Deze dag kon gewoon niet verschrikkelijker worden. Het bleek dat ze nu de vrouwelijke tribuut van District 1 was en daar kon niets meer aan veranderd worden. Het stond gewoon gelijk aan doodgaan. Hoe groot was nou de kans dat zij zou gaan winnen? Wat kon ze nou eigenlijk? Het enige wat ze voor de Spelen kon betekenen, was dat ze een goede verstopplaats kon vinden en net zolang zichzelf kon gaan verstoppen, totdat de laatste tribuut was doodgevroren of opgegeten werd of whatever. Lana had zich voor het publiek makkelijk groot kunnen houden, maar nu in deze kamer was het veel lastiger. Ze was alleen. Zou er überhaupt iemand komen om afscheid van haar te nemen? Haar ouders zouden sowieso niet komen en dat had Lana ook al geaccepteerd. Mocht ze winnen, dan zou ze het haar ouders betaald zetten. Dat was een belofte die ze nu ter plekke maakte, want dit zou ze hun nooit vergeven.

Er waren een paar minuten verstreken, vijf om precies te zijn. Dat betekende dat er nog vijfenvijftig minuten over waren om afscheid te nemen. Precies op het moment dat Lana het had opgegeven, ging de deurkruk omlaag. Een glimlach verscheen op het gezicht van de normaal emotieloze Lana, benieuwd wie er nog afscheid van haar zou komen nemen. Toen werd de deur opengegooid en stormde haar broertje huilend naar binnen. “LANA!” blèrde hij en sprong in de armen van zijn grote zus. “Stil maar Dustin, stil maar…” zei Lana, terwijl zij nu ook haar tranen de vrije loop liep gaan. Hoe kon ze deze jongen nou weerstaan? Ze voelde zich werkelijk verschrikkelijk, alsof ze haar kleine broertje in de steek liet door hem in het gat wat ze thuis noemden achter te laten. “Het is zo oneerlijk” snotterde de jongen “Jij bent veel te lief, want jij dood geen mensen en en en dadelijk doen ze jou pijn maar dan kom ik ze helemaal in elkaar slaan want dat mag niet!” Lana lachte door haar tranen heen en drukte een kus op de zijkant van zijn hoofd. Ze hield zoveel van haar broertje. “Dustin…” zei ze en pakte zijn gezicht beet, zodat hij haar wel aan moest kijken “Hou je sterk, hè! Ik weet dat je het kan. Papa en mama zijn heel erg gemeen, als je het niet meer aan kan ga je naar het huis van Alejandro, hij weet wel raad” Stiekem betwijfelde Lana dat, aangezien ze niets meer van hem gehoord had sinds hij iets met Patricia had, maar hij was haar enige hoop.

Dustin knikte en drukte kusjes op Lana’s wang. Ze sloot haar broertje op in haar armen. Ergens was het wel fijn dat niemand meer kwam, aangezien ze nu ook niet gestoord zouden worden in hun verdriet. “Jij bent stoer, Lana, jij gaat winnen, ik weet het zeker!” piepte de jongen gesmoord en weer lukte het hem om haar te laten lachen in deze verschrikkelijke situatie. Toen pakte hij iets uit zijn zak en drukte het in Lana’s handen. “Een mevrouw zei dat je één ding van thuis de arena in mocht nemen en daarom geef ik jou dit. Mama had het een keer laten vallen maar hij is veel te mooi voor haar…” Lana keek wat er in haar hand lag. Het was een prachtige ring. Een ring gemaakt van een roze edelsteen, met een goud bandje. Zou ze die mee mogen nemen de Arena in? Lana had geen idee, maar het was een prachtig aandenken. “Dankjewel Dustin, hij is inderdaad prachtig…” Lana drukte een zoen op de zijkant van zijn hoofd en deed hem om. “Hoe vind je hem?”

“Mooi…” piepte de jongen huilend en de tranen stroomden weer over zijn wangen. Ze kon het hem niet kwalijk nemen, zijzelf was er niet beter aan toe.

