Het was al eventjes geleden, maar Mark had een vriendin gemaakt. Nou zou je denken dat een goede vriendin maken bij het leven hoort, maar het was er niet zomaar één. Bij deze had hij een supergoed gevoel, alsof zij hem nog wel eens heerlijk kon steunen in de stress om zijn broertje, en hem kon helpen bij de stress van het Hoofdsponsor wezen. Hij had haar uitgenodigd, maar was nog steeds bang dat ze niet zou komen. Het was bijna zo ver, de Boeten zouden live uitgezonden worden op tv. En natuurlijk moest Mark het kijken, als het niet om de Boete ging van zijn broertje, dan ging het wel om de andere tributen. Hij moest toch zeker een eerste indruk van de tributen vormen.

Toen hij, hij had namelijk voor een groot deel bezit van het reclameblok, zag dat de laatste reclame van "MOCCACHINO" er op was begon hij echt te freacken. Waar bleef Aura nou? Hij had haar favoriete snack laten klaarmaken door een Avox die hij had ingehuurd bij het Capitool, op dit moment wou hij namelijk niets zelf doen, hij moest bediend worden. De Avox zette nu de vierde bak zoute popcorn neer. Zout omdat dat niet dik maakt, op verzoek van Aura. En Mark blafte een bevel dat hij Moccachino wou drinken. Meteen rende de Avox naar de keuken. "Tongloze! Als je daarmee klaar bent, mag je alle flessen wijn en champagne uit de koelkast in emmers ijs zetten, en opgerot dan! En nee je krijgt geen FOOI!" Het was een stom grapje wat Mark altijd maakte naar Avoxen, alsof de tonglozen überhaupt iets konden vragen, laat staan dat hij het lef had om geld te vragen aan iemand die hem van het Capitool gehuurd had.

Toen de flessen koud stonden en Mark zijn kop mocca had, stopte hij er 2 grote blokken karamel in. Heerlijk! Hij warmde zijn handen aan de kop. Waar bleef LittlePinkHead now?! Ze zou toch wel komen?! Hij hield het niet meer uit, zette voorzichtig zijn kop neer, en rende over zijn knalrode tapijt naar de telefoon die in ouderwetse stijl was gemaakt. Een ouderwetse hoor, maar dan knalgroen met paars gestreept. Hij draaide het nummer van Aura, wat hij op het Cap-net had gevonden. Toen zijn telefoon begon te biepen smeekte hij zachtjes tegen het. "Neem op.. Neeeeeem op.. NEEEEM OPPPP" Hij hoorde een hard biepje, en dat betekende dat Aura haar mobiel op had genomen.

"AURA DARRRLINGGG, WAAR BLIJF JE IK FREACK HEM UIT HIER ALLEEEEEN." Hij snikte overdreven om er een heerlijke melo-dramatische toon bij te zetten.

GodMode met toestemming: Aura neemt haar telefoon op

Je hoeft niet te zeggen waar je precies godmode toestemming voor hebt, gewoon "godmode met toestemming" is voldoende

Met haar enorme heels stapte ze achterin het voertuig wat voor haar klaar stond en plofte neer. “Rijden, rijden! Ik heb niet veel tijd!” schreeuwde ze naar de chauffeur en knalde de deur dicht. Ze was moe en geïrriteerd en die attitude moest ze weg zien te krijgen voor dat ze bij Marc aankwam, want hij zou dat sowieso niet accepteren. Ze had een lange dag in een studio gehad, ze was handmodel geweest vandaag. Niet eens een goede klus, ze ving er niet zoveel voor en bovendien was dit het soort werk waarmee ze aantal jaar geleden begonnen was. Toch was het wel leuk tijdverdrijf en makkelijk geld verdienen, waar ze weer iets leuks voor kon kopen. Ja, ze kon het toch stiekem wel waarderen. Wat ze niet kon waarderen, is dat de chauffeur nog steeds niet was weggereden. “Ik kan me niet herinneren dat jij doof bent of dat ik iets aan mijn stem mankeer, dus waarom heb ik nog geen motor gehoord?” vroeg ze lichtelijk geïrriteerd. De chauffeur vertelde dat hij niet wist waar hij naar toe moest rijden. “MOCCA, MARK MOCCA BEGRIJP JE DAT NIET?” schreeuwde door de auto en vervolgens gaf ze hem het adres. Rustig Aura, rustig meid, daar krijg je rimpels van.

Na een aantal minuten begonnen ze dan eindelijk te rijden. Opgelucht haalde Aura adem, ze wilde namelijk niet de Boete missen. Heerlijk om al die mensjes zo te zien lijden. Dat klonk misschien heel erg wreed, maar ze liepen maar te klagen. Logisch dat het Capitool die opstand zo hard had neergeslagen, wat wilden ze nou? Hele tijd maar klagen dat het allemaal zo slecht was. En wat nou als het ze gelukt was en zij waren de baas? Die mensen wisten niet wat hun zouden overkomen, zoveel vrijheid en dan zou heel het land in puin gaan. Nee, deze mensen wisten negen van de tien keer altijd wat ze niet wilden, maar niet wat ze dan wél wilden. Die mensen hadden gewoon een strakke hand nodig en het Capitool had daar goed voor gezorgd. Het was duidelijk wie de baas was en wie niet en de Spelen zorgden er nog eventjes voor dat dit extra benadrukt was. Aura was het daar helemaal mee eens. Misschien dat ze er anders over had gedacht als ze in een District had gewoond, maar wat je niet wist, dat was er niet. Tenminste, zo dacht Aura.

Terwijl ze zo in gedachten verzonken was, kwam ze er te laat achter dat ze al een hele tijd stil stonden. “Waarom staan we precies stil? Je weet toch waar ik je naar gestuurd heb?” vroeg Aura agressief en keek de chauffeur via de binnenspiegel aan. “Nou, mevrouw Ferrari, we zijn er al” zei hij twijfelend en draaide zich om in zijn stoel. “O…nou prima” zei Aura een beetje verslagen en stapte uit het voertuig “Ik bel wel als je me weer op mag halen, tot dan heb je vrij” Aura besefte niet dat hij nog meer mensen rond moest rijden, maar dat maakte niet uit. Het leven van deze man interesseerde haar vrij weinig.

Uit haar tas viste ze een enorme zonnebril en zette deze op haar hoofd. Het zonnetje scheen heerlijk op haar gezicht, terwijl ze de oprit van het enorme gebouw opliep. De schuifdeuren gingen open en meteen borg Aura hem weer op. Dit hele ritueel had maar vijf seconden geduurd, maar het was zien en gezien worden in deze stad. Met strakke stappen liep Aura door naar de lift en drukte op de knoppen die haar naar de juiste verdieping zouden leiden. Haar humeur was helemaal verbeterd, ze had echt zin in deze dag/avond/middag/ja. De lift kwam al vrij snel tot stilstand en Aura stapte uit. Goed, waar moest ze nu heen? Links? Rechts? Nou ja, er was maar één enkele deur die ze kon zien dus daar zou het allemaal wel zijn. Ze drukte de bel in en wachtte geduldig tot iemand haar de deur naar het paleis zou openen.

Een persoon die niet Mark Mocca was deed open. “Uhm hallo, ik ben Aura Ferrari, ben ik hier bij het juiste adres, Mark Mocca?” De persoon keek haar vreemd aan en voor de rest kreeg Aura geen respons. “O, hahaha, jij bent vast een Avox! En jullie stouterikjes kunnen zeker niet praten hè, ja, en dat is dan helemaal je eigen schuld!” zei Aura op een kinderachtige toon met een fijne glimlach en deed toen de deur verder open.  Ze kneep hem nog eventjes moederlijk in de wang en vervolgde toen haar weg. De Avox schoot langs haar heen en verdween eigenlijk net zo snel als dat hij was komen opdagen. Nu had ze een ander probleem, want ze moest namelijk haar weg vinden in dit enorme huis, op zoek naar haar nieuwe BFF.

Terwijl ze een paar stappen had genomen, hoorde ze de stem van Mark al komen. Met een brede glimlach liep ze naar hem toe. Precies op dat moment ging haar telefoon af en graaide ze deze uit haar tas. Uit het toestel tetterde de stem van Mark, terwijl hij gewoon voor haar stond. “Mijn lieve honingdropje, kijk eens achter je, tante Aura is er al!” zei ze met een brede grijns en hing de telefoon op. Ze gaf haar nieuwe vriend een big hug als verwelkoming en zette haar tasje neer op de grond. “Schat, je woont hier echt gewoon geweldig! Heb je het zelf ingericht of heb je het laten doen? Maakt niet uit, het ziet er echt ge-wel-dig uit!” zei ze enthousiast en knikte. Toen ging ze zo vrouwelijk mogelijk op de bank zitten en viste een stukje popcorn uit de schaal. “O heerlijk!” kirde ze uit. Ze liet haar ogen over het interieur gaan. Ja, ze vond het echt helemaal geweldig en helemaal bij hem passen. “Schat, heb jij misschien een wijntje voor mij? I know, het is nog redelijk vroeg, maar nooit te vroeg voor een ontstressend wijntje. Je weet wel, chauffeurs die niet rijden..” Ze sloeg haar ogen ten hemel, terwijl ze hem liefjes aankeek. "O ja, en die Avox, die moet je goed in de gaten houden hoor, wat een rare snuiter is dat...niet eens vriendelijk. Ik bedoel, ze kunnen niet praten...maar toch, een beetje vriendelijk zou wel op zo'n plek zijn. Heb je wel al je spullen gecontroleerd? Je weet het tegenwoordig maar nooit..."

Stress was slecht voor zijn huid, en Mark wist het. Hij had niet voor niets zijn lippen op laten spuiten nadat hij in het Capitool was komen wonen, het gaf hem een gezich waar meteen een soort medeleven naar toe ging, en wat aandoenlijke blikken van grote, brede, gespierde knappe kerels opleverde. En wat had Mark nodig hier in dit leven? Juist ja, knappe gespierde lekkere hunks. Maar door dit soort stress zou hij straks weer iets moeten laten opspuiten, en daar had hij toch echt geen zin in tijdens de Spelen. Hij had Aura ook nog niets verteld over zijn broertje in zijn oud-District. Als hij werd gekozen uit die duizenden, dan zou hij het haar wel vertellen.

Toen hij de telefoon in blèrde, reageerde Aura.. IN HET ECHT! Ze was er! Gelukkig! Meteen gaf hij haar een big-hug terug. "Ik heb het zelf ingericht, natuurlijk alleen maar design-meubels." Nu had hij iemand om dit samen mee te delen, lekker een ouderwets middagje wijn, popcorn en Boete. Al was die Boete nog niet zo ouderwets. "Tuurlijk Darrling! De wijn heb ik al koel laten zetten, een witte dan maar? Het is nooit te vroeg voor wijn!" Een vette knipoog volgde. "And don't worry about that toungeless boy, hij is al bang genoeg voor me!"

