Vergeleken met de meeste mensen in het Capitool, liep Tyrell erbij als een... nou ja... hard gezegd, als een zwerver. Hij deed over het algemeen niet veel aan zijn kleding, omdat hij meestal toch in zijn werkkamer zat te knutselen aan leuke booby traps voor in de arena of als bescherming rond het Capitool. Nu de allereerste Hongerspelen voor de deur stonden, had zijn oudere zus Cecilia er echter op aangedrongen dat hij er wat impressiever uit moest zien dan zijn gewoonlijke kloffie.
Tyrell keek in de spiegel. Wat was er mis met zijn zwarte jasje van kasjmier? En het paarse overhemd daaronder, dat perfect matchte bij zijn bril met gouden montuur en paarse glazen? Zelfs zijn zwarte hoge hoed, met paarse band, had hij afgestemd op de rest van zijn kleding – en het gouden ringetje door zijn oor was ook echt niet per ongeluk gekozen! Hij vond het gezeur van zijn zus maar overdreven – en dat had hij haar luidkeels duidelijk gemaakt. Gisteravond hadden ze elkaar behoorlijk afgesnauwd. Cecilia vond zijn kleding niet kleurrijk genoeg, Tyrell vond zwart in combinatie met één nadere kleur juist helemaal geweldig.
En toch had Cecilia de overhand gekregen. Zij was de president en had dus een hogere positie dan hij. Hij wist dat ze daar gebruik van zou maken als hij haar téveel dwars zou zitten. Ze zou hem uit zijn functie kunnen ontheffen, of – erger! – iemand boven hem kunnen plaatsen. Tyrell moest er niet aan dénken om werknemer van iemand anders dan zijn zus te moeten zijn. Één iemand boven zijn positie als Spelmaker was er al één teveel.
En Cecilia had al contact opgenomen met een of ander kledingbedrijf. Het kreng.

Daarom begaf Tyrell zich slechtgehumeurd op weg naar ene Mark Mocca. Onderweg keek hij naar de kleding van andere mensen en kwam tot de conclusie dat zwart inderdaad niet veel gedragen werd in het Capitool (wat voor kleuren er wél gedragen werden, kon hij niet met zekerheid zeggen. Het grootste deel van zijn wereld zag er paars uit door zijn brilglazen). Maar betekende dat meteen dat hij ook minder zwart moest gaan dragen? Bah. Al die mensen in het Capitool wilden opvallen, maar vielen juist niet op met hun felgekleurde kleren. Hij, daarentegen, wist wel hoe je moest opvallen.
Zijn humeur verbeterde onderweg naar het bedrijf al wel, toen verscheidene mensen hem groetten en hij op zijn beurt begroetend zijn hoed optilde. Hij vond het altijd wel leuk als andere mensen hem herkenden. Hij was dan ook een Capitoolbewoner en Capitoolbewoners lééfden voor aandacht.

Hij liep met opgeheven kin en rechte rug, totdat hij voor het gebouw stond waarin de eigenaar van Moccachino moest wonen. Daar stond hij dan. En hij had geen idee om wat voor kleding hij moest vragen. Bijna kreeg hij er spijt van dat hij ooit Spelmaker was geworden. In de schijnwerpers staan en zijn uitvindingen testen op die arme tributen, ja, dat was leuk, maar een nieuw kostuum regelen... nee.
Tyrell haalde diep adem alsof hij daarmee ook wat inspiratie en moed naar binnen zou kunnen zuigen en stapte toen naar binnen. Mocca woonde ergens bovenin het gebouw en bij elke verdieping die Tyrell met de lift passeerde, wilde hij op het knopje naar beneden drukken. Maar hij wist dat dit gewoon een beproeving was die hij moest doorstaan. Als hij dit niet zou doen, dan zou hij zijn uitvindingen niet op de tributen mogen testen. Dan zou hij geen arena in elkaar mogen zetten. Dat was toch wel wat waard?

Uiteindeiljk stond hij voor de deur. “Mark Mocca” stond er met koeienletters, dat kon dus niet missen. Tyrell duwde zijn ronde brilletje wat hoger op zijn neus en klopte. De reactie vanuit de kamer die volgde, deed hem rillen tot op het merg. Darling? Serieus? Waar had Celia hem in Panemsnaam heengestuurd?
Bijna draaide Tyrell zich om om weer weg te lopen, maar hij besloot toch maar naar binnen te gaan. Ze moesten allemaal wat opofferen voor het geweldige evenement dat over een tijd zou beginnen. Hij dus ook.

‘Goedemiddag meneer Mocca,’ zei Tyrell met de goede manieren die het de broer van een President betaamd. ‘Laten we maar snel ter zake komen, want ik ga niet doen alsof ik hier voor mijn lol ben. Bovendien heb ik nog meer te doen.’ Goudeerlijk, als altijd. Tyrell ging op een stoel zitten, meer zelfvertrouwen tonend dan hij vanbinnen voelde.