De zon tekende haar huid, zoals de zon de afgelopen driehonderd jaar elke huid hier had getekend. Haar eens witte huid was bevlekt met kleine sproetjes, die maar amper zichtbaar waren door de donkere kleur die haar huid over de jaren had verkregen. Ze had wat weg van een Italiaanse, als men zich nog zou herinneren wat een Italiaan was en hoe die mensen eruit zagen. Haar halflange haren dansten bevallig om haar gezicht. Er stond een lichte bries, een bries die het verwoestte land rond de jonge vrouw op hoge snelheid verliet. Diep vanbinnen wenste het meisje dat ze mee kon drijven, weg van 11, weg van Panem in zijn geheel. Zwevend over het verwoestte land, kijkend naar de boomgaarden en de velden van haar jeugd die ze achter zou laten. Ze zou haar hele leven willen achterlaten, al was het alleen maar om te zien wat er achter de horizon zou liggen. Maar dat kon niet, dus stond ze stil op een afgelegen weg naar een huis waar ze al weken niet geweest was.
De gedachten spookten door haar hoofd als de wind door het land en ze wist niet waar ze te plaatsen. Ze was bezorgd, dat wist ze zeker, ze was kwaad, ze was verdrietig, ze was bang. Haar hoofd en haar hart zeiden hetzelfde: Er was een storm op komst. Een storm in de figuurlijke zin van het woord. Hij zou waaien over geheel Panem, maar het oog zou liggen in het Capitool. Het was de gevaarlijkste plek in het hele land in Marlucia’s ogen en toch wist ze dat die plek, dat verre oord met mensen die amper werkelijk leken, de enige plek was waar mensen vrij konden spreken en lachen en zingen en liefhebben. Er was geen honger in het Capitool, er was geen armoede zoals ze het hier kenden. En hij ging er naartoe. Haar voeten kwamen weer in beweging bij die gedachte, net zoals het leven weer in beweging kwam na het besef dat de revolutie verloren was. Haar beste – haar enige – vriend zou over niet al te lang vertrekken naar het Capitool en dit was haar laatste kans om hem gedag te zeggen. Ze wilde niet dat hij ging. Ze vreesde dat hij niet meer terug zou komen, net als Eddie en haar vader. De jonge vrouw vreesde haar enige compagnon te verliezen aan het Capitool zoals ze haar broer en vader verloren was aan de alcohol en de strijd.
Ze vond haar weg over de paden. Toen de jonge vrouw echter van de paden af begon te dwalen – een benodigd kwaad, aangezien het huis van Alex niet bepaald simpel was om te vinden – ging het fout. Waar ze normaal haar weg terugvond door haar eigen voetstappen terug te vinden, had ze die dit keer niet achtergelaten. Verloren keek ze omhoog, tussen het bladerdek door naar de blauwe hemel. Ze was vlakbij, dacht ze – hoopte ze. Haar kennis over deze bossen was echter lang niet zo groot als die van Alexander was en ze zou haar weg voorlopig niet terugvinden. Nu was dat niet erg, zolang de zon op haar huid brandde en ze haar energie niet aan warmte hoefde te verspillen. Maar zodra de avond zou vallen, over een uur of drie, dan zou ze haar weg gevonden moeten hebben.
Wanneer was er echter een tijd geweest dat de juiste paden gevonden wilden worden?
Alex komt erin, everyone invited to join - 565 woorden - 1e post
◊Onderwerp: Re: Last Resort | ma sep 23, 2013 3:50 pm
xxxxxxxx ________________________________ I wanna take you somewhere so you know I care But it's so cold and I don't know where
Er was een geritsel. Zacht, bekend, vertrouwd, voor hem net muziek in zijn oren. Dorre gele bladeren van de herfst verplaatsten zich, recht door het zielige groepje bomen heen wat zich een bos durfde te noemen. Of zo hij het in ieder geval noemde, ook al was er nauwelijks sprake van een echt dicht bos. De toppen van de dunne bomen reikten hoog, leken voor hem bijna de wolken te raken en de stralen van de zon waren grote volumetrische lichten, als gouden en oranje spotlichten die zich langs de boomtoppen bewogen. Blauwgroene ogen richtten zich naar links. Niks te zien daar, slechts een boom en een hoopje bladeren als familie bij elkaar die er nog leden bij kregen, bladeren die van de bomen af fladderden als gewichtloze veertjes. Zijn ogen flitsten naar rechts, ook vrij weinig te zien behalve het felle zonlicht dat als een spotlicht langs de bomen scheen en voor ietwat geestachtige schaduwen zorgde. Hij dacht voor een moment dat het zachte rustgevende gefluister daar vandaan kwam, maar toen hij zich bedacht dat dat nogal raar was, keerden zijn ogen weer weg. Hij kwam langzaam omhoog, onder een hoop blaadjes vandaan en richtte zijn blik vooruit. In langzame passen bracht hij zichzelf vooruit, zijn stappen kalm maar ietwat waggelend, alsof hij teveel op had en niet meer kon lopen. Het beeld ging heen en weer als een handgehouden camera, maar hij liet zich niet belemmeren. Hij liep door en door, terwijl het gefluister luider begon te worden, alsof hij steeds dichterbij ze kwam. Hij kon de stemmen niet verstaan, kon ook geen enkel woord koppelen aan een bestaande taal. Hij wist niet eens of ze echte woorden uitspraken. Het enige wat hij wist, was dat hij steeds dichterbij kwam en dat het opkomende bonkende geluid in zijn achterhoofd zijn eigen hartslag was. En hoe dichterbij hij kwam, hoe luider alles werd en hoe meer hij zag. Kraaien, dichtere groepjes bomen, konijnen... En een vreemd silhouette, hangend aan een duidelijk touw aan een tak van een boom. Het schommelde licht heen en weer, maar het was zelf compleet roerloos. Toen hij dichtbij genoeg was, zag hij wat het precies was. Opnieuw openden zijn ogen zich, maar deze keer naar de echte wereld. De wereld waarin hij plots zo'n pijn in zijn nek kreeg dat zijn gezicht vertrok. Zijn gezicht vertrok licht door de pijn van het voor langere tijd in een verkeerde houding liggen... Eigenlijk zitten. Alex keek even rond terwijl hij zijn nek kneedde en merkte dat hij ergens tussen het groepje bomen in slaap was gevallen. Een hele hoop bladeren waren op hem neer geregend en zijn gezicht voelde heet aan, wat door het zonlicht kwam. Hij raakte zijn wangen aan en wist gelijk al dat hij verbrand was. Met een zucht krabbelde hij overeind en klopte een stel bladeren van zijn kleding en bruine krullen af. Winston, zijn trouwe roodharige viervoeter, werd wakker door het gekluns van Alex en sprong overeind, waarna hij zich even aan zijn nek krabde met zijn achterpoot. 'Hoe lang heb ik geslapen?' mompelde Alex ietwat nors, niet erg blij met zijn verbrandde wangen. Hij had het uiteindelijk meer tegen zichzelf gezegd, want Winston was al afgeleid door een bekende geur en raasde over een pad. 'H-Hey, Winston!' riep Alex en achtervolgde zijn hond, rennend over de herfstachtige grond. Ondanks dat hij in het dagelijks leven nog best klunzig kon zijn, vond hij zijn weg gemakkelijk over de losliggende takken en de uitstekende boomwortels. Uiteindelijk zag hij wat Winston had gevonden, zijn beste vriendin Marlucia. Winston zat op zijn achterpoten voor haar en hijgde vrolijk, zijn staart kwispelend. Alex glimlachte naar Marlucia en stak zijn hand half op. 'Hi Luce.'
I brought you daffodils in a pretty string But they won't flower like they did last spring ________________________________ Written on: x Words: 628 Notes: Whiee~
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Medic [ medical assistance to the Peacekeapers ] Leeftijd: 18 [ 20/09 ]
◊Onderwerp: Re: Last Resort | ma sep 23, 2013 5:07 pm
Oh, in the strangest dreams, walking by your side
De dunne vingers van haar rechterhand vonden de ring aan haar linker ringvinger. Ze draaide even aan het kleine zilveren bandje, speelde met de gedachte om hem af te laten glijden en in haar zak te stoppen. Het was echter maar een korte gedachte. De ring kon niet af en de belofte die ze eraan verbonden had kon ze niet verbreken. Het was een haastige bruiloft geweest, zonder gasten en zonder feest. De klokken hadden niet geluid en haar bloemen had ze niet gegooid. De jonge vrouw had er goede nog slechte gevoelens over gehad. Dezelfde mening had ze over haar huwelijksnacht. Het was niet speciaal geweest, het was niet slecht geweest. Ze deed dit om te overleven, niet om ervan te genieten. Dat was nooit haar plan geweest, nooit het doel.
Ze had het hem verteld. Natuurlijk had ze het hem verteld, hoe kon ze het hem niet vertellen? Haar pen had de woorden zo voorzichtig mogelijk op papier gezet, haar trillende vingers hadden hem het papiertje gegeven vlak voordat ze vertrok. Alexander’s reactie wilde ze niet zien, op dat moment niet. Ze was bang geweest, bang voor woede, bang voor verdriet en verwijt. Nu was ze echter nieuwsgierig. Zou hij het afkeuren, zou hij het begrijpen? Ze kende zijn verleden met zijn eigen verloofde, wist onbewust al dat zijn reactie negatief zijn. Maar ze had het hem uitgelegd, getracht om haar zinnen zo op te zetten dat hij begreep dat dit een rationele actie was geweest. Ze was getrouwd om van Cole weg te komen, om haar huis te ontvluchten, om weg te komen van de schade die de revolutie haar lief en leed had aangedaan.