Hij pakte de fles en wou inschenken, tot hij tot het besef kwam dat ze toch wel dronken raakten. Dus sleepte hij meteen de enorme koelemmer mee, en dumpte hem tussen de schalen popcorn op de tafel, zo, alle drank hadden ze in handbereik. Hij pakte twee glazen, en schonk ze tot ver over de normale stand, tot hoever een wijntje wordt ingeschonken, heen. Een goed VOL glas wijn. Heerlijk begin.

Hij pakte zijn glas, en gaf de ander aan Aura, en maakte aanstalten om te gaan proosten. Er was alweer een reclameblok begonnen, want ja welk bedrijf nam deze reclame nou niet aan voor klauwen vol geld, vrijwel iedereen in Panem die geld had, keek nu. Snel verzon hij een toost, en sprak hem uit. "Op onze vriendschap, de nieuwe eye-liners" Snel knipperde hij met zijn wenkbrauwen. waaronder een perfecte lijn knalrode eye-liner zat. "Op Sean, wiens lippen nog beter smaken terwijl ze niet opgespoten zijn, op de uitgever die voor lul stond en op de Boete. May the odds..." Het was de slogan van het Capitool, Aura zou hem af moeten maken, dan zouden de glazen klinken en zouden ze een rijkelijke slok nemen.

Mark wist precies wat goed voor haar was. Ze wierp een blik op de schalen popcorn en alle wijn en drank die hij had neergezet. Zoute popcorn was echt het beste wat je kon eten, als je het in combinatie deed met water. Door het zoute van de popcorn, waar amper calorieën inzaten, kreeg je weer erge dorst en als je dan water dronk, spoel dat goed door en viel je eigenlijk best snel af. Dat was een van de redenen waarom Aura een perfect figuurtje had, zonder er heel erg veel te voor hoeven sporten. Helaas was de combinatie met alcohol iets minder, want als je erg veel dorst had, pakte je dan de drankfles en dan raakte je dronken, al had Aura wel de intentie dat dit de bedoeling van de avond was, aangezien er een enorme hoeveelheid drank was. Een brede glimlach verscheen op het gezicht van Aura, dit was waar ze van hield en waar ze goed in was. Wat een talent.

Dankbaar nam Aura het glas aan en ging tegenover Mark staan, alsof ze gingen proosten. Eigenlijk was dat de bedoeling ook. Ze keek hem recht in de ogen aan, terwijl hij een aantal dingen opnoemden waarop ze konden proosten. “…be ever in your favor” maakte Aura zijn zin af en nam een flinke slok van de wijn. Eigenlijk was de slok zo flink dat hij al praktisch tot de helft leeg was. “Oeps” zei Aura met een grinnik en plofte toen weer op de prachtige bank neer, terwijl ze haar ogen op het interieur liet glijden. Het huis paste perfect bij Marc, het was inderdaad allemaal designer en zo verschrikkelijk mooi. Ze graaide een beetje popcorn uit een schaal en sloeg haar benen verleidelijk over elkaar, terwijl ze een paar stukjes in haar mond propte. Ergens kon ze nu gewoon lekker boers haarzelf zijn, omdat ze hem toch niet kon versieren, maar iets hield haar tegen. Dit was immers het huis van iemand anders. Toen ving haar blik het scherm van de televisie en een brede glimlach verscheen op haar gezicht.

“Het begint!” tetterde Aura uit en nam nog een flinke slok van haar wijn, die inmiddels tot driekwart geleegd was. Oeh, wat genoot ze hiervan. Zoals eerder vermeld was Aura een groot voorstander van de Hongerspelen en wilde ze heel erg graag zien welke schapen hun districten moesten gaan verdedigen. Niet dat ze een kans maakten, want er kon er maar één de winner zijn. “Ik hoop dat er dit jaar een beetje…interessante jongens bij zitten. Altijd prettig om daar tegen aan te mogen kijken! Als het allemaal sulletjes zijn, schiet het allemaal niet op” mopperde Aura en dronk haar glas wijn leeg. Voorzichtig kwam ze naar voren en schonk nog een glaasje in. “Deze wijn is echt verukkelijk, must be the best I’ve ever taste!”

Vrijwel zoals verwacht greep Aura naar de popcorn, gelukkig dat hield het allemaal wat luchtig. Als Aura nu ook met een serieuze blik naar de tv was gaan kijken, had Mark het niet meer gehouden van spanning. Zijn broertje woonde in District 8, dus het zou even duren. De Boete werd live uitgezonden, van District 1 naar 2, dan 3 enzovoorts. Dus Zijn broertje was als achtste aan de beurt.

Aura nam het glas wijn aan, en proostte gezellig mee. Ze namen een teug en Mark kwam tot de ontdekking dat ze beide vrijwel het halve glas bij de eerste teug al leeg was. Een spontane lachbui was niet uit te laten. Al grinnikend keek hij Aura aan, wat een gekken waren ze toch ook. Maarja, waarom ook niet right? Aura keek naar het scherm van zijn veel te grote tv, en kondigde, net als de voice over op tv, aan dat het begon. Gespannen keek Mark naar het scherm.

Ze begonnen bij District 1. "Voor zover ik goed geïnformeerd ben, is dit één van de Beroeps-Districten, zodra de mensen hoorden over de Spelen, hebben ze hun kinderen laten trainen hiervoor. Dit zouden dus de potentiële winnaars zijn." Maar toen de eerste Tribuut werd gekozen, kreeg Mark alweer een lachbui. Het meisje wat streng kijkend het podium opliep, zag er alles behalve gevaarlijk uit. "Don't wanna be rude, maar deze kunnen we geloof ik al wel afschrijven!" En weer een lachbui was niet te onderdrukken. Nu was het tijd voor de mannelijke Tribuut. Dat was vanaf nu Mark's favoriete momenten, alle testosteron zou van het scherm spatten, vooral bij de Beroeps niet waar?

Het begin was gemaakt. Aura’s kakelende lach galmde door de ruimte toen Mark een gepaste opmerking over het meisje had gemaakt. “Jeetje, die ziet eruit alsof ze net uit een of andere kliniek was ontsnapt. Dit waren toch de Hongerspelen en niet een of andere slechte talkshow waar mensen hun problemen bespreken? Trouwens, die jongen is niet heel erg veel beter. Raar mormel…” zei Aura hoofdschuddend en grabbelde wat in haar tasje. Uit het tasje haalde ze een pakje sigaretten. Maar dit waren niet zomaar sigaretten! Dit waren sigaretten die de geur had van bloemetjes. Dit had een heel groot voordeel, want nu zou niet het huis vergeven zijn van een ranzige stank. Ook viste ze nog een asbakje uit het minitasje (what a girl wants is what a girl needs) en zette dat naast haar neer. “Vind je het erg als ik dat doe?” vroeg ze aan haar nieuwe vriendje en keek hem lief aan. Ze legde het pakje naast hem neer zodat hij ook kon pakken als hij wilde en zodat hij kon zien dat niet zijn hele huis vergeven zou zijn van een ranzige lucht. Ergens kon Aura dat wel begrijpen.

Voor dat ze haar sigaret aanstak, werd haar aandacht weer getrokken door de televisie. District 2. Aura greep haar glas wijn en nam nog een flinke slok, inmiddels was hij alweer bijna leeg. Dit ging echt niet goedkomen. “Hoe kom ik nou vanavond naar huis als we over enkele uren helemaal ladderzat zijn?” piepte Aura zogenaamd hysterisch en gaf hem een knipoog. Ook propte ze weer wat popcorn in haar mond, terwijl ze van District 2 naar District 3 schakelden. “Ik heb nou nog niemand echt gezien waarvan ik dacht van: Hey! Jij maakt nou echt een kans!” piepte ze geïrriteerd en keek boos naar het scherm. Wat was dit voor schijnvertoning? Alleen deze jongen van District 4, daar had ze misschien wel een goed gevoel over, maar die zou dan wel weer stom genoeg zijn om zichzelf van het platform af te blazen en dood te gaan. Ja, dan kon ze alle weddenschappen wel weer vergeten.

Na een tijdje kwamen ze dan aan bij het einde van District 7. Toen ging de camera over een aantal knappe koppen in District 8 die zeker niet verkeerd waren. “Jammie!” zei een aangeschoten Aura en ze likte over haar lippen “Eindelijk, een paar knappe koppen. O kijk die!” En ze wees naar het scherm, op een jongen waarop ingezoomd werd. “En die!” “En die!” “O en wat vind je van die?” Het meisjestribuut was al gekozen, nu het jongenstribuut. Hier had ze een goed gevoel over, want er moest ook een beetje kijkplezier in zitten.

Aura stak een sigaretje op, hmm Mark had er ook wel zin in. Dat was het voordeel van in het Capitool wonen, er werden sigaretjes geproduceerd waar je niet meteen verslaafd aan raakte, dus Mark kon er zo nu en dan één opsteken zonder verslaafd te raken. "Neehoor, hoeft niet, ik heb altijd mijn eigen in huis!" Hij stond op, trok een kast open en keek naar de verschillende sloffen sigaretten die hij daar had liggen. Allemaal dezelfde smaak, en allemaal in verschillende bruintinten. Hij pakte er een pakje uit, en ging weer op de bank zitten. "Ik moet mijn naam natuurlijk waarmaken!" zei hij toen hij de smaak, Mokka, liet zien. Hij haalde er een sigaret uit, schoof het asbakje van Aura dichter tussen hun in, en drukte op een knopje op de bank. Uit de bank kwam een microfoontje, en mark sprak er duidelijk "Aansteker" in. Uit de bank kwam een slangetje, waar nu een vuurtje uit kwam. Mark stak zijn sigaret er in aan, en de aansteker verdween weer.

Een ronde langs de Districten die allemaal niet zo interessant waren, alhoewel de begeleider van District best een lekkerding kon zijn als hij eens goed onder handen was genomen door een stylistenteam. Of gewoon door Mark zelf! Bij deze gedachte grinnikte Mark even, maar de tv ging alweer door. Alle Districten kwamen langs, en hoe verder ze kwamen, hoe erger Mark vreesde voor District 8.

