Ze huiverde, het was onmogelijk dat zij nu afscheid moest nemen van haar moeder. Ze zou waarschijnlijk nooit meer haar moeder zien lachen, wanneer ze samen druk aan het naaien waren in het atelier. Nooit meer zou haar moeder haar nieuwe dingen kunnen leren en nooit meer zou ze de warmte en liefde van haar moeder kunnen voelen. Ze werd boos, terwijl ze heen en weer beende in de ruimte waar ze in haar eentje in werd geplaatst. Ze had begrepen dat dit de laatste keer zou zijn dat ze haar moeder kon zien en dus moest ze de tijd die ze nog hadden, goed besteden. Ze kauwde op de binnenkant van haar wang en ze keek door het kleine raampje naar buiten, ze voelde zich misselijk en ze wist niet hoe de zich nog groot en sterk moest houden. In haar ogen was het al over voor het begon, ze was niet ontzettend sterk. Haar snelheid kon je ook niet spectaculair noemen en ze had ook niet echt verstand van vechten, overleven of moorden.. Het enige wat ze wist was dat ze heel snel leerde, en daar moest ze haar energie in stoppen. Als ze zo veel mogelijk wist te leren, dan had ze misschien nog een kans om zichzelf staande te houden. Maar die kans was vrij klein..
De deur zwaaide open en werd vrijwel meteen weer hard dicht getrokken nadat er een gebroken vrouw naar binnen was gerend, ze trok Belle in haar armen en hield haar zo stevig vast dat Belle geen adem kon halen. “Mam..” Mompelde ze, met haar gezicht in de blonde haren van haar moeder. “Mam, je moet sterk zijn. “ Zei ze zachtjes en ze merkte dat ze het ook tegen zichzelf hard. “We kunnen dit samen aan!” Ze maakte zich los uit de omhelzing van haar moeder en hield haar armen vast terwijl ze haar moeder strak aan keek. “Lucile, je moet me beloven dat je goed voor jezelf zorgt.” Ze sprak haar moeder aan alsof zij de moeder was. “Beloof het me!” Haar moeder knikte en begon weer aan een nieuwe lading tranen, waarna Belle zichzelf niet meer groot wist te houden en zich begroef in haar moeders omhelzing. Hoe moest ze dit ooit overleven..
Opnieuw zwaaide de deur open en kwamen er twee vredebewaarders binnen, die haar moeder van haar af haalde. Belle greep de hand van haar moeder en schreeuwde. “IK HOU VAN JE MAM!” En toen werd hen verbinding verbroken en werd de deur weer dicht gesmeten. Langzaam zakte Belle op de grond, haar handen en de stof van haar jurk konden de tranen die daarop volgde niet genoeg tegenhouden. Er leek haast geen einde aan te komen, alsof ze de gehele hoeveelheid vocht in haar lichaam er uit huilde. Zo huilde ze ook nog steeds toen ze mee liep naar de trein, de trein was zo luxe, dat ze zichzelf bijna in het metaal van de trein kon zien. Maar het boeide haar niets. Het was maar een stomme trein die haar naar haar ergste nachtmerrie zou brengen. Zachtjes mompelde ze tussen haar tranen door. “Vaarwel mama..” Terwijl ze de trein in stapte.
De trein reed zo snel, dat naar buiten kijken haar hoofdpijn gaf. Haar ogen konden het snelle bewegen niet bij houden. Ze zat in een stoel, met haar knieën opgetrokken. De tafel was gedekt met ongelofelijk veel eten maar Belle knabbelde enkel op een stukje brood. Ze wist dat ze meer moest eten, wilde ze dat ze sterk genoeg zou zijn om te overleven. Maar op het moment was ze nog niet in staat om meer, dan dat stukje brood, naar binnen te werken. Ze had vanaf het moment dat ze de trein in was gestapt nog geen woord gezegd en hield zich de hele reis afgesloten van de mensen om haar heen.
