De frisse lucht was zo heerlijk. Maar ze moest echt wel even naar huis om te eten. Of wat te knabbelen tenminste. Ze liep op een redelijk tempo naar huis, met Molly ging het de laatste tijd slecht en die enige die kon helpen was Eleanor. Ze hadden geen medicijnen of laat staan hulp. Dus nam Eleanor al het werk over. Ze was het wel gewend, maar haar oma was er meestal om te kletsen. Dat werkje kon niemand overnemen. Toen ze het kleine huisje in zocht had was ze blij dat ze 2 zalmen had meegesmokkeld. Oma Molly zou toch zeggen dat Eleanor ook iets moest eten. Maar zij had het niet zo hard nodig. Ze deed de deur open en riep dat ze thuis was. Daarna ging ze de piepkleine keuken binnen en begon te vissen te bereiden met dat geen dat ze hadden. Na een uurtje piepte de verslechterde oven. Eleanor nam een snel kijkje of ze klaar waren maar zuchtend zette ze nog een halfuur erbij. Ze ging voor de oven op de grond zitten en leunde tegen de het keukenkastje achter haar. Ze sloot haar ogen terwijl haar gedachte wegzonken.
Alweer gepiep, toen Eleanor deze keer was de vis goed. Ze waren niet zo heel groot dus Eleanor pakte maar een heel kleine stukje voor haar zelf apart en zette de andere op de tafel. ‘Oma? De vissen zijn klaar hoor,’ enkel wat gemompel kwam uit de woonkamer als antwoord. Ze glimlachte en pakte haar stukje in. Die zou ze later met een beetje brood eten. Oma keek vragend naar de vissen. ‘Ik ga even naar buiten en eet deze middag pas,’ stelde Eleanor haar gerust. Molly wist dat ze niks daartegen kon brengen omdat ze niet wist hoeveel Eleanor had dus liet ze ze gaan. Eleanor liep terug naar de deur terwijl ze ‘Tot vanavond’ zei.
Ze liet haar rode vest wel thuis nu. Ze had een wit dun hemdje aan en een zwarte short. Omdat Eleanor niet echt zoveel kleedjes had en ze die niet vuil wou maken. Ze had er een verslete paar sneakers onder. Ze was ook iemand die altijd iets in de vorm van gympen aanhad. Ze heeft in haar hele leven een paar hakken gehad en ze was zo onhandig erop dat ze ze direct had verkocht voor andere sneakers. Er zat een grijze windel om haar pols en hand. Die ooit spierwit was geweest, maar hij was zovaak nat en vuil en weer nat gemaakt dat de kleur niet meer terug te krijgen was. Behalve als ze ineens naar het Capitool zou zijn gegaan. Maar ze zou liever doodgaan dan naar die verdomde plek te gaan. Met alleen maar idioten die aan hun uiterlijk, eten en de spelen dachten.
Nu zou ze naar haar vertrouwde plekje gaan. Er was bijna nooit iemand, toch niet als zij er was en nu zat iedereen te ontbijten of te slapen. Eleanor maakte de vissen altijd zo vroeg omdat ze ze anders niet mee kon smokkelen. Zo vroeg stonden er amper wachten. Ze dachten dat we nu al zo bang waren dat we het niet deden, nou daag. Ofwel hadden ze verschrikkelijke hoofdpijn van de dag ervoor en lette slecht op. De vredebewakers waren soms niet zo goed als ze dachten.