Winter stond als versteend op het plein. Langs haar raasden geluiden voorbij. Vrienden zochten elkaar op, sommigen huilend, sommigen lachend. Ouders trokken hun kinderen mee naar huis, dolblij dat ze de dans ontsprongen waren. Ook zijzelf was die gruwelijke dodendans ontsprongen, maar waarom voelde ze zich dan niet opgelucht? Omdat het meisje dat daarstraks met paniekerig gezicht naar het podium gelopen was niet zomaar een vervaagd gezicht was, één in de velen. Nee, het was een bekende. Om haar nou een vriendin te noemen? Dat durfde Winter niet zo goed. Ze had sowieso moeite met mensen vertrouwen en Lana had ze slechts een enkele keer gesproken. Toen had ze echter wel een sterke gelijkenis in hen gevoeld en toch ook wel een soort band. Die band was nu enkel sterker en Winter voelde zich haast net zo rot als de mensen die Lana of Hugo kenden. Die huilden en omhelsden elkaar vol verdriet, maar zij had niemand om zich aan vast te houden. De twee zusjes was ze uit het oog verloren toen opeens iedereen tegelijk van het plein af wilde, Autumn had ze met een hol gevoel in haar maag weggestuurd. Ze wilde even alleen zijn.

Omdat stil staan te ellendig voelde en haar enkel bezwaarde slofte het meisje traag vooruit. Ze volgde haar instincten, merkte dat ze in de richting van het stadhuis liep. Daar waar, zo besefte ze, de tributen afscheid namen. Ze was nu al zo dichtbij, even een kijkje nemen kon toch geen kwaad?In de hal zag ze een man staan gekleed in het wit. Hij keek haar keurend aan en liep toen haar richting in. ''Voor wie kom je?'' vroeg hij nors. Van haar stuk gebracht keek Winter op. Knipperde. Bloosde. Besloot dan. ''V-voor Lana, maar alleen als er niet al te veel mensen zijn.'' Ze had absoluut geen zin om zich tussen allerlei jankende familieleden te begeven. Ze wilde enkel van dit rotgevoel af. Ze wilde enkel even dag zeggen, haar bruinharige districtgenoot succes wensen. ''Volg mij.'' klonk het bars. In haar hoofd rationaliseerde ze het: Misschien won Lana wel.. En zoals iedereen wist kreeg de winnaar een aantal prachtige prijzen: Een huis. Eten. Luxe. Dus als Winter dan nu aardig deed tegen Lana zou ze misschien wat van die voordelen mee mogen genieten. Ja, dat was de logische verklaring. Niet dat het tengere meisje dat als tribuut naar het Capitool gezonden zou worden echt bijster veel kans maakte, maar wie weet...
Dit meisje, Esmerald Snow, met haar witte haren en blauwe ogen, bedacht al die verklaringen wel mooi, maar ze luisterde momenteel helemaal niet naar haar ratio. Nee, zij ging naar Lana toe omdat ze het gevoel had dat te moeten doen. Door de gang werd ze gestuurd door de norse man, die met een sleutel de deur opende en haar zowat naar binnen duwde. Winter hervond haar evenwicht na zijn ruwe gedrag en keek op. Daar zat Lana, met naast haar een klein jochie. ''H-hey. Ik ben Winter.'' Herhaalde ze haar naam maar even. Voor de kleine jongen, maar ook voor Lana. Wie weet wist Lana helemaal niet meer wie zij was. Al bleef Winter met haar albino uiterlijk wel makkelijker in je hoofd zitten. ''Ik wilde je even sterkte komen wensen- en- En natuurlijk succes.'' Ze glimlachte zwakjes.

[Deeerp, omdat Lana nog wat afscheid verdient~ c:]

“Ga je wel aan me denken?” vroeg Dustin met een verdrietig gezichtje en Lana aaide over zijn wang. “Natuurlijk, lieve schat, ik ga dit helemaal voor jou doen! Als ik terugkom, dan gaan we in een heel ander huis wonen, in een hele mooie wijk en dan kunnen we een normaal leven leiden, zonder papa en mama” stelde Lana hem gerust. Dustin slikte eventjes. “Jij vindt papa en mama niet lief, hè?” vroeg Dustin en staarde naar zijn kleine handjes. “Nee…” fluisterde Lana terug, terwijl ze naar het jongetje keek. Dit was wel een zwaar gesprek voor iemand van de leeftijd van Dustin. Hoe moest ze hier nou op reageren? “Ik ook niet…” fluisterde hij zachtjes terug. Zo zachtjes dat bijna niemand het kon verstaan. Nou ja, die ‘niemand’ was eigenlijk Lana, want er was niemand anders in deze kamer. Niemand anders. Geen papa, geen mama, geen Alejandro. Diep van binnen had ze gehoopt dat meer mensen haar zouden missen, maar het zij zo. Als ze dan dood ging, had ze minder te verliezen en zou alleen Dustin om haar rouwen. Niet dat ze dat niet erg vond, maar ze had het erger gevonden als heel veel mensen zouden rouwen om haar verlies.

Toen ging de deur open en werd er iemand naar binnen gegooid door de Vredesbewaker. Lana stond op, wie zou dat kunnen zijn? Aan de persoon te zien was het niet iemand van haar familie. Het was het meisje die ze een tijdje geleden had gesproken! Het was Winter. De persoon die toch zo anders was dan haar, maar toch zo verschrikkelijk op haar leek. Lana was ontroerd dat het meisje het initiatief had genomen om te komen. Ondanks dat ze elkaar helemaal niet goed kende, vond Lana het toch ontzettend fijn. Alsof ze toch een soort van vriendin in Winter had gevonden en dat had ze in eerste instantie helemaal niet van haar verwacht. Een glimlach verscheen op het gezicht van Lana. “Wie is dat?” piepte Dustin verbaasd naar haar, nadat Winter zichzelf had voorgesteld. “Dat zegt ze toch net, Dustin? Dat is Winter!” zei ze en glimlachte toen nogmaals, al was het een heel waterig glimlachje. Ze veegde de tranen van haar wangen en haalde haar neus op, ze wilde niet zwak overkomen. Eigenlijk wilde ze dat alleen haar broertje haar tranen had gezien en niemand van buiten af.

“Dankjewel…dat vind ik echt super tof van je, dat je hier gekomen bent enzo. Zoals je ziet is het hier niet heel erg druk” Lana haalde haar schouders op en keek naar de grond. Toen kwam het hoge woord eruit: “Ik denk alleen niet dat ik een schijn van kans maak. Kijk nou naar me, ik ben niet gespierd, ik heb geen uitblinkende talenten. Het enige wat ik kan is een goeie schuilplek vinden, valleen zetten en een beetje met een mes omgaan. Maar zeg nou zelf, klinkt dat nou als een kampioen voor District 1? Nee toch?” Ze keek op en keek Winter recht aan. “Maar ik ga mijn best doen..voor hem” En ze knikte naar haar broertje, die het tweetal nog steeds verwachtingsvol aankeek.

Over een vliegende start en een knallende entree gesproken.. Winter struikelde gewoon naar binnen, haar bleke wangen lichtroze van schaamte. Ze had niet moeten komen. Kijk dit nou. Er zat een klein ventje bij Lana, vast haar broertje waarover ze gehoord had. Die twee waren midden in een afscheid en dan kwam zij zomaar tussendoor, om minuten van hun kostbare mogelijkerwijs laatste uur samen. 
Lana leek het gelukkig niet zo erg te vinden. “Wie is dat?” Klonk een typische kleinejongens stem. Ze grinnikte zachtjes en keek hem met haar dofblauwe ogen aan. 
“Dat zegt ze toch net, Dustin? Dat is Winter!” Lichtjes knikte het meisje en zwaaide met een hand naar Dustin. 'Jep, hoi!' Sprak ze vriendelijk. God, kinderen waren zo lastig.. Straks ging ie nog huilen.. Zoals Lana ook had gedaan, zo te zien. Maar dat was logisch en ze verweet het meisje niets.
“Dankjewel…dat vind ik echt super tof van je, dat je hier gekomen bent enzo. Zoals je ziet is het hier niet heel erg druk” Winter knikte bedachtzaam. 'Geen probleem. Ik wilde je toch nog even kort zien. Succes wensen. Zoiets.' Langzaam werden haar woorden zachter gesproken, ten teken dat Winter niet wist wat ze moest zeggen.
“Ik denk alleen niet dat ik een schijn van kans maak. Kijk nou naar me, ik ben niet gespierd, ik heb geen uitblinkende talenten. Het enige wat ik kan is een goeie schuilplek vinden, vallen zetten en een beetje met een mes omgaan. Maar zeg nou zelf, klinkt dat nou als een kampioen voor District 1? Nee toch?” In haar hoofs analyseerde ze de situatie. Zoals het nu klonk moest Lana gewoon confrontaties uit de weg gaan, om een kans te maken. 'Nou, ehh- als je het goed aanpakt.. Je weet het maar nooit. Het is een kansen spelletje, net als de loting van net. Alles kan gebeuren.' Dat geloofde ze echt, aangezien alles afhankelijk was van die vreselijke spelmakers, stelletje sadistische klootzakken dat het waren.
“Maar ik ga mijn best doen..voor hem” kijk, dat was de vechter die Lana zijn moest om een kans te maken. 'Geef de moed niet op. Als je jezelf onderschat, kom je straks misschien nog opeens voor een verrassing te staan over je eigen kunnen.' Even hield ze stil. 'Als het om overleven gaat, gaat iedereen verder dan hij ooit gedacht had.' Ze legde haar hand kort op Lana's schouder, in de hoop met die beweging wat steun over te brengen die ze wel voelde maar niet uit kon spreken in woorden.