Toen was de tijd aangebroken, District 8. Bij een kleine ronde langs het publiek, werd Mark lijkbleek. Daar stonden ze, zijn familie in het publiek, en daar ook zijn broertje. De witharige had zijn stijl compleet aangepast in de tijd dat Mark er niet was. De jongen was precies het tegengestelde van normaal, zelfontworpen tunnels, een punkkapsel en goedgeplaatste gaten in zijn kleren, die hij zelf had geknipt. Een gevoel van trots gloeide door Mark heen. Aura was meteen in haar sas, aangezien District 8 veel knappe koppen telde, en ze er ook nog eens goed uitzagen. Maar Mark was ondertussen nog witter geworden, zijn gezicht was bijna te vergelijken met het haar van zijn broertje. Het meisje was gekozen, en nu was het tijd voor de jongen. Mark durfde niet te kijken, en toen de nam door de woonkamer knalde, was het alsof hij water zag branden.

Hoe, uit al die namen? Zijn sigaret was hij al vergeten, deze lag al brandend in de asbak van Aura. Hij durfde Aura niet aan te kijken. Over zijn wangen liepen de tranen, deze stopten in zijn nek en eindigden op zijn net nog droge, witte bloes. Hoe moest hij dit nou weer uitleggen? Zou hij het kunnen? Zou hij een eerlijke hoofdsponsor zijn, of zou hij zijn broertje een Spelen geven, die meer leken op een vakantietripje? Dat was een zorg voor later, hij moest dit nu eerst aan Aura uitleggen. "A.. Au-.. Aura?" zei hij met een trillerige stem.

Dit was echt ideaal! Een aansteker die gewoon tevoorschijn werd getoverd. Aura was een hele grote fan van het huis van Mark. Het was echt gewoon…nou ja, wat ze eigenlijk al verwacht had: een paleisje. “Nu wil ik het proberen!” zei ze vrolijk en ging er eventjes goed voor zitten. “Aansteker!” riep ze en de aansteker kwam weer tevoorschijn en produceerde een vuurtje. Dolblij dat het haar ook lukte, stak ze haar sigaret aan en verdween de aansteker weer. Het was zo slecht om verslaafd te zijn aan roken, maar soms had het wel een gezellig effect. Zoals op dit soort momenten. Ze nam een flinke trek en liet de rook via haar neus ontsnappen. Het was heerlijk ontspannend, terwijl de twee diva’s hét spektakel op televisie volgden. Aura moest zeggen dat het haar tot nu toe wel allemaal heel erg was tegengevallen. Ze wisten natuurlijk nu wel wie de Tributen waren, maar wie er allemaal een kans maakten…het zou één groot fiasco worden en dat allemaal door die Tributen! Misschien was het maar goed dat ze toch allemaal dood gingen, in hun echte leven zou het er niet veel beter aan toegaan.

Maar toen District 8 zag ze dat haar metgezel Mark nogal veranderde. Zijn gezicht was lijkbleek geworden, het leek wel alsof hij een spook gezien had. “Mark, gaat het?” fluisterde ze zachtjes, maar hij keek recht naar de televisie. Misschien was het slim om nu eventjes haar mond te houden. Aura keek ook naar de televisie en ze vond dat de stilte om te snijden was. Het was helemaal niet fijn om in deze sfeer te zitten, maar Aura zou absoluut niet weggaan. Nee, ze kon nu niet weggaan. Niet na wat Mark allemaal voor haar gedaan had. Op de televisie zag ze hoe een jongen met vrij wit haar gekozen werd. Hij zag er lief uit, niet extreem knap, maar hij was wel schattig. Aura glimlachte, ze zouden nu door gaan naar District 9 en dan zou er eigenlijk al een beetje een einde in zicht komen. Ze moest zeggen dat ze na een aantal Districten behoorlijk geïrriteerd was geraakt door het lage kwaliteitsgehalte van de Boetes.

Ze hoorde iets uit de mond komen van haar nieuwe best friend. “Wat zei je, schat?” zei ze en draaide zich naar de jongen. En toen zag ze iets wat ze absoluut niet verwachtte. Mark Mocca, misschien wel de meest invloedrijke persoon in het Capitool (of heel Panem, I have no idea), zat te huilen. Hij zat te huilen op dezelfde bank als haar! Eventjes wist Aura niet wat ze moest doen. Normaal gesproken zou ze nu zijn opgestaan en weggelopen, want ze had een hekel aan huilende mensen. Maar iets in haar hield Aura tegen. Was dit nou het gevoel wat men ‘vriendschap’ noemde? Het gevoel er voor elkaar te moeten zijn, als je vriend het lastig heeft? Maar wat nou als hij er niet voor haar zou zijn als zij het moeilijk had? Ze wilde het zo graag, een gevoel bij hem voelen, maar ze bleef het wegdrukken. “Niets voelen, Aura, je krijgt dan alleen maar pijn” schoot er door haar hoofd, maar toen ze zijn tranen op zijn blouse zag druppelen…dat gaf de doorslag. Ze zouden wel zien hoe het zou lopen. Alles wat ze nu wist, was dat ze er voor Mark moest zijn. Hij had verdomme zo wat haar halve leven gered!

“Hey lieve schat, wat is er allemaal aan de hand?” vroeg ze oprecht bezorgd en haar gezicht stond op ernstig. Het gevoel dat ze nu hielp had ze niet, dus ze stond op en ging naast Mark zitten. Toen sloeg ze nogal onhandig haar arm om hem heen, ze had namelijk nog nooit iemand getroost. Hoe moest dit? Misschien moest ze gewoon haar gevoel volgen. En toen sloeg ze ook haar andere arm om hem heen en knuffelde hem. “Vertel me maar wat er aan de hand is en niet huilen” Ze drukte een vriendschappelijke kus op zijn wang en pakte zijn handen vast. “Vertel…misschien lucht het wel op. En je kunt me vertrouwen, alles wat je me hier vertelt blijft tussen deze muren” zei ze tegen hem, want ze kon zich wel voorstellen dat hij misschien in het verleden verraden was.

