruïneerd zijn voor het leven.

Aura had een bepaald gevoel in haar buik gehad toen Mark voor haar was opgekomen. Wat was het? Zoiets had ze nog nooit eerder gevoeld. Natuurlijk geen verliefdheid, maar het was wel een prettig gevoel. Ze moest oppassen, ze was namelijk geen persoon die veel kon voelen. En één persoon kon dat toch niet zomaar in de war schoppen? Ze slikte eventjes, ze was heel eventjes gedesoriënteerd, maar Aura herstelde zich snel weer. De man zou niet weten wat hem zou overkomen, hij was ontzettend hard en gemeen voor haar. Nou wist niemand wat er zich vooraf had gespeeld en dat was het mooie nog. Zoals ze gewend was kwamen Aura, en toevallig nu Mark ook, als winnaars uit de bus. Mark zou dat waarschijnlijk ook wel gewend zijn. Deze jongen zou misschien nog wel eens een echte vriend van Aura kunnen worden. Dat was misschien wel heel erg snel gezegd, maar misschien was het tijd om haar leefstijl te gaan veranderen. Dingen te gaan voelen voor mensen. Vriendschap, liefde. Haat was de enige emotie die Aura naar mensen kon voelen en dat was leuk, maar af en toe ook heel erg eenzaam. En eenzaam zijn, daar had Aura genoeg van.

Back to today. Een journalist stond inmiddels het drietal te filmen. Aura’s gezicht stond weer op toneel verdrietig. Het gezicht van de uitgever stond inmiddels heel anders. “Moet u eens heel goed luisteren, ik heb deze jongedame met geen enkele vinger aangeraakt!” zei hij kwaad en draaide zich naar Aura “En jij moet echt heel erg goed gaan luisteren. Óf jij geeft me NU dat geld terug, óf ik sleep je voor de rechter en dan zullen we nog wel eens zien of jullie zo stoer zijn” Aura’s tranen beginnen weer te vloeien. “Maar ik heb dat geld helemaal niet meer in mijn bezit! Toen je zei dat je het voorschot terugwilde heb ik het meteen teruggestort, zo ben ik namelijk!” snotterde Aura en achter haar zakdoekje kon ze het toch niet laten om te glimlachen. Geheel onzichtbaar. Dit zou een prachtig beeld opleveren, in de bladen, op de televisie. Aura Ferrari, aangevallen door psychopaat tijdens de uitverkoop. “Alles wat ik wilde was een paar mooie eyeliners en nu komt u me lastig vallen met geldproblemen waar ik niets van af weet!”

Het was gemeen, dat wist ze, maar de man had het er zelf naar gemaakt. Inmiddels was het gezicht van de uitgever helemaal rood aangelopen en klopte er een ader gevaarlijk op zijn hoofd. “O Mark, wat moet ik nou toch doen? Deze man is gewoon puur en puurgemeen, hij licht me op, zie je dat?” zei ze gemaakt wanhopig en zuchtte. “Ik eis mijn geld, NU!” schreeuwde de man opeens en daar schrok Aura wel eventjes van, dat was niet gefaket. “Rustig maar, rustig maar…” zei ze, terwijl ze diep van binnen de moeite moest nemen om niet in lachen uit te barsten.

Het was heerlijk om te bitchen in een team, had de ene de aanval afgerond, dan begon de ander. De uitgever wist niet anders dan dat hij vrijwel kansloos was tegen dit duo, de één speelde toneel alsof ze nooit anders had gedaan, de ander was één van de machtigste mannen in heel het Capitool. Dus uit wanhoop begon de man te schreeuwen, en zijn rood aangelopen gezicht zei al genoeg over de staat waarin de man verkeerde. Hij was boes, nee woedend, ziedend.

En op het moment dat Aura haar zakdoekjes tevoorschijn toverde, was de man zo kwaad, dat Mark de genadeklap kon geven. Op het moment dat Aura melo-dramatisch hem om raad vroeg sloeg hij een arm om haar heen. "Oh Seaaaannnn, help eens, deze man valt je vip-gasten lastig!" En op commando kwam de uitsmijter er aan, hij pakte de man bij zijn schouders en dirigeerde hem naar buiten. Buiten de camera's om schreef Mark de tweede cheque van de dag uit, en liet deze met een gebaar alsof hij de uitsmijter bedankte in het borstzakje van Aura's one-night-stand vallen. o, dat was dat. Tijd voor eye-liner! "Let's buy some make-up, het zou je goed doen!" En na wat spullen uit de schappen gepakt te hebben loodste hij Aura naar de kassa. Nu de schoudertas.