Het vredige geluid van de bries die met de herfstbladeren speelde werd doorbreken door een kreet. Verrast, maar niet bang draaide ze zich naar het geluid toe. Er was niets in deze bossen wat haar kwaad zou doen, wist de jonge vrouw. Ze had het de eerste keer dat ze Alex bezocht aan hem gevraagd en toen hij haar had verteld dat ze veilig was, had ze hem vertrouwd. Dat deed ze nu nog steeds. En het vertrouwen was gegrond, want alles wat er na de kreet kwam was de rossige Winston en zijn baasje. Opgelucht glimlachte Marlucia, bukte ze bij de hond en gaf hem een aai over zijn bol. ‘Hey daar, Win.’ begroette ze het beest als een oude vriend, krabde hem even achter zijn oor. Daarna keek ze op, recht in Alexander’s ogen.
‘Hey Alex.’ groette ze haar vriend terug. Even stond ze stil, onbeweeglijk en oneindig. Toen vloog ze bijna naar hem toe, drukte haar gezicht in zijn shirt en sloeg haar armen om hem heen. Hij was veertien jaar ouder dan zij, bijna twee keer zo oud. Hij was langer en groter en sterker op elke manier en ze had hem nodig. Bijna snikte ze, maar de tranen die ze zou moeten verbijten waren al lang geleden opgedroogd.
◊Onderwerp: Re: Last Resort | ma sep 23, 2013 8:05 pm
xxxxxxxx ________________________________ I wanna take you somewhere so you know I care But it's so cold and I don't know where
Nog steeds maakten brieven hem nooit erg blij. Brieven betekenden voor hem vaak iets negatiefs, bevatten vaak dingen die hij niet erg super vond om te lezen zoals belastingen en nieuws over de steeds veranderende overheid. Nou was hij nooit erg betrokken geweest met zijn district, maar nieuwe overheden betekenden nieuwe regels. En regels, wat had hij een gloeiende hekel aan ze. Net als belastingen. Veel geld had hij niet, zeker niet nu hij een jachtverbod had gekregen en alles wat hij verbouwde maar moest verkopen - wat veel minder geld opleverde dan vlees. Veel spullen waren weg uit zijn huis doordat hij vaak genoeg dingen niet had kunnen betalen en de deurwaarders maar even leuk dingen kwamen stelen. Ja, stelen, zo zag hij het. Dus elke keer dat er een brief aankwam, had hij de neiging om het in de prullenbak te gooien. Echter, deze brief was anders geweest. Het was van Marlucia en het feit dat ze hem een brief stuurde en hem niet kwam opzoeken, betekende al dat er iets niet helemaal goed was. Dat, of Marlucia was gewoon lui geweest, maar dat leek hem te onwerkelijk. En waar de inhoud van de brief in normale situaties vaak positieve gevoelens zou hebben opgewekt, deed deze brief dat absoluut niet. Hij had blij moeten zijn dat ze getrouwd was, maar dat sprankje van geluk was maar niet komen opdagen. Geen glimlach, niets.
En ondanks dat hij er niet heel blij mee was geweest, was hij nu wel erg blij. Blij om haar te zien, blij om te zien dat ze ongedeerd was. De Opstand was volgens velen heftig geweest, ondanks dat hij er weinig van had gemerkt op zijn afgelegen stuk land. Het huis was eigenlijk ook maar lastig te vinden. Het lag dicht aan de grens van district 8 en velen wisten niet eens van het bestaan af. Het dorp was een heel eind weg, waardoor Alex altijd inkopen deed voor twee weken omdat hij geen voertuig had en die afstand dus moest lopen. Veel in het dorp kwam hij dus niet en veel van de Opstand had hij ook niet meegemaakt. Hij had echter wel gehoord wat er met Marlucia was gebeurd door haar brief. Ook dat had bijgedragen aan zijn negatieve reactie bij het ontvangen van de brief. Nu dacht hij daar echter niet aan, nu was hij gewoon blij haar te zien, net voor hij zou vertrekken naar het Capitool. Hij glimlachte waterig toen ze hem begroette. Ze stond een momentje stil na haar begroeting, waarna ze plotseling op hem afvloog en hem omarmde in een omhelzing. Hij wankelde wat naar achteren door het plotselinge gezicht tegen zijn lichaam, maar bleef gelukkig gewoon staan. 'Ik wil niet dat je gaat.' klonk er gesmoord van Marlucia. Hij beet licht op zijn lip door die reactie en sloeg toen zijn armen om zijn vriendin heen, omhelsde haar stevig maar geruststellend. Hij wist dat ze bang was, bang omdat hij over een paar dagen het hol van de leeuwen die het leven zo ellendig hadden gemaakt zou betreden. 'Dat weet ik. Maar ik heb een belofte gedaan, Marce.' zei hij zacht en staarde naar de bladerige grond onder hen, de glimlach inmiddels van zijn gezicht verdwenen.
