“Kasa, afblijven,” zei Nakoma waarschuwend tegen haar zusje, die een ongeïdentificeerd bruin voorwerp van de grond wilde oprapen. De elfjarige zette een pruillipje op, maar liet het voorwerp wel voor wat het was. Kasa, altijd energiek, begon dan maar verder te huppelen. Nakoma begreep niet hoe ze zo vrolijk kon zijn. Ze wist intussen echt wel wat er de komende uren zou gebeuren. Sinds de boete had er een vreemde sfeer geheerst in district 4. De parade, de interviews; het Capitool deed er alles aan om zijn walgelijke inwoners te entertainen en de districten eraan te herinneren wat hen (en vooral twee van hun kinderen) te wachten stond. Hoewel de meeste mensen het zo lang mogelijk hadden proberen te negeren, alsof de tijd dan misschien zou stoppen en deze dag nooit zou aanbreken, leken de inwoners van district 4 ook uit te kijken naar het moment waarop de winnaar gekroond werd en deze hele marteling dan eindelijk voorbij zou zijn. Of toch voor de komende elf maanden.

Het Capitool kennende zou geen enkel bloedspatje gecensureerd worden, geen enkele zinloze dood onuitgebuit blijven. Nakoma zag hen er zelfs voor aan om dramatisch in te zoomen op het gezicht van iedere gevallen tribuut, net wanneer het licht hun ogen verliet, als een messteek in de open wonde van de districten. Deels was Nakoma blij dat haar zusje er niet al te erg mee in leek te zitten, want dit soort dingen zou geen enkele elfjarige met zich mee moeten dragen, maar ze vreesde dat de realisatie gewoon pas zou komen zodra de slachtpartij begon. Of erger, dat ze het allemaal zou opkroppen.

Ze waren intussen een halfuurtje onderweg en hadden de rand van de stad bereikt. De meeste stadsbewoners waren het niet gewend om echt ver te wandelen, maar voor de Locklears, die iedere dag al drie kwartier onderweg waren naar school, was het de normaalste zaak van de wereld. Het gezin had wel één fiets, een enorme luxe in de meeste districten, ook al rammelde het ding dan bij elke beweging en viel het op sommige plaatsen bijna uit elkaar. Maar vandaag waren ze met z’n drieën, en zo veel gewicht zou die fiets nooit kunnen dragen, dus gingen ze te voet.

De Locklears bereikten het stadsplein ongeveer een kwartier voordat het startsein zou luiden. Er had zich al een groep mensen voor het grote scherm verzameld, wat Nakoma niet verwonderde. Het was verplicht voor alle inwoners van de districten om de Spelen te volgen, en hoewel het Capitool ervoor gezorgd had dat elk huis met een televisie uitgerust was, waren ze blijkbaar niet in staat om al die schermen ook van elektriciteit te voorzien. In district 4 waren stroompannes eerder ongewoon in het hart van de stad, maar wie aan de zee woonde, was er beter bekend mee. Uitgerekend vandaag was een van die dagen. In hun huis konden ze nog geen lamp laten branden, maar het lukte natuurlijk wel om de twee gigantische schermen op het plein te doen werken. Momenteel werd er enkel een stilstaand beeld uitgezonden van het embleem van het Capitool, maar veel te snel zou iedereen erachter komen wat de Hongerspelen nu precies inhielden.

Nakoma leidde Ahote en Kasa over het plein, totdat ze een zitplaats vonden aan de rechterkant. Bij nader inzien was de groep die zich op het plein verzameld had toch wel wat groter dan Nakoma verwacht had, en er bleven nog steeds mensen toestromen. Ze wist dat niet iedereen vandaag zonder elektriciteit zat, en vermoedde dat velen die er wel last van hadden de stroompanne gewoon als excuus zouden gebruiken om het begin van de Spelen niet te hoeven zien. Misschien haalden de inwoners van de stad die speciaal naar het plein gegaan waren er wel wat troost uit om dit gruwelijke gebeuren omringd door buren, vrienden en gelijkgezinden te bekijken. Plots vroeg Nakoma zich af of er iemand rondom haar zat die een van de tributen persoonlijk kende. Zelf had ze de tributen allebei wel eens gezien – Jailynn woonde niet zo ver van haar vandaan – maar ze kon zich niet inbeelden hoe het moest zijn om hier te zitten, wetend dat je kind, je broer of zus, je beste vriend, of je geliefde misschien, binnen luttele seconden om zijn of haar leven zou moeten strijden. Een moordenaar worden, of een gruwelijke dood sterven; er was geen andere keuze. En in beide gevallen werd alles over heel Panem uitgezonden.

Het embleem verdween en in plaats daarvan kwam er een stelletje felgekleurde, hevig opgemaakte en veel te vrolijke Capitolisten in beeld, die het begin van de Spelen aankondigden alsof het een spannende sportwedstrijd was. Vervolgens verscheen er een totaalbeeld van de arena, of dat vermoedde Nakoma toch. Ze zag een grote, goudkleurige hoorn, die bijna volledig met wapens gevuld leek. Er stond ook een galg, waar een zeis tegenaan leunde. Verspreid over de stenen bodem lagen nog enkele spullen, die momenteel niet duidelijk zichtbaar waren. Tenslotte was er een tafel met een groot voorwerp dat een beetje leek op een van de mooie taarten in een bakkerij, die haar familie zich niet kon veroorloven. Maar dat zou het vast niet zijn. Als het al een echte taart was, had de maker waarschijnlijk de suiker vervangen door zout, en de eieren door spijkers.

Het gebied werd omringd door cilindervormige platforms. Nakoma vermoedde dat die een soort krachtveld zouden activeren voor iedereen die de cirkel probeerde te verlaten. Een plotse vlaag van verwarring spoelde over haar heen. Waar waren de tributen eigenlijk? Alsof haar gedachten gelezen werden, kwamen de platforms omhoog. Nu pas had Nakoma door dat het er precies even veel waren als het aantal tributen. Misschien toch geen krachtveld dan. Zou er dan nog meer zijn dan dit? Hoe groot kon deze gevangenis zijn? In het Verdrag van het Verraad stond er vermeld dat de Spelen in een arena zouden doorgaan. Bij dat woord had Nakoma meteen een beeld gekregen van een ruimte in open lucht, maar niet al te groot en duidelijk afgebakend, zodat niemand aan de slachtpartij zou kunnen ontsnappen. Nu de tributen naar boven kwamen en de camera’s ook andere beelden lieten zien, kwam Nakoma er echter achter dat het Capitool het wat grootser aangepakt had. Eigenlijk had ze het moeten weten.

Ze zag de vervallen stad die zich rondom de tributencirkel bevond (een metafoor voor de verwoesting die het Capitool kon veroorzaken, net zoals ze met district 13 gedaan hadden?). Dan, zodra de tributen tot stilstand gekomen waren, een shot op een teller. 60, 59, 58… Er werd afwisselend op individuele tributen ingezoomd en een overzicht gegeven van de hoorn, de plaats van de tributen, en hun onmiddellijke omgeving. Nakoma’s interesse was meteen opgewekt toen ze op de achtergrond van een shot van de jongen van district 1 en het meisje van 12, helemaal in de verte, iets zag wat op de bovenkant van een mast leek. Het was wazig, en toen het eerste moment van interesse (iets in de buurt van blijdschap misschien) voorbij was en ze erover nadacht, besefte ze dat het even goed gewoon een soort antenne kon zijn op het dak van een van de ruïnes. Maar toch bleef ze ergens hopen dat ze het goed gezien had, want de aanwezigheid van water zou de tributen van haar district een enorm voordeel geven. Misschien waren de afbrokkelende gebouwen die het plein omringden wel helemaal omgeven door water, en zou er om dat ene schip gevochten moeten worden?

Met nog twintig seconden op de teller dwong Nakoma zichzelf om de wilde theorieën achterwege te laten, en begon ze wat meer op de tributen te letten. De een had een blik vol verwarring of twijfel, terwijl een ander vastberaden naar het midden van de cirkel keek, waarschijnlijk met het oog op een wapen in de grote hoorn. Nog anderen stonden klaar om het op een lopen te zetten, weg van de wapens en dus ook het eerste gevecht. Het viel Nakoma op dat iedereen deze keer wel normale kleding leek te dragen, in tegenstelling tot de gedrochten van de praaltocht en de interviews. Met nog tien seconden te gaan kwam Jacob, de jongen van haar district, in beeld. Gelukkig stond hij niet te trillen zoals sommige van de andere tributen. Vervolgens kreeg ze drie anderen te zien, waarvan ze enkel de blonde jongen herkende, omdat hij blijkbaar familie van iemand in het Capitool was. Jailynn kwam ook nog even in beeld voordat de twee tributen van district 12 het op een lopen zetten, nog voordat de teller zich op nul bevond. Tot Nakoma’s verbazing bleven ze rennen, en werden ze niet neergeknald door sluipschutters in onzichtbare hovercrafts. Wat was dan het nut van de teller? Was het gewoon een psychologisch spelletje, om te zien wie het waagde het Capitool niet te gehoorzamen? Vreemd. Als Nakoma ooit de pech had om in de Hongerspelen terecht te komen, zou ze er in ieder geval niet van uitgaan dat er nog steeds geen gevolgen verbonden waren aan het vroegtijdig verlaten van haar platform.

Plots ging het allemaal heel snel. Enkele tributen leken het risico niet te willen nemen en begonnen meteen weg te rennen, maar de meesten wilden blijkbaar toch nog iets bemachtigen voordat ze zich uit de voeten maakten. Odin, de jongen van district 6 rende naar het midden van de cirkel, naar de wapens. De mannelijke tribuut van district 3 werd in beeld gebracht terwijl hij met een voor Nakoma onbekend meisje vocht om iets glimmends dat tussen de straatstenen vast leek te zitten. Het meisje van district 7 ging er met een vreemd voorwerp vandoor. Het lag buiten de cirkel van tributen en leek niet echt op een wapen. De snaren deden Nakoma een beetje aan een banjo denken – die werd soms tijdens feesten bespeeld – maar het voorwerp was kleiner en had een andere vorm. En wat zou iemand met een muziekinstrument willen tijdens de Hongerspelen? Misschien was het wel een soort wapen dat in district 7 gebruikt werd, of iets technologisch van het Capitool. Hoe dan ook, als het enige waarde had, zou Nakoma er vast nog wel achter komen.

Intussen was Sage, de tribuut met de hoogste score, in een gevecht verwikkeld met het meisje van district 8 of 9. Sage raakte het andere meisje met een rugzak – waarschijnlijk de reden van hun vechtpartij – en vervolgens schakelde het beeld over naar Jacob, de jongen van haar district. Hij gaf iemand een harde stoot in het gezicht en rende er toen vandoor met een stuk touw. Goed. Een wapen zou natuurlijk beter zijn, maar met touw kon hij als inwoner van district 4 al veel doen.

Het kleine meisje van district 6 kwam in beeld terwijl ze achter de tribuut van 7 aan rende, die met het mogelijke muziekinstrument. Ze werd echter ingehaald door de jongen van district 7 – Caeden? Galen? – die het blijkbaar ook op het vreemde voorwerp gemunt had. Het feit dat beide tributen van district 7 het zo graag wilden, bevestigde Nakoma’s vermoeden dat het waarschijnlijk een wapen was dat in hun district gebruikt werd. Hoe, dat was natuurlijk nog maar de vraag.

De jongen van district 3 werd weer in beeld gebracht. Het was zijn dagje niet, want nog voordat hij goed en wel bekomen was van de eerste klap in zijn gezicht, werd hij een tweede keer gemept. Dit keer door een jongen, Nakoma dacht die van district 10. Vervolgens haalde ook die jongen twee van de glimmende voorwerpen uit de grond, waarvan hij er een naar de andere tribuut gooide. De jongen van district 3 – Lou, meende Nakoma zich te herinneren – werd in de nek geraakt. Nakoma voelde hoe Kasa haar gezicht in haar zij begroef en sloeg troostend een arm om haar heen. Ahote was even geschrokken door de impact, maar was wel blijven kijken. Toen Nakoma haar blik weer op het scherm richtte, was de jongen nog net in beeld. Hij had al veel bloed verloren en zou het waarschijnlijk niet lang meer volhouden.

Nog voordat er uitgezonden kon worden hoe hij zijn laatste levensadem uitblies, schakelde het beeld echter over. De jongen van district 7 werd weer getoond. Intussen had hij de vrouwelijke tribuut van zijn district ingehaald en probeerde hij haar te tackelen. Hij wist het houten voorwerp te bemachtigen en rende meteen weg. Er werd onmiddellijk naar een andere camera overgeschakeld. Odin had een wapen bemachtigd dat Nakoma niet kende en begroef de scherpe punt eerst in het been van een blond meisje, en vervolgens in haar borstkas. Kasa sloeg haar handen voor haar ogen. Nakoma wreef bemoedigend over haar rug, en zocht met de andere hand naar het stukje papier dat ze meegenomen had om notities te nemen. Ze maakte vlug een schetsje van het wapen en stak het papiertje weer weg. Misschien zou iemand thuis weten wat het was.

Intussen was er een zwerm bijen of wespen verschenen, en Odin sloeg op de vlucht. Nakoma schudde haar hoofd vol afkeer toen hij een andere jongen als menselijk schild gebruikte en de jonge Mocca vervolgens opdroeg om hem neer te schieten. De rosse jongen van district 5 moest het niet met zijn leven bekopen, maar met een pijl in zijn rug zou hij het waarschijnlijk niet lang volhouden. Mocca had nog iemand gezien, want hij stuurde een pijl op de kleine persoon af. Pas toen Odin zich naar de persoon begaf en hij duidelijker in beeld kwam, herkende Nakoma hem als de jongen van district 2. Ze kon zich hem nog herinneren van de interviews. Hij was een beetje vreemd, maar toch intrigerend.

Maar nu maakte dat allemaal niet meer uit. Blijkbaar had de jongen iets gevonden, want Odin beval hem het af te geven. De jongen gooide eerst een steen, maar toen Odin hem een snede gaf met de zeis, wierp hij het zwarte voorwerp dat hij vasthield. Het belandde echter op de straatstenen, en dat was blijkbaar genoeg voor Odin om hem te vermoorden. De zeis begroef zich in de nek van de jongen – Drussus, herinnerde Nakoma zich plots – en op dat precieze moment wist Nakoma dat ze Odin dood wilde. Ze zou niet ontkennen dat ze zelf ook in staat was om mensen te doden als het erop aan kwam, maar een dertienjarige vermoorden die je op geen enkele manier geprovoceerd had, dat was gewoon laag.

Nakoma voelde zich even niet zo goed. Die ochtend was ze enkel bezorgd geweest om Ahote en Kasa, die nog veel te jong waren om zulke gruwelijkheden te zien, maar ze had niet gedacht zelf ook zo onder de indruk te zijn van alles wat er op het scherm getoond werd. Verschillende tributen werden getoond terwijl ze, alleen of in duo’s, van het plein wegrenden en in sommige gevallen al onderdak zochten. Nakoma vond het moeilijk om zich op de schermen te focussen. Ze voelde zich heel oncomfortabel. De kasseien voelden plots veel harder aan dan een halve minuut geleden, haar arm jeukte, haar mond was droog, ze voelde zich wat misselijk.

Met een schok kwam ze terug naar de realiteit. Iets of iemand had een grote ontploffing veroorzaakt. Mocca lag roerloos op de grond, een van zijn armen verdwenen en een zwaard door zijn borstkas. Odin bewoog nog, maar ook bij hem had de ontploffing zijn tol geëist. De scherf in zijn been en zijn verbrande arm werden duidelijk in beeld gebracht. Verder leek hij volledig verdwaasd. Als iemand hem nu aanviel, maakte hij geen schijn van kans. Jammer genoeg leek niemand door nieuwsgierigheid naar het plein teruggelokt te worden. Er viel wel een kleine parachute uit de lucht. Een nieuwe bom? Een voorwerp dat een giftig gas zou vrijlaten zodra het de grond raakte? Wat het ook was, het kon geen streek van een tribuut zijn, en dat betekende dat het van het Capitool kwam en dus niets goeds kon voorspellen.

Het bleek echter een soort zalf te zijn, die Odin op zijn verbrande hand smeerde. Nakoma fronste. Dit leek haar niet echt eerlijk. Waarom kreeg hij zalf? Waarom wierpen ze Jailynn of Jacob niet gewoon een drietand toe, als ze dan toch bezig waren?

Als je het over de duivel had… Jacob sloop het plein op, raapte een rond voorwerp op dat Nakoma deed denken aan een metalen frisbee met een gat in het midden (en dus eigenlijk niet zo heel erg op een frisbee leek), en wierp die naar de nietsvermoedende Odin. Raak. Nakoma maakte bijna een sprongetje van blijdschap, maar die emotie sloeg vrijwel meteen over in walging en schuldgevoel. Als ze zo reageerde op iemands dood was ze geen haar beter dan die vuile Capitolisten. En toen ze de tribuut van district 6 langzaam moest zien sterven, werd haar schuldgevoel enkel groter. In tegenstelling tot de eerdere overlijdens, waar niet lang bij stilgestaan werd, was Odin de hele tijd in beeld. Totdat, minuten later, zijn gelaat uitdrukkingloos werd, zijn ogen dof, en de beweging van zijn borstkas stopte.

Nakoma voelde zich intussen rotslecht. Ze had hem nog steeds niet willen zien winnen, of nog meer jonge tributen genadeloos afslachten, maar het voelde toch onwennig om hem te zien sterven, en zeker om zich er even blij om te voelen dat het met hem afgelopen was.

Er was inmiddels overgeschakeld naar andere camera’s, maar Nakoma herinnerde zich plots iets. “Waar kwam de ontploffing eigenlijk vandaan?” vroeg ze, verwachtend dat Ahote of Kasa wel een antwoord zou geven.


OOC: Dit is veel te lang en waarschijnlijk helemaal niet interessant, maar ik wilde toch iets gepost hebben. Ik heb mijn best gedaan om de gebeurtenissen in een zo logisch mogelijke volgorde te zetten, maar als ik iets verkeerd beschreven heb, moet iemand maar iets laten weten. En als er nog iemand leeft in district 4, mag die persoon zich zeker geroepen voelen om Nakoma’s vraag te beantwoorden.

---

Met elke stap dat Eleanor zette kraakte de trap. Hij was net zo versleten als heel het huis zelf. Maar Eleanor was blij dat er een bovenverdieping was. Een luxe dat niet iedereen had. Ja, het was misschien dat wel een kleine zolder. Maar het was ook een plek om alleen te zijn. Want haar oma – oma Molly – was te oud om naar boven te geraken. Zij sliep dan ook beneden. Oma Molly wou naar het grote plein. Ze wou omringd worden door mensen die ze kende, terwijl het gebeurde. Eleanor was anders. Het liefst wou ze niet eens kijken. Maar het was verplicht. Eleanor kon ook hier alleen blijven kijken en haar Oma alleen naar het plein sturen. Maar dat is iets wat ze nooit doet. Als Oma buiten is, is Eleanor dat ook. Ze vertrouwde haar oma wel hoor, dat was het niet. Ze vertrouwde de vredebewakers gewoon niet.

Ze woonde niet dicht bij het plein dus ze moesten vroeg vertrekken, wouden ze er op tijd zijn. “Oma, ben je klaar?” Eleanor klonk altijd hees. Omdat ze nooit veel sprak. Ze was een gesloten meisje omdat ze niet open moest zijn. Ze had toch niemand, op haar oma na dan. Ze was niet iemand die direct met iemand ging praten. Maar oma kende wel wat mensen van vroeger. Haar oma knikte deed een hele oude sjaal aan en ging aan de deur staan. Eleanor deed niet eens de moeite om een nep glimlach op te zetten. Dit was een vreselijke dag voor de tributen, maar Eleanor vond het ook niet bepaald leuk om te zien hoe kinderen schrikken. Schrikken van de bruutheid die het Capitool heeft. En de doden… Ze zullen mensen zien sterven. Dat was zeker.

Ze waren al eventjes aan het stappen en de stad kwam in hun zicht. Ze hadden niks gezegd. Eleanor was ver in gedachte gezonken. Maar toen het lichte geluid van het plein haar oren binnenstroomde reageerde ze erop door te vragen “Weet je zeker dat je het hier wilt bekijken, oma?” Maar – zoals Eleanor verwacht had – zei Oma niks. Haar hoofd knikte zachtjes terwijl haar ogen naar het scherm staarde dat zichtbaar werd. Ze waren zo dicht bij, maar voor Eleanor leek het nog zo ver. Genoeg tijd om om te draaien en weg te lopen. Zelfs al moest ze van heel district 4 weglopen. Ze zou wel iets kunnen vinden om te overnachten. Er moest trouwens toch ooit een einde aan Panem komen? Maar ze zou het toch nooit proberen. Niet zolang haar oma nog leeft. Misschien was het al bijna te laat voor haar Oma. En wou ze gewoon haar laatste adem uitblazen met mensen die haar begrijpen. Die het net zo vreselijk vinden als zij.

Direct schudde Eleanor haar hoofd, ze wou niet denken aan de mogelijke dood van haar Oma. Nee, ze zou niet zonder haar kunnen. Want dat heeft ze letterlijk niemand. Ineens kwamen er weer gedachten op. Waarom haar Oma haar perse naar hier wou meebrengen. Misschien wou ze juist dat ze nieuwe vrienden maakte. Alsof ze hier nieuwe vrienden zal vinden, kom op zeg. Iedereen daar had een soort van depressie. Sommige waren vast vrienden of familie van de tributen van 4. Ja, vrienden kon oma wel vergeten. Misschien een paar mensen die kwamen uithuilen bij Eleanor. Maar dat is ook iets wat Eleanor niet zou willen. Ze haat het om mensen te zien huilen… Het laat zien in wat voor een afschuwelijk land zitten. Het laat zien dat we gewoon onderdanen van het Capitool zijn. Onderdanen die met een opstand niet ver zullen komen. Enkel een tweede wegwerking van een district. Nee, Eleanor bleef liever alleen over.

Maar direct toen ze op het plein kwam zag ze het. Dit was een verschrikkelijk zicht. Ze zag mensen die het moeilijk hadden. Ze begreep dat ze niet de enige was die het moeilijk had… Ze was stom om te denken van wel, deze mensen waren gewoon net zoals zij. Gesloten. Ze leven in angst voor het Capitool. Eleanor had nog het geluk dat ze zo sterk was geworden na 15 jaar. Maar hier waren zelfs kinderen die al begrepen hoe afschuwelijk het Capitool wel niet kon zijn. Ze slikte terwijl ze een klein meisje zag; Helemaal al opgegroeid met die pijn. Ze was een klein volwassen meisje. Terwijl haar moeder of gewoon diegene die op haar letten, aan het huilen was… Dat kindje, dat moest haar eigen moeder troosten… Wat heeft het Capitool wel niet aangericht? Ze afschuwde het Capitool enkel nog harder, als dat zelfs maar mogelijk was. Het Capitool verpletterde gewoon de kindertijd van kinderen. Het enige wat kinderen was hun fantasie. En die was dat meisje kwijt. Ze was net zoals Eleanor, ze zag de wereld zoals hij echt was. En dat was iets wat je niet meer kon terug keren. Dit meisje was gewoon verdoemd. Ze had de pijn al gezien. De dood. Eleanor liet haar blik weer weg glijden. Haar ogen vielen op het scherm.

De arena werd duidelijk. Ze had wel begrepen wat dat ding in het midden was. Een hoorn. Oftewel De Hoorn Des Overvloeds. Het lag vol met wapens. Maar echt helemaal vol. En er stond een tafel. Met een rood, prachtig tafelkleed. Er stond een taart op. Er werd lichtjes ingezoomd op de taart en Eleanor las in haar hoofd wat erop stond: ‘Happy first anniversary! May the odds be ever in your favor!’ Eleanor walgde nu echt. Hoe konden ze? Wie er ook zal winnen, diegene zal niet echt winnen. De doden zullen in diegene zijn hoofd gegraveerd zijn. De echte winnaar is het Capitool. Ze hebben mensen recht in hun hart kunnen pijn doen. En dat is hun doel.

De platforms rond de hoorn kwamen naar boven. Dus via daar zouden de tributen gebracht worden… En de klok begon af te tellen. 60, 59, 58, 57… Iedereen was gespannen. Eleanor voelde de pijn en spanning van de andere mensen op zich drukken. En ze wenste zat ze thuis was. Dit wou ze niet zien met andere mensen. Ze wou dit niet eens zien. Maar als het moest liever helemaal alleen. 50, 49, 48… Haar ogen gingen naar oma. Die stijf naar het scherm keek. Ze wist dat ze straks alles zou kunnen zien. Alles, zelfs het bloed van doden. En wat de Hongerspelen nog meer gingen brengen. Ze wist niet wat het allemaal zal worden. Maar wat ze wel wist, was dat die taart niet te vertrouwen was. Het was onmogelijk dat ze de tribruten taart zouden geven. Onmogelijk gewoon, en wie ervan zou eten… Die moest wel heel wanhopig zijn. Om te eten of om te sterven…

20, 19, 18… Nu beet Eleanor op haar lip. De spanning en stilte van de mensen deed pijn aan haar hoofd. Het drukte er tegen. Maar haar ogen bleven gericht op het scherm. Een shot van Jacob, van district 4 en geluid van nummer 10 drong in haar hoofd.
9, ze hoopte eigenlijk dat er iemand te vroeg weg zou lopen. Maar als dat zo was, zou er dan iets gebeuren? Zouden ze neergeschoten worden?
8, nee, want zo kon iedereen direct sterven. Eleanor zou het dom vinden als je te vroeg wegrent. Je zult boeten, dat was wel zo goed als zeker.
7, Eleanor kneep haar ogen dicht.
6, ze deed ze weer open en zag het opgerolde touw in het groot op het scherm.
5, nu zag ze het opgerold touw in het klein en waren de tributen duidelijk.
4, de hoorn werd duidelijk. Eleanor kende maar de helft van de wapens die er lagen. Sommige zagen er belachelijk uit. Iets dat leek op een frisbee met een gat viel haar op. Dat was echt iets nutteloos voor haar. Zij zou gaan voor een touw en een zeis. Die zeis was misschien groter dan eender welk wapen waar zijzelf mee werkt. Het was een sterk wapen
3, tributen gingen klaar staan om weg te rennen. Weg te rennen van hun dood.
2, het meisje van 12 was weg. Ze begon te lopen als een gek, weg van de hoorn.
1, iedereen keek op en liep ook te vroeg weg.
0, niemand werd gestraft. Maar dat zou komen, want de hongerspelen waren begonnen.

De jongen uit 3 en het meisje uit 11 viel haar het eerst op. De jongen sloeg haar maar het meisje deed net hetzelfde terug. Ze sloeg de jongen en ging ervandoor met een werpster. Direct zal Eleanor het meisje van 7. Diana, herinnerde ze zich. Ze pakte een minigitaar maar daar was de jongen van 7 en een van de jongste deelnemers van 6 het niet eens mee. De twee hadden een bondgenootschap geregeld en zaten nu achter Diana aan.

Toen ze de minigitaar te pakken hadden liepen ze weg. Alhoewel Eleanor niet snapte waarom ze zo graag die gitaar wouden. Ach ja, het meisje van 6 was nog maar 12… Eleanor vond het zielig dat zo een klein meisje dit moest mee maken. Om er naar te kijken was al vreselijk. Maar om er in te zitten… Dat moest echt pijnlijk zijn. Opeens kreeg ze heel veel respect voor het meisje en de jongen. De jongen had besloten om, in plaats van een sterker iemand, een meisje die niet bepaald in het voordeel was te redden. Hij had zichzelf dus eigenlijk opgeofferd. Want de kans dat dit meisje zou winnen… Was klein. Alhoewel iedereen 1 op 24 kans had… Maar als zij en die jongen uit 4 zouden blijven leven als laatste wist Eleanor wel wie er zal winnen.

Maar nu richtte Eleanor zich weer op het scherm. Ze zag hoe Sage, het meisje van 3, een gevechtje had met het meisje van district 8. Over de naam moest ze niet denken omdat Sage luidkeels verkondigde dat Belle eraan ging. Eleanor begon de kansen in te schatten. Jacob, Sage, Caleb en Odin. Die mensen hadden een goede kans om te winnen. Maar ook de broer en zus van 11 leken wel een goed team te zijn. Enkel kon ze de namen niet herinneren. Maar wat een tragedie moesten de ouders wel niet hebben? Hun beide kinderen, in de Hongerspelen. Dat moest echt pijnlijk zijn. Eleanor zelf had geen schrik om de arena te gaan. Dan zou ze juist in de interviews tegen het heel Capitool kunnen zeggen wat ze wel niet van ze dacht. Hoe hard ze hen verachtte. Maar dan zou ze in de arena een puntje achter staan. Maar ach, als Eleanor in de arena moest dan was haar dood vast. Maar als het moest dan het liefst in water. Het liefst zou ze verdrinken in water. Omdat water, haar thuis is. Ja, zo zou ook haar oma willen sterven.

Toen Eleanor besefte dat haar gedachten weer naar de dood van oma veranderd waren richtte ze zich op het scherm. Ze had een deel gemist want die van 11 waren allebei verdwenen. En ook het bondgenootschap van Caleb en het meisje waren weg. Er klinken drie kanonschoten. Ze wist de namen niet van de doden. Maar ze zag de lichamen omhoog gehaald worden. Odin had een bondgenootschap met William en waren nog bij de hoorn.

Odin had het vreemde frisbee ding te pakken gekregen. Toen hij het aankreeg piepte het verschrikkelijk en hij zette het weer uit. Hij begon het uit te vogelen. Blijkbaar was het iets dat metaal zocht of zo. Het was niet bepaald duidelijk en het schelde Eleanor maar weinig. Wat haar nu wel heel goed opviel was de taart. Odin had de taart weer opgemerkt. Eleanor was niet iemand die perse voor haar eigen district stemde. Ze wou gewoon dat er iemand levend uit zou komen. Toen hij dichter naar de taart ging fluisterde Eleanor zacht: “Niet doen… Het is een val.” Niemand had haar gehoord want niemand reageerde. Maar niet iedereen had door dat de jongen het gemunt had op de taart.

William kon niet meer wachten en had te pijl laten gaan. Het werd niet echt zo goed in beeld gebracht, de pijl. Maar de ontploffing wel. Niet iedereen zal hebben gezien dat de taart de ontploffing had gemaakt. Iedereen was gefocust op het lichaam. Het roerloos lichaam van William. Terwijl hij een arm mistte. Eleanor voelde het. De tranen, ze prikkelde ij haar ogen maar verder kwamen ze niet. Ze hoorde Odin smeken dat hij niet dood kon zijn. Maar het was te laat, Odin was weer alleen. Nu werd ook haar respect voor Odin groter. Er viel iets naast hem. Odin las het papiertje en legde de parachute over Williams dode lichaam. Eleanor walgde hiervan. Het Capitool had hem vast verplicht om dat te doen. Eleanor wou juist dat ze het lichaam konden zien. Zodat iedereen kon zien dat dit is wat het Capitool ons aandoet. Ze maakte dan ook een walgend geluidje.

Jacob, de jongen van district 4, kwam in beeld. Hij gooide iets wat Eleanor niet kende, iets rond. Hij gooide de kleinere versie. Eleanor haar adem stokte even. Odin… Ze had respect voor de jongen maar ook voor de jongen van zijn eigen district. Ze was niet blij dat Odin geraakt was. Niemand zou blij moeten zijn. Dat zou iets voor het Capitool zijn. Goede tv. Odin was te hard gewond door de ontploffing. En het waken maakte een einde. Ze zag hoe de jongen nog vechten. Maar op het laatste moment blij was. Blij dat ervoor hem al een einde was aan de Hongerspelen. Ze slikte en liet haar ogen naar beneden gaan. Ze moest bijna huilen. De tranen stonden zo hard in haar ogen te prikkelen... Haar hoofd verborg zich in haar handen. Zodat ze de tranen weg kon vegen. Maar e zag het. Haar ogen en rondom haar ogen was het roder dan normaal. Het Capitool had dit sterke meisje, Eleanor Woods, dan eindelijk kunnen laten huilen. Neen, ze kende  de jongen niet. Maar ja, natuurlijk deed het pijn. Het was verschrikkelijk om de macht van het Capitool te laten winnen. Terwijl ze zelf nog dacht dat hij een winnaar kon zijn. Maar voor Eleanor was hij dat ook. Iedereen die daar stond, in de arena was een winnaar. Iedereen die het Capitool verachte was een winnaar.
De blik. De blik van Jacob… Blij en triest. Nee, ze was niet kwaad dat de jongen blij keek. Waarom zou ze? Hij wou gewoon terug naar huis. Dat is te begrijpen. Ook was ze niet kwaad op de mensen die blij waren dat hij nog een kansje dichter stond bij de winnaar. Bij het terugkeren. 5, als ze het goed had. 5 kansen dichter. William, Odin en die andere drie waar ze de naam nog steeds niet meer van kende. Er konden er ook meer dood zijn maar daar was ze niet zeker van. Eleanor staarde naar het scherm.

De vraag die haar oren binnendrong was niet van oma. Het was van een meisje, die ouder dan Eleanor was. Ze was iets in de 20 of zo. Ze had twee andere meisje naast zich.  Ze leken alle drie wel een beetje op elkaar dus ze moesten wel familie zijn. Maar, ze kon het ook verkeerd hebben. De vraag die het meisje had gevraagd kon Eleanor beantwoorde. Dus ze ging een stap dichter en zei: “De taart. Odin en William waren geïnteresseerd in de taart. Maar het Capitool had er vast een bom in gestoken. Zodat wie er dan ook maar van at, zou ontploffen voor hij een hapje had kunnen nemen. Iets was de Capitool bewoners goede tv noemen.” Ze keek het meisje aan. Eleanor haar ogen zagen nog steeds rood dus het was duidelijk nog te zien dat ze gehuild had. Maar eigenlijk scheelde dat haar maar weinig. Want het punt was dat als je rondkeek, bijna iedereen nog aan het huilen was. Eleanor was dus niet de enige. En deze tranen, deze echte tranen lieten zien dat zij niet zoals het Capitool was. En dit geen goede tv noemde. Dit was iets wat haar nog een kind maakte. En daar was ze trots op. Ze had nog gevoelens. Ze toonde ze niet makkelijk en graag. Waarschijnlijk zal dit de laatste keer zijn dat ze het zo open toont op het plein. Maar dit maakte haar niet anders. Dit maakte haar, haar.

Eleanor zag op het beeld dat de broer en zus van 11 bij elkaar waren. Eerst stond de jongen op het punt om zijn eigen zus te vermoorden… Maar al snel begreep hij dat hij niet diegene was dat dat moest doen. Nee, hij zou haar redden. Hij liet de werpster vallen en smeekte om vergiffenis. Maar zijn zus was boos. Dat zou Eleanor niet zijn. Het zou haar droevig maken dat haar eigen broer zo in de macht in van het Capitool. Maar ze zou hem vergeven. Misschien niet helemaal vertrouwen. Maar vergeven wel. Iedereen zal zo zijn moeilijke punten in het Capitool te zien krijgen. En de jongen – Raven, herinnerde Eleanor zich ineens weer – wist er nu al een. Het Capitool moest vast genieten van dat moment. Broer vermoordt zus. Het Capitool zal er mee lachen en van de jongen houden. Ze zullen hem in zijn hart steken tot hij weer als voorlaatste overblijft. Dan zullen ze hopen op een goed gevecht. Ook al zou het zijn eigen dood betekenen. Broer die zus dood, word zelf slachtoffer. Zo zouden ze het noemen. Ze zouden het blijven herhalen. De komende elf maanden, tot de tweede Hongerspelen zouden beginnen. Dan zullen ze zoals altijd weer roepen: ‘May the odds be ever in your favor!’ Maar dat zullen ze nooit zijn. Wij zijn de verliezers. En dat zullen we blijven.