Nadat de winkeleigenaar met een blij gezicht alle eye-liners geteld had, noemde hij het bedrag op. "Dat is dan 231 dollar en 35 cent." Mark had dus goed staan rekenen, hij had precies het bedrag in muntgeld bij zich in zijn tas. Het was allemaal in cent vorm, van $0,05 tot $0,50, dus de man moest straks nog ff tellen, maar dat maakte Mark niet uit! Hij had respect voor de man die de winkel runde, in deze oorlog om de prijzen van make-up had de man toch een goede omzet vandaag. Precies wat een ondernemer nodig had in deze dure tijd. Het was een slimme man, en daar had Mark ontzag voor. Hij zette zijn tas op de balie. "Heeft u misschien een verzamelplek? Het geld gaat nogal van de balie vallen als ik het nu omdraai namelijk!" Hij gaf de winkeleigenaar een knipoog, en die pakte meteen een grote plastic la. Mark pakte zijn tas en kieperde hem om. Het geld kletterde en rolde door de la heen. Een berg muntjes, en Mark's tas had een losse naad opgelopen door het gesjouw met de tas. Niets ergs, iets wat zo weer vast zat, maar mark had miljoenen tassen, dus wat moest hij nog met deze? "En als fooi mag u deze aan uw dochtertje geven. Zie het als een bedankje voor de goede service, en het fijne winkelen." De winkeleigenaar keek alsof Mark hem een miljoen had gegeven. Mark kende hem, en door de prijzenstijging had de man telkens maar net zijn hoofd boven water kunnen houden. Hoe gaaf was het dan dat hij gratis een cadeau kreeg voor zijn dochter! Mark was trots op het blije hoofd van de winkelier, die nu druk aan het tellen was. Nu hadden Mark en Aura tijd om even te kletsen.

"We did a great job, don't you think? Ik wil je trouwens uitnodigen, wij tweeën, een shitload aan wijn en champagne, en de Boete live op tv wat denk je?" Nu was hij niet alleen, en misschien als Aura het gezellig vond, mocht ze hem helpen met het live sponsoren van Tributen. Het zou leuk zijn, en voor Mark een beetje verlichting van de werkstress de komende tijd. Net toen hij Aura's antwoord verwachtte, was de winkelier klaar, gaf hem en Aura een shoppersbag met de eye-liner, Mark een bonnetje, en daar was Sean weer.

"Sean hier, voor een persoonlijke escorte door de drukte naar de uitgang." "Well Sean, dat is heel erg lief van je!" En bang dat Mark hem weer een zoen gaf, vertrok Sean al naar de uitgang. Met zijn handen op de schouders van Sean, en Aura achter hem aan trekken, gingen ze in een polonaise naar de uitgang. Wat kon Mark het schelen, iedereen in de winkel vond hem toch al geweldig. Een maal bij de uitgang gekomen, gaf hij San nog een dikke pakkerd op zijn neus, en trok Aura de deur door.

"Dus, wat zeg je ervan, ik hielp jou met je uitgeversprobleempje, nu jij mij met het sponsoren, en een beetje gezelligheid?" Dit was eerder een vraag als "Vrienden?" maar dan geformuleerd op zijn Marks.

(OOC: Sorry voor de kut post, maar ik wilde na deze lange tijd toch eindelijk voor je posten. Het is toch het einde van dit topic, dus ik hoop dat je het niet erg vind! <3)


Diep van binnen had Aura in een deuk gelegen. Dit was heerlijk geweest, Mark had haar leven gered. Nu zou ze geen last meer van de vervelende uitgever hebben, hoefde ze ook geen boek te schrijven voor vervelende, neuspeuterende kleutertjes die het boek toch nog niet konden lezen en had ze een heerlijke dag achter de rug. Na dat het hele akkefietje achter de rug was, gingen ze dan eindelijk winkelen. En wel voor de eyeliners! Gauw liepen de twee weer naar binnen en pakten letterlijk alles wat ze pakken konden. Aura gooiden een zoveel mogelijk verschillende kleuren eyeliners in het mandje, in vooral haar favoriete kleuren: zwart, roze, paars & mintgroen. Zodra ze allebei klaar waren, liepen ze naar de kassa om af te gaan rekenen. En nu werd dan eindelijk het mysterie onthuld van wat er nou eigenlijk in die grote tas zat: het zat vol met muntgeld. “O mijn God, Mark, waar heb je dat in vredesnaam allemaal vandaan gehaald?” vroeg Aura vol ongeloof en keek naar al het kleingeld, dat in een plastic la rolde. Met een vrolijke twinkeling keek Aura toe, terwijl Mark afrekende.

Precies op het moment dat Aura zich begon af te vragen wat er hierna zou gaan gebeuren, haalde hij haar al uit haar gedachten. Hij stelde voor om samen naar de Boete te gaan kijken, met heel erg veel wijn en champagne. Een glimlach verscheen op het gezicht van Aura, maar voor dat ze kon antwoorden was John voor zijn neus verschenen, om hen te begeleiden naar de uitgang. In polonaisestyle verlieten ze de winkel en Aura liep heupwiegend erachter aan en riep: “Doei!” voor ze uiteindelijk de winkel helemaal uit waren. Nog steeds met een brede glimlach op haar gezicht, ging ze bij Mark staan, die haar uiteindelijk een samengevatte versie van zijn voorstel voorlegde.

“Het lijkt me echt hartstikke leuk om met jou samen naar de Boete te kijken!” zei ze enthousiast “Maar ik ga niet mee omdat je me geholpen hebt hoor, ik ga met je mee omdat ik je een aardige, grappige jongen vind en het me reuzengezellig lijkt om meer tijd met je door te brengen” Een vriendelijk glimlachje. “Dus ja, het lijkt me prima! En echt ontzettend bedankt met het helpen net, want ik denk dat die vent me nog achtervolgt had in m’n graf. Maar ik bedoel, hallo, waarom zou je een boek schrijven voor kinderen die niet kunnen lezen? Waarom zou je überhaupt een boek schrijven?” Afkeurden schudde Aura haar hoofd, maar haar lichaam veranderde weer meteen toen ze een blik op haar polshorloge wierp. Het was bijna tijd voor haar afspraak. “Luister, ik heb zo een afspraak met een fotograaf voor een of ander nieuw blad. Gelukkig is het hier in de straat!” Aura knipte haar tasje op en gaf haar visitekaartje. “Hier staat mijn telefoonnummer op enzo, dan kan je eventjes bellen ofzo over waar, wanneer en hoe laat! En ik vond het hartstikke leuk, dankjewel!” Ze drukte een kus op zijn wang, gaf hem een knuffel en riep “Byeee!”, toen ze zich omdraaide en naar het gebouw liep.

Aura voelde zich heel erg anders, anders op een fijne manier. Misschien had ze eindelijk een potentiële vriend gevonden?

Aura vroeg waar Mark het geld vandaan had gehaald, en Mark moest zich nogal schamen voor zijn achterstallige onderhoud aan zijn leefomgeving. Hij had zijn Avoxen duidelijk afgericht, ze mochten alles schoonmaken maar van zijn geld bleven ze af! Dus al het geld dat Mark ooit vergeten had, wat uit zijn broekzak was gevallen, of wat hij ergens had neergelegd voor 'betere' doeleinden, hadden nog op de plekken gelegen. "Naja, vraag me liever waar ik het niet vandaan gehaald heb, de Avoxen nemen me te letterlijk thuis, ik geef ze de volgende keer de opdracht om mijn vergeten geld op één plek te verzamelen! Serieus, ik heb mezelf bijna een zweet situatie bezorgd bij het rond zoeken naar kleingeld!" Hij ging letterlijk op de vraag in, figuurlijk had hij kunnen zeggen dat dit geen schrijntje was van wat hij op zijn rekeningen had staan, but yeah, Aura kreeg gratis make-up, dus het zou haar waarschijnlijk toch niet echt interesseren waar mark zijn geld vandaan haalde.

Het was zo leuk om te zien dat Aura net zo genoot van alle drama in het winkeltje als hijzelf. Ze deed vrolijk mee met alles, en dat was toch echt wat mark kon waarderen. Je had mensen die er weken over deden om een goede vriendschap op te bouwen, maar Mark, die daar echt geen tijd voor had, had liever iemand die meteen een goede vriendin kon zijn. Zonder alle moeilijkheden en poespas, gewoon meteen bam: Friends.

Hij kreeg het telefoonnummer van Aura, en was ook wel zeker van plan het te gaan gebruiken om haar te bellen. Hij had net een nieuwe telefoon, en moest die alleen al gebruiken omdat de kleurtjes heerlijk flamboyant vloekten met zijn haar als hij de hoorn tegen zijn hoofd zette. Hij knuffelde Aura vluchtig terug, gaf haar ook een dikke pakkerd op haar wang, en keek haar nog even na. Hij had ergens zin in de Boete, omdat hij haar dan weer zou zien. Nog snel riep hij een "Succes met je shoot!" Ergens stak het hem dat hij zin had in de Boete. Zijn broertje zou er staan. Was hij nu een echte saddist geworden?

Hij draaide zich om, en al nadenkend wat hij nu zou gaan doen, begon hij al voorbereidingen te maken voor een gezellige avond Boete.


{End of topic. It can be closed}

*locked* Als hij om whatever reason toch weer open moet, stuur dan even een pm naar een van de stafleden.