Een flits van blond haar schoot voorbij terwijl Tobias op topsnelheid langs rende. Kreten van enthousiasme verlieten zijn mond terwijl hij met gespreide armen over het plein zigzagde. Zoals een vliegtuig! Bethany had hem meegenomen naar de markt om groenten en dat soort onzin aan te schaffen. Net als ieder ander kind had Toby het niet zo op groen eten, maar oranje wortels vond hij heerlijk. Het paste ook perfect bij zijn lievelingsdier, een konijn. Maar hij mocht geen huisdier, helaas. Dat snapte hij ook wel, want de stoffige fabrieksstraten van district 8 waren niet echt een fijne omgeving voor dieren. Je vond af en toe wel zeldzame geiten voor de melk of waakhonden, maar hij had pas twee keer in zijn leven een levend konijntje gezien.

Zijn mama, of eigenlijk pleegmoeder, was druk in gesprek met een andere vrouw. Moe van het rennen en verveeld van de saaie onderwerpen die ze bespraken trok Tobias aan de mouw van Bethany's lange jurk. ''Mammaaaa?'' begon hij klagerig, maar de zwartharige dame was niet bepaald in een goed humeur zo te zien. Het ging over gekkenhuizen en vrijlatingen en Tobias snapte er geen drol van. ''Zie je niet dat ik in gesprek ben, Tobias?'' wees Bethany hem sissend terecht, om daarna weer haar volledige aandacht aan de mevrouw te besteden. Puh. Niet lief. Hij schopte bozig wat naar een steentje, niet gewend om zo genegeerd te worden. Uiteindelijk gaf Bethany hem een zacht duwtje in de rug en vertelde hem dat hij even kon gaan spelen, als hij in de buurt bleef.

Dat liet de jongen zich geen twee keer zeggen. Op onderzoek uit! Abel was dan wel niet in de buurt, maar alleen kon hij zich ook prima redden. Tobias begaf zich naar de rand van het plein, waar hij een prachtige tak vond. Zo eentje met een splitsing erin, een wichelroede. Hij greep de twee uitsteeksels vast en gebruikte de tak als een soort scanner. Met bliepjes en bloepjes was Tobias op zoek naar... Naar wat eigenlijk? Hij was even helemaal in de rol van een avonturier en Tobias vergat volkomen dat hij in de buurt moest blijven. Hij bleef doorlopen tot hij een modderige plek in de berm vond. Er lekte water weg uit een pijp, water dat waarschijnlijk in een fabriek gebruikt was om stoffen te wassen. Met de stok stevig vastgeklemd begon de blonde jongen vormpjes te tekenen. Bibberige rondjes en driehoekjes vormden zich onder zijn toedoen, wat hem helemaal vrolijk maakte.

'Hoeveel voor een half brood?' Dean's maag knorde toen hij deze vraag stelde, een geluid wat al de hele dag door had geklonken. Het eten was op en het geld van het werk was nog niet binnen, dus Dean had het hele huis doorzocht opzoek naar een paar losse muntjes om net genoeg bij elkaar te schrapen om iets te eten te kunnen kopen. Hij wilde niet meteen terugvallen op het stelen, want door zijn gedrag de laatste tijd had hij juist wat meer kunnen krijgen dan normaal. Iedereen leek zo blij te zijn dat hij hun goederen niet probeerde te stelen dat ze hem wilde matsen, maar vandaag lukte het niet zo.
'Ik verkoop niks aan kleine opdondertjes zoals jij!' Snauwde het mens achter de toonbank van de bakker. De bakkerszoon van wie hij laatst een brood had gekregen, was nergens te vinden en Dean snapte nu ook waarom het zo stiekem moest toen hij een vers warm volledig brood overhandigd had gekregen. Dean keek vuil naar de bakkersvrouw. 'Dus je laat liever een bejaarde vrouw en een kind omkomen van de honger dan dat je zelf van een oud brood wat je toch niet aan iemand anders dan mij kan verkopen, verkoopt? Stik er dan maar in!' En met die woorden stormde Dean de bakkerij uit.

Hij had met zijn handen in de zakken van zijn veel te grote broek door de straten van District 8 gestruind, zonder door te hebben waar hij heenging. Het was geen slimme actie geweest om zo met de bakkersvrouw om te gaan, want nu zou ze écht niks meer aan hem gaan verkopen. Old Rose zou het moeten oplossen en meteen voelde hij zich schuldig. Als Rose wat te eten zou vinden, dan zou híj al degene zijn die het grootste gedeelte kreeg. Als ze dan ook nog conflicten op moest gaan lossen omdat Dean chagrijnig werd van de honger en de bakkersvrouw een hartgrondige hekel aan hem had en dat niet onder stoelen of banken stak..
Nee, hij moest echt wat te eten vinden. Hij moest en zou een fatsoenlijke maaltijd op tafel zetten vanavond, al was het het laatste wat hij deed. Maar hoe zou hij dat doen?

In ieder geval niet door een stuk van de markt af rond te lopen, want hier was geen winkel te bekennen. Wel een klein jongetje, die een tak vasthield en daarmee in de grond liep te porren. Dean keek verbaasd rond en kwam tot de conclusie dat hij hier in zijn eentje was. Er was geen ouder te zien, en dit jochie had niet de leeftijd om alleen door de straten van District 8 te zwerven. En hij kon hier niet in de buurt wonen, want in dit deel woonden vrijwel geen mensen. Hier stonden in ieder geval geen huizen. En ondanks dat Dean niet echt een sociaal wonder was, en al helemaal niet goed om kon gaan met kleine kinderen, vond hij het zijn plicht toch even te informeren of alles wel goed ging. Daarom liep Dean naar het jochie toe en sprak hij hem aan:
'Hoi!' Zei hij zo aardig mogelijk, 'Ik zie dat je helemaal alleen bent. Weet er wel iemand dat je zo ver buiten de stad rondloopt? Ben je misschien verdwaald?'

De kleinste kunstenaar van district 8 was druk druk aan het werk. Deze modder was zijn canvas en het zou prachtig worden. Het was typisch Tobias om zich volledig in zijn acties te verliezen. Hij moest en zou deze cirkel afmaken, maar er leek iets hards in de grond te zitten, waardoor zijn tak met een harde krak doormidden brak toen hij druk zette. Zijn arme wiggelroede stok. Hij bukte zich en peurde wat in de grond met zijn vingers, tot hij de oorzaak vond. Een mooi wit steentje, vies van de modder, had zijn weg geblokkeerd. Hij wreef er wat met zijn duim overheen om het schoon te maken en liet het dan in zijn broekzak glijden. Die zou hij goed bewaren.

Er verscheen iemand in zijn buurt. Wilde die zijn werk bewonderen? Nee, het was een jongen die zich bezorgd afvroeg of Tobias wel wist waar hij was. ''Nee. Niet verdwaald.'' Deze keer niet. Vastberaden schudde hij zijn hoofd naar de ietwat grotere jongen. Die zag er haast net zo vies uit als Tobias, die zijn broek nogal bemodderd had toen hij neerknielde. ''Bethany is op de markt, dus mocht ik spelen.'' En dus had hij kunst gemaakt, op een paar straten afstand van zijn adoptiemoeder. Tobias hield sowieso erg van tekenen, thuis had hij vier potloden liggen. Vier, want het was zijn verjaardagscadeau geweest. Rood, groen, geel en blauw. Daarmee kon je echt alles maken! ''Wie ben jij?'' vroeg Tobias vervolgens, behoorlijk recht door zee. Dit was iemand waarvan Bethany hem zou zeggen dat hij uit de buurt moest blijven. Het was een slechte invloert, zei ze dan. Maar nu Bethany er niet was bleef Tobias de ander onderzoekend aankijken.

''Nee. Niet verdwaald.'' Het jongetje schudde zijn hoofd. Dean kon niet anders dan verbaasd zijn, want als dit jochie niet verdwaald was, en er waren hier geen huizen, waar waren zijn ouders dan? Wie liet in hemelsnaam zijn minimensje achter op zo een plek? Nu was dat een hypocriete gedachte die in het hoofd van Dean aan het rondwaggelen was, want Dean was vaak zat op onderzoek uitgegaan, al was dat zelden zonder reden geweest. Hij was zich er van bewust geweest dat sommige delen van District 8 gevaarlijker waren dan andere delen en dat hij zich niet overal meer kon laten zien. Zeker nu niet, met zijn reputatie. Het waren de arme mensen die hem niet met huid en haar wilden villen, want van hen had hij nooit wat gestolen. Dat waren ook de mensen aan wie hij zou geven, mocht het nodig zijn. Maar goed, dat had niks te maken met wat dit kleine mensje hier deed, want hij was overduidelijk te klein om nuttig te zijn en een stok in de aarde porren zorgde ook niet voor eten.

Gelukkig hoefde Dean niet verder te vragen, want direct na deze gedachtegang die maar enkele seconden duurden, ging het kleine jongetje verder met praten. ''Bethany is op de markt, dus mocht ik spelen.''
'En Bethany is de mevrouw die voor jou zorgt?' Geen enkel kind van die leeftijd refereerde aan zijn moeder met de voornaam, waardoor Dean de conclusie had getrokken dat deze vrouw niet de moeder was van dit jochie. En zo kon hij er ook achter komen of Bethany een zusje was, of de buurvrouw, of een pleegmoeder. Dat scheelde weer onnodige interactie. Dean woelde eventjes met zijn hand door zijn haar, veegde wat stof van zijn kleding terwijl hij naar de moddertekening van het jongetje keek. 'Je bent wel erg ver van de markt vandaan.' Besloot Dean. Hoe lang zou hij hier al zijn? Die Bethany was ongetwijfeld enorm onverantwoordelijk, want de markt wás ook echt een stuk hier vandaan en ondanks dat deze kleine man had mogen spelen, was het toch wel handig geweest hem in het oog te houden.

'Ik ben Dean,' antwoordde hij op de vraag van het kleine jongetje, wat nu ietwat nieuwsgierig naar Dean stond te kijken. 'Hoe heet jij?'

Modder was een fantastisch canvas, je kon alle kanten op en als het mislukte was het zo weer weg gepoetst. Hij had ook wel eens een stuk stoepkrijt te pakken gekregen, dat ging pas weg als je heel hard over de tegels wreef of als er een regenbui langs kwam.
Dat hij nogal vies was had het kleine mannetje natuurlijk niet beseft, daar zou hij voor op z'n donder krijgen. Maar hij had gewoon moeite met het onthouden van alle regeltjes en afspraken, zo snel was hij afgeleid door interessante dingen.

Natuurlijk zorgde Bethany voor hem, wat een vreemde vraag. ''Ja en ze is nu op de markt, want we eten groentesoep.'' Van Bethany mocht hij eigenlijk ook niet tegen vreemden praten, waarmee ze eigenlijk enge of vieze types bedoelde. Maar Toby deed het toch, als ze er niet bij was om op te letten. Tegen Dean babbelde hij dus ook zonder remming, zeker nu hij zijn naam kende. Dan was het geen vreemde meer. "Ik ben Tobias, over zeven nachtjes slapen ben ik jarig en dan mag ik naar school." Ja, dat maakte hem vrolijk, hij was dan groot. Vandaar dus dat hij zich nauwelijks in kon houden om het aan iedereen te vertellen. Bijna al, nog maar heel weinig dagen. Dan was hij vijf. Dat hij naar school moest gaan was spannend en een beetje eng, maar hij had er toch wel zin in. Zeker toen hij gehoord had dat daar allemaal potloden te vinden waren en je zou leren schrijven. "Ga jij al naar school?" Dat moest wel, vond Tobias, hij zag er groot genoeg uit.

Ooc: so sorry for being incredibly late, maar ik wilde alsnog reageren voor als je nog verder wilt aah, sorry

De logica van het jochie - die zich later voorstelde als Tobias - ontging Dean een beetje. Hij had zich echter laten vertellen dat kleine kinderen zelden logisch waren en dat hij er maar aan moest wennen. Daarom glimlachte Dean naar Tobias, toen deze had gezegd dat Bethany op de markt was omdat ze groentesoep gingen eten. Het klonk waarschijnlijk heel logisch voor het met modder besmeurde kind, maar Dean vond het maar raar klinken. Hij had niet lang naar school kunnen gaan dus een enorm wonderkind was hij niet. Sociaal was hij ook niet, vandaar dat hij de zinsconstructie raar vond. Maar het klonk nu net alsof Bethany op de markt was omdat ze groentesoep gingen eten. Niet omdat ze spullen nodig had - nee, omdat ze groentesoep gingen eten. Dean snapte er werkelijk niks van. Kinderen waren rare wezens, zeker als ze zo raar praatten. Konden kinderen op z'n minst gelijk zinsbouw aangeleerd krijgen?!

Het jongetje stelde zich uiteindelijk voor als Tobias en Tobias hield blijkbaar van praten want niet alleen wist Dean nu zijn naam, hij wist ook zijn verjaardag én leeftijd, en met die informatie wist hij ook gelijk zijn geboortedatum. Niet dat dat nuttig was, en alweer begreep Dean niet waarom Tobias dit zei. Kinderen waren maar raar. Waarom had hij zich überhaupt met dit minimensje ingelaten?

'Ga jij al naar school?' Vroeg Tobias toen aan Dean. Dean trok een wenkbrauw op. Dat waren de zaken niet van andere mensen. Je vroeg aan een kind alleen of ze naar school gingen als je wilden weten hoe rijk ze waren. Ondanks dat Tobias dat zeer waarschijnlijk alleen vanuit nieuwsgierigheid vroeg, was het toch een pijnlijke vraag.  Dean ging niet meer naar school, omdat hij fulltime moest werken in de hoop niet te verhongeren. Dat gold voor veel jonge mensen. Nu waren er dan nog enkele jongeren die maar halve dagen werkten, of twee dagen in de week, en de rest van de tijd dus wel naar school konden. Dean hoorde niet bij die gelukkige groep en het antwoord wat hij moest geven, deed hem meer dan hij wilde dat het hem deed.
'Ik ga niet meer naar school,' zei hij tegen Tobias, 'Maar toen ik zo oud was als jij, mocht ik wel naar school. Maar nu moet ik geld verdienen door te werken in de fabrieken.'

Hij keek nog eens naar het jongetje. 'Zal ik je naar Bethany brengen? Ik denk dat ze heel erg ongerust is omdat je weg bent.'


((OOC: No problemo! Ik had ook nog niet gezien dat je weer had gepost o.o Anyway, ik weet niet of er nog echt iets te doen valt, dus van mij mag je Dean godmodden dat hij Tobias naar Bethany brengt - als je dat wil, natuurlijk!
Oh, ik ben er trouwens vanuit gegaan dat je de 'Bethany is op de markt omdat we groentesoep eten' expres zo had gedaan, aangezien Tobias een kind is en kinderen zijn niet zo tof met het maken van logische redenaties en zinsopbouw en zo. Daarom heb ik er op ingespeeld. Als dat niet het geval was, dan bedoelde ik het in ieder geval niet gemeen oid. Het was een mooi ding om Dean extra socially impaired te laten zijn.))

Hij was een echte kwebbelkont, wat wel paste bij zijn redelijk hyperactieve gedrag. Stilzitten kon hij niet, dus z'n mond op slot doen was ook lastig. Een geheim bewaren? Dat was een ontzettende opgave voor hem, wat deels bij de leeftijd en deels bij zijn persoonlijkheid hoorde.

En in de redelijk zwijgzame Dean had hij nu een praatpaal gevonden. Eentje die schoorvoetend aangaf niet naar school te gaan. ''Niet meer?'' echode Tobias verbaasd. School was voor kinderen en pas als je groot was zoals grote mensen mocht je eraf. Dat was hem tenminste voorgehouden. Met zijn redelijk welvarende pleegmoeder had hij puur geluk, wat hem voor zorgen en honger behoedde. Dat maakte het lastig om te snappen dat iemand als Dean al werken moest.

''Okay, dan moeten we naar de markt,'' verkondigde hij, met nog een laatste blik op zijn modderige canvas. Dan begon hij te lopen, daarbij een beetje op Dean vertrouwend wat richtingen betreft, want hij kende het hier niet zo goed. Onderweg stelde hij zijn prangende vraag. ''Waar werk jij dan? Met grote machines?'' Hij wist niet precies hoe kleding gemaakt werd, hét export product van hun district, maar stelde zich altijd voor dat er reusachtige grommende machines aan te pas kwamen, die kledingstukken uitspuwden.

[Ohh, ik probeer zijn taalgebruik idd zo goed mogelijk op zijn leeftijd aan te passen ja, wat leuk dat het opviel ]

Oh help, had hij nou echt voorgesteld een kleuter naar de markt te brengen? Dean slikte toen de kleine Tobias instemde, maar hij herstelde zich snel en begaf zich naar de markt. Dean probeerde zijn tempo zo veel mogelijk aan de kleine jongen aan te passen, niet zeker hoe snel hij kon lopen. Uitgeputte kinderen waren niet leuk. Uitgeputte volwassenen waren dat ook niet, maar die hadden wat minder moeite met het aangeven dat ze moe waren. Als hij te snel liep voor Tobias, zou hij ongetwijfeld een hoop gejengel aan zijn hoofd krijgen. Wat dat betreft vond Dean Tobias wel leuker dan veel van Tobias' leeftijdsgenootjes. Soms liep er één in de fabriek en zonder enige uitzondering bezorgden ze Dean allemaal hoofdpijn. Tobias praatte veel, had meer woorden gezegd in het laatste gesprek dan Dean de hele dag en het scheen hem weinig uit te maken dat Dean niet veel terug zei.

'Waar werk jij dan?' Vroeg Tobias op een gegeven moment aan Dean. Dean wees eerst naar waar ze een weggetje in moesten slaan en ging er vanuit dat Tobias hem zou volgen, voordat hij antwoord gaf:
'Ik werk in de allergrootste fabriek in het District,' zei Dean. Nog een bocht naar rechts, daarna nog een minuut of vijf rechtdoor en dan waren ze op de markt. 'En er zijn hele grote machines. Sommige zijn zelf groter dan ik! Ben je wel eens bij de fabrieken geweest?' Toch werd hij nu ook wel nieuwsgierig naar het jongetje. Hij had een bepaalde uitstraling waar zelfs iemand als Dean niet eeuwig tegen kon vechten en ondanks dat hij niet veel eerder nog had getwijfeld of hij zich wel met Tobias had moeten bemoeien, kreeg hij nu het idee dat het een goed idee was. En wie weet, misschien als Bethany een beetje een aardig persoon was - en niet al te bekend met Dean's reputatie - kreeg hij nog wel een beloning voor het terugbrengen van haar kind. Zo ver was het echter nog niet. Eerst de weg aflopen.

Het was best wel cool dat Dean in een fabriek werkte. Tobias stelde zich voor dat daar via een of ander magisch proces kleren gemaakt werden, precies zoals de dingen die hij nu aanhad. Dat was vast moeilijk. En gevaarlijk, zoals hij altijd gewaarschuwd werd. Machines waren hartstikke gevaarlijk en ze konden zo in één hap je vingers eraf bijten als je niet voorzichtig was. Tobias zou niet graag zijn vingers verliezen. Maar Dean wist ook al hartstikke goed de weg te vinden, dus dan was een moeilijke machine vast geen probleem.

Braaf volgde hij de ander, geen moment dacht hij eraan dat hij nu een volslagen vreemde vertrouwde om hem veilig terug te brengen. Gelukkig had Dean geen kwaad in de zin en algauw kwamen ze in wat drukker gebied. Bij het woord de állergrootste begonnen Toby's blauwe ogen bewonderend te schitteren. Wauw. ''Oh, eh, ja! Een keertje,'' meldde hij. Tobias en Abel waren met Abel's papa meegegaan naar diens werk, waar het hartstikke stonk. ''Maar dat was geen leuke fabriek.'' Helaas pindakaas. ''Volgens mij zijn we d'r bijna,'' meldde hij vrolijk en op een toontje alsof hij zelf de weg leidde, in plaats van Dean achterna te hupsen. Deze lange straat eindige namelijk op de markt, hij zag in de verte al wat eenzame kraampjes staan en daartussen zou Bethany staan te babbelen met die saaie blonde mevrouw.

Het verbaasde Dean dat Tobias eens in de fabriek was geweest. Het was opzich niet raar, want vrijwel heel het district was ooit daar binnen geweest. Het jochie was echter nog heel jong en was ook lang niet zo goed afgericht als zou moeten, want hij was er vandoor gegaan terwijl zijn verzorgster op de markt stond. Als hij er vandoor zou hollen in een fabriek met machines, hoger dan het huis van Dean en Rosemary, dan kon dat uiterst naar aflopen. Het was maar goed dat dat niet was gebeurd. Dean zou het zich natuurlijk niet kunnen voorstellen hoe deze dag dan was verlopen, maar als er nu een ongeluk zou gebeuren met Tobias, dan zou hij dat allerminst jammer vinden. Het was geen vervelend ventje. Gelukkig was hij nog te jong voor de Spelen. Wie weet, dacht Dean, was dat tegen die tijd al wel afgeschaft.

'Volgens mij zijn we d'r bijna!' Had het kleine jongetje gezegd en binnen de kortste keren stonden ze op de markt.
'Zal ik nog het laatste stukje meelopen, of lukt het wel alleen? Ik wil niet dat je de verkeerde kant oploopt!'