Hij beefde al een afkickende Morfling. Hij voelde zich verre van goed. "Aura, I never told you my story. You don't understand, but I'll tell it to you." Hij ademde een keer diep in, slikte de brok in zijn keel door en stak van wal. "Ik ben van origine geen Capitoler, ik kom uit District 8. Als klein kind had ik talent in ontwerpen, en werd op jonge leeftijd hier naartoe verplaatst. Ik heb hier de mode-markt gedomineerd, en verder niet meer over mijn verleden nagedacht. Tot.. tot de Spelen werden aangekondigd. En waarom? Nou, die blonde die je net op tv zag? Dat.. Dat is mijn broertje." Hij ademde eens een paar keer goed in en uit. Eigenlijk had hed hem opgelucht dat hij het hele verhaal verteld had, the only problem: Zou Aura nog wel met hem om willen gaan nu ze wist dat hij uit een District kwam? "Ik sta verder net zo achter de Spelen als jij hoor, alleen.. mijn familie..."

In stilte wierp Mark een blik op de tv, hij zag zijn broertje huilend naar het podium lopen. Het was hartverscheurend, maar Mark moest door. Nu stond hij voor de tweesprong, zou hij zich helemaal verliezen in het sponsoren van zijn broertje? Zijn broertje had toch niets met de Opstand te maken gehad? Mark zelf had er niet eens wat mee te maken gehad, aangezien hij al veilig in het Capitool woonde toen de Districten gingen rebbelen. "A-.. Au.... Aura? Maakt mijn afkomst je echt wat uit?" Mark moest het weten, stond hij er alleen voor in de Spelen, of had hij zijn trouwe bitch-genoot?

Toen de tv verder ging op District 9, District 8 had al afgesloten, was Marks aandacht van de tv afgeleid, en keek hij Aura goed aan. Hij pakte zijn glas wijn en sloeg het in één keer achterover. Dat voelde goed, het bracht hem even weer in het hier en nu, in plaats van na denkend over wat er wel allemaal niet kon gaan gebeuren. Na zijn sigaret gecheckt te hebben, die uit was gegaan, pakte hij een nieuwe en weer een walm Mokka geur vloog door de kamer toen hij het met de bank-aansteker aanstak.

Aura zag hem trillen en besefte dat het helemaal niet goed zat. Eigenlijk wilde ze verder met het geruststellen van hem, maar hij begon eindelijk te praten. Dat vond Aura fijn, want dat was een teken dat hij haar vertrouwde. Langzaamaan begon hij en Aura bleef hem aankijken, zodat hij haar reactie meteen kon zien. Ergens had ze gehoord dat dit erg belangrijk was als mensen je iets gingen vertellen, dus nam ze maar even aan dat dit voor Mark ook het fijnste was en deed ze het maar. Toch schrok ze wel eventjes en dat was ook heel eventjes aan haar ogen te zien. Hij was dus van nature geen persoon die uit het Capitool kwam. Dat had Aura absoluut niet verwacht, want hij kwam zo…verschrikkelijk over als iemand die hier geboren was. Zijn manier van doen, zijn manier van praten, de manier waarop zijn huis was ingericht. Niet dat dit allemaal negatief was, maar het hoorde gewoon bij het Capitool. Was hij dan zo goed ingeburgerd? Aura beet eventjes op haar onderlip terwijl hij zijn verleden aan haar vertelde. Zijn broertje, de stijlvolle met het mooie witte haar, was dus zijn broertje. Wat moest ze in godsnaam zeggen?

Toen stelde hij een hartbrekende vraag. Of het haar echt wat uitmaakte of hij uit een ander District kwam? Aura pakte een fles wijn en schonk haar glas opnieuw in, terwijl ze er voorzichtig van nipte. “Het is niet dat ik het erg ofzo vind, ik had het alleen absoluut niet verwacht” begon ze “Ik bedoel, je bent een van de bekendste personen van het Capitool, laten we wel wezen, dus verwacht had ik het niet” Aura keek eventjes in het diepe en haar gedachten werkten op volle toeren. Iemand uit een ander District? Iemand die niet de eer had gehad om in het Captiool geboren te worden, dé hoofdstad van Panem. De belangrijkste plek van heel het land. En toch woonde hij daar. En toen verklaarde Aura zichzelf voor gek. Waarom dacht ze zo na? Deze jongen had zich gedragen als een echte vriend tegenover haar en dan zat zij verdomme na te denken of ze het wel zou accepteren dat hij een andere afkomst had?

Ze schoof wat dichter tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn schouder. “Natuurlijk maakt me dat niet uit, lieve schat, al kwam je uit District 3 of 6 of weet ik het, waar het mij om gaat, is om wie je bent. En als je het niet gezegd had, had waarschijnlijk niemand het geraden. Dus wees alsjeblieft niet bang, want het is echt niet erg” zei Aura toen en ging weer rechtop zitten. Ze nam nog een flinke slok wijn. Zo, dat was wel heel erg veel serieus gedoe om een vrije avond. Maar het voelde goed om eens niet altijd een oppervlakkig gesprek met iemand te houden, want Aura was absoluut niet dom. Sterker nog, ze was best wel slim, alleen waren heel veel mensen in deze stad dom, dus hield ze zichzelf ook maar dom. “Ik zal het ook aan niemand vertellen, want dat is waarschijnlijk wat je wilt?” vroeg ze toen en sloeg haar glas wijn toen in één keer leeg.

