Met een zoekende blik in zijn grijze ogen wandelde de jongen langs de tuinen in de nieuwe winnaarswijk. Een enkele villa stond er al, voor als het onmogelijke mocht gebeuren; voor als een tribuut uit District 11 zou terugkeren als winnaar. De kans was klein, maar als er iets was waarmee het Capitool het volk onder de duim hield, dan hoorde hoop daar ook zeker bij. Er was hoop dat er een tribuut terugkwam, want er zou een winnaar komen. Het sprankje was klein, maar werd steeds helderder weerspiegeld in de ogen van de mensen die hij tegenkwam. Allen bewonderden de ogen het nieuwe huis, met de glorieuze, benijdenswaardige tuin... Bestemd voor een winnaar die misschien wel nooit zou komen.

Een kleine glimlach verscheen op zijn gelaat, terwijl Raven eindelijk vond wat hij zocht: een bloeiende rozenstruik. De struik stond in de glorieuze tuin van het eerste huis in de Winnaarswijk. De voortuin alleen al was enorm... En het hek was begroeid met een rozenstruik, die net nu witte rozen droeg. Precies goed, net zoals zijn zusje... Met een snel gebaar brak hij de steel door van een klein roosje, en sloot zijn hand.

Met een gelukkig glimlachje dacht de jongen terug aan die dag. Raven zat gehurkt in het veld, terwijl hij zijn hand in een boomholte stak, en het roosje er snel uitgriste. Hij bekeek het een moment; het was mooi gedroogd. De tere blaadjes waren nog zo goed als intact, en hij haalde snel een koperen kettinkje uit zijn zak, dat hij al heel lang had. Zijn moeder had het achtergelaten, en de jongen had het weggepakt voor Clementine dit had kunnen doen, zijn gevoel had hem verteld dat hij het nog gebruiken kon, en dit bleek de waarheid te zijn. Aan het kettinkje hing namelijk een buisje, waar hij eerder al een briefje in had gestopt.

'Black birds never sing,
Black birds never die.
Never forget the black bird.

A rose as black as the night,
A heart as light as the sun...
Clementine Rose.'

Raven had het snel verzonnen, en het sloeg nergens op... Of in ieder geval het deel over de roos niet. Maar toch deed het hem wat, om het briefje opnieuw te lezen en het vervolgens samen met het roosje terug te stoppen. Met het kettinkje stevig in zijn hand geklemd beende hij weg, de grijze ogen zochten de horizon af naar de bekende gestalte. Met een zachte glimlach sloot zijn vrije hand zich om de bovenarm van zijn zuster. 'Kan ik je even spreken  Clem?' Klonk zijn stem zacht in haar oor.

Dit kon een van de laatste momenten zijn waarop Clementine door district 11 zou lopen, de kans dat haar naam uit de bol gehaald zou worden was dan misschien niet al te groot. Maar hij was er wel. Dit kon een van de laatste keren zijn dat ze de huizen zag, die haar zo bekend waren. Het kon de laatste keer zijn dat ze alle bekende gezichten om haar heen zag. Een zucht rolde over haar lippen, de kinderen die voorbij liepen – voornamelijk de jongeren – zagen er zo gespannen uit. Het vooruitzicht dat je een van de 24 kinderen in de arena kon zijn, waar er maar 1 zou overleven en de rest werd afgeslacht, was ook niet echt fijn.

De brunette besloot nog een rondje door het buitengebied te lopen, voor ze weer huiswaarts keerde. Diep verzonken in gedachten, zag ze niet veel van haar omgeving. Wat als datgene gebeurde wat haast onmogelijk leek, wat als ze samen met Raven in de spelen zou komen. Maar één kon de winnaar zijn.. Het zou een situatie zijn waarin zij zelf in ieder geval geen raad zou weten. Clem zou altijd haar broertje proberen te beschermen, maar gezien dat een ding was wat waarschijnlijk wederzijds was. Zou dat niet veel verschil maken.  
Een hand die zich om haar bovenarm heensloeg, wekte haar op uit haar gedachtes. ’Kan ik je even spreken Clem?’ Klonk de bekende stem van haar broer zacht in haar oor. Het meisje knikte. ’Natuurlijk.’ Een lichte glimlach sierde haar gezicht. Dat zou ook meteen het goede moment zijn om hem het kettinkje te geven, aangezien al bekend was dat je iets van thuis mee mocht nemen naar de arena. Dus mocht het noodlot toeslaan, dan had hij in ieder geval iets om terug te denken aan thuis.

Clementine had het kettinkje laatst gekocht, van het weinige spaargeld dat ze had. De ketting leek precies op degene die haar moeder vroeger ooit had, hoewel hij net iets lichter van kleur was. Ze wist daar haar broer de ketting van Leata had weggepakt voor zij dat kon doen, dus zag Clem er de ironie er wel van in om het ongeveer hetzelfde kettinkje te geven. Er hing een buisje aan, gevuld met een briefje en de veer van een raaf.

‘You’re walking through the stars,
The ground becomes green, wherever you go.
In the North, raise your head.
And you’ll hear the raven speak.’

De tekst van het briefje was haar het hele leven bijgebleven, het was een citaat uit een van de favoriete poëziestukken van haar moeder. Ze had er altijd een grote waarde gehecht.

436 - District 11 - if the impossible things happen
Nobody’s Perfect