Eleanor kende de weg uit haar hoofd, deze keer kwam ze wel een bewaker tegen. Hij knikte even maar Eleanor liep gewoon dor zonder echt op hem te letten. Ze deed niks fout dus wat maakte het uit? Ze nam een afslag naar het bos en liep zonder na te denken naar de andere rand van het bos. Ze probeerde zo geluidloos te zijn voor het geval dan, maar de takken en bladere op de grond waren daar lastig mee. Ze kon iets wit zien tussed de bomen. Zachtjes probeerde ze te kijken wat het was voor ze haarzelf toonde. Er stond een persoon, dat werd duidelijk. Snel bedacht ze om weg te gaan maar toen ze juist op het verkeerde moment op de verkeerde plaats haar voet zette om weg te stappen kreeg ze een antwoord: ‘Wie is daar?’ Bijtend op haar lip draaide ze zich om. ‘Dat maakt denk ik niks uit. Zelfs als ik je mijn naam zeg weet je nog niet wie ik ben,’ zei ze toen. Ze vertelde niet graag haar eigennaam en ook niet zomaar. Ze ging zitten tegen een boom en bekeek het meisje. Rood lang golvend haar in een staart, een ketting met iets blauw aan en een handdoek om haar heen. Ze had net een duik genomen in het water. Door het warme weer zeker. Eleanor zette haar tas op haar schoot en bleef naar het meisje kijken. ‘Ik kan je natuurlijk mijn naam geven zodat je me kunt kennen, maar dat word het net denk ik,’ Eleanor kwam neutraal over. Ze was nu eenmaal geen open boek en kwam niet graag op de voorgrond. Ze vond het het beste als niemand haar naam kende. Dat leverde altijd minder problemen op. ‘Maar oke dan, laten we het houden op... Ela,’ zei ze toen iets zachter dan eerst. Met Ela ben je niks, dat kan een bijnaam zijn voor alles. En daar hield het op. Eleanor keek nu naar het water en genoot van de wind. Maar het meisje bleef nog altijd in haar zicht.

887 words || Sorry flutje&laat. :c

Terwijl het meisje Eleanor aankeek, waarschijnlijk om te zien hoe ze eruitzag, deed zij hetzelfde. Uiterlijk vertelt dan misschien niet alles maar soms, vertelt het iets. Misschien dat je aan Eleanor haar uiterlijk juist kon zien dat ze soms wat verlegen kon overkomen maar als ze eenmaal echt met je gepraat had, ze wel beter haar woorden kon vinden. Of dat ze juist het buitenbeentje is, niet veel vrienden en vaak alleen. Alhoewel ze twijfelde of je dat allemaal aan een wit hemdje en zwart shortje kon zien. Misschien aan haar haar? Automatisch speelde ze even met de pluk die te ver over haar gezicht kwam en duwde hem achter haar oor.
Het meisje antwoordde de eerste zinnen niet. Pas toen ze de kleine handdoek had vervangen door haar jurkje, haar roodachtig, krullend haar los had gedaan zei ze "Aangenaam kennis te maken, Ela," Eleanor glimlachte zachtjes. ‘Ook aangenaam. Leuke handdoek trouwens,’ zei ze als antwoord. Het was niet sarcastisch bedoeld maar serieus waar, hij was schattig. En trouwens, de gedachten dat de Hongerspelen van dit jaar bijna over waren en je elk moment je dood in kan gaan, zorgt er wel een beetje voor dat je aardiger was. En ze deed er niks mis mee, dus waarom ook niet. "Mijn naam is... Wel, laten we het dan maar houden op Emm." Eleanor reageerde niet echt op haar woordkeuze. Emm, het was duidelijk dat dat ook een afkorting was. Emily misschien? Op andere namen kon ze niet echt komen omdat Emm deze keer begon met praten.
“Ela, weet je zeker dat je niet hiervoor van de zon wilt komen genieten? Ruimte genoeg," waren haar woorden terwijl ze zelf ging zitten. Eleanor bleef even kijken en ging weer recht staan en zei ‘Waarom ook niet, hé.’ Ik kan er maar beter van geniet zolang het nog kan, waren haar gedachten maar haar mond was al gesloten. Voorzichtig ging ze tegenover het meisje zitten.
Wat zou het zijn als district 4 de eerste spelen won? Zou iedereen er beter van worden of enkel Jacob Kendall? Waarschijnlijk hem alleen. Maar toch, district 4 zou een grote eer krijgen. Eleanor wist dat hij een goede kans had om te winnen. Maar wat als Caleb nou sterft? Zou hij zijn bondgenoot laten vermoorden? Die gedachten lieten haar huiveren. Als zij er stond zou ze hopen dat Caleb dan einde maakte aan haar of mij. Het zou vreselijk zijn moest je tegen iemand opgaan die je de hele Spelen heeft bijgestaan, geholpen, misschien zelfs gered… Eleanor zou haar zelf dan waarschijnlijk opgeven. Zij had toch niemand meer behalve haar oma. Maar zelfs zij zag wat er gebeurde. Ze werd oud en zwak. Maar wie zou ervoor haar zorgen dan? Die gedachten bracht zelfs even tranen in Eleanor haar ogen.
Haar hoofd was weggedraaid. En ze hield de tranen tegen. De druk die de spelen bracht… Dat was een marteling. Elk moment werd je leven heel fragiel. Alles hing af van die ene glazen bol met namen. Eleanor zuchtte onhoorbaar. Haar naam zat er vijf keer in. Vijf valt toch mee? Het meisje voor haar was ouder dan Eleanor. 16, gokte ze. Dus zij zou er juist 5 of 6 hebben. Toch? Eleanor beet op haar lip. Stomme spelen, ze kreeg er alleen maar hoofdpijn van. En alle beelden van die mensen die gestorven waren. Die taart, die ontploffing… Die gedachten kwam weer bij haar op.
‘Wie denk je dat er gaat winnen?’ floepte ze er maar uit om van de gedachten af te gaan. Tot ze besefte dat deze vraag ook over spelen ging. Haar hele hoofd zat vol van dat stomme gedoe. Even vroeg ze af of het meisje er ook zo mee zat. Waarschijnlijk had zij wel vrienden en familie. Dat moest ook wel. Ze was heel vriendelijk geweest tegen Eleanor. Eleanor voelde zich onnuttig. Misschien was het juist beter dat ze geen vrienden maakte. Dan zou niemand het boeien dat ze haar dood inging. Even sprong de gedachten op om op te staan en weg te rennen. Maar dat zou gewoon onbeleefd zijn en ze had de kracht niet om recht te staan. De zon maakte haar moe. Maar ze genoot er wel degelijk van. Zij kon het nog. Maar al die 21 dode tributen konden dat niet zeggen.
Ze keek het meisje weer aan toen ze herinnerde dat ze een vraag had gesteld over de Spelen. Op zich was ze best wel nieuwsgierig wat haar gedachten erover waren. Was iedereen voor zijn eigen district of hadden ze echt favorieten? Die van Eleanor zouden Sage en Janeae dan zijn maar nu Janeae dood is wist ze het niet. Misschien zou beter haar gedachten op District 4 zetten, hopend op een betere toekomst.

789 words || Hope it's okay

"Vier natuurlijk!" zei het meisje en daarna begon ze gewoon even te lachen. Eleanor had geen idee wat ze hiervan moest denken. Ze keek het meisje aan terwijl ze verder praatte "Al had ik in het begin toch ook echt een zwak voor Janaea, maar ja..." Maar wat? Dood is dood? Eleanor had spijt dat ze met haar was gaan praten. Wat was dit? Nee serieus, wat? Ze gedroeg zich als iemand van het Capitool. En dan had Eleanor liever een steen om mee te praatte. Eleanor reageerde niet terwijl ze het meisje verder bestuderen. Ze spande al haar spieren aan en ademde heel diep daarna bleef ze als een standbeeld naar Ela kijken. Eleanor voelde zich ongemakkelijk en vroeg zich af of het meisje het door had als ze nu gewoon rustig weg zou stappen. Ze verschoof zich een beetje toen het meisje ne weer besloot om te praten.  "Ik eh... Het spijt me, ik kijk niet naar de Spelen," had ze gezegd. Je bent verplicht om ernaar te kijken. Toch op bepaalde momenten. En hoe zou ze dan weten dat Janaea was gestorven? Een gok? Eleanor begon zich echt ongemakkelijk te voelen in dit gesprek. Het meisje was misschien gewoon heel hard in de war door de spelen. Eleanor nam het haar niet kwalijk want zij was ook in de war. Maar zij ging er gewoon anders mee om dan Emm. Eleanor was zo goed als heel altijd met de spelen bezig, in haar hoofd. Alle vragen en alle beelden. Zij zat er nog niet eens maar er waren al nachtmerries. Stel je voor wat er gebeurt als Eleanor er echt ik kwam… Ze zou gewoonweg doordraaien en misschien haar zelf gewoon vermoorden. Ze zou het niet een proberen. Ze wilde niet vechten en mensen levens ontnemen. Dat kon ze niet.
Het meisje voor haar strekte haar vingers uit terwijl er een paar schelpjes uit haar hand vielen. Ze was wel heel zenuwachtig ofzoiets geworden… "Wie... Wie denk jij?" vroeg ze toen aan Eleanor. Ze dacht even na. “Caleb,” besloot ze. Hij was net iemand verloren die hem door de Hongerspelen heeft gesleurd. Hij verdiende het het meest in Eleanor haar ogen. “District zeven,” zei ze erachter voor het geval ze niet wist wie het was. Ja natuurlijk was het leuk als vier won. Maar het is niet dat ze er iets aan zullen hebben. Enkel een jongen met trauma’s die in een gigantisch huis moest gaan wonen. Dan had ze toch liever dat Caleb won. Alhoewel Sage of Jacob ooit ook zou moeten sterven. Vooral als Caleb juist sterft. Direct kreeg ze hoofdpijn. De spelen waren zo moeilijk… Iedereen moest sterven voor het plezier van andere mensen… Konden ze niet gewoon allemaal bomen gooien op heel Panem? Dat zou alles drie keer makkelijker maken. Eleanor wou dat ze in district 13 was geboren. Dan was ze er nu niet meer. En dan zou ze nooit met de spelen hebben moeten omgaan. Maar wat zou er dan van haar Oma gekomen zijn? Ook dood?
Nee, ze wou hier niet over na denken. De vervelende gedachten bleven haar volgen. “Dus…” zei ze toen. Het leek er niet op dat het meisje het gesprek ging omhooghouden. “Wat brengt je hier?” vroeg ze maar. Ze doelde op de vraag waarom ze naar dit plekje kwam. Terwijl ze het meisje aankeek kwam er voorzichtig uit haar mond “En waarom kijk je de spelen niet, wie wee zit je er volgende keer zelf in…” ze staarde een beetje wazig voor zich uit. “Door het niet te kijken, ontsnap je er niet aan…” voegde ze eraan toe. Wat je ook deed, het volgde je. Je kon er nooit meer aan ontsnappen. Zelf als je nooit gekozen worden, je vrienden, kinderen of misschien kleinkinderen kunnen er dan weer in. De spelen was een kring dat door bleef gaan. Een cirkel waar de districten aan vast zaten. Eleanor slikte toen ze besefte hoe droog haar keel wel niet geworden was. Ze pakte haar tas erbij en pakte een kleine flesje met water. Daar dronk ze even van en legde het daarna op haar schoot. Ze keek naar de fles terwijl haar handen over de kleine tekentjes of de fles gingen. Daarna vielen haar ogen weer op het meisje. Ze snapte waarom ze zo was gaan gedragen. Eleanor heeft soms heel kleine paniekaanvallen. Maar die zijn meestal ’s nacht. Toch bijna alleen wanneer er niemand in de buurt was en daar was ze blij mee, anders zou ze waarschijnlijk als een freak overkomen. Ze slikte weer en duwde de gedachte weg. Het maakte de hoofdpijn enkel erger. Alles maakte alles erger. Haar toestand was gewoon niet meer leuk. 15jarige meisjes zouden niet met deze problemen moeten omgaan… Ze zouden niet voor hun oma moeten zorgen… Ze zouden niet elk moment van de dag piekeren over iets als de spelen. Ze moest niet altijd bang hebben van alles wat de toekomst kon brengen. Ze was zwak vanbinnen aan het worden en ze kon het niet meer stoppen

839 words || Haha, nee maar wel een roze olifant ^_^ Ja hier is Caleb nog in leven, dusja :')