Toen keek ze hem weer serieus aan. “Wat ga je nu doen?” vroeg ze aan hem “Ga je alles inzetten op je broertje, qua sponsoren? Of behandel je hem als alle andere Tributen?” Aura zuchtte. Ergens begreep ze wel dat hij het nooit over zijn hart zou kunnen krijgen zijn broertje te laten stikken. Aura zelf had nooit een broertje of zusje gehad. “Als ik mijn mening er over mag geven…en dat klinkt misschien hard, zou ik niet al je sponsoren op je broertje zetten. Het is zou erg oneerlijk zijn tegenover de andere Tributen, en niet dat mij dat wat uitmaakt, want het zijn immers de Spelen, maar de Spelmakers zouden het daar misschien niet mee eens zijn, omdat je dan misschien hun spel beïnvloed. En laten we wel wezen, we weten allebei hoe beleid hier in elkaar zat…” Een duistere blik verscheen op het gezicht van Aura. Dit was een gevaarlijke uitspraak, want normaal gesproken werd kritiek op het beleid niet geduld en zeker niet door bewoners van het Capitool. Mark zou het heus niet door vertellen, had ze zo het idee, en anders had ze altijd nog iets om hem te chanteren, hoe gemeen het ook klonk.

Aura had een lichtelijke twijfel laten blijken toen Mark opbiechtte dat hij uit het District kwam. Maar hij had er niet eens lang gewoond! Serieus, als je naar hem keek viel het toch niet eens o pdat hij niet uit het Capitool kwam? "Het was ook zo vroeg, vanaf mijn twaalfde werd mij al geleerd kleren te designen in Capitool style, dus vraag je niet af of ik wel ingeburgerd ben, ik ken niet anders!" Door zijn tranen heen moest mark toch even lachen. "En als je kijkt naar mijn broertje, kun je zien dat style in het bloed van Mocca zit, niet waar?"

"Ik ben wel blij dat je niet al gillend hier het appartement uit bent gerend, serieus er zijn mensen die mij haten omdat ik mij ben. Vraag het maar aan meneer de Hoofdspelmaker, als je me niet gelooft." Aura wou het voor zich houden, dat was een waren vriendin! Ook al weet hij dat de gedachtegang van Aura af e ntoe een beetje achterliep op mensen met een normaal IQ, toch hield hij van haar op de manier wie ze was, trouw, lief en toch heerlijk opbeurend. "Ik ben bij sommigen al bekend als ex-Districtinwoner, zo moesten de scouts uit het District zich verantwoorden tegenover de Presidente en haar broer, maar verder zijn het er niet veel. Daarom houd ik het voor me, ik ben liever bekend om wat ik kan, dan om wie ik ben. Aura, je bent een schat, echt waar!"

Het beleid van het Capitool. Natuurlijk, daar zat ook wat in. Het Capitool zal waarschijnlijk zijn gehele inboedel en fortuin afpakken als hij overduidelijk zijn broertje zal sponsoren. Tuurlijk, ze zouden begrijpen dat hij zijn broertje meer sponsorde, maar hij moest niet overdrijven, anders zouden de Districten weer in opstand kunnen komen, omdat ze misschien wel dachten dat mark hun Opstand zou betalen. "Ik zou me enorm moeten inhouden, Aura? Wil jij mij misschien helpen bij het sponsoren van de Spelen? Ik denk namelijk als ik niet een 100% Capitool darling bij me heb, ik me stiekem verlies. Dus, wat dacht je van de Spelen hier volgen, in mijn appartement. Ik laat een Avox een kamer voor je inrichten, ik heb nog een kamer leeg staan, die kun je inrichten zoals je zelf wil. Jij roept, en de Avoxen slepen. Trek hier in, in ieder geval voor de Spelen. Als je langer wil blijven, het is vanaf nu jouw kamer." Wat gezelligheid in huis, was dat niet waar mark al een tijdje naar had gesnakt?

Hij nam nog een hijs van de sigaret, en volgde de Boete een beetje, voor de rest was het niet interessant. "Laten we anders meteen beginnen!" Hij pakte zijn telefoon weer, die heerlijk vloekende kleuren fleurden hem weer een beetje op. Hij belde naar het hoofdkantoor van de Avoxen, en befeelde dat zijn Avoxen elk moment in de meubeldesignshop moesten stana, om meubels naar zijn appartement te slepen. Daarna een belletje naar de designshop, en Mark had bevestiging dat over een kwartier ze terecht konden. Een laatste belletje naar een chauffeur, en zelfs de lichtroze limo was geregeld. "Dus, alles geregeld, ga je mee? Ik heb wat afleiding nodig na zo'n serieuze avond!" Al een beetje draaiend van de drank keek hij Aura lieflijk aan met de grootste puppyogen die hij op kon zetten.

