Met een ietwat leeg gevoel zat Jennifer in haar stoel voor de TV. Het was inmiddels alweer bijna drie dagen geleden dat de vrouw terug was gekeerd naar District één, vergezeld door twee lijkenkisten gevuld met wat over was van de twee jonge tieners die ze weken daarvoor mee had genomen naar het Capitool. Hoewel Jennifer een klein beetje op de hoogte was geweest van wat er zou gaan gebeuren, was de werkelijkheid nog harder geweest dan zelfs de vrouw had kunnen verwachten. De Spelen waren gewelddadig, bloederig en ergens zelfs mensonterend, want welke volwassene met gezond verstand stuurde zijn kinderen nou naar een arena vol met wapens om daar te vechten tot de dood? Natuurlijk het het Capitool zijn redenen, het wilde de rebellerende Districten straffen, maar Jennifer begreep niet goed waarom dan ook District één mee moest doen. Hadden zijn niet altijd aan de kant van het Capitool gestaan? Waarom moesten dan ook hun kinderen de arena in? Jennifer vond het crue, maar had tijdens haar terugkeer naar het district al een besluit genomen en plannen gemaakt. Het uitvoeren van die plannen, daar was echter nog niks van gekomen.
Na haar speech op het plein had ze zich terug getrokken in haar huis en hoewel ze graag de volgende dag al had willen beginnen met trainen, had ze haarzelf nog niet over de drempel kunnen slepen. De beelden van de dood van zowel Lana als Hugo joegen nog altijd door haar hoofd wanneer ze haar ogen sloot en ze wist dat het gevaarlijk was te gaan trainen als je hoofd er niet bij was, zeker wanneer je rond stond te zwaaien met een zeis. Nee, de afgelopen dagen had Jennifer niks anders gedaan dan in haar stoel zitten en het verdere verloop van de Spelen volgen. Tot haar "teleurstelling", waren er na Hugo geen andere Tributen overleden, al leek de arena er alles aan te doen om daar verandering in te brengen. De vier overgebleven tieners verweerden zich met hand en tand en ergens in haar hoofd vond Jennifer het niet eerlijk. Niet eerlijk dat die vier tieners nog leefden en Hugo en Lana niet meer. De kinderen van District één verdienden het om te overleven, niet dat tuig uit die andere Districten.
De vrouw bewoog wat dichter naar de televisie toe toen in beeld werd gebracht hoe één van de jonge, vrouwelijke tributen vocht tegen een badeend met een ukelele. Een onwaarschijnlijk tafereel, zelfs voor de Spelen en de vrouw besloot dat het nu wel klaar was met deze onzin. Ze stond resoluut op, pakte haar jas en marcheerde de huiskamer uit. Het was tijd om haar eerder bedachte plan in werking te stellen en de jeugd van District één te gaan trainen, maar voordat ze dit kon doen, was het van belang dat ze zelf weer even ging trainen en na ging denken over een trainingsplan. Daarbij was ze ook anderen nodig om haar te helpen bij het trainen, want hoe graag ze het ook zou willen, het trainen van alle jeugd van District één kon ze niet alleen.
OOC: Mja, niet heel nuttig, maar ik wilde graag weer even met Jennifer schrijven ^^