I brought you daffodils in a pretty string But they won't flower like they did last spring ________________________________ Written on: x Words: 545 Notes: Gah, crappy.
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Medic [ medical assistance to the Peacekeapers ] Leeftijd: 18 [ 20/09 ]
◊Onderwerp: Re: Last Resort | ma sep 23, 2013 9:16 pm
Oh, in the strangest dreams, walking by your side
Zijn shirt rook naar bos en buitenlucht en Alexander. Ze drukte haar neus er bijna helemaal in, weerhield zich nog net van snikken. Kon ze hem wel zo lang kwijt? Zelfs als hij terugkwam, zou hij twee doden op zijn naam hebben. Marlucia zag deze editie van de Spelen niet goed in. Het waren broer en zus, hun eerste tributen. Veel verder dan de laatste tien zouden ze waarschijnlijk niet komen. Misschien was dat ook maar beter – het zou minder pijn doen om te kijken naar mensen die ze niet kende van gezicht. Ze wilde deze Alex niet kwijt, de Alex zonder de doden op zijn naam, de man die haar vriend was geworden, haar steunpaal, de enige reden dat ze niet compleet alleen op de wereld had gestaan toen de grond haar voeten verliet en de lucht uit haar longen vluchtte. Zijn armen om haar heen voelden natuurlijk, zoals haar moeders armen om haar hadden gevoeld, of Eddie’s armen voordat hij zijn leven verloor aan een hopeloze revolutie. Ze wilde deze omhelzing niet kwijt, de warmte die er uitging van zijn lichaam, de laatste stem die haar gerust kon stellen in een nacht van stormen en bliksems.
En ondanks dat ze eeuwig in zijn armen zou kunnen staan, veilig opgeborgen, ver van de wereld, maakte ze zich los uit zijn armen. ‘Je hebt die belofte gedaan aan de mensen die mijn broer gedood hebben.’ verweet ze hem, niet in staat om de waarheid voor zich te houden. Er was nog een waarheid die ze hem moest vertellen, niet in staat om haar tong tegen te houden. Marlucia zei wat ze dacht – het was niet iets waar ze aan kon doen. ‘En je hebt me beloofd dat je me nooit zou achterlaten.’ mompelde ze voor zich uit, starend naar de plek waar ze net haar gezicht in zijn borst had gedrukt. Ze liet een stilte vallen.
‘Verdomme.’ vloekte ze tegen zichzelf. ‘Ik ben net een klein kind.’ Ze keek Alexander aan, haar bruine ogen ontmoetten zijn blauwe irissen. Ze was achttien nu, niet? Drie dagen geleden was ze achttien geworden. Volwassen. Het woord klonk vreemd in haar hoofd, galmde na met de bittere nasmaak van haar verloren jeugd. Ze moest voor zichzelf zorgen vanaf nu. Kon ze dat niet, had ze niet al voor zichzelf gezorgd? Ze had een huis, ze had voedsel, ze had een baan. Al met al was ze als een beter mens uit de opstand gekomen dan dat ze erin was gegaan, hoeveel verliezen ze ook had geleden.
Ze maakte zich dan ook geen zorgen om haar eigen welzijn. Het was Alex waar ze zich zorgen om maakte. Hij had in de gevangenis gezeten de afgelopen vijf jaren en dat had hem al beschadigd, ze wilde hem niet nog meer zien lijden. Haar groenbruine ogen staarden ook naar de grond, waar Winston haar hijgend aankeek. Haar witte tanden gleden over haar onderlip, beten twijfelend in de rode huid. ‘Gaat Winston mee?’ besloot ze de stilte te verbreken, haar stem weer luchtig en informerend.
◊Onderwerp: Re: Last Resort | ma sep 23, 2013 10:45 pm
xxxxxxxx ________________________________ I wanna take you somewhere so you know I care But it's so cold and I don't know where
Ergens begon hij zich af te vragen waarom hij inhemelsnaam had ingestemd met het idee, waarom hij ja had gezegd. Het was waar dat hij meer dan geschikt was voor dit werk, maar nu had hij wel mooi een gigantische taak op zijn hoofd en dat was een taak die tegelijkertijd niet zo prettig was, wetende dat de tributen broer en zus waren. Het was ook waar dat hij zijn district een dienst wou bewijzen en hij niet wou dat iemand anders deze taak kreeg, gewoon omdat het eigenlijk zo'n moeilijk iets was en het niemand aangedaan moest worden. Hij had gezien hoe Mary erop had gereageerd: ze kreeg een beroerte en was in geen staat meer om te begeleiden. De volgende paar kandidaten waren óf oud, of leken niet in staat. Eigenlijk was hij zelf ook niet zo'n geweldige begeleider, maar hij beloofde aan zichzelf om sterk te blijven. Dat was wat hij jarenlang al deed en hij vermoedde dat hij het nog wel even kon. Marlucia maakte zich los uit zijn armen en verweet hem de harde waarheden, dingen die hij niet wou horen maar eigenlijk wel uit haar mond verwacht had. Dat was precies zijn zwakke schakel, of beter gezegd: zij was zijn zwakke schakel. Naast haar had hij helemaal niemand. Geen familie, geen vrienden, geen kennissen, niks. Hij had alleen haar in zijn leven. En Winston, uiteraard. Hij durfde haar even niet aan te kijken bij die woorden en hield zijn ogen op het bladerdek gericht. Na een paar seconden hief hij echter zijn hoofd en richtte zijn blauwe irissen op haar, ietwat spijtig en verdrietig. 'Ik heb de belofte gedaan aan mijn district. Ik wil onze tributen helpen, ik wil gewoon iets voor het district doen nadat die hele Opstand aan me voorbij is gegaan...' zei hij, probeerde zijn zin zo goed mogelijk te formuleren. Hij beet eventjes op zijn onderlip en keek voor een moment naar Winston voor hij zijn blik weer op Marlucia richtte. 'Mar, ik kom gewoon weer terug hoor. No way dat ik tussen die opgedirkte plastic poppen blijf.' probeerde hij er nog luchtig tussendoor te gooien.Waarschijnlijk werkte het niet, maar hij probeerde het in ieder geval.
Alex's mondhoeken krulden een millimeter omhoog door haar gevloek op zichzelf, zichzelf verwijtend over dat ze net een klein kind was. Wel, ze was nog maar net achttien. Achttien betekende niet gelijk dat er zomaar volwassen gedrag op kwam spelen. Dat duurde nog wel een aantal jaar. Zelf had hij dat niet zo ervaren, maar hij was dan ook erg jong al volwassen geworden... Nou ja, volwassen... Soms was hij zelf ook een kind. Een grote 32-jarige baby. 'Ach, Mar, je bent nog maar net achttien. Je bent volgens de wet misschien volwassen, maar achttien is eigenlijk nog niet eens helemaal volwassen. Het bevindt zich net op de rand... Daarbij, volwassenen zijn saai.' zei hij kalm, probeerde de sfeer nog ietsje luchtiger te maken met waarschijnlijk domme opmerkingen. Maar dan nog, hij stond niet echt bekend om diepe en wijze toespraken. Hij volgde haar blik naar zijn rossige hond, die braaf op de grond zat en hijgend naar de twee keek, zeker niet begrijpend waarover ze het nou hadden. Alex groef in zijn zak en haalde een hondenkoekje eruit, die hij naar Winston wierp. 'Gaat Winston mee?' vroeg de bruinharige vrouw terwijl Winston zijn hapje oppeuzelde. Alex schudde zijn hoofd licht als reactie. 'Nee, ik mag geen dier meenemen. Ik moet nog even een plek voor hem vinden waar hij kan blijven tot ik terugkeer uit dat helhol.'
I brought you daffodils in a pretty string But they won't flower like they did last spring ________________________________ Written on: x Words: 609 Notes: He's trying ;w;
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Medic [ medical assistance to the Peacekeapers ] Leeftijd: 18 [ 20/09 ]
◊Onderwerp: Re: Last Resort | di sep 24, 2013 9:44 pm
Oh, in the strangest dreams, walking by your side
Ze kon de doden in haar verleden niet allemaal aan de Opstand toeschrijven. Het was de aanleiding geweest voor de dood van haar familie, maar niet de oorzaak. De oorzaken voor de dood van haar vader waren duidelijk geweest: depressie en alchohol hadden hem de woede jegens het Capitool opgedrongen. Over Eddie was niemand zeker geweest. Haar oudste, stille broer had nooit veel met de Vredebewakers gehad, maar raakte ook nooit in de problemen. Waar de woede en de haat tegen hun overheersers vandaan was gekomen was een raadsel geweest. Toen de man doorzeefd met kogels terugkwam bij de deur van zijn ouderlijk huis, had hij geen woord gesproken. Edd was stil gestorven. Marlucia’s brief had geen woord bevat over de dood van haar broer. Ze had over het sterven van zowel haar vader als haar moeder geschreven, maar over Ed hadden de woorden niet willen komen. Haar broer was net als Alex een steunpunt geweest, hoewel een mindere. Luce zou met zijn dood meer worstelen dan met de dood van de rest.
‘Een regering beloofd zijn onderdanen goed te zijn.’ sprak ze hem zacht tegen, bang dat iemand haar zou horen. Ze was en bleef familie van twee opstandelingen. Als iemand haar woorden op een verkeerde manier – of juist de juiste manier – zou opvatten, dan zou ze dood zijn. Ze weigerde naar hem te kijken terwijl ze haar verhaal vervolgde. ‘En ze hebben gefaald, is het niet?’ vroeg ze hem retorisch, starend naar de gouden bladeren op de grond, hopend dat haar woorden niet zouden meedansen op de wind. ‘Net zoals pa faalde en Ed faalde in het neerbrengen van het regime.’ Een bittere toon kleurde haar woorden kwaad en wraakzuchtig, maar eenieder die Marlucia kende wist dat wraak niet in haar woordenboek stond.
Haar lange, goudbruine lokken dansten als herfstbladeren rond haar gezicht. ‘Nee.’ wierp ze hem tegen, haar realistische blik op de wereld even kil als het hart van het Capitool. ‘Ik moet voor mezelf zorgen. Op de rand of niet, ik ben volwassen en ik moet dit kunnen. Zelfs als ik daardoor saai word. Dat moet dan maar.’ Haar lippen onthulden een klein streepje helderwitte tanden in een glimlach, ongemakkelijk en geforceerd. Ze prikte hem zacht met haar vinger in zijn borst, lachte wat minder nep. ‘Maar ik hoef niet saai te worden. Jij bent niet saai en jij bent al 32, toch?’ reageerde ze op zijn luchtiger opmerking. Nee, Alexander was zeker niet saai. Voor haar niet dan. De man had alle vrijheid die Marlucia nooit had ervaren. Hij was voor haar een avontuur, zelfs nu ze hem even goed kende als zichzelf.
Ze keek van Winston weer naar Alex, glimlachte. ‘Ik zorg wel voor hem.’ Haar vingers krabden weer over de kop van de hond. ‘Aangezien hij me kent zal het een stuk makkelijker zijn.’ Bovendien had ze dan Alex nog een beetje bij zich en zou ze zich veiliger voelen. Zo moeilijk was het niet, voor Winnie zorgen. Ze had goed gekeken naar hoe de man met de hond omging en was er vrijwel zeker van dat ze het bijna net zo goed zou kunnen doen. ‘Anyway, kunnen we naar binnen? Het wordt zo koud en donker.’ Ernstig keek ze Alexander aan. Vanavond kwam ze waarschijnlijk niet meer thuis, bedacht ze. Maakte niet uit, want ze had haar man – wat een vreselijk woord - al verteld dat ze waarschijnlijk niet thuis zou komen.
xxxxxxxx ________________________________ I wanna take you somewhere so you know I care But it's so cold and I don't know where
Op sommige momenten was Alex er niet zo zeker meer van of het leven op het platteland wel zo goed was geweest. Het had zo zijn positieve aspecten - het was rustig, hij kon van alles doen zonder daar bestraft voor te worden (behalve jagen - bleek na enige tijd - en beste lezer, haal die vulgaire gedachten uit uw hoofd) en het was er ook gewoon mooi, hij kon genieten van het gefluit van de vogels en kijken naar de graan- en maïsvelden. In de lente was het nog een tikkeltje mooier met de gele bloemen die op een leegstaand stuk veld groeiden, bijna als kleine zonnetjes op het land. Het dorp was hem dan ook niet echt bevallen, hij was de natuur te gewend. Maar leven op het platteland had ook nadelen. Zo waren dingen heel ver weg voor hem, zag hij geen mens voorbij komen - afgezien van de postbode die maar één keer in de maand kwam door luiheid want zeg nou zelf, wie had er zin om zoveel kilometers te lopen? - en vaak werd het gewoon erg eenzaam. Het dorpsleven was anders, compleet onbekend. Hij was vaak maar een paar uur in het dorp en het was vreemd om tussen groepen mensen te lopen en de mensen op de markt te horen roepen dat mensen hun fruit moesten kopen. Het was vreemd om geen veld te zien, maar een groep huizen. Hij was er vaak genoeg geweest om dingen te halen, maar nog bleef het ietwat raar. Hij was niks gewend en voelde zich eerder wat claustrofobisch in de drukte op de markt. Ook waren de blikken hem nog redelijk lang nagebleven, alsof hij een raar iets was. Hij was er vrij zeker van geweest dat hij er normaal uit zag, maar de dorpsmensen dachten blijkbaar anders. Inmiddels wist hij de reden al wel, maar dan nog vond hij het bijzonder onbeleefd dat hij nagestaard werd. Niet dat hij er wat van zei, hij had geen zin in het gezeur van de Vredebewakers.