GODMODDEN TOESTEMMING


Hij vond het fijn dat ze er was. Aura had een raar gevoel in haar buik, het was prettig. Het was een ontzettend warm gevoel en Aura werd er heel erg blij van. Ook vroeg hij haar of ze een tijdje bij hem wilde intrekken en ze mocht ook nog eens de kamer helemaal zelf inrichten. Spontaan vloog ze hem weer om de hals en trok zich toen weer terug. “Ik zou het echt super leuk vinden om een tijdje bij je te komen intrekken! Ik heb niet eens een huis weet je, ik leef al vijf jaar in hotels en appartementen van andere mensen dus dit is echt geweldig! En na de Spelen…we kijken wel, als het bevalt kunnen we altijd nog andere dingen afspreken” Een vette knipoog kwam er vanuit het gezicht van Aura en met een schuinoog keek ze nog af en toe eventjes naar de Boete. Deze interesseerde haar helemaal niet meer, binnen nu en een korte tijd was de helft toch afgemaakt en zou de wereld niet langer last hebben van hun gal. Wel moest ze vanaf nu op gaan passen op wat ze zei, beledigingen over de familie van Mark zouden haar einde kunnen betekenen.

Nou  zou Aura dat natuurlijk nooit doen, maar als de jonge William iets verkeerds of stoms zou doen, en Aura een paar glaasjes wijn op zou hebben, dan zou er nog wel eens het een en ander kunnen uitvliegen. Ze zou zichzelf moeten inhouden, maar voor de vriendschap van de jongen naast haar had ze dat wel over. Het was tijd voor een ontwikkeling in haar leven, iets wat ze al een tijd geleden had moeten doen. Een vriendschap toelaten in haar leven. Niet iedereen was slecht, niet iedereen was er op uit om je helemaal naar beneden te halen of om je pijn te doen. In gedachten glimlachte Aura. Was ze dan tweeëntwintig jaar gewoon blind geweest?

Mark stelde voor om meteen te beginnen en begon allemaal dingen te regelen.  “Natuurlijk ga ik met je mee!” zei ze enthousiast en stak haar arm door die van hem, terwijl ze hem zachtjes meetrok richting de lift. Enthousiast drukte Aura op het knopje en draaide zich toen naar hem. Ze legde een hand op zijn schouder en keek hem recht in de ogen: “Weet je Mark, je moet blij wezen dat je überhaupt een familie hebt, ook al zijn ze afkomstig uit een ander district. Het maakt niet uit waar je vandaan komt, ik weet bijna voor honderd procent zeker dat ze heel erg veel van je houden en super trots op je zijn! En dat moet je in je achterhoofd houden, want niet iedereen heeft dat geluk” Een triest glimlachje op het gezicht van Aura en een blije gedachte ging door haar hoofd toen ze hoorde dat lift er was. Ze stapte de lift binnen en drukte op het knopje naar beneden. Aura was een beetje bang, want misschien zou Mark wel lastige vragen gaan stellen. En niet dat ze hem niet vertrouwde, ze was er gewoon nog niet aan toe om haar hele levensverhaal aan iemand te vertellen. Dus zocht ze maar naar andere onderwerpen: “Ik vond de Boete trouwens verschrikkelijk, eigenlijk zouden ze gewoon mensen moeten kiezen, gewoon tijdens de Boete zelf! Gewoon aanwijzen en het podium opsleuren. Misschien wat advies van ons erbij, want dan hebben we misschien nog knappe knoppen in de Spelen”

De lift was aangekomen op de begane grond en met haar enorme hoge killer heels vervolgde Aura haar weg naar buiten. Ze had de deur nog maar net open gedaan of een enorme flits verscheen in haar ogen. Een aantal fotografen stond voor de deur en Aura hoorde haar naam een aantal keer: “Aura, klopt het dat jij en Mark.....” “Aura, is Mark…?” “Aura…” Aura, ben je…” Ze werd gek van haar eigen naam op het moment en gooide de deur meteen weer dicht. Ze wankelde nog even na van de flits die enkele secondes daarvoor nog in haar ogen had geschenen en keek toen Mark aan. “Hoe komen we daar door heen, Mark? Ik heb nog nooit zo iets gehad” Een zenuwachtig lachje ontsnapte uit haar mond en ze keek hem ernstig aan. Hij zou moeten weten wat ze zouden moeten doen, hij was hier de superster!

Gelukkig maakte Aura geen rotopmerkingen over zijn afkomst, het leek haar ook allemaal vrij weinig te interesseren. Niet op een negatieve wijze, meer als een het-maakt-niet-uit. En daarna vulde ze zijn hart met tederheid, dat hij trots kon zijn, wie of wat zijn familie ook was. Hij gaf Aura een hug, en de lift mee in genomen. "Dat zal zoveel beter zijn. Dan kiezen we de meest lelijke slapjanussen uit, en één sterke knapperd. Weten we in ieder geval dat we geen knappe gezichtjes mollen. Of juist wel, hoe minder knapperds in de Districten hoe mooier wij lijken! Serious Aura, denk nou niet dat ik tegen de spelen ben, ik baal gewoon van mijn broertje. Maar nu weet ik dat hij het kan, en ben ik weer volledig voor. Zoiets als de Opstand willen we niet weer right?" Een hele mond vol woorden.

Bij de deur stonden fotografen, Mark was het al zo gewend, da thij bijna was doorgelopen als Aura hem niet teruggetrokken had. "Schat, tieten naar voren, kont naar achter en gewoon doorlopen!" Hij trok haar de deur weer door, en stak zijn kont naar achter en zijn borst naar voren. En like a fabulous couple they walked right into the crowd.

{Topic afgelopen right? Voor mijn doen kan hij gesloten worden}

*slotje* Marlon, mocht je toch nog willen posten, laat het me even weten!