Het was weer eens zover. Zijn vader was weer eens bezig over het Capitool. Hij was weer eens aan het zeggen dat Alex zich voor de tweede Hongerspelen volgend jaar zou moeten opgeven omdat hij op zijn negentiende niet meer mee mocht doen. Hij had ook Alex' kleine broertje Ivan de stuipen op het lijf gejaagd door te zeggen dat hij het jongetje ging inschrijven voor bonnen, zodat zijn naam meerdere keren mee deed in de glazen bol en zodat hij, in tegenstelling tot Alex, de grootste kans had om getrokken te worden als hij achttien jaar werd. Omar, Alex' beste vriend, was er op dat moment bij geweest en Alex had zijn vriend vast moeten grijpen zodat deze zich niet op zijn vader zou storten. Meestal kon Omar de opmerkingen van Alex' vader wel verdragen, maar niet als het om het lot van Ivan ging. Sinds dat Omar Ivan had gered van een wilde rivier toen het jongetje nog maar zeven jaar was geweest, hadden de twee een goede band gekregen. Zowel Alex en Omar als Ivan en Omar hadden een goede band met elkaar. Maar hoewel Alex en Omar het goed konden vinden, wist Omar niks van Alex' thuissituatie af. Hij kon zich moeilijk inleven omdat hijzelf uit een gezin kwam waar de Hongerspelen veracht werden en waar ze Omar zoveel mogelijk wilden behoeden om mee te doen aan de Spelen. Toch had de jongen aan zijn beste vriend Alex beloofd dat hij zou invallen als Ivan getrokken zou worden. Dit zou hij nog kunnen doen voor de twee komende jaren. Vanaf dan was hij negentien en zou hij Ivan niet meer kunnen behoeden voor het lot van de Spelen. Dan was het alleen maar hopen dat Ivan niet getrokken werd. Momenteel liepen de drie jongens naast elkaar. 'Houd je toch eens in man,' mompelde Alex naar Omar. 'Dadelijk komen de Vredebewakers je kalmeren. Wil je dat soms?' Omar trilde nog steeds van woede vanwege de opmerking van Alex' vader, maar probeerde zich al wel wat beter in te houden, wat ook voornamelijk kwam door het feit dat Ivan naast hun liep. Omar haalde alleen boos zijn schouders op. Alex zuchtte. Hij snapte de boosheid van Omar wel, hij had zichzelf namelijk ook moeten inhouden om zijn vader niet gewoon een slag op zijn bek te geven, maar vechten ging de situatie echt niet oplossen, dacht hij zo.

'Neem jij Ivan even mee? Ik wil even op mezelf zijn,' zei Alex. Omar knikte begrijpen, trok Ivan mee aan zijn arm en begon vervolgens te rennen. Ivan riep hem boos na en deed een inhaalbeweging, waarbij Omar zichzelf natuurlijk expres op de grond liet vallen. Een kleine glimlach verscheen rond Alex' lippen. De jongen keerde de jongens de rug toe en een botte uitdrukking verscheen op zijn gelaat. De glimlach verdween zo gauw als hij gekomen was en Alex' masker werd weer opgezet. Bij Omar en Ivan kon hij zichzelf zijn, maar bij zijn ouders en andere districtsinwoners niet. Hij was de Hongerspelen even zat, wilde er even niet meer naar kijken. Hij wist dat ze hem zouden veranderen als hij mee zou doen aan de tweede Hongerspelen, maar hij wilde er niet aan denken. Hij liep naar de rivier toe waar hij en Omar altijd visten en ging op de grond zitten. Hij keek naar het wild stromende water en sloot zijn ogen. In gedachten zag hij Ivan weer hulpeloos in het water liggen. De jongen spartelde wild heen en weer om zichzelf van het koelbloedige water te bevrijden, maar het haalde niks uit. Hijzelf stond hulpeloos toe te kijken en wilde er net inspringen toen een onbekende jongen dat al deed. In een spannend moment waren de twee jongens tegen de stroming in aan het vechten, maar uiteindelijk haalden ze het wel. Alex' glimlach die gekomen was verdween opnieuw toen hij voetstappen hoorde. Hij stond op en draaide zich om. 'Wie is daar?' vroeg hij kil.