Alex keek naar Marlucia terwijl ze haar verhaal deed en kon het niet helpen om licht te knikken. De regering had inderdaad gefaald, op alle soorten manieren. Niemand was nog echt vrij. Ze leefden in de nasleep van een vreselijke nachtmerrie die nog een lange tijd kon duren. Het wrok van het Capitool jegens de districten was sterk, immens sterk. Ze zouden er alles aan doen om hen een rot tijd te geven en hij vermoedde zo dat de invoering van de Spelen nog niet eens het topje van de ijsberg was. De armen zouden nog armer worden terwijl er bij de rijken alleen maar meer geld binnen zou komen. Hij vermoedde dat district 11 over een aantal jaren slechts een dorre woestijn zou zijn. 'Het kon ook niet anders, als je kijkt naar hoe het Capitool was - en nog steeds is - en naar hoe wij waren - en hoe we zijn geworden.' Hij zuchtte en wuifde Winston weg toen de hond aan zijn jaszak begon te snuffelen, smekend om meer voedsel. Hij ritste zijn zak dicht, wat resulteerde in een uitdrukking op Winston's gezicht die ''Nouuu~'' schreeuwde. Hij keek Marlucia weer aan, ietwat bezorgd nu. Haar woorden hoorden geruststellend te zijn, maar Alex kon zijn zorgen niet van zich af schudden. Zou haar man haar wel goed behandelen, zou ze wel iemand hebben om mee te praten, zou ze wel veilig zijn? Hij wist niet of hij het meisje dat hij drie jaar lang onder zijn vleugel had genomen het wel zou redden. Ergens voelde hij zich dan ook idioot, dat hij daar niet aan had gedacht tijdens de aanstelling, dat hij was vergeten dat hij niet meer alleen op de wereld stond - De prijs van isolatie. Alex wist te glimlachen toen Marlucia haar lach weer terug had gevonden. 'Ik ben oersaai, gewoon een eenzame vent op het platteland die graan verzameld en tegen zijn hond praat.' Hoe avontuurlijk kon dat zijn, vroeg hij zich af. In zijn jeugd was het nog wel zo geweest met het neerschieten van vogels en konijnen, maar sinds hij dat ook niet meer mocht was er weinig te doen. Appels uit bomen schieten werd saai en target practise was niet meer leuk als men de hele tijd in de roos schoot. Daarom werd het maar spelen met Winston en de oogst binnenhalen. Zijn glimlach werd ietsje breder toen Marlucia aanbood om voor Win te zorgen. Dat was eigenlijk beter dan een tehuis en sinds Winston Lucia al kende, zou het niet zo moeilijk voor hem worden. 'Weet je het zeker? Vindt je echtgenoot dat niet erg?' Dadelijk vond ie dat wel erg en zat ie opgescheept met een hond. Daar wou Alex niemand echt mee belasten, hoewel het wel vertrouwd zou voelen om Winston bij Marlucia te laten. Vertrouwder dan waar dan ook. 'Tuurlijk, Luce.' antwoordde Alex op haar verzoek en keerde zich oostwaarts, begon in die richting te lopen. Hij kende de plek rondom zijn huis op zijn duimpje en zou zijn weg bij elke willekeurige boom wel terugvinden. De dorpen waren een ander verhaal, daar verdwaalde hij nog redelijk vaak. Maar dan nog, de enige plaats waar hij kwam was de markt. 'Dus...' begon Alex langzaam en een beetje teruggetrokken. 'Hoe is het met je echtgenoot?'
I brought you daffodils in a pretty string But they won't flower like they did last spring ________________________________ Written on: x Words: 907 Notes: Sorry voor deze vreselijke post T^T
De warme nazomerwind begon een wat frissere herfstwind te worden. Onder haar blauwgeruite blouse droeg ze slechts een hemd en ondergoed, weinig warms. Vanochtend, toen ze op pad was gegaan, had het warm genoeg geleken. Haar oordeel bleek niet goed genoeg te zijn. Ze rilde, de haren op haar rug begonnen langzaam rechter te staan. Ze sloeg haar bruine, besproette armen om zich heen, hield de warmte van haar lichaam vast. Ze had het niet echt koud – meer frisjes. Er lag nu eenmaal weinig vet op haar botten. Vreemde uitdrukking was dat trouwens, natuurlijk lag er geen vet op je botten. Vet lag onder je huid, bovenop je spieren. Luce, aandacht erbij houden. Je bent in gesprek, zit niet in de nachtdienst. Opletten.
Over politiek had de jonge vrouw niet veel kennis. Ze kende maar een kant van het verhaal: die van het district. Op school had ze nog wel geleerd dat er aan elk verhaal twee kanten zaten en haar nuchtere blik op de wereld had ervoor gezorgd dat ze geen conclusies wilde trekken over het Capitool. Het was echter onvermijdelijk geweest om haat tegens het Capitool te koesteren. Dat was echter persoonlijk – misschien probeerde men het wel, daarboven in hun hemelhuizen. Daar wist ze niets vanaf. Ze schudde dus haar hoofd toen Alex reageerde dat het niet anders had gekund. ‘Als het anders had gekund was het anders gelopen, niet?’ sprak ze hem glimlachend tegen, bijna melancholisch. Het was een soort afsluiter van het korte gesprek wat ze over de regering hadden – Marlucia was niet bang om afgeluisterd te worden, maar het maakte haar ongemakkelijk om zo open over een taboe te spreken. Ja, het Capitool was een soort taboe. Je sprak er beter niet over. Dan leefde je langer.
‘Saai is relatief.’ wierp ze hem tegen. Misschien was zijn leven voor hem saai. Hij was het gewend, het urenlang kunnen rondzwerven in de bossen zonder iemand tegen te komen. In haar dagelijkse leven was dat niet zo. Er was altijd wel iemand om je heen in het stadje waar ze woonde, altijd wel iemand die iets van je wilde. ‘Bovendien is Winston beter gezelschap dan de meeste mensen die ik ken.’ Haar toon was ietwat spottend. Het was niet dat ze mensen niet mocht, meer dat het de laatste drie maanden moeilijker was geweest zonder vooroordelen naar mensen te kijken. ‘Hij vind het vast niet erg.’ stelde ze hem gerust toen hij vroeg naar de mening van haar halve trouwboek. Nee, haar man hield wel van dieren. Over het algemeen was hij ontzettend lief. Daar was ze bewust voor gegaan, om het niet nog ingewikkelder te maken. Misschien was dat waarom ze zich zo schuldig voelde: ze had een goedhartige man misleid tot een huwelijk waarin zij in ieder geval geen liefde van zag komen.
Ze hupte met haar kleinere passen achter hem aan, haalde hem in en liep rustig naast hem. Uiteindelijk sneed hij het onderwerp waar ze zo tegenopkeek – haar man – dan toch aan. Ze zuchtte, stopte een pluk lang haar achter haar oor en begon. ‘Het gaat prima, eigenlijk.’ Even wilde ze daar stoppen, maar haar eeuwige eerlijkheid leidde tot een vervolg op haar antwoord. ‘Ik heb het er liever niet over. Maar we zijn gelukkig, een soort van.’ Ze keek omhoog, staarde naar de blauwe lucht tussen de bladeren door. ‘Hij is bijna aardiger dan jij, maak je geen zorgen. We hebben te eten, een mooi huis, allebei iemand om aan vast te klampen als het dondert.’ Ze glimlachte wat triest, keek toen opzij naar Alexander. ‘Wie weet, misschien leer ik van hem te houden.’
Het duo en de hond kwam aan bij Alexander’s huis, diep weggestopt van de mensheid, vlakbij de grens. Vroeger, toen ze Alex pas net kende, waren ze wel eens samen naar de hekken gegaan die het ene district van het andere scheidden. Dan staarde Marlucia een tijdje naar het gebied achter die grens en bedacht zich dat het zo anders nog niet was. Maar nu deden ze dat niet, nu liep ze voor haar beste vriend uit zijn huis binnen. Met vlugge passen vond ze haar weg naar de keuken, met vlugge vingers vond ze de ingrediënten voor een warm drankje. Het was nog niet extreem koud, maar ze maakte meestal iets warms voor Alex en haar als ze hier kwam. Een soort gewoonte. Haar bruine ogen gleden over de plank met eten, ze reikte naar een potje wat verborgen stond achter de rest. ‘Je hebt niets gebruikt sinds ik hier de laatste keer was. Heb ik je het recept niet gegeven?’ vroeg ze door het huis heen aan haar vriend, waarna ze de cacao samen met een klein beetje suiker in twee bekers schepte. Daarna warmde ze vlug wat melk op – niet aan de kook, dat was nu ook weer niet nodig – en even later wandelde ze met twee warme koppen chocolademelk de woonkamer binnen. Ze zette de twee mokken zacht op tafel en ging toen zitten, leunde met haar beide ellebogen op tafel en legde haar kin in haar handen. ‘Dus is er nog veel gebeurd tijdens de revolutie? Dingen die ik gemist heb?’ Het was een vraag die Alex zou moeten stellen, maar Luce was ook geïnteresseerd in zijn leven. Had hij er veel van gemerkt?
xxxx
xxxx