Cecilia wierp nog een laatste, vluchtige blik in de spiegel. Ze had zo dadelijk een niet-zo-belangrijke bespreking over het burgemeesterschap van District… Wat was het nummer ook alweer? Ze keek even vluchtig op de brief op haar salontafel. Nummer 12. Goh, District 12. Ze wist niet eens meer wat ze daar voor werk deden. Was het niet iets met vissen? Of nee… dat was District 4. Een zucht ontsnapte aan haar felrode lippen. Ze hield van haar baan als presidente, van de macht, het aanzien en de bewondering, maar er zaten helaas ook keerzijden aan. Zoals saaie besprekingen over zo mogelijk nog saaiere districten. Soms vroeg ze zich af waarom er eigenlijk burgemeesters waren aangesteld. Alles waar ze goed voor bleken te zijn, was haar lastig vallen met zaken die haar geen moer interesseerden.

Haar hoge hakken tikten over de vloer, terwijl ze al lopend een tas over haar schouder hing en naar haar sleutels op zoek ging. Voor de deur bleef ze even staan. Waar waren die verdraaide dingen? Ze had ze toch in haar… Een rinkelend geluid deed haar naar beneden kijken. De sleutels waren voor haar voeten gevallen. Opnieuw zuchtte de op het moment blauwharige vrouw. Dit beloofde een rampzalige dag te worden. Liever was ze naar de kapper gegaan om haar haren bij te laten werken. Ze had die ochtend ontdekt dat er een aantal dode haarpunten waren ontstaan en dat was natuurlijk niet iets waar ze vrolijk van werd. Daarom had ze haar haren nu opgestoken en die dode haarpunten zorgvuldig weggewerkt tussen haar andere haren.

Enfin, door al dat gezoek en gezeur moest ze nu nog haast gaan maken ook. Haar chauffeur kon maar beter al voor de deur staan, want anders… Ze wist niet goed wat ze anders zou doen. De schade van zijn loon inhouden? Dat zou weinig zin hebben, die man lééfde ervoor om haar rond te rijden, hij zou het echt niet erg vinden als hij een paar tientjes minder verdiende. Cecilia opende in gedachten verzonken de deur.

En zag Mark Mocca staan.

‘Mark Mocca!’ riep ze verrast uit. ‘Wat brengt jou hier?’ Even was ze vergeten dat ze een belangrijke afspraak had. Mark Mocca was een groot ontwerper in het Capitool en bovendien de hoofdsponsor van de Spelen. Ze had overwogen hem te vragen een outfit voor haar te ontwerpen voor de Parade ter inleiding van de Spelen, maar door haar drukke schema was dat er totaal bij in geschoten. Sterker nog: ze had überhaupt nog geen kleding geregeld voor de Parade. Dat plotselinge besef bracht een gestrest gevoel naar boven, maar ze wist zich kalm te houden en bracht haar gedachten naar dat andere wat ze nog met Mocca had willen bespreken… Of goedmaken, beter gezegd. Ze glimlachte naar de nog jonge ontwerper. ‘Het spijt me dat je me in zo’n haast aantreft. Ik heb zo een bespreking. Liever had ik je een fles wijn gegeven, als goedmaker voor wat er bij mijn broer is gebeurd, maar ik vrees dat ik die nu niet bij de hand heb.’ Ze maakte een verontschuldigend gebaar en vervolgde: ‘Die hou je dus nog van me tegoed. Je moet het Tyrell maar vergeven. Hij is helaas niet gezegend met een goede smaak en erg sociaal is hij ook niet te noemen.’ Ze lachte. ‘Je vraagt je nu vast af waar het mis is gegaan,’ zei ze, doelend op haar eigen (vermeende) volmaaktheid en het gebrek aan volmaaktheid bij haar broer. Nee, ze leken totaal niet op elkaar.

‘Je vraagt je nu vast af waar het mis is gegaan,’ had ze lachend tegen Mocca gezegd, die duidelijk nogal zat met de situatie. Cecilia had niet heel erg veel mensenkennis, hoewel ze zelf meende van wel, maar ze begreep maar al te goed dat hij eigenlijk ziedend moest zijn op Tyrell. Daarna begon hij een relaas over dat hij zich helemaal niet afvroeg waar het mis was gegaan. Hoewel Cecilia eigenlijk te veel haast had voor dit soort vleierij, bleef ze toch genietend staan luisteren. Ze vond het altijd heerlijk om te horen hoe mensen haar ophemelden. Ergens besefte ze wel dat sommige mensen het alleen maar deden omdat ze macht had, maar dat deerde haar niet. Dit was toch waar ze macht voor had willen hebben? Voor het aanzien, al het respect dat ze kreeg en de voorkeursbehandelingen op werkelijk elke straathoek. Hier kon ze nou echt van genieten.

‘En daar komen we op mijn volgende vraag,’ ging Mocca verder en hij vertelde hoe hij een aantal jurken had ontworpen. Uit puur enthousiasme vergat Cecilia even haar status en onderdrukte ze een opgewonden gilletje, terwijl ze haar handen tegen elkaar sloeg. Wat een tíming had die man! Mocca leek zo in zijn eigen gedachten verdiept te zijn, dat hij niet door leek te hebben dat Cecilia al zo’n beetje verkocht was. Hij reikte een pakje aan Cecilia aan, die daar even aarzelend naar keek. Het lag niet in haar gewoonte zélf pakjes aan te nemen. Het werd haar zelfs afgeraden door de mensen om haar heen, die wel eens opperden dat geestelijk minder bekwame mensen het in hun hoofd konden halen pakketjes te sturen die Cecilia ernstig konden schaden of zelfs van het leven konden beroven. ‘Ik wou u vragen om de prototypen te bekijken en misschien dat u wilt overwegen om er één te dragen tijdens de parade?’ vroeg Mocca uiterst beleefd en ook een beetje zenuwachtig, leek het wel, want hij leek haar blik te mijden.

Cecilia pakte het pakje glimlachend aan, alle goede raden van haar vrienden en kennissen in de wind slaand. ‘Dankjewel,’ zei ze, oprecht dankbaar, waarna Mocca haar weer aankeek en uitsprak dat hij hoopte dat de ontwerpen haar zouden bevallen. ‘Ik hoop dat u er een beetje tevreden over bent,’ zei de jonge man. ‘Of in ieder geval mij uw jurk laat maken.’ Cecilia knikte. ‘Jouw status kennende,’ zei ze, want ze sprak mensen bijna nooit meer met “u” aan sinds ze presidente was geworden. ‘zit hier zéker wat geschikts tussen. Je bent niet voor niets één van de meest populaire ontwerpers in het Capitool.’ Ze keek even aarzelend naar het pakje. Het liefste wilde ze meteen kijken wat Mark Mocca voor haar bedacht had, maar ze moest toch echt naar die vergadering! Ze besloot echter volwassen en verstandig te zijn. ‘Nou, Mark,’ zei ze. ‘Het spijt me dat we elkaar maar zo kort hebben kunnen spreken, maar mijn werk wacht op me. Ik zal je prototypen veilig in mijn kamer leggen en ze meteen bekijken zodra ik terug ben van de vergadering. Ik zal je vanavond nog bericht sturen over mijn keuze, maar van één ding kan ik je al verzekeren: jij wordt de ontwerper van de jurk die ik ga dragen tijdens de Parade.’ Ze stak met een lach op haar gezicht haar hand uit naar Mocca. Het speet haar oprecht dat ze al zo snel weer weg moest, want er was niets heerlijker dan de kletsen met een modeontwerper.

OOC: Sorry dat het zo verschrikkelijk lang geduurd heeft D: