Brendan was de laatste paar dagen zichzelf niet geweest. Hij was ongelooflijk in de war. De normaal nuchtere, welbespraakte charmeur in hem was deze week even met vakantie. Hij begon aan toeval te twijfelen. Hoeveel toeval kon het geweest zijn dat hij, na zestien jaar de dochter waarvan hij het bestaan vergeten was tegenkwam, zomaar. Erger nog, in een situatie die je niemand echt gunt. Gedwongen om de rijkeren te bestelen om zichzelf van leven te voorzien en zonder iemand om voor haar te zorgen. In zomaar een straat in zomaar een van de armste buurten van de stad was zij zomaar degene die uitgerekend hem probeerde van zijn liefdadigheids voedsel te beroven. Kon dat echt toeval zijn, of was zijn hele levensvisie nu verpest door een toevallige, niet zo toevallige ontmoeting?
Toeval of niet, hij had al lang besloten om zijn onverantwoordelijke tienerjaren achter zich te laten en volwassen te worden. Dat was aardig gelukt en nu hij het goed voor elkaar had had hij, toeval of niet, de kans gekregen om te doen waar hij 16 jaar geleden voor weggelopen was en hij zou alles op alles zetten om dat te doen ook. De eerste ontmoeting met zijn dochter was misschien een beetje vreemd geweest en hij wist helemaal niet of het meisje hem eigenlijk wel wilde kennen, maar dat maakte niet uit. Zijn dochter verdiende geode kansen in het leven en hij was degene die dat haar zou moeten geven.
Al had hij geen idee hoe de jonge albino zich zo lang in leven had weten te houden, hij wist wel dat het stelen en bedelen wat ze nu deed geen goed idee was. Als ze gepakt werd zou dat wat harde zweepslagen tot gevolg hebben, misschien erger. Hoe ouder ze werd hoe gevaarlijker haar "werk" zou zijn. Hij ging haar helpen, maar het zou wel handig zijn als hij haar dan eerst kon vinden.
Om zijn geluk en toeval op de proef te stellen had Brendan zich vandaag dus maar weer naar dezelfde wijk begeven als waar hij het meisje in eerste instantie gevonden had. Hij had Pyrite dit keer thuis gelaten en zijn werkkleren uit de kast gehaald om een beetje met de mensen te mixen. Gelukkig was Esmerald met haar witte haren een opvallende verschijning. Als ze hier was, zou het niet te lasting zijn om haar te spotten. Ongeduldig keek hij wat rond en ja hoor.... het leek te mooi om waar te zijn; binnen tien minuten had hij de lange witblonde haren waar hij naar zocht gevonden. Met een kort sprintje ging hij op het meisje af en tikte op haar schouder.
'Esmerald! Wat een toeval.'
Hij probeerde niet al te wanhopig over te komen, alsof hij niet al dagen naar haar op zoek was.
OOC: die-opdracht. Not anywhere close to my best post ever. but well. Ik moet weer een beetje wennen na lange afwezigheid. anddd it's a quarter after one. I need